Οι περισσότεροι από τους επονομαζόμενους «φυσικούς νόμους» είναι περισσότερο συνήθειες. Δεν υπάρχει λόγος να υποθέτουμε ότι όλοι οι φυσικοί νόμοι σχηματίστηκαν πλήρως τη στιγμή της μεγάλης έκρηξης, σαν ένα είδος Κοσμικού Ναπολεόνιου Κώδικα, ή ότι υπάρχουν σε ένα πεδίο μεταφυσικής πέρα από το χρόνο και το χώρο. Πριν τη γενική αποδοχή της θεωρίας της μεγάλης έκρηξης στη δεκαετία του ’60, οι αιώνιοι νόμοι φαινόταν να έχουν κάποιο νόημα. Το ίδιο το σύμπαν θεωρούνταν ως αιώνιο και η έννοια της εξέλιξης περιοριζόταν στο βιολογικό πεδίο. Αλλά τώρα ζούμε σε ένα ριζοσπαστικά εξελικτικό σύμπαν. Αν θέλαμε να περιοριστούμε στην ιδέα των φυσικών νόμων, θα μπορούσαμε να πούμε ότι όπως η ίδια η φύση εξελίσσεται, έτσι κάνουν και οι φυσικοί νόμοι, όπως ακριβώς και οι ανθρώπινοι νόμοι εξελίσσονται στο χρόνο. Αλλά έτσι, πώς θα μπορούσαν οι νόμοι της φύσης να παραμένουν στη μνήμη της φύσης ή να ενισχύονται; Ο όρος «νόμος» είναι ενοχλητικά ανθρωπομορφικός. Ο όρος «συνήθεια» είναι λιγότερο ανθρωποκεντρικός. Πολλοί οργανισμοί έχουν συνήθειες, αλλά μόνο οι άνθρωποι έχουν νόμους.

Οι συνήθειες υπόκεινται στη φυσική επιλογή και όσο πιο συχνά επαναλαμβάνονται, τόσο πιο πιθανοί γίνονται. Τα ζώα κληρονομούν τις επιτυχημένες συνήθειες των ειδών τους ως ένστικτα. Εμείς κληρονομούμε σωματικές, συναισθηματικές, νοητικές και πολιτιστικές συνήθειες, καθώς και τις συνήθειες των γλωσσών μας. Οι συνήθειες της φύσης εξαρτούνται από μη-τοπικές ενισχύσεις ομοιότητας. Με κάποιο είδος συντονισμού ή αντήχησης, τα μοντέλα δραστηριότητας σε αυτο-οργανωμένα συστήματα επηρεάζονται από παρόμοια μοντέλα από το παρελθόν, προσδίδοντας σε κάθε είδος και κάθε αυτο-οργανωμένο σύστημα συλλογική μνήμη. Μοιάζει αυτό ίσως με μια αόριστη φιλοσοφική ιδέα; Πιστεύω ότι μπορεί να διαμορφωθεί ως μια ελέγξιμη επιστημονική υπόθεση.

Το ενδιαφέρον μου για τις εξελίχτηκες συνήθειες ξεκίνησε καθώς ερευνούσα στο πεδίο της αναπτυξιακής βιολογίας και ενισχύθηκε από την ανάγνωση του Δαρβίνου, για τον οποίο οι συνήθειες των οργανισμών ήταν σημαντικές. Όπως τόνισε ο Francis Huxley, το γνωστό βιβλίο του Δαρβίνου θα μπορούσε καλύτερα να έχει τον τίτλο «Η καταγωγή των Συνηθειών». Μέσα από 15 χρόνια έρευνας στην ανάπτυξη των φυτών, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι για να κατανοηθεί η ανάπτυξη των φυτών, δεν αρκούν η μορφογένεση, τα γονίδια και τα γονιδιακά προϊόντα. Η μορφογένεση επίσης εξαρτάται από πεδία οργάνωσης. Το ίδιο επιχείρημα ισχύει και για την ανάπτυξη των ζώων. Από το 1920 πολλοί αναπτυξιακοί βιολόγοι πρότειναν τη θεωρία ότι η βιολογική οργάνωση εξαρτάται από πεδία, που μπορούν να ονομαστούν ως βιολογικά, αναπτυξιακά, ή μορφογενετικά. Τα κύτταρα προέρχονται από άλλα κύτταρα και όλα κληρονομούν πεδία οργάνωσης. Τα γονίδια είναι μέρος αυτής της οργάνωσης και παίζουν ένα σημαντικό ρόλο, αλλά δεν εξηγούν την ίδια την οργάνωση. Γιατί όχι;

Με τη βοήθεια της μοριακής βιολογίας γνωρίζουμε σήμερα τι κάνουν τα γονίδια. Βοηθούν τους οργανισμούς να σχηματίσουν πρωτεΐνες. Άλλα γονίδια σχετίζονται με τον έλεγχο της πρωτεϊνικής σύνθεσης. Αναγνωρίσιμα γονίδια ενεργοποιούνται και συγκεκριμένες πρωτεΐνες παράγονται στην αρχή των νέων αναπτυξιακών διαδικασιών. Κάποια από αυτά τα γονίδια, όπως το γονίδιο του Χοξ στις μύγες των φρούτων, σκουλήκια, ψάρια και θηλαστικά, είναι πολύ παρόμοια. Με όρους εξελικτικής, είναι γονίδια υψηλής συντήρησης. Αλλά η ενεργοποίηση τέτοιων γονιδίων δεν μπορεί από μόνη της να προσδιορίσει τη μορφή, με άλλα λόγια οι μύγες των φρούτων δε θα διέφεραν μορφικά από εμάς.

Πολλοί οργανισμοί ζουν όπως τα ελεύθερα κύτταρα, συμπεριλαμβανομένων πολλών ειδών μαγιάς, βακτηρίων και αμοιβάδας. Κάποια σχηματίζουν πολύπλοκους ορυκτούς σκελετούς, όπως στα διάτομα και τα πρωτόζωα, που ερευνήθηκαν και παρουσιάστηκαν το 19ο αιώνα από τον Ernst Haeckel. Η θεωρία της δημιουργίας των κατάλληλων πρωτεϊνών την κατάλληλη στιγμή δεν μπορεί να εξηγήσει τέτοιες δομές, χωρίς τη συμμετοχή πολλών άλλων δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένης της οργανωτικής δραστηριότητας της κυτταρικής μεμβράνης και των μικροσωληνίσκων πρωτοπλάσματος.

Πολλοί αναπτυξιακοί βιολόγοι δέχονται την ανάγκη για μια ολιστική και ενοποιητική σύλληψη του ζωντανού οργανισμού. Αλλιώς η βιολογία θα συνεχίσει να σπαρταρά, ακόμη και να πνίγεται σε ωκεανούς από δεδομένα, καθώς περισσότερα γονιδιώματα εμφανίζονται, γονίδια κλωνοποιούνται, και πρωτεΐνες χαρακτηρίζονται. Υποπτεύομαι ότι τα μορφογενετικά πεδία λειτουργούν επιβάλλοντας ειδικά μοντέλα στα αλλιώς τυχαία ή αόριστα μοντέλα δραστηριότητας. Για παράδειγμα, προκαλούν την κρυστάλλωση των μικροσωληνίσκων περισσότερο σε κάποιο συγκεκριμένο τμήμα του κυττάρου, ακόμη και αν οι υπομονάδες από τις οποίες αυτά δημιουργούνται υπάρχουν σε όλο το κύτταρο.

Τα μορφογενετικά πεδία δεν είναι αμετάβλητα, αλλά εξελίσσονται. Τα μορφογενετικά πεδία των αφγανών κυνηγετικών σκυλιών έχουν διαφοροποιηθεί από τα αντίστοιχα πεδία των προγόνων τους, των λύκων. Πώς κληρονομήθηκαν αυτά τα πεδία; Πιστεύω, αλλά δε μπορώ να αποδείξω, ότι αυτά μεταδόθηκαν μέσω κάποιου είδους μη-τοπικού συντονισμού ή αντήχησης και πρότεινα τον όρο «μορφική αντήχηση» για αυτή τη διαδικασία. Τα πεδία που οργανώνουν τη δραστηριότητα του νευρικού συστήματος έχουν ομοιοτρόπως κληρονομηθεί μέσω μορφικής αντήχησης, μεταβιβάζοντας συλλογική, ενστικτώδη μνήμη. Η αντήχηση ενός εγκεφάλου με μια παρελθόντα κατάστασή του βοηθά να κατανοηθεί η μνήμη των ζώων και των ανθρώπων. Οι κοινωνικές ομάδες παρομοίως οργανώνονται από μορφογενετικά πεδία. Οι ανθρώπινες κοινωνίες έχουν μνήμες, οι οποίες μεταδίδονται μέσω της ομαδικής κουλτούρας και είναι ρητώς μεταδιδόμενες μέσω των τελετουργικών νόμων, της ίδρυσης και του μύθου, όπως στο Εβραϊκό Πάσχα, ή στη Χριστιανική Θεία Κοινωνία και το Αμερικάνικο Ευχαριστήριο Δείπνο, μέσω των οποίων το παρελθόν γίνεται παρόν, λόγω αντήχησης, με αυτούς, που εκτελούσαν τις ίδιες τελετουργίες στο παρελθόν.

Άλλοι μπορεί να προτιμούν να απαλλάσσονται από την ιδέα των πεδίων και να ερμηνεύουν την εξέλιξη των οργανισμών με κάποιο άλλο τρόπο, ίσως χρησιμοποιώντας πιο γενικούς όρους, όπως «ιδιότητες εμφανιζόμενων συστημάτων». Αλλά, ανεξάρτητα από τις λεπτομέρειες των μοντέλων, πιστεύω ότι η φυσική εξέλιξη των συνηθειών θα παίξει ένα ουσιαστικό ρόλο σε κάθε ενοποιημένη θεωρία εξέλιξης, όχι μόνο βιολογικής, αλλά και φυσικής, χημικής, κοσμικής, κοινωνικής, πνευματικής και πολιτιστικής.

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το «Ευαγγέλιο του Ιούδα», αυτό το «ριζοσπαστικό» πρωτο-χριστιανικό κείμενο που παρουσιάζει τον Ιούδα να «προδίδει» τον Ιησού από καθήκον και για να εκπληρωθεί το αναπόδραστο της μοίρας. Ένα κείμενο που προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία του Χριστιανισμού, με τη μορφή του Ιούδα να είναι ο πλησιέστερος μαθητής του Ιησού, από τον οποίο μπορούσε να ζητήσει ακόμα και να τον προδώσει. Είναι όμως αυτό το μόνο «αιρετικό» Ευαγγέλιο; Κάθε άλλο !!! Μια ολόκληρη σειρά από πρωτο-χριστιανικά κείμενα, άγνωστα στον πολύ κόσμο, διεκδικούν τον τίτλο του «Απόκρυφου» και του «αιρετικού» Ευαγγελίου, προσπαθώντας να δώσουν μία εικόνα του Χριστιανισμού διαφορετική από αυτήν που ξέρουμε.

Η Καινή Διαθήκη όπως τη γνωρίζουμε περιέχει τα 4 «κλασσικά» και επίσημα Ευαγγέλια: του Ματθαίου, του Μάρκου, του Λουκά και του Ιωάννη. Πάντα βέβαια υπήρχαν και οι αναφορές για κάποια αποκαλούμενα «Απόκρυφα» Ευαγγέλια, μη αποδεκτά ή «ξεχασμένα» από την επίσημη Εκκλησία. Ήδη από το 1945, μία σειρά αρχαίων κειμένων γραμμένων στην κοπτική γλώσσα ήρθαν στην επιφάνεια στην περιοχή Nag Hammadi της αιγυπτιακής ερήμου.

Πρόκειται για μία σειρά από 52 αρχαία κείμενα, που συζητήθηκαν πολύ στις επόμενες δεκαετίες. Ανάμεσά τους και το λεγόμενο «Ευαγγέλιο του Θωμά» το οποίο θεωρείται από ειδικούς προγενέστερο των Ευαγγελίων του Ματθαίου και του Λουκά, οι οποίοι - κατά μία άποψη - φαίνεται μάλιστα να το χρησιμοποίησαν ως πηγή για τα δικά τους Ευαγγέλια.

Έτσι δεν είναι σήμερα περίεργο που κάποιοι ερευνητές, όπως η Elaine Pagels, καθηγήτρια Θεολογίας στο πανεπιστήμιο του Princeton, μελετούν αυτά τα αρχαία, αμφιλεγόμενα κείμενα, γνωστά ως «Γνωστικά Ευαγγέλια» τα οποία παρουσιάζουν μία εναλλακτική άποψη για τα πρώτα χριστιανικά χρόνια και το βαθύτερο νόημα των χριστιανικών διδασκαλιών. Η Pagels αναλύσει αυτό το ζήτημα στο έργο της "Jesus and His Message in the Gnostic Gospels" («Ο Ιησούς και του Μήνυμά Του στα Γνωστικά Ευαγγέλια»).

Η Pagels αναφέρεται σε μία εποχή που το χριστιανικό δόγμα δεν είχε διαμορφωθεί πλήρως. Αυτό εξάλλου έγινε μέσα από μία διαδικασία Οικουμενικών Συνόδων και συνεχών διαμαχών ανάμεσα σε χριστιανικές ομάδες που η μία έλεγχε δογματικά την άλλη σε θέματα κατανόησης των χριστιανικών διδασκαλιών και μία διαδικασία που κράτησε αιώνες!

Ανάμεσα στις πρώτες χριστιανικές ομάδες ήταν και αυτή των Γνωστικών Χριστιανών οι οποίοι πήραν το όνομά τους από την πεποίθησή τους ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι απλά μία πίστη, αλλά ένα σύστημα γνώσης και διδασκαλιών που επιτρέπει στον άνθρωπο να γνωρίσει τον εαυτό του και τη Φύση. Κατά την Pagels την τάση αυτή αποτυπώνουν τα παρακάτω λόγια του Ιησού, παρμένα από το - Απόκρυφο - Ευαγγέλιο του Θωμά: «Πρέπει να βγάλεις αυτό που είναι μέσα σου για να σωθείς, αλλιώς θα καταστραφείς» (σε ελεύθερη μετάφραση).

Για τους Γνωστικούς, κάθε άνθρωπος μπορεί να γίνει «Υιός του Θεού» μέσα από την προσωπική έρευνα και την αναζήτηση των αιτιών της χαράς, της λύπης, της αγάπης ή του μίσους. Ο ίδιος ο Ιησούς δεν αποτελεί παρά ένα «μοντέλο» δράσης, ένα παράδειγμα για τον κάθε άνθρωπο-αναζητητή της Αλήθειας και του Θεού.

Με τον τρόπο αυτό οι Γνωστικοί παρουσιάζονται σαν μία φιλοσοφική-εσωτεριστική ομάδα παρά μία ακόμα ομάδα πιστών στους κόλπους της Χριστιανικής Εκκλησίας των πρώτων αιώνων μ.Χ. Είναι γνωστό ότι πυρήνες Γνωστικών αναπτύχθηκαν σε όλη σχεδόν τη Μεσόγειο, επηρεάζοντας τη χριστιανική σκέψη και τα - αδιαμόρφωτα ακόμα χριστιανικά δόγματα - δίνοντας μία έντονη φιλοσοφική χροιά στη νέα θρησκεία.

Βέβαια η ίδια η φύση του Γνωστικισμού και το χαρακτηριστικό της προσωπικής αναζήτησης περιόρισε τον Γνωστικισμό στο να μην μπορεί να εξαπλωθεί στις μάζες και να αποτελέσει το πνευματικό χώρο μόνο των ανθρώπων-αναζητητών, όπως και κάθε φιλοσοφικό σύστημα που αναγκαστικά περιορίζεται στους ανθρώπους που θέλουν να ζήσουν με τις αρχές του.

Ανάμεσα στις επιρροές του Γνωστικισμού είναι η συγγραφή των λεγόμενων «Γνωστικών Ευαγγελίων» που δίνουν μία διαφορετική διάσταση στο Χριστιανισμό καθώς διαφέρουν στο πνεύμα τους από τα τέσσερα επίσημα Ευαγγέλια. Αυτές τις διαφορές τονίζει στο έργο της η Pagels αντιπαραθέτοντας χωρία από τα Γνωστικά και από τα κανονικά Ευαγγέλια.

Οι αντιπαραθέσεις αυτές αποτέλεσαν αιτία συγκρούσεων και αιρετικών κινήσεων ήδη από τα πρωτο-χριστιανικά χρόνια, δίνοντας μορφή στο χριστιανικό δόγμα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν «λυθεί» και απαντηθεί για τον σύγχρονο Χριστιανό-αναζητητή.

Για παράδειγμα η σύγκριση Γνωστικών και κανονικών Ευαγγελίων φέρνει στην επιφάνεια το ζήτημα της φύσης του Ιησού: ήταν ο «Μονογενής Υιός Θεού» όπως αναφέρεται π.χ. στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο ή απλά ένα οδηγός, ένας φωτισμένος άνθρωπος για να μας δείξει το Δρόμο του Θεού, όπως παρουσιάζεται στις γνωστικές διδασκαλίες. Ερώτημα που προκάλεσε αιρέσεις και σχίσματα στους κόλπους της νέας θρησκείας πριν από 2000 χρόνια.

