ΕνΩΧ 7 Νοεμβρίου 2014

Θεός ἀεὶ παρών!

Ἰησοῦς Χριστός ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καὶ Σωτήρ καὶ Μεσσίας.

Ἐγώ εἰμι ἡ ἀνάστασις καὶ ἡ ζωή. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, κἂν ἀποθάνῃ, ζήσεται· καὶ πᾶς ὁ ζῶν καὶ πιστεύων εἰς ἐμέ οὐ μὴ ἀποθάνῃ εἰς τὸν αἰῶνα. (Ἰω. 11: 25–26)

Λόγος Ἐν Ὧ Χριστός, Γνῶσις Δωρεάν καὶ Ἄτη Κυρίου.

Εὐλογημένον τὸ μέγα Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων ὅτι τοῦτο ἐν Χριστῷ ἀνίκατον καὶ αἰώνιον.

Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΩΣ ΜΕΣΟ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

Η διοίκηση του κόσμου γίνεται από αρχαιοτάτων χρόνων με βάση συγκεκριμένα μοντέλα (μεθοδολογία και εφαρμογή), τα οποία μπορεί να διαφοροποιούνται στην εμφάνισή τους, αλλά στην αρχική σύλληψη και στις βασικές τους αρχές παραμένουν λίγο–πολύ ίδια και απαράλλαχτα. Η βασικότερη αρχή διοίκησης στηρίζεται στο αρχαιότατο «Διαίρει και βασίλευε» (δηλαδή η εφαρμογή στους «αντιπάλους» του ακριβώς αντιθέτου του κανόνος «η Ισχύς εν τη Ενώσει»), στην διχόνοια, τον διχασμό, την διαίρεση των διοικουμένων σε δύο ή περισσότερα αντιμαχόμενα μέρη. Με τον διχασμό επιτυγχάνεται η «εύκολη», η «ξεκούραστη» διοίκηση, όπου οι διοικούντες χωρίς να σπαταλούν δυνάμεις κάθονται και παρακολουθούν τους διοικουμένους να απασχολούνται αναμεταξύ τους, να διαγκωνίζονται και να ματώνουν οι μεν με τους δε για το ποιος θα επικρατήσει, να καταστρέφουν μόνοι τους τις δυνάμεις, τους πόρους και τον χρόνο του «αντιπάλου» (που τυγχάνει να είναι οι ίδιοι ή έστω, ο άλλος τους εαυτός).

Η αυτοαποδυνάμωση των διοικουμένων έχει προφανές αποτέλεσμα την ενίσχυση του διοικούντος, την απαλλαγή του από περιττές ενασχολήσεις και φροντίδες, την εξοικονόμηση δυνάμεων, πόρων και χρόνου για λογαριασμό των ασκούντων την διοίκηση. Στις περιπτώσεις των κυρίαρχων κρατών αυτό βοηθάει την Διοίκηση στο να απαλλάσσεται από τις αντιρρήσεις και τις διεκδικήσεις των λαών τους, ενώ στις περιπτώσεις των εξαρτημένων κρατών βοηθείται κυρίως η απρόσκοπτη και αδιατάρακτη συνέχιση της εξάρτησης της χώρας. Ειδικώς δε στην περίπτωση των προτεκτοράτων (όπως πχ η Ελλάδα, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, το Κονγκό κλπ), χρησιμοποιούνται συμπληρωματικώς και άλλα εργαλεία, το κυριότερο των οποίων είναι η Διαφθορά των ταγών, για την εξασφάλιση της ιδιοκτησιακής σταθερότητος και της εξαρτήσεως από τον προτέκτορα (νταβατζή).

Ο διχασμός του λαού επιτυγχάνεται με διάφορους τρόπους, επιλέγεται κάθε φορά ο εκάστοτε αποτελεσματικότερος. Τα χαρακτηριστικά των ομάδων που δημιουργούνται μπορούν να αφορούν είτε κοινωνική θέση, είτε θρησκευτική τοποθέτηση, είτε οποιαδήποτε άλλη πτυχή του δημόσιου βίου, η οποία μπορεί να δημιουργεί στον λαό αντίθετες απόψεις.

Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

«Οἱ Ἕλληνες εἶναι λαός δυσκυβέρνητος καὶ γιὰ νὰ μὴ δημιουργοῦν προβλήματα στὴν ἐφαρμογή τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς στὴν περιοχή, πρέπει νὰ κτυπηθοῦν αἱ ρίζες τους, δηλαδὴ αἱ παραδόσεις, ἡ γλῶσσα, ἡ ἱστορία καὶ ἡ θρησκεία τους». (Π. Πέτερσον, Συμβούλιο Διεθνῶν Σχέσεων, «Δόγμα Κίσσινγκερ»)

Το δυσκυβέρνητο των Ελλήνων αφενός και αφετέρου η λειτουργία του Ψευτορωμαίικου προτεκτοράτου, οδηγούν τους γνώστες της γεωστρατηγικής και πολιτικής θεωρίας (ακόμη και τους ιστορικά απληροφόρητους) σε ασφαλές συμπέρασμα ότι ή Διαφθορά και ο Διχασμός είναι πράγματι τα δύο βασικότερα εργαλεία της Διοίκησης. Αυτή η εξαρχής σταθερή θέση της εξωτερικής πολιτικής των δυτικών φίλων και συμμάχων προς την Ελλάδα, όπως κωδικοποιήθηκε με το δόγμα Κίσσινγκερ, γίνεται προφανής επίσης από το γεγονός ότι οι Δυτικοί ουδόλως και ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει ελεύθερον κράτος των Ελλήνων.

1. Ο ΚΥΚΛΟΣ ΤΗΣ ΠΙΖΑΣ

Αμέσως με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας στην Οδησσό, και πριν από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης, ιδρύθηκε το 1918 ο Κύκλος της Πίζας στην Ιταλία από δυτικόφιλους αντιρώσσους, ο οποίος παρουσιαζόταν ως παράρτημα της Φιλικής Εταιρείας, ενώ η Φιλική Εταιρεία τον απεκήρυττε, καταγγέλοντάς τον ως άντρο προβοκατόρων. Από τον κύκλο της Πίζας προήλθε ο Μαυροκορδάτος, πρωταγωνιστής στα Ελληνικά πράγματα κατά τις επόμενες δεκαετίες, του οποίου το όνομα μονίμως εμπλέκεται σε όλες τις καταστροφές που υπέστησαν οι Έλληνες εν συνεχεία.

Καραϊσκάκης προς Μαυροκορδάτο: «Έγραψες σε χαρτί ότι είμαι προδότης, εγώ θα σου το γράψω στο κούτελο!»

2. Ο ΚΑΤΑΣΤΑΤΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Αντίθετα με τις θεωρίες που υποστηρίζουν ότι οι Δυτικοί ενδιαφέρθηκαν να δημιουργηθεί και να λειτουργήσει ελεύθερον κράτος των Ελλήνων, μια προσεκτικότερη ματιά στην Ιστορία πείθει και τους πλέον δύσπιστους ότι ανέκαθεν, από την Τουρκοκρατία και μέχρι σήμερα, οι Δυτικοί «τα είχαν βρει» (και «τα βρίσκουν») και συνεργάζονταν άριστα με τους Οθωμανούς και τον Σουλτάνο, βοηθώντας αυτούς να ξεπερνούν τις όποιες δυσκολίες δημιουργούσαν οι υπόδουλοι Έλληνες, παίρνοντας πάντοτε το μέρος των Τούρκων εις βάρος των Ελλήνων και λειτουργώντας προς όφελος των συμφερόντων των Τούρκων, τα οποία σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις συνέπιπταν με τα συμφέροντα των δυτικών!

Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, οι δυτικοί είτε με συμβούλους, είτε με οικονομική ή στρατιωτική βοήθεια, είτε με διπλωματική ή άλλη συνεργασία (παράδοση αιχμαλώτων Ελλήνων «τρομοκρατών», άσκηση διπλωματικών πιέσεων για περιορισμό των απαιτήσεων των χριστιανών, ληστρική τραπεζική δανειοδότηση για πρόκληση πτωχεύσεως, τροφοδοσία των Τούρκων πολιορκημένων σε διάφορες πόλεις της Ελλάδος, διοίκηση των Ελληνικών στρατευμάτων οδηγώντας τα από ήττα σε ήττα κλπ), στάθηκαν ενεργοί συμπαραστάτες του Τοπ Καπί μέχρι την ήττα της Επανάστασης το 1825.

Στην συνέχεια και μέχρι το 1827, οι δυτικοί απελάμβαναν μαζί με τους Τούρκους τις σφαγές των Ελλήνων και τους εκτεταμένους βιασμούς στην Πελοπόννησο από το τουρκοαιγυπτιακό στράτευμα του Ιμπραήμ.
Δόξα τω Θεώ, μετά τον θάνατο του ανοήτως πορνευομένου τσάρου Αλεξάνδρου («Ιερά Συμμαχία»), ανέλαβε τσάρος ο Μέγας Νικόλαος (ο Α΄), ο οποίος απαίτησε από τους δυτικούς την ίδρυση ελευθέρου Ελληνικού κράτους, απειλώντας την Τουρκία στρατιωτικά. Υπό την απειλή αυτή υπεγράφη συμφωνία μετά από δύο συναντήσεις στην Αγία Πετρούπολη και στο Λονδίνο, ερήμην Ελλήνων και Τούρκων.

Αι παρακάτω δύο προτάσεις είναι ΘΕΜΕΛΙΩΔΕΙΣ για την κατανόηση της Ιστορίας του Νέου Ελλαδικού κράτους ή (κατά τον ορισμόν του Μεγάλου Αγίου Εθνάρχου Κοσμά του Αιτωλού) Ψευτορωμαίικου:

Για λογαριασμό των Τούρκων διαπραγματεύθηκαν οι Άγγλοι, ενώ για λογαριασμό των Ελλήνων οι Ρώσσοι.

Οι Άγγλοι απαίτησαν και πέτυχαν να τους δοθεί η διοίκηση του νέου Ελλαδικού κράτους.

Δηλαδή την διοίκηση των Ελλήνων ανέλαβαν αυτοί που ήσαν (και είναι) παραδοσιακά φίλοι και σύμμαχοι των εχθρών των Ελλήνων, αυτοί που εν συνεχεία ζητούσαν τον ορισμό των συνόρων του νέου κράτους το πολύ μέχρι την Αττική και την Στερεά, αυτοί που ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΈΝΑ και ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΑ είχαν ΣΑΜΠΟΤΑΡΕΙ προηγουμένως (από το 1918 μέχρι το 1927) την απελευθέρωση των Ελλήνων.

Είναι προφανές ότι για τους Δυτικούς η ίδρυση του Ελληνικού Κράτους ήτο μια υποχώρηση στις απαιτήσεις των Ρώσσων και ισοδυναμούσε με το άνοιγμα μιας ΜΑΥΡΗΣ ΤΡΥΠΑΣ, την οποία εν συνεχεία πολλές φορές επεχείρησαν να κλείσουν (και ακόμα προσπαθούν με το δόγμα Κίσσινγκερ).

3. ΤΟ ΑΤΥΧΕΣ ΓΕΓΟΝΟΣ

Την συμφωνία των Άγγλων με τους Ρώσσους ΔΕΝ ανεγνώρισε ο Σουλτάνος και ο Ιμπραήμ συνέχισε να σφάζει και να βιάζει. Τον Οκτώβριο του 1827, υπό την νέα απειλή του τσάρου («Θα εφαρμόσετε τις υπογραφές σας ή θα κατεβάσω τον στρατό;»), οι Δυτικοί έστειλαν υπό τον ναύαρχο Κόδρινγκτον τον στόλο στον κόλπο του Ναυαρίνου, στην Πύλο της Μεσσηνίας, ενώ είχαν εντείνει τις διπλωματικές προσπάθειες για να πεισθεί ο σουλτάνος να δεχτεί την συμφωνία. Ο Κόδρινγκτον είχε την εντολή να κάνει «επίδειξη σημαίας», δηλαδή να δείξει στους Τούρκους την ναυτική του υπεροπλία, ενώ ο Ιμπραήμ είχε εντολή από τον σουλτάνο να δείξει ότι οι Τούρκοι είναι αποφασισμένοι να μην υποχωρήσουν. Το όλο σκηνικό στήθηκε για να χρησιμοποιηθεί εκατέρωθεν ως διπλωματικό «ατού» στις διαπραγματεύσεις των Άγγλων με τον σουλτάνο, αλλά και για να «κλείσει το στόμα» του τσάρου. Αι ατυχείς κουτοπόνηρες εμπνεύσεις κάποιων τουρκαιγυπτίων να επιδείξουν την παλληκαριά τους απέναντι στον συμμαχικό στόλο, που είχαν σαν αποτέλεσμα τον θάνατο κάποιων λίγων άγγλων ναυτών, εξώργισαν τον Κόδρινγκτον, ο οποίος έρριξε κάποιες προειδοποιητικές αλλά θανατηφόρες βολές εναντίον του τουρκικού στόλου. Οι Τούρκοι ανταπάντησαν και το όλο σκηνικό ανεφλέγη, με τελικό φυσικό αποτέλεσμα την συντριβή, πανωλεθρία, του στόλου και του στρατού του Ιμπραήμ, με 15.000 νεκρούς και 30.000 τραυματίες.

Οι Έλληνες θεώρησαν την τιμωρία των τουρκοαιγυπτίων ως δικαιοσύνη εξ ουρανού, για τις πράξεις στις οποίες είχαν προβεί την προηγούμενη διετία σε βάρος των υπόδουλων ραγιάδων.

! Ο Άγγλος πρωθυπουργός χαρακτήρισε την ναυμαχία του Ναυαρίνου ως ατυχές γεγονός!

! Ο Άγγλος πρέσβυς στην Κωνσταντινούπολη ζήτησε ταπεινά συγγνώμη από τον σουλτάνο!

! Ο Άγγλος ναύαρχος Κόδρινγκτον απεπέμφθη (απελύθη)!

4. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΔΙΧΑΣΜΟΙ

Ο Μαυροκορδάτος ίδρυσε το Αγγλόφιλο κόμμα, ο Κωλέττης το Γαλλόφιλο, ο Κολοκοτρώνης το Ρωσσόφιλο.

Μετά από μια αναπάντεχη τριετία διακυβέρνησης της χώρας από τον Ιωάννη Καποδίστρια (Ρωσσόφιλο) και την εσπευσμένη δολοφονία του (Ρώσσος πρέσβυς στην Ελλάδα: «100% αγγλικό το χέρι που όπλισε τους δολοφόνους του κυβερνήτη»), την διακυβέρνηση του Ελλαδικού κράτους ανέλαβαν το Αγγλόφιλο και το Γαλλόφιλο κόμμα, ενώ το Ρωσσόφιλο υπέστη εκτεταμένες και βαρύτατες διώξεις, μέχρι και για εθνική προδοσία (Κολοκοτρώνης).

