Φυσικά και η σταθερότητα της πορείας μπορεί να σε κρατήσει σε τροχιά με το στόχο. Κάποιες φορές όμως πρέπει να πηδήξεις στο δίπλα βαγόνι.
Αλλες φορές, πρέπει να πηδήξεις στο κενό.
Και οι στάσεις έιναι πάντα επιβεβλημένες, αρκεί να μην γίνονται ρίζες.

Είναι πολύ δυναμικό το παιχνίδι. Τα χρώματα, τα ερεθίσματα, οι οπτικοποιήσεις. Άλλες φορές μπορείς και τα αλλάζεις, άλλες φορές σε παρασύρουν, και άλλες συγκρούεσαι μαζί τους με αναπάντεχα αποτελέσματα.

Πρέπει όμως να παίζεις.

Ποτέ δεν σταματάς το παιχνίδι. Γιατί οι κανόνες, είναι πάντα σχετικοί, και έστω και δύσκολα, μπορούν να έρθουν στα μέτρα σου.
Τίποτα δεν είναι αδύνατο στο παιχνίδι. Εσύ βάζεις τα όρια.

Καλό τζογάρισμα.

Δεν παίζεις γιατι αυτός είναι ο σκοπός . Παίζεις για να διδαχτείς απο τις αδυναμίες και τις δυνατότητες σου να συνειδητοποιείς . Τις δυνατότητες σου να συνειδητοποιείς απο ενα λεκτικό παιχνίδι και τα όρια του .

Το λεκτικό παιχνίδι δεν θα σου λύσει ποτέ τα βαθιά ψυχικά και οντολογικά προβλήματά . Αυτά θα παραμένουν πάντα εκεί... και θα περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες επανεκδήλωσης τους.

Αν σου τα είχε λύσει δεν θα το είχες ανάγκη να έρχεσαι και να ξανάρχεσαι να παίζεις . Ο φιλοσοφικός λόγος , οι φιλοσοφικές τάσεις και διαδικασίες μέσω λογικών προτάσεων , δεν θα σου θεραπεύσουν ποτέ τον εσωτερικό εαυτό . Την άρρωσττη ψυχή.

Δεν έχει νόημα λοιπόν να παίζεις αν δεν σου διδάσκει κάτι το παιχνίδι.
Την αδυναμία του μέσου και την αδυναμία σου να το συνειδητοποιήσεις .

Αν πρόσεξες πιο πάνω στην συζήτηση που κάναμε για τον φιλοσοφιkό λόγο του Wittgenstein, η προσπάθεια της αληθινής φιλοσοφίας είναι να απαλλαγεί το αιώνιο νόημα, απο τις λέξεις. Το αυθεντικό -αρχετυπικό νόημα των βαθύτερων εννοιών συσκοτίζεται και δεν αναδεικνύεται αληθινά απο τον λόγο και τις λέξεις .

Αυτός που νομίζει οτι μέσα απο την φιλοσοφική - λογική, την επιστημονική διαδικασία και τις λογικές προτάσεις, θα γνωρίσει τον αληθινό του εαυτό και θα θεραπεύθει εσωτερικά και οντολογικά , δεν έχει καταλάβει το ρόλο του παιχνιδιού.

Το παιχνίδι για να αποκτήσει αληθινό νόημα και να είναι αποτελεσματικό , πρέπει να είναι ολιστικό, και να αγκαλιάζει όλα τα μέρη σου. Ολο το ΕΙΝΑΙ . Ολα.

Είναι μεγάλο σφάλμα να θεωρείς πως μέσω του νοητού θα γνωρίσεις το μη νοητό . Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το καθορίσεις , αυτό και τα ορια του. Τα όρια μεταξύ του ρητού και του άρρήτου. Αυτό είναι αυτό που θέλει να μας πεί η φιλοσοφία και ο Wittgenstein.

Ο σύγχρονος ατομοκεντρικός ανθρώπινος τύπος (ο δυτικοποιημένος) , δυσκολεύεται να συνειδητοποιήσει την έννοια της ψυχοφυσικής ενότητας .

Αυτά.

https://www.youtube.com/watch?v=uKLMYZlbIb8

Αυτό.
Καλημέρα.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

Καλά ήτανε.

Αλλά φτάσαμε. Και είναι ο καιρός να προχωρήσουμε.
Το Εσωτέρικα υπήρξε κάτι σαν το τσιγάρο για μένα. Πάντα ήθελα άλλη μια τζούρα.

Φανατικός αναγνώστης τουλάχιστον για μια δεκαετία και λίγο παραπάνω.
"Γνώρισα" ανθρώπους που με ταξιδέψανε, με τους οποίους δεν μίλησα ποτέ.
Διάβασα ανθρώπους που με κάνανε και γέλασα όταν δεν ήμον και στα καλύτερα μου.
Συνάντησα ανθρώπους που μοιράστηκα μαζί τους και ένα ποτήρι κρασί (το mail μου και το τηλ μου το έχουνε , πιστέυω δεν θα χαθούμε. Σε πιθανές συναντήσεις θα είμαι μέσα.

