| Α Ν Α Σ Κ Ο Π Η Σ Η Σ Υ Ζ Η Τ Η Σ Η ΣΑρχική Τοποθέτηση |
| Mantis |
Απεστάλη: 13/01/2005, 11:39:29
«…βλέπω καθαρά το κακό και την αναστάτωση που προξενούν στον εαυτό μου οι πράξεις μου…»«…απελπισία… Πλανόμαι ολότελα αν νομίζω ότι αυτό το πράγμα δεν έχει συνέπειες…» «… Αγωνία, αγωνία. Τι βασανιστήρια, υπέφερα. Έπεσα να κοιμηθώ στις 3 το πρωί. Ενέδωσα και πάλι. Φρίκη, φρίκη…» «… Να σωθώ, να σωθώ! Φτάνουν τα βασανιστήρια, όπου κυλιέμαι και που φθείρουν τον οργανισμό μου…» «… Τι να κάμω; Αλλά ν’ αποφασίσω, ν’ αποφασίσω, ν’ αποφασίσω. Αποφασίζω, αποφασίζω. Υφίσταμαι μαρτύριο. Σηκώθηκα και γράφω τώρα. Τι να κάμω και τι θα γίνει; Τι να κάμω;… Βοήθεια. Είμαι χαμένος…» «Και πάλι ενέδωσα… Αλλά, τώρα, τώρα, ναι! Να βαστάξω…»
…και όμως, ως το τέλος της ζωής του, δεν τα κατάφερε να βαστάξει…
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
| ΟΙ 7 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (** Από την Νεώτερη στην Παλαιότερη **) |
| Mantis |
Απεστάλη: 30/10/2005, 17:56:11
Από τα Ανέκδοτα (1877;-1923):
Λοεγκρίν
Λυπάται ο καλός ο βασιλεύς την Έλσα
και προς τον Αυλικό τον Κήρυκα γυρίζει.
Καλεί ο Κήρυξ, και η σάλπιγγες ηχούνε. Α βασιλέα, σε παρακαλώ ακόμη,
ακόμη μια φορά ο Κήρυξ να καλέση. Ο Κήρυξ πάλι προσκαλεί. Σε ικετεύω,
πέφτω στα πόδια σου. Λυπήσου με, λυπήσου.
Είναι μακρυά, πολύ μακρυά και δεν ακούει.
Για τελευταία μια φορά ο Κήρυξ τώρα
ας προσκαλέση. Ίσως θα φανή. Ο Κήρυξ
εκ νέου προσκαλεί. Και να, σαν κάτι
άσπρο εις τον ορίζοντα εφανερώθη.
Εφάνηκεν, εφάνηκεν - είναι ο κύκνος. Α δυστυχία μας, α δυστυχία, όταν
λυπάτ' ο βασιλεύς και προς τον Κήρυκά του
στρέφει μηχανικώς, χωρίς πολλήν ελπίδα.
Κι' ο Κήρυξ προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε.
Και πάλι προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε·
και πάλι προσκαλεί κ' η σάλπιγγες ηχούνε·
αλλά ο Λοεγκρίν δεν έρχεται ποτέ του. Και όμως απαράβατη θα εφυλάττετο η πίστις.
...μερικές φορές η "σάλπιγγα" ηχεί με τέτοιο τρόπο που ότι έχει φύγει δεν ξαναγυρνά...
...απλά αποστρέφει το βλέμμα του και τραβά ακόμη μακρύτερα...
.
.
.
@rwen the grandaughter of Galadriel...
Είμαι ο Λόγος και το Πυρ
Είμαι ζενίθ, είμαι ναδίρΑνάβω γίνομαι πυρσός
Πνίγω το ψέμα μες στο φως |
| Mantis |
Απεστάλη: 30/10/2005, 17:51:16
Είμαι ο Λόγος και το Πυρ
Είμαι ζενίθ, είμαι ναδίρΑνάβω γίνομαι πυρσός
Πνίγω το ψέμα μες στο φως Edited by - Mantis on 30/10/2005 17:53:04 |
| Mantis |
Απεστάλη: 30/10/2005, 17:10:19
Μάρτιαι Ειδοί Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ω ψυχή.
Και τες φιλοδοξίες σου να υπερνικήσεις
αν δεν μπορείς, με δισταγμό και προφυλάξεις
να τες ακολουθείς. Και όσο εμπροστά προβαίνεις,
τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι. Κι όταν θα φθάσεις στην ακμή σου, Καίσαρ πια·
έτσι περιωνύμου ανθρώπου σχήμα όταν λάβεις,
τότε κυρίως πρόσεξε σα βγεις στον δρόμον έξω,
εξουσιαστής περίβλεπτος με συνοδεία,
αν τύχει και πλησιάσει από τον όχλο
κανένας Αρτεμίδωρος, που φέρνει γράμμα,
και λέγει βιαστικά «Διάβασε αμέσως τούτα,
είναι μεγάλα πράγματα που σ' ενδιαφέρουν»,
μη λείψεις να σταθείς· μη λείψεις ν' αναβάλεις
κάθε ομιλίαν ή δουλειά· μη λείψεις τους διαφόρους
που χαιρετούν και προσκυνούν να τους παραμερίσεις
(τους βλέπεις πιο αργά)· ας περιμένει ακόμη
κ' η Σύγκλητος αυτή, κ' ευθύς να τα γνωρίσεις
τα σοβαρά γραφόμενα του Αρτεμιδώρου.
.
.
.
@rwen the grandaughter of Galadriel...
Είμαι ο Λόγος και το Πυρ
Είμαι ζενίθ, είμαι ναδίρΑνάβω γίνομαι πυρσός
Πνίγω το ψέμα μες στο φως |
| Invader |
Απεστάλη: 11/05/2005, 23:35:58
"Αλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλήν Λακεδαιμονίων..." Μπορούμε κάλλιστα να φαντασθούμε
πώς θ' αδιαφόρησαν παντάπασι στην Σπάρτη
για την επιγραφήν αυτή. "Πλήν Λακεδαιμονίων",
μα φυσικά. Δεν ήσαν οι Σπαρτιάται
για να τους οδηγούν και να τους προστάζουν
σαν πολυτίμους υπηρέτας. Άλλωστε
μια πανελλήνια εκστρατεία χωρίς
Σπαρτιάτη βασιλέα γι' αρχηγό
δεν θα τους φαίνονταν πολλής περιωπής.
Α βεβαιότατα "πλήν Λακεδαιμονίων". Είναι κι αυτή μιά στάσις. Νοιώθεται. Έτσι, πλήν Λακεδαιμονίων στον Γρανικό
και στην Ισσό μετά, και στην τελειωτική
την μάχη, όπου εσαρώθη ο φοβερός στρατός
που στ' Άρβηλα συγκέντρωσαν οι Πέρσαι:
πού απ' τ' Άρβηλα ξεκίνησε για νίκην, κ' εσαρώθη. Κι απ' την θαυμάσια πανελλήνιαν εκστρατεία,
την νικηφόρα, την περίλαμπρη
ώς άλλη δεν δοξάσθηκε καμιά,
την απαράμιλλη: βγήκαμ' εμείς,
ελληνικός καινούριος κόσμος, μέγας. Εμείς, οι Αλεξανδρείς, οι Αντιοχείς,
οι Σελευκείς, κ' οι πολυάριθμοι
επίλοιποι Έλληνες Αιγύπτου και Συρίας,
κι' οι εν Μηδία, κ' οι εν Περσίδι, κι όσοι άλλοι.
Με τες εκτεταμένες επικράτειες,
με την ποικίλη δράσι των στοχαστικών προσαρμογών.
Και την Κοινήν Ελληνική Λαλιά
ως μέσα στην Βακτριανή την πήγαμεν, ως τους Ινδούς. Για Λακεδαιμονίους να μιλούμε τώρα! Φιλικά,
*πρώην Kaizer |
| Mantis |
Απεστάλη: 07/05/2005, 13:18:50
[quote]
Από τα Αποκηρυγμένα:
Ο Ποιητής και η Mούσα
Ο Ποιητής
Προς τι καλόν, τι όφελος ηθέλησεν η τύχη,
κ’ εν τη αδυναμία μου επλάσθην ποιητής;
Μάταιοι είν’ οι λόγοι μου• της λύρας μου οι ήχοι
αυτοί οι μουσικώτεροι δεν είναι αληθείς.Εάν θελήσω ευγενές αίσθημα να υμνήσω,
όνειρα είν’, αισθάνομαι, η δόξα κ’ η αρετή.
Παντού απογοήτευσιν ευρίσκ’ όπου ατενίσω,
κ’ επί ακάνθων πανταχού ο πους μου ολισθεί. Η γη ’ναι σφαίρα σκοτεινή, ψυχρά τε και δολία.
Τα άσματά μου πλανερά του κόσμου είν’ εικών.
Έρωτα ψάλλω και χαράν. Aθλία παρωδία,
αθλία λύρα, έρμαιον παντοίων απατών! Η Μούσα
Δεν είσαι ψεύστης, ποιητά. Ο κόσμος τον οποίον
οράς εστίν ο αληθής. Της λύρας αι χορδαί
μόναι γνωρίζουν τ’ αληθές, και εις αυτόν τον βίον
οι ασφαλείς μας οδηγοί μόναι εισίν αυταί. Του θείου είσαι λειτουργός. Σοι έδωκε τον κλήρον
του κάλλους και του έαρος. Μελίρρυτος αυδή
ρέει από τα χείλη σου, και θησαυρείον μύρων
είσαι — χρυσή υπόσχεσις και άνωθεν φωνή. Εαν η γη καλύπτεται με σκότον, μη φοβείσαι.
Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.
Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι•
θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές! Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει.
Υπό τον πέπλον ευμενής η φύσις διά σε
ρόδων, και ίων, κ’ ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει
στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί.
Ποιητικά... The She Mantis
Είμαι ο Λόγος και το Πυρ
Είμαι ζενίθ, είμαι ναδίρΑνάβω γίνομαι πυρσός
Πνίγω το ψέμα μες στο φως |
| Mantis |
Απεστάλη: 15/02/2005, 22:03:18
Από τα Αποκηρυγμένα:
Ο Oιδίπους
Εγράφη έπειτα από ανάγνωσιν περιγραφής της ζωγραφιάς
«Ο Οιδίπους και η Σφιγξ» του Γουστάβου Μορώ.Επάνω του η Σφιγξ είναι πεσμένη
με δόντια και με νύχια τεντωμένα
και μ’ όλην της ζωής την αγριάδα.
Ο Οιδίπους έπεσε στην πρώτη ορμή της,
τον τρόμαξεν η πρώτη εμφάνισή της —
τέτοια μορφή και τέτοιαν ομιλία
δεν είχε φαντασθή ποτέ έως τότε.
Μα μ’ όλο που ακκουμπά τα δυο του πόδια
το τέρας στου Οιδίποδος το στήθος,
συνήλθε εκείνος γρήγορα — και διόλου
τώρα δεν την φοβάται πια, γιατί έχει
την λύσιν έτοιμη και θα νικήση.
Κι’ όμως δεν χαίρεται γι’ αυτήν την νίκη.
Το βλέμμα του μελαγχολία γεμάτο
την Σφίγγα δεν κυττάζει, βλέπει πέρα
τον δρόμο τον στενό που πάει στας Θήβας,
και που στον Κολωνό θ’ αποτελειώση.
Και καθαρά προαισθάνεται η ψυχή του
που η Σφιγξ εκεί θα τον μιλήση πάλι
με δυσκολώτερα και πιο μεγάλα
αινίγματα που απάντησι δεν έχουν.
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
| Mantis |
Απεστάλη: 15/02/2005, 22:00:23
Από τα Αποκηρυγμένα:
Μνήμη
Δεν αποθνήσκουν οι θεοί. Η πίστις αποθνήσκει
του αχαρίστου όχλου των θνητών.
Είν’ οι θεοί αθάνατοι. Aπό τα βλέμματά μας
τους κρύπτουσι νεφέλαι αργυραί.
Ω Θεσσαλία ιερά, Σε αγαπώσιν έτι,
Σε ενθυμούνται αι ψυχαί αυτών.
Εν τοις θεοίς, ως εν ημίν, ανθούσιν αναμνήσεις,
της πρώτης των αγάπης οι παλμοί.
Ότε ερών το λυκαυγές φιλεί την Θεσσαλίαν,
σφρίγος από τον βίον των θεών
περνά την ατμοσφαίραν της· και κάποτ’ αιθερία
μορφή επί των λόφων της πετά.
Ποιητικά... The She Mantis
…γεννήθηκα… επέζησα… μεγάλωσα… ανθίζω… |
|