Η δίωξη των Ελλήνων οπλαρχηγών για εθνική προδοσία ΑΠΟΔΕΙΚΝΎΕΙ πόσο «εθνικά ωφέλιμο» ήταν το Αγγλόφιλο κόμμα και η αγγλόφιλη διοίκηση του Ελλαδικού κράτους, η οποία και διετηρήθη μέχρι το 1947, όταν την πρωτοκαθεδρία των δυτικών και την σκυτάλη της διοίκησης ανέλαβαν οι Αμερικανοί.

Επίσης, σε συνδυασμό με τα έργα και τις ημέρες του Κύκλου της Πίζας αφενός και αφετέρου με την γενικότερη ΣΤΑΘΕΡΗ ΧΕΙΡΟΤΕΡΕΥΣΗ του Ελληνικού Έθνους σε ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΤΥΧΕΣ που καταγράφονται στο δόγμα Κίσσινγκερ, αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα τελευταία διακόσια χρόνια τα ελληνικά συμφέροντα βρίσκονται σε συνεχή αντίθεση με τις πράξεις του Ελλαδικού κράτους.

Από τα παραπάνω φαίνεται ότι υπάρχει εγγενής καταστατική αιτία, εξ ης προκύπτει μόνιμος εστία διχασμού των Ελλήνων.

Διότι η υποστήριξη των συμφερόντων των Ελλήνων, δηλαδή ο ΥΓΙΗΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ, δεν μπορεί να ταυτισθεί με την υποστήριξη των συμφερόντων των Τούρκων. Ουδέποτε τα συμφέροντα του ιδιοκτήτη ταυτίζονται με τα συμφέροντα του καταπατητή. Τα δε συμφέροντα των Δυτικών ΜΟΝΙΜΩΣ ΤΑΥΤΙΖΟΝΤΑΙ με τα συμφέροντα των Τούρκων. Για τους απλούστατους αυτούς λόγους, τα Δυτικά συμφέροντα είναι ΜΟΝΙΜΩΣ ΕΧΘΡΙΚΑ προς τους Έλληνες. Αυτό παράγει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ μέσα στους Έλληνες, χωρίζοντάς τους σε αυτούς που θεωρούν την στάση των Δυτικών ΕΧΘΡΙΚΗ ή ΠΡΟΔΟΤΙΚΗ, και σε αυτούς που την θεωρούν ΦΙΛΙΚΗ ή ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ.

Μερικές φορές όμως οι ΦΙΛΟΙ των δυτικών τοποθετημένοι ηγέτες της Ελλάδας, κάποια στιγμή αγανακτούν από την διαρκή και σταθερά αυξανόμενη καταστροφή της χώρας και τότε, από μέχρι τότε ΦΙΛΟΙ, πέφτουν σε δυσμένεια ως ΕΧΘΡΟΙ των δυτικών, και τιμωρούνται από αυτούς με αποπομπή ή φυλάκιση ή και θάνατο, οπωσδήποτε όμως με κακή υστεροφημία.

Σχετικά χαρακτηριστικά παραδείγματα της Ιστορίας των δύο τελευταίων αιώνων αποτελούν ο Λόρδος Βύρων, ο Όθων, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄, ο Ι. Μεταξάς, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γ. Παπαδόπουλος, ο Α. Παπανδρέου, ο Μητσοτάκης, ο Κώστας Καραμανλής, οι οποίοι, όλοι τους κάποια στιγμή, προκάλεσαν σοβαρά προβλήματα στην εξωτερική πολιτική των δυτικών φίλων και συμμάχων.

Εκτός όμως από τους πραγματικούς διχασμούς, πολλές φορές εφαρμόζονται και ΨΕΥΤΙΚΟΙ ΔΙΧΑΣΜΟΙ, δηλαδή επιτηδευμένες αντιπαλότητες ομάδων ή κομμάτων, ακριβώς και μόνον για την ευκολότερη διακυβέρνηση του λαού. Αυτού του είδους οι διχασμοί άλλοτε επιδιώκουν απλώς και μόνον τον αποπροσανατολισμό του λαού από τα πραγματικά του προβλήματα και από τα παιχνίδια που παίζονται εις βάρος του, και άλλοτε υποκρύπτουν άλλους διχασμούς, πραγματικούς, ανομολόγητους.

Ψεύτικοι Διχασμοί εφαρμόσθηκαν από όλες τις εκφράσεις του ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΥ, από την αρχή της ύπαρξής του μέχρι σήμερα. Οι «ταμπέλες» που χρησιμοποιήθηκαν ήσαν διαφορετικές κατά περίσταση, εξαρτώμενες από τις τάσεις του καιρού, τις κοινωνικές συνθήκες, την «μόδα». Έτσι, έχουμε τους Διχασμούς: Βασιλικοί–Δημοκρατικοί, Αριστοκρατικοί–Εργατικοί, Σοβαροί–Λαϊκιστές, Συντηρητικοί–Προοδευτικοί, Καθαρευουσιάνοι–Δημοτικιστές, Εθνικόφρονες–Διεθνιστές, Λαϊκοί–Φιλελεύθεροι και άλλα πολλά. Οι ψεύτικοι διχασμοί οφείλουν να φαίνονται πραγματικοί, να δημιουργούν πόλωση και φανατισμό στον λαό για να είναι αποτελεσματικοί. Όσο περισσότερα τα θύματα, τόσο πιο αληθινοί φαίνονται. Όταν παύσουν να δημιουργούν θύματα, ανανεώνονται, με άλλες ταμπέλες και άλλα πρόσωπα.

Επίσης, θα πρέπει να εξετάζονται πάντοτε –εφόσον είναι δυνατόν– τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται πίσω από έναν διχασμό, και αν οι συγκρουόμενες στοές είναι απλά αντίπαλες ή τελείως εχθρικές, ούτως ώστε να γίνεται κατανοητό μέχρι πού μπορούν να φτάσουν. Εάν είναι αντίπαλες, όπως πχ η σύγκρουση κατά την δεκαετία του ’60 της Αγγλικής στοάς (παλάτι, Γ. Παπανδρέου) με την αμερικανική (Κων. Καραμανλής), ή εάν είναι τελείως εχθρικές όπως πχ ο Αγγλικός στρατός (Τσόρτσιλ, Σκόμπυ) με τους αυτοκέφαλους Ελασίτες (Ζαχαριάδης, ΚΚΕ) ή, δεύτερο παράδειγμα, τα αμερικανικά συμφέροντα (μυστική υπηρεσία) με τα ρωσσικά συμφέροντα (Κ. Καραμανλής) στον «πόλεμο των πετρελαιαγωγών».
Εάν αι επιπτώσεις είναι καταστροφικές, ως επίσης και το πιθανόν μέγεθος της καταστροφής, θα πρέπει πάντοτε να λαμβάνονται υπόψη, όχι μόνο από τις συγκρουόμενες στοές (αι οποίες σαφώς και γνωρίζουν) αλλά και από τον «κυρίαρχο» λαό, εάν δεν θέλει να άγεται και να φέρεται ως αγέλη βοοειδών.

5. Ο ΔΙΧΑΣΜΟΣ ΤΟΥ 20ου ΑΙΩΝΑ

Ο πραγματικός διχασμός του 20ου αιώνα δημιουργήθηκε λόγω της επικράτησης των μπολσεβίκων στην Σοβιετική Ένωση και ήταν ο διχασμός Κομμουνιστές–Αντικομμουνιστές.

Ίσχυσε απροκάλυπτα στις ΗΠΑ όπου εφαρμόσθηκε επίσημη αντικομμουνιστική πρακτική, με ποινικοποίηση της ιδεολογίας. Στις Ευρωπαϊκές χώρες ίσχυσε, αλλά με προκάλυψη.

Στην Ελλάδα ίσχυσε απροκάλυπτα κάποιες από τις πολλές ταραγμένες πολιτικά περιόδους, αλλά κατά τις λίγες δημοκρατικές αναλαμπές ίσχυσε με προκάλυψη.

Η συνηθέστερη προκάλυψη του πραγματικού αυτού διχασμού ήταν η αντίθεση Αριστεράς–Δεξιάς, δηλαδή ως πολιτική τοποθέτηση υπέρ της ελεύθερης ιδιωτικής οικονομίας ή υπέρ της συγκεντρωτικής κρατικής οικονομίας.

Η αντίχριστος διοίκηση χρησιμοποιούσε τους όρους αυτούς κατά το δοκούν, δηλαδή κατά τα συμφέροντά της, αφού στις ελεύθερες οικονομίες συμπεριλαμβάνονταν πολλές φορές και εντελώς ανελεύθερα και δολοφονικά καθεστώτα.

Επίσης στους όρους «αριστερά» και «δεξιά» υπήρχαν συστημικά κόμματα που λειτουργούσαν ως μπαλαντέρ και ελάμβαναν θέση κατά περίσταση, και αυτά ελέγοντο είτε κεντρώα, είτε σοσιαλδημοκρατικά ή σοσιαλιστικά, είτε ελιές, είτε συκιές, είτε ποτάμια καλή ώρα.

Εκτός από την οικονομική τοποθέτηση, αι έννοιες «αριστερά» και «δεξιά» υπέκρυπταν και επιλογή πάνω στα εθνικά θέματα, όπου συνήθως ο δεξιός ήταν ο εθνικόφρων, ενώ ο αριστερός ο διεθνιστής. Αξίζει να σημειωθεί ότι ενώ στις θεωρίες των Μαρξ–Ένγκελς ο διεθνισμός ορίζεται ως αλληλεγγύη των εθνών και προϋποθέτει την ύπαρξη των εθνών, αλλά και στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού δεν αμφισβητήθηκε ποτέ η αναγκαιότητα ύπαρξης των εθνών, στην Ελλάδα ο βασικός φορέας των κομμουνιστικών θεωριών, το ΚΚΕ, πολλές φορές εκφραζόταν και συμπεριφερόταν εναντίον της εννοίας του έθνους, παρασυρόμενο προφανώς από το γεγονός ότι το επίσημο Ψευτορωμαίικο παρουσίαζε πολλές φορές εθνικιστική φρασεολογία και αντεθνική (αντιπατριωτική) πρακτική.

Το Ελλαδικό κράτος για να σταθεί ως προτεκτοράτο, στηρίχτηκε σε έναν κορμό ο οποίος ναι μεν αυτοαποκαλείτο «εθνικός», αλλά στην πραγματικότητα είχε πολλές αμαρτίες. Χάριν συντομίας αναφέρω μόνον δύο περιπτώσεις, πρώτον της αρχικής συστάσεως του εθνικού κορμού μετά την Επανάσταση, όπου οι μπαρουτοκαπνισμένοι οπλαρχηγοί καταδιώχθηκαν και παραγκωνίστηκαν, ενώ ανέλαβαν την διοίκηση του έθνους οι άκαπνοι και ατσαλάκωτοι και άεργοι «πολιτικοί» του κύκλου της Πίζας, και δεύτερον την σύσταση του νέου εθνικού κορμού μετά την απελευθέρωση από τους Γερμανούς ναζί το 1944, στον οποίο με πρωτοβουλία των Άγγλων συμπεριελήφθησαν όλα τα αντεθνικά προδοτικά στοιχεία, η ομάδα Χι, οι κουκουλοφόροι καταδότες, οι μαυραγορίτες και οι δοσίλογοι συνεργάτες των Γερμανών.

Με τέτοιους εθνικούς κορμούς, η έννοια του εθνικόφρονος πολλές φορές συνέπιπτε με την έννοια του πρώην προδότη, με συνέπεια πολλές φορές η έννοια του νυν προδότη να συνέπιπτε με την έννοια του πατριώτη. Με δεδομένη αυτήν την (επίτηδες προκληθείσα) τόσο μεγάλη σύγχυση, δεν μπορούσαν να μείνουν καθαρές ούτε οι έννοιες του δεξιού ή του αριστερού.

Σε γενικές γραμμές όμως, θεωρητικά αναφερόμενοι στους απλούς ψηφοφόρους της Ελλάδας, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ως δεξιούς αυτούς που εμφορούνται από ιδέες εθνικές (σημαίες, σύμβολα, μακραίωνη ιστορία και ελληνική γλώσσα) και πίστη στην ιδιωτική ιδιοκτησία (σπίτι, εξοχικό, αυτοκίνητο, καταθέσεις), ενώ ως αριστερούς αυτούς που εμφορούνται από ιδέες φιλολαϊκές (διεθνισμός, επανάσταση, κοινωνική ισότητα, υποβάθμιση της έννοιας του έθνους και θεοποίηση της έννοιας του λαού) και πίστη στην κρατική οικονομία (κοινοκτημοσύνη εργασιακών μονάδων, εργασία για όλους, ελάχιστη ιδιωτική ιδιοκτησία, κοινωνικές παροχές, κατάργηση ιδιωτικής επιχειρηματικότητας).

6. ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ

Αι επιδιώξεις της Νέας Τάξης, δηλαδή της Παγκοσμιοποίησης, έρχονται να αλλάξουν τις μέχρι τώρα ισχύουσες διαχωριστικές γραμμές. Η αντιπαράθεση ή ο διχασμός που υποδηλώνεται μέσα από το δίπολο Δεξιά–Ἀριστερά έχει σχεδόν χάσει κάθε πραγματική έννοια, διότι αν και οι θεωρητικοί ορισμοί παραμένουν, στην πράξη οι ουσιαστικές διαφορές αναφέρονται πλέον στην διάκριση Νεοταξίτες και Αντινεοταξίτες, ή άλλως Παγκοσμιοποιητές και Αντιπαγκοσμιοποιητές, οι οποίοι φαίνεται ότι υπάρχουν μέσα στα πλείστα πολιτικά κόμματα και σε όλες τις πολιτικές τάσεις.

Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΩΣΕΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΣΥΓΧΥΣΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ ΑΛΛΑΖΟΝΤΑΣ/ΜΕΤΑΘΕΤΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΤΙΚΟΥΣ ΑΞΟΝΕΣ.

Η Παγκοσμιοποίηση απαιτεί την κατάργηση των εθνών (μέχρι και την κατάλυση των φυλών και την σύγχυση των φύλων!), και την ομογενοποίηση όλων των ανθρώπων.

Το όλο σκεπτικό της Παγκοσμιοποίησης και της Ομογενοποίησης των ανθρώπων αντιμετωπίζει τους λαούς όχι σαν πολίτες, αλλά σαν καταναλωτές, δηλαδή καθαρά και μόνον σαν πρόβατα για άρμεγμα και εκμετάλλευση, και στηρίζεται μόνο στους «νόμους και τις ανάγκες της αγοράς», ενώ παραβιάζει όλους τους φυσικούς νόμους και τους μέχρι σήμερα κοινωνικούς κανόνες.

Η παραβίαση των Φυσικών νόμων ισοδυναμεί με παραβίαση των νόμων της Δημιουργίας, των Θεϊκών Νόμων, και προωθείται αποκρύπτοντας από τους ανθρώπους το προφανές και πασίδηλο: Ότι ΟΠΟΙΟΣ ΠΑΡΑΒΙΑΖΕΙ ΤΗΝ ΦΥΣΗ, ΤΟ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΑΧΙΣΤΑ, ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΕ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.

Η Κατάθλιψη έχει φυσική συνέπεια για όποιον την παθαίνει, μια δυστυχισμένη ζωή, πτώση του ανοσοποιητικού και χειροτέρευση της υγείας του, απώλεια της όποιας ομορφιάς του προσώπου, γενικό μαράζωμα και γρήγορο ή και επώδυνο θάνατο. Και –για όσους πιστεύουμε στην αιωνιότητα της ψυχής– βδέλυγμα στην ψυχή και δεύτερο θάνατο.

Οι δεσμοί που συνδέουν τους ανθρώπους καθ’ ομάδες και τους διαφοροποιούν από τους άλλους ανθρώπους είναι είτε φυσικοί (φύλο, ράτσα, χρώμα, ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά), είτε βασικοί κοινωνικοί (έθνος, θρησκεία, μόρφωση, παιδεία, πεποιθήσεις, κοινωνικές συμβάσεις), είτε οικονομικοί (πλούσιοι, εργαζόμενοι, αεριτζήδες κάθε είδους, άνεργοι, ανταγωνιστές ή συνάδελφοι), είτε παρεπόμενοι κοινωνικοί, δηλαδή από χαρακτηριστικά που παράγονται από κοινωνικές συνήθειες ή αρρώστιες (πολιτικά κόμματα, σεξομανείς κάθε είδους, κίναιδοι, αλκοολικοί, τοξικομανείς, οπαδοί ομάδων και χουλιγκάνοι)

Η Νέα Τάξη επιδιώκοντας την δημιουργία ομογενοποιημένων καταναλωτών που θα αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο στο άλφα ή βήτα προϊόν που θα τους πλασάρεται, απαιτεί την διάλυση των δύο πρώτων κατηγοριών δεσμών, των Φυσικών και των Βασικών Κοινωνικών, οι οποίες βεβαίως είναι και οι βασικές συντεταγμένες που ορίζουν τον άνθρωπο και την ανθρώπινη κοινωνία. Καταστρέφοντας τους βασικούς δεσμούς–στηρίγματα των ανθρώπων οδηγεί αυτούς σε ατομική απομόνωση και μείωση των αντιστάσεών τους και της κοινωνικής τους δυνάμεως και, συνεπώς τους κάνει ευκολότερα χειραγωγήσιμους και ελέγξιμους. Επίσης, καταστρατηγώντας την Φύση και δίνοντας «πιστοποιητικό φυσικής νομιμότητας» σε μέχρι πρότινος θεωρούμενους αρρώστους, όπως πχ οι κίναιδοι, αντιστρέφει την λογική και μάλιστα όχι την κοινωνική λογική, αλλά την φυσική, την αιώνια λογική. Με το χτύπημα της λογικής ο Άνθρωπος σαν είδος, χάνει το βασικότερο όπλο του, αποδυναμώνεται και υποβαθμίζεται στο επίπεδο του ζώου.

Η μόνη δύναμη που αναγνωρίζεται είναι το Χρήμα με κάθε μορφή, κατά την Βίβλο η Εικών του Θηρίου, το οποίο θα βασιλεύει χωρίς καμία δυνατότητα αμφισβήτησης, ενώ οι όποιοι αρνησίες θα καταδικάζονται σε εξοστρακισμό, πείνα και θάνατο.

Καὶ ἐδόθη αὐτῷ πνεῦμα δοῦναι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα καὶ λαλήσῃ ἡ εἰκών τοῦ θηρίου καὶ ποιήσῃ, ὅσοι ἐὰν μὴ προσκυνήσωσι τῇ εἰκόνι τοῦ θηρίου, ἵνα ἀποκτανθῶσι. (Ἀποκ.13:15)

Μέσα στα προσεχή λίγα έτη θα επιβληθεί και το ΧΑΡΑΓΜΑ, δηλαδή θα ζητείται να εμφυτεύονται στους ανθρώπους κάρτες πληροφοριών (τσιπάκια «βιολογικά»!), τα οποία θα επιτρέψουν τον απόλυτο έλεγχο των κινήσεων και των συνηθειών του ανθρώπου, σε επίπεδο ρομπότ.

Καὶ ποιεῖ πάντας τοὺς μικρούς καὶ τοὺς μεγάλους, καὶ τοὺς πλουσίους καὶ τοὺς πτωχούς, καὶ τοὺς ἐλευθέρους καὶ τοὺς δούλους, ἵνα δώσουσιν αὐτοῖς χάραγμα ἐπὶ τῆς χειρός αὐτῶν τῆς δεξιᾶς ἢ ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν, καὶ ἵνα μή τις δύνηται ἀγοράσαι ἢ πωλῆσαι εἰ μὴ ὁ ἔχων τὸ χάραγμα, τὸ ὄνομα τοῦ θηρίου ἢ τὸν ἀριθμόν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. (Ἀποκ.13:16–17)

Ιδού λοιπόν η διαχωριστική γραμμή της Νέας Τάξης που είναι εξαιρετικά σημαντική, ίσως σημαντικότερη από όλες τις διχαστικές επιλογές που τέθηκαν ενώπιον του ανθρώπου στην προηγούμενη ιστορία του:

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ή ΡΟΜΠΟΤΟΠΙΘΗΚΟΣ, και αν την προτιμάτε διατυπωμένη αλλιώς, Νεοταξίτης ή Αντινεοταξίτης, Παγκοσμιοποιητής ή Αντιπαγκοσμιοποιητής, και ιδού το τελικό δίλημμα:

Με την Νέα Τάξη και τον Μαμωνά (Χρήμα) εναντίον του Θεού και της Φύσεως.
Ή
Με τον Θεό και την Φύση εναντίον της Νέας Τάξης και του Μαμωνά.

7. ΑΔΩΝΙΣ – ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ

Ο Άδωνις και ο Νάρκισσος είναι δύο πολύ χαρακτηριστικές μορφές της Ελληνικής Μυθολογίας.

Ο Άδωνις είναι ταυτισμένος με την ανδρική ομορφιά, αφού κατά τον μύθο, αποτέλεσε το μήλο της έριδος για δύο θεές, την Αφροδίτη και την Περσεφόνη. Και μάλιστα, όχι μόνο κατά την διάρκεια του βίου του, αλλά και όταν απεβίωσε, συνέχισε να είναι επιθυμητός από τις θεές, και η Αφροδίτη ζήτησε από την θεά του κάτω κόσμου Περσεφόνη να αφήνει τον Άδωνη να ανεβαίνει στη γη. Η τελευταία δέχθηκε, και έκτοτε ο Άδωνις ανεβαίνει και μένει έξι μήνες στη γη με την Αφροδίτη, ενώ τους υπόλοιπους έξι μένει με την Περσεφόνη.

Για τον Νάρκισσο υπάρχουν διάφορες εκδοχές του μύθου, εκ των οποίων η γνωστότερη είναι του Οβίδιου ("Μεταμορφώσεις" ΙΙΙ 342). Σύμφωνα μ’ αυτή ο όμορφος νέος, απασχολημένος να θαυμάζει την άριστη σωματική του διάπλαση στα νερά ποταμού που τα χρησιμοποιούσε ως κάτοπτρο, δεν έδωσε καμία προσοχή και δεν ανταποκρίθηκε στον έρωτα της Νύμφης Ηχούς η οποία συνεχώς τον καλούσε. Αποτέλεσμα ήταν η μεν φωνή της Ηχούς να εξασθενεί συνέχεια ούτως ώστε ν’ ακούγονται μόνο οι τελευταίες συλλαβές και να σβήνει, ο δε Νάρκισσος να μη μπορεί να σταματήσει να αυτοθαυμάζεται και έτσι, να πεθάνει στην όχθη του ποταμού.

Κοινό σημείο και των δύο νέων είναι η ομορφιά. Ο Νάρκισσος όμως έχει ταυτισθεί και με την ματαιοδοξία της ομορφιάς, με την επιβεβαίωση της εικόνας, με την αυτοκολακεία, την αυτοϊκανοποίηση και της εξ αυτής προκύπτουσα αυτοκαταστροφή. Τα χαρακτηριστικά αυτά του Ναρκίσσου έχουν συγκεντρωτικά καταγραφεί με την λέξη «ναρκισσισμός». Γενικώς ως ναρκισσισμός περιγράφεται η κατάσταση όπου ο άνθρωπος ερωτεύεται την εικόνα του, του αρέσει να βλέπει το πρόσωπό του και να ακούει τη φωνή του, ευχαριστιέται με την εμφάνισή του και εισπράττει την επιβεβαίωση (που όλοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη) αποκλειστικά μέσα από την δική του παρουσία. Θεωρείται συνώνυμος με τον ακραίο και κακώς εννοούμενο εγωισμό, ο οποίος επιφέρει αβελτηρία στο άτομο, το κάνει εριστικό και επιδειξιομανές, και το οδηγεί στο να μπορεί να συζητάει καλά μόνο με τον εαυτό του.

Για τους παραπάνω λόγους, το όνομα «Νάρκισσος» δεν συνηθίζεται ανάμεσα στους Έλληνες. Το όνομα «Άδωνις» όμως, δεδομένου ότι δεν συνδυάζεται με αρνητικές ιδιότητες, δίνεται σε μερικούς, κυρίως σε αυτούς που η μαμά τους πιστεύει ότι είναι τα πιο όμορφα μωρά του κόσμου. Βέβαια οι μαμάδες συνηθίζουν να βλέπουν τα μωρά τους σαν τα ομορφότερα του κόσμου (όπως η κουκουβάγια το κουκουβαγιάκι της). Οφείλουν όμως οι γονείς να προετοιμάζουν κατάλληλα τα παιδιά τους όταν τους δίνουν τέτοια «βαριά» ονόματα, προς αποφυγή δημιουργίας ψυχολογικών συμπλεγμάτων ταύτισης των παιδιών με τους αρχικούς μυθολογικούς ήρωες.

8. ΔΕΞΙΟΣ ΑΔΩΝΙΣ

Ο Άδωνις Γεωργιάδης είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, άξια λόγου, και δια τον λόγο αυτόν ασχολούμαι ιδιαίτερα μαζί του. Και τον θεωρώ αξιόλογο διότι:

Είναι λάτρης της Ελληνικής Γραμματείας και από τους λίγους που έχουν ασχοληθεί ενεργά και τόσο πολύ με την διάδοσή της.

Είναι εργατικός–εργασιομανής και παραγωγικός, και «δίνεται» με πάθος σε ό,τι ασχολείται.

Εργάζεται από μικρός και είναι σχετικά αυτοδημιούργητος.

Έχει το θάρρος της γνώμης του και δεν διστάζει να συγκρουσθεί γι’ αυτήν.

Έχει το τεκμήριο της τιμιότητος και της ειλικρινείας.

Εφαρμόζει το Δελφικόν παράγγελμα «Κοινός γίνου» (Να γίνεσαι κοινός, να ασχολείσαι με τα κοινά, να αποβαίνεις χρήσιμος στο δημόσιο συμφέρον), το οποίο ήταν βασικός Ελληνικός κανόνας.

Έχει θέσεις για τα επί μέρους προβλήματα της σύγχρονης Ελλάδας αι πλείστες των οποίων κατά το μάλλον ή ήττον είναι σωστές.

Θεωρώ απαράδεκτες τις κατακρίσεις και την υποτίμηση που του απευθύνουν κάποιοι άεργοι πολιτικοί τυχοδιώκτες με το επιχείρημα ότι «πουλάει βιβλία»(!), λες και αν πούλαγε μούσια ή αέρα κοπανιστό που «πουλάνε» αυτοί, θα ήταν καλύτερα.

Πού χαλάει το πράγμα; Σε δύο σημεία: Πρώτον, στο ότι έχοντας συνηθίσει να προβάλλεται στην τηλεόραση λόγω επαγγέλματος, αισθάνεται πολύ άνετος στην διαχείριση της εικόνας και αυτό τον κάνει να επιδιώκει συνέχεια να παρουσιάζεται σε όλα τα κανάλια, σε όλες τις ώρες, για όλα τα θέματα. Μοιραία λοιπόν κάποιες φορές είτε από ενθουσιασμό είτε από κούραση οδηγείται σε χαιρέκακες δηλώσεις στα όρια της παράνοιας, όπως «μη μου πάρετε την δόξα των απολύσεων και την δώσετε στην τρόικα!»

Δεύτερον και σημαντικότερον, η επαναληπτική του και ΚΑΚΗ δήλωση «Είμαι δεξιός!». Και ενός κακού μύρια έπονται.

Ασχολούμαι μαζί του επειδή τον θεωρώ Έλληνα και όχι δεξιό. Η διάκριση Δεξιός–Αριστερός είναι ένα διχαστικό δίπολο το οποίο χρησίμευσε στην αντίχριστο διοίκηση στο παρελθόν, για να μειώνει το ελληνικό έθνος κρατώντας το σε διχασμό και εμφύλιες διαμάχες, μέχρι και εμφύλιο πόλεμο. Ο διχασμός αυτός δημιούργησε πολλά πάθη και μίση, τα οποία πρέπει να ξεπεραστούν, εάν επιθυμούμε την επανεκκίνηση του Ελληνικού Έθνους. Στον βαθμό που δεν ξεπερνιούνται (ή ακόμα χειρότερα, ενισχύονται ή διαφημίζονται) κάθε προσπάθεια επανεκκίνησης του Έθνους θα κολλάει στη λάσπη.

Άλλωστε με την Νέα Τάξη έχουν αλλάξει τα δεδομένα. «Καλοί» δεν είναι μόνον οι δεξιοί, ούτε μόνον οι κεντρώοι, ούτε μόνον οι αριστεροί. «Καλοί» είναι μόνον οι Νεοταξίτες και Νεοταξίτες βρίσκεις δεξιούς, αριστερούς, κεντρώους, πράσινους, κίτρινους, σε όποιαν απόχρωση θέλεις. Με την αναγόρευση του Χρήματος σε θεό και την υποβάθμιση του Ανθρώπου σε ρομποτοπίθηκο, και δεδομένου ότι οι νεοταξίτες και αντινεοταξίτες ευρίσκονται σε όλες τις παραδοσιακές πολιτικές παρατάξεις, το να στέκεσαι στον διχασμό του παρελθόντος Δεξιός–Αριστερός φαίνεται πλέον εντελώς ανούσιο, μέχρι απολύτως ανόητο.

Αλλά ακόμη και αν δεχτούμε σαν σοβαρή την θέση αυτή («Είμαι δεξιός!»), νομίζω ότι έχει αρκετό μυαλό για να αντιληφθεί ότι δεν συμμετέχει σε μια κυβέρνηση δεξιών, αλλά σε μια κυβέρνηση Νεοταξιτών, η οποία στηρίχτηκε από όλο το φάσμα των νεοταξιτών, από τον Καρατζαφέρη μέχρι τον Κουβέλη.

Και μια κυβέρνηση της Νέας Τάξης είναι εξ ορισμού βλαπτική για το Έθνος.

Τον έβαλαν πρώτα στο υπουργείο Ναυτιλίας και του είπαν να τα βάλει με τους ναυτεργάτες. Αυτός έκανε την δουλειά και μετά, όταν πήγε να τα βάλει και με τους πλοιοκτήτες, τον έβγαλαν.

Τον έβαλαν ύστερα στο υπουργείο Υγείας και του είπαν να τα βάλει με τους εργαζόμενους των νοσοκομείων και με τους φαρμακοποιούς. Αυτός έκανε την δουλειά και μετά, όταν πήγε να τα βάλει με τους φαρμακοβιομήχανους, τον έβγαλαν.

Τέλος τον έβαλαν «εκπρόσωπο», να μιλάει ασταμάτητα, να τρομοκρατεί τον κόσμο, να επιχαίρει για την πτώχευση των Ελλήνων τραβώντας όλες τις κατάρες πάνω του, και όταν καμιά φορά ξεπερνά τα εσκαμμένα το πολύ πολύ να ζητάει και μια συγγνώμη.

Και δεν φαίνεται να έχει αντιληφθεί ότι τον έχουν δουλέψει και συνεχίζουν να τον δουλεύουν ψιλό γαζί.

Αν τον έβαζαν στο υπουργείο Παιδείας, θα του ανέθεταν να πλακωθεί με τους καθηγητές, τους νηπιαγωγούς, τους δασκάλους, τους φοιτητές, τους μαθητές, να κόψει μισθούς, να απολύσει, και μετά, όταν πήγαινε να ασχοληθεί με το πρόγραμμα της εκπαίδευσης και την διδακτέα ύλη, θα τον έβγαζαν.

Τον καλώ να ξεπεράσει τα οικογενειακά του κολλήματα που έρχονται από μαύρες περιόδους του ελληνισμού («εμένα ο παππούς μου, ο θείος μου, ο πατέρας μου, έδωσαν το αίμα τους για την δεξιά, άρα κι εγώ είμαι δεξιός»), τον καλώ να ξεπεράσει τα όποια μαθητικά ή φοιτητικά τραυματικά του βιώματα, τον καλώ να ξεπεράσει τον φανατισμό και τον ναρκισσισμό που του επιτείνει η καλή του παρουσία στο γυαλί, τον καλώ να διαθέσει όλον του τον εαυτό ασχολούμενος με την Ελληνική Παιδεία και την δημιουργία σχολείων Ελληνικής Γλώσσας, Φιλοσοφίας, Γραμματείας, Ιστορίας, σε όσες περισσότερες περιοχές της Αθήνας και σε όσες περισσότερες πόλεις της Ελλάδας είναι δυνατόν.

Εάν ανταποκριθεί, η χώρα θα έχει κερδίσει πολλά, και πρώτα απ’ όλα έναν άριστο πατριώτη. Εάν συνεχίσει να αυτοθαυμάζεται ξεφωνίζοντας «Είμαι δεξιός!» στο γυαλί της τηλεόρασης που λειτουργεί ως κάτοπτρο, δεν θα δώσει προσοχή και δεν θα ανταποκριθεί στον έρωτα του Έθνους το οποίο συνεχώς τον καλεί. Αποτέλεσμα θα είναι η μεν φωνή του Έθνους να εξασθενεί συνέχεια ούτως ώστε ν’ ακούγονται μόνο οι τελευταίες συλλαβές και να σβήνει, ο δε Άδωνις–Νάρκισσος να μη μπορεί να σταματήσει να αυτοθαυμάζεται και έτσι, να πεθάνει στην όχθη κάποιου καναλιού.

9. ΔΕΞΙΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ

Και επειδή για την πολιτική οι όροι «Δεξιός» και «Αριστερός», εάν δεν ήσαν συμβατικοί θα ήσαν απλώς γελοίοι, ας αναφερθώ και στην ετυμολόγηση των λέξεων, την οποίαν άκουσα να αναφέρει από το Μέγα Ετυμολογικόν, ερμηνευομένη όμως υπ’ αυτού υπό το πρίσμα του διχαστικού φανατισμού.

Βεβαίως θυμήθηκα το ανέκδοτο και αναρωτήθηκα: «Δεξιός όπως σε βλέπω, ή όπως με βλέπεις;»

Εν πάση περιπτώσει, Άδωνι, αν θέλεις να εμβαθύνεις στην ετυμολογία και στους όρους, θα πρέπει να εφαρμόζεις σωστά και τις μεθόδους και τους κανόνες που εφάρμοζαν οι αρχαίοι Έλληνες οιωνοσκόποι.

Στρέψε λοιπόν την κεφαλήν σου προς τον Βορρά και προσευχήσου.

Και δες ποιος φίλος και σύμμαχος έρχεται από δεξιά και ποιος από αριστερά.

Και τότε –εάν πιστεύεις στους οιωνούς– θα μπορείς ίσως να πεις ποιος είναι ο αίσιος και ποιος ο απαίσιος.

Ἐγὼ ὁ μάρτυς Παναγίου Ἰωάννου ὁ Ἀμήν, ὁ φυλάττων πᾶσαν προφητείαν, ὁ ὁμιλῶν ἁπλῶς ἵνα πάντες νοήσωσιν· καὶ οἱ μὲν εὐσεβεῖς ὄντως νοήσουσιν, οἱ δ’ ἀσεβεῖς οὔ.

Ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν. Ἐκεῖνος ἐμέ δοξάσει, ὅτι ἐκ τοῦ ἐμοῦ λήψεται καὶ ἀναγγελεῖ ὑμῖν. (Ἰω. 16:13–14)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἡ Χάρις τῶν Μεγάλων Αγίων Ταξιαρχών εἴη Ἀσπίς Προστασίας καὶ Δόρυ Νίκης πάντων τῶν εὐσεβῶν.

Πανάξιος ὁ Ἀμνός ὁ ἐσφαγμένος ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, λαβεῖν τὴν τιμήν καὶ τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν σοφίαν καὶ τὴν δόξαν καὶ τὴν ἰσχύν καὶ τὴν δύναμιν καὶ τὴν εὐχαριστίαν.

Ἀμήν.

††† Ἰάειρος ἐκ Θεοῦ

PDF: http://freepdfhosting.com/7d11d5d268.pdf
http://pdfcast.org/pdf/adonis-narcissus

Δεν κσέρο που πάται κε μαθένετε ορθογραφήα αλα πρέπι εκι στιν οργανοσι σας (κατιχιτικο-χρισα αβγα κ.τ.λ.) να σας δοσουν μαθιματα ορθισ ελινικισ γλοσασ γιατι τα εχετε κανι ολα ανο κατο.

The truth of Ninja will prevail.

δεν ντρεπεσαι να προσβαλεις ατομα με διαφορετικη αποψη που δεν σε εχουν πειραξει ποτε;

οι περιθωριακοι σου φταινε και ξεσπας με αυτον τον αναιδεστατο τροπο;

τι συμπεριφορα ειναι αυτη; δεν ντρεπεσαι κοτζαμ ανδρας;

Πρώτα απ' όλα να ξεκαθαρίσουμε κάτι, δεν οφείλω επ' ουδενί λόγο να σας τα σερβίρω όλα στο πιάτο, όποιος θέλει ψάχνει και βρίσκει, όποιος ΔΕΝ θέλει (βλέπε panpam), αρχίζει τις εξυπνάδες.

Όσο για τα στολίδια προς panpam, είναι αμοιβαία, αν δε της αρέσει ο τρόπος μου, να προσέχει το ύφος με το οποίο απευθύνεται, επίσης εδώ και καιρό μου κολάει πολύ άσχημα απλά επειδή δε γουστάρει να ακούγεται η άλλη άποψη, τι διάλογος να γίνει όταν το πάσα ένα βλήμα μπαίνει στα φόρουμς για να κάνει ιδεολογικό πόλεμο και όχι συζήτηση?
Και γιατί εγώ πρέπει να είμαι ευγενικός απέναντι σε τέτοια περιθωριακά άτομα όπως η Panpam, ο Killuminati - Χρήστος Ελ, Μύθηρα, ΕΝΩΧ999 και το κακό συναπάντημα της χρυσά αυγά?
Χρωστάω κάτι στα φασιστοειδή και δεν το κατάλαβα?

Και για τον συγγραφέα του παρόντος:
ΕΝΩΧ999 να σου πω κάτι, το γάντι με τη χειρονομία πιστολιού δεν ταιριάζει με τον (αν)εγκέφαλό σου, έχω κάτι άλλο όμως που σου ταιριάζει ΓΑΝΤΙ, αυτό εδώ θα κάνει τη δουλειά καλύτερα:

The truth of Ninja will prevail.

Μιας όμως και ο λόγος περί Άδωνι, παραθέτω όσα αναφέρονται περί Άδωνι στην "ΩΓΥΓΙΑ" του Αθ. Σταγειρήτη. Αρχικά σκέφτηκα να το καταχωρησω στο θέμα Ελληνικη Μυθολογια, Μυθος ή "Ιστορια" ?, όμως τελικά το καταχωρώ εδώ.

Για τον μύθο του Άδωνι υπάρχουν πολλές και αντιφατικές εκδοχές. Για μερικούς ο Άδωνις ήταν γιος του Κίνυρου και της Μεθάρμης, κόρης του βασιλιά της Κύπρου Πυγμαλίωνα. Άλλοι πίστευαν ότι ήταν γιός του Φοίνικα και της Αλεσίβοιας, και για άλλους ο Άδωνις ήταν γιος του Θείαντα, γιου του βασιλιά των Ασσυρίων Βήλου, και της κόρης του Σμύρνας. Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο ο Άδωνις γεννήθηκε στο όρος του Λιβάνου, και κατά τον Απολλόδωρο η Αφροδίτη είχε εξοργισθεί με την Σμύρνα επειδή δεν ήθελε να παντρευτή, και γι αυτό την έκανε να ερωτευθή τον πατέρα της. Έτσι η Σμύρνα με την βοήθεια της παραμάνας της κοιμήθηκε επί δώδεκα νύχτες με τον Θείαντα, δίχως αυτός να αντιληφθή ότι κοιμάται με την κόρη του, και έμεινε έγκυος. Όταν ο Θείας αντιλήφθηκε την απάτη, πήρε το ξίφος του και κυνήγησε την Σμύρνα για να την σκοτώση. Τότε η Σμύρνα προκειμένου να γλιτώση παρακάλεσε τους Θεούς, και αυτοί για να την σώσουν την μεταμόρφωσαν στο ομώνυμο δέντρο. Δέκα μήνες αργότερα ο κορμός του δέντρου σχίστηκε, και από μέσα βγήκε ο Άδωνις.

Ο Αντώνιος Λιβεράλης αναφερόμενος στον ίδιο μύθο, γράφει ότι ο Θείας απέκτησε την κόρη του Σμύρνη με μια Νύμφη. Πάρα πολλοί νέοι την ζητούσαν για γυναίκα, όμως εκείνη ήταν ερωτευμένη με τον πατέρα της, και γι αυτό ανέβαλλε συνεχώς με διάφορες προφάσεις τον γάμο της. Τέλος προκειμένου να ικανοποιήση το πάθος της ζήτησε την βοήθεια της παραμάνας της Ιππολύτης, και αυτή είπε στον Θείαντα ότι μια πλούσια νέα επιθυμούσε να έλθη αγνώριστη σε ερωτική επαφή μαζί του. Ο Θείας δέχτηκε αγνοώντας την παγίδα, και έτσι η Σμύρνα πήγαινε τα βράδια μεταμφιεσμένη και κοιμόταν με τον πατέρα της. Όταν ο Θείας κατάλαβε ύστερα από καιρό ότι η κόρη του ήταν έγκυος θέλησε να μάθη τον πατέρα του βρέφους, και επειδή κάτι υποψιάστηκε έκρυψε το βράδυ ένα φως στην κρεβατοκάμαρά του και έτσι αναγνώρισε την κόρη του. Από την έκπληξη και την ταραχή της η Σμύρνα απέβαλε το βρέφος, και παρακάλεσε τους Θεούς να μην είναι ούτε ζωντανή ούτε νεκρή, οπότε ο Δίας την μεταμόρφωσε σε δέντρο, σκότωσε τον Θεία για την παρανομία του, ανάστησε τον Άδωνι και τον έδωσε στις Νύμφες οι οποίες τον ανέτρεφαν μυστικά στις σπηλιές της Αραβίας. Όταν ο Άδωνις ενηλικιώθηκε, πήγε στην Βύβλο της Φοινίκης κι εκεί τον είδε η Αστάρτη εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά του και τον ερωτεύτηκε.

Ο Τζέτζης πάλι πίστευε ότι υπήρχαν δύο με το όνομα Άδωνις, και ήταν άλλος αυτός ο Ασσύριος Άδωνις, και άλλος ο Κύπριος Άδωνις που ήταν γιος του Κινύρου , τον οποίον οι Κύπριοι σύμφωνα με τον Λυκόφρονα ονόμαζαν Γαύαντα. Ως συνήθως οι ποιητές έπλασαν γύρω από τον μύθο του Άδωνι διάφορες ιστορίες, και σύμφωνα με μια απ' αυτές η Αφροδίτη όταν ήταν ακόμα βρέφος, τον έκρυψε μέσα σε μια λάρνακα κρυφά από τους άλλους Θεούς, και μετά τον έδωσε προς φύλαξη στην Περσεφόνη. Όμως τον ερωτεύθηκε και η Περσεφόνη, και όταν η Αφροδίτη της τον ζήτησε αρνήθηκε να της τον επιστρέψη. Προσέφυγαν τότε και οι δύο στον Δία για να τους λύση την διαφορά, ο οποίος αποφάσισε να διαιρέση τον χρόνο σε τρία μέρη, και τον πρώτο καιρό ο Άδωνις να μένει στον τόπο του, τον δεύτερο με την Περσεφόνη, και τον τρίτο με την Αφροδίτη. Όμως ο Άδωνις χάρισε στην Αφροδίτη το πρώτο μέρος, και έμενε μαζί της τον διπλάσιο χρόνο.

....... δεκαμηνιαίῳ δὲ ὕστερον χρόνῳ τοῦ δένδρου ῥαγέντος γεννηθῆναι τὸν λεγόμενον Ἄδωνιν, ὃν Ἀφροδίτη διὰ κάλλος ἔτι νήπιον κρύφα θεῶν εἰς λάρνακα κρύψασα Περσεφόνῃ παρίστατο. ἐκείνη δὲ ὡς ἐθεάσατο, οὐκ ἀπεδίδου. κρίσεως δὲ ἐπὶ Διὸς γενομένης εἰς τρεῖς μοίρας διῃρέθη ὁ ἐνιαυτός, καὶ μίαν μὲν παρ᾽ ἑαυτῷ μένειν τὸν Ἄδωνιν, μίαν δὲ παρὰ Περσεφόνῃ προσέταξε, τὴν δὲ ἑτέραν παρ᾽ Ἀφροδίτῃ· ὁ δὲ Ἄδωνις ταύτῃ προσένειμε καὶ τὴν ἰδίαν μοῖραν. ὕστερον δὲ θηρεύων Ἄδωνις ὑπὸ συὸς πληγεὶς ἀπέθανε. ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΣ Γ' 14,4