Νιώθω πως δεν έχω να προσφέρω κάτι αυτή τη στιγμή στο Φόρουμ. Και είμαι γενικά σε περίοδο αλλαγών,πολλά νεύρα, οπότε θα είναι για μένα ένα τεστ ντράιβ η αποχή από δω, για τις υπόλοιπες που με περιμένουν.

Με όσους τσακώθηκα ψωμί κι αλάτι. Δεν έχω κάτι να χωρίσω.
Γλυκά κι αγαπησιάρικα, εύχομαι να έχετε καλές εσωτερικές αναζητήσεις, και υπόσχομαι ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα επανέλθω, ανανεωμένος.
(Θα μπαίνω που και που να διαβάζω τα τεκταινόμενα)

Λοιπόν, νομίζω πως αυτό υπήρξε το αγαπημένο μου θέμα. Είναι η ελευθερία έκφρασης που βγάζει και με συνεπαίρνει, και το ότι μπορεί σαν θέμα να ανέχεται και μένα όπως ακριβώς είμαι. Είναι σαν να κοιτάς την μούρη σου στον καθρέφτη.
Σε ευχαριστώ Μάνο, που μου παρείχες έναν τέτοιο χώρο.
Στον οποίο ένιωσα ότι ήμουν εγώ, περισσότερο από μέρη στα οποία είμαι καθημερινά.
Ετσι λοιπόν, λέω να το κλείσω εδώ.

Λοιπόν φίλοι μου, καλό μας βράδυ.
Και καλό μας ξημέρωμα.

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

Αμήν.

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

Εν μέσω αυπνίας, περνώντας μια βόλτα από το φόρουμ, θα κάτσω να σας φορτώσω και τον πόνο μου.

Θα σας πω για ένα τραγούδι που μου μοιάζει. Ο τρόπος του.

Η μουσική είναι Bach. Δεν τι λες κλεμμένη, μάλλον βασισμένη είναι το πιο σωστό. Είναι Bach πάντως.

Τα λόγια του τραγουδιού, εκφράζουν περισσότερο την ψυχολογική πλευρά του συμβάντος, παρά την ακριβή απεικόνιση του.
Αυτό το τραγούδι δεν μπορείς παρά μόνο να το βιώσεις αλλιώς δεν θα σε αγγίξει.

Αλλά ας δούμε τους στίχους, μετά θα σας πω τι θέλει να πει ο ποιητής, και αν το πιάσατε μου μοιάσατε.
Από τα τέσσερα κουπλέ ο τραγουδιστής συνήθως λέει μόνο τα δυο πρώτα:

Το τραγούδι όσο παράξενο και αν φαντάζει στον γνώστη της αγγλικής περιγράφει τη διαδικασία του μπλα μπλά σε ένα πάρτυ όπου εν μέσω αλκοόλ και μεθυσιού ο πρωταγωνιστής ψήνει το γκομενάκι, το φασώνει, μετά του το παίζει δύσκολη, αλλά στο τέλος γίνεται το μοιραίο.
Και προφανώς μένει η ανάμνηση... κάτι που από τα λόγια δεν γίνεται αντιληπτό με τίποτα, παρά μόνο από τους συνειρμούς και τα συναισθήματα.

Όσο χυδαίο και αν ακούστηκε το παραπάνω, ο ρομαντισμός της βραδιάς, του έρωτα που εμφανίζεται μπροστά σου μέσα στη νύχτα, καταδικασμένος να σβήσει με το πρώτο φως της ημέρας,μέσα από λόγια τέρμα βιωματικά, ο ρομαντισμός αυτός της ανάγκης για τρυφερότητα, πηγάζει από το τραγούδι απρόσκοπτα.

Ρομαντισμός ρε!

Και αν σας έβαλα στο τρυπάκι να το ψάξετε (όπως κάνω και γω με τα τραγούδια), θα μάθετε λίγο από το ρυθμό fandango, μπορεί και να διαβάσετε και τις ιστορίες του Μίλλερ, (η λέξη σημαίνει και σφάλμα) να γνωρίσετε και τις Εστιάδες παρθένες της Ρώμης...

Είναι ωραίο να την ψάχνεις.
Εγώ πάντως τώρα λέω να ακούσω το τραγουδάκι. Αρκετά σας ζάλισα.
Και ήμουν και περαστικός...

Καλό μας βράδυ.

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

Νιάου νιάου νιάου φρρρρρρρ...

http://m.lifo.gr/articles/world_articles/102540

Άντρες που ντύνονται και ζουν σαν σκύλοι: Μία ανερχόμενη τάση της ΒDSM κοινότητας

Μέλη της κοινότητας των "puppies" για πρώτη φορά μιλούν ανοιχτά για έναν προσανατολισμό που δεν έχει να κάνει μόνο με το σεξ, αλλά και τον τρόπο που αντιμετωπίζει κανείς τη ζωή

Ι wanna be your dog: τα ανθρώπινα κουτάβια υποστηρίζουν ότι είναι όπως όλοι οι άνθρωποι εκεί έξω και διεκδικούν τον ίδιο σεβασμό.

