ΑJΑΗΝ SUΜΕDΗΟ
ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΥΓΕΝΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

ΜΕΡΟΣ Α'

 

 

Από τον σεβάσμιο Αjahn Sumedho

Από το web site www.budhanet.net

ΠΟΝΟΣ

Αυτό το μικρό βιβλιαράκι, το οποίο συντάχθηκε και εκδόθηκε από ομιλίες που δοθήκανε από τον σεβαστό Α. Sumedho, πάνω στη κεντρική διδασκαλία του Βούδα, ότι η δυστυχία της ανθρωπότητας μπορεί να ξεπεραστεί με πνευματικά μέσα.

Η διδασκαλία μεταδόθηκε μέσα από τις τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες του Βούδα, που πρωτοδοθήκανε το 528 π.Χ. στο πάρκο των ελαφιών, στο Sarnath, κοντά στο Varanasi, και κρατήθηκαν ζωντανές στο Βουδισμό και στο κόσμο από τότε. Ο σεβαστός Α. Sumedho είναι ένας bhikkhu, που σημαίνει επαίτης μοναχός, από την παράδοση του Βουδισμού. Xειροτονήθηκε στην Ταϊλάνδη το 1966, και εξασκήθηκε εκεί για 10 χρόνια. Eίναι αυτή τη στιγμή ο ηγούμενος, στο Αmaravati, καθώς επίσης και δάσκαλος και πνευματικός οδηγός σε πολλές βουδίστριες μοναχές και απλούς ανθρώπους.

Το βιβλιαράκι έχει γίνει διαθέσιμο μέσα από τις εθελοντικές προσπάθειες πολλών ανθρώπων για το καλό των άλλων.

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Η Sutta Dhamma cakkappavattana είναι η κεντρική διδασκαλία πάνω στις 4 Ευγενείς Αλήθειες και είναι η κύρια αναφορά την οποία χρησιμοποιώ για την εξάσκηση εδώ και πολλά χρόνια. Είναι η διδασκαλία που χρησιμοποιήθηκε στο μοναστήρι στην Ταϊλάνδη, στην Τheravada σχολή του Βουδισμού, η οποία αποδέχεται αυτή τη Sutta σαν την πεμπτουσία της διδασκαλίας του Βούδα. Αυτή η μία Sutta περιέχει όλα αυτά τα οποία είναι αναγκαία για την κατανόηση του Dhamma και της Φώτισης.

(Σχόλιο του μεταφραστή. Η λέξη Dhamma είναι ίδια με την ινδουιστική λέξη Darma, που σημαίνει οδηγός, δρόμος, αλήθεια. Σε κάποιες χώρες, και σε φρασεολογίες που χρησιμοποιεί ο Βουδισμός δεν προφέρεται το R ή ρ. Έτσι είναι και η λέξη Kamma στο Βουδισμό, η οποία είναι στον Ινδουισμό Κάρμα, αλλά είναι ακριβώς η ίδια λέξη).

Αν και αυτή η Sutta θεωρείται ότι είναι η πρώτη ομιλία που έδωσε ο Βούδας μετά τη φώτιση του, εμένα μερικές φορές μ' αρέσει να σκέφτομαι ότι έδωσε την πρώτη του ομιλία όταν συνάντησε έναν ασκητή στο δρόμο για το Varanasi. Μετά τη φώτιση του στα Βodh gaya ο Βούδας σκέφτηκε:

"Αυτή είναι μια πολύ λεπτή διδασκαλία. Εγώ δεν μπορώ να την μεταδώσω πιθανόν σε λέξεις, και δεν μπορώ να διδάξω αυτά που έχω ανακαλύψει. Έτσι θα καθίσω εδώ, κάτω από το δέντρο Βodhi για το υπόλοιπο της ζωής μου. Για μένα αυτή είναι μια πολύ ελκυστική ιδέα, να τα παρατήσεις, να ζήσεις μόνος σου και να μην έχεις να ασχοληθείς με τα προβλήματα της κοινωνίας".

Όμως ενώ ο Βούδας σκεφτόταν μ' αυτό τον τρόπο, ο Βrahma Sahampati, ο Θεός-Δημιουργός στον Ινδουισμό, είδε το Βούδα και προσπάθησε να τον πείσει ότι θα έπρεπε να φύγει και να διδάξει. Τελικά ο Βrahma Sahampati έπεισε το Βούδα ότι υπήρχαν και άλλα όντα, που θα μπορούσαν να κατανοήσουν, όντα τα οποία θα είχαν λίγη μόνο σκόνη στα μάτια τους.

Έτσι η διδασκαλία του Βούδα σκόπευε κατ' αρχήν σ' αυτούς τους λίγους που έχουν μόνο πολύ λίγη σκόνη στα μάτια τους. Είμαι σίγουρος ότι αυτός δεν θεωρούσε, ούτε πίστευε ότι θα μπορούσε να γίνει το μήνυμα και η διδασκαλία του μια μαζική δημοφιλής κίνηση.

Μετά την επίσκεψη του Βrahma Sahampati o Βούδας ήταν στο δρόμο, από το Βodha caya στο Varanasi, όταν συνάντησε έναν ασκητή, ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από την εμφάνιση του που ακτινοβολούσε. Ο ασκητής είπε "Τι είναι αυτό που έχεις ανακαλύψει;" Κι ο Βούδας ανταπάντησε "Είμαι ο τέλεια Φωτισμένος, ο Αrahant, ο Βούδας.

(Σημ. του μεταφραστή. Πολύ πιθανόν να είναι η ίδια λέξη, που στην Ινδία προφέρεται Αρχάτ, δηλαδή "Ο Μεγάλος Μύστης").

Θα ήθελα να μιλήσω λίγο γι' αυτά τα πρώτα λόγια του Βούδα. Αυτό ήταν μια αποτυχία, γιατί ο άνθρωπος ακούγοντας τη σκέψη του Βούδα και έχοντας εξασκηθεί τόσο σκληρά είχε υπερτιμήσει τον εαυτό του, (αν κάποιος έλεγε τέτοια λόγια σε μας είμαι σίγουρος ότι θα αντιδρούσαμε παρόμοια, τι θα κάνατε αν έλεγα ότι εγώ είμαι ο τέλεια φωτισμένος;)

Πραγματικά η δήλωση του Βούδα ήταν πολύ ακριβής διδασκαλία, η τέλεια διδασκαλία που έκανε το 528 π.Χ. στο πάρκο των ελαφιών: Εγώ είμαι ο τέλεια φωτισμένος. Αλλά οι άνθρωποι δεν μπορούν να την κατανοήσουν, την παρεξηγούν και νομίζουν ότι προέρχεται από ένα εγώ, γιατί οι άνθρωποι ερμηνεύουν τα πάντα σύμφωνα με τα δικά τους εγώ.

Η δήλωση "Εγώ είμαι ο Τέλεια Φωτισμένος" ακούγεται λίγο εγωιστική, άρα θεωρούν ότι δεν είναι πραγματικά υπερβατική. Αυτή η δήλωση "Εγώ είμαι ο Βούδας, ο Τέλεια Φωτισμένος" είναι ενδιαφέρουσα αν τη σκεφτούμε, διότι συνδέει τη φύση του "Εγώ είμαι" με υπερβατικά επιτεύγματα. Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα από την πρώτη διδασκαλία του Βούδα ήταν ότι αυτός που την άκουσε δεν μπορούσε να την κατανοήσει κι έφυγε μακριά.

Αργότερα ο Βούδας συνάντησε τους πέντε πρώην συντρόφους του στο πάρκο των ελαφιών, στο Varanasi. Όλοι αυτοί οι πέντε, ήταν πραγματικά αφιερωμένοι σε αυστηρό ασκητισμό. Είχαν νιώσει ψυχρολουσία με τον Βούδα νωρίτερα, γιατί σκέφτηκαν ότι πρέπει να λειτουργούσε πολύ υστερόβουλα στην πρακτική του. Κι αυτό, γιατί ο Βούδας πριν γίνει φωτισμένος είχε αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι ο αυστηρός ασκητισμός δεν ήταν ένας δρόμος που οδηγούσε κατ' ευθείαν στη κατάσταση της φώτισης.

Έτσι δεν εξασκούσε τον ασκητισμό άλλο πια. Αυτοί οι πέντε φίλοι σκέφτηκαν ότι αυτός ήθελε να κάνει τα πράγματα ευκολότερα. Ίσως τον είχαν δει να τρώει γάλα με ρύζι, δηλαδή ρυζόγαλο, που συγκρίνεται ίσως σε μας με το να τρως ένα παγωτό, αυτές τις μέρες. Αν εσείς ζούσατε ασκητικά και βλέπατε ένα μοναχό να τρώει παγωτό θα νομίζατε μάλλον ότι έχει χάσει τη πίστη του. Και θα χάνατε τη πίστη σας γι' αυτό, γιατί θα σκεφτόσασταν ότι οι μοναχοί θα έπρεπε να τρώνε μόνο σούπα από τσουκνίδες.

Αν πραγματικά αγαπούσατε τον ασκητισμό και με βλέπατε να τρώω ένα πιάτο με παγωτό, δεν θα είχατε πια πίστη στον Αjahn Sumedho. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό. Τείνουμε να θαυμάζουμε εντυπωσιακούς άθλους από αυτοβασανιστήρια και αρνήσεις.

Όταν οι πέντε φίλοι του Βούδα χάσανε την πίστη τους σ' αυτόν, τον άφησαν. Έτσι του δώσανε την ευκαιρία να καθίσει κάτω από το δέντρο Βodhi και να φωτιστεί. Μετά, όταν αυτοί συνάντησαν το Βούδα ξανά στο πάρκο των ελαφιών στο Varanasi αυτοί οι πέντε σκεφτήκανε πρώτα "Εμείς γνωρίζουμε πώς είναι αυτός, ας μη τον ενοχλήσουμε κι ας μην ασχοληθούμε μαζί του" Αλλά όταν αυτός ήρθε πιο κοντά αισθάνθηκαν ότι υπήρχε κάτι ξεχωριστό πάνω του και του κάνανε μέρος για να καθίσει και αυτός παρέδωσε την πρώτη του ομιλία πάνω στις 4 Ευγενείς Αλήθειες.

Αυτή τη φορά, αντί να πει "Είμαι ο Τέλεια Φωτισμένος", είπε: "Υπάρχει πόνος. Υπάρχει η αιτία του πόνου. Υπάρχει η παύση του πόνου. Υπάρχει το μονοπάτι έξω από τον πόνο." Παρουσιάζοντας μ' αυτό τον τρόπο τη διδασκαλία του δεν απαιτούσε να την αποδεχτείς ή να την αρνηθείς. Αν τους είχε πει "Εγώ είμαι ο Φωτισμένος" θα μπορούσε να είχε προκαλέσει είτε τη συμφωνία είτε τη διαφωνία τους ή μπορεί να είχε προκαλέσει και καχυποψία.

Δεν θα ξέραμε αρκετά πως να αντιμετωπίσουμε μια τέτοια δήλωση. Όμως λέγοντας ότι υπάρχει πόνος, υπάρχει αιτία, υπάρχει ένα τέλος στον πόνο και υπάρχει ένας δρόμος έξω από τον πόνο, αυτός πρόσφερε κάτι για στοχασμό.

(Σχόλιο του μετ.: Η λέξη που μεταφράζω σαν "στοχασμός" είναι η λέξη "reflection", που σημαίνει πραγματικά λογισμός, σκέψη, ή σε άλλη ερμηνεία σημαίνει αντανάκλαση. Είναι μια σύνθετη λέξη, μια λέξη που δεν έχει άμεση μετάφραση. Θα μπορούσαμε κάποιες φορές να πούμε ότι πραγματικά είναι μια αντανάκλαση, άλλες φορές σκέψη, άλλες φορές συλλογισμός, προτιμώ όμως να τη μεταφράσω σαν στοχασμό, γιατί είναι μια πιο ιδιαίτερη έννοια).

Έτσι οι μαθητές τον ρώτησαν "τι εννοείς μ' αυτό;, τι εννοείς με τον πόνο, την πηγή του πόνου, την παύση και το μονοπάτι;" Έτσι εμείς αρχίζουμε να το μελετάμε αυτό, να σκεφτόμαστε σχετικά μ' αυτό. Για τη δήλωση: " Εγώ είμαι ο Τέλεια Φωτισμένος" θα μπορούσαμε να αμφιβάλλουμε σχετικά μ' αυτό. "Αυτός είναι πραγματικά φωτισμένος; Δεν νομίζω! " Εμείς απλά θα αμφισβητούσαμε. Δεν είμαστε έτοιμοι για μια διδασκαλία τόσο άμεση. Φανερά η πρώτη διδασκαλία του Βούδα ήταν σε κάποιον ο οποίος είχε ακόμη αρκετή σκόνη στα μάτια του κι έτσι απέτυχε.

Έτσι τώρα στη δεύτερη περίπτωση έδωσε τη διδασκαλία πάνω στις 4 Ευγενείς Αλήθειες. Οι 4 Ευγενείς Αλήθειες είναι - Υπάρχει ο πόνος. - Υπάρχει η αιτία, η πηγή του πόνου. - Υπάρχει ένα τέλος σ' αυτό το πόνο. - Υπάρχει ένα μονοπάτι έξω από τον πόνο, το οποίο είναι το Οκταπλό Μονοπάτι.

Κάθε μία από αυτές τις αλήθειες έχει τρεις όψεις. Έτσι όλες μαζί είναι 12 ενοράσεις ή επιγνώσεις. Στην Δαραβάντα σχολή, ένας Αραχάντ, ένας Τέλειος, είναι κάποιος που έχει δει καθαρά τις 4 Ευγενείς Αλήθειες με τις 3 όψεις τους και έτσι έχει δει τις 12 ενοράσεις. Αραχάντ σημαίνει ένα ανθρώπινο ον που κατανοεί την αλήθεια. Αυτό εφαρμόζεται κύρια στην διδασκαλία πάνω στις 4 Ευγενείς Αλήθειες.

Για την πρώτη Ευγενή Αλήθεια. "Υπάρχει πόνος". Είναι η πρώτη ενόραση, η πρώτη όψη. Ποια είναι αυτή η ενόραση; Δεν χρειάζεται να το κάνουμε κάτι τρομερό και μεγάλο. Είναι απλά μια αναγνώριση. Υπάρχει πόνος. Αυτή είναι η βασική ενόραση. Το άτομο που αγνοεί λέει: " Εγώ υποφέρω, εγώ δεν θέλω να υποφέρω, εγώ διαλογίζομαι, και θα γίνω και μοναχός για να βγω έξω από τον πόνο. Εγώ ακόμα υποφέρω και δεν θέλω να υποφέρω. Πως μπορώ να φύγω απ' αυτό τον πόνο; Τι μπορούμε να κάνουμε για να το αποφύγουμε; "

Αλλά αυτό δεν είναι η πρώτη Ευγενής Αλήθεια. Δεν είναι το "εγώ υποφέρω και θέλω να τελειώνω μ' αυτό" . Η πρώτη ενόραση, η πρώτη επίγνωση, είναι: "Υπάρχει πόνος". Τώρα εσείς κοιτάξτε στον πόνο και στην οδύνη που αισθάνεστε, όχι με την προοπτική ότι "αυτή είναι δικιά μου" αλλά σαν ένα στοχασμό. "Υπάρχει πόνος". Αυτό είναι Dukkha. Αυτό έρχεται από την στοχαστική θέση του Βούδα, ο οποίος βλέπει το Δάρμα (ή αλλιώς Βουδιστικά το Dahma).

Η πλήρωση είναι απλά η αναγνώριση ότι υπάρχει πόνος, χωρίς να την κάνουμε κάτι προσωπικό. Αυτή η αναγνώριση είναι μια σημαντική επίγνωση. Μόνο κοιτάζοντας προς μια νοητική οδύνη ή ένα φυσικό πόνο και βλέποντας την ως Dukkha μάλλον παρά σαν μια προσωπική δυστυχία, μόνο βλέποντας το σαν Dukkha και όχι αντιδρώντας μ' ένα συνηθισμένο τρόπο.

Η δεύτερη επίγνωση από την πρώτη Ευγενή Αλήθεια είναι "ο πόνος θα έπρεπε να κατανοηθεί" . Η δεύτερη επίγνωση ή όψη από κάθε Ευγενή Αλήθεια έχει πάντα τη λέξη "θα έπρεπε", θα έπρεπε να κατανοηθεί. Άρα η δεύτερη επίγνωση είναι ότι Dukkha είναι κάτι το οποίο ΠΡΕΠΕΙ να καταλάβουμε. Κάποιος θα έπρεπε να καταλάβει το Dukkha, όχι μόνο να προσπαθεί να το αποφύγει.

Μπορούμε να κοιτάξουμε στη λέξη "κατανόηση", στα Αγγλικά understanding, ως standing under, "στέκοντας από κάτω". Είναι μια κοινή και συνηθισμένη λέξη, αλλά στην γλώσσα Ρali η λέξη "κατανόηση" σημαίνει πραγματικά να αποδεχτούμε τον πόνο, να σταθούμε από κάτω ή να αγκαλιάσουμε μάλλον παρά να αντιδράσουμε μόνο σ' αυτόν.

Οποιαδήποτε μορφή του πόνου, φυσική ή νοητική, μας κάνει συνήθως να αντιδρούμε, να αντενεργούμε, αλλά με την κατανόηση μπορούμε πραγματικά να κοιτάξουμε προς τον πόνο, πραγματικά να τον αποδεχτούμε, πραγματικά να τον κρατήσουμε και να τον αγκαλιάσουμε. Έτσι η δεύτερη όψη είναι "Εμείς θα έπρεπε να κατανοήσουμε τον πόνο" .

Η τρίτη όψη από την πρώτη Ευγενή Αλήθεια είναι "Ο πόνος έχει κατανοηθεί". Όταν έχετε εξασκηθεί πραγματικά με τον πόνο κοιτάζοντας τον, αποδέχοντας τον, γνωρίζοντας τον και αφήνοντας τον να φύγει, τότε υπάρχει η τρίτη όψη "Ο πόνος έχει κατανοηθεί" ή "Dukkha έχει κατανοηθεί". Έτσι αυτές είναι οι τρεις όψεις από την πρώτη Ευγενή Αλήθεια. "Υπάρχει Dukkha", "Αυτό υπάρχει για να κατανοηθεί", και "Έχει κατανοηθεί".

Αυτό είναι το σχέδιο, το υπόδειγμα, για τις τρεις όψεις για την κάθε μια από τις τέσσερις Ευγενείς Αλήθειες. Υπάρχει η δήλωση, μετά η εντολή και μετά το αποτέλεσμα, το να έχεις εξασκηθεί. Κάποιος μπορεί επίσης να δει με όρους της γλώσσας Ρali. και με τις λέξεις pariyatti, patipatti, pativedha. "Ρariyatti" είναι η θεωρία ή η δήλωση. (Υπάρχει πόνος). "Ρatipatti" είναι η πρακτική, πραγματικά να εξασκηθείς σ' αυτό "Ρativedha" είναι το αποτέλεσμα της εξάσκησης, είναι αυτό που εμείς καλούμε "υπόδειγμα για στοχασμό".

Πραγματικά μπορείτε να αναπτύξετε το νου, μ' έναν πολύ στοχαστικό τρόπο. Ένα μυαλό του Βούδα, ένας νους του Βούδα, είναι ένας στοχαστικός νους, ο οποίος γνωρίζει τα πράγματα όπως είναι.

(Σημείωση του μετ. Εδώ η λέξη στοχαστικός, που δίνεται από τη λέξη reflective, έχει και την έννοια του αντανακλαστικού νου, του νου που αντανακλά την αλήθεια, που την βλέπει καθαρά σαν ένας ήρεμος καθρέπτης.)

Χρησιμοποιούμε τις 4 Ευγενείς Αλήθειες για την ανάπτυξη μας. Εφαρμόζουμε σε συνηθισμένα πράγματα στη ζωή μας, σε συνηθισμένες μας προσκολλήσεις και έμμονες ιδέες του μυαλού, του νου. Με αυτές τις Αλήθειες μπορούμε να εξερευνήσουμε τις προσκολλήσεις μας έτσι ώστε να μπορούμε να έχουμε τις επιγνώσεις. Μέσω της τρίτης Ευγενούς Αλήθειας μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε πως να έχουμε την παύση, το τέλος του πόνου και να εξασκήσουμε το Οκταπλό Μονοπάτι, μέχρι να υπάρχει η πλήρης κατανόηση.

Όταν το Οκταπλό Μονοπάτι έχει πλήρως αναπτυχθεί, γίνεται κανείς Αραχάντ, τα έχει καταφέρει. Ακόμη κι αν αυτό ακούγεται πολύπλοκο, οι 4 Αλήθειες, οι 3 όψεις και οι 12 επιγνώσεις, είναι αρκετά απλό. Είναι ένα εργαλείο για μας, για να το χρησιμοποιήσουμε στο να μας βοηθήσει στην κατανόηση του πόνου και του μη πόνου.

Μέσα στο Βουδιστικό κόσμο υπάρχουν ακόμα αρκετοί Βουδιστές που χρησιμοποιούν τις 4 Ευγενείς Αλήθειες και πολλοί που δεν τις χρησιμοποιούν, ακόμη και στην Ταϊλάνδη. Οι άνθρωποι λένε ότι οι 4 Ευγενείς Αλήθειες είναι το υλικό για τον αρχάριο, γι' αυτόν που ξεκινάει. Μετά θα έπρεπε να χρησιμοποιήσουνε όλες τις τεχνικές του Vipassana, που σημαίνει "Ασκήσεις διαλογισμού", κι έτσι να τους γίνει πραγματικά μια εμμονή μ' αυτά τα 16 επίπεδα, πριν πάνε στις 4 Ευγενείς Αλήθειες.

Το βρίσκω αρκετά δειλό ότι στον Βουδιστικό κόσμο η πραγματικά βαθιά διδασκαλία έχει παρεξηγηθεί σαν ένας πρωτόγονος και πρωταρχικός Βουδισμός. Λένε ότι αυτό είναι για μικρά παιδιά, για τους αρχάριους. Αυτοί πηγαίνουν σε πολύπλοκες θεωρίες και σε ιδέες, ξεχνώντας την πιο βαθιά διδασκαλία.

Οι 4 Ευγενείς Αλήθειες είναι στοχασμός για μια ολόκληρη ζωή. Δεν είναι μόνο ένα αντικείμενο για να το πραγματοποιήσεις: οι 4 Ευγενείς Αλήθειες, οι 3 όψεις και τα 12 επίπεδα, και να γίνεις ένας Αραχάντ και μετά να αναχωρήσεις και να πας σε κάτι πιο προωθημένο. Οι 4 Ευγενείς Αλήθειες δεν είναι τόσο εύκολες. Απαιτούν μια συνεχόμενη στάση μια εγρήγορση, και προσφέρουν ένα γενικό πλαίσιο για μια εξέταση της ίδιας μας της ζωής.

 

Η ΠΡΩΤΗ ΕΥΓΕΝΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑ

Η πρώτη Ευγενής Αλήθεια με τις 3 όψεις της "Υπάρχει ο πόνος", "Θα έπρεπε να κατανοηθεί", και "¨Εχει κατανοηθεί". Αυτή είναι μια πολύ χρήσιμη διδασκαλία γιατί εκφράζει σε μια πολύ απλή μορφή αυτό το οποίο είναι εύκολο να θυμηθείς και το οποίο εφαρμόζεται σε κάθε τι, σε μια οποιαδήποτε εμπειρία ή σε μια πράξη ή σε οτιδήποτε σκεφτόμαστε που αφορά το παρελθόν, το παρόν ή το μέλλον.

Ο πόνος, το Dukkha, είναι ένας πολύ συνηθισμένος δεσμός, ένα πρόβλημα το οποίο όλοι μοιραζόμαστε. Ο καθένας παντού υποφέρει. Τα ανθρώπινα όντα υπέφεραν στο παρελθόν, στην αρχαία Ινδία, υποφέρουν στη σύγχρονη Βρετανία, και στο μέλλον τα ανθρώπινα όντα επίσης θα υποφέρουν και θα πονάνε. Τι κοινό έχουμε με τη βασίλισσα Ελισάβετ; Υποφέρουμε. Μ' έναν αλήτη στους δρόμους, τι κοινό έχουμε; Τον πόνο.

Αυτό συμπεριλαμβάνει όλα τα επίπεδα, από τα πιο προνομιούχα ανθρώπινα όντα μέχρι τα πιο απελπισμένα και μη προνομιούχα και σ' όλη τη γκάμα μεταξύ τους. Ο καθένας παντού υποφέρει. Είναι ένας δεσμός που έχουμε ο ένας με τον άλλο, κάτι που όλοι καταλαβαίνουμε. Όταν μιλάμε σχετικά με τον ανθρώπινο πόνο, αυτό μας φέρνει τάσεις συμπάθειας και συμπόνιας. Όταν συζητάμε σχετικά με τις απόψεις μας, σχετικά με το τι σκεφτόμαστε, με την πολιτική, με τη θρησκεία, τότε μπορούμε να μπούμε σε πολέμους.

Θυμάμαι, βλέποντας ένα φίλο στο Λονδίνο, πριν 10 χρόνια περίπου, αυτός προσπαθούσε να δείξει τους ανθρώπους στη Ρωσία σαν ανθρώπινα όντα, δείχνοντας γυναίκες Ρωσίδες με τα μωρά τους και Ρώσους άνδρες να παίρνουν τα παιδιά τους για πικ-νικ. Εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή όμως αυτή η παρουσίαση των Ρώσων ήταν ασυνήθιστη, γιατί το μεγαλύτερο μέρος της προπαγάνδας της Δύσης τους έκανε να φαίνονται τέρατα ή σκληρόκαρδοι ή ερπετόμορφα άτομα.

Έτσι δεν μπορούσες να σκεφτείς γι' αυτούς σαν ανθρώπινα όντα. Αν θέλεις να σκοτώσεις ανθρώπους πρέπει να τους κάνεις να μοιάζουν έτσι. Δεν μπορείς εύκολα να σκοτώσεις κάποιον αν συνειδητοποιήσεις ότι κι αυτός υποφέρει με τον τρόπο που υποφέρεις κι εσύ. Πρέπει να θεωρείς ότι είναι σκληρόκαρδοι, ανήθικοι, κακοί και είναι καλύτερα να απαλλαγείς απ' αυτούς. Πρέπει να σκεφτείς ότι είναι κακοί κι ότι είναι καλύτερα να απαλλαχθείς. Πρέπει να σκεφτείς ότι αυτοί είναι κακοί κι ότι είναι καλό να απαλλαχθείς από το κακό.

Μ' αυτή τη διάθεση και τη στάση θα έπρεπε να σκεφτείς ότι θα μπορούσες να τους βάλεις βόμβα ή να τους σκοτώσεις με όπλα ή με μηχανές. Αν όμως έχεις στο μυαλό σου τον κοινό μας σύνδεσμο που είναι ο πόνος, αυτό σε κάνει ανίκανο να κάνεις τέτοια πράγματα.

Η πρώτη Ευγενής Αλήθεια δεν είναι μια μεταφυσική δήλωση που λέει ότι ο οποιοσδήποτε υποφέρει. Προσέξτε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός μεταφυσικού δόγματος το οποίο δηλώνεις σχετικά με το απόλυτο και μια Ευγενής Αλήθεια, που είναι ένας στοχασμός. Είναι μια Αλήθεια πάνω στην οποία πρέπει να στοχαστείς και να πάρεις θέση.

Δεν είναι κάτι απόλυτο, δεν είναι το απόλυτο. Δεν είναι αυτό που παρανοούν οι δυτικοί, γιατί θεωρούν την Ευγενή Αλήθεια σαν ένα είδος μεταφυσικής αλήθειας του Βουδισμού. Αυτό ποτέ δεν εννοήθηκε σαν κάτι τέτοιο. Μπορείτε να δείτε ότι η πρώτη Ευγενής Αλήθεια δεν είναι μια απόλυτη δήλωση σχετικά με τις 4 Ευγενείς Αλήθειες, που είναι ο τρόπος και ο δρόμος του να μην υποφέρεις. Δεν μπορείς να έχεις απόλυτο πόνο και μετά να έχεις έναν τρόπο να φύγεις απ' αυτόν, έτσι δεν είναι; Αυτό δεν έχει νόημα.

Ακόμη μερικοί άνθρωποι μπορούν να θεωρήσουν την πρώτη Ευγενή Αλήθεια, να τη μελετήσουν και να πουν ότι ο Βούδας δίδαξε ότι κάθε τι είναι πόνος. Έτσι στη γλώσσα Ρali, Dukkha σημαίνει ανίκανος να ικανοποιηθεί ή μη ικανός να ανεχθεί ή να αντέξει οτιδήποτε, αλλάζοντας συνεχώς, ανίκανος για μια αληθινή πραγματοποίηση, ή για κάτι που θα μας έκανε ευτυχισμένους. Ο αισθητός κόσμος είναι κάτι τέτοιο, ένας παλμός στη φύση.

Θα ήταν πραγματικά τρομερό αν βρίσκαμε ικανοποίηση στον αισθητό κόσμο, γιατί έτσι δεν θα ψάχναμε πέρα απ' αυτόν. Θα είχαμε περιοριστεί απ' αυτόν. Όμως καθώς ξυπνάμε σ' αυτό το Dukkha ξεκινάμε να βρούμε τον τρόπο έξω απ' αυτόν, έτσι ώστε να μην είμαστε παγιδευμένοι άλλο πια.

 

ΠΟΝΟΣ - ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

Είναι σημαντικό να διαλογιστούμε πάνω στη φράση της πρώτης Ευγενούς Αλήθειας. Αυτή είναι διατυπωμένη μ' ένα ξεκάθαρο τρόπο. Είναι μάλλον "Υπάρχει πόνος", παρά "Εγώ υποφέρω". Ψυχολογικά αυτός ο στοχασμός είναι πολύ πιο ικανός και επιδέξιος έτσι όπως τίθεται. Εμείς τείνουμε να ερμηνεύουμε τον πόνο μας ως "εγώ πραγματικά πονώ, υποφέρω πολύ, και δεν θέλω να υποφέρω". Αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτεται ένας νους, που είναι παγιδευμένος. Το "Εγώ πονώ" πάντοτε συνδέεται με την έννοια του "Εγώ είμαι κάποιος που έχει υποφέρει πολύ. Αυτός ο πόνος είναι δικός μου. Εγώ είχα πολύ πόνο στη ζωή μου". Έτσι η όλη διαδικασία, η σχέση με τον εαυτό κάποιου, με τη μνήμη κάποιου, συνεχίζεται.

Θυμάστε τι συνέβαινε όταν ήσασταν παιδιά, και ούτω καθεξής. Αλλά προσέξτε, δεν λέμε "υπάρχει κάποιος που έχει πόνο". Δεν είναι προσωπικός πόνος πια, όταν εσείς βλέπετε το θέμα σαν "υπάρχει πόνος". Δεν είναι το "ωχ, εγώ ο καημένος! Γιατί εγώ έχω υποφέρει τόσο πολύ, τι έκανα ώστε να μου αξίζει αυτός ο πόνος, γιατί γερνάω, γιατί πρέπει να έχω τόσο πόνο, τόση λύπη, τόση απόγνωση; Δεν είναι δίκαιο, δεν το θέλω. Εγώ μόνο θέλω χαρά και ασφάλεια".

Αυτού του είδους οι σκέψεις έρχονται από την άγνοια, που περιπλέκει κάθε τι και αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος των προβλημάτων της προσωπικότητας. Για να φύγουμε από τον πόνο, πρέπει να τον συνειδητοποιήσουμε. Αλλά αυτή η αποδοχή στο Βουδιστικό διαλογισμό δεν βγαίνει από τη θέση ότι "εγώ υποφέρω" αλλά μάλλον υπάρχει μια παρουσία του πόνου. Γιατί δεν προσπαθούμε να ταυτιστούμε με το πρόβλημα, αλλά απλά αναγνωρίζουμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα.

Είναι αδέξιο να σκεφτόμαστε με όρους, όπως "εγώ είμαι ένα θυμωμένο άτομο, εγώ θυμώνω τόσο εύκολα, δεν μπορώ να απαλλαγώ απ' αυτό". Αυτό περιπλέκει αυτά τα προβλήματα και ενισχύει αυτές τις βασικές αξιώσεις ενός εαυτού. Είναι πολύ δύσκολο να βγάλουμε κάποια προοπτική απ' αυτό. Γίνεται πολύ περίπλοκο και προκαλεί σύγχυση, γιατί η αίσθηση των προβλημάτων μας ή των σκέψεων μας, μας πάει πολύ εύκολα στην καταστολή ή στο να κάνουμε κρίσεις σχετικά μ' αυτό και να κριτικάρουμε τους εαυτούς μας.

Τείνουμε να γραπωνόμαστε και να ταυτιζόμαστε μάλλον παρά να παρατηρούμε και να καταλαβαίνουμε τα πράγματα όπως είναι. Όταν αποδέχεστε μόνο αυτό, υπάρχει η αίσθηση της σύγχυσης, εκεί υπάρχει η πλεονεξία ή ο θυμός. Τότε υπάρχει ένας τίμιος και καθαρός στοχασμός μ' αυτό το τρόπο. Κι έτσι έχετε αποφύγει κι έχετε βγάλει όλες τις βασικές αξιώσεις ή τουλάχιστον τις έχετε υπονομεύσει.

Έτσι, μη γραπώνεστε απ' αυτά τα πράγματα σαν προσωπικά σφάλματα αλλά κρατηθείτε σε μελέτη. Μελετήστε αυτές τις συνθήκες σαν προσωρινές, που δεν φέρνουν ικανοποίηση και ότι δεν είναι ο πραγματικός σας εαυτός, συνεχίζοντας να διαλογίζεστε και να στοχάζεστε, βλέποντας τα πράγματα όπως είναι.

Η τάση είναι να βλέπουμε τη ζωή με την αίσθηση ότι "δεν υπάρχουν τα προβλήματα μου" και ότι κάποιος είναι πολύ τίμιος και ειλικρινής στο να το αποδέχεται αυτό. Τότε η ζωή μας τείνει να επαναεπιβεβαιωθεί, γιατί εμείς ελεγχόμαστε από αυτή τη λάθος αντίληψη. Αλλά ακόμα και αυτή η όψη είναι μη μόνιμη, μη ικανοποιητική, και μη εαυτός.

Υπάρχει πόνος. Είναι πολύ καθαρή και ακριβής αναγνώριση αυτή τη στιγμή. Υπάρχει κάποια αίσθηση δυστυχίας ή μη ευτυχίας. Αυτό μπορεί να ξεκινάει από την οδύνη και την απόγνωση και να φτάνει μέχρι και έναν ήπιο εκνευρισμό. Dukkha δεν σημαίνει απαραίτητα και αυστηρά "πόνος". Δεν χρειάζεται να έχετε αποκτηνωθεί, Ακόμα και η Βασίλισσα Ελισάβετ θα έλεγε "υπάρχει πόνος". Είμαι σίγουρος ότι κι αυτή έχει στιγμές μεγάλης οδύνης, απόγνωσης, ή τουλάχιστον στιγμές εκνευρισμού.

Ο κόσμος των αισθήσεων είναι μια ευαίσθητη εμπειρία. Σημαίνει ότι είσαστε πάντοτε εκτεθειμένοι στην απόλαυση και τον πόνο και στο δυαδισμό της Samsara. Είναι σαν να βρίσκεσαι σε κάτι που είναι πολύ τρωτό, μαζεύοντας οτιδήποτε συμβαίνει να έρχεται σε επαφή μ' αυτά τα σώματα κι αυτές τις αισθήσεις. Αυτός είναι ο τρόπος, αυτό συμβαίνει. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της γέννησης.

 

Η ΑΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ

Ο πόνος είναι κάτι που συνήθως δεν θέλουμε να το γνωρίζουμε. Θέλουμε μόνο να τον αποφύγουμε. Όσο υπάρχει μια ενόχληση ή στενοχώρια, η τάση ενός ανθρώπινου όντος είναι να απαλλαχθεί από αυτό ή να το αποκρύψει και να το καταστείλει. Μπορεί κανείς να δει γιατί η σύγχρονη κοινωνία είναι τόσο πολύ πιασμένη στο να αναζητά απολαύσεις σε οτιδήποτε είναι νέο, οτιδήποτε είναι φοβερό, θαυμάσιο, ρομαντικό. Τείνουμε να δίνουμε έμφαση στην ομορφιά και στις απολαύσεις της νιότης, ενώ την άγρια πλευρά της ζωής, τα γερατειά, την αρρώστια, τον θάνατο, την βαρεμάρα, την απόγνωση, τα σπρώχνουμε στο πλάι.

Όταν βλέπουμε τους εαυτούς μας και τους βρίσκουμε κάτι που δεν μας αρέσει, προσπαθούμε να το διώξουμε μακριά. Αν αισθανθούμε βαρετά, πηγαίνουμε σε κάτι που είναι πιο ενδιαφέρον. Αν αισθανθούμε φόβο ψάχνουμε να βρούμε ασφάλεια. Αυτό είναι ένα απολύτως φυσικό πράγμα. Αν είμαστε συσχετισμένοι με αυτό το δίδυμο, με το ζεύγος "απόλαυση - πόνος", με αυτές τις δύο αρχές, αν είμαστε κολλημένοι σ' αυτά ή απωθημένοι, δηλαδή ή απωθούμαστε από τον πόνο ή ελκυόμαστε από την απόλαυση.

Έτσι αν ο νους δεν είναι πλήρης και δεκτικός, τότε είναι συλλεκτικός. Συλλέγει ότι του αρέσει και προσπαθεί να αποκλείσει ότι δεν του αρέσει. Το μεγαλύτερο μέρος από τις εμπειρίες μας έχει να κάνει με την απώθηση και την καταστολή, γιατί ένας μεγάλος αριθμός απ' αυτά που αναπόφευκτα ασχολούμαστε και συσχετιζόμαστε είναι μη ευχάριστα κατά κάποιο τρόπο. Αν κάτι μη ευχάριστο μας συμβαίνει κατά τη γνώμη μας, λέμε "φύγε μακριά". Αν κάποιος μπαίνει στο δρόμο μας, λέμε "σκοτώστε τον". Αυτή η τάση είναι συχνά φανερή, ακόμα και σ' αυτό που κάνουν οι κυβερνήσεις μας, έτσι δεν είναι;

Όταν σκέφτεστε για το είδος των ανθρώπων που οδηγούν τις χώρες μας, γιατί κι αυτοί βρίσκονται σε μεγάλη άγνοια και είναι μη φωτισμένοι. Αλλά έτσι γίνονται τα πράγματα. Ο νους που αγνοεί, σκέφτεται με όρους εξαφάνισης. "Εδώ είναι ένα κουνούπι, σκοτώστε το" , "Αυτά τα μυρμήγκια πηγαίνουν πέρα δώθε στο δωμάτιο, ρίξτε ένα σπρέι και σκοτώστε τα". Όμως θα θέλατε να δώσετε μια ερμηνεία στη λέξη ενοχλητικό.

 

ΗΘΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΠΟΝΙΑ

Γι' αυτό εμείς πρέπει να έχουμε τέτοιους νόμους, όπως "Εγώ θα απέχω να σκοτώσω εκ προθέσεως", γιατί η ενστικτώδης φύση μας είναι να σκοτώνουμε. Αν αυτός είναι ο δρόμος και η φύση μας, τότε σκοτώστε. Μπορείτε να το δείτε αυτό στο ζωικό βασίλειο. Εμείς είμαστε αρκετά αρπακτικά όντα. Νομίζουμε ότι είμαστε πολιτισμένοι αλλά έχουμε μια πραγματικά αιματηρή ιστορία. Είναι γεμάτη με ατελείωτες σφαγές και δικαιολογίες για όλων των ειδών τις αδικίες ενάντια στα ανθρώπινα όντα, για να μην αναφέρουμε και τα ζώα.

Κι όλα αυτά γιατί υπάρχει μια βασική άγνοια. Αυτός ο απερίσκεπτος νους, ο ανθρώπινος νους, που μας λέει να εκμηδενίσουμε οτιδήποτε βρίσκεται στο δρόμο μας. Όμως με το στοχασμό μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό. Μπορούμε να υπερβούμε αυτό το βασικό ενστικτώδες ζωικό υπόδειγμα. Δεν είμαστε όντα που τηρούμε τους νόμους σαν μαριονέτες της κοινωνίας, φοβούμενοι να σκοτώσουμε επειδή φοβόμαστε μήπως τιμωρηθούμε. Τώρα πραγματικά παίρνουμε την υπευθυνότητα. Σεβόμαστε τις ζωές των άλλων δημιουργημάτων, ακόμα και τις ζωές των εντόμων και των δημιουργημάτων που δεν μας αρέσουν.

Σε κανέναν δεν πρόκειται να αρέσουν τα κουνούπια ή τα μυρμήγκια, αλλά μπορούμε να στοχαστούμε στο γεγονός ότι κι αυτά έχουν το δικαίωμα να ζήσουν. Αυτός είναι ο στοχασμός του νου. Δεν είναι απλά μια αντίδραση του τύπου "που είναι το εντομοκτόνο σπρέι;". Δεν μ' αρέσει να βλέπω μυρμήγκια να σέρνονται στο πάτωμα μου. Η πρώτη μου αντίδραση είναι "που είναι το εντομοκτόνο σπρέι;". Αλλά τότε, ο στοχαστικός μου νους μου δείχνει ότι ακόμα κι αυτά τα όντα, που μου είναι ενοχλητικά και θα ήθελα μάλλον να τα απομακρύνω, έχουν όμως κι αυτά το δικαίωμα να υπάρχουν. Αυτός είναι ο στοχασμός από τον ανθρώπινο νου.

Το ίδιο εφαρμόζεται και σε δυσάρεστες καταστάσεις του νου. Έτσι όταν βιώνουμε θυμό, αντί να πούμε "ωχ, πάλι θυμώνω ξανά", ας στοχαστούμε "υπάρχει θυμός". Έτσι γίνεται και με το φόβο. Αν αρχίσετε να τον βλέπετε σαν το "φόβο του πατέρα" ή τον "φόβο της μητέρας", ή τον "φόβο του σκυλιού" ή τον "φόβο μου", τότε όλα γίνονται ένας κολλώδης και πυκνός ιστός από διαφορετικά όντα, συσχετισμένα με κάποιους τρόπους και μη συσχετισμένα με άλλους κι έτσι γίνεται δύσκολο να έχει κανείς μια πραγματική κατανόηση.

Ακόμη, ο φόβος σ' αυτό το ον, κι φόβος σε κείνο το ψωριάρικο σκυλί είναι το ίδιο πράγμα. "Υπάρχει φόβος", είναι μόνο αυτό. Ο φόβος στον οποίο έχω εμπειρία δεν είναι διαφορετικός από τον φόβο που οι άλλοι έχουν. Γι' αυτό έχουμε συμπόνια ακόμα και γι' αυτά τα ψωριάρικα σκυλιά. Κατανοούμε ότι ο φόβος είναι τρομερός για τα σκυλιά, το ίδιο όμως είναι και για μας.

Όταν ένας σκύλος χτυπηθεί με μια βαριά μπότα κι όταν εσείς χτυπηθείτε με μια βαριά μπότα το αίσθημα του πόνου είναι το ίδιο. Ο πόνος είναι μόνο πόνος, το κρύο είναι μόνο κρύο, ο θυμός είναι μόνο θυμός. Δεν είναι δικός μας, αλλά μάλλον "υπάρχει πόνος". Αυτό είναι χρήσιμο να το σκεφτούμε και μας βοηθάει να δούμε τα πράγματα περισσότερο καθαρά παρά να τα ενισχύουμε με την προσωπική μας άποψη. Τότε, ως αποτέλεσμα αυτής της αναγνώρισης της κατάστασης του πόνου, ότι "υπάρχει πόνος" η δεύτερη επίγνωση από την πρώτη Ευγενή Αλήθεια έρχεται.

"Θα έπρεπε να κατανοηθεί". Αυτός ο πόνος πρέπει να εξερευνηθεί.

 

ΝΑ ΕΞΕΡΕΥΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΝΟ

Εγώ ενθαρρύνω να προσπαθήσετε να καταλάβετε το Dukkha. Πραγματικά να το προσέξετε. Να σταθείτε από κάτω και να αποδεχτείτε τον πόνο σας. Προσπαθήστε να τον καταλάβετε όταν αισθάνεστε φυσικό πόνο ή απελπισία ή οδύνη ή μίσος ή αποστροφή, οποιαδήποτε μορφή παίρνει, οποιαδήποτε ποιότητα έχει, όπως και να είναι, είτε ακραίος είτε ασήμαντος.

]Αυτή η διδασκαλία δεν εννοεί ότι για να αποκτήσετε φώτιση πρέπει να είστε αποκλειστικά και τελειωτικά δυστυχισμένοι. Δεν πρέπει να αφαιρέσετε κάτι από σας ή να αυτοβασανιστείτε. Εννοεί αυτή η διδασκαλία ότι πρέπει να είστε ικανοί να κοιτάξτε στο πόνο, ακόμα κι αν είναι ένα ήπιο συναίσθημα ή μια δυσαρέσκεια και να το καταλάβετε. Είναι εύκολο να βρείτε έναν αποδιοπομπαίο τράγο για τα προβλήματα σας. "Αν η μητέρα μου πραγματικά με αγαπούσε, αν κάποιος γύρω μου πραγματικά ήταν σοφός, αν μια πλήρης αφοσίωση δίπλα μου, μου προσέφερε ένα τέλειο περιβάλλον για μένα, τότε εγώ δεν θα είχα συναισθηματικά προβλήματα όπως έχω τώρα".

Αυτό είναι πραγματικά χαζό. Ακόμη αυτός είναι ο τρόπος που πολλοί άνθρωποι βλέπουν το κόσμο, σκεφτόμενοι ότι είναι σε σύγχυση και είναι δυστυχισμένοι, γιατί δεν είχαν μια σωστή και δίκαιη μεταχείριση. Αλλά μ' αυτή τη συνταγή από την πρώτη Ευγενή Αλήθεια, ακόμη κι αν είχαμε μια χαριτωμένη ή άθλια ζωή, αυτό που κοιτάζουμε τώρα και προσέχουμε δεν είναι ο πόνος που έρχεται από κει έξω, αλλά τι δημιουργούμε εμείς στο δικό μας νου, γύρω μας.

Αυτό είναι ένα ξύπνημα, μια αφύπνιση στο άτομο. Μια αφύπνιση στην αλήθεια του πόνου. Κι αυτή είναι μια ευγενής αλήθεια, γιατί δεν μπορούμε να μη φοβόμαστε τον πόνο, που βλέπουμε στους άλλους. Έτσι η Βουδιστική προσέγγιση είναι αρκετά μοναδική, με σεβασμό στις άλλες θρησκείες, γιατί η έμφαση είναι πάνω στον τρόπο που κάποιος υποφέρει και μαθαίνει μέσω της σοφίας, της ελευθερίας από όλη την ψευδαίσθηση. Περισσότερο από την επίτευξη κάποιας κατάστασης ευδαιμονίας ή μιας ένωσης με το απόλυτο.

Τώρα εγώ δεν λέω ότι οι άλλοι δεν είναι ποτέ η πηγή, της ματαιότητας ή του εκνευρισμού του δικού μας. Αλλά αυτό που δείχνουμε μ' αυτή τη διδασκαλία είναι η δική μας αντίδραση στη ζωή. Αν κάποιος είναι απειλητικός σε μας, ή εσκεμμένα και χαιρέκακα προσπαθεί να μας προκαλέσει τον πόνο και να μας κάνει να υποφέρουμε και εσείς νομίζετε ότι είναι αυτό το άτομο που σας προκαλεί τον πόνο, ακόμη έχετε να κατανοήσετε αυτή την πρώτη Ευγενή Αλήθεια.

Κι αν αυτός σας βγάλει τα νύχια, ή κάνει άλλα τρομερά πράγματα σε σας, όσο εσείς νομίζετε και πιστεύετε ότι υποφέρετε εξ αιτίας αυτού του ατόμου, εσείς δεν έχετε κατανοήσει την πρώτη Ευγενή Αλήθεια. Να κατανοήσετε τον πόνο και να δείτε καθαρά ότι είναι η δική σας αντίδραση στο πρόσωπο το οποίο σας βγάζει τα νύχια.

"Σε μισώ". Που είναι ο πόνος; Το πραγματικό γεγονός του να σας βγάλει κάποιος τα νύχια είναι οδυνηρό, ο πόνος περικλείει τη φράση που λέτε "σε μισώ" και "πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό το πράγμα σε μένα;" και "εγώ ποτέ δεν θα σε συγχωρήσω". Όμως μη περιμένετε κάποιος να σας βγάλει τα νύχια ή να κάνει κάτι άλλο τρομερό, έτσι ώστε να εξασκηθείτε στην πρώτη Ευγενή Αλήθεια. Προσπαθήστε με τα μικρά πράγματα, όπως αν κάποιος είναι αναίσθητος ή αγενής ή σας αγνοεί.

Αν υποφέρετε εξαιτίας ενός ατόμου που σας παραβλέπει ή σας προσβάλει με οποιοδήποτε τρόπο, μπορείτε να δουλέψετε πάνω σ' αυτό. Υπάρχουν πολλές στιγμές στη καθημερινή μας ζωή, που μπορεί να μας προσβάλουν ή να μας αναστατώσουν. Μπορούμε να αισθανθούμε ενοχλημένοι ή εκνευρισμένοι, μόνο και με τον τρόπο που κάποιος περπατάει ή μας κοιτάει, τουλάχιστον μπορούμε να το καταφέρουμε αυτό.

Μερικές φορές μπορείτε να παρατηρήσετε τον εαυτό σας να νιώθει αποστροφή μόνο και που κάποιος περπατάει ή γιατί δεν έκαναν κάτι που θα έπρεπε να κάνουν. Κάποιος μπορεί να νιώσει ενοχλημένος, να αναστατωθεί πολύ και να θυμώσει με τέτοια πράγματα. Αυτό το άτομο δεν έχει πραγματικά ενοχλήσει εσάς, ή έκανε κάτι σε σας, όπως το να σας βγάλει τα νύχια, αλλά εσείς ακόμη υποφέρετε. Αν δεν μπορείτε να δείτε τον πόνο σ' αυτές τις απλές περιπτώσεις, ποτέ δεν θα είστε ικανοί να είστε τόσο ηρωικοί, όπως αν κάποιος πραγματικά σας έβγαζε τα νύχια.

Δουλεύουμε με τις μικρές στιγμές της μη ικανοποίησης στην καθημερινή μας ζωή. Προσέχουμε τον τρόπο που μπορούμε να πληγωθούμε, ή να ενοχληθούμε, ή να εκνευριστούμε από τους γείτονες, από τους ανθρώπους που ζουν μαζί μας, από τους κυβερνήτες μας, με τον τρόπο που μας έρχονται τα πράγματα. Εμείς γνωρίζουμε ότι αυτός ο πόνος θα έπρεπε να κατανοηθεί. Εξασκούμαστε με το να βλέπουμε πραγματικά τον πόνο σαν ένα αντικείμενο και να τον κατανοούμε και να λέμε "αυτός είναι πόνος" .

Έτσι εμείς έχουμε την επίγνωση της κατανόησης του πόνου.

 

ΑΠΟΛΑΥΣΗ ΚΑΙ ΜΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Μπορούμε να εξερευνήσουμε το πού έχει αυτή η ηδονιστική αναζήτηση της απόλαυσης ένα σκοπό αυτό καθαυτό και πού μας έφερε; Συνεχίζει εδώ και αρκετές δεκαετίες, αλλά η ανθρωπότητα είναι πιο ευτυχισμένη, φαίνεται ότι στην εποχή μας έχει δοθεί το δίκαιο και την ελευθερία να κάνουμε οτιδήποτε θέλουμε, όπως τα ναρκωτικά, το σεξ, τα ταξίδια, κλπ..

Οτιδήποτε, μπορούμε να το κάνουμε. Οτιδήποτε, επιτρέπεται. Τίποτα δεν απαγορεύεται. Πρέπει να κάνετε κάτι πραγματικά αισχρό, κάτι πραγματικά βίαιο. Αλλά είναι επίσης καλό να ακολουθήσουμε τις παρορμήσεις μας, να μας κάνουν πιο χαρούμενους ή περισσότερο ικανοποιημένους και μπορεί να γίνει αυτό πραγματικά;

Στη πραγματικότητα αυτό τείνει να μας κάνει περισσότερο εγωιστές. Εμείς δεν νομίζουμε και δεν μπορούμε να δούμε πως οι δικές μας δράσεις πρέπει να επιδράσουν στους άλλους. Τείνουμε να πιστεύουμε και να βλέπουμε μόνο τον εαυτό μας, την ελευθερία μας, την ευτυχία μας και τα δικαιώματα μας. Έτσι μ' αυτό το τρόπο γίνομαι τρομερά ενοχλητικός και μια πηγή ενόχλησης και δυστυχίας για τους ανθρώπους που είναι γύρω μου.

Αν πιστεύω ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε και να μιλάω με το τρόπο που μιλάω, όπως αισθάνομαι, ακόμα και εις βάρος των άλλων, είμαι ένα άτομο που δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ενόχληση για την κοινωνία. Όταν αυτή η αίσθηση του "τι θέλω εγώ" και "τι θα ήθελα και τι δεν θα ήθελα" πηγάζει, κι ευχόμαστε να απολαύσουμε όλες τις ηδονές της ζωής, αναπόφευκτα αναστατωνόμαστε, γιατί η ζωή μας, που μοιάζει τόσο ελκυστική και ελπιδοφόρα, δυστυχώς μας δίνει πράγματα που μας φαίνονται τόσο λανθασμένα.

Ζαλιζόμαστε με τη ζωή μας, σαν να γυρίζουμε γύρω γύρω σε καταστάσεις φόβου και επιθυμίας. Κι ακόμα όταν έχουμε οτιδήποτε θέλουμε, νομίζουμε ότι κάτι μας λείπει. Κάτι δεν έχει συμπληρωθεί ακόμα. Κάτι είναι λειψό. Ακόμα κι όταν η ζωή μας είναι στα καλύτερα της, ακόμα υπάρχει η αίσθηση ότι υποφέρουμε, ότι κάτι ακόμα έχει να γίνει.

Κάποιο είδος αμφιβολίας ή φόβου μας κυνηγάει. Για παράδειγμα, εμένα πάντα μου άρεσαν τα όμορφα τοπία. Κάποτε μέσα στη διάρκεια του μοναχισμού μου, χρειάστηκε να πάω στην Ελβετία. Πέρασα από διάφορα όμορφα βουνά. Παρατήρησα ότι υπήρχε πάντοτε μια αίσθηση οδύνης στο μυαλό μου, γιατί υπήρχε τόση ομορφιά, μια συνεχόμενη ροή από όμορφες θέες.

Είχα το αίσθημα ότι ήθελα να κρατήσω οτιδήποτε έβλεπα και αυτό με είχε κρατήσει άγρυπνο, ήθελα να μείνω άγρυπνος όλη την ώρα, έτσι ώστε να καταβροχθίσω ότι περνούσε από τα μάτια μου. Αυτό πραγματικά με εξαντλούσε. Αυτό ήταν Dukkha, έτσι δεν είναι;

Βρίσκω ότι αν κάνω πράγματα απρόσεκτα, ακόμη και κάτι αρκετά αβλαβές, όπως το να κοιτάζω όμορφα βουνά, αν απλώνομαι και προσπαθώ να κρατήσω αυτό το κάτι, αυτό πάντα μου φέρνει ένα συναίσθημα δυσάρεστο. Πώς μπορούμε να κρατήσουμε όλα αυτά τα όμορφα τοπία κι όλα αυτά τα όμορφα βουνά; Το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πάρουμε μια εικόνα (φωτογραφία;) απ' αυτά, προσπαθώντας να συλλάβουμε οτιδήποτε σε μια κόλλα χαρτί.

Αυτό όμως είναι Dukkha. Αν θέλετε να κρατηθείτε σε κάτι που είναι όμορφο, γιατί δεν θέλετε να αποχωριστείτε και να φύγετε απ' αυτό, τότε αυτό είναι πόνος. Το να πρέπει να είσαι σε καταστάσεις που δεν σ' αρέσει προκαλεί και πάλι επίσης πόνο. Για παράδειγμα, εμένα ποτέ δεν μου άρεσε να πηγαίνω στον υπόγειο του Λονδίνου. Παραπονιόμουν σχετικά μ' αυτό, έλεγα "δεν θέλω να πάω στον υπόγειο, μ' αυτές τις απαίσιες αφίσες και αυτούς τους σκοτεινούς σταθμούς. Δεν θέλω να πακεταριστώ σ' αυτά τα μικρά τρένα, κάτω από το έδαφος"

Έβρισκα αυτή την εμπειρία απόλυτα δυσάρεστη. Αλλά μελέτησα αυτό που αισθανόμουνα, αυτή την εσωτερική φωνή, τον πόνο του να μη θέλω να είμαι σε κάτι δυσάρεστο και μετά στοχάστηκα πάνω σ' αυτό. Σταμάτησα να κάνω οτιδήποτε σχετικά μ' αυτό και συνειδητοποίησα ότι ξαναέμπαινα σε Dukkha. Συνειδητοποίησα ότι αυτός ήταν ο μόνος δρόμος και ο μόνος τρόπος να κάνω τα πράγματα και αυτό ήταν σωστό.

Δεν χρειάζεται να δημιουργούμε προβλήματα για το αν είμαστε σε έναν βρώμικο σταθμό ή αν κοιτάζουμε όμορφα τοπία. Τα πράγματα είναι όπως είναι, έτσι εμείς μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε, να τα εκτιμήσουμε, στις διαφορετικές εναλλακτικές μορφές τους, χωρίς να γραπωθούμε απ' αυτά. Το γράπωμα, το αγκάλιασμα αυτών των πραγμάτων, το να θέλουμε να κρατηθούμε απ' αυτά τα πράγματα, ή το να θέλουμε να αποφύγουμε τα πράγματα που δεν μας αρέσουν, ή να θέλουμε να έχουμε κάτι που δεν έχουμε.

Επίσης μπορούμε να υποφέρουμε πολύ εξαιτίας των άλλων ανθρώπων. Έχοντας βρει ένα δάσκαλο σαν τον Αgahn Chah, θυμάμαι ότι περίμενα να τον βρω τέλειο. Σκεφτόμουν ότι αυτός είναι θαυμάσιος δάσκαλος. Αλλά μετά αυτός θα μπορούσε να κάνει κάτι που θα με τάραζε. Και σκεφτόμουν ότι δεν θέλω να τον βλέπω να με ταράζει, θέλω να τον βλέπω να είναι θαυμάσιος. Αυτό ήταν σαν να έλεγα "Αgahn Chan, γίνε θαυμάσιος για μένα, όλη την ώρα! Ποτέ μη κάνεις κάτι που θα προκαλούσε ένα είδος αρνητικής σκέψης στο μυαλό μου!"

Έτσι, ακόμη κι αν βρεις κάποιον, που πραγματικά σέβεσαι και αγαπάς, υπάρχει ακόμα ένας πόνος από μια προσκόλληση. Αναπόφευκτα, αυτός θα κάνει κάτι, που εσύ δεν πρόκειται να αποδεχτείς, προκαλώντας σου ένα είδος αμφιβολίας, κι εσύ θα υποφέρεις.

Εκείνο το καιρό μερικοί Αμερικανοί μοναχοί ήρθανε στο Wat Ρah Ρong, το μοναστήρι μας στην Βορειοανατολική Ταϊλάνδη. Ήταν πάρα πολύ επικριτικοί και φαινόταν να λένε μόνο ότι άσχημο συνέβαινε σ' αυτό το μοναστήρι και τι πήγαινε λάθος. Δεν σκεφτόταν ότι ο Αgahn Chan ήταν ένας πολύ καλός δάσκαλος. Σ' αυτούς δεν άρεσε το μοναστήρι. Αισθάνθηκα ένα μεγάλο θυμό και μίσος να βγαίνει από μέσα μου, γιατί αυτοί κριτικάριζαν με τέτοιο τρόπο αυτόν που αγαπούσα. Ένιωσα αγανακτισμένος και έλεγα: "Αν εσείς δεν θέλετε εκείνον, τότε φύγετε από δω. Αυτός είναι ο καλύτερος δάσκαλος στο κόσμο, κι αν δεν το βλέπετε, τότε απλά φύγετε." Αυτό το είδος της προσκόλλησης και της σύνδεσης, το να έχεις αγάπη ή να είσαι αφοσιωμένος, σε κάνει να υποφέρεις και να πονάς.Γιατί κάποιος ή κάτι που αγαπάς μπορεί να επικριθεί και τότε εσύ θα αισθανθείς θυμωμένος.

 

ΕΠΙΓΝΩΣΗ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

Μερικές φορές η επίγνωση έρχεται από στιγμές που δεν τις περιμένεις. Αυτό συνέβη σε μένα ενώ ζούσα στο Wat Ρah Ρong. Το ΒΑ μέρος της Ταϊλάνδης δεν είναι και από τα πιο όμορφα ή ποθητά μέρη στο κόσμο, με τα ελεεινά δάση και τις επίπεδες πεδιάδες. Επίσης γίνεται εξαιρετικά ζεστό στη διάρκεια του καλοκαιριού. Εμείς έπρεπε να βγούμε έξω, στην κάψα του μεσημεριού, λίγο πριν από τις μέρες της παρατήρησης.

(Σημ. του μετ.: Στα αγγλικά, οι μέρες παρατήρησης είναι observance days, και είναι οι μέρες της πανσελήνου, που θεωρούνται ιερές για τους βουδιστές).

Θα έπρεπε να σκουπίσουμε τα φύλλα από τα μονοπάτια. Υπήρχαν εκτεταμένες περιοχές για σκούπισμα. Θα περνούσαμε όλο μας το απόγευμα κάτω από το ζεστό ήλιο, ιδρώνοντας και μαζεύοντας τα φύλλα σε σωρούς, με κάποιες απαίσιες σκούπες. Αυτό ήταν ένα από τα καθήκοντα μας. Εμένα δεν μου άρεσε να το κάνω αυτό. Σκεφτόμουν ότι δεν ήθελα να το κάνω, ότι δεν είχα έρθει εκεί για να μαζεύω φύλλα από το έδαφος, είχα έρθει για να βρω τη φώτιση. Αντί γι' αυτό, εκείνοι με βάζανε να σκουπίζω τα φύλλα από το έδαφος.

Εκτός αυτού είχε ζέστη και σκεφτόμουν ότι είχα ανοιχτό δέρμα, και ότι θα μπορούσα να πάθω και καρκίνο του δέρματος, εκεί που βρισκόμουν, κάτω από τον καυτό ήλιο. Στεκόμουν έτσι όλο το απόγευμα, αισθανόμενος δυστυχισμένος και σκεφτόμενος "τι κάνω εδώ, γιατί ήρθα, γιατί κάθομαι εδώ;". Στεκόμουν εκεί με τον μεγάλο σωρό των φύλλων και χωρίς καθόλου ενέργεια, αισθανόμενος πολύ λύπη για τον εαυτό μου και μισώντας το κάθε τι.

Μετά ο Αgahn Chah ήρθε, μου χαμογέλασε και μου είπε: "Το Wat Ρah Ρong είναι ένα μέρος, όπου υποφέρεις πολύ, έτσι δεν είναι;" και μετά έφυγε μακριά. Τότε αναρωτήθηκα γιατί μου το είπε αυτό. Σκέφτηκα ότι πραγματικά δεν είναι όλα τόσο άσχημα. Με έκανε να σκεφτώ αν το να σκουπίζω τα φύλλα πραγματικά είναι κάτι δυστυχές. Όχι, δεν είναι. Είναι κάτι ουδέτερο. Εσύ σκουπίζεις τα φύλλα και τίποτα άλλο. Το να ιδρώνεις είναι τόσο τρομερό, τόσο δυστυχές, είναι μια εξευτελιστική εμπειρία; Είναι πραγματικά τόσο άσχημα, όσο προσποιούμαι ότι είναι; Όχι. Το να ιδρώνεις είναι μια χαρά. Είναι ένα απολύτως φυσικό πράγμα που γίνεται. Κι εγώ δεν έχω καρκίνο του δέρματος και οι άνθρωποι στο Wat Ρah Ρong είναι πολύ καλοί. Ο δάσκαλος είναι πολύ ευγενικός και καλός και σοφός άνθρωπος, οι μοναχοί με περιποιούνται και μου συμπεριφέρονται καλά, ο απλός κόσμος έρχεται και μου δίνει φαγητό για να φάω... Γιατί παραπονιέμαι;

Στοχαζόμενος πάνω σ' αυτή την πραγματική εμπειρία του να είμαι εδώ, σκέφτηκα ότι είμαι μια χαρά. Οι άνθρωποι με σέβονται, μου συμπεριφέρονται καλά, με διδάσκουνε πολύ καλοί άνθρωποι, σε μια ευχάριστη χώρα. Δεν υπάρχει πραγματικά κάτι άσχημο, εκτός από μένα. Εγώ δημιουργώ το πρόβλημα, γιατί δεν θέλω να ιδρώνω και δεν θέλω να σκουπίζω φύλλα.

Τότε είχα μια καθαρή επίγνωση. Ξαφνικά αντιλήφθηκα κάτι σε μένα, που είναι ότι πάντα παραπονιέμαι και κριτικάρω, που πάντα με εμποδίζει να δώσω τον εαυτό μου σε οτιδήποτε και να προσφερθώ σε οποιαδήποτε θέση ή κατάσταση.

Την άλλη εμπειρία την αποκόμισα από ένα έθιμο, το να πλύνεις τα πόδια των πιο παλιών μοναχών, όταν εκείνοι γυρίζουν από την βόλτα που κάνουν στην πόλη, για να μαζέψουν ελεημοσύνες. Επειδή κυκλοφορούν με γυμνά πόδια, ξυπόλητοι, μέσα στα χωριά και τις πεδιάδες με τα ρύζια, τα πόδια τους σίγουρα είναι λασπωμένα. Αυτοί λοιπόν, πρέπει να πλύνουν τα πόδια τους πριν μπούνε στην αίθουσα του φαγητού. Όταν θα ερχόταν ο Αgahn Chah όλοι οι μοναχοί, ή 20-30 από αυτούς, τρέχανε έξω για να του πλύνουν τα πόδια. Όταν το πρωτοείδα αυτό σκέφτηκα ότι εγώ αποκλείεται να το κάνω αυτό ποτέ. Την επόμενη μέρα, ξανά 30 μοναχοί έτρεξαν όσο μπορούσαν γρηγορότερα στην πόρτα, όταν εμφανίστηκε ο Αgahn Chah, και του έπλυναν τα πόδια.

Σκέφτηκα ότι ήταν πολύ ανόητο αυτό, 30 μοναχοί να πλένουν τα πόδια ενός ανθρώπου, κι ότι εγώ δεν θα το έκανα. Την επόμενη μέρα η αντίδραση έγινε ακόμα πιο βίαιη. 30 μοναχοί έτρεξαν κι έπλυναν τα πόδια του Αgahn Chah, κι αυτό πραγματικά με αγρίεψε. Είχα βαρεθεί μ' αυτό και αισθανόμουν ότι είναι το πιο ηλίθιο πράγμα που είχα δει ποτέ, 30 άνθρωποι να πλένουν τα πόδια ενός ανθρώπου.

Σκεφτόμουν ότι αυτός μάλλον πιστεύει ότι του αξίζει, έτσι σίγουρα χτίζει ένα δυνατό εγώ, μια εγωιστική προσωπικότητα, και πιθανά έχει έναν υπερβολικό εγωισμό, καθώς έχει τόσους ανθρώπους να του πλένουν τα πόδια κάθε μέρα, κι ότι εγώ αποκλείεται να το κάνω αυτό. Άρχισα έτσι να δημιουργώ μια δυνατή αντίδραση, μια υπερβολή.

Θα καθόμουν εκεί, αισθανόμενος δυστυχής και θυμωμένος. Κοίταζα τους μοναχούς και σκεφτόμουν ότι είναι όλοι ηλίθιοι κι ότι δεν ήξερα τι έκανα εκεί. Αλλά τότε άρχισα να ακούω, και σκέφτηκα ότι ήταν κακό για το νου μου να σκέφτομαι αυτά. Αναρωτήθηκα αν υπάρχει κάτι που μπορεί να με ξεσηκώσει και να με αναστατώσει. Αυτοί δεν με ανάγκασαν να το κάνω αυτό. Είναι εντάξει. Δεν υπάρχει τίποτα άσχημο στο αν 30 άνθρωποι πλένουν τα πόδια ενός ανθρώπου. Δεν είναι ανήθικο ή κάποια κακή συμπεριφορά. Ίσως πολύ απλά να τους αρέσει. Ίσως να το θέλουν αυτό. Ίσως να είναι εντάξει να γίνει αυτό. Ίσως θα μπορούσα να το κάνω κι εγώ. Ίσως θα έπρεπε να το κάνω κι εγώ.

Έτσι, το επόμενο 31 μοναχοί έτρεξαν κι έπλυναν τα πόδια του Αgahn Chah. Δεν υπήρχε πρόβλημα μετά από αυτό. Αισθάνθηκα ότι αυτό ήταν καλό. Αυτή η ανόητη κατάσταση που ήμουν σταμάτησε. Μπορούμε να στοχαστούμε πάνω σ' αυτά τα πράγματα, που ξεσηκώνουν την αγανάκτηση και το θυμό μας. Υπάρχει πραγματικά κάποιο λάθος σ' αυτά ή δημιουργούμε εμείς Dukkha σχετικά μ' αυτά;

Τότε ξεκινάμε να καταλαβαίνουμε τα προβλήματα, που δημιουργούμε στη ζωή μας και στη ζωή των άλλων ανθρώπων που είναι γύρω μας. Με επιμέλεια ας δεχτούμε το σύνολο της ζωής, με τις στιγμές έξαψης και τις στιγμές ανίας, με την ελπίδα και την απελπισία, την ηδονή και τον πόνο, την γοητεία και τη ρουτίνα, την αρχή και το τέλος, την γέννηση και το θάνατο.

Ας δεχτούμε το σύνολο απ' αυτά μέσα στο νου μας μάλλον, παρά να απορροφηθούμε μέσα στην απόλαυση ή να απωθήσουμε ότι δεν μας αρέσει. Η διαδικασία της επίγνωσης είναι το να πηγαίνεις στο Dukkha, να το βλέπεις, να το παραδέχεσαι, να το αναγνωρίζεις σε όλες του τις μορφές. Τότε δεν θα αντιδράς πλέον με το συνηθισμένο τρόπο της ικανοποίησης ή της απώθησης. Εξ αιτίας του μπορείς να δεχτείς να υποφέρεις και να είσαι πιο υπομονετικός γι' αυτό.

Αυτές οι διδασκαλίες δεν είναι έξω από τις εμπειρίες μας. Είναι στην πραγματικότητα αντανακλάσεις των αληθινών μας εμπειριών. εις των αληθινών μας εμπειριών και όχι πολύπλοκα διανοητικά θέματα. Έτσι πραγματικά ρίχνουμε το βάρος στην ανάπτυξη μάλλον, παρά να καθόμαστε και να κολλήσουμε στη ρουτίνα. Πόσες φορές πρέπει να αισθανθούμε ένοχοι για τις αποτυχίες και τα λάθη που έχουμε κάνει στο παρελθόν; Θα πρέπει να ξοδέψουμε όλο μας το χρόνο, μόνο για να αναμασάμε τα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μας και να παραδοθούμε σε μια ατελείωτη σκέψη και ανάλυση;

Μερικοί άνθρωποι αφήνουν τον εαυτό τους να μπλέκεται σε τέτοιες σκέψεις κι έτσι καταλήγουν να είναι περίπλοκες προσωπικότητες. Αν παραδοθείς απλά στις μνήμες σου και στις απόψεις σου, τότε πάντα θα στέκεις κολλημένος στο κόσμο, και ποτέ δεν θα τον υπερβείς με οποιοδήποτε τρόπο. Μπορείς να αφήσεις αυτό το φορτίο, αν θελήσεις να χρησιμοποιήσεις αποτελεσματικά τις διδασκαλίες. Πες στον εαυτό σου "Δεν πρόκειται να πιαστώ σ' αυτό άλλο πια, αρνούμαι να πάρω μέρος σ' αυτό το παιχνίδι, δεν πρόκειται να παραδοθώ σ' αυτή τη ψυχική διάθεση".

Ξεκίνα, βάζοντας τον εαυτό σου στη θέση της γνώσης. Να λες "γνωρίζω ότι αυτό είναι Dukkha, υπάρχει Dukkha". Είναι πραγματικά σημαντικό να κάνεις αυτή την ανάλυση, να πας εκεί όπου υποφέρεις και να μείνεις μ' αυτό. Μόνο εξετάζοντας τον πόνο και αντιμετωπίζοντας τον μ' αυτό το τρόπο μπορεί να έχεις μια καταπληκτική επίγνωση. Αυτός ο πόνος έχει κατανοηθεί. Έτσι, αυτές είναι οι τρεις όψεις από την πρώτη Ευγενή Αλήθεια. Αυτό είναι το πρότυπο που πρέπει να χρησιμοποιούμε και να εφαρμόζουμε με στοχασμό στη ζωή μας. Από οτιδήποτε αισθανθείτε πόνο, πρώτα κάντε την αναγνώριση, ότι υπάρχει πόνος, μετά ο πόνος θα πρέπει να γίνει κατανοητός, και τελικά ο πόνος έχει κατανοηθεί. Η κατανόηση του Dukkha είναι η επίγνωση στην πρώτη Ευγενή Αλήθεια.

 

Συνεχίζεται στο Β' Μέρος με την ανάλυση της Δεύτερης Ευγενούς Αλήθειας.

Οι τέσσερις ευγενείς αλήθειες

Α' Μέρος

Β' Μέρος

Γ' Μέρος

Δ΄ Μέρος

 

Προσθέστε: Σχόλια - Παρατηρήσεις - Δικές σας απόψεις,

στην διεύθυνση arthra@esoterica.gr