Επιπλέον τα Γνωστικά Ευαγγέλια φέρονται να περιέχουν εσωτερικές και απόκρυφες διδασκαλίες του Ιησού, προεκτείνοντας τον χαρακτήρα των κανονικών Ευαγγελίων που περισσότερο περιέχουν ιστορικά στοιχεία, ηθικές διδασκαλίες και παραβολές.

Όλες αυτές οι θέσεις των Γνωστικών έκαναν κάποιους από τους πρώτους Πατέρες και ιεράρχες του Χριστιανισμού να δουν στο πρόσωπο των Γνωστικών μία «αιρετική» κίνηση, καθώς διαπίστωναν ότι βρίσκονται μπροστά στο φαινόμενο μίας ομάδας φιλοσοφικού-εσωτερικού τύπου που έβρισκε έδαφος να αναπτυχθεί στα πλαίσια της νέας θρησκείας, η οποία θέλοντας να απευθυνθεί στις μάζες των μεσογειακών λαών, περιείχε αναγκαστικά περισσότερο το στοιχείο της πίστης παρά της έρευνας.

Φιλοσοφικά ερωτήματα όπως αυτό της φύσης του Ιησού, έπρεπε να αποτελούν δογματικές αλήθειες κι όχι σημείο τριβής και προσωπικής αναζήτησης και οι αναζητήσεις των Γνωστικών δεν ήταν καθόλου «εύπεπτες» για τον πολύ κόσμο. Αντίθετα περιέπλεκαν τα πράγματα. Αυτό έκανε τον Ειρηναίο, επίσκοπο της Λυών να θεωρεί ότι οι Γνωστικοί έκαναν περισσότερο κακό παρά καλό στη νεογέννητη Εκκλησία και να αποκηρύξει τα Γνωστικά Ευαγγέλια υποστηρίζοντας ότι «όπως υπάρχουν τέσσερις κύριοι άνεμοι, τέσσερις στύλοι που συγκρατούν τον Ουρανό και τέσσερις γωνίες στο Σύμπαν, έτσι υπάρχουν και μόνο τέσσερα κανονικά Ευαγγέλια» (αυτά των τεσσάρων Ευαγγελιστών).

Όμως η Pagels στο έργο της δίνει μία πιο ορθολογιστική εξήγηση στην απόρριψη των Γνωστικών Ευαγγελίων (και σε επέκταση και όλου του Γνωστικισμού) από την επίσημη πρωτο-χριστιανική Εκκλησία. Κατά την Pagels οι φιλοσοφικές αναζητήσεις των Γνωστικών θεωρήθηκαν επικίνδυνες καθώς υποδείκνυαν έναν δρόμο προς τον Θεό που περνούσε από την προσωπική αναζήτηση και προσπάθεια, παρά από τους θεσμούς της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια η Εκκλησία δεν ήταν ο απαραίτητος ενδιάμεσος σταθμός-γέφυρα ανάμεσα σε άνθρωπο και Θεό - και αυτό βέβαια ήταν επικίνδυνο για την υπό διαμόρφωση και εξάπλωση χριστιανική πίστη.

Ο φιλοσοφικός και εσωτερικός δρόμος των Γνωστικών γίνεται φανερός και από επιρροές που αυτοί είχαν με φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα της Ανατολής, κυρίως με τον Βουδισμό. Η πραγμάτωση του Γνωστικού έρχεται μέσα από τεχνικές διαλογισμού, ασκήσεις και βίωση κάποιας ηθικής διδασκαλίας. Οι πρακτικές αυτές ήταν απαραίτητες για τους πρώτους Χριστιανούς που δεν αρκούνταν στην απλή πίστη αλλά ήθελαν να συμπληρώσουν το πνευματικό τους κενό με μία εσωτερική αναζήτηση και το προσωπικό βίωμα.

Επιπλέον τα Γνωστικά Ευαγγέλια παρουσιάζουν έντονο το ρόλο της γυναίκας στο άμεσο περιβάλλον του Ιησού, καθώς αναφέρονται σε ένα σύνολο γυναικών που περιλαμβάνονται στον στενό κύκλο του.

Όλοι αυτοί υπήρξαν παράγοντες εξάπλωσης του Γνωστικισμού στον χώρο της Μεσογείου, στους πρώτους αιώνες μ.Χ. παρόλο που σύντομα οι διδασκαλίες τους, τα Ευαγγέλιά τους και γενικότερα το φιλοσοφικό τους σύστημα παραγκωνίστηκε από την επίσημη Εκκλησία.

Η πρόσφατη ανακάλυψη του «Ευαγγελίου του Ιούδα» έρχεται απλά να ξαναφέρει στην επιφάνεια το ζήτημα των απόκρυφων χριστιανικών διδασκαλιών, της επιρροής του Χριστιανισμού από άλλα φιλοσοφικά και θρησκευτικά συστήματα της εποχής αυτής και του κατά πόσον η αναζήτηση του Θεού μπορεί να αποτελέσει προσωπική υπόθεση ή πρέπει να περάσει μέσα από ένα σύστημα πίστης (αναγκαστικά λίγο ως πολύ δογματικό).

Η τάση του νου να θολώνει κάποιες φορές το όριο μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης μπορεί να βοηθήσει στην κατανόηση του φαινομένου των επιθανάτιων εμπειριών, προτείνει μια προκαταρκτική έρευνα.

Αποτελεί μια ανοικτή ερώτηση το γιατί κάποιοι άνθρωποι βλέπουν ένα λαμπερό φως, νιώθουν ότι απομακρύνονται από το σώμα τους, ή έχουν άλλες ασυνήθιστες αισθήσεις, όταν βρίσκονται κοντά στο θάνατο, ή όταν πιστεύουν ότι πρόκειται να πεθάνουν. Μερικοί άνθρωποι βλέπουν αυτές τις επονομαζόμενες «επιθανάτιες εμπειρίες» ως αποδείξεις για τη ζωή μετά το θάνατο, ενώ πολλοί νευρολόγοι έχουν θεωρήσει το φαινόμενο εξαιρετικά πολύπλοκο για να μπορεί να μελετηθεί επιστημονικά. Αλλά η νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Neurology (neurology.org), προτείνει ότι η αιτία των επιθανάτιων εμπειριών είναι βιολογική και σχετίζεται με το θόλωμα των ορίων μεταξύ ύπνου και εγρήγορσης. Οι ερευνητές βρήκαν ότι άτομα που υποστηρίζουν ότι είχαν επιθανάτιες εμπειρίες, πολύ πιθανό να έχουν ένα ιστορικό «παρείσφρησης REM», κατά το οποίο μέρος της ονειρικής κατάστασης παρεισδύει μέσα στην πραγματικότητα του ατόμου, καθώς αυτό ξυπνά. Μπορεί για παράδειγμα το άτομο να νιώθει παράλυση μόλις ξυπνά, ή να έχει οπτικές ή ακουστικές παραισθήσεις, όταν αποκοιμιέται ή ξυπνά. Από τα 55 άτομα, που μελετήθηκαν και είχαν κάποια επιθανάτια εμπειρία, το 60% είχαν σε κάποια στιγμή της ζωής τους βιώσει παρείσφρηση REM (REM: Rapid Eye Movement - γρήγορη κίνηση των οφθαλμικών βολβών, κατά τη διάρκεια που κάποιος ονειρεύεται).

Αφυπνίζοντας το σώμα

Τα αποτελέσματα της έρευνας οδηγούν στη θεωρία ότι το σύστημα αφύπνισης του εγκεφάλου προδιαθέτει σε κάποια άτομα και τα δύο φαινόμενα, την παρείσφρηση REM και την επιθανάτια εμπειρία, όπως υποστηρίζει ο Δρ. Kevin Nelson, νευρολόγος στο πανεπιστήμιο του Kentucky στο Lexington. Το σύστημα αφύπνισης, λέει ο Nelson, ρυθμίζει όχι μόνο το στάδιο REM του ύπνου, αλλά ακόμη την προσοχή και την ετοιμότητα του ατόμου κατά τη διάρκεια της εγρήγορσης, συμπεριλαμβανομένων των καταστάσεων που το άτομο βιώνει κίνδυνο. Και συμπληρώνει ότι πολλά από τα στοιχεία της παρείσφρησης REM σχετίζονται με αυτά της επιθανάτιας εμπειρίας. Κατά τη διάρκεια του σταδίου REM, τα οπτικά κέντρα του εγκεφάλου εμφανίζουν έντονη δραστηριότητα, ενώ τα άκρα των μυών εμφανίζουν προσωρινή παράλυση. Έτσι, κατά το Nelson, η παρείσφρηση REM κατά τη βίωση ενός κινδύνου, θα μπορούσε να προκαλέσει το όραμα του φωτός και την αίσθηση του θανάτου, που νιώθουν συχνά τα άτομα που έχουν επιθανάτιες εμπειρίες.

Όχι όλη η αλήθεια...

Άλλες ενδείξεις υποστηρίζουν πως η παρείσφρηση του σταδίου REM παίζει κάποιο ρόλο για τις επιθανάτιες εμπειρίες, λέει ο Nelson. Και συμπληρώνει, πως ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η διέγερση του σπλαχνικού νεύρου, που συνδέει τον εγκέφαλο με την καρδιά, τους πνεύμονες και το έντερο, ερεθίζει την παρείσφρηση του σταδίου REM. Και σίγουρα η αυξανόμενη δραστηριότητα αυτού του νεύρου είναι μέρος του μηχανισμού ανταπόκρισης σε κίνδυνο του σώματος του ατόμου. Αλλά ακόμη, λέει ο Nelson, δε πιστεύει ότι η παρείσφρηση του REM μπορεί να εξηγήσει ολοκληρωτικά το φαινόμενο της επιθανάτιας εμπειρίας και τα αποτελέσματα της έρευνας δε θα έπρεπε να στερήσουν το μεταφυσικό νόημα που έχουν δώσει οι άνθρωποι σε αυτές τις εμπειρίες. «Η εργασία μου είναι πνευματικά ουδέτερη», λέει ο Nelson, τονίζοντας ότι η έρευνα μπορεί να επισημάνει μόνο τον τρόπο που ο εγκέφαλος συμμετέχει στη μεταθανάτια εμπειρία, αλλά δε μπορεί να δώσει απάντηση για τους λόγους, που αυτή συμβαίνει. «Το γιατί, δεν μπορεί να απαντηθεί επιστημονικά», συμπληρώνει.

Ακούτε βαριά βήματα στον διάδρομο του επάνω ορόφου, ενώ ξέρετε πως δεν είναι κανείς πάνω... Μία πόρτα κλείνει χωρίς εμφανή αιτία... Συχνά χρησιμοποιούμενα αντικείμενα εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται χωρίς λόγο... Το φως της κουζίνας ανάβει από μόνο του. Μυρίζετε ένα περίεργο άρωμα στην ατμόσφαιρα του σπιτιού σας...

Τα παραπάνω μπορεί να είναι ενδείξεις, πως το σπίτι σας είναι στοιχειωμένο. Τα αληθινά στοιχειώματα είναι ένα σπάνιο φαινόμενο και συχνά είναι δύσκολο να διακρίνετε εάν τα περίεργα φαινόμενα που συμβαίνουν στο σπίτι σας οφείλονται σε στοίχειωμα. Για την ακρίβεια, κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι είναι «στοίχειωμα», τι το προκαλεί και γιατί αρχικά συμβαίνει. Υπάρχουν πολλές θεωρίες, αλλά είναι πάνω απ' όλα θεωρίες. Το ζητούμενο είναι: Εάν πιστεύετε πως το σπίτι σας είναι στ’ αλήθεια στοιχειωμένο, ποια είναι η καλύτερη στάση που θα μπορούσατε να κρατήσετε;

Τα σημάδια του στοιχειώματος

Το πρώτο βήμα είναι να προσδιορίσετε όσο περισσότερο μπορείτε, εάν πράγματι βρίσκετε αντιμέτωποι με μία γνήσια περίπτωση στοιχειώματος. Δεν μοιάζουν όλες οι περιπτώσεις στοιχειώματος μεταξύ τους και συχνά παρουσιάζουν μια ποικιλία φαινομένων. Κάποιες αφορούν ένα μόνο είδος περίεργου φαινομένου - όπως το να κλείνει απότομα η πόρτα χωρίς λόγο και πολύ συχνά - ενώ άλλες παρουσιάζουν μια μεγάλη γκάμα φαινομένων, που κυμαίνονται από αλλόκοτους ήχους μέχρι και ξεκάθαρες εμφανίσεις ανθρώπινων προσώπων ή οντοτήτων εν γένει.

Ας δούμε μια μερική λίστα φαινομένων, που μπορεί να καθιστούν πιθανή την περίπτωση στοιχειώματος:

1. Ανεξήγητοι θόρυβοι - βήματα, χτυπήματα, κρότος, σαματάς, ήχοι ξυσίματος, ήχος από κάτι που πέφτει. Κάποιες φορές οι ήχοι είναι αδιόρατοι και κάποιες άλλες μπορεί να είναι αρκετά δυνατοί.
2. Πόρτες, ντουλάπες και ντουλάπια που ανοίγουν και κλείνουν - τις περισσότερες φορές, τα φαινόμενα αυτά δεν τα βλέπει κανείς απευθείας. Το υποκείμενο είτε ακούει τους συγκεκριμένους θορύβους από τις πόρτες που ανοίγουν και κλείνουν (οι κάτοικοι ενός σπιτιού μπορούν να ξεχωρίσουν εύκολα τους ήχους που κάνουν διάφορα πράγματα στο σπίτι τους) ή πηγαίνοντας προς ένα δωμάτιο θα διαπιστώσει πως η πόρτα είναι ανοιχτή ή κλειστή, ενώ την είχε αφήσει σε άλλη κατάσταση. Κάποιες φορές έπιπλα, όπως οι καρέκλες της κουζίνας, φαίνεται σα να έχουν μετακινηθεί. Πολύ σπάνια είναι η περίπτωση που το υποκείμενο θα βρεθεί ως αυτόπτης μάρτυρας την ώρα που η μετακίνηση συμβαίνει.
3. Φώτα που ανάβουν και σβήνουν - επίσης τα φαινόμενα αυτά σπανίως γίνονται αντιληπτά τη στιγμή που συμβαίνουν, αλλά συνήθως βρίσκει κανείς το φως αναμμένο ή σβηστό, ενώ είναι σίγουρος πως το είχε αφήσει στην αντίθετη κατάσταση. Αυτό μπορεί επίσης να συμβεί με τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και άλλες ηλεκτρικές συσκευές.
4. Αντικείμενα που εξαφανίζονται και επανεμφανίζονται - αναφέρεται στην πολύ συχνή σε πολλούς ανθρώπους εμπειρία, να μη μπορούν να βρουν ένα συνήθους χρήσεως αντικείμενο, όπως για παράδειγμα τα κλειδιά του αυτοκινήτου, το οποίο είναι σίγουροι πως άφησαν σε ένα σημείο, όπου συνήθως το τοποθετούν. Αλλά έχει εξαφανιστεί και όσο κι αν ψάχνει κανείς δεν το βρίσκει. Κάποια στιγμή αργότερα, το αντικείμενο βρίσκεται και πάλι ακριβώς στη θέση που είχε τοποθετηθεί αρχικά. Είναι σα να είχε δανειστεί κάποιος ή κάτι για λίγη ώρα το αντικείμενο και το επέστρεψε αμέσως μετά. Κάποιες φορές αντικείμενα δεν επιστρέφονται για μέρες ή και βδομάδες ακόμα, αλλά όταν κανείς τα ξαναβρίσκει, είναι σε μία πολύ προφανή θέση, τέτοια που χωρίς αμφιβολία δε θα μπορούσε κανείς να μην τα είχε προσέξει.
5. Ανεξήγητες σκιές - η θέαση φευγαλέων μορφών και σκιών, συνήθως με την άκρη του ματιού. Πολλές φορές οι σκιές αυτές έχουν ασαφή ανθρώπινη μορφή, ενώ άλλες φορές είναι πολύ λιγότερο ευδιάκριτης μορφής ή είναι μικρότερες.
6. Περίεργη συμπεριφορά ζώων - ο σκύλος, η γάτα ή κάποιο άλλο κατοικίδιο συμπεριφέρεται περίεργα. Οι σκύλοι μπορεί να γαβγίζουν σε κάτι αόρατο, να φοβούνται χωρίς εμφανή λόγο, ή να αρνούνται να μπουν σε έναν χώρο, όπου συνήθως μπαίνουν. Οι γάτες μπορεί να φαίνεται πως «παρακολουθούν» κάτι που διασχίζει το δωμάτιο. Τα ζώα έχουν μεγαλύτερη αισθητική οξύτητα από τους ανθρώπους και πολλοί ερευνητές εικάζουν πως έχουν και πιο σαφείς παραψυχικές δεξιότητες.
7. Αίσθημα πως κάποιος σας παρακολουθεί - δεν είναι ασυνήθιστο φαινόμενο και μπορεί να αποδοθεί σε πολλές αιτίες, αλλά μπορεί να έχει παραφυσική πηγή, εάν το συγκεκριμένο αίσθημα επιμένει να συμβαίνει σε κάποιο συγκεκριμένο μέρος του σπιτιού, κάποια συγκεκριμένη ώρα.