Είναι εύκολο να βάλουμε τα γέλια βλέποντας έναν ενήλικα ντυμένο με latex κοστούμι σκύλου. Είναι εύκολο να χλευάσουμε κάποιον που στα 40 του ντύθηκε κουτάβι και θέλει να παίζει με τα παιχνίδια του σκύλου. Είναι εύκολο, γιατί ο χλευασμός καλύπτει το πόσο ξένο μπορεί να φαίνεται όλο αυτό ή το πόσο άνετα αισθανθήκαμε σε κάποια φάση της ζωής μας, παριστάνοντας το κουτάβι.

Ή μήπως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά; "Η μυστική ζωή των ανθρώπινων κουταβιών" - εκτός από ντοκιμαντέρ πλέον - είναι μία γεμάτη κατανόηση προσέγγιση, σε έναν κόσμο, μία κοινότητα για την ακρίβεια που ξεκίνησε ως παρακλάδι της σαδομαζοχιστικής κοινότητας και τα τελευταία 15 χρόνια έχει γίνει τάση και πεδίο δόξης λαμπρό για όσους αναζητούν κάποιον με την ίδια ιδιαιτερότητα. Τα "κουτάβια" μπορεί να είναι στρέιτ ή γκέι, αλλά να αγαπούν τα εκκεντρικά δερμάτινα ρούχα, τις φόρμες, τα χάδια στην κοιλιά και τα γαργαλητά στ' αυτιά, να τρώνε και να πίνουν από μπολ, ακριβώς, όπως θα έκανε ένας σκύλος και φυσικά πολύ συχνά επιδιώκουν σχέσεις με "αφεντικά", δηλαδή, με ανθρώπους δεσποτικούς, που μπορούν να χειριστούν ένα "κουτάβι".


Στο ντοκιμαντέρ "Secret Life of the Human Pups", οι τηλεθεατές παρακολουθούν τον Τομ, να μιλά στην κάμερα με δερμάτινη μάσκα σκύλου, ενώ παρουσιάζονται και άλλοι του είδους να βολτάρουν στο Λονδίνο με ακριβώς ό,τι περιλαμβάνει μια βόλτα σκύλου, πηδώντας για να πιάσουν κάποια λιχουδιά και κάνοντας "χάδια" στα αφεντικά τους ή απλώς κουνώντας μηχανικές ουρές, από τη χαρά τους.

Και τελικά τι είναι όλο αυτό; Σύμφωνα με όσους μιλούν στο ντοκιμαντέρ - "αφεντικά" και σκύλους" - το μυστικό είναι στο να κρατήσει κάποιος τα δομικά στοιχεία της συμπεριφοράς από το αρχετυπικό πρότυπο του σκύλου: την πίστη στη συντροφικότητα, τη υποταγή, την αιώνια φιλία. Τα "κουτάβια" ισχυρίζονται ότι απ' όλο αυτό που κάποιος μπορεί να αντιμετωπίσει ως ακρότητα ή παρέκκλιση, εισπράττουν τεράστια ικανοποίηση από την προστασία και την αγάπη με την οποία περιβάλλουν τα "αφεντικά" τους. Σε τέτοιες δόσεις που αν δουν κάποιον να πλησιάζει, μπορούν απλώς να σηκώσουν τον τόπο από τα γαβγίσματα.

"Τώρα πια είναι αποδεκτό να είσαι γκέι, να είσαι στρέιτ, να είσαι μπαϊσέξουαλ ή τρανς. Αυτό που θέλουμε είναι να είναι αποδεκτό και το να θέλεις να υπάρχεις έτσι, ως κουτάβι. Στόχος μας δεν είναι να προκαλέσουμε τη θλίψη του κόσμου"

Και φυσικά υπάρχει και το σεξ: "Πολύ συχνά το να ντύνεται κάποιος κουτάβι είναι μέρος μίας ευρύτερης σεξουαλικής πρακτικής που περιλαμβάνει δερμάτινα ή λαστιχένια κοστούμια και φυσικά σαδομαζοχιστικά αξεσουάρ. Όμως, εδώ είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Πολύ συχνά, ο κόσμος οδηγείται στο συμπέρασμα ότι ντυνόμαστε έτσι μόνο και μόνο για το σεξ. Ή μας ρωτούν απαίσια πράγματα για το αν συνηθίζουμε να κάνουμε σεξ με σκύλους. Όμως, καμία σχέση. Οι περισσότεροι από εμάς νιώθουμε οικογένεια με το "αφεντικό" μας, είναι η οικογένεια μας, εκεί που ανήκουμε. Υπάρχουμε για να προσέχουμε ο ένας τον άλλον", λέει ο Τομ στο ντοκιμαντέρ. Ο ίδιος εξηγεί ότι πρόκειται για κάτι περισσότερο από ένα κοστούμι και μερικά επιφανειακά παιχνίδια εξουσίας, είναι σα να σου δόθηκε η άδεια να συμπεριφέρεσαι με έναν απολύτως φυσικό, ίσως και πρωτόγονο τρόπο. "Δεν ανησυχείς για τα χρήματα, το φαγητό ή τη δουλειά", λέει, ενώ ο ίδιος εργάζεται ως μηχανικός. "Είναι απλώς ένας τρόπος να απολαύσεις την παρέα του άλλου σε ένα πολύ απλοϊκό επίπεδο".

