quote:

---

quote:

---

Όλα ξεκινάνε απο το ΘΕΛΩ

---

Ετσι ....συμφωνουμε απολυτα

Το θελω τελικα, ισως και να ειναι το σημαντικοτερο εφοδιο μας , για οτιδηποτε θελουμε να κατακτησουμε

Ο δρομος ξεκιναει στο σωμα με τις 5 αισθησεις δρομος
Να ξυπνας σημαινει να τις χρησιμοποιεις χωρις να τις μπερδευεις με εσενα

---

Θέλω ως "επιθυμίες"; "θέληση"; "βούληση"; ή μήπως (θου Κύριε... )"φρόνηση";

...ἐκ γὰρ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας τὸ στόμα λαλεῖ

quote:

---

Κηφεύς :

Μακριά απ’ το να αποδώσει την ιδιόρρυθμη αυτή κίνηση της σκέψης σε κάποια εγγενή ανθρώπινη ιδιότητα , υποστηρίζω ότι γενέτειρά της είναι η γλώσσα και , ειδικότερα , μορφικές αναλογίες μεταξύ λειτουργικώς διισταμένων γλωσσικών εκφράσεων .

Η γλωσσανάλυση έχει ως προορισμό να απαλλάξει τη σκέψη μας από τη θεωρητική της διάσταση , όταν τα παραπλανητικά προϊόντα της τελευταίας γίνονται πρόξενοι επικινδύνων διανοητικών τάσεων , όπως , λ.χ. ο δογματισμός.

Αν οι καταπονήσεις που οδηγούν στις ψυχικές νευρώσεις οφείλονται στο αναπόφευκτο γεγονός ότι αποτελούμε ενεργά μέλη μιας ανθρώπινης κοινότητας , οι γλωσσικές παρανοήσεις που οδηγούν οι φιλοσοφικές , τρόπον τινα , “νευρώσεις” προέρχονται απ’ το γεγονός ότι μιλάμε μια γλώσσα .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

panpam:
Θέλω ως "επιθυμίες"; "θέληση"; "βούληση"; ή μήπως (θου Κύριε... )"φρόνηση";

---

quote:

---

quote:

---

panpam:
Θέλω ως "επιθυμίες"; "θέληση"; "βούληση"; ή μήπως (θου Κύριε... )"φρόνηση";

---

Θέλω ως κινητήριος δύναμη. Ως συνειδητή απόφαση που εναρμονίζεται με τις καθημερινές μας πράξεις.

Το θέλω ως επιθυμία δεν έχει αξία. ...

---

Το θέλω του "εγώ" όμως, δεν πηγάζει απο την καρδιά και δεν μπορεί να σε οδηγήσει σε αυτή.

Και ναι, είναι βολικότερο, έχεις απόλυτο δίκιο.
Και ναι, παρεμβάλλεται, έχεις απόλυτο δίκιο.

Από εκεί και πέρα επιλέγεις. Απλά επιλέγεις.

quote:

---

]Ίσις :

Κηφεύς, σε ευχαριστώ για την ανάλυση σου- ωστόσο συνεχίζω και προβληματίζομαι.

Δεν κατάλαβα τελικά, σύμφωνα με αυτά που λες- τα φιλοσοφικά ερωτήματα γιατί είναι ανοησίες;

Δεν είναι ερωτήματα που μπορούν να μας οδηγήσουν στην κατανόηση όχι μόνο του Σύμπαντος αλλά και του ίδιου μας του εαυτού;
Ακόμα και αν μένουν αναπάντητα η προσπάθεια και η ενέργεια που καταναλώνουμε για να τα αποκωδικοποιήσουμε, δεν μας γεμίζει με σιγουριά και μια αίσθηση σκοπού;

Και επίσης το να μεταβάλλουμε τη συνηθισμένη λειτουργία ορισμένων "πιονιών" δεν είναι η αρχή για να ξεφύγουμε απο τα όρια που είμαστε αλυσοδεμένοι- όρια κοινωνικά, συναισθηματικά κλπ;

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

quote:

---

Κηφεύς :

Έργο της γλωσσανάλυσης είναι να σε απαλλάξει απ’ αυτή την ακλόνητη πεποίθηση , περνώντας σε μέσα από τα γλωσσικά μονοπάτια που την καλλιέργησαν .

Ερευνώντας βήμα προς βήμα τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποίησες τις έννοιες , τις απαραίτητες για τη δημιουργία του απορήματός σου , θα μπορέσεις να δεις το σημείο στο οποίο παρεξέκλινες της θεμιτής χρήσης κάποιου “πιονιού” .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Όσο κι αν στηρίζεται στην επινόηση ad hoc όπλων, ασφαλώς θα διαθέτει μερικές κλασσικές γενικές στρατηγικές . Εξάλλου θα πρέπει να είναι κανείς σε θέση να κάνει ένα είδος αναφοράς σε ήδη χρησιμοποιηθείσες τακτικές και εργαλεία κατά την αντιμετώπιση συγκεκριμένων προβλημάτων . Και αυτή η , τρόπον τινά , αναδίφηση στην ιστορία της γλωσσανάλυσης θα πρέπει να συνιστά απαραίτητο τμήμα της διδασκαλίας της .

Πιστεύω πράγματι πως ένα είδος καταλόγου των τυπικών εργαλειών και γενικών στρατηγικών της γλωσσανάλυσης μπορεί , και είναι μάλλον χρήσιμο , να παρασχεθεί , αν και δεν έχω συναντήσει ως τώρα παρόμοιες προσπάθειες .

Τα εργαλεία της γλωσσανάλυσης δεν είναι υφολογικά στοιχεία , είναι εργαλεία κατασκευασμένα για τις συγκεκριμένες εργασίες που απαιτούνται κατά τη γλωσσαναλυτική διαδικασία .

Είναι στο χέρι μας να τα τροποποιούμε , έτσι ώστε να προσαρμόζονται καλύτερα στο έργο που κάθε φορά τους αναθέτουμε . Αλλά δεν μπορούμε ν’ απαλλαγούμε απ’ αυτά , στο ίδιο μέτρο που ο ξυλουργός μπορεί να χρησιμοποιεί πότε το ροκάνι πότε την πλάνη ή πότε το μεγάλο σφυρί και πότε το μικρό , αλλά δεν μπορεί ν’ απαλλαγεί από τη χρήση κάποιου οργάνου , κατάλληλου για τη λείανση επιφανειών και το κάρφωμα καρφιών .

Θα αναφερθώ στα εργαλεία της γλωσσανάλυσης δίνοντας , τρόπον τινά , τη γενική έννοια καθενός απ’ αυτά . Μπορείς να περιγράψεις πώς είναι , κατά κανόνα , ένα σφυρί χωρίς να χρειάζεται να δώσεις πλήρη κατάλογο των χιλιάδων παραλλαγών του .

Πριν όμως περάσουμε στην περιγραφή και εξέταση των εργαλείων της γλωσσανάλυσης πρέπει να αναφερθούμε στις προϋποθέσεις της .

Βασικές προϋποθέσεις επιτυχούς εφαρμογής της γλωσσαναλυτικής μεθόδου είναι αφ’ ενός η διαγνωστική ικανότητα του “θεραπευτή”. Αφ’ ετέρου η επιθυμία του “ασθενούς” να αποδεχθεί και τη διάγνωση και τη “θεραπεία” .

Γι’ αυτό , όταν ο γιατρός διαγιγνώσκει την τάδε ασθένεια και προτείνει τη δείνα θεραπεία , ο ασθενής δεν έχει κανένα άλλο στήριγμα από την εμπιστοσύνη του στον γιατρό . Δίχως αυτήν δεν μπορεί να ξεκινήσει τη θεραπεία .

Ωστόσο ο βαθμός στον οποίο θα αφεθείς στην αυθεντία του γιατρού εξαρτάται πάντοτε από την πιεστικότητα του προβλήματός σου . Όταν οι πόνοι είναι οξείς και βασανιστικοί , δεν έχεις πολλά περιθώρια . Όταν όμως το πρόβλημά σου είναι φερ’ ειπείν , η παχυσαρκία , και ο γιατρός επιμένει ότι πρέπει να υποβληθείς σε δίαιτα , έχεις περισσότερα περιθώρια να δυσπιστήσεις στην προειδοποίηση του γιατρού ότι διατρέχεις κίνδυνο , μια και εσύ δεν βλέπεις κάτι τέτοιο .

Τα περιθώρια μη αποδοχής της διάγνωσης διευρύνονται όσο προχωρούμε προς περιοχές όπου το πρόβλημα δεν έχει πρόδηλες συνέπειες στο καλώς έχειν και στη συμπεριφορά μας .

Έτσι , η αποδοχή της διάγνωσης ότι είσαι παράφρων μπορεί να είναι εξαιρετικά δυσχερής , όχι μόνο γιατί έχει πάθει βλάβη το κριτικό του αισθητήριο , αλλά γιατί το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο ζεις ίσως δεν προβάλλει το ελάττωμά σου .

Τα πράγματα γίνονται ακόμη δυσκολότερα στον χώρο των ασθενειών με τις οποίες καταγίνεται η γλωσσανάλυση . Διότι εκείνοι που αυτή θεωρεί ασθενείς ανήκουν σ’ ένα από τα πιο ευυπόληπτα και αξιοσέβαστα τμήματα της ανθρώπινης κοινότητας : τους φιλόσοφους .

Κι εκείνο που αυτή χαρακτηρίζει ως νοητική ασθένεια θεωρείται από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων (φιλοσόφων και μη) ως η υπάτη δραστηριότητα του νου .

Είναι λοιπόν σαφές ότι ο γλωσσαναλυτής , περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο θεραπευτή , χρειάζεται την εμπιστοσύνη και τη συγκατάθεση του ασθενούς του , μια και δεν έχει κανέναν άλλο τρόπο να τον πείσει γι’ αυτό που διαγιγνώσκεί .

Αποτελεί βασική αρχή της γλωσσαναλυτικής μεθόδου , ότι προορίζεται μονάχα για όσους ηθελημένα την εφαρμόζουν . Πρέπει να συμφωνήσει ο ασθενής για την ασθένειά του , για να έχει καν νόημα η γλωσσανάλυση . Κι αυτό είναι άμεση απόρροια της φύσης της μεθόδου : Όταν η θεραπευτική σου αγωγή συνίσταται στο να φέρεις τον άλλο να δει τα πράγματα , όπως τα βλέπεις εσύ , είναι σαφώς ενδεχόμενο να μην πετύχεις ποτέ .

Κι αν ο τρόπος με τον οποίο εκείνος τα βλέπει του αρέσει περισσότερο απ’ τον τρόπο με τον οποίο εσύ τα βλέπεις , δεν έχεις ούτε δυνατότητα ούτε δικαίωμα να τον μεταπείσεις .

Μπορείς , φυσικά , να του τονίζεις όσο θες τις συνέπειες της θεώρησής του . Αλλά τίποτε δεν τον υποχρεώνει να τις θεωρεί ενοχλητικές , κακές ή καταστροφικές .

Η γλωσσανάλυση , μ’ άλλα λόγια , ξεκινάει από τη συμφωνία μεταξύ γλωσσαναλυτή και γλωσσαναλυομένου .

Πολλοί υποστηρίζουν πως , αν η φιλοσοφία δεν είναι σε θέση να εξαναγκάσει τον άλλο , είναι άχρηστη . Θα πρέπει όμως να αντιπαρατηρήσουμε πως , αν κριτήριο της φιλοσοφίας είναι ο εξαναγκασμός , τότε έρχεται επικίνδυνα κοντά σε μεθόδους όπως η πλύση εγκεφάλου ή οι παντοειδείς βασανισμοί , που αναμφίβολα μπορούν να εξαναγκάσουν , και μάλιστα κατά τρόπο αποτελεσματικότερο απ’ της φιλοσοφίας .

Η ιδιομορφία όμως της παραδοσιακής φιλοσοφίας βρίσκεται στο ότι εξαρτά αυτή την επιθυμία από κάποιαν αντικειμενική τάξη πραγμάτων , η οποία , εξαιτίας της ανωτερότητάς της , θα μπορεί να επιβάλλεται σε όλα ανεξαιρέτως τα ανθρώπινα πλάσματα .

Δυστυχώς όμως , είναι και πάλι υποχρεωμένη να μας πείσει ότι πρέπει να πεισθούμε από την αντικειμενική τάξη που μας προτείνει .

Ο λογικός εξαναγκασμός που η παραδοσιακή φιλοσοφία επιδιώκει μπορεί για μας να υπάρξει μονάχα μέσα στο πλαίσιο ενός λογικού συστήματος .

Αλλά γιατί θα πρέπει να επιλέξουμε ένα συγκεκριμένο λογικό σύστημα , και γιατί θα πρέπει ν’ ακολουθήσουμε τους κανόνες του κατά έναν ορισμένο τρόπο δεν είναι κάτι που μπορεί να υπαγορευθεί από τη λογική του συστήματος .

Στη ρίζα της επιλογής ενός συστήματος ή ενός τρόπου εφαρμογής ενός κανόνα υπάρχει πάντοτε η προαίρεση. Και οι κανόνες που προαιρείται κανείς δεν έχουν καμία σχέση με τους κανόνες βάσει των οποίων τους προαιρείται (αν βέβαια η προαίρεσή του υπακούει σε κάποιους κανόνες) .

Το επιχείρημα είναι το παραδοσιακό όργανο εξαναγκασμού της φιλοσοφίας .

Δεν είναι ωστόσο , αυτό το ίδιο , δημιουργός της λογικής , αλλά απλά θεματοφύλακάς της .

Δεν είναι το επιχείρημα που θα προσδιορίσει τι είναι λογικό και τι δεν είναι , αλλά το λογικό περιβάλλον (der “logische Raum”) μέσα στο οποίο το επιχείρημα λογίζεται ως επιχείρημα .

Το επιχείρημα δεν μπορεί να μας ορίσει τις λογικές μας αρχές .

Μπορεί μονάχα να τις παρουσιάσει .

Εάν πείθω κάποιον μ’ ένα επιχείρημα γύρω από κάτι που πριν δεν πίστευε , αυτό δεν σημαίνει ότι τον έκανα να μεταβάλει τις λογικές του αρχές .

Απεναντίας , επειδή διέθετε τις ίδιες λογικές αρχές με μένα , γι’ αυτό το επιχείρημά μου είχε πάνω του αποτέλεσμα .

Το λάθος της παραδοσιακής φιλοσοφίας βρίσκεται στο να νομίζει ότι τα επιχειρήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι απλώς ως φορείς της λογικής μας , αλλά ως “δημιουργοί” της .

Με όργανα που διέπονται από τη λογική του δικού σου συστήματος δεν μπορείς να πείσεις κάποιον που κινείται στα πλαίσια ενός διαφορετικού λογικού συστήματος .

Εκτός κι αν πιστεύεις ότι υπάρχει κάποιο ευρύτερο σύστημα λογικής που διέπει ολόκληρη την κοινότητα .

Αλλά με τι είδους επιχειρήματα σκοπεύεις να υποστηρίξεις αυτό το πράγμα ;

quote:

---

Το επιχείρημα είναι ένα πιόνι και ο ρόλος του καθορίζεται απ’ το παιχνίδι στο οποίο κάνει την εμφάνισή του .
Το επιχείρημα δεν μπορεί να μας ορίσει τις λογικές μας αρχές .

Μπορεί μονάχα να τις παρουσιάσει .

Εάν πείθω κάποιον μ’ ένα επιχείρημα γύρω από κάτι που πριν δεν πίστευε , αυτό δεν σημαίνει ότι τον έκανα να μεταβάλει τις λογικές του αρχές .

Απεναντίας , επειδή διέθετε τις ίδιες λογικές αρχές με μένα , γι’ αυτό το επιχείρημά μου είχε πάνω του αποτέλεσμα .

Το λάθος της παραδοσιακής φιλοσοφίας βρίσκεται στο να νομίζει ότι τα επιχειρήματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν όχι απλώς ως φορείς της λογικής μας , αλλά ως “δημιουργοί” της .

---

Για μας το επιχείρημα είναι ένα εργαλείο τόσο χρήσιμο και αποτελεσματικό όσο και η αναλογία , η μεταφορά , η παραβολή , η αλληγορία , το φανταστικό παράδειγμα , το αστείο , ο αφορισμός , στο μέτρο που το καθένα τους μπορεί ν’ αποτελέσει φορέα της λογικής του συστήματος (του γλωσσικού παιχνιδιού) στο οποίο κινούμαι .

Ίσως νομίσει κανείς ότι , παύοντας να θεωρούμε το επιχείρημα διακριτικό γνώρισμα της φιλοσοφίας και βάζοντάς το δίπλα στην αναλογία και στην παρομοίωση , καταργούμε τη διαφορά που υφίσταται ανάμεσα σε φιλοσοφία και ποίηση .

Αυτό είναι λάθος στο οποίο έχει πράγματι υποπέσει ένα μεγάλο μέρος των σύγχρονων φιλοσοφούντων , όπως για παράδειγμα στοχαστές τύπου Derrida ή Foucault ή Rorty.

Το να ισχυριστείς όμως ότι δεν υπάρχει κάποιο ειδικό εργαλείο που χρησιμοποιεί αποκλειστικά η φιλοσοφία , δεν σημαίνει ότι υποστηρίζεις την απουσία ουσιαστικής διαφοράς ανάμεσα σε φιλοσοφία και τέχνη .

Απλώς ισχυρίζεσαι ότι η διαφορά δεν θα πρέπει να αναζητηθεί στη μορφή των εργαλείων .

Ένα κείμενο μπορεί να έχει άκρως λογοτεχνική μορφή , να βρίθει σε αναλογίες και παρομοιώσεις , να μην έχει ίχνος επιχειρήματος , κι ωστόσο να είναι φιλοσοφικό .

Γιατί εκείνο που κάνει ένα κείμενο φιλοσοφικό δεν είναι η μορφή του , αλλά ο σκοπός τον οποίο επιδιώκει .

Υπάρχει σαφής διάκριση ανάμεσα σε φιλοσοφία και τέχνη , μόνο που δεν πρέπει να την αναζητούμε στα χρησιμοποιούμενα μέσα αλλά στους επιδιωκόμενους σκοπούς .

Όσο δε προφανέστεροι οι σκοποί τόσο σαφέστερος ο διαχωρισμός ανάμεσα στα δύο είδη δραστηριοτήτων .

Εκτός από το επιχείρημα ένα από τα σπουδαιότερα εργαλεία της γλωσσανάλυσης είναι η αναλογία .

Αναλογία είναι η συγκριτική αντιπαράθεση δύο πραγμάτων και ο τονισμός συγκεκριμένων ομοιοτήτων μεταξύ τους .

Κεφαλαιώδους σημασίας προϋπόθεση για την κατανόηση του ρόλου της αναλογίας στην έρευνά μας αποτελεί το γεγονός ότι δεν μας ενδιαφέρει να αποδείξουμε ότι δύο πράγματα είναι όντως ανάλογα ή όχι (οποιαδήποτε έννοια κι αν επιθυμεί κανείς να δώσει σ’ αυτό το “όντως” ) .

Η μέθοδός μας στηρίζεται στην κατασκευή αναλογιών και όχι στην ανακάλυψή τους .

Πράγμα που σημαίνει ότι προβάλλουμε δύο πράγματα ως ανάλογα , βασιζόμενοι όχι σε κάποιαν αντικειμενική μαρτυρία αλλά απλά και μόνο στη συγκατάθεση του συνομιλητή μας .

Διότι αυτή είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να φέρεις κάποιον να δει τα πράγματα όπως εσύ τα βλέπεις .

Όταν λες : “Οι λέξεις είναι πιόνια (όργανα , εργαλεία ή ό,τι άλλο)” δεν προβάλλεις ούτε θέση ούτε προκαταρκτικό ισχυρισμό κάποιας θεωρίας ούτε αποτέλεσμα κάποιας εμπειρικής έρευνας .

“Οι λέξεις είναι πιόνια” σημαίνει “Φαντάσου τις λέξεις σαν πιόνια και στοχάσου τις συνέπειες αυτής της εκδοχής” .

Ζητάς από τον άλλο να κάνει μια παραδοχή που θα τον οδηγήσει να δει κάτι άλλο .

Απώτερος σκοπός σου δεν είναι να τον κάνεις να αποδεχθεί την αναλογία (πράγμα κατ’ ουσίαν άχρηστο αφού ό,τι ώρα θέλεις κατασκευάζεις αναλογίες μεταξύ οιωνδήποτε πραγμάτων) , αλλά να τη χρησιμοποιήσει ως μέσον προς την διαπίστωση περαιτέρω πραγμάτων που θα τον οδηγήσουν τελικά στην απόρριψη πλανημένων απόψεων .

Με το να προβάλλεις αναλογίες μεταξύ διαφόρων πραγμάτων δεν παρουσιάζεις κάποιαν όψη πραγματικότητας . Απλώς τη φωτίζεις κατά τέτοιον τρόπο , ώστε τμήματά της , που πριν βρίσκονταν στην αφάνεια ή ήταν δυσδιάκριτα λόγω των σχέσεών τους με άλλα , να έρχονται στην επιφάνεια , να διαφανοποιούνται ή να γίνονται ανάγλυφα .

Ο φωτισμός της πραγματικότηητας μέσω της αναλογίας μοιάζει με τον φωτισμό ενός προσώπου . Άλλα πράγματα έρχονται στην επιφάνεια μ’ έναν μετωπικό φωτισμό , άλλα μ’ έναν πλάγιο . Αλλά είτε με τον ένα τρόπο φωτίσεις είτε με τον άλλο , δεν μετέβαλες σε τίποτε την πραγματικότητα .

Απλώς τόνισες πραγματα που , ενώ ήταν εκεί , δεν φαίνονταν (όπως οι πόροι του δέρματος , που γίνονται ανάγλυφοι στον πλάγιο φωτισμό , ενώ χάνονται στον μετωπικό) .

Η προηγούμενη παράγραφος αποτελεί ένα καλό παράδειγμα του τι εννοούμε λέγοντας αναλογία στη γλωσσανάλυση .

Δεν μας ενδιαφέρει τι νόημα θα δώσει κανείς στην ύπαρξη αναλογίας ανάμεσα στον φωτισμό της πραγματικότητας μέσω μιας αναλογίας και στον φωτισμό ενός προσώπου μέσω μιας λυχνίας πυρακτώσεως .

Είναι λοιπόν σαν να λες στον άλλο : σκέφθηκες ποτέ ότι το να λες πως δύο πράγματα είναι ανάλογα δεν είναι άλλο απ’ το να επιλέγεις έναν τρόπο φωτισμού για να τα φωτίσεις ; και ότι αν μετέβαλλες αυτόν τον τρόπο , θα είχες διαφορετική εικόνα τους ;

Τι γίνεται αν κάποιος μας πει : “ Όχι , δεν το σκέφτηκα και ούτε μπορώ να το σκεφτώ, γιατί δεν βλέπω ίχνος ομοιότητας ανάμεσα στο να επιλέγω ένα είδος φωτισμού για να φωτίσω κάποιο φυσικό αντικείμενο και στο να βρίσκω ότι δύο πράγματα είναι ανάλογα . Για μένα το να βρίσκω ότι δύο πράγματα είναι ανάλογα σημαίνει να συνδέω μέσω νημάτων στοιχεία του ενός με στοιχεία του άλλου” .

Μ’ άλλα λόγια , τι γίνεται αν κάποιος έχει να μας αντιπροβάλει κάποιαν άλλη αναλογία που εκείνος βρίσκει πιο εύλογη , πιο κατανοητή , πιο αποκαλυπτική (όπως την αναλογία ανάμεσα στο μα συνδέεις διάφορα σημεία δύο πραγμάτων με νήματα και στο να λες ότι δύο πράγματα είναι ανάλογα) ;

Η απόρριψη μιας αναλογίας χάριν κάποιας άλλης που σου φαίνεται αποκαλυπτικότερη δεν εμπεριέχει κανένα απολύτως πρόβλημα .

Στο κάτω κάτω , η προβολή αναλογιών έχει , όπως είππαμε , ως απώτερο σκοπό , όχι τον ενστερνισμό τους αλλά την επίτευξη μιας μορφής κατανόησης .

Το θέμα λοιπόν είναι : με την αναλογία που έχεις να αντιπροβάλλεις τονίζονται τα ίδια στοιχεία με εκείνα που τονίζονταν απ’ τη δική μου ;

Αν ναι , τότε , στη συγκεκριμένη περίπτωση , και οι δύο αναλογίες κάνουν την ίδια δουλειά . Άρα δεν έχει σημασία ποια θα διαλέξουμε .

Αν όχι , τότε θα πρέπει να δούμε ποια στοιχεία φωτίζει η δική σου και ποια η δική μου .

Και εν συνεχεία , ποια από τα δύο είδη στοιχείων βοηθούν στην κατανόησή μας .

Κι αυτό σημαίνει : ας δούμε τις συνέπειες της κάθε αναλογίας . Σε τι εικόνα οδηγεί η κάθε μία τους .

Αποδεχόμαστε όλα τα στοιχεία της εικόνας ή σκοντάφτουμε σε ορισμένα απαράδεκτα ( υπό την έννοια “Εδώ δεν βλέπω καμία ομοιότητα” ) ;

Το ν’ αποφανθεί κανείς πόσο βοηθητική είναι μια αναλογία είναι πραγματικά περίπλοκο θέμα , διότι συνδέεται κατά κανόνα με τις συνέπειες της επιλογής .

"ψυχῆς ἐστι λόγος ἑωυτὸν αὔξων."
Στην ψυχή ανήκει ο λόγος που αυξάνει απ’ τον εαυτό του.

"αὐγὴ ξηρὴ σοφωτάτη καὶ ἀρίστη, ἢ καλύτερα: αὔη ψυχὴ σοφωτάτη καὶ ἀρίστη." Η ξηρή ψυχή είναι σοφότατη και άριστη.

"ἀνθρώπων ὁ σοφώτατος πρὸς θεὸν πίθηκος φανεῖται καὶ σοφίᾳ καὶ κάλλει καὶ τοῖς ἄλλοις πᾶσιν."
Ο σοφότερος άνθρωπος, όταν συγκρίνεται με το θεό, φαίνεται πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ’ όλα τ’ άλλα.

"τίς γὰρ αὐτῶν νόος ἢ φρήν; δήμων ἀοιδοῖσι πείθονται καὶ διδασκάλῳ χρείωνται ὁμίλῳ οὐκ εἰδότες ὅτι “οἱ πολλοὶ κακοί, ὀλίγοι δὲ ἀγαθοί”."
Γιατί ποιος είναι ο νους τους ή η φρόνηση τους; Πείθονται απ’ τους τραγουδιστές του λαού και παίρνουν τον όχλο για δάσκαλο τους, χωρίς να ξέρουν ότι “οι πολλοί είναι κακοί και οι καλοί λίγοι”.

"βλὰξ ἄνθρωπος ἐπὶ παντὶ λόγωι ἐπτοῆσθαι φιλεῖ."
Ο βλάκας μπροστά σε κάθε λόγο αγαπά να τρομάζει

.

Ο λατρεύων τους θεούς λατρεύει τον θεόν
Κάθε υπόσταση προθεσιακά φέρεται μεθεκτικά πρός την ανώτερή της ώστε να καταστεί εντελέστερη

quote:

---

Κηφεύς :

. . . Κι αυτό σημαίνει : ας δούμε τις συνέπειες της κάθε αναλογίας . Σε τι εικόνα οδηγεί η κάθε μία τους .

Αποδεχόμαστε όλα τα στοιχεία της εικόνας ή σκοντάφτουμε σε ορισμένα απαράδεκτα ( υπό την έννοια “Εδώ δεν βλέπω καμία ομοιότητα” ) ;

Το ν’αποφανθεί κανείς πόσο βοηθητική είναι μια αναλογία είναι πραγματικά περίπλοκο θέμα , διότι συνδέεται κατά κανόνα με τις συνέπειες της επιλογής .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Η αναλογία μας λέει ότι τα πράγματα είναι σαν κάτι άλλο . Κι αυτό που ζητούν οι παραδοσιακοί φιλόσοφοι είναι να μάθουν ποια είναι η πραγματικότητα , όχι σαν τι μοιάζει η πραγματικότητα .

Με το να λες ότι το α είναι ανάλογο με το β αποφεύγεις να απαντήσεις στο ουσιώδες ερώτημα “Τι είναι το α” ή “Τι είναι το β” .

Εκτός αυτού , αν αναλογία είναι ο φωτισμός του α στο φως του β , υπό την έννοια ότι το β μπορεί και φωτίζει το α επειδή το β μας είναι οικείο, επειδή το γνωρίζουμε καλύτερα απ’ το α , πώς περιμένεις να φωτίσεις κάτι μη οικείο ;

Επομένως , σύμφωνα με αυτές τις σκέψεις , οι αναλογίες δεν μας βοηθούν να γνωρίσουμε την πραγματικότητα . Μας αφήνουν το ίδιο τυφλούς όπως ήμασταν .

Το να περιμένεις από μιαν αναλογία να σου γνωρίσει την πραγματικότητα είναι ίσως αίτημα της παραδοσιακής φιλοσοφίας , όχι όμως της γλωσσανάλυσης .

Το ίδιο αίτημα να γνωρίσεις την πραγματικότητα διαφορετικά απ’ ό,τι τη γνωρίζεις μέσω της εμπειρίας ή , αλλιώς , το να θες να μιλήσεις γι’ αυτήν με προτάσεις διαφορετικές από εκείνες που περιγράφουν τον κόσμο της εμπειρίας , είναι για τη δική μας θεώρηση ευθύς εξαρχής ένα ψευδοαίτημα , ή τυπική μεταφυσική πλάνη , η οποία συνίσταται στην αναζήτηση ενός στερεότερου υποστρώματος από εκείνο που μας παρέχει η εμπειρία : στην απόκτηση μιας γνώσης που δεν θα χαρακτηρίζεται από την ενδεχομενικότητα της γνώσης των γεγονότων του κόσμου και που , ωστόσο , θα είναι γνώση του κόσμου .

Το αίτημα αυτό η γλωσσανάλυση δεν έρχεται να το ικανοποιήσει , αλλά να το εξαλείψει .

Είναι κι αυτό προϊόν της παραπλανητικής χρήσης της γλώσσας . Δεν είναι ωστόσο αντικείμενο του παρόντος δοκιμίου , η θεραπεία του συγκεκριμένου ψευδοπροβλήματος .

Το να παρατηρείς κάτι που είναι αυτονόητο ή μάλλον το θεωρείς εσύ αυτονόητο και το παρατήρησαν και οι άλλοι όντως δεν σου δίνει φως αλλά σε τυφλώνει ακόμα περισσότερο.

Απλά πιστεύω ότι ο άνθρωπος όταν δεν είναι παρατηρητής από την φύση του, δεν βάζει στόχους ή δεν ξέρει τι να παρατηρήσει, τα κομβικά σημεία τον βοηθούν, δηλαδή πατώντας και παρατηρώντας στα ίδια σημεία που παρατήρησαν οι άλλοι και μαθαίνοντας ή μάλλον προσπαθώντας να φανταστεί πως το έκαναν, τον βοηθάει ως προς το να μάθει να το κάνει, δεν σημαίνει όμως ότι θα γίνει φιλόσοφος ή παρατηρητής επειδή έμαθε να το κάνει.

Και γιαυτό πιστεύω ότι αποτυγχάνουμε, άλλα τα μάτια του λαγού και άλλα της κουκουβάγιας.

Ως προς την γλωσανάλυση, ακόμα μας παιδεύουν οι ιδέες των φιλοσόφων μας, υπάρχουν πολλοί ορισμοί και ο καθένας τους εκλαμβάνει με τα δικά του κριτήρια και τις δικές του σκέψεις, είναι βέβαια και το πέρασμα των αιώνων, τότε μπορεί να μιλούσαν ξεκάθαρα και αυτονόητα απλά εμείς να δίνουμε λάθος τους ορισμούς, αν σκεφτούμε μάλιστα ότι σε έναν αιώνα από τώρα κάποιος θα προσπαθεί να καταλάβει τα δικά σου γραπτά Κηφεύς και θα δίνει τους ορισμούς σύμφωνα με την εξέλιξη, πάλι θα υπάρχει αυτός ο αιώνας η αλλαγή της σκέψεις των γενεών και της τεχνολογίας, οπότε πάλι η γλωσσανάλυση θα διαφέρει και ο καθένας θα δίνει τους δικούς του ορισμούς.

Άρα είναι η γλώσσα το κριτήριο, ή γνώση έρχεται διαφορετικά;

Δηλαδή στην αναζήτηση του Α και του Β είσαι τυχερός ή ευφυής και ανακαλύπτεις το Γ και το Δ, γιατί το ενδιάμεσο είναι δύσκολο όπως το θέτεις γιατί δεν υπάρχει τίποτα στην μέση, δεν είναι αριθμοί, λέμε Α και Β.

Αλλά πρέπει να σκεφτούμε ότι στους πρώτους αριθμούς, δεν θα υπήρχαν τα κλάσματα υπήρχε το 1 και το 2 μετά βρήκαν το 1,5 άρα κάπως έτσι δεν γίνεται και στην γλώσσα, μάλλον στις λέξεις, χωρίς να αλλάζουν βέβαια το αλφάβητο.

Mερικέ φορές, είσαι εκπληκτική.
Ομορφο κείμενο.!

Όταν εκείνο που σ’ ενδιαφέρει δεν είναι ν’ ανακαλύψεις το “πραγματικό πρόσωπο της πραγματικότητας” , αλλά να διαλύσεις τις φιλοσοφικές πλάνες (στις οποίες συγκαταλέγεται και η πλάνη να αναζητάς το “πραγματικό πρόσωπο της πραγματικότητας”), τότε τα όργανα της μεθόδου που θα χρησιμοποιήσεις δεν μπορεί να εξυπηρετούν τους σκοπούς εκείνους που η μέθοδος καλείται να υπονομεύσει .

Εξ ορισμού η αναλογία δεν μπορεί να μας “γνωρίσει” κάτι που δεν ξέραμε . Φέρνει στην επιφάνεια κάτι που ξέραμε αλλά δεν το “βλέπαμε” .

Η αναλογική σύγκριση γίνεται μεταξύ δύο πραγμάτων που γνωρίζουμε εξίσου καλά .

Αλλά πολλοί άνθρωποι μπορεί να γνωρίζουν κάτι εξίσου καλά με μας , κι ωστόσο να το βλέπουν διαφορετικά από εμάς .

Και αυτή η διαφορά άποψης να οδηγεί σε εντελώς διαφορετικές στάσεις απέναντι στο γνωριζόμενο και σε όσα σχετίζονται μ’ αυτό .

Η γλωσσανάλυση δεν στοχεύει σε απόκτηση γνώσης (είτε εμπειρικής είτε υπερβατικής) , αλλά στη απαλλαγή από την “ανάγκη” αναζήτησης ενός πράγματος που μοιάζει να υποστασιοποιείται μέσα από ανυπόστατα ερωτήματα .

Η διαστρεβλωμενη σκεψη, αιτια των παθολογιων της ψυχης , γινεται ενα με την αντιστροφη της , που ειναι επισης διαστρεβλωση.

Σε καθε περιπτωση η διαρκης αφιερωση της ενεργητικοτητας του ατομου, για την απομακρυνση του οικιοθελως απο τις εσωτερικες ενορμησεις και τα σωματικα ενστικτα, οδηγουν με μαθηματικη ακριβεια στο διαχωρισμο της συνειδησης απο τις βαθυτερες της αληθειες (γιατι ειμαστε ανθρωποι, αρα με συναισθηματικο/ιστορικο κινητρο ) .

Ειδωμενο διαφορετικα και οχι μιωπικα, ο ιδιος πρωτογονος τρομος και τροπος αντιδρασης προς το αγνωστο , επενδιεται και μετασχηματιζεται μεσα απο στην πορεια του στο χρονο και τον πολιτισμο, με εξωτερικα στοιχεια παραλλαγης (απολυτοτητα, γραμμικοτητα), για να κρυψει τηνν αρχαια και πηγαια εωτερικη αγωνια, προς την γυμνη και αληθινη σκεψη.

Σημερα ομως στις αρχες του 21ου αιωνα, γνωριζουμε την αληθεια απο την μελετη συστηματων και πολυπλοκοτητας, οτι δηλαδη απο καθε διαφορετικο επιπεδο αυτοοργανωσης των συστηματων της υλης, αναφυονται νεες πρωτογνωρες ιδιοτητες που δεν συναντονται σε προηγουμενο σταδιο οργανωσης ουτε και εχουν αναλογιες.

Οι διαφοροποιησεις ειναι κατεξοχην ποιοτικες , και προκυπτουν σαν αποτελεσμα μια κρισιμης μεταβολης στο πλαισιο της συσσωρευσης μιας ποσοτητας που αναγκαζεται να αυτοοργανωθει. Υπο αυτην την οπτικη λοιπον, μιλαμε για ιδιοτητα διαδοχικων νεων αλλαγων φασεων .

Μια αλλαγη φασης φερνει μια νεα κατασταση σε μια δομη, εντελως διαφορετικη απο οποιαδηποτε προηγουμενη.

Μια αλλαγη υψηλοτερης ταξης , ειναι η σταδιακη αυτοοργανωση ενος συστηματος σε διαδοχικα επιπεδα αναφυομενων ιδιοτιτων.

Κεντρικη ιδεα στα συστηματα υψηλοτερης ταξης , ειναι οτι το καθε νεο επιπεδο αναφυομενων ιδιοτητων δεν αποτελει ουτε το ποσοτικο ουτε το ποιοτικο αθροισμα ολων των προηγουμενων, αλλα αποτελει ενα εξ ολοκληρου νεο φαινομενο χωρις γραμμικοτητες και αναλογιες με το παρελθον .

Επομενως η αναφυομενη ποιοτητα της υλης, των συστηματων ,της πληροφοριας, κτλ, αποτελει και ειναι κεντρικο γνωρισμα της δομης της φυσης και της ιδιοτητας της, να ανασυγκροτειται και να αυτοοργανωνεται κατω απο διαφορετικους βαθμους πολυπλοκοτητας, σε νεες μορφες ποιοτητας .

Ξεκινωντας απο μια αυθερετη κλιμακα οργανωσης της υλης (σωματιδιου πρωτονιου), βλεπουμε οτι αυτο αποτελειται απο 3 κουαρκ και αντιστοιχα γλοιονια αναμεσα τους για τους σκοπους αυτοσυγρατησης της δομης. Το επιπεδο της πολυπλοκοτητας σε αυτο το σταδιο επιβαλει διαφορετικες ιδιοτητες και αρχες απο τα αμεσως επομενα της ατομικης και μοριακης πολυπλοκοτητας.

Οι ιδιοτητες των ατομων δεν ειναι το αθροισμα των ιδιοτητων των πρωτονιων, των νετρονιων, των κουαρκ κτλ . Τα ατομα διακρινονται για τις πιθανοτητες και τα νεφοι των ηλεκτρονιων τους που ειναι σε κατανομη στοιβαδων , εχουν επισης ατομικο αριθμο κ.α.

Προχωροντας στο επομενο επιπεδο οργανωσης , τα μορια δεν ειναι το αθροισμα των ιδιοτητων των προηγουμενων συντελεστων. Η νεες αναφυομενες ιδιοτητες αποσκοπουν στην συσωματωση σε ολο και πιο μακροσκοπικες φυσικες δομες , οπως ειναι για παραδειγμα οι χημικες ενωσεις, και οι βασεις για μετασχηματισμους μεγαλυτερου επιπεδου πολυπλοκοτητας.

Φτανοντας στο επιπεδο της ζωης απο την αβια υλη, το επιπεδο της οργανωσης στα πιο απλα εμβια οντα (βακτυρια-κυτταρα-και οργανιδια τους) βρισκεται σε μια χαοτικη διαφορα ποιοτητας και ιδιοτητων, απο τα πιο πολυπλοκα αβια μορια και μοριακες ενωσεις.

Σε αυτο το επιπεδο , δηλαδη της ζωης , το κυτταρο δεν ειναι το ποιοτικο αθροισμα των ιδιοτητων των προηγουμενων μερων. Το κυτταρο ειναι ζωντανο, το κυτταρο αναπαραγεται μεσω αυτοαναπαραγωγης σχασης, και επισης μεταβολιζεται. Ο μεταβολισμος του, ειναι μια νεα ιδιοτητα που ρυθμιζει τους ρυθμους απορροφησης και εξαγωγης ενεργειας απο και προς το περιβαλλον. Επισης το κυτταρο πεθαινει.

Στην περιπτωση των νευρικων κυττταρων του κεντρικου νευρικου συστηματος , το κυτταρο εχει την ιδιοτητα να συνομιλει με τα γειτονικα του κυτταρα μεσω πολλαπλων σηματων , εισοδων και εξοδων , τις οποιες εχει την δυνατοτητα να τις ανακατευθυνει, να τις μεταβαλει, να τις νεκρωνει, να τους αλλαζει την γεωμετρια και την ηλεκτροχημεια.

Στο επιπεδο λοιπον του νευρικου κυτταρου, οι νεες ιδιοτητες ειναι πολλαπλες και δυναμικες, αδυνατες για ολα τα προηγουμενα επιπεδα πολυπλοκοτητας της δομης.

Στο επομενο επιπεδο των κυτταρων που συνομιλουν , το συστημα περνα σε μια διαφορετικη αλλαγη φασης και συμβαινει μια μεταβαση σε επιπεδο ανταλαγης σηματων, και λογισμικου.

Σε αυτο το επιπεδο οργανωτικοτητας, το συστημα ξεφευγει απο το φυσικο επιπεδο , και γινεται επιπεδο πολυπλοκοτητας της πληροφοριας. Ειναι δηλαδη πανω απο το φυσικο, γιατι γινεται λογισμικο.

Αλλα δεν τελειωνει εδω ...καθε επομενο επιπεδο μετα το πληροφοριακο/λογισμικο, φερνει νεες ιδιοτητες που δεν αποτελουν αθροισμα και αναλογιες παλιων.

Ο Καθενας μπορει ισως να φανταστει οτι οι νεες ιδιοτητες απο τους νεους βαθμους πολυπλοκοτητας σε ενα επομενο επιπεδο , ειναι κατι που δεν το απαγορευει ουτε η φυση ,ουτε η κατανοηση μας για αυτη.

Και οι διαφορές ανάμεσά τους είναι ασφαλώς σημαντικές και κρίσιμες για τη λογοτεχνία , στο μέτρο που τροποποιούν δραστικά το ύφος ενός λογοτεχνικού κειμένου .

Για τη δική μας θεώρηση ωστόσο , αποτελούν όλα υποπεριπτώσεις της αναλογίας .

Ο λόγος είναι ότι εκείνο που η γλωσσαναλυτική πρακτική χρειάζεται είναι ένα εργαλείο που να της επιτρέπει τη “συγκριτική αντιπαράθεση δύο πραγμάτων και τον τονισμό των μεταξύ τους ομοιοτήτων” , σύμφωνα με τον ορισμό που δώσαμε παραπάνω .

Και τον ρόλο ενός τέτοιου εργαλείου μπορεί να παίξει οποιοδήποτε από τα ειδικά αυτά λογοτεχνικά υφολογικά τεχνάσματα.

Ο λόγος για τον οποίο ο γλωσσαναλυτής θα επιλέξει κάποιο απ’ αυτά θα είναι είτε συγκεκριμένες λογοτεχνικές επιδιώξεις που παρεπιδημούν στις φιλοσοφικές του ερευνητικές προσπάθειες είτε διδακτικής υφής απαιτήσεις , υπό την έννοια ότι ένα συγκεκριμένο υφολογικό στοιχείο μπορεί να είναι αποτελεσματικότερο από κάποιο άλλο σε ορισμένα νοηματικά περιβάλλοντα .

Σε ενα αδιαλειπτο φασμα λυσεων που ενελλασονται διαφοροι βαθμοι υποκειμενικοτητας -αντικειμενικοτητας, η εννοια του λιγοτερο αντιφατικου αποτελεσματος ειναι και η περισσοτερο αντικειμενικη εικονα. Αν δηλαδη φανταστουμε το φασμα των λυσεων που εχουμε για την πραγματικοτητα σε ολους τους τομεις απο ακρο σε ακρο, τοτε στο ενα ακροτατο θα εχουμε την πειραματικα επαληθευμενη και λιγοτερο αντιφατικη αντικειμενικοτητα, ενω στο αλλο ακροτατο θα εχουμε την περισσοτερο υποκειμενικη μη πειραματικα επαληθευμενη , και αρα για αυτο αντιφατικοτερη "αντικειμενικοτητα ".

Στις θεωρητικες μεθοδολογιες που δεν χαρακτηριζονται επιστημες, που θελουν ομως παρ ολα αυτα να προσεγγισουν με καποιες προυποθεσεις την αντικειμενικη γνωση που φιλοδοξουν να μας προσφερουν, αυτο που θα μπορουσε να τους προσδωσει μεγαλυτερη αντικειμενικοτητα και κυρος , θα ηταν ισως ενα ισχυρο μαθηματικο πλαισιο αναφορας.

Σε αυτες που θεωρητικολογουν πανω σε συμβολα και συμβολισμους που μπορουν να ειδωθουν απο χιλιες δυο υποκειμενικες προσεγγισεις και δεν στιριζονται σε μαθηματικο υποβαθρο, αυτο που θα πρεπει να πλειρουν, ειναι τουλαχιστον, το αν το πλαισιο τους δεν ερχεται σε συγκρουση με τον ιδιο του τον εαυτο.

Μια "φιλοσοφικη" μεθοδολογια που στρεφεται εναντιον του ιδιου της του εαυτου ειναι αναξιοπιστη και μη αντικειμενικη. Ειναι αναξιοπιστη και μη αντικειμενικη , γιατι γινεται ασυνεπης.

Η "γλωσσαναλυση ", ειναι μια μεθοδολογια αυτοαναφορας, αφου με εργαλειο την γλωσσα εξεταζει τη ιδια την γλωσσα, ειναι σαν το μετρητικο οργανο του πειραματος να ειναι ταυτοχρονα και το μετρουμενο γεγονος . Φυσικα καποιος θα βγει και θα πει οτι αυτο που ειναι η "γλωσσαναλυση" ειναι κατι πανω απο την γλωσσα αφου ειναι μεταγλωσσα. Τελικα ομως , θα βγει η ιδια η μεθοδολογια μεσα απο τα αξιωματα της, και θα πει οτι η μεταγλωσσα ειναι μια αναλογια , δηλαδη απλα μια μετονομασια του ιδιου πραγματος.

Αρα λοιπον καταληγουμε στο συμπερασμα και χωρις περρητες εξηγησεις, οτι η μεθοδολογια τυπου "γλωσσαναλυση ", ειναι μεθοδολογια αυτοαναφορας συμβολισμων, και αρα για αυτο ασυνεπης , αφου τελικα αυτο που κανει ειναι να παραβιαζει το δευτερο θεωρημα λογικης.

Οσο για τις μορφες ζωης του Wittgenstein, αυτες δεν ειναι αχρονες ουτε φυσικα νεκρες. Καθε συστημα αναφορας θα πρεπει να εξεταζεται στο ιστορικοπολιτισμικο πλαισιο που ανοικει. Οι μορφες ζωης ειναι δυναμικες μορφες και μεσα απο την πορεια τους στον χρονο ειτε καταργουνται , ειτε εμφανιζονται νεες (βαθμοι πολυπλοκοτητας και κοινωνια). Καθε ιστορικοπολιτισμικο πλαισιο γεννα νεες μορφες που μεχρι πριν ηταν αδιανοητες , και που ερχονται να αντικαταστησουν τις παλιες, και την υποκειμενικη αντιληψη που εχουμε για αυτες (κλασικη διαισθητικη φυσικη -συγχρονη κβαντικη θεωρια) .

Ειδικοτερα στην σημερινη εποχη των ταχυτατων αλλαγων σε πολλα επιπεδα, και της εισοδου της εννοιας της πολυπλοκοτητας στην ζωη μας , οι απλες μεθοδοι και οι απλες προσεγγισεις μοιαζουν ολο και περισσοτερο ιστορια.

Η μία είναι η ενθουσιώδης κατασκευή θεωρίων εντασσομένων σε μεγαλόσχημα φιλοσοφικά προγράμματα , στα οποία η επιστήμη — είτε ως πρότυπο είτε ως μεθοδολογία — έχει προεξάρχοντα ρόλο .

Η άλλη είναι η απόρριψη της επιστημονικής μεθοδολογίας — τουλάχιστον όπως την γνωρίζαμε — , η κατάργηση της συστηματικότητας και η θόλωση των ορίων μεταξύ φιλοσοφίας και λογοτεχνίας , και εν γένει όλων των μορφών λόγου , υπό το γενικό σχήμα του “κειμένου” ή της “συζήτησης” .

Η πρώτη διέπει κυρίως τα φιλοσοφικά ρεύματα της Βρετανίας και της Αμερικής , ενώ η δεύτερη εκείνα της ηπειρωτικής Ευρώπης .

Οι δύο τάσεις εμφανίζονται εν πολλοίς αντιδιαμετρικές , λ.χ. στην τοποθέτησή τους απέναντι στην επιστήμη , στην ιστορία και στη λογοτεχνία , έχουν δε αναπτύξει τόσο διαφορετικά λεξιλόγια και μεθοδολογίες ώστε να μπορεί κανείς δικαιολογημένα να μιλάει για “ατλαντικό τείχος” που χωρίζει τις δύο φιλοσοφικές παραδόσεις . Ωστόσο κοινός παρονομαστής και των δύο τάσεων είναι το ενδιαφέρον για τη γλώσσα και η απόρριψη της παραδοσιακής μεταφυσικής .

Τα τελευταία τριάντα χρόνια , παρατηρείται , κυρίως στην Αμερική μια έντονη κίνηση προσέγγισης των δύο παραδόσεων προς τη λεγόμενη “υστερο-φιλοσοφική κουλτούρα” , κατά την οποία , η φιλοσοφία όπως τη γνωρίσαμε , δεν θα υπάρχει πια , διότι θα έχει συμφυρθεί με τις άλλες μορφές λόγου , και ο φιλόσοφος — σύμφωνα με τη διατύπωση του διαπρύσιου κήρυκα της νέας τάξης πραγμάτων Richard Rorty — θα είναι “ένας στοχαστής για όλες τις δουλειές , έτοιμος να προσφέρει την άποψή του σχεδόν για το κάθε τι” .

Πιστεύω ότι καμία από αυτές τις τάσεις δεν είναι δικαιολογημένη στον ενθουσιασμό της όσον αφορά την απαλλαγή της από τη μεταφυσική ή τη νέα τάξη πραγμάτων που ευαγγελίζεται .

Βαθιές πλάνες ενσωματωμένες στις βασικές τους γραμμές τις οδηγούν σε ουτοπικά σχήματα , τα οποία συνιστούν είτε μια στρεβλή εικόνα του υφιστάμενου κόσμου είτε μια αστήρικτη εικασία για ένα μελλοντικό κόσμο , τον οποίο μολονότι φαντάζονται καλύτερο , καθιστούν αισθητά φτωχότερο , μέσα από μια γενική αναγωγική διάθεση , που καταργεί τις διαφορές ανάμεσα στις νοητικές εκφάνσεις .

Hilary Putman

Καθε φορα που αλλαζουν τα παραδειγματα , αλλαζουν και οι μορφες ζωης και οι αντιληψεις που εχουμε για αυτες , οδηγωντας τελικα σε μια ολοκληρωτικη αναδιαπαραγματευση της προοπτικης της νεας ταξης.

Ο μυθος των φιλοσοφικων ερωτησεων , ειναι στηριγμενος καλα , στην ιδεα καποιου δηθεν απομονωμενου παρατηρητη / συστηματος, ο οποιος/το οποιο , εχει την ιδιοτητα να θετει ερωτησεις προς καποιο πλαισιο , το οποιο ομως πλαισιο τελικα ειναι μερος του μη καλα προσδιορισμενου παρατηρητη.

Αυτος που θετει τις ερωτησεις ξεχναει συνεχως οτι και ο ιδιος ειναι μερος της ερωτησης , και τελικα αυτη η διεργασια εκτος απο ενεργεια αυτοαναφορας, ειναι και δραση αυξησης της γενικης απροσδιοριστιας ολου του συστηματος.

Ενας εαυτος παρατηρητης, μη καλα προσδιορισμενος και αρα ενταγμενος σε ενα πλαισιο γενικοτητας, δεν μπορει σε καμμια περιπτωση να νοηθει ως συστημα αναφορας απομονωμενο χρονικα, και αρα αμεταβλητο και ως ουσια. Τα πλαισια δεν μπορουν να ειναι απομονωμενα, γιατι τα πλαισια δεν ειναι συστηματα "απολυτης" αναφορας . Οι παρατηρησεις που μπορουν να γινουν μεσα απο αυτα, ειναι παρατηρησεις συναλλιωσης της συνολικης ταξης.

Δεν υπαρχει το "απολυτο" πλαισιο αναφορας , υπαρχει το λιγοτερο αντιφατικο.

Καθε νεο ιστορικοπολιτισμικο πλαισιο αναφορας, και καθε νεος πολιτισμος φερνει την αντικατασταση του παλιου. Ομως καθε πολιτισμος , και καθε ανεξαρτητος παρατηρητης , ειναι φορτισμενος με τις θεωρητικες- ψυχολογικες, και μεταφυσικες προυποθεσεις που τον δημιουργισαν.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr