Σου λέω για τον χρόνο σε προσωπική εκδοχή και αντιληπτικότητα. Από αυτόν δηλαδή, που όχι μόνο μετριέται, αλλά κοστίζει κιόλας. Όχι σε χρήμα. Σε εγγραφές.

Το '89 έμενα στον Περισσό. Στο δώμα του πέμπτου ορόφου μιας πολυκατοικίας. Έβλεπα ΟΑΚΑ δηλαδής, και ήμουν έτοιμος να το κόψω με τα πόδια, γιατί θα επαίζουσι οι Floyd. Εισιτήριο από το Metropolis στο ¼ του μηνιάτικου που μου έστελναν σαν δευτεροετή φοιτητή. 2.500 δρχ. Δε γαμιέται! Πόσες φορές θα έχω την ευκαιρία να τους δω ζωντανά?

Όπως αποδείχτηκε βέβαια, θα είχα αρκετές. Σε εκείνη τη δόση δεν το ήξερα όμως. Όπως και πολλά άλλα πράγματα, εδώ που τα λέω, αλλά σημασία τελικά έχει πάντα η πρώτη φορά. Σε όλα. Των Floyd συμπεριλαμβανομένων.

Με τα πόδια και μόνος. Από επιλογή. Την είχα δει, που οι μάγκες έρχονταν να περφομάρουν για πάρτη μου. Από τους άλλους ήθελαν μόνο τα φράγκα. Σαν χαμένος πήγα βέβαια, και σαν χαμένος επέστρεψα. Φυσικά. Αλλά η επιστροφή είναι μια άλλη ιστορία. Τώρα σου μιλάω για τη φάση που κάθομαι στη θέση μου. Θύρα 2, τμήμα Β, σειρά 17, θέση 15.

Φράγκα για μπύρα δεν υπήρχαν βεβαίως, αλλά τί να την κάνεις τη μπύρα! Εδώ σου λέω ήμουν στο όρος των ελαιών, δίπλα στον τυπά, έτοιμος να τον ακούσω να τα λέει με τον πατέρα του. Κι αυτό ακριβώς έγινε. Άκουσα τη συνομιλία τους να γράφεται στον αέρα και να πυκνώνει το χρόνο.

Ξεκινήσαν με το shine on you crazy diamond. Το κομμάτι έχει τρία σόλο κιθάρα. Στο πρώτο σόλο, αμέσως μετά την εισαγωγή, μπαίνει με ένα σήκωμα για να φτάσει Σολ, με μπόλικο τρέμολο. Εκεί, ρε φίλε, είδα όλη τη θεωρία κυμάτων και την ανάλυση κατά Fourier στη μάπα. Δεν ξέρω αν αυτά τα είδα μόνο εγώ. Γινόταν κι ένας σχετικός θόρυβος από το υπόλοιπο κόσμος εκείνη την ώρα. Το οποίο κόσμος, ήντουνε εντελώς περιττό. Μαζί κι ο Gilmour. Ακόμα κι εγώ.

Αν κάτι έχω καταλάβει από εκείνη την εμπειρία, είναι που το κόσμος έχει μια περίεργη αίσθηση του χούμορ. Σε θέλει να είσαι εκεί, ωστόσο σου καθιστά σαφές πως είσαι περιττός.

Ίσως ο χρόνος να μην είναι τίποτα άλλο, παρά η περίσσεια χούμορ του κόσμους.

(To ρητό της ημέρας!)

Εχει πολλά ονόματα και ορισμούς ο "χρόνος"
(όπως και η καθεμιά από αυτού του είδους τις έννοιες...)
και τα πάντα είναι σχετικά και θέμα ....οπτικής γωνίας,
αλλά κάτι τέτοιες διαπιστώσεις, πιθανόν (να έπρεπε) να διδάσκονται στα σχολεία του μέλλοντος ως γνωμικά

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

quote:

---

quote:

---

Ίσως ο χρόνος να μην είναι τίποτα άλλο, παρά η περίσσεια χούμορ του κόσμους.

---

(To ρητό της ημέρας!)

Εχει πολλά ονόματα και ορισμούς ο "χρόνος"
(όπως και η καθεμιά από αυτού του είδους τις έννοιες...)
και τα πάντα είναι σχετικά και θέμα ....οπτικής γωνίας,
αλλά κάτι τέτοιες διαπιστώσεις, πιθανόν (να έπρεπε) να διδάσκονται στα σχολεία του μέλλοντος ως γνωμικά

---

Αντιθέτως των άνωθεν ειπωμένων, κάθε καραγκιόζης μπορεί να κάνει γιορτές μερικές φορές τον χρόνο. Αναλόγως της σκιάς και του Σπαθάρη του φυσικά. Η σκηνοθεσία δηλαδής, τί είναι στα αλήθεια? Μην ψάχνεσαι τζάμπα. Είναι το δικαίωμα να γράψεις την ιστορία κατά πως θα την εγουστάριζες. Αλλά ούτε κι αυτή είναι η πραγματική αλήθεια.

Η αλήθεια δεν είναι γεγονός. Δεν είναι ύπαρξη αυθυπάρκτως στεκούμενη. Η αλήθεια είναι δυνατότητα, περίπτωσις, ενδεχόμενο και δάκρυ. Καλύτερα από όλα, δάκρυ. Γιατί στην μπέσα θέλει υγρασία. Θέλει κόστος. Πλερωτέω σπαθί.

Και θα σου πω και το άλλο. Επειδής οι στιγμές φτιάχνουνε χρόνους, ο άνθρωπος θα είναι πάντα στο υγρό στοιχείο του κόσμους. Του κόστους. Πλερωμένου και χρωστούμενου.

quote:

---

Η αλήθεια δεν είναι γεγονός. Δεν είναι ύπαρξη αυθυπάρκτως στεκούμενη. Η αλήθεια είναι δυνατότητα, περίπτωσις, ενδεχόμενο και δάκρυ. Καλύτερα από όλα, δάκρυ. Γιατί στην μπέσα θέλει υγρασία. Θέλει κόστος. Πλερωτέω σπαθί.

---

Δεν θα μπορούσα να ξέρω τι είσαι...
Μας δηλώνεις ευθαρσώς ότι ούτε εσύ ξέρεις επακριβώς.Και σωστά.
Λίγο-πολύ ισχύει για όλους μας.

Νομίζω όμως ότι ξέρω τι δεν είσαι.
Και μου αρέσει πολύ.

την καλησπέρα μου

ΥΣ: Μην περιμένεις να σου απαντήσει ο Μάνος στον ασταθή δίσκο.Το 'χει τάμα να μην απαντάει σε κανέναν,σε αυτό το τόπικ.

quote:

---

ΥΣ: Μην περιμένεις να σου απαντήσει ο Μάνος στον ασταθή δίσκο.Το 'χει τάμα να μην απαντάει σε κανέναν,σε αυτό το τόπικ.

---

Αλλά εδώ θέλω να σου πω περισσότερο για την μπάλα. Τον τρόπο δηλαδής, που παρουσιάζονται τα σχεδόν σφαιρικά ανθρώπινα πράγματα: η καρδιά και το μυαλό. Θα σου έλεγα και η ψυχή, αλλά αυτή δεν ξέρω πόσο σφαιρική είναι. Μάλλον που είναι, μάλλον που έχει και γωνίες. Κοφτερές.

Θα σου πω λοιπόν για τον Μπάστιαν. Είναι και παράταση, είναι κι άντρακλες οι αλλουνοί, πέφτουνε δύο και του κάνουν τάκλιν στο δεξί πόδι. Τον εβρίσκει ο ένας στον αστράγαλο, κι ο άλλος στη γάμπα, χαμηλά. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό, ρε φίλε. Πως λέμε συγχρονισμένη κολύμβηση? Έ, το ίδιο σε συγχρονισμένη εκτέλεση. Πέφτει ο γίγαντας κάτω, σηκώνεται, ξεσκονίζεται και συνεχίζει. Τον πόλεμο. Σαλτάρουνε οι από ‘κει, και στην επόμενη φάση του κατεβάζουν μια γροθιά στο δεξί μάτι. Αίματα λέμε. Τον εβγάζουνε έξω, τον έχουνε έτοιμο για λιποθυμία κι αλλαγή, κι ο γίγαντας σηκώνεται, τραβάει δυο μπουκέτα στο ιατρικό επιτελείο και ξαναμπαίνει μέσα.

Τη φάση που παίχτηκε στις Θερμοπύλες, δεν την έχω δεί σε ζωντανό. Έχω δει τις Θερμοπύλες και το πεδίο εκ των υστέρων. Σε static replay, άνευ πρωταγωνιστών και φασαρίας. Τρεις μέρες μετά όμως, οίδα τους Σπαρτιάτες. Κατέβηκε ο Μπάστιαν από το αερόπλανο στο Μόναχο, κι έκανε αυτό που δεν θα, αλλά και δεν έκανε ποτέ στο Βερολίνο: έσκυψε και φίλησε το χώμα της Βαυαρίας. Της προσωπικής του Σπάρτης. Ως νικητής αυτός, αλλά οπωσδήποτε, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος. Ταν.

Δεν έχει καμμία διαφορά που σου μιλάω για μπάλα. Σημασία έχει να κερδίζει ο καλύτερος. Κι αν κάτι μου έμεινε από την όλη φάση, είναι ο Μπάστιαν. Οτι μπορεί κάποτε ο καλύτερος να κερδίζει και στην πράξη. Όχι μόνο ηθικά. Σακατεμένος, ματωμένος, όρθιος. Να γράφει στο αλάτι της γης. ΟΡΘΙΟΣ.

Μεγάλωσα.
Γενόμενος σε άστρο τόσο δα στον απέραντο χώρο, ομολογώ ότι πιέστηκα πολύ να με περικλείσω στα στενά όρια της μήτρας της μαμάς μου.
Φοβήθηκα.
Αλλωστε, ήταν όλα σκοτεινά, με εξαίρεση ένα αχνό κόκκινο και ίσως, ίσως λέω μωβ "φως" που μια άναβε μια έσβηνε, και θυμάμαι δυσκολευόμουν πολύ να "κοιτάξω" πίσω και πιο μακριά, εγώ που μέχρι πρότινος σαν μικρός πρίγκιπας κοιτούσα τόσο μακριά.

Ατίθασος από έμβρυο και μέχρι το τέλος της προ-εφηβικής αθωότητας,δυσκολευόμουν να κατανοήσω την παραδοξότητα του τουνού κόσμου.

Πάντα γύρευα την αιτία, έβαζα τη λογική και έπαιρνα το συναίσθημα.

Είναι αυτή η λαμπρότητα της απλότητας που με βασανίζει.

Η ζωή είναι 1+1=2,1+1+2.
Μερικές φορές βέβαια 1+1=1.
Κάπου εκεί αρχινούν τα μυστήρια και μπλέκονται οι θεοί και τα κάνουν πουτάνα.
Αλλες φορές 1+1=2 εις την νιοστή. Σε αυτό το ανώτερο επίπεδο φιλοσοφίας, η μη καπιταλιστική μου φύση με μπερδεύει πολύ.
Αλλά ας μην παρεκλίνουμε από το συναίσθημα.

Η ζωή είναι μια συναισθηματική πόρνη: Δίνεις συναίσθημα παίρνεις λογική, δίνεις λογική παίρνεις συναίσθημα. Ετσι προχωράει η κυρά ζωή.

Οι συνδίκτυοι άλλωστε σοφοί των φεισμπουκ και λοιπών ιστό-τοπων, που σαν ιστοί αράχνης παγιδεύουν τις στιγμές μας, το λένε ξεκάθαρα:

Τέσσερα πράγματα δεν γυρίζουν πίσω:
Οι μέρες που έζησες.
Οι πράξεις που έκανες.
Τα λόγια που είπες και
Οι ευκαιρίες που έχασες.

Τι μένει τελικά...το συναίσθημα.
Ποτέ δεν θα δεις το ίδιο ηλιοβασίλεμα, ποτέ δεν θα αγγίξεις το ίδιο χέρι, ποτέ δεν θα γραπωθείς στην ίδια αγκαλιά, με τον ίδιο τρόπο.
Αν όμως τα φέρεις στο νου, θα νιώσεις το ίδιο συναίσθημα. Ξανά.

Τελικά, αν υπάρχει κάτι που νίκησε τον πούστη το χρόνο, αυτό πρέπει να είναι το συναίσθημα. Κι αν ο Ανθρωπος είναι κάπου άπειρος και αθάνατος, τότε και ο ίδιος δεν θα είναι τίποτα άλλο από Αγνό και Καθαρό συναίσθημα.

Μην σε μπερδεύει το συν-. Το συν- προσδιορίζει την απήχηση της ύπαρξης. Χτυπάς τοίχο - πονάει χέρι - ο τοίχος ήταν συμπαγής και στέρεος και στην επέστρεψε.
Ετσι και συ δίνεις συναίσθημα - παίρνεις λογική, δίνεις λογική - παίρνεις συναίσθ...εεεππ, κάτι δεν πάει καλά εδώ.

Γιατί δεν δίνεις συναίσθημα - παίρνεις συναίσθημα; Ποια είναι η κυρία Λογική (τετράγωνο), και γιατί εμποδίζει το Συναίσθημα (κύκλος) ;Μήπως η λογική είναι εδώ για να γειώνει το συναίσθημα σε έναν γυάλινο κλοιό;

quote:

---

Φοβήθηκα.

---

Edited by - Italos on 17/07/2014 23:13:57

Μεγάλη κουβέντα είπεν ο άθρωπας. Στην εγράφω κι εδώ να την εδείς, αν κι έχει εφαρμογή και εις ετέραν, μην σε πω κι εταίραν, φάσις. Σε λέω για την περίπτωσις, που δεν τηνε ψαχούλεψες πεζοδρομιακώς, κι έρχεσαι στο αχαμπάριαστο, ως δημοδιδασκαλεύων κι έτσι.

Δεν θα σε πω τώρας για τα εύκολον, στυλ, μοι την θύρα, μοι θύρα, μυ θήρα και μη θύρα. Θα σε πω για τον αγεωμέτρητος. Ο αχαμπάριαστος δηλαδής. Ο γκάου. Ο μπήκα και τα συνουσιάζω όλα κατά το δοκούν. Του λωκούν. Να τα πούμε όλα, ρε παιδί μου. Δε λέω. Ο άθρωπας δηλαδή, δεν έλεε. Βάλτα κάτω, να τα αρμέξωμεν, να τα διηθήσωμεν, να τα διυλίσωμεν, να τους πιούμε το μεδούλι.

Των ποιώνε όμως? Άμα και την έβγαλες, την μόστραρες και την ανέμισες, μετά τί ακριβώς είναι που μένει? Και δε σου λέω για διαστάσεις, σχήματα κι αν φέρνει σε πεπόνι η μυρωδιά. Στο γεωμέτρητος, που είσαι? Τί έχεις πιάσει από διάστασις μεριά, από μέτρησις και αίσθησις? Ο άθρωπας μίλαγε για τετράγωνα της υποτεινούσης, ημίτονα, συνημίτονα, ευθείες και εξάεδρα?

Κι εδώ σε θέλω να φανείς ντελικανής: να ρωτήσεις για να μάθεις, ή να μάθεις για να ρωτήσεις?

Γάμησέτην τη ερώτηξις. Οι παλιοί είχαν τον χρόνο μπόλικο να ασχολούνται με μαλακίες.

Άσχετον. Το ιταλικό ποδόσφαιρο δεν το γουστάρω με τίποτις. Ίσως λίγο τον Τζοφ, τον Μαλντίνι και τον Πίρλο. Τους Ιταλούς όμως, τους πάω τρελά. Ειδικώς αυτούς που το '90 υποστηρίζαν Αργεντινή.

Υπάρχουν πέντε πράγματα, που μια γυναίκα πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπίσει στη ζωή της. Ένα από αυτά είναι ο καθρέφτης.

Υπάρχουν τέσσαρα πράγματα, που ένα παιδί πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπίσει στη ζωή του. Ένα από αυτά είναι η σοκολάτα.

Υπάρχουν τρία πράγματα, που πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπίσει το κόσμος στη ζωή του. Δύο από αυτά είναι ο άνθρωπος.

Υπάρχουν δύο πράγματα, που πρέπει οπωσδήποτε να αντιμετωπίσει το σκουός. Και δεν είμαι κανένα από αυτά.

Υπάρχει ένα πράγμα,

Κάποιοι θα μαζέψουν τα ρούχα από τα μπαλκόνια, άλλοι τα λόγια τους γιατί τα παραλέγαν, άλλοι τα κομμάτια τους, οι μανάδες τα παιδιά από το δρόμο, κάποιες άλλες κυρίες ίσως τα απαραίτητα εφόδια να περπατήσουν στα απόμερα σοκάκια του μυαλού μας.

Πάντα με συνέπαιρνε η νύχτα. Θυμάμαι πιτσιρικάς να ακούω REM και να χαζεύω τα αστέρια του ουρανού... και αυτά που περνούσαν από το δρόμο.

Άλλες φορές να περπατώ στους δρόμους της Φωκίωνος μετά τη δουλειά, και να χαζεύω εκείνα τα μικρά πράγματα που μας διαφεύγουν το πρωι μέσα στον αναμαλλιασμό της καθημερινότητας: Τη γάτα που ξύνεται στον κάδο και αγναντεύει τον "περίεργο" που χαλάει την ησυχία, τα δεκάδες αποτσίγαρα που βλασταίνουν στους τσιμεντένιους δρόμους, τα ονόματα των οδών που προσπερνούσα και μη με ρωτάς δεν τα θυμάμαι τώρα...

Είναι κάτι τέτοιες ώρες που με πιάνουν οι υπαρξιακές μου ανησυχίες για το πόσο νεκρός μπορεί να είναι ένας απαθής άνθρωπος που παρασύρεται από τους ξέφρενους ρυθμούς της καθημερινότητας και πόσο ανάγκη έχουμε να ξυπνήσουμε από την εσωτερική μας νύστα.

Είναι κάτι τέτοιες νυσταγμένες ώρες που Σκέφτομαι και Γράφω υπαρξιακές ανησυχίες για τον άνθρωπο όπως τα παρακάτω:

Και μιας και μιλάμε για βλήματα νοήμονα φέροντα προβλήματα, το 17άωρο μου τελείωσε για σήμερα μαζί με τις αντοχές μου.. ώρα να πάω να αγγαλιάσσω Αυτόν τον μικρό θεούλη που με κάνει να βιάζομαι να πάω σπίτι και συνάμα να πατήσω λίγο λιγότερο γκάζι για να φτάσω..

Καλό μας βράδυ.

Ο παλιός 250 αντικαταστάθηκε από έναν WD Caviar Blue 500, οπόταν σε επίπεδο bytes είμαστε σχετικά καβαντζωμένοι. Χωρίς πλάκα όμως, αρχίζω και έχω προβλήματα με την οθόνη μου. Αν παρακολουθείς, η φάση είναι ψιλοειρωνική. Γιατί αφορά πλέον στην εικόνα...Αλλά δεν θα σου κάνω θέμα με την αστάθεια της εικόνας. Αυτό θα το συζητήσω κάποια άλλη φορά. Μένω στους δίσκους.

Των διαφόρων λογιώνε. Βινυλίου, CD, DVD, Blu Ray, του ήλιου, της σελήνης, της εκκλησίας, της εκλειπτικής, του γαλαξία, ιπτάμενοι γνωστής και αγνώστου ταυτότητας. Όλοι οι προηγούμενοι. Δίσκοι.

Τώρα που το σκέφτεσαι, όλοι οι δίσκοι έχουν κάτι κοινό. Περιέχουν πράγματα. Από δεδομένα, μέχρι μουσικές, ενέργεια, συναισθήματα, φράγκα, πλανήτες, ηλιακά συστήματα και επιβάτες. Που εδώ που στα λέω, όλα αυτά δεδομένα είναι, αλλά όχι πάντα. Μερικές φορές, τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κι εδώ είναι που παίζει η φάσις με την αστάθεια. Η οποία είναι συνήθως μια μέθοδος πτήσης εν κενώ. Όχι η φάσις. Η αστάθεια.

Τώρα, είτε και είσαι δίευρο, είτε το Us and Them, στην ουσία δεν είσαι κάτι περισσότερο από επιβαίνων. Ενός κάποιου, οποιουδήποτε δίσκου.

Ηρθε καινούργια φρουρά Ρωμαίων στο Γαλατικό Χωριό.Συμφωνήσαμε με τον Καίσαρα, να μας στέλνει τους πιό χαζούς, αμαθείς και επαρμένους Ρωμαίους του.Αυτή την φορά όμως, ο καίσαρας μας κορόϊδεψε.Μας έστειλε ημιμαθείς, νομίζοντας ότι θα μορφώσει εμάς τους άξεστους Γαλάτες.

Αρχισαν να μας μιλάνε, για τους φυσικούς νόμους της Ρώμης, την ψυχή των Ρωμαίων πολιτών και για την μία και μοναδική υπερθρησκεία της αυτοκρατορίας.Ξέρεις εκείνη με σήμα κατατεθέν τον...τράγο.

Η προηγούμενη φρουρά, δεν πέρασε και τόσο καλά, βάλαμε πολλά γκολ στους ποδοσφαιρικούς μας αγώνες.Θυμάμαι τον τελικό Γαλάτες-Ρωμαίοι 7-1!

Αλλά τους βαρεθήκαμε.Οπότε ο Αμαλίξ και ο Αιθερίξ, ήπιαν λίγο μαγικό φίλτρο και τους σούταραν έξω από τα τείχη. Ενας ξαναγύρισε, αφού άλλαξε την κατουρημένη του στολή.Δεν του δίνει κανείς σημασία πλέον.

Η νέα φρουρά, θα είναι λίγο δύσκολη γιατί δεν ξέρουν ποδόσφαιρο.Παίζουν μόνο ράγκμπυ.
ο Αστερίξ και ο Αυτοματίξ, μου ζήτησαν να ενισχύσω το φίλτρο για να φτιάξουν σιδερένιες μπάλες ράγκμπυ, να κοπανάμε τους νέους μας Ρωμαίους.Η Μιμίνα του Μαθουσαλίξ μας έχεσε όλους, ως συνήθως, λέγοντας ότι δεν πείθουμε ούτε κατσίκα, για τις δυνάμεις μας.

Οπότε Οβελίξ, σταμάτα τα γουρουνόπουλα και έλα να μας δείξεις πως να παίζουμε ράγκμπυ.

Αν η οποιαδήποτε θρησκεία έλυσε τα ανθρώπινα προβλήματα, δώστε και εις ειμάς τους σκοτεινούς καμμιά κιλοβατώρα. Γιατί εδώ εδράζεται κι όλος ο πρόβλημας. Οτι τάχας μου, άμα και καβαντζάρεις τη σωστή άκρη, σου ελύθηκε η φάσις, τύπου τζόκερ.

Κι όλοι σου λένε πως την επιταγή την εξαργυρώνεις στο κατόπιν. Ωραία άποψις, ρε μάγκες. Να βάζεις τα φράγκα σου στο τώρα, και να βλέπεις το αποτέλεσμα της κλειτορίδας στο μετά. Μα αν και ήντουνε έτσι το κόλπον, τον αγόραζα κι εγώ τον ΟΠΑΠ. Ποιός Μελισσανίδης και ποιοί Τσέχοι τώρα.

Μα, σε λέει ο Λεβής κι ο Παχλεβής, εγώ έχω δει κληρώσεις, άσε που τις κλειτορίδες τις επαίζω στα δάχτυλα. Εγώ ημί η αρχή και ο στήνων το παίγνιον. Αποδίδω και ΦΠΑ, κάνω και χορηγίες το 10% των κερδώνε της μπίζνας. Συσσίτια, ερυθροί κι ανερυθρίαστοι σταυροί, ημισέληνες, πανσέληνες, μοντεζούμες, χαμάς, σαρμάς, ιεροί χασισοπότες κι επαναστάτες των Ιμαλαΐων. Πολλά τα λεφτά Άρη, πολύ και το άγχος.

Γιατί την πείνα την αντέχεις για ογδόντα χρόνια. Την αντέχεις και για μιαν αιωνιότητα?

Και το ipad? Που το πας το ipad? Θα έχει σύνδεση, άμα και το πήδηξες το ποταμάκι? Εγώ δεν θα σε πω, αλλά κάποιος θα βρεθεί να στο εγγυηθεί. Γκαραντί. Τώρα, δεν ξέρω άμα και θα είναι σε Cosmote, Vodafone ή Wind, αλλά αν και χρειαστεί, θα φτιάξουμε τρία διαφορετικά δόγματα, να καλύψουμε όλον τον πληθυσμό. Με τις σύγχρονες ανάγκες όμως.

Διότι όπως καταλαβαίνεις, το ζήτημα είναι στην κάλυψις. Σε Hertz, σε τετραγωνικά χιλιόμετρα, σε υπηρεσίες και πωλήτριες με χαμόγελο. Είναι καθαρά ζήτημα μάρκετινγκ. Αλλάζουσι αι εποχαί, αλλάζουσι αι ανάγκαι, αλλάζουσι και τα ιερά και όσια. Και στην από εδώ μεριά του απ’ εκεί, και στη από εκεί ορίτζιναλ. Μεριά.

Σου έλεγε ο άλλος, πρέπει να έρθω κοντά στα παιδιά. Δεν λέω, άμα και είναι καλός, θα είναι καλός, που έλεγε και ο Ηλιόπουλος. Άμα και είναι κακός, τί γίνεται? Θα σου πηδάνε τα παιδάκια, και μετά θα σου λένε sorry λάθος, σαν τον άλλονε που έχασε και την κούπα?

Κι επειδής εκτός από μαλάκας, δικαιούμαι να αισθάνομαι και Έλληνας, θα σε πω και το άλλο. Αν είναι να κάνεις καταθέσεις για το μέλλον, μάθε πως το σύστημα δεν είναι ανταποδοτικό. Ρώτα και τον σύγχρονο Έλληνα λαό, που έλεγε και ο ΓΑΠ. Τα Ταμεία φαλίρισαν. Και σε φράγκα, αλλά κυρίως σε ομολογίες. Από αυτές του Μπένυ, αλλά και από τις άλλες, γενικώς. Τις ομολογίες.

Το σύστημα είναι συναλλακτικό. Μέχρις εκεί. Και στο διηνεκές.

Αν τώρα οι Λεβίδες γουστάρουν αναλήψεις σε οπτασίες, και οι Παχλεβίδες σε ελικόπτερα, εγώ ένα έχω να σε πω:

Γαμώ τον ελιτισμό μου, γαμώ.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr