| Α Ν Α Σ Κ Ο Π Η Σ Η Σ Υ Ζ Η Τ Η Σ Η ΣΑρχική Τοποθέτηση |
| PY8AGORAS |
Απεστάλη: 23/02/2014, 08:16:00
τουπέ < γαλλική toupet : ύφος που δείχνει αυτοπεποίθηση και υπεροψία
Θα ξεκινήσω ένα θέμα που με απασχόλησε και με απασχολεί καιρό, καθώς κάποιοι φίλοι μου, αλλά κι εγώ ο ίδιος κάποτε κάποτε, πέφτουμε «θύματα» της «ανάποδης ανάγνωσης».
Δεν το κρύβω ότι διάφορα άλλα θέματα και προβληματισμοί (πχ. το θέμα «ο Ανεγκέφαλος», ή παλαιότερα η «Ενδεια» κλπ,κλπ) το εμπεριέχουν και αυτό και το σκιαγραφούν, αλλά δεν νομίζω να υπάρχει θέμα εξ ολοκλήρου αφιερωμένο στην εν πολλοίς παρεξηγημένη συμπεριφορά του πραγματικού γνώστη και φιλοσόφου (που πολλές φορές φαίνεται να είναι ‘τύποις’ υπεροπτική και αφυψηλίστικη) Για διευκόλυνση των αρχικών συνειρμών επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε 2 πολύ χαρακτηριστικά αποσπάσματα, ένα από το Χαλίλ Γκιμπράν (το οποίο ίσως οι περισσότεροι το θυμούνται και από την τηλεοπτική διαφήμιση κάποιου ουισκιού):
Όποιος δεν ξέρει και δεν ξέρει πως δεν ξέρει, είναι τρελός, απόφυγε τον.
Όποιος δεν ξέρει και ξέρει πως δεν ξέρει, είναι παιδί, μόρφωσέ το.
Όποιος ξέρει και δεν ξέρει πως ξέρει, κοιμάται, ξύπνα τον.
Όποιος ξέρει και ξέρει πως ξέρει, είναι σοφός, ακολούθησε τον.
Και του οποίου φυσικά δεν διεκδικεί την πατρότητα καθώς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο παρόμοια εκφράστηκαν και άλλοι κατά καιρούς για αυτό το θέμα
(πχ. Λάο Τσε: Σοφός είναι εκείνος που ξέρει, αλλά κάνει πως δεν ξέρει. Ανόητος είναι εκείνος που δεν ξέρει, αλλά κάνει πως ξέρει ) Αλλά και στην Απολογία του Σωκράτη, για παραδειγμα, στο κομμάτι που οι δικαστές τον ρωτάνε τι ποινή θα επεβαλε στον εαυτό του για τα «κακά» που προκάλεσε στην πόλη, αυτός στην ουσία τους την βγήκε γυριστή και τους “την είπε”, έχοντας σαφέστατα επίγνωση ότι ο ίδιος πράττει/λέει το σωστό ενώ αυτοί λένε μ@λακίες, όταν αντί για ποινή είπε στην ουσία ότι πρέπει να τον τιμήσουν, να του πούνε μπράβο και να τον σιτίσσουν τζάμπα που τους ανοίγει τα μάτια..... Δηλαδή μπορεί να έχει γίνει σλόγκαν του Σωκράτη το περίφημο «Εν οίδα ότι ουδέν οίδα», που το φοράνε ακόμα και σε T-shirts τα γιαπωνεζακια στην Πλάκα, αλλά ο ίδιος ο Σωκράτης όταν ήρθε η ώρα απέδειξε ότι και ήξερε, και ήξερε πως ήξερε (και πως οι άλλοι/δικαστές/κατηγοροι απλώς δεν ήξεραν, γι’αυτό δεν μπορούσαν να τον καταλάβουν)
Τα βασικά ερωτήματά μου είναι λοιπόν τα εξής:
1) Δικαιολογείται ο (πραγματικός) Γνώστης και ο Φιλόσοφος (αυτός δηλαδή που ξέρει και ξέρει ότι ξέρει) να έχει μια , ας πούμε λελογισμένη «υπεροψία» έναντι των άλλων (που δεν ξέρουν ή δεν το ξέρουν ότι δεν ξέρουν) και να τους «τη λέει» με καθε αφορμή και ευκαιρία? 2) Πρέπει να κρατάει τα «προσχήματα» και τις δήθεν μετριοφροσύνες και φιλοφρονήσεις, εν είδει low profile, να πουλάει εσκεμμένα άγνοια και μετριοφροσύνη για το δήθεν σαβουάρ-βιβρ και το politically correct της υπόθεσης ή να της ρίχνει στ’αυτιά της βλακείας, της αμάθειας, της άγνοιας, της κοτσάνας, της μπαρούφας και της τρέλας όπου βρεθεί κι όπου σταθεί και απ’όπου κι αν προέρχεται? 3) Εχει ένα «χρέος» ο Γνώστης και ο Φιλόσοφος να μην κρατάει τη γνώση και τη φιλοσοφία για τον εαυτό του αλλά να προσπαθεί με όποιο τρόπο θεωρεί πρόσφορο να τη μεταδίδει / «διδάσκει» στον εκάστοτε πλησίον, ή απλώς πρεπει να αφήνει τους άλλους να ερθουν προς αυτόν εάν και εφόσον αυτοί το θέλουν? Υπάρχουν και άλλα ερωτήματα,
αλλά με αυτούς ως κύριους άξονες θα ήθελα τουλαχιστον να αρχισουμε τη συζήτηση. 
.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "
|
| ΟΙ 7 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (** Από την Νεώτερη στην Παλαιότερη **) |
| kangaro |
Απεστάλη: 04/07/2023, 06:54:45
quote:
Τα βασικά ερωτήματά μου είναι λοιπόν τα εξής:1) Δικαιολογείται ο (πραγματικός) Γνώστης και ο Φιλόσοφος (αυτός δηλαδή που ξέρει και ξέρει ότι ξέρει) να έχει μια , ας πούμε λελογισμένη «υπεροψία» έναντι των άλλων (που δεν ξέρουν ή δεν το ξέρουν ότι δεν ξέρουν) και να τους «τη λέει» με καθε αφορμή και ευκαιρία? 2) Πρέπει να κρατάει τα «προσχήματα» και τις δήθεν μετριοφροσύνες και φιλοφρονήσεις, εν είδει low profile, να πουλάει εσκεμμένα άγνοια και μετριοφροσύνη για το δήθεν σαβουάρ-βιβρ και το politically correct της υπόθεσης ή να της ρίχνει στ’αυτιά της βλακείας, της αμάθειας, της άγνοιας, της κοτσάνας, της μπαρούφας και της τρέλας όπου βρεθεί κι όπου σταθεί και απ’όπου κι αν προέρχεται? 3) Εχει ένα «χρέος» ο Γνώστης και ο Φιλόσοφος να μην κρατάει τη γνώση και τη φιλοσοφία για τον εαυτό του αλλά να προσπαθεί με όποιο τρόπο θεωρεί πρόσφορο να τη μεταδίδει / «διδάσκει» στον εκάστοτε πλησίον, ή απλώς πρεπει να αφήνει τους άλλους να ερθουν προς αυτόν εάν και εφόσον αυτοί το θέλουν?
Υποθέτω πως όταν αναφέρεσαι στην γνώση δεν εννοείς την κοινή γνώση (π.χ γνώση της Ιατρικής), γιατί εκεί τα πράγματα είναι ξεκάθαρα, αλλά κάποια μυστική ή μυστικιστική γνώση. Συνεπώς, θα προσπαθήσω να απαντήσω στα παραπάνω ερωτήματα, με βάση αυτό. 1. Όχι, δεν δικαιολογείται. Η μόνη ίσως δικαιολογία γι' αυτήν την υπεροψία, θα ήταν η εξής : Επειδή η γνώση (γενικότερα, είτε είναι μυστική είτε είναι κοινή) αποκτιέται δύσκολα, δηλ. με κόπο, με θυσίες - να μην πω βάσανα - με δυσκολίες δηλ. αυτό θα μπορούσε να δικαιολογεί κάπως την υπεροψία ενός γνώστη. Για να αποκτήσεις π.χ γνώση του πως να κάνεις μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, ε, δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα, συνεπώς ένας τέτοιος γνώστης ιατρικής θα μπορούσε κάπως να δικαιολογηθεί ως υπερόπτης. Αλλά να σου πω κάτι : η πραγματική γνώση δεν αφήνει ίχνος υπεροψίας μέσα μας. Αντιθέτως, οι πραγματικοί γνώστες είναι στην πλειοψηφία τους, ταπεινοί άνθρωποι. 2. Αυτό εξαρτάται από το πού (σε ποιο κοινό δηλ) απευθύνεται. Εδώ το κοινό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Στους κουφούς δεν μπορείς να μιλήσεις. Δεν θα σε ακούσουν. Και να θες δηλ. Στους τυφλούς δεν μπορείς να δείξεις. Δεν θα δουν. Και να θες δηλ. Συνεπώς, πρέπει να είσαι πολύ προσεκτικός στο πού απευθύνεσαι. Ένα άσχετο και ανυποψίαστο κοινό, μπορεί εύκολα να σε παρεξηγήσει και να παρερμηνεύσει τα λόγια σου. 3. Αυτό έχει να κάνει με τον χαρακτήρα του γνώστη. Άλλος το θεωρεί χρέος του, άλλος όχι, και κάποιος άλλος περιμένει να του ζητηθεί. Γενικά, καλό είναι να βοηθάς κάποιον όταν βλέπεις πως το χρειάζεται. Αλλά με διακριτικότητα και σεβασμό. Είναι μεγάλη συζήτηση αυτό. Πάντως, για να ξεκινήσεις να κάνεις share την γνώση σου θα πρέπει να ισχύουν σωρευτικά οι παρακάτω προϋποθέσεις κατά την άποψή μου : Ι. Να γνωρίζεις πολύ καλά τον εαυτό σου σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορείς να τον ελέγχεις. (αυτό θα σε βοηθήσει όταν χρειαστεί να σταματήσεις το share ή όταν χρειαστεί να βάλεις όρια ή όταν βάλει όρια ο συνομιλητής σου. Το σταμάτημα δεν είναι εύκολο, όταν ξεκινήσεις). ΙΙ. Να γνωρίζεις πολύ καλά το αντικείμενο της γνώσης, να είσαι κάτοχος αυτής της γνώσης, όχι με την απλή έννοια της κατοχής, αλλά να είσαι κύριος της γνώσης, να την έχεις βιώσει. Να έχεις πάθει δηλ. για να έχεις μάθει. ΙΙΙ. Να είσαι σε θέση να παράγεις γνώση. Όλοι οι άνθρωποι δεν μαθαίνουν με τον ίδιο τρόπο. Συνεπώς, θα πρέπει να μπορείς να παράγεις γνώση την οποία θα την προσαρμόζεις στο δικό τους αντιληπτικό επίπεδο. Αυτές είναι μερικές σκέψεις μου ως απάντηση. Edited by - kangaro on 04/07/2023 07:14:48 |
| PY8AGORAS |
Απεστάλη: 17/05/2022, 23:57:42
quote:
Η ανοχή θα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε οι έξυπνοι άνθρωποι να απαγορεύονται να σκέφτονται για να μην προσβάλλουν τους ηλίθιους.Φ. Ντοστογιέφσκι
Τη σκέψη ακόμα [ευτυχώς] δεν μας την απαγόρεψε/απαγορεύει κανείς. Όσο για τους ηλίθιους, έχουμε πει ότι είναι η πλειοψηφία δυστυχώς, και βεβαίως εξ αυτού του γεγονότος έχουν και την ανάλογη ισχύ. Την ισχύ της μάζας, του όχλου. Αυτό που ζούμε είναι ένας έντεχνος ολοκληρωτισμός που με διάφορα προσχήματα εφαρμόζεται και αναπτύσσεται. Τα χειρότερα δυστυχώς είναι μπροστά μας. Ο έξυπνος τα βλέπει και τα αφουγκράζεται,
όμως δεν μπορεί να κάνει και πολλά, γιατί το σύστημα έχει τη δύναμη να τον απομονώσει και να τον συνθλίψει, εάν γίνει πολύ φωνακλάς ή πολύ ενοχλητικός. Πηγαίνεις τη σήμερον ημέρα να εκφράσεις μια βάσιμη αμφιβολία, πχ για τα εμβόλια ή για τα μέτρα, κλπ, στα πλαίσια συζήτησης ή προβληματισμού
και αυτό που βλέπεις απέναντι είναι μια ακραία επίθεση ιεροεξεταστικού τύπου που δεν μπαίνει κάν στην ουσία του προβληματισμού αλλά πετάει αμέσως την ταμπέλα. Ρωτάς για τη 'λογική' των μέτρων πχ. και αντί να πάρεις μια απάντηση ή να υπάρξει και μια δεύτερη σκέψη έστω από όλες τις πλευρές,
θα σου την πέσουν για να σε λυντσάρουν, επειδή κατ' αυτούς είσαι 'Αντιεμβολιαστής', Ψεκασμένος, κλπ Οπότε δεν τίθεται θέμα να σωπάσει ο έξυπνος για να μην προσβάλλει τάχα τον ηλίθιο.
Σωπαίνει ο έξυπνος, γιατί οι ηλίθιοι είναι τόσοι πολλοί και είναι παντού και είναι και εξαγριωμένοι (από τα άλλα τους προβλήματα, πολλά από τα οποία αφορούν όλους μας ανεξαιρέτως) και επομένως ο έξυπνος σωπαίνει από φόβο και από ένστικτο επιβίωσης μέσα στον ηλίθιο όχλο που τον περιβάλλει. Και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα.
.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "
|
| Heretic |
Απεστάλη: 17/05/2022, 10:36:49
Η ανοχή θα φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ώστε οι έξυπνοι άνθρωποι να απαγορεύονται να σκέφτονται για να μην προσβάλλουν τους ηλίθιους.
Φ. Ντοστογιέφσκι |
| PY8AGORAS |
Απεστάλη: 14/05/2022, 01:41:39
Ευκαιρία να ανασύρω στην επιφάνεια αυτό το θέμα,
μιάς και αναφέρθηκε από τον Heretic κάπου αλλού ότι δεν κάναμε και συζήτηση κάποτε...
Ουδέν κακόν αμιγές καλού, μια καλή αφορμή έστω και με τον λάθος τρόπο ή για τον λάθος λόγο 
χώρια που είναι και πάντοτε επίκαιρο. Όταν γνωρίζεις - ή αφουγκράζεσαι/διαισθάνεσαι κάτι, τότε να τη λες στους αδαείς και άσχετους ή όχι?
.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "
|
| Κηφεύς |
Απεστάλη: 09/10/2015, 21:48:29
Η θεωρητική δυνατότητα επανερμηνείας , από τη μια έρχεται να θέσει εν κινδύνω την πρακτική βεβαιότητα με την οποία περιβάλλουμε τις ερμηνείες που έχουμε δεχθεί ως ορθές ,από την άλλη να αναγάγει αυθαίρετα την έννοια της κατανόησης σε εκείνην της ερμηνείας .
Αλλά η κατανόηση δεν προϋποθέτει πάντοτε την ερμηνεία . “Αν κάποιος τραβήξει μαχαίρι εναντίον μου είναι κατά κανόνα ανόητο να του απαντήσω «Το ερμηνεύω ως απειλή »” .
Κάποια στιγμή παύουμε να ερμηνεύουμε , διότι , απλούστατα , καταλαβαίνουμε .
Κι αυτό δεν σημαίνει ότι ήρθαμε σε επαφή με κάτι εκτός γλώσσας ή ότι το σημείο στο οποίο φτάσαμε δεν είναι τελικό , επειδή επιδέχεται επανερμηνεία . Τελεσίδικη ερμηνεία δεν υπάρχει, μόνο για εκείνους που νομίζουν ότι η ορθότητα μιας ερμηνείας σημαίνει ανταπόκριση σε κάποιαν εξωγλωσσική πραγματικότητα .
Η άρνηση του τελεσίδικου της ερμηνείας γίνεται στο ίδιο εννοιολογικό πλαίσιο με την αποδοχή της δυνατότητάς της : την ύπαρξη ή μη μιας εξωγλωσικής αναφοράς .
Αλλά η πρακτική της ερμηνείας προβαίνει σε αξιολογήσεις ερμηνειών , σε θέσπιση ορθών και εσφαλμένων ερμηνειών , ερήμην τέτοιου είδους μεταφυσικών προϋποθέσεων .
Εκεί που θα πρέπει να σταματήσουμε είναι οι προσφερόμενοι λόγοι για την αποδοχή της ερμηνείας και όχι οι υποτιθέμενες προκαταλήψεις που οδηγούν σ’αυτούς — φερ’ειπείν η αυταπάτη ότι η συγκεκριμένη ερμηνεία ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα .
Διότι , είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει η εξωγλωσσική αναφορά , οι ερμηνείες κάποτε θα φτάσουν σ’ένα αποδεκτό τέλος . Κι όχι επειδή κουραστήκαμε να ψάχνουμε , αλλά επειδή κάθε νοηματική δήλωση προϋποθέτει ότι οι υποκείμενες νοηματικές αμφιβολίες έχουν , για το συγκεκριμένο γλωσσικό παιχνίδι , διευθετηθεί .
Εκείνο που κάνει μια ερμηνεία τελεσίδικη είναι ο τρόπος με τον οποίο τη χρησιμοποιούμε .
Όχι η παρουσία κάποιας πραγματικότητας .
Χωρίς την έννοια της τελικής ερμηνείας δεν είναι διανοητή η δυνατότητα ερμηνείας . Και η άρνηση αυτής της γραμματικής αλήθειας , ισοδυναμεί με άρνηση του προφανούς προς χάριν του φανταστικού .  Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά |
| Κηφεύς |
Απεστάλη: 25/09/2015, 21:36:19
Αν εκείνοι ήταν “αφελείς” και “ονειροπόλοι” , οι θιασώτες της αποδόμησης είναι οι “ξύπνιοι” αλλά μέσα στην εξυπνάδα τους δυστυχισμένοι , διότι στην προσπάθειά τους να γλυτώσουν από το δέλεαρ του ονείρου , προσφεύγουν στον εφιάλτη , μια και η ασχήμια του δεν μπορεί να δελεάζει , και συνεπώς παραπλανά .
Γι’αυτούς , η ασχήμια είναι συνθήκη της αλήθειας .
Και είναι βέβαια η αλήθεια που μπαίνει από την πίσω πόρτα , παρά τις δεδηλωμένες τους προθέσεις να παραιτηθούν από την επιδίωξή της .
Αλλιώς ποιο είναι το νόημα όλου αυτού του σαματά για τις κρυμμένες εξουσίες που προσπαθούν να μας αποπλανήσουν ;
Να μας αποπλανήσουν από τι ;
Τι είναι αυτό που τόσο πολύ ποθούμε να αποκαλύψουμε , αν όχι ξανά το αληθινό πρόσωπο της πραγματικότητας ;
Η διαφορά ανάμεσα στους ονειροπόλους ρουσσωικούς και τους συνειδητοποιημένους αποδομιστές δεν είναι διαφορά ευφυΐας ή στάθμης κατανόησης , ούτε η διαφορά ανάμεσα σε λήθαργο και εγρήγορση , αλλά η διαφορά ανάμεσα σε αφελή ύπνο και νευρική αϋπνία .
Η πραγματική εγρήγορση συνίσταται στο να μη λες περισσότερα απ’όσα γνωρίζεις , στο να μη φαντάζεσαι περισσότερα απ’αυτά που έχεις μπρος στα μάτια σου . Κι αυτό δεν σημαίνει να μη διερευνάς εκείνα που χρήζουν διερεύνησης , αλλά να μη βλέπεις τα πάντα με καχυποψία , έτσι ώστε να χάνεται τελικά η διάκριση ανάμεσα στα ύποπτα και στα αξιόπιστα . Αυτό είναι το γενικό πρόβλημα κάθε αναγωγισμού :
Αν τα πάντα είναι x , τότε όλες οι νοηματικές διακρίσεις , οι οποίες σου επέτρεψαν να διατυπώσεις την αναγωγική σου δήλωση , εξαλείφονται ή γίνονται επουσιώδεις .
Κι αυτό στην περίπτωσή μας σημαίνει : Αν πίσω από κάθε ανθρώπινη εκφορά ή εν γένει ενέργεια κρύβεται η εξουσία , τότε αυτή η εξουσία δεν είναι εκείνη που γνωρίζουμε , γιατί , απλούστατα , εκείνη δεν είναι πανταχού παρούσα . Κι αυτό είναι που μας επιτρέπει να τη φανταστούμε απούσα .
Αλλά , αν είναι κάποια άλλη έννοια εξουσίας , τότε δεν έχουμε λόγο να της συμπεριφερόμαστε όπως στη γνωστή μας εξουσία — φερ’ειπείν , να τη φοβόμαστε , να την αποστρεφόμαστε κλπ. , οπότε η αναγωγή μας πέφτει στο κενό .
Δεν μπορεί κανείς να έχει επαναστατικές απόψεις για τη λογική , γιατί αυτό τον θέτει εκτός λογικής .
“Αν χρησιμοποιείς τεχνάσματα στη λογική, ποιον άλλο θαρρείς ότι κοροϊδεύεις εκτός απ’τον εαυτό σου ;” , θα έλεγε εδώ ο Wittgenstein .
Η βιτγκενσταϊνική απάντηση στην αποδόμηση είναι ίδια για οποιαδήποτε μεταφυσική θεωρία .
Μεταφυσική σημαίνει να μην ξέρεις πότε πρέπει να σταματάς να φιλοσοφείς . Να μη βλέπεις ότι δεν μπορείς να θέσεις εν αμφιβόλω την ίδια την πρακτική που νοηματοδοτεί τις αμφιβολίες σου .
Αν το γεγονός ότι δεν υπάρχει τελεσίδικη ερμηνεία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το νόημα δεν είναι εντοπίσιμο , τότε η ίδια η δήλωση που εκφράζει αυτήν την πεποίθηση δεν έχει εντοπίσιμο νόημα . Είναι επιδεκτική απείρων ερμηνειών . 
Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά |
| Κηφεύς |
Απεστάλη: 07/09/2015, 11:45:21
Η μια [αντίληψη] προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει , ονειρεύεται να αποκρυπτογραφήσει μιαν αλήθεια ή μια πηγή η οποία ξεφεύγει απ’το παιχνίδι και την τάξη του σημείου , και η οποία βιώνει την αναγκαιότητα της ερμηνείας σαν εξορία .
Η άλλη , μη όντας πια στραμμένη στην πηγή , καταφάσκει στο παιχνίδι και προσπαθεί να περάσει πέρα από τον άνθρωπο και τον ανθρωπισμό , ( . . . ) αυτό το όν που , σε όλη την ιστορία της μεταφυσικής ( . . . ) , ονειρευόταν την πλήρη παρουσία , το εφησυχαστικό θεμέλιο , την απαρχή και το τέλος του παιχνιδιού . Η αποδόμηση είναι μια μεταφυσική αντίδραση σε μια μεταφυσική πρόκληση . Ο Rousseau προέβαλλε ως πρότυπο μια μεταφυσική έννοια της φύσης και της ανθρώπινης εγγύτητας , από την οποία υποτίθεται ότι έχουμε απομακρυνθεί εξαιτίας μιας μεταφυσικής έννοιας της γραφής , νοουμένης ως θεματοφύλακας των θελήσεων των νομοθετών , πρωθιερέων και παντοειδών εκπροσώπων της ισχύος .
Ο Derrida αντιτάσσει την εξίσου μεταφυσική έννοια της “αρχι-γραφής” . Από τη μια η νοσταλγία ενός χαμένου , όσο και ουτοπικού , παραδείσου , από την άλλη η μαζοχιστική διακήρυξη μιας κόλασης , η οποία όχι απλώς δεν αποτελεί μετεξέλιξη του παραδείσου , αλλά , αντίθετα , ο δήθεν παράδεισος αποτελεί μια από τις πολλές της μεταμφιέσεις . Γιατί όμως αυτή η κόλαση είναι πιο πραγματική από εκείνον τον παράδεισο ;
Και γιατί να μη βλέπουμε τον κόσμο στις πραγματικές του διαστάσεις, έτσι όπως μας προσφέρεται , παρά ως μετάλλαξη ενός αρχικά “καλού” κόσμου ή ως μεταμφίεση ενός κατά βάσιν “κακού” κόσμου ;
Ποιο είναι το θεμέλιο αυτής της καχυποψίας , αν όχι η στρεβλή περιγραφή της βιούμενης πραγματικότητας , μια περιγραφή που κατευθύνει το βλέμμα μας στις αρνητικές πλευρές της , εκείνες από τις οποίες ο Rousseau και οι ομοϊδεάτες του απέστρεφαν το βλέμμα , προσηλώνοντάς το στην Ουτοπία ;
Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά
|
|