Οι παραπάνω είναι κάποιες από τις πιο συχνές εμπειρίες που έχουν αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν πως το σπίτι τους είναι στοιχειωμένο. Ωστόσο, ακόμα πιο περίεργα πράγματα μπορεί να συμβούν...

Σημαντικότερες ενδείξεις

Τα παρακάτω φαινόμενα είναι πιο σπάνια, αλλά θα μπορούσαν να αποτελέσουν πιο ισχυρές ενδείξεις στοιχειώματος:

1. Ήπια ψυχοκινητικά φαινόμενα - να ακουστεί ο ήχος μιας πόρτας που ανοίγει και κλείνει είναι μια περίπτωση. Αλλά το να γίνεται ορατό το φαινόμενο την ώρα που συμβαίνει, είναι διαφορετικό. Παρομοίως, το να δει κανείς το φως να ανάβει και να σβήνει από μόνο του, αποτελεί ισχυρότερη απόδειξη στο ότι κάτι ανεξήγητο συμβαίνει. Έχετε δει την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο να ανοίγουν από μόνα τους; Ή ίσως είσαστε παρόντες όταν ένα παιχνίδι με μπαταρίες αρχίζει να λειτουργεί από μόνο του. Πόρτες και παράθυρα κλειδώνουν ή ξεκλειδώνουν. Κάποιοι άνθρωποι αναφέρουν πως όταν βρίσκονται στο κρεβάτι τους, μπορούν να νιώσουν ή και να ακούσουν κάτι, που κάθεται στο κρεβάτι.
2. Αίσθηση αγγίγματος - είναι διαφορετική από την αίσθηση που μπορεί να έχει κάποιος όταν νιώθει ότι κάποιος τον παρακολουθεί. Κάποιοι άνθρωποι νιώθουν πως κάτι περνάει ξυστά από δίπλα τους, κάτι αγγίζει τα μαλλιά τους, ή ένα «χέρι» ακουμπά στον ώμο τους. Κάποιοι άλλοι μπορεί να αισθανθούν ελαφριά χτυπήματα, σκουντήματα ή σπρωξίματα.
3. Κλάματα και ψίθυροι - σε μερικές περιπτώσεις είναι δυνατό να ακούγονται πνιχτές φωνές, ψίθυροι και κλάματα. Άλλες φορές μπορεί να ακούγεται μουσική από κάποια άγνωστη πηγή. Επίσης κάποιοι άνθρωποι έχουν ακούσει κάποιος να λέει το όνομά τους. Το συγκεκριμένο φαινόμενο αποτελεί μία "ιδιωτική εμπειρία", αλλά κερδίζει σε αξιοπιστία εάν πέσει στην αντίληψη περισσοτέρων του ενός ατόμου.
4. Ψυχρές ή θερμές περιοχές - οι ψυχρές περιοχές αποτελούν κλασσικά συμπτώματα στοιχειώματος, αλλά και οποιαδήποτε άλλη ανεξήγητη μεταβολή της θερμοκρασίας σε έναν χώρο, θα μπορούσε επίσης να αποτελέσει στοιχείο.
5. Ανεξήγητες οσμές - μία ευδιάκριτη μυρωδιά από άρωμα ή κολόνια που δεν υπάρχει στο σπίτι. Αυτό το φαινόμενο συνήθως έρχεται και φεύγει χωρίς κάποιον εμφανή λόγο και μπορεί να συνοδεύει άλλα φαινόμενα όπως σκιές, φωνές ή ψυχοκινητικά φαινόμενα. Επίσης, μπορεί να συμβεί να υπάρξουν και άσχημες μυρωδιές.

Κάποιες σπάνιες φορές, υπάρχουν ακόμα πιο ακραία φαινόμενα, μερικά από τα οποία φέρουν την ονομασία "poltergeist", και μπορεί να αποτελέσουν πολύ ισχυρή ένδειξη πως υπάρχει στοίχειωμα:

1. Κίνηση ή αιώρηση αντικειμένων (σοβαρά ψυχοκινητικά φαινόμενα) - πιάτα να σέρνονται επάνω στο τραπέζι, κάδρα να πέφτουν από τον τοίχο, πόρτες να κλείνουν απότομα με κρότο, ή ακόμα και έπιπλα να σέρνονται στο πάτωμα.
2. Φυσική επίθεση - εκδορές, χτυπήματα ή και δυνατά σπρωξίματα. Αυτό το είδος προσωπικών επιθέσεων είναι εξαιρετικά σπάνιο και προφανώς πολύ ενοχλητικό.
3. Άλλες φυσικές αποδείξεις - ανεξήγητες γραφές σε χαρτί ή στους τοίχους, σημάδια γραψίματος στα χέρια ή στα πόδια.
4. Εμφανίσεις - φυσική εκδήλωση ενός πνεύματος ή κάποιας οντότητας. Επίσης πολύ σπάνια φαινόμενα, που μπορούν να πάρουν πολλές μορφές: ανθρωπόμορφη ομίχλη ή ομίχλη που παίρνει κάποια απροσδιόριστη μορφή, διαφανείς ανθρώπινες σιλουέτες που εξαφανίζονται γρήγορα, και ακόμα πιο σπάνια ανθρώπινες μορφές που μοιάζουν αληθινές και συμπαγείς όπως κάθε ζωντανός άνθρωπος, αλλά που εξαφανίζονται πηγαίνοντας σε κάποιο άλλο δωμάτιο, ή την ώρα που κάποιος κοιτάζει μια τέτοια μορφή.

Στο δεύτερο μέρος: προτεινόμενη αντιμετώπιση

Εξετάστε και αποκλείστε τις ορθολογικές ερμηνείες

Κάποιος που έχει αντιμετωπίσει φαινόμενα όπως αυτά τα οποία περιγράφηκαν, ως σοβαρότερες ή πιο ήπιες ενδείξεις στοιχειώματος, μπορεί να πιστεύει κάτι τέτοιο δικαίως, μπορεί και όχι. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με ανθρώπους που έχουν ειδικευτεί στην έρευνα αυτού του τομέα, οι περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις, δεν υποδεικνύουν τελικά την επιβεβαίωση στοιχειώματος.

Το ανθρώπινο μυαλό και οι αισθήσεις μπορούν πολύ εύκολα να ξεγελαστούν. Και συχνά οι άνθρωποι εκλαμβάνουν διάφορα ασυνήθιστα ή δύσκολα εξηγήσιμα φαινόμενα ως ανεξήγητα. Πριν καταλήξετε στο συμπέρασμα πως υπάρχει κάποιο φάντασμα στο σπίτι σας ή μετακομίσετε από το φόβο σας, κάνετε μία καλή προσπάθεια για να βρείτε λογικές ερμηνείες γι’ αυτά που συμβαίνουν. Ουσιαστικά, όλα τα φαινόμενα που αναλύθηκαν στις 16 περιπτώσεις - ενδείξεις, θα μπορούσαν να έχουν απολύτως φυσιολογικές αιτίες:

• Οι θόρυβοι θα μπορούσαν να προέρχονται από τη μετακίνηση επίπλων σε ένα διπλανό σπίτι, ή να οφείλονται σε κάποιο υδραυλικό πρόβλημα, ακόμα και να παράγονται από διάφορα ζώα όπως ποντίκια στη σοφίτα ή το πατάρι.


• Οι πόρτες μπορεί να ανοίγουν και να κλείνουν εξαιτίας κάποιου μεντεσέ που είναι ελαττωματικός, ή και να ωθούνται από κάποιο ρεύμα αέρος.


• Η εξαφάνιση και εμφάνιση αντικειμένων, μπορεί να βασίζεται στη δική σας απροσεξία ή ασθενή μνήμη.


• Οι σκιές θα μπορούσαν να προέρχονται από τελείως φυσιολογικές αιτίες, όπως τα φώτα ενός περαστικού αυτοκινήτου.


• Όσο αληθινά και να φαίνονται μερικά από τα προαναφερόμενα φαινόμενα, δεν αποκλείεται τελικά, να είναι και προϊόντα της φαντασίας σας.

Βέβαια, όσο πιο ακραία είναι τα φαινόμενα, τόσο πιο δύσκολο είναι να τους αποδώσετε κάποια λογική εξήγηση. Και όπως έχει ήδη αναφερθεί, εάν ένα φαινόμενο διαπιστώνεται από περισσότερους μάρτυρες, μάλλον θα έπρεπε να το εκλάβουμε ως σοβαρότερο και περισσότερο ανεξήγητο.

Αναζητείστε βοήθεια ώστε να βρείτε λογικές εξηγήσεις για τα περίεργα φαινόμενα. Ένας υδραυλικός μπορεί να σας βοηθήσει να εντοπίσετε, από πού προέρχονται κρότοι και ασυνήθιστοι θόρυβοι. Απευθυνθείτε σε έναν ξυλουργό για να ελέγξει την πόρτα που ανοίγει και κλείνει από μόνη της. Κάποιος φίλος σε μια συζήτηση, πιθανόν να σας βοηθήσει να εξετάσετε έναν παράγοντα που δεν είχατε περιλάβει στην ερμηνεία σας. Σε γενικές γραμμές, προσπαθήστε όσο περισσότερο μπορείτε να αποδείξετε ότι το σπίτι σας δεν είναι στοιχειωμένο.

Κρατήστε ημερολόγιο

Εάν πιστεύετε πως έχετε αποκλείσει όλες τις λογικές ερμηνείες για τα φαινόμενα που συμβαίνουν στο χώρο σας, αλλά συνεχίζουν να υφίστανται σε μία τακτική συχνότητα ή ακόμα και πιο τυχαία, καταγράψτε τα. Κρατήστε ημερολόγιο με την ακριβή περιγραφή των συμβάντων. Για παράδειγμα:

• 2 Ιουνίου 2005 - 10:20 μ.μ. / καθόμουν και έβλεπα τηλεόραση, όταν το φως του μπάνιου άναψε από μόνο του. Πήγα εκεί και το έκλεισα.


• 10 Ιουνίου 2005 - 9:14 μ.μ. / ήμουν στην κουζίνα όταν άκουσα βήματα στο διάδρομο του επάνω ορόφου. Δεν υπήρχε κανείς επάνω. Ανέβηκα επάνω να ερευνήσω και δε βρήκα κάποια αιτία.

Εάν ακούτε περίεργους θορύβους ή φωνές, προσπαθήστε να τις ηχογραφήσετε. Ακόμα, μπορείτε να βιντεοσκοπήσετε ή να φωτογραφήσετε οπτικά φαινόμενα. Κρατήστε το ημερολόγιο και τα μηχανήματα καταγραφής σε μέρος τέτοιο, που να μπορείτε να τα χρησιμοποιήσετε άμεσα όταν συμβεί κάτι.

Αποφύγετε κάθε λογής «επαγγελματίες ειδικούς»

Ο αόρατος κόσμος είναι ένας κόσμος που μας περιβάλλει και συνυπάρχει μαζί μας, αλλά δύσκολα εμπλέκεται με φυσικές εκδηλώσεις στην πραγματικότητά μας. Η περίπτωση της φυσικής εκδήλωσης μιας οντότητας που δεν ανήκει στον οικείο σε εμάς κόσμο είναι τόσο σπάνια, που θα μπορούσε να τη χαρακτηρίσει κανείς σχεδόν απίθανη. Ακόμα περισσότερο, οι νεκροί δεν επισκέπτονται τον κόσμο των ζωντανών, έτσι η περίεργη μορφή που μπορεί να έχετε παρατηρήσει και που μοιάζει στην γιαγιά σας που πρόσφατα απεβίωσε, δεν είναι το φάντασμα της γιαγιάς σας ή τουλάχιστον η μορφή αυτή στερείται της ουσίας αυτής, που την έκανε να αποτελεί ένα ανθρώπινο με συνείδηση ον.

Έτσι, αποφύγετε να προσεγγίσετε και να συμβουλευτείτε ανθρώπους, που ισχυρίζονται πως μπορούν να έρθουν σε επαφή με το πνεύμα ή το φάντασμα ενός εκλειπώντος προσώπου, ιδιαίτερα δε, όταν ζητούν και αμοιβή γι’ αυτό. Είναι σίγουρα λυπηρό να χάνουμε έναν δικό μας άνθρωπο, αλλά αυτό είναι μια τελείως φυσική πορεία και δεν μπορεί να επέμβει κανείς σε αυτά που συμβαίνουν σε μια «άλλη, πιο αύλη ζωή» με τη βοήθεια κάποιου δήθεν ειδικού.

Μη φοβάστε

Ο φόβος, είναι ο χειρότερος σύμβουλος και θολώνει την αντίληψη. Οπλιστείτε με καλή διάθεση, ορθολογισμό και ψυχραιμία και προσπαθήστε να καθαρίσετε το σπίτι σας, από οτιδήποτε σκοτεινό και απειλητικό. Κάποια πράγματα που μπορείτε να κάνετε είναι:

• Σκουπίστε και ξεσκονίστε πολύ καλά το σπίτι, δίνοντας ιδιαίτερη σημασία σε γωνίες και σκοτεινά σημεία.


• Πλύνετε και καθαρίστε όσο καλύτερα μπορείτε το πάτωμα, τους τοίχους, ντουλάπια και διάφορα αντικείμενα που μπορούν να πλυθούν.


• Ανοίξτε τα παράθυρα και αφήστε το σπίτι για αρκετή ώρα να αεριστεί και να λουστεί στο φως του ήλιου.


• Αρωματίστε το χώρο με ευχάριστα αρώματα και βάλτε να παίζει κατά προτίμηση κλασική μουσική, όπως έργα του Μότσαρτ.

Σημαντικό είναι, κατά τη διάρκεια των παραπάνω ενεργειών, να κάνετε καλές και αγνές σκέψεις και να εμποτίσετε το χώρο με θετικότητα. Και να θυμάστε: Ο φόβος και ο υπερβολικός ενθουσιασμός είναι κακοί σύμβουλοι.

Παράθυρο στο αόρατο

Κάποιοι άνθρωποι που έχουν την εμπειρία φαινομένων, όπως αυτά που έχουν περιγραφεί, στην πραγματικότητα μπορεί να βιώνουν μία επαφή με τα αόρατα πεδία, να ανοίγουν ένα παράθυρο στην αντίληψη. Αυτό μπορεί να συμβεί σε δύο περιπτώσεις:

• Από ξαφνικό σοκ - έντονη στεναχώρια, ένα ατύχημα, φάρμακα και ουσίες, βίαιη αλλαγή της κοσμοαντίληψης για διάφορους λόγους και άλλες αιτίες, μπορεί να μας κάνουν να βλέπουμε πράγματα που υπάρχουν γύρω μας σε λεπτότερα πεδία, στα οποία όμως κανονικά δεν μπορούμε να έχουμε πρόσβαση. Συνήθως, όταν η ψυχολογική κατάσταση του υποκειμένου σταθεροποιηθεί, παύει να υπάρχει και αυτού του είδους η επικοινωνία, που κατά βάση είναι ούτως ή άλλως διαστρεβλωμένη και παραπλανητική, εξαιτίας της έλλειψης κατάλληλης προεργασίας.


• Από προδιάθεση που έχει τις ρίζες της στο μακρινό παρελθόν - εάν ο άνθρωπος που έχει αυτές τις εμπειρίες, έχει δημιουργήσει το κατάλληλο υπόβαθρο για επικοινωνία με τον αόρατο κόσμο, σε κάποια άλλη προηγούμενη ενσάρκωσή του στον κόσμο της ύλης. Σ΄αυτήν την περίπτωση, κάποια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου ξυπνάει αυτή του η ικανότητα.

Και στις δύο περιπτώσεις, καλό είναι να επανεξετάσουμε τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε. Να αντιληφθούμε τη συνέχεια της ζωής, το αέναο των κύκλων της ύπαρξης. Η στροφή σε πνευματικότερες ασχολίες και σκέψεις, μπορεί να μας βοηθήσει όχι μόνο να απαντήσουμε στα ερωτήματα που μας γεννήθηκαν από τα ανεξήγητα συμβάντα, αλλά και να φωτίσουμε με ένα νέο πνευματικό φως τη ζωή μας.

Ο Τιτάνας μοιάζει πολύ με τη Γη σε πρώιμη εποχή

"Μια κατεψυγμένη σφαίρα, που καλύπτεται από υγρή άμμο οργανικής σύνθεσης και είναι σμιλευμένη από υγρό, πιθανότατα μεθάνιο". Αυτή είναι η περιγραφή της εικόνας του δορυφόρου του Κρόνου Τιτάνα, όπως προκύπτει από τα δεδομένα που περισυλλέχθηκαν από την εξέταση του Huygen, που άγγιξε την επιφάνεια του πλανήτη τον Ιανουάριο. Το περιοδικό Nature παρουσίασε τις πρώτες αναλύσεις σε μια σειρά άρθρων, που δημοσιεύθηκαν πρόσφατα στο διαδίκτυο.

Αν και οι συνθήκες στην επιφάνεια του Τιτάνα είναι ακραίες, (παγωμένη ατμόσφαιρα στους -179 βαθμούς Κελσίου), ο πλανήτης είναι το μοναδικό σώμα στο ηλιακό σύστημα εκτός από τη Γη, που έχει ατμόσφαιρα πλούσια σε άζωτο. Ο Τιτάνας, δεύτερος σε μέγεθος δορυφόρος στο ηλιακό σύστημα, μετά το Γανυμήδη του Δία, παρουσιάζει ομοιότητες με τη Γη, όσον αφορά τον πολύπλοκο κλιματικό του κύκλο, τις πλαστικές διαμορφώσεις της επιφάνειάς του και την ηφαιστειακή του δραστηριότητα. Στην ουσία ίσως μοιάζει με τον πλανήτη μας, σε μια πρώιμη φάση εξέλιξής του.

Αλλά ο Τιτάνας είναι ακόμη ξεκάθαρα ένας εξωτικός κόσμος, περιτυλιγμένος από ένα πυκνό στρώμα αιθαλομίχλης και πάγου, σε μια πρωτoγενή κατάσταση πλούσια σε υδρογόνο. Το μεθάνιο και το άζωτο που αποτελούν την ατμόσφαιρά του, σχηματίζουν φυσαλίδες με την δράση του ηλιακού φωτός - χαρίζοντας στο δορυφόρο μια πορτοκαλιά αύρα - που μετά πέφτουν μέσω της ατμόσφαιρας σαν εξωγήινο χιόνι, αφήνοντας ένα ανάλαφρο και μαλακό κάλυμμα 1 χιλιόμετρο πάχους στην επιφάνειά του, το οποίο διακοσμείται από λιωμένο πάγο αντί για βράχους.

Ο Huygen συνέλεξε τις πληροφορίες κατά τη διάρκεια της προσεδάφισής του και κατά την παραμονή του στην επιφάνεια του Τιτάνα για πάνω από μια ώρα. Το σκάφος περιείχε διάφορα συστήματα, συμπεριλαμβανομένων οργάνων για μετρήσεις της ατμόσφαιρας, του ανέμου, των φυσαλίδων, των αερίων και της ίδιας της επιφάνειας. Αλλά, η από κοινού αποστολή της NASA και της Ευρώπης έθεσε πολλά περισσότερα νέα ερωτήματα από αυτά που απάντησε.

Ένα από αυτά τα μυστήρια αφορά το πώς ο Τιτάνας εξακολουθεί να συγκρατεί τόσο μεγάλες ποσότητες μεθανίου στην ατμόσφαιρά του, όταν η χημεία δηλώνει ότι το αέριο θα έπρεπε να έχει εξαφανιστεί μέσα σε 100 εκατομμύρια χρόνια. Θα πρέπει να υπάρχει κάπου στο εσωτερικό του πλανήτη ένα τεράστιο απόθεμα μεθανίου, έτσι ώστε να ρυθμίζει την ποσότητα του στην ατμόσφαιρα.

Φυσικά, ένα από τα πράγματα που μπορεί να παράγει μεγάλες ποσότητες μεθανίου είναι η ζωή, αλλά τα συγκεκριμένα ισότοπα του άνθρακα, που βρέθηκαν στον Τιτάνα αποκλείουν αυτό το ενδεχόμενο. Ωστόσο ακόμη και αν η Γη και ο Τιτάνας δεν μοιάζουν όσον αφορά την ύπαρξη ζωής στη σφαίρα τους, η συγγένεια και ομοιότητα παραμένει ισχυρή. Στην ουσία, κατά την προσεδάφισή του στον Τιτάνα ο Huygens εντόπισε ιοντικές ταραχές στην ατμόσφαιρα, πράγμα που σημαίνει ότι ο Τιτάνας, όπως και η Γη, ίσως βάλλεται από αστραπές κατά τη διάρκεια καταιγίδων.

Χωρίς θάλασσα, αλλά με πλήθος αμμόλοφους

Παρά τις μεγάλες αποστάσεις που χωρίζουν το δορυφόρο του Κρόνου Τιτάνα και τη Γη, υπάρχει τουλάχιστον ένα στοιχείο που τους ενώνει: επιβλητικοί αμμόλοφοι, διαμορφωμένοι από τον άνεμο. Οι εικόνες που έχουν παρθεί από το ραντάρ του διαστημόπλοιου Cassini όπως αυτό περνούσε από την κατεψυγμένη σφαίρα, αποκάλυψαν χαρακτηριστικά γραμμικά στοιχεία, που σχεδόν ταυτίζονται με τους σχηματισμούς των αμμόλοφων, που συναντιούνται στις έρημους της Γης. «Είναι παράξενο», λέει ο Ralph Lorenz του πανεπιστημίου της Αριζόνα, ο οποίος ηγείται της μελέτης που παρουσιάζει τα ευρήματα στην εφημερίδα Science. «Αυτές οι εικόνες από το δορυφόρο του Κρόνου μοιάζουν εκπληκτικά με τις εικόνες ραντάρ από τη Ναμίμπια ή την Αραβία».

Η βαρύτητα του Κρόνου έλκει την ατμόσφαιρα του Τιτάνα, που αποτελείται από μεθάνιο και άζωτο -όπως ακριβώς η Σελήνη έλκει τους ωκεανούς και την ατμόσφαιρα της Γης, αλλά 400 φορές πιο δυνατά- και δημιουργεί ανέμους της τάξης του ενός μιλίου την ώρα. Στην ατμόσφαιρα μεγάλης πυκνότητας και χαμηλής βαρύτητας του δορυφόρου του Κρόνου αυτό είναι αρκετό για να σηκώσει σωματίδια από την επιφάνειά του. Ως αποτέλεσμα οι αμμόλοφοι δημιουργούνται στους ίδιους χαρακτηριστικούς σχηματισμούς με αυτούς του δικού μας πλανήτη, κατά την αλληλεπίδραση της άμμου με τον άνεμο, που πνέει σε δύο διαφορετικές διευθύνσεις.

Το υλικό που διαμορφώνει τους αμμόλοφους του Τιτάνα είναι εξωτικό, είτε προέρχεται από την αλληλεπίδραση του πάγου με τη βροχή μεθανίου, είτε από την ηλιακή ακτινοβολία, που κτυπά την πτητική και ευμετάβλητη ατμόσφαιρα σχηματίζοντας μικρές φυσαλίδες που παρασύρονται προς την επιφάνεια, μια εξωγήινη αμμοθύελλα από υδρογονάνθρακες. «Αυτοί οι κόκκοι ίσως μοιάζουν με κόκκοι καφέ», παρατηρεί ο Lorenz. Οι αμμόλοφοι του Τιτάνα είναι μεγαλύτεροι από αυτούς της Γης, με μεγέθη που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν το ύψος ενός 33-όροφου κτιρίου.

Η έκταση των αμμόλοφων είναι εξίσου μεγάλη και εκτείνεται στις περιοχές του ισημερινού του δορυφόρου. Η έκταση ενός αμμόλοφου μπορεί να φτάνει και τα 930 μίλια, λέει ο Lorenz. Ωστόσο παρά τις διαφορές, φαίνεται ότι οι ίδιες ή πολύ παρόμοιες φυσικές διαδικασίες είναι υπαίτιες για αυτό το φαινόμενο, που εμφανίζεται στον πλανήτη μας, αλλά και σε τούτον τον απομακρυσμένο εξωγήινο κόσμο.

Πόλη του Μεξικού - πρακτορείο Reuters:

Ένας σμιλευμένος μονόλιθος που ήρθε στο φως μετά από ανασκαφή στο Μεξικό, ίσως αποκαλύψει ότι ο πολιτισμός των Ολμέκα, ένας από τους παλαιότερους στην Αμερική, ήταν πολύ περισσότερο διαδεδομένος από ότι θεωρούσαμε, ή ότι κάποιος άλλος πολιτισμός ήκμαζε παράλληλα με αυτόν, πριν 3000 χρόνια.

Ευρήματα στον πρόσφατα ανασκαμμένο αρχαιολογικό χώρο του Tamtoc στην βόρειο-κεντρική πολιτεία του San Luis Potosi ίσως οδηγήσουν τους επιστήμονες να επανεξετάσουν την ιστορία της Μέσο-Αμερικής, σύμφωνα με την οποία οι παλαιότεροι κάτοικοι ήταν εγκατεστημένοι στο νότιο Μεξικό.

«Είναι ένας πολύ σχετικός δείκτης της διείσδυσης των Ολμέκα στο βορρά, ή της παρουσίας κάποιας άλλης ομάδας, που συνυπήρχε με τους Ολμέκα», δήλωσε ο αρχαιολόγος Guillermo Ahuja, που ηγείται μιας κυβερνητικής ομάδας, η οποία πραγματοποιεί ανασκαφές στην περιοχή εδώ και πέντε χρόνια. Το Tamtoc βρίσκεται 550 μίλια (885 χιλιόμετρα) βορειοανατολικά της πόλης του Μεξικού. Αυτή τη βδομάδα ο αρχαιολογικός χώρος θα ανοίξει για το κοινό, ενώ ειδικοί επιστήμονες, συμπεριλαμβανομένων γλωσσολόγων, ιστορικών, εθνογράφων και άλλων, μελετά τα ευρήματα από την ανασκαφή, προκειμένου να επιβεβαιώσει την προέλευσή τους.

Ο πολιτισμός των Ολμέκα θεωρείται ο μητρικός πολιτισμός του προ-ισπανικού Μεξικού. Ερείπια κέντρων των Ολμέκα, τα οποία πιστεύεται ότι ήκμαζαν το 1200 π.Χ. έχουν βρεθεί στο Gulf Coast στις πολιτείες Veracruz και Tabasco, ενώ ελάχιστα τεχνουργήματα έχουν βρεθεί διασκορπισμένα στις γύρω περιοχές.

Οι εργάτες που έσκαβαν ένα κανάλι στην περιοχή «σκόνταψαν» πάνω στο μονόλιθο. Φαίνεται ότι ο μονόλιθος απεικονίζει ένα σεληνιακό ημερολόγιο και περιλαμβάνει τρεις ανθρώπινες φιγούρες, καθώς και άλλα σκαλισμένα σύμβολα. Οι διαστάσεις του είναι 7,6 μέτρα μήκος, 4 μέτρα ύψος και 40 εκατοστά πάχος, ενώ το βάρος του ξεπερνά τους 30 τόνους. Η χρονολόγησή του τον τοποθετεί στο 900 π.Χ. λέει ο αρχαιολόγος Ahuja.

Οι ειδικοί θα προσπαθήσουν να αποσυμβολίσουν τις εικόνες, ώστε να μάθουν περισσότερα σχετικά με αυτούς που τον φιλοτέχνησαν και τον πολιτισμό τους. «Είναι καινούργια σύμβολα για την Μέσο-Αμερική», λέει ο Ahuja. «Στο Tamtoc οι επιστήμονες βρήκαν αποδείξεις ενός ανεπτυγμένου πολιτισμού με υδραυλικά συστήματα, κανάλια και άλλα τεχνολογικά επιτεύγματα, καθιστώντας τον ως το παλαιότερο και πιο εξελιγμένο κέντρο της εποχής του, που έχει βρεθεί στην περιοχή, που αργότερα απέκτησε το όνομα Huasteco», λέει ο Ahuja. «Είναι η πρώτη και μοναδική πόλη Huasteco που γνωρίζουμε», λέει. Το αρχαιολογικό συγκρότημα των 133 εκταρίων έχει τρεις πλατείες και περισσότερα από εβδομήντα κτίσματα. «Ίσως αυτό υποδεικνύει ότι οι Ολμέκα μετανάστευσαν βόρεια και αναμίχθηκαν με άλλους ανθρώπους εκεί», λέει ο αρχαιολόγος.

Πρόκειται για ένα συνηθισμένο τελετουργικό μεταξύ φυλών της Βόρειας Αμερικής, εκτός από αυτές που βρίσκονται στο νοτιοδυτικό τμήμα των Ηνωμένων Πολιτειών και αφορά στην απόκτηση ενός πνεύματος-φύλακα, ή στην πνευματική καθοδήγηση. Το τελετουργικό είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τους ανθρώπους που βρίσκονται σε περιοχές ανατολικά από τα Βραχώδη Όρη και σε κάποιες περιοχές των Δυτικών Ηνωμένων Πολιτειών.

Για να πραγματοποιηθεί ένα κάλεσμα οράματος δεν είναι απαραίτητη η ύπαρξη ενός μάγου-γιατρού με πρόσβαση στα πνευματικά πεδία. Συνήθως μια τελετή εξαγνισμού με ατμόλουτρο προηγείται του καλέσματος του οράματος, ή της «κραυγής για ένα όραμα», όπως αποκαλείται κάποιες φορές. Το ενδιαφερόμενο άτομο πηγαίνει μόνο του, μέσα από την άγρια φύση σε κάποιο ιερό μέρος, όπου νηστεύει, διψά, καπνίζει ταμπάκο, προσεύχεται και διαλογίζεται για ένα όραμα.

Η διαδικασία αυτή μπορεί να διαρκέσει αρκετές ημέρες και νύχτες. Κάποιες φυλές εφαρμόζουν πρακτικές αυτό-ταπείνωσης, όπως το κόψιμο ενός συνδέσμου στο δάκτυλο. Κάποιες άλλες φυλές χρησιμοποιούν παραισθησιογόνα. Μικρές ομάδες της νότιας Καλιφόρνιας καταναλώνουν χυμό ντατούρας, ενώ κάποιοιο όμιλοι μάγων - γιατρών στις όχθες του ποταμού Μισούρι χρησιμοποιούν μεσκαλίνη.

Σε ένα αληθινό κάλεσμα οράματος, ο αναζητητής μπαίνει σε κατάσταση έκστασης ή βλέπει ένα έντονο όνειρο στο οποίο το πνεύμα-φύλακάς του φανερώνεται, ή λαμβάνει εκ των υστέρων κάποια συμβουλή από το Μεγάλο Πνεύμα. Συνήθως το κάλεσμα του οράματος γίνεται από άντρες που μπαίνουν στη φάση της εφηβείας, αλλά κάποιες φορές και στην παιδική ηλικία. Οι τελετουργίες ασκούν ενισχυτική τάση στη διαδικασία της ωρίμανσης, παρέχοντας στο άτομο εστίαση, αίσθηση σκοπού, προσωπική δύναμη και ισχύ.

Κατά τη διαδικασία του καλέσματος του οράματος, το άτομο ζητά από το πνεύμα - φύλακα να του δοθεί μια συγκεκριμένη δύναμη, όπως ικανότητα για κυνήγι, ή θεραπεία, οικονομική ευμάρεια, έρωτα, τύχη στα παιχνίδια και διάφορα παρόμοια. Το πνεύμα-φύλακας συνήθως εμφανίζεται με τη μορφή ζώου, αλλά μπορεί και να αλλάξει σε ανθρώπινη μορφή. Κάποιες φορές, προκειμένου να διατηρηθεί η δύναμη, μπορεί να περιγραφεί κάποια συγκεκριμένη διατροφή, ή να διδαχτεί ένα τραγούδι, το οποίο χρησιμοποιείται από τον αναζητητή για να έρθει σε επικοινωνία με το πνεύμα σε οποιαδήποτε στιγμή, ή να δοθούν οδηγίες για στολισμό ή την παρασκευή δεμάτων με βότανα.

Όλες οι οδηγίες πρέπει να ακολουθηθούν, αλλιώς το άτομο θα χάσει την σύνδεση με το πνεύμα. Στην ιδανική περίπτωση, το πνεύμα θα αφήσει πίσω του κάποιο υλικό τεκμήριο από το όραμα, όπως ένα φτερό ή νύχι. Αν το πνεύμα που θα εμφανιστεί είναι ανεπιθύμητο, οι δυνάμεις του δε γίνονται δεκτές και λίγο αργότερα επιχειρείται νέο κάλεσμα οράματος.

Υπάρχουν κάποιες άλλες αιτίες, για τις οποίες πραγματοποιείται το κάλεσμα του οράματος, όπως σε περιπτώσεις πολέμου, καταστροφής, θανάτου και γέννησης (το τελευταίο σχετίζεται με την επιλογή του ονόματος για το παιδί). Οι περισσότεροι αυτόχθονες Αμερικάνοι πιστεύουν ότι ο αναζητητής του οράματος θα πρέπει να απέχει από σεξουαλική δραστηριότητα για μια περίοδο πριν το κάλεσμα. Οι τελετές καλέσματος του οράματος είναι σημαντικές για την πρακτική του Σαμανισμού.

Κάποιες φυλές, όπως οι Algonkians και οι Salish έχουν τελετές καλέσματος οράματος για κορίτσια, αλλά αυτές δεν πραγματοποιούνται μετά την εφηβεία. Οι μαχητές των Υψιπέδων παραδοσιακά πραγματοποιούσαν πολλά καλέσματα οράματος και με αυτό τον τρόπο αποκτούσαν πολλά πνεύματα-φύλακες, το καθένα από τα οποία είχε διαφορετική λειτουργία. Τα περισσότερα καλέσματα οράματος πραγματοποιούνται ατομικά, αλλά υπάρχουν και κάποια που γίνονται με τη μορφή ομαδικής τελετουργίας, όπως η τελετή του Ηλιακού χορού.

Τα τελευταία χρόνια η ιατρική κοινότητα αναγνωρίζει την ανάγκη να χρησιμοποιηθούν θεραπευτικές μέθοδοι που δε θα στοχεύουν μόνο στην ανακούφιση των σωματικών συμπτωμάτων μίας πάθησης, αλλά θα αντιμετωπίζουν τον ασθενή ολιστικά. Έμφαση θα πρέπει να δίνεται στο να έχει ο ασθενής μία συνολικά καλή κατάσταση υγείας, συμπεριλαμβάνοντας στη θεραπεία ψυχολογική και πνευματική υποστήριξη. Έτσι, όλο και συχνότερα γίνεται λόγος για θεραπευτικές μεθόδους όπως ο βελονισμός, ο υπνωτισμός, το σιάτσου κ.α. Ας δούμε όμως μερικές, από τις λιγότερο γνωστές εναλλακτικές θεραπείες.

Ισορροπία στο μηδέν (zero balancing)

Η θεραπευτική αυτή μέθοδος επινοήθηκε από τον γιατρό και οστεοπαθολόγο Dr. Fritz Smith, ο οποίος διαπίστωσε πως η ισορροπία μεταξύ της σωματικής δομής και της ενέργειας, είναι κριτικής σημασίας για την υγεία. Ανάπτυξε μία μέθοδο χειρισμού των οστικών δομών, που ονομάστηκε «zero balancing» λόγω ενός σχολίου που προήλθε από έναν ασθενή του, ο οποίος περιέγραψε την εμπειρία του σα να ισορρόπησε γυρίζοντας στο «σημείο μηδέν».

Χρησιμοποιεί χειρισμούς που με έναν εξαιρετικά διαυγή τρόπο εξισορροπούν το σκελετό και τη ροή της ενέργειας μέσα από το σώμα. Περιλαμβάνει δακτυλικές πιέσεις και διατάσεις σε οστά και αρθρώσεις, με στόχο να δημιουργήσει πολλά σημεία χαλάρωσης, δίνοντας στο σώμα τη δυνατότητα και το χρόνο να επανοργανωθεί. Οι ασθενείς αναφέρουν πως νιώθουν άνετα από τις πρώτες φορές της θεραπείας, ωστόσο χρειάζονται πάνω από 2 συνεδρίες για να υπάρξει ουσιαστική θεραπευτική δράση.

Rofling

Λέγεται «Rofling» από το όνομα της Ida P. Rolf (Ph.D), η οποία μελέτησε για 50 χρόνια την επίδραση της βαρύτητας στο ανθρώπινο σώμα και κατέληξε σε μία μέθοδο επανόρθωσης της σωματικής δομής, ώστε να μπορεί να περνά μέσα από αυτό η βαρυτική δύναμη με τρόπο ομαλό και ισορροπημένο.

Σύμφωνα με τη θεραπεία αυτή, το ανθρώπινο σώμα μοιάζει με μία αρχιτεκτονική κατασκευή - όπως π.χ. ένα σπίτι. Διαρκώς επιδρά σ’ αυτό η βαρύτητα, η οποία παίζει σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση του σχήματός του και συνεπώς στη συνολική κατάσταση υγείας του. Όταν κάποιος υιοθετεί μια λάθος στάση - όπως θα μπορούσε να συμβεί μετά από έναν τραυματισμό για να αποφύγει να φορτίζει την πάσχουσα περιοχή - η βαρύτητα επιδρά στο σώμα με διαφορετικό τρόπο από τον φυσιολογικό. Η κατάσταση αυτή επιδεινώνεται με την πρόσθεση και άλλων αλλαγών στη στάση του σώματος, που επιδρούν στη δομή του μέσω μεταβολών στο μήκος και στην ελαστικότητα του συνδετικού ιστού και τέλος στον τρόπο με τον οποίο περνά η βαρύτητα μέσα από το σώμα. Με το Rofling, ο θεραπευτής δρα κυρίως στον συνδετικό ιστό, ώστε να αποκατασταθεί η φυσιολογική δομή του σώματος και να ρέει έτσι απρόσκοπτα η βαρύτητα μέσα από αυτό.

Shamballa

Αυτή η θεραπευτική μέθοδος, είναι ένα είδος ενεργειακής θεραπείας που σχετίζεται με το Ρέϊκι. Λέγεται, πως αποτελεί προέκτασή του, εφόσον χρησιμοποιεί ενέργειες και σύμβολα που δρουν πιο άμεσα και πιο αποτελεσματικά. Χρησιμοποιεί 352 σύμβολα ή επίπεδα συμβόλων, μέσα από τα οποία διοχετεύονται οι κοσμικές ενέργειες στο σώμα και ρέουν στα σημεία εκείνα που χρειάζονται θεραπεία. Στοχεύει στο σώμα, στο ψυχολογικό επίπεδο, στα πιο βαθιά επίπεδα της κυτταρικής μνήμης, στο DNA και στις υψηλότερες δονήσεις της ενεργειακής υπόστασης του ατόμου.

Συχνά αναφέρεται και ως Shamballa Reiki ή θεραπεία πολλαπλών διαστάσεων της Shamballa (Shamballa Multidimensional Healing). Λέγεται πως με τη θεραπευτική αυτή μέθοδο γίνεται σύνδεση απευθείας με την πηγή της κοσμικής θεραπευτικής δύναμης. Επιπλέον, η Shamballa δεν αποτελεί απλά ένα μέσο θεραπείας, αλλά έναν δρόμο αυτοπραγμάτωσης, μία μέθοδο για να επανασυνδεθεί ο άνθρωπος με την ανώτερη και πνευματικότερη υπόστασή του.

Do In ή Daoyin

Αποτελεί έμπνευση του καθηγητή Zhang Guangde του Beijing University of Physical Education και συνδυάζει την παραδοσιακή γνώση με τη μοντέρνα ιατρική. Είναι ένα περιεκτικότατο σύστημα ήπιων ασκήσεων που περιλαμβάνουν έλεγχο της αναπνοής, διέγερση σε βελονιστικά σημεία-κλειδιά του σώματος, αυτό-μασάζ, διατάσεις και ενεργοποίηση του chi, συνδυαζόμενα με τον στόχο για πνευματική ανάπτυξη του ατόμου, ώστε να γίνει καλύτερος φορέας της θεραπευτικής ενέργειας.

Στην ουσία το Do In είναι ένα είδος αυτό-θεραπείας, που χρησιμοποιεί τις βασικές αρχές του Shiatsu και του βελονισμού. Στα ιαπωνικά Do In σημαίνει αυτό-διέγερση και παραπέμπει στις διάφορες μεθόδους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να δυναμοποιήσουν τη ροή του chi στους μεσημβρινούς του σώματος, ιδιαίτερα στην κοιλιακή χώρα που βρίσκεται το κέντρο Χάρα. Για τρεις λόγους λοιπόν, θα ήταν καλό να ασχοληθεί κανείς με το Do In: Για να νιώσει και να ελέγξει τη δική του ενέργεια, για να αυτό-θεραπευτεί και για να μπορέσει να είναι πιο αποτελεσματικός στη θεραπεία των άλλων.

Θερμοακουστική θεραπεία (thermo-auricular therapy ή Hopi Ear Candles)

Μία αρχαία φυσική θεραπεία, που συναντάται σε πολλούς πολιτισμούς. Από την αρχαία Ελλάδα, ως ένα μέσο κάθαρσης και θεραπείας, ως τους ινδιάνους Hopi της βόρειας Αριζόνα - από τους οποίους έχει πάρει και το όνομά της η θεραπεία. Αναφέρεται σε ειδικά κεριά, που προορίζονται για τη θεραπεία παθήσεων στα αφτιά. Δεν αποτελούν στην πραγματικότητα κεριά κι ας ονομάζονται έτσι. Μοιάζουν με μακρόστενα χωνιά φτιαγμένα από βαμβακερό λινάρι, τα οποία στερεοποιούνται αφού εμποτιστούν με ένα μείγμα μελιού και αιθέριων ελαίων. Τέτοια κεριά έχουν χρησιμοποιηθεί παραδοσιακά από σαμάνους θεραπευτές και συνδυάζουν τη σύσταση της κατασκευής τους με την εξαγνιστική ιδιότητα της φωτιάς.

Η θεραπευτικές ιδιότητες των κεριών αυτών βασίζονται σε δύο λειτουργίες:

• Η ελαφρά υποπίεση που δημιουργείται μέσα στην κοιλότητα του κεριού και η δόνηση της ανερχόμενης στήλης αέρος, προκαλεί ένα ήπιο μασάζ στο εσωτερικό τμήμα της ακουστικής κοιλότητας.
• Η τοπικά εφαρμοζόμενη θερμότητα που προκαλεί τοπική αγγειοδιαστολή, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και δυναμώνει τη ροή της λέμφου. Συγχρόνως, σημαντικότατα βελονιστικά σημεία, μπορούν να ερεθιστούν μέσω της θερμότητας αυτής.

Η Θερμοακουστική μέθοδος χρησιμοποιείται για τον απεγκλωβισμό της ακουστικής κοιλότητας λόγω μεγάλης ποσότητας συμπιεσμένου κεριού, για ερεθισμούς των αφτιών, ωτίτιδες, ρινίτιδες, κρυολογήματα, συνάχι, πονοκεφάλους, ημικρανίες, διέγερση τοπικής και αντανακλαστικής ροής της ενέργειας, αναζωογόνηση της ακουστικής ικανότητας σε περιπτώσεις έκπτωσής της, χαλάρωση από στρες, εμβοές και σφυρίγματα που προέρχονται από παθήσεις των αφτιών.

«Κβαντικό» άγγιγμα

Η μέθοδος αυτή στοχεύει στο χειρισμό της ζωτικής ενέργειας - δύναμης, που αναφέρεται συχνά ως «πράνα» ή ως «chi». Πραγματοποιείται με το συνδυασμό ασκήσεων ελέγχου της αναπνοής και συνειδητοποίησης του σώματος του θεραπευτή, ώστε να μπορέσει να χειριστεί αποτελεσματικά τη δύναμη αυτή. Στη συνέχεια, ο θεραπευτής δημιουργεί ένα υψηλά δονούμενο πεδίο ζωτικής ενέργειας γύρω από την πάσχουσα περιοχή του ασθενή, η οποία και ενεργοποιεί τις βιολογικές του λειτουργίες. Αναφέρονται ως φαινόμενα που έχουν παρατηρηθεί στη θεραπεία του κβαντικού αγγίγματος τα ακόλουθα:

• Γρήγορη και εμφανής ανακούφιση από τον πόνο.
• Επιτάχυνση της διαδικασίας επούλωσης.
• Αυθόρμητη επαναφορά των οστών στη φυσιολογική τους θέση, με τη βοήθεια πολύ απαλού αγγίγματος.
• Επαναφορά φυσιολογικής θέσης σε οστά του κρανίου.
• Γρήγορη μείωση της μετατραυματικής φλεγμονής
• Βελτιστοποίηση της αντοχής του οργανισμού σε ζώα και βρέφη στα οποία εφαρμόζεται γενική αναισθησία.
• Αντιμετώπιση δυσάρεστων ψυχολογικών καταστάσεων.
• Διευκόλυνση ύπνου.
• Εξ’ αποστάσεως θεραπεία.
• Βελτίωση ασυμμετριών που προέκυψαν μετά από κατάγματα.

Στη νουβέλα του Oscar Wild, «το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ», ο κύριος χαρακτήρας του έργου πουλάει την ψυχή του για να αποκτήσει αιώνια νεότητα, αλλά στην πορεία η ζωή του γίνεται ανήθικη. Ο Leon Kass πιστεύει πως κινδυνεύουμε να ενσαρκώσουμε το μύθο του Φάουστ, εάν προσπαθήσουμε να επιμηκύνουμε τη διάρκεια της ζωής πολύ παραπάνω από το φυσιολογικό.

Εάν το είδος μας φτάσει στο σημείο να ξεκλειδώσει τα μυστικά της αιώνιας νεότητας και κατακτήσει την αθανασία του φυσικού σώματος, μπορεί να μη χάσουμε την ψυχή μας, αλλά όπως και ο Ντόριαν, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ανθρωπιά μας. Αυτό υποστηρίζει ο Kass, βιοχημικός στο πανεπιστήμιο του Σικάγο, που εδώ και πολλά χρόνια, ασχολείται με την κριτική της έρευνας για τη μακροζωία. Για τον Kass, το ζήτημα δεν βρίσκεται στο εάν η ζωή είναι καλύτερη χωρίς το θάνατο. Αντιμετωπίζοντας το ενδεχόμενο της αθανασίας, διαπραγματευόμαστε την ανθρώπινη φύση μας, που μας θέλει να είμαστε θνητοί.

Αν και η θέση αυτή του Leon Kass είναι αμφισβητήσιμη, μας φέρνει ωστόσο αντιμέτωπους με σημαντικά ζητήματα που αφορούν την προσπάθεια για παράταση της ανθρώπινης ζωής: Τι είναι η γήρανση; Είναι μια ασθένεια που πρέπει να θεραπεύσουμε ή μια φυσιολογική διαδικασία της ζωής; Εάν είναι φυσιολογική, σημαίνει αυτό απαραίτητα πως είναι και ωφέλιμη για εμάς;

Οι «αρετές» της θνησιμότητας

Σε πολλές παρουσιάσεις και άρθρα του ο Kass έχει ασχοληθεί με τις επονομαζόμενες «αρετές της θνησιμότητας». Πρώτα από όλα εξετάζει την επίδραση που έχει ο θάνατος στο ενδιαφέρον μας για τη ζωή και σε αυτά που επιλέγουμε να δεσμευτούμε. Θεωρεί πως το να μετράμε τις μέρες μας, μας κάνει να θεωρούμε κάθε μία από αυτές ως έναν θησαυρό και να εκτιμούμε όλα όσα η ζωή μας φέρνει. Πιστεύει επίσης πως η ίδια η διαδικασία της γήρανσης είναι πολύ σημαντική γιατί μας βοηθάει να βρούμε ένα νόημα στη ζωή μας.

«Η εμπειρία του να ζεις μια ζωή σα να την ξοδεύεις, συμβάλλει στην αίσθηση ολοκλήρωσης αλλά και στην ανάπτυξη υπευθυνότητας, καθώς και στη σπουδαιότητα της μετάβασης του ίδιου του χρόνου και του περάσματός μας μέσα από αυτόν. Η τεχνολογία που στοχεύει στην κατάργηση της γήρανσης, θα χώριζε την ηλικία από τη σύνδεσή της με τη φύση, το χρόνο και την ωριμότητα».

Μια άλλη άποψη

Ο Daniel Callahan του Hastings Center (ινστιτούτο βίο-ηθικής έρευνας στη Νέα Υόρκη) συμφωνεί πως η τεχνολογία για την επέκταση της διάρκειας της ζωής είναι σε πολλά σημεία παράλογη, αλλά θεωρεί πως οι απόψεις του Kass είναι υπερβολικές: «Η άποψή του είναι, πως το γεγονός της θνησιμότητάς μας, μας κάνει να παίρνουμε πιο σοβαρά τα πράγματα στη ζωή μας» λέει ο Callahan. «Δεν ξέρω εάν αυτό είναι απαραίτητα ορθό. Είμαι 75 χρονών και μέχρι στιγμής δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο».

Αμφισβητεί επίσης την άποψη ότι η ανθρωπιά μας είναι κατά κάποιον τρόπο δεμένη με την αίσθηση ότι είμαστε προσωρινοί. «Δεν πιστεύω πως μπορεί η ανθρωπιά μας να εξαρτηθεί από τη διάρκεια της ζωής μας, ακόμα και αν ζούμε μέχρι τα 500 χρόνια, θα εξακολουθούμε να είμαστε ανθρώπινα όντα». Επιπρόσθετα, ο Kass αναφέρεται κυρίως στην αθανασία, γεγονός που πολλοί επιστήμονες αποκλείουν ως πιθανότητα να συμβεί ποτέ. «Δεν υπάρχει έρευνα που να στοχεύει σε επιμήκυνση της διάρκειας της ζωής σε χιλιάδες χρόνια» αναφέρει ο Richard Miller, παθολόγος στο πανεπιστήμιο του Michigan. «Αυτό ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας».

«Ακόμα και εάν εξετάσουμε τον πιο ρεαλιστικό στόχο που θέλει τη διάρκεια της ζωής να επιμηκύνεται κατά μερικά χρόνια ή δεκαετίες, ή ακόμα και να διπλασιαστεί, οι ενστάσεις του Kass δεν ευσταθούν», επεκτείνει ο Chris Hackler, επικεφαλής του τμήματος ιατρικών ανθρωπολογικών μελετών του πανεπιστημίου του Arkansas. «Ζούμε σήμερα πολύ περισσότερο απ’ ότι έναν αιώνα πριν, αλλά αυτό δε σημαίνει πως παίρνουμε τη ζωή λιγότερο στα σοβαρά ή ότι είμαστε λιγότερο δημιουργικοί, έτσι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα έπρεπε η παράταση της ζωής μας στο διπλάσιο να είναι τελικά τόσο διαφορετική». Τονίζει επίσης πως ακόμα και αν γινόταν κατορθωτό να ζήσουμε μέχρι τα 180 χρόνια, θα εξακολουθούσαν να υπάρχουν οι πιθανότητες να πεθάνει κανείς από ασθένειες ή ατυχήματα. «Δεν είναι η γνώση ότι κάποτε θα πεθάνουμε ο λόγος, που μας κάνει να εκτιμάμε τη ζωή, αλλά η συνειδητοποίηση ότι κάθε στιγμή υπάρχει πιθανότητα να πεθάνουμε. Και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει, ακόμα κι αν καταφέρουμε να επιμηκύνουμε τη ζωή μέχρι να γίνουμε αθάνατοι».

Αιώνια μονοτονία

Αντί να ανησυχούνε για τις επιπτώσεις της μακροζωίας στην ανθρωπιά μας ο Callahan και ο Hackler αναρωτιούνται, πως θα ξοδεύουν οι άνθρωποι όλον αυτόν τον παραπάνω χρόνο. Πιο μεγάλη διάρκεια ζωής μπορεί να σημαίνει και μεγαλύτερη πλήξη.

«Οι εργασίες των περισσοτέρων ανθρώπων δεν είναι ιδιαίτερα συναρπαστικές» λέει ο Hackler. «Δουλεύουνε το λιγότερο 8 ώρες κάθε μέρα και περιμένουν πότε θα έρθει το σαββατοκύριακο. Έτσι είναι να αναρωτιέται κανείς, εάν μια τέτοια ζωή θα ήθελε να τη ζήσει στο διπλάσιο». Ο Hackler ξέρει πως ο ίδιος δεν πρόκειται ποτέ να βαρεθεί τη ζωή, αλλά ξέρει επίσης πως αυτό δεν ισχύει για τον καθένα. Εάν αναλογιστούμε πόση ανία θα μπορούσε να αντέξει ένας μέσος άνθρωπος, είναι σημαντικό να θεωρήσουμε πως εάν η μακροζωία επιτευχθεί κάποτε, η μονοτονία θα μπορούσε να οδηγήσει σε διαρκή θλίψη και πιθανότατα υψηλότερα ποσοστά αυτοκτονίας.

Στον αντίποδα αυτών που επικαλούνται την χρόνια ανία, οι ζηλωτές της μακροζωίας όπως ο Audrey de Grey του πανεπιστημίου του Cambridge αντιτάσσουν, πως σε έναν μακρύτερο βίο οι άνθρωποι θα έχουν την ευκαιρία να κάνουν πράγματα που πριν δεν τολμούσαν, γιατί ένιωθαν πως «τους είχαν πάρει τα χρόνια».

Ο Callahan διαφωνεί. Πιστεύει πως τέτοιου είδους εκτιμήσεις δεν αληθεύουν για τον μέσο άνθρωπο: «Δεν πιστεύω πως εάν δοθεί στους περισσότερους ανθρώπους μεγαλύτερη διάρκεια ζωής, ή ακόμα και καλύτερη υγεία, θα ψάξουν να βρουν καινούργιες ευκαιρίες και πρωτοβουλίες. Ίσως να παίζουν πιο συχνά γκολφ, αλλά δε θα στραφούν σε πρωτοπόρες ιδέες - τουλάχιστον εάν κρίνω από τους ανθρώπους που γνωρίζω».

Ακόμα κι αν οι άνθρωποι είχαν απεριόριστο χρόνο στη διάθεσή τους, δε θα μπορούσαν ποτέ να κάνουν όλα όσα πράγματα θα θέλανε να κάνουν, υποστηρίζει ο Callahan. «Ακόμα κι αν έχετε δει τα πάντα, είναι πιθανό να πείτε πως θα θέλατε να επισκεφτείτε την Ινδία για ακόμα μία φορά και αυτός είναι ένας κύκλος που δεν τελειώνει ποτέ».

Η πραγματική μακροζωία

Σε τελική ανάλυση, μήπως θα πρέπει να αναλογιστούμε, κατά πόσο είμαστε ως ανθρωπότητα ώριμοι, για να ζήσουμε τη ζωή ενός Μαθουσάλα; Το μήκος του χρόνου της ζωής δεν μετριέται μόνο σε ώρες, μέρες και χρόνια, αλλά σε στιγμές που πραγματικά αξιοποιούμε τις ευκαιρίες που μας δίνει η ζωή, για να έρθουμε κοντύτερα στο βαθύτερο νόημά της. Πόσο μεγάλη δεν μας φαίνεται η ζωή όλων εκείνων των ανθρώπων, που με τα έργα τους έχτισαν τον πολιτισμό μας και πόσο μικρή αντίστοιχα η ζωή αυτών, που η μισαλλοδοξία τους και η έλλειψη στόχων δεν επέτρεψε να αφήσουν κανένα ίχνος, παρά ένα φευγαλέο σκίρτημα στον κόσμο της προσωρινότητας!

Το Σάββατο που μας πέρασε συγκεντρώθηκαν σε μια τοποθεσία κοντά στη Μασσαλία γιατροί, ερευνητές και ασθενείς από όλον τον κόσμο, για το πρώτο διεθνές συνέδριο στην ιστορία, αφιερωμένο στις επιθανάτιες εμπειρίες. Πάνω από 1500 σύνεδροι, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που ισχυρίζονται πως είχαν κάποια επιθανάτια εμπειρία, βρέθηκαν στην ημερίδα, που είχε ως στόχο να εξετάσει αυτό το αμφιλεγόμενο φαινόμενο με όσο το δυνατόν πιο επιστημονικό τρόπο.

Μεταξύ αυτών ο αναισθησιολόγος Jean-Jacques Charbonnier, που έχει συλλέξει στοιχεία από πολλά άτομα που αναφέρουν πως είχαν επιθανάτια εμπειρία: «Άνθρωποι που ήταν νεκροί εγκεφαλικά, μπορούσαν να δουν τι γινόταν στην αίθουσα αναμονής ή γύρω από το σώμα τους με μεγάλη λεπτομέρεια. Δεν μπορούμε να το θεωρήσουμε ως παραίσθηση, γιατί οι περιγραφές ανταποκρινόντουσαν στην πραγματικότητα».

Η Sonia Barkallah, οργανώτρια της ημερίδας που έγινε στην πόλη Martigues κοντά στη Μασσαλία, πρόσθεσε: «Αυτοί είναι άνθρωποι που πλησίασαν το θάνατο είτε εξαιτίας ενός ατυχήματος ή κατά τη διάρκεια μιας εγχείρησης και που επανήλθαν από την κατάσταση μη - συνειδητότητας που είχαν περιέλθει, με ασυνήθιστο τρόπο».

«Έπλεαν πάνω από το σώμα τους, άκουγαν αυτά που έλεγαν οι γιατροί γι’ αυτούς και ένιωθαν να μπαίνουν σε ένα σκοτεινό τούνελ με ένα λαμπερό - αλλά όχι εκτυφλωτικό - φως στην άλλη άκρη του. Στο τέλος του τούνελ συχνά αναφέρουν τη θέαση φωτεινών όντων ή νεκρών συγγενών τους, που τους λένε πως δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα τους για να πεθάνουν», συνέχισε η Barkallah.

Σε άρθρα σοβαρών επιστημονικών περιοδικών όπως το «Nature» και το «The Lancet» έχουν γίνει επιμελείς αναλύσεις για την κατανόηση του φαινόμενου, αν και συνεχίζει να υπάρχει σκεπτικιστική τάση στην εξέτασή του. Σε μια κοινοποίηση που δημοσιεύτηκε πριν από την ημερίδα, σύνεδροι όπως ο γνωστός αμερικάνος ψυχίατρος Raymond Moody είπαν ότι «είναι πολύ σημαντικό να μπορούν οι επιστήμονες να κάνουν έρευνα σε πολλά πεδία και ιδιαίτερα σε αυτά που αφορούν τις νευροεπιστήμονες, χωρίς να τους εμποδίζουν οποιουδήποτε είδους προκαταλήψεις».

Μια έρευνα που έγινε το 1982 στις Ηνωμένες Πολιτείες έδειξε 8 εκατομμύρια αμερικανούς, που ισχυρίζονταν πως είχαν κάποια επιθανάτια εμπειρία. Εντούτοις, δήλωσε η Barkallah, το φαινόμενο παραμένει έντονα αμφισβητούμενο, ιδιαίτερα στη Γαλλία, που είναι δύσκολο να πραγματοποιηθεί σοβαρή έρευνα. «Παρατήρησα πως πολλοί γιατροί είχαν έντονο ενδιαφέρον για το αντικείμενο, αλλά κρατούσαν την έρευνά τους μυστική, για να μη σχολιαστούν αρνητικά από συναδέλφους» είπε. «Ο σκοπός αυτού του διεθνούς συνεδρίου δεν είναι να αποδειχθεί πως υπάρχει ζωή μετά θάνατον, αλλά να διερευνηθεί το τι μπορούμε να διδαχθούμε σε ανθρώπινο και επιστημονικό επίπεδο» πρόσθεσε.

Ο Charbonnier είπε πως συχνά ένιωθε, πως μπορούσε να διαβάσει τη σκέψη των αναίσθητων ασθενών του. Ανέφερε μία περίπτωση όπου ένιωσε πως του ζητήθηκε να ψάξει στην τσέπη ενός ασθενή. Όταν το έκανε, βρήκε ένα γράμμα από τον ασθενή που ζητούσε να τον αποσυνδέσουν από το κύκλωμα διατήρησης της ζωής, εάν ποτέ ερχόταν σε μία κατάσταση όπως αυτή που ήταν. Είπε επίσης πως πολλοί άνθρωποι που πλησίασαν με τον αναφερόμενο τρόπο το θάνατο, βρίσκουν την εμπειρία θετική και πως τους έκανε να νιώθουν περισσότερο αλτρουιστές και λιγότερο προσκολλημένοι με τα υλικά πράγματα.

Όπως υποδηλώνει και η λέξη, μονοθεϊσμός σημαίνει ένας μόνο θεός. Αντιπαραβάλλεται συχνά η έννοια με τον πολυθεϊσμό, που αντιστοιχεί στην πίστη σε πολλούς θεούς και με τον αθεϊσμό, που δηλώνει την έλλειψη πίστης σε θεούς.

Επειδή ο μονοθεϊσμός στηρίζεται στην ιδέα της ύπαρξης ενός μόνο θεού, συχνά συνοδεύεται με την πίστη πως ο θεός δημιούργησε όλη την κτίση και πως είναι απολύτως αυτάρκης, χωρίς καμιά εξάρτηση από άλλα όντα. Αυτό συναντούμε στα μεγάλα μονοθεϊστικά θρησκευτικά συστήματα: τον ιουδαϊσμό, το χριστιανισμό, τον ισλαμισμό και τον σιχισμό (sikhism).

Τα περισσότερα μονοθεϊστικά συστήματα τείνουν να είναι αποκλειστικά στη φύση τους, πράγμα που σημαίνει πως δεν πιστεύουν απλά και μόνο στην ύπαρξη ενός θεού, αλλά και πως αρνούνται την ύπαρξη των θεών που αντιστοιχούν σε άλλες θρησκευτικές πίστεις. Σε κάποιες περιπτώσεις μπορούμε να συναντήσουμε μια μονοθεϊστική θρησκεία να αντιμετωπίζει τους θεούς των άλλων θρησκειών ως μετενσαρκώσεις του ίδιου, μοναδικού, ανώτατου θεού, αυτή η αντιμετώπιση είναι ωστόσο σπάνια και παρατηρείται συνήθως να συμβαίνει κατά τη διάρκεια της μετάβασης από ένα πολυθεϊστικό σε ένα μονοθεϊστικό σύστημα, όπου με κάποιον τρόπο πρέπει να εξηγηθεί η απομάκρυνση των παλαιοτέρων θεών.

Ως συνέπεια αυτής της αποκλειστικότητας, οι μονοθεϊστικές θρησκείες έχουν επιδείξει στην ιστορία λιγότερη θρησκευτική ανοχή απ’ ότι οι πολυθεϊστικές. Οι τελευταίες ήταν σε θέση να ενσωματώσουν τους θεούς και τις πεποιθήσεις των άλλων πίστεων με σχετική ευκολία. Αντίθετα, εάν κάτι τέτοιο μπορούσε να έχει συμβεί με τις μονοθεϊστικές θρησκείες, δεν αποτέλεσε μια ανοιχτή παραδοχή τους, ενώ συγχρόνως αυτό το οποίο έχει εξωτερικώς εμφανιστεί είναι η άρνηση της ισχύος των διαφορετικών πεποιθήσεων.

Το μονοθεϊστικό μοντέλο που είναι πιο κοινό στη Δύση (και που συχνά συγχέεται με τον γενικότερο όρο του θεϊσμού) είναι η πίστη σε έναν προσωπικό θεό, που δίνει έμφαση στο ότι ο θεός αυτός είναι απόλυτος στη φύση του, στη σχέση του με την ανθρωπότητα και στο σύστημα αξιών που τον συνοδεύουν. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να θεωρηθεί ανεπιτυχές, εφόσον αδυνατεί να αποδεχτεί την ύπαρξη διαφοροποιήσεων όχι μόνο μέσα στον ίδιο το μονοθεϊσμό γενικότερα, αλλά και στον μονοθεϊσμό που αφορά τη Δύση.

Στο ένα άκρο θα μπορούσε να τοποθετηθεί ο ασυμβίβαστος μονοθεϊσμός του Ισλάμ, όπου ο θεός συλλαμβάνεται ως αδιαφοροποίητος, αιώνιος και σε καμιά περίπτωση ανθρωπομορφικός (πράγματι, ο ανθρωπομορφισμός - το να αποδίδονται ανθρώπινες ιδιότητες στον Αλλάχ - θεωρείται ως βλασφημία στο Ισλάμ). Στο άλλο άκρο ο χριστιανισμός προϋποθέτει έναν πολύ ανθρωπομορφικό θεό, με τριαδική φύση. Στην πρακτική τους οι μονοθεϊστικές θρησκείες λατρεύουν πολύ διαφορετικούς τύπους θεών και ουσιαστικά το μόνο κοινό στοιχείο τους είναι η πίστη στην ύπαρξη ενός μόνο θεού.

Η προέλευση του μονοθεϊσμού είναι ασαφής. Το πρώτο καταγεγραμμένο μονοθεϊστικό σύστημα εμφανίστηκε στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Φαραώ Ακενατόν, αλλά δεν επέζησε για πολύ μετά από τον θάνατο του Φαραώ. Κάποιοι προτείνουν πως ο Μωησής έφερε το μονοθεϊσμό στους αρχαίους εβραίους, αν και είναι επίσης πιθανό να πίστευε στη μονολατρεία παρά στο μονοθεϊσμό, ενώ κάποιοι χριστιανοί ευαγγελιστές θεωρούν τον μορμονισμό ως σύγχρονο παράδειγμα μονολατρείας, επειδή ο μορμονισμός διδάσκει την ύπαρξη πολλών μεν θεών, αλλά λατρεύει μόνο έναν, που αφορά τον πλανήτη μας.

Διάφοροι θεολόγοι και φιλόσοφοι θεώρησαν πως ο μονοθεϊσμός αποτέλεσε «εξέλιξη» του πολυθεϊσμού, υποστηρίζοντας πως οι πολυθεϊστικές πίστεις ήταν πιο πρωτόγονες σε αντίθεση με τις μονοθεϊστικές που ήταν πιο εξελιγμένες, εξετάζοντάς τις με πολιτισμικά, ηθικά και φιλοσοφικά κριτήρια. Αν και είναι πιθανόν αλήθεια ότι ο πολυθεϊσμός είναι αρχαιότερος του μονοθεϊσμού, η παραπάνω δήλωση είναι βαρυσήμαντη και δεν μπορεί εύκολα να διαλευκανθεί και να τεκμηριωθεί επαρκώς, αποφεύγοντας συγχρόνως τις πιθανές επιδράσεις της θρησκοληψίας.

Ένας ελληνικός μπρούτζινος μηχανισμός, κατασκευασμένος περί το 80 π.Χ. ίσως αποδειχτεί ο αρχαιότερος υπολογιστής του κόσμου, φαίνεται να συμπεραίνει μια βρετανο-ελληνική έρευνα. Ο «Μηχανισμός των Αντικυθήρων», αποτελούμενος από περισσότερες των 30 μπρούτζινες πλάκες και γρανάζια, ανακτήθηκε από σφουγγαράδες στο ναυάγιο ενός φορτωτικού πλοίου έξω από το Ελληνικό νησί Αντικύθηρα το 1900 και φυλάσσεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ελλάδας.

Το αρχαιολογικό εύρημα αποτελείται από 3 βασικά τμήματα και μικρότερα θραύσματα. Η ακριβής χρήση του ήταν άγνωστη, αν και σύμφωνα με μία παλιότερη θεωρία ο μηχανισμός χρησιμοποιούνταν για να υπολογισθούν οι κινήσεις των πλανητών, που ήταν γνωστοί στους αρχαίους Έλληνες: η Σελήνη, ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας και ο Κρόνος. Οι ερευνητές από τα πανεπιστήμια του Cardiff, της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου πιστεύουν σήμερα ότι είναι κοντά στην επίλυση του μυστηρίου, με τη χρήση υπερσύγχρονης τεχνολογίας ακτινών-Χ, η οποία αποκάλυψε κάποιες προηγούμενα κρυμμένες Ελληνικές επιγραφές, οι οποίες πιθανότατα επιβεβαιώνουν την υπόθεση του πλανητικού υπολογιστή.

Η απεικόνιση έγινε από την ομάδα «X-Tek Group», χρησιμοποιώντας ένα μοναδικό μηχάνημα με το περιγραφικό όνομα «400kV microfocus Computed Tomography System». Ο συντονιστής της βρετανικής ομάδας Mike Edmunds του πανεπιστημίου του Cardiff λέει με ενθουσιασμό: «Τα αξιοσημείωτα αποτελέσματα που πήραμε από τη χρήση του τομογράφου της ομάδας X-Tek μας επιτρέπουν να κάνουμε μια ακριβή έρευνα για το μηχανισμό. Δε νομίζω ότι θα μπορούσαν ποτέ να υπήρχαν καλύτερες συνθήκες!»

Η ακριβής φύση των επιγραφών δεν έχει ανακοινωθεί, και μολονότι ο ερευνητής Ξενοφώντας Μούσσας του πανεπιστημίου της Αθήνας ανακοινώνει ότι «το κείμενο που πρόσφατα ανακαλύφθηκε φαίνεται να επικυρώνει την υπόθεση ότι ο μηχανισμός είχε χρησιμοποιηθεί για να ανιχνεύει τις πορείες των πλανητικών σωμάτων», ο Edmunds συστήνει να περιμένουμε. Αναγνωρίζοντας μεν ότι ανακαλύφθηκε μια λέξη, η οποία ίσως επιβεβαιώνει τη χρήση του μηχανισμού, προσθέτει ότι απομένει πολύ εργασία για να υπάρξει ένα συμπέρασμα. Είπε στην εφημερίδα El Reg: «Είναι ακόμη στον αέρα και υπάρχει πολύ εργασία που πρέπει να γίνει».

Αν ο μηχανισμός των Αντικυθήρων είναι πράγματι αυτό που πιστεύουν οι ερευνητές ότι είναι, τότε ίσως υπάρξουν υποθέσεις ότι αυτός είναι βασισμένος στην ηλιοκεντρική θέαση για το ηλιακό σύστημα, μια θέση αρκετά ασυνήθιστη, δεδομένου του γεγονότος ότι κατά την αρχαία εποχή οι περισσότεροι Έλληνες δέχονταν τη θέση του Αριστοτέλη, ότι το σύμπαν περιστρέφεται γύρω από τη Γη. Σύμφωνα με τον Michael Wright, τον συντηρητή μηχανολογικών ευρημάτων στο Science Museum στο Λονδίνο, ο οποίος το 2002 υποστήριξε τη θεωρία του πλανητικού υπολογιστή για το μηχανισμό των Αντικυθήρων, ο μηχανισμός ίσως να είχε κατασκευαστεί σε μια ακαδημία «που ιδρύθηκε από τον στωικό φιλόσοφο Ποσειδώνιο στο Ελληνικό νησί της Ρόδου». Ο μαθητής του Ποσειδώνιου, Κικέρωνας, αργότερα περιέγραψε ένα μηχανισμό που είχε «ομοιότητες» με το μηχανισμό των Αντικυθήρων.

Αν και οι ερευνητές φαίνεται να είναι κοντά στην ανακάλυψη της χρήσης του μηχανισμού, ένα ανεπίλυτο ερώτημα παραμένει, όπως εξηγεί ο Edmunds: «Το πραγματικό ερώτημα είναι, για πιο σκοπό είχε κατασκευαστεί ο μηχανισμός; Ήταν για να υπολογίζει ημερολόγια; Ήταν απλά ένα εργαλείο εκμάθησης; Το κείμενο που ανακαλύφθηκε ίσως βοηθήσει να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα». «Μέρος του κειμένου στο μηχανισμό, που ξεπερνά τους χίλιους χαρακτήρες, έχει ήδη αποκρυπτογραφηθεί. Έχουμε ανακτήσει ήδη το 95% του κειμένου», λέει ο φυσικός Γιάννης Μπιτσάκης, μέλος της ομάδας έρευνας. Σύμφωνα με τον Γιάννη Μπιτσάκη, η πρόκληση είναι να «τοποθετηθεί ο μηχανισμός στο επιστημονικό πλαίσιο, μια που ουσιαστικά έρχεται από το πουθενά... και πετιέται στα μούτρα της ισχύουσας θεωρίας, η οποία υποστηρίζει ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν γνώση εφαρμοσμένης τεχνολογίας». Ο Edmunds συμφώνησε λέγοντας: «Πιστεύω ότι είναι μια μεγάλη δοκιμασία για την κουλτούρα των Ελλήνων και για το πόσο ήταν αυτοί προηγμένοι, πριν από την εισβολή των Ρωμαίων».

Οι ερευνητές ψάχνουν για τα υπόλοιπα ερείπια του ρωμαϊκού πλοίου, στο οποίο βρέθηκε ο μηχανισμός, που πιστεύεται ότι βυθίστηκε γύρω στο 80 π.Χ., για να εντοπίσουν το γενικότερο πλαίσιο αναφοράς του μηχανισμού και την καταγωγή του. «Όπως η Αλεξάνδρεια, έτσι και η Ρόδος ήταν ένα μεγάλο κέντρο αστρονομίας εκείνη της εποχή», λέει ο Μούσσας. «Το πλοίο όπου ανακαλύφθηκε ο μηχανισμός ίσως ήταν μέλος ενός συρμού πλοίων που ταξίδευαν στη Ρώμη, φέρνοντας θησαυρούς, που πήραν από το νησί με σκοπό να αποδώσουν το θρίαμβο στον Ιούλιο Καίσαρα».

Τα νέα ευρήματα θα συζητηθούν σε ένα παγκόσμιο συνέδριο (www.antikythera-mechanism.gr ) που πρόκειται να πραγματοποιηθεί στην Αθήνα τον ερχόμενο Νοέμβριο.

Μια τεραστίων διαστάσεων ωκεάνια δίνη ανακαλύφθηκε έξω από τα παράλια της δυτικής Αυστραλίας, η οποία λειτουργεί ως «παγίδα θανάτου», ρουφώντας τεράστιες ποσότητες ψαριών και θα μπορούσε ενδεχομένως να επηρεάσει τις τοπικές κλιματολογικές συνθήκες. Μια ομάδα επιστημόνων από το πανεπιστήμιο CSIRO της δυτικής Αυστραλίας και από τρία ινστιτούτα ερευνών της Αμερικής, της Γαλλίας και της Ισπανίας ανακοίνωσαν την ανακάλυψη της δίνης, μετά από ένα ερευνητικό ταξίδι διάρκειας ενός μήνα στην ωκεάνια περιοχή, δυτικά του νησιού Rottnest.

Υπό τη διεύθυνση της Δρα Anya Waite, βιολόγο και ωκεανογράφο από το πανεπιστήμιο της δυτικής Αυστραλίας, η 10μελής ομάδα βρήκε τη δίνη, η οποία έχει διάμετρο 200 χιλιόμετρα και βάθος 1000 μέτρα, να στροβιλίζεται σε ταχύτητες που ξεπερνούν τα 5 kph, λίγο πιο έξω από το φαράγγι του Rottnest. Η Δρα Waite λέει ότι η δίνη δημιουργήθηκε από τρέχουσες κινήσεις στο βυθό της θάλασσας και είναι μια από τις μεγαλύτερες, που έχουν βρεθεί ποτέ στην περιοχή της δυτικής Αυστραλίας.

Ορατή από το διάστημα, η δίνη λειτουργεί σαν μια «παγίδα θανάτου», ρουφώντας ψάρια και ωάρια ψαριών από περιοχές κοντά στην ακτή, λέει η Δρα Waite. «Ουσιαστικά δρα ως ένας άρπαγας, παίρνοντας τα ψάρια, που χρειάζεται να παραμείνουν στην περιοχή του φυσικού τους περιβάλλοντος δίπλα στην παραλία και πετώντας τα στη βαθιά θάλασσα», λέει η Δρα Waite. Επισημαίνει επίσης ότι το κλίμα γύρω από τη δίνη παρουσιάζει αξιοσημείωτες αλλαγές. «Μοιάζει σα να βρίσκεσαι στους τροπικούς», λέει. «Είναι ζεστό, μαλακό, υγρό με αιωρούμενα ψάρια, είναι ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον». Θα μπορούσε ενδεχομένως να επηρεάσει και το κλίμα της ευρύτερης περιοχής, λέει. «Η δίνη μετακινεί ένα πολύ μεγάλο όγκο θερμού ρεύματος σε ψυχρότερα νερά, έτσι αναγκαστικά παίρνει τη ζέστη και την μετακινεί μακριά, έξω από την παραλία.

Έτσι αλλάζει η ισορροπία της ζέστης της ωκεάνιας περιοχής και φυσικά είναι ο ωκεανός που διαμορφώνει το κλίμα». Η δρα Waite λέει ότι η δίνη δεν ήταν μέχρι στιγμής ικανή να προκαλέσει κίνδυνο στους ανθρώπους που ψαρεύουν ή καταδύονται στην περιοχή, αλλά ο κίνδυνος είναι σίγουρα ορατός. «Είμαστε σε ένα πλοίο μήκους 70 μέτρων και μπορούμε εύκολα να νιώσούμε τις δονήσεις στην άτρακτο του πλοίου από τη δίνη, έτσι είναι σίγουρο ότι κάτι το ασυνήθιστο συμβαίνει εδώ», λέει η Δρα Waite.

Ουάσινγκτον: Κάποιοι παράξενου σχήματος σωροί με ακαθαρσίες στην Αυστραλία αποκάλυψαν τελικά το περιεχόμενό τους: Ήταν απολιθώματα αρχαιότατης ζωής στη Γη, σχηματισμένα από δισεκατομμύρια μικροβίων, σε μια εποχή που ξεπερνά τα 3 δισεκατομμύρια χρόνια από σήμερα, λένε οι επιστήμονες σε μια νέα αναφορά. Και αυτοί οι σωροί είναι ακριβώς ο τύπος ζωής τον οποίο οι αστροβιολόγοι αναζητούν στον Άρη ή και αλλού.

Μια μελέτη που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature προσφέρει μια θεωρία με μεγαλύτερη ισχύ από την αρχική, που θεωρεί τους σωρούς, οι οποίοι καλύπτουν μια ευρεία ζώνη της δυτικής Αυστραλίας, τα αρχαιότερα απολιθώματα του πλανήτη. Η θεωρία περιγράφει ότι αυτοί δεν είναι ακριβώς σωροί ακαθαρσιών που μορφώθηκαν τυχαία σε παράξενα σχήματα, αλλά αρχαία μικρόβια, που σκάβοντας δημιούργησαν τους παράξενους σχηματισμούς.

"Αυτό είναι το σημαντικό σημείο της αναφοράς για τα απολιθώματα, αυτή είναι η πρώτη πραγματικά ανταγωνιστική αναφορά", λέει η συντονίστρια της μελέτης Abigail Allwood, ερευνήτρια στο αυστραλιανό κέντρο της αστροβιολογίας. "Αυτό που βρήκαμε είναι ένας πρόγονος της ζωής. Αν δεχτείτε ότι όλη η ζωή ξεκίνησε σε αυτό τον πλανήτη, ίσως εδώ βρίσκεται το σημείο, που αυτή ξεκίνησε".

Οι σωροί έχουν διαφορετικά σχήματα, μοιάζουν με κυψέλες, γαρνιτούρα σαντιγί πάνω σε κέικ, ή κύματα του ωκεανού. Ονομάζονται στρωματολίτες (stromatolites) και έχουν μελετηθεί για αρκετό καιρό, αλλά το μεγάλο ερώτημα ήταν, εάν ποτέ υπήρχε σε αυτά ζωή. Η έρευνα της Allwood, η οποία περιλάμβανε την εξέταση χιλιάδων από τους σωρούς και την κατηγοριοποίησή τους σε επτά τύπους, είναι η πιο περιεκτική και ανταγωνιστική, σε σημείο που να γίνεται αποδεκτή και από ειδικούς εκτός της ομάδας της Allwood. "Είναι η καλύτερη υπόθεση για την καλύτερη μαρτυρία ύπαρξης παλαιότατης μορφής ζωής στη Γη", λέει ο Bruce Runnegar, διευθυντής του ινστιτούτου αστροβιολογίας της ΝΑΣΑ στο Moffett Field, Calif. "Αυτοί οι σχηματισμοί είναι πολύ περίπλοκοι για να αποδοθούν σε μη-βιολογικές διαδικασίες, αλλά αυτό δε το γνωρίζουμε ακόμη με σιγουριά".

Η Allwood λέει ότι στη μελέτη της η υπόθεση της ύπαρξης ζωής καθίσταται ακλόνητη, από το τρόπο που ο στρωματόλιθος προσαρμόζεται στους βραχώδεις σχηματισμούς γύρω από αυτόν. Ένας παράγοντας του μικροβίου, πρέπει να οδηγούσε τη διαδικασία στο σχηματισμό επτά επαναλαμβανόμενων τύπων, πράγμα που υποδεικνύει ότι ο σχηματισμός δεν ήταν τυχαίος. "Είναι η ξεκάθαρη αφθονία του υλικού και η ικανότητα να τοποθετηθεί αυτό μέσα σε μια δομή", λέει η Allwood.

Ο Runnegar, που εξέτασε πολλές φορές του σωρούς στη δυτική Αυστραλία, λέει ότι την πρώτη φορά που τους είδε - με κάποιους από αυτούς να προεξέχουν ανάμεσα στους λόφους στο οπτικό του πεδίο - βίωσε ένα αλλόκοσμο συναίσθημα. Σε μια παρόμοια περίπτωση, πριν 10 χρόνια, επιστήμονες της ΝΑΣΑ ισχυρίζονταν ότι βρήκαν στοιχεία απολιθωμένων μικροβίων σε ένα μετεωρίτη του Άρη. Αυτοί οι ισχυρισμοί αμφισβητήθηκαν έντονα. Ένας από τους ακραιφνείς σκεπτικιστές που διετύπωσαν άποψη για την περίπτωση του μετεωρίτη, ο Ralph Harvey, γεωλόγος καθηγητής στο Case Western Reserve πανεπιστήμιο του Cleveland, λέει ότι στην περίπτωση των αυστραλιανών σωρών τείνει σαφώς να πιστέψει ότι πρόκειται για μαρτυρία ύπαρξης ζωής. Η σημαντική διαφορά είναι ότι στην περίπτωση του Άρη οι επιστήμονες έψαχναν για μαρτυρία ζωής σε έναν "πιθανότατα νεκρό πλανήτη" και οι προϋποθέσεις της απόδειξης είναι ασυνήθιστες, λέει ο Harvey. Συμπληρώνει, ότι λιγότερα αποδεικτικά στοιχεία χρειάζονται για τον ισχυρισμό της Allwood, επειδή "όλοι ήδη γνωρίζουμε ότι ζωή στη Γη υπήρχε για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα. Αυτό που απλά προσπαθούμε να αποδείξουμε είναι ότι αυτό το διάστημα είναι τελικά πολύ μεγαλύτερο".

«Τα ασυνήθιστα φαινόμενα απαιτούν ασυνήθιστη έρευνα»
Budd Hopkins

Τι είναι η “Intruders Foundation”

Εδώ και πάνω από μία δεκαετία, ο Budd Hopkins ίδρυσε την IF ως έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό με τέσσερις βασικούς σκοπούς:

• Για την προσφορά βοήθειας, κατανόησης και προσωπικής έρευνας για όσους αναφέρουν πως είχαν εμπειρίες απαγωγής από εξωγήινους.


• Για την επίτευξη συστηματικής έρευνας στα φαινόμενα απαγωγής, μέσω προσεκτικής μελέτης των διαφόρων μορφών με την οποία υφίστανται, στοχεύοντας σε φυσικές και ψυχολογικές ερμηνείες.


• Για την προώθηση ενός εκτεταμένου προγράμματος κοινωνικής επιμόρφωσης σχετικά με το φαινόμενο των απαγωγών.


• Για την ανάπτυξη ενός πυρήνα εκπαιδευμένων επαγγελματιών σε διάφορα πεδία, οι οποίοι θα ασχοληθούν με τις σχετικές έρευνες.

Ο Budd Hopkins ενδιαφέρθηκε αρχικά για το φαινόμενο των UFO όταν το 1964, όντας μαζί με άλλα δύο άτομα, υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας στην εμφάνιση ενός UFO στο φως της ημέρας, σε μια περιοχή κοντά στο Truro της Μασαχουσέτης. Το 1975 ολοκλήρωσε την πρώτη του μεγάλη έρευνα, που σχετιζόταν με την προσγείωση και αναφερόμενη απαγωγή από ένα UFO στο North Hudson Park του New Jersey. Λίγο καιρό αργότερα, επικεντρώθηκε στα φαινόμενα απαγωγής από εξωγήινους, γεγονός που οδήγησε τελικά στη δημοσίευση των ευρημάτων του.

Έγραψε τρία βιβλία (“Missing Time” – 1981, “Intruders” – 1987 και “Witnessed” – 1996), τα οποία αποτέλεσαν σταθμό στην έρευνα για τις απαγωγές εξωγήινων, καθώς ενέπνευσαν ερευνητές αλλά και αρκετούς σκεπτικιστές. Το 1989 ίδρυσε την IF για να οργανώσει και να διευκολύνει την έρευνα στο αντικείμενο αυτό.

Στο άρθρο που ακολουθεί ο Budd Hopkins εκθέτει τις απόψεις του σε ένα σύνολο τεσσάρων βασικών επιχειρημάτων, θέλοντας να αποδείξει πως οι περιγραφές αυτών που ισχυρίζονται πως έπεσαν θύματα απαγωγής από UFO δεν είναι φανταστικές ιστορίες. Εξετάζει 4 βασικά σημεία, τα οποία είναι κοινά στην συντριπτική πλειοψηφία των αναφορών για απαγωγές από εξωγήινους, τουλάχιστον σε αυτές για τις οποίες είναι ο ίδιος και οι συνεργάτες του ενήμεροι και οι οποίες δεν είναι καθόλου λίγες. Και τα τέσσερα αυτά σημεία αναφέρονται σε «λεπτομέρειες» των περιγραφών, οι οποίες σχετίζονται με κάποια στοιχεία τα οποία λείπουν από τις περιγραφές αυτές και που ακριβώς αυτή η έλλειψη υποδηλώνει πως δεν είναι πλασμένες από τη φαντασία αυτών που τις εξιστόρησαν.

Στο πρώτο επιχείρημα εξετάζεται η απουσία του στοιχείου της ντροπής απέναντι στη γύμνια του σώματος, η οποία θα ήταν ένα λογικά αναμενόμενο αίσθημα για τα θύματα των απαγωγών, εφόσον στις περισσότερες περιγραφές αναφέρεται πως τους είχαν γυμνούς σε εξεταστικές τράπεζες, υποβάλλοντάς τους σε διάφορα τεστ. Στο δεύτερο επιχείρημά του ασχολείται με τη φύση των εξετάσεων στις οποίες υποβλήθηκαν τα θύματα των απαγωγών. Ενώ κατά τη γνώμη του, εάν οι περιγραφές ήταν φανταστικές, θα ήταν αναμενόμενο στις εξετάσεις αυτές να υπάρχουν περιγραφές για εξετάσεις και επεμβάσεις που αφορούν το ζωτικότερο ανθρώπινο όργανο – την καρδιά – δεν έχει αναφερθεί σε καμία από αυτές κάτι τέτοιο. Στη συνέχεια εξετάζει την απουσία αφηγήσεων που σχετίζονται με δραστηριότητες οι οποίες μοιάζουν με τις καθημερινές ανθρώπινες, όπως αυτή της λήψης τροφής και νερού. Θεωρεί πως εάν οι ιστορίες αυτές ήταν φανταστικές, θα ήταν λογικό να περιλαμβάνουν και τέτοια στοιχεία, εφόσον η φαντασία αντλεί στοιχεία από την καθημερινή εμπειρία. Τέλος, θίγει το γεγονός του φανταστικού σεναρίου, που θέλει τους εξωγήινους να επιτίθενται στους ανθρώπους με όπλα εξωγήινης τεχνολογίας για να τους ακινητοποιήσουν και να τους κρατήσουν σε ομηρία. Ενώ και πάλι θα ήταν εύλογο να υπάρχουν περιγραφές τέτοιων στοιχείων στις αναφορές των απαχθέντων, εντούτοις αυτές απουσιάζουν σχεδόν από όλες τις αναφορές που αυτός και η ομάδα του έχουν εξετάσει.

Θα δούμε στη συνέχεια την εκτενέστερη έκθεση των τεσσάρων αυτών επιχειρημάτων από τον ιδρυτή της IF, τον Budd Hopkins.

Καμιά ντροπή για το γυμνό σώμα;

Όσοι είναι εξοικειωμένοι με το θέμα γνωρίζουν ότι στις αναφορές απαγωγής από UFO, σχεδόν πάντα περιλαμβάνονται αφηγήσεις για εξετάσεις του φυσικού σώματος που γίνονται μέσα στο σκάφος. Το θύμα της απαγωγής βρίσκεται συνήθως γυμνό και ακίνητο σε ένα επίπεδο τραπέζι ενώ πραγματοποιούνται μία ή περισσότερες από μία ευρεία ποικιλία εξετάσεων. Υπάρχει εντούτοις, μια ουσιαστικά καθολική λεπτομέρεια σε αυτές τις διαδικασίες που δεν έχει σχολιαστεί ποτέ στην ιστορία του θέματος: το θύμα της απαγωγής δεν φαίνεται ποτέ να αισθάνεται οποιοδήποτε βαθμό ντροπής ή αμηχανίας για τη γύμνια του. Μια γυναίκα ανέφερε ότι κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής στην πολύ πρόωρη εφηβεία της – που είναι συνήθως μια περίοδος που κυριαρχεί η αίσθηση ντροπής και σύγχυσης για το σώμα του εφήβου - δεν αισθάνθηκε περισσότερο ανήσυχη για τη γύμνια της παρουσία των απαγωγών της, από όση θα είχε αισθανθεί εάν παρουσιαζόταν γυμνή μπροστά στη γάτα ή τα τροπικά της ψάρια. Ακόμα πιο εκπληκτικό είναι το παραπάνω γεγονός εάν αναλογιστούμε και τις περιπτώσεις, όπου πολλοί άνθρωποι συγχρόνως – οι οποίοι συχνά είναι άγνωστοι μεταξύ τους – βρίσκονται όλοι γυμνοί μέσα στο ίδιο σκάφος. Τη γυναίκα του παραπάνω παραδείγματος την είχαν απαγάγει μαζί με έναν μεγαλύτερο αδελφό και μια μικρότερη αδελφή της και ενώ ήταν και οι τρεις τους γυμνοί, κανένας τους ωστόσο δε φάνηκε να αισθάνεται ντροπή που βρισκόταν έτσι εκτεθειμένοι και σε μία κατάσταση που θα μπορούσε να θεωρηθεί ως ιδιαίτερα τρωτή.

Από μόνος του ο φόβος που μπορεί να νιώθουν τα θύματα της απαγωγής για τους εξωγήινους, δεν είναι ικανός να δικαιολογήσει αυτήν την ασυνήθιστη και ίσως αφύσικη στάση τους απέναντι στην έκθεση του γυμνού σώματός τους. Υπάρχουν διάφορες φωτογραφίες με θύματα από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί, που μετά από την απάνθρωπη μεταφορά τους σε οχήματα μεταφοράς βοοειδών, διατάχθηκαν να γδυθούν. Οι φωτογραφίες αποκαλύπτουν ότι ακόμη και κάτω από αυτές τις περιστάσεις, αυτοί οι λυπημένοι, αδύνατοι, καταδικασμένοι άνδρες, γυναίκες και παιδιά ενστικτωδώς προσπάθησαν να καλύψουν τη γύμνια τους με τα χέρια και τα μπράτσα τους. Αλλά κάτι άλλο συμβαίνει με τους απαχθέντες από εξωγήινους, κάποιος καθησυχαστικός παράγοντας φαίνεται να υπάρχει. Θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι η αδιαφορία των θυμάτων απαγωγής για τη γυμνή κατάστασή τους μπορεί να οφείλεται σε κάποιους παράγοντες που δρουν ηρεμιστικά ή και υπνωτιστικά στο θύμα. Επίσης, εάν κάποιος έχει απαχθεί αρκετές φορές από την πρόωρη παιδική του ηλικία και είναι κάθε φορά γυμνός σε όλη την εμπειρία, θα μπορούσε να αποδεχθεί τη συγκεκριμένη κατάσταση ως κάτι που συμβαίνει κατά κανόνα. Ένας άντρας που είχε πέσει θύμα απαγωγής το έθεσε με αυτό τον τρόπο: "Απλά έτσι είναι τα πράγματα. Δεν φοράς ποτέ τα ρούχα σου. Δεν το σκέφτεσαι καν."

Τι μπορούμε να σκεφτούμε για την ουδέτερη αντίδραση των θυμάτων απαγωγής στην παράδοξη κατάσταση γύμνιας τους, μία κατάσταση προφανώς απαλλαγμένη από οποιαδήποτε σεξουαλική ανάγκη ή αμηχανία;

Καταρχήν, η συνεπής εμφάνιση αυτής της απροσδόκητης λεπτομέρειας στις περισσότερες περιπτώσεις απαγωγής, αντικρούει ουσιαστικά ένα βασικό επιχείρημα αυτών που προσπαθούν να απομυθοποιήσουν τις περιπτώσεις απαγωγής από UFO: Πολλοί ερευνητές ψυχολογικών φαινομένων, επαγγελματίες και ερασιτέχνες, έχουν προσπαθήσει να απομυθοποιήσουν τις αναφορές απαγωγής UFO ως διαφόρων ειδών φαντασιώσεις ή φαντασιοπληξίες. Η δημοφιλέστερη τρέχουσα έκδοση αυτής της θεωρίας αναφέρει, ότι οι άνθρωποι αυτοί εφευρίσκουν αυτές τις απαγωγές για να καλύψουν κάποια ενοχλητικά γεγονότα, όπως τη σεξουαλική κακοποίηση στην παιδική τους ηλικία, την αιμομιξία, τη σεξουαλική παρενόχληση από γιατρούς, νοσοκόμες ή νταντάδες, ή ακόμη και ενδεχομένως κάποιον βιασμό. Άλλοι έχουν επινοήσει έναν τύπο ανθρώπου με οριακά και αμφισβητήσιμα ψυχολογικά χαρακτηριστικά, που είναι επιρρεπής στις φαντασιώσεις με απαγωγές από εξωγήινους, ενώ υπάρχουν και εκείνοι που απλά επιμένουν πως όλες οι σχετικές αναφορές δεν είναι τίποτε άλλο από ενοχλητικά όνειρα.

Εάν οποιαδήποτε από αυτές τις θεωρητικές "εξηγήσεις" ίσχυε για ακόμη και τους μισούς από τους απαχθέντες από UFO που έχουν ερευνηθεί προσεκτικά μέχρι τώρα, θα ήταν λογικό και αναμενόμενο να διαγνωσθεί για κάποιους από αυτούς ένα είδος ερωτικής φόρτισης του περιστατικού, ή έστω δείγματα αμηχανίας και ντροπής, δεδομένου ότι ανακαλούσαν στη μνήμη τους την κατάσταση του γυμνού σώματός τους. Εάν μία αναφορά για απαγωγή δεν είναι τίποτε περισσότερο από μία φανταστική κάλυψη ενός τραυματικού περιστατικού σεξουαλικής βίας στην παιδική ηλικία, οι περιστάσεις της γύμνιας ή του να υποχρεωθεί κάποιος να γδυθεί παρά τη θέλησή του, θα αποτελούσαν τραυματικά σημεία – κλειδιά στους ανθρώπους αυτούς. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δε συμβαίνει στις περιπτώσεις που μελετούμε.

Η καθολικότητα αυτής της λεπτομέρειας, όχι μόνο αποκλείει τις ψυχολογικού τύπου ερμηνείες για της αναφορές απαγωγής από UFO, αλλά συνηγορεί επίσης για τη σκληρή πραγματικότητα του φαινομένου αυτού. Αυτές οι αναφορές που ξαφνιάζουν με την απουσία οποιασδήποτε συναισθηματικής αντίδρασης σε καταστάσεις, που φυσιολογικά θα προκαλούσαν στα θύματα ελάχιστη τουλάχιστον αμηχανία, σαφέστατα αποτελούν ισχυρή ψυχολογική απόδειξη του ότι χιλιάδες άνθρωποι έχουν βρεθεί θύματα της ίδιας εμπειρίας: της απαγωγής από UFO και της εξέτασής τους από τους εξωγήινους που βρίσκονταν στο σκάφος.

Οι εξετάσεις των εξωγήινων και η ανθρώπινη καρδιά

Εδώ και αιώνες, οι σκέψεις για την ανατομία μας έχουν επικεντρωθεί σε ένα όργανο προ πάντων όλων, την ανθρώπινη καρδιά. Στη γλώσσα μας έχουμε εκφράσεις όπως «η καρδιά των πραγμάτων», «από καρδιάς», «έχει καρδιά», κ.λπ. Η πανταχού παρούσα εικόνα της συμμετρικής καρδιάς, μπορεί να βρεθεί σε κουτιά γλυκών, σε κάρτες, σε περιτυλίγματα, ακόμα και σε σύντομα μηνύματα αγάπης που χαράζονται σε γέρικους κορμούς δέντρων. Μας είναι πιο οικείες στο άκουσμά τους οι χειρουργικές πρακτικές που αφορούν την καρδιά, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη χειρουργική επέμβαση. Διπλά και τριπλά bypass, μεταμοσχεύσεις καρδιάς, μεταμοσχεύσεις τεχνητών βαλβίδων, χειρουργικές επεμβάσεις ανοικτής καρδιάς και πολλά άλλα, αποτελούν κυριολεκτικά φράσεις στην καθημερινή μας συνομιλία. Στον κυνηγό, το στρατιώτη, τον ξιφομάχο και σε ομοίους τους, είναι γνωστό πως η καρδιά είναι το πιο τρωτό όργανο: "στοχεύστε την καρδιά, όχι το κεφάλι," επειδή ο εγκέφαλος, προφανώς, μπορεί να επιζήσει από διάφορες βλάβες, που η καρδιά δε μπορεί να ξεπεράσει. Αν και προσπαθούμε να έχουμε «γερή καρδιά» ξέρουμε ότι αυτό το πολύτιμο όργανο είναι εξαιρετικά τρωτό, και ότι οι πιθανότητες είναι μεγάλες οι πιο πολλοί να πεθάνουμε, κάποια ημέρα, λόγω της εξασθένισης της καρδιάς μας.

Για οποιοδήποτε παιδί που επισκέπτεται έναν γιατρό για εξετάσεις, μια από τις πιο οικείες και σημαντικές διαδικασίες είναι αυτή που ακούει ο παθολόγος την καρδιά του ασθενή μέσω ενός στηθοσκοπίου. Στα μετέπειτα έτη οι περισσότεροι από εμάς έχουμε την εμπειρία ενός ηλεκτροκαρδιογραφήματος μέσα στις γενικές εξετάσεις που κάνουμε. Και σαφώς η πλειοψηφία των καθημερινών, προσανατολισμένων στην υγεία, διαιτητικών επιλογών μας γίνεται λόγω της ανησυχίας μας για την ευημερία της καρδιάς ως κέντρο του καρδιαγγειακού συστήματος.
Πώς σχετίζονται όλα τα παραπάνω με το ζήτημα των απαγωγών από UFO;
Έχω προσωπικά εργαστεί μέχρι στιγμής με περίπου τριακόσια θύματα απαγωγής, και είμαι εξοικειωμένος με πολλά περισσότερα μέσω δημοσιευμένων αναφορών και εκθέσεων που έχουν γίνει από συναδέλφους. Σε αυτές τις εκατοντάδες των αναφορών για απαγωγές από UFO, συνεχώς διαπιστώνω το εξής: κάθε ένα θύμα δηλώνει πως οι εξωγήινοι «εξεταστές» δεν έδειξαν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για την εξέταση της καρδιάς τους κατά τη διάρκεια των φυσικών διαδικασιών εξέτασης που εμφανίζονται συνήθως κατά τη διάρκεια αυτών των απαγωγών. Το ενδιαφέρον των εξωγήινων σχεδόν αποκλειστικά στρέφεται στην κοιλιακή χώρα του θύματος και στα γεννητικά όργανα. Υπάρχουν δε συχνά, επεμβάσεις που περιλαμβάνουν το κεφάλι και ειδικότερα τη ρινική κοιλότητα, τα μάτια και τα αυτιά. Επίσης περιστασιακά ακούμε για επεμβάσεις που έχουν να κάνουν με τα πόδια, τις μεγάλες αρθρώσεις και το ορθό. Αλλά ποτέ μα ποτέ, με τη καρδιά του απαχθέντος. Τι μπορούμε να συμπεράνουμε από αυτό, το μάλλον αλλόκοτο γεγονός;

Κατ