Σε αυτό συμφωνεί και ο Ντέιβιντ, συγγραφέας, ότι, με λίγα λόγια η κοινότητα των "κουταβιών" είναι μια απόδραση από τον κόσμο της υπερανάλυσης και της πολυπλοκότητας. Είναι ένας συναισθηματικός κόσμος, φτιαγμένος από ένστικτο και όχι από λέξεις. "Μόνο που σ' αυτή την περίπτωση, μέσα σε κάθε κουτάβι υπάρχει ένας άνθρωπος. Όλο αυτό είναι ένα κομμάτι της ταυτότητας μου, μόνο ένα κομμάτι, όμως. Γιατί είμαι επίσης και χορτοφάγος, παίζω πιάνο, έχω κι άλλες ασχολίες. Για παράδειγμα σήμερα φύτευα ντομάτες στον κήπο μου. Θέλω να πω, μπορώ να ζήσω για μήνες, χωρίς να μπω στην σφαίρα των κουταβιών", εξηγεί.

Είτε φαίνεται κάπως kinky είτε απλώς αποτελεί μία μόδα που θα περάσει, η κοινότητα των "κουταβιών" διεκδικεί αναγνώριση και όχι περίεργα βλέμματα σε κάθε της έξοδο. "Τώρα πια είναι αποδεκτό να είσαι γκέι, να είσαι στρέιτ, να είσαι μπαϊσέξουαλ ή τρανς. Αυτό που θέλουμε είναι να είναι αποδεκτό και το να θέλεις να υπάρχεις έτσι, ως κουτάβι. Στόχος μας δεν είναι να προκαλέσουμε τη θλίψη του κόσμου. Είμαστε ακριβώς το ίδιο με όλους τους ανθρώπους που κυκλοφορούν εκεί έξω", καταλήγει ο Καζ, ένας άλλος της κοινότητας των κουταβιών.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην Guardian. Μτφρ. Χ.Γ.

Σήμερα κλείσαν δεκατέσσαρα χρόνια από τον θάνατο της Μαλβίνας. Είπε πολλά. Για πολλούς. Με τον δικό της τρόπο. Ποτέ δεν το έπαιξε διανοούμενη, ποτέ δεν ήταν κομμάτι του πνευματικού κόσμου στο χρόνο της. Μάλλον είχε τεράστιο πλεόνασμα χώρου στης ωοθήκες της. Νομίζω μάλιστα, πως στα αυτιά της φορούσε αρxίδια καμπανιστά, έτσι, για το γούστο. Δεν είμαι βέβαιος ωστόσο.

Εδώ, στην ακριτική Καλλιδρομίου, υπάρχει ένας εκδοτικός οίκος (πολλοί υπάρχουν), με ένα βιβλίο της κιτρινισμένο στην βιτρίνα. Σε πρώτη δόση, υπάρχει βιβλίο της απούλητο. Σε δεύτερη, υπάρχει ακόμα ο οίκος, η Καλλιδρομίου κι εγώ.

Εγώ...Να μια λέξη που δεν γούσταρε. Αυτό που θυμάμαι, είναι που βάραγε στο αδιανόητο. Αν δεις σήμερα τον Καλαμών, μπορεί και να του ρίξεις δυο ροχάλες. Όταν τον αποκάλεσε ‘Καλαμών’ όμως, ο τύπος μπορούσε μέχρι και να της στερήσει τη βίζα για το Κιργιστάν. Εδώ κολλάει η επιλλογή των ενωτίων.

Γενικώς, στα αυτιά του φοράει κανείς ό,τι βαστάζει. Στο σύνηθες, τρύπα στην τρύπα μετράμε τις ζωές μας. Τρύπες στο όζον, τρύπες στην οικονομία, τρύπες στο τυρί, τρύπες στο μυαλό και σε όσα βοηθούνε να βάλουμε και να βγάλουμε πράματα από τις ζωές μας. Η μεγάλη πλάκα είναι, που όταν κυκλοφορούσαν οι δεκάρες με την τρύπα, κανείς δεν έπιασε το βαθύ νόημα...

Για τη Μαλβίνα σου έλεγα όμως. Κυκλοφορούσανε, που λες, κάτι ξανθομπούρμπουλα wannabe τσουλιά στη δημοσιογραφία και τα κανάλια, που μπανιάρονταν με προέδρους κάθε είδους και χρήσης, όταν η τύπισα κουρεύτηκε À La Garçonne, και φόρεσε μαύρα για πάρτη της στον τηλεοπτικό φακό.

Αλλά αυτά δεν είναι τίποτα όλα. Τα πάντα όλα είναι, που είχε το σθένος να αγαπήσει τους άνδρες. Η γκόμενα δεν ήταν ανάπηρη:

«Στον έρωτα όταν έχεις σταθερές βάσεις, καλή ανατροφή, σωστές χαρακτηρολογικές δομές την χάνεις την αξιοπρέπειά σου απέναντι στον άλλον… διαφορετικά είσαι βλάκας»

«Ο άντρας θέλει να πάει με άλλη για να αυξήσει τις εντάσεις του απέναντι στη δική του νόμιμη γυναίκα»

«Άντρας είναι ένας. Ο άντρας μου»

«Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μην ανησυχήσει»

«Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα»

«Είμαι πάνω από όλους και κάτω από αυτόν»

«Σπάστηκα με την ατάκα σου “Κοίτα να διασκεδάσεις”. Δε γουστάρω να περνάω καλά χωρίς εσένα. Θέλω να λες από μέσα σου να είναι όλα μαύρα εκεί που πάει χωρίς εμένα. – γιατί έτσι λέω κι εγώ.
Τι να σου κάνω ανωτερότητες; Γιατί είμαστε έτσι φτιαγμένοι να μη μας αρέσει να περνάει καλά ο άλλος χωρίς εμάς»

«Δε θα μπορούσα να είμαι ποτέ με έναν οικοδόμο ή γιατρό ή πολιτικό μηχανικό. Θα μπορούσα να είμαι μόνο με έναν άνθρωπο που εκφράζεται…. Πρέπει κάτι να τον τρώει, να του καίει τα σπλάχνα»

«Σημασία δεν έχει μόνο ποιον αγαπάς, αλλά με ποιον μπορείς να είσαι ο πραγματικός εαυτός σου. Εγώ έτσι είμαι μαζί σου και ξέρω πως με μένα είσαι ο εαυτός σου και θα είμαι ο υπασπιστής σου σε κάθε πετροπόλεμο»

«-Γιατί τα κάνεις αυτά; -Γιατί είμαι αδύναμη, κακομαθημένη και σ’ αγαπάω»

«Θα ευχηθώ αυτό που εύχομαι πάντα. Να γίνει το καλύτερο για σένα και να είμαι κι εγώ εκεί κοντά. Και πιο κοντά να μη γίνεται»

«Μία μέρα πριν χωρίσουν τους βλέπουμε στα περιοδικά να διαφημίζουν την ερωτική ευτυχία τους.
Το θεωρούν πως είναι προϊόν προς διαφήμιση»

«Αυτό που επιζητεί μία γυναίκα από τη σχέση με έναν άντρα είναι η άλωση… Το να χαθεί μέσα σε άλλον. Που σημαίνει ότι αν μία γυναίκα πάει με άλλον άντρα έχει χαθεί ο προηγούμενος»

«Ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα.»

«Εμένα κάνε με κύκλο ομόκεντρο, να νιώθω τη συγγένεια. Και τότε η καλύτερή σου είναι η καλύτερή μου. Αλλά ομόκεντρο. Αλλιώς ζηλεύω. Κι όταν ζηλεύω γίνομαι έξυπνη. Και όταν γίνομαι έξυπνη, τα καταστρέφω όλα.»

«Χίλιοι άνθρωποι μέσα στο μπαρ και είναι άδειο. Κανένας. Μπαίνει ο έρωτάς σου, τότε μόνο χίλιοι ένας. Οι χίλιοι απλώς κομπάρσοι»

«Ακραία, απόλυτη βία ο έρωτας. Έρωτας είναι, φίλη, τι νόμιζες;»

«Ο ταλαντούχος άνθρωπος, ότι κι αν κάνει, το κάνει εμπνευσμένα. Και η Κόλαση να σε περιμένει μαζί του, θα είναι μια παραδεισένια Κόλαση. Ενώ από τον ατάλαντο άνθρωπο να μην περιμένεις τίποτα καλό. Και ο Παράδεισός του ανούσιος»

«Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη. Εγώ, που μέχρι πέρυσι, αν με άγγιζες ακόμα και εξ αποστάσεως, ούρλιαζα “πίσω μου σ έχω σατανά”. Εγώ χόρτασα. Ένα χειμώνα αγάπη. Μια άνοιξη ελπίδα. Κι ένα καλοκαίρι προοπτική. Ολόκληρο προοπτικές. Εγώ, η ξεγραμμένη. Χρειάστηκε να ξεγραφτώ για να μπορέσω και να συμμορφωθώ και να αγαπήσω και να αγγίξω και να ανταποδώσω και τα πάντα»

«Στην καψούρα η καλύτερη του ενός είναι η χειρότερη του άλλου»

«..Για τι θες να μιλήσουμε; Για τσάντες ή για άντρες; Μην απαντάς: Άντρες.
Εσένα τι συνειρμό σού κάνει το λήμμα άντρας; Άντρας είναι ένας, ο άντρας μου, λέω.
Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
-Τον άντρα δεν τον πιάνουν κότσο εκεί που πιάνουν εσένα. Σου λέει: "Άσε θα πάω εγώ να τους μιλήσω". Ακόμα και αν είναι ενάμιση μέτρο άντρας, πρέπει να σου δημιουργεί τη βεβαιότητα πως μπορεί και να τους δείρει για σένα στην εφορία.
Ο άντρας πρέπει να έχει αντίληψη του κόσμου για να συνεχίζεις εσύ να ζεις ξέγνοιαστα. Αυτή είναι, ίσως, η πιο φεμινιστική αρχή. Κάθεσαι και κάνεις νύχι. Ο σωστός άντρας έρχεται με τα χαρτιά από την τράπεζα και σου λέει: "Εδώ υπόγραψε. (Γιατί ξέρει και σωστά ελληνικά, δεν τον πήραμε τυχαία). Εκείνη την ώρα -καταλαβαίνεις, δεν καταλαβαίνεις- σαν να σου δίνει ένα υποχθόνιο σήμα, ώστε να αρχίσεις να κάνεις γυναικεία: "πού να υπογράψω; Εδώ; Κάτσε να στεγνώσει πρώτο το νύχι".
Τότε ο σωστός άντρας θα πει: "Άσε καλύτερα. Υπογράφω εγώ. Και θα γίνει πλαστογράφος..
Το κάνει για να μην χαλάσεις το πεντικιούρ; Επειδή σε περνάει για ηλίθια; Επειδή αταβιστικά κάτι τον σπρώχνει;
Το συμπέρασμα είναι: αυτή η κατάσταση σε βολεύει. Άρα ο άντρας είναι ο σωστός.
Βεβαίως, να μη σε ξεγελάω, όλα αυτά τα πρακτικά μπορώ να τα κάνω και μόνη μου.
Αλλά είναι αυτή η άχαρη διανομή, η διανομή που ονειρεύτηκα; "Που προχωράς μέσα στο πλήθος, χλομή, γκρίζα γυναίκα, που κανείς δεν σε φροντίζει;" Άντρας είναι αυτός που σου διασφαλίζει μια τέτοια γυναικεία, προστατευμένη ζωή, ώστε αν χρειαστεί, να την αφηγηθείς στη μάνα σου, να μην ντραπείς, να μη σε λυπηθεί, να μην ανησυχήσει»

Θα θυμάμαι πάντα τη Μαλβίνα. Σαν όλα αυτά που προσδοκώ σε γραφή κι αρxίδια.

Κάτι Ιβανόηδες διάβαζα τότε, ντον κιχώτε ε σάντσο πάντσα, Ασίμωφ, Κλαρκ, Μπουσκάλια, Έκο, Μπαχ, και τέτοια. Δεν μπορούσα να δω τα περιστέρια, αλλά ήξερα ότι ήταν εκεί. Οι Stratos συνεχίζαν να είναι εξωτικές, αν και πλέον τα 131 με τα Escort θερίζαν, στα Σπάτα υπήρχε ένας εξωτικός παράδεισος για τους αερομοντελιστές, που κανείς δεν πίστευε πως θα γίνει ποτέ αεροδρόμιο, τα πανταλόνια μπάζαν σαν μπουρούχες κι εγώ έψαχνα στη δημοτική βιβλιοθήκη για τα Γκαλάπαγκος, τους παπαγάλους και την εξέλιξη.

Ο χρόνος μετρούσε σε Casio, κι ο κολλητός μου είχε ένα με κομπιουτεράκι. Μαύρο. Όταν ο Κώστας είχε αερογράφο, εγώ έσβηνα με στεγνό πινέλο, κι όταν είχε drum machine, εγώ έψαχνα για ντράμερ. Νά’ναι καλά. Τα περιστέρια όμως ήταν η βασική αναφορά. Και το Τρίτο.

Ο πατέρας μου ήταν γκατζετάκιας. Πάντα είχα το προσωπικό μου ραδιόφωνο. Και πικάπ. Δίσκους δεν είχα πολλούς τότε, όσους έβρισκα στο Music Hall και τη Στεργιανίνα, κι όσους είχε εκείνος. Κάτι Βάγκνερ και Μπετόβεν, Σαββόπουλο, Λοΐζο, κι έναν χρυσαφί για έναν πολύ μεγάλο ερωτικό. Μετά είχα και κάτι Floyd και Kraftwerk με Space και Jean Michel Jarre από τον Σίμο.

Είχα όμως πάντα τα περιστέρια, το ραδιόφωνο και μια αχόρταγη άγνοια.

Σαν χθες έφυγε ο Μάνος Χατζιδάκις, πριν εικοσιδυό χρόνια. Μου λείπει.

ΥΓ.Έχασα το mail μου. Κάποια στιγμή θα κάνω καινούργιο.

https://www.youtube.com/watch?v=KtJhy4TmUo0

Νιάου νιάου νιάου φρρρρρρρ...

Είμαι βέβαιος πως ο χρόνος είναι διάσταση, καθώς ήμουν δυο χρόνια σε διάσταση με την Ευγενία. Μετά βγήκε το διαζύγιο, περάσαμε σε άλλο χρόνο, κι αρχίσαμε να ψάχνουμε για διαστάσεις σε νέους χώρους. Τεκμηριωμένα πράγματα. Μερικά πράγματα είναι τόσο φυσικά, που από την φυσική κρατάς μόνο τα μαθηματικά, μπας και χρησιμεύσουν αλλού καλλίτερα.

Ο χρόνος είναι διάσταση λοιπόν. Είναι αυτό που σε κάνει να χωράς πράγματα δηλαδή, αλλά και να μακραίνεις ή να πλησιάζεις άλλα. Πράγματα. Στα πράγματα ανοίκουν πολλά. Από τους αθρώπους, μέχρι τους γαλαξίες και το φως. Από τις ελπίδες στις ρυτίδες, τους ήχους και τους ρύπους, τις εικόνες, τους αγώνες, τις σκέψεις, όλα όσα διαλέξεις.

Άμα φυτέψεις μια πιπεριά σε λίγο χώμα, αν έχει λίγο νερό και ήλιο, πιπεριές θα βγάλει. Σε λίγο χρόνο. Άμα φυτέψεις μια συνείδηση, αν έχει λίγο χρόνο, παπαριά θα βγάλει. Αν έχει και λίγο ήλιο, νερό και χώμα, ίσως βγάλει κι άλλα πράγματα. Που κι αυτά με τη σειρά τους, αφού είναι πράγματα, θα παίζουν με τους όρους των διαστάσεων, δηλαδή του χρόνου και των αποστάσεων.

Ο καβγάς είναι με την επιλογή. Στις διαστάσεις του χρόνου και του χώρου. Καλό είναι μανδάμ το στριγκάκι για την παραλία, αλλά όχι φέτος. Ίσως του χρόνου, που θα έχετε χάσει σαράντα κιλά από την περιφέρεια. Ο χώρος κι ο χρόνος δεμένοι με στρινγκ...

Κι εδώ είναι το κουμπί. Το στρινγκ δεν έχει κουμπί βεβαίως, έχει όμως η σκέψη μου: Άν ο Lucky Luke ήταν πιο γρήγορος από την σκιά του, γιατί πρωταγωνιστής ήταν αυτός κι όχι εκείνη? Ακόμα παραπέρα, σε μια τάχα μου ηθικοπλαστική θεώρηση του πράγματος, αν οι Daltons ξεφεύγαν από τον Lucky Luke σε κάποια τελειωτική στιγμή, η σκιά του θα συμβιβαζόταν?

Στη διάσταση του χρόνου παλεύονται όλα? Εκτός από όσα περιέγραψα παραπάνω δηλαδή, ακόμα και οι σκιές τους? Στην τελική, οι σκιές προκύπτουν από τον τρόπο που προσπίπτει το φως στα πράγματα. Αν όμως τα πράγματα είναι πολλά, το φως καμπυλώνει. Άμα και καμπυλώσει το φως, όχι μόνο η γάτα είναι νεκροζώντανη κι ο Lucky Luke σκιά της σκιάς του, αλλά γίνεται αμφίβολη η ύπαρξη του ίδιου του Schrödinger.

Όσο αμφίβολη κι αν ήταν η ύπαρξη του Κώστα Κινδύνη ωστόσο, ακόμα κι αν δεν υπήρξε ποτέ ο ίδιος, ή η σκιά του, να κάτι όμορφο:

Πώς να σωπάσω μέσα μου...
την ομορφιά του κόσμου...
Ο ουρανός δικός μου...
η θάλασσα στα μέτρα μου...

Πώς να με κάνουν να τον δω...
τον ήλιο μ'άλλα μάτια...
Στα ηλιοσκαλοπάτια...
μ' έμαθε η μάνα μου να ζω...

Στου βούρκου μέσα τα νερά...
ποια γλώσσα μου μιλάνε...
αυτοί που μου ζητάνε...
να χαμηλώσω τα φτερά...

Ο κώλος δεν έγινε ποτέ μoυνί, κανείς δεν κατέβηκε από τον κόσμο, η παρανομία δεν έχει ανάγκη τις εκλογές πλέον. Ίσως κιόλας όλα τα παραπάνω να είναι αυτονόητα εδώ και πολλά, πάρα πολλά χρόνια. Ίσως κι ο μαλάκας να νομίζει πως γαμεί, αλλά κι έτσι νά’ναι, τώρα έχει και τρόπους να το τεκμηριώσει.

Δεν μιλάω για μικρά περιβάλλοντα. Στη βεράντα μου δεν ισχύουν όλα αυτά. Ούτε και στο δωμάτιό μου. Κι επειδή αυτά επέβαλα στα είκοσι τετραγωνικά μου, έτσι κι αυτά μου αποκρίνονται. Ο χώρος μου αποκρίνεται στις επιβολές μου. Έτσι πάει. Δεν είναι πράγματα των φυσικών αυτά. Κανένας νομπελούχος δεν θα περιγράψει τον τρόπο του καθεμιανού στο χώρο του. Μετά θα μπουν οι γάτες, οι σκύλοι, τα φωτόνια, τα γαμιόνια και τα ψευδόνια. Πολλοί θα πουν πολλά. Και πολλά θα μπουν. Παντού. Συνήθως άχρηστα.

Ο χώρος μωρό μου είναι προσωπικός. Κι όλα όσα συμβαίνουν σε αυτόν. Αν δεν ήταν, δεν είχε νόημα ο χώρος, τα συμβαίνοντα, κι εγώ ακόμα. Όσοι ψάχνετε το κόλπο με τα σωματίδια και τα κύματα, τις κβαντώσεις και τις καμπυλώσεις, κάντε ένα απλό πείραμα.

Κλείστε τα μάτια σας με φόβο για λίγο. Ανοίξτε τα με τρόμο για λίγο περισσότερο. Δεν είναι πρόταση. Η καθημερινότητα είναι.

Υπάρχουν μερικά πράγματα, που πρέπει επιτέλους να ειπωθούν. Για να κάνουμε μπέσα μεταξύ μας, αλλά και με μιαν αχώνευτη πραγματικότητα:

1. "Η δημοκρατία είναι προϊόν συζήτησης και σκέψης."

2. "Τα δημοψηφίσματα είναι λάθος, γιατί όπως είδαμε, η κυβέρνηση έκανε το τελείως ανάποδο από αυτό που επέλεξε ο λαός."

3. "Τα δημοψηφίσματα είναι κάλπικα πράγματα. Είναι κόλπα Χίτλερ, Στάλιν και Μάο."

Νέτα σκέτα. Έτσι έχουν τα πράγματα.

Η δημοκρατία είναι προϊόν. Τελειώσαμε. Όποιος καταναλώνει δημοκρατία είναι δημοκράτης, ο Αριστοτέλης ήταν παραγωγός προϊόντων, ο Περικλής ήταν έμπορας στη λαχαναγορά, όσοι δεν καταναλώνουν δημοκρατία, αλλά προτιμούν άλλα προϊόντα, είναι καταναλωτές ντομάτας, μπανάνας, χούντας, κομμουνισμού, κλπ. Στα εξωτικά φρούτα ανοίκουν οι Τσιτσιολίνες κι όλοι οι κωλοδάχτυλοι εκλεγμένοι, μεταξύ των οποίων και κάποιοι μεγαλοσχήμονες δημοσιογράφοι υπουργοί, που τσιμπουκώνονταν σε κάτι Κυκλάδες. Με αίτημα τις δημοκρατικές ελευθερίες. ΠΑΝΤΑ.

Το να σκαλίζεις τη μύτη σου, να ξύνεις τον κώλο σου, να φιλιέσαι, να γαμιέσαι, να παρτουζώνεσαι, να τρυπιέσαι, να εκδίδεσαι, να εκδίδεις και να φτύνεις σε δημόσιο χώρο, είναι δημοκρατικά δικαιώματα.

Στον δημόσιο χώρο μπορείς να κάνεις τα πάντα. Να γαμείς παιδάκια, να γαμείς σκυλάκια και γατάκια, τον γείτονα που θέλει να κοιμηθεί, ενώ εσύ νομίζεις πως παίζεις κλαρίνο, να παρκάρεις στη θέση των αναπήρων, να κλείνεις τα πεζοδρόμια, να βαράς της ψωλής σου τον χαβά. Αφού είσαι δημότης, δηλαδή πολίτης του δήμου, ΜΠΟΡΕΙΣ.

Όχι όλα ακριβώς. Σχεδόν όλα. Εκτός από το να αποφασίζεις. Αυτό το απαγορεύει ο δημόσιος χώρος.

Ο δημόσιος χώρος, τα δημόσια πράγματα και οι δημόσιοι λειτουργοί είναι παράξενα φρούτα. Όλα τους είναι εξωτικά, εκτός από τις πληρωμές τους. Αυτές είναι δημόσιες.

Είμαι εντελώς στα κόκκινα. Εκτός κι αν απλώς έτσι φαίνεται. Τα κόκκινα πάντως αποτελούν απομαγνητοφώνηση. Από εδώ:

http://www.skai.gr/player/Radio/?mmid=275738

Δώστε προσοχή από το 35.05, έως το 37.37.

Ευτυχώς που έχουμε και τον κ. Θάνο Βερέμη στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Όχι για τον Καποδίστρια. Για τον Αριστοτέλη, που μίλησε για την Δημοκρατία, που γνώριζε τον Πλάτωνα, ο οποίος ίδρυσε το Πανεπιστήμιο.

Το οποίο εμείς πληρώνουμε, για να έχουμε καθηγητή τον κ. Θάνο Βερέμη.

Είμαστε γαμώ!

Ο περισσότερος κόσμος το θεωρεί σημάδι, χούι της εποχής. Αλλά δεν είναι. Είναι ίσως το μοναδικό πράγμα που πέτυχε με ακρίβεια ο Αϊνστάιν:

Στις περιοχές εντάσεως της βαρύτητας ο χρόνος τρέχει γρήγορα. Όσο απομακρύνεσαι από αυτές, τα πράγματα πάνε πιο χαλαρά στο χρόνο.

Συμπέρασμα 1. Χαλαρώστε.

Συμπέρασμα 2. Ψωλαρμενίστε.

Συμπέρασμα 3. Παρακολουθείστε το Ινστιτούτο Tavistock.

Συμπέρασμα 4. Ο Αϊνστάιν δεν ήταν φυσικός. Ψυχολόγος ήταν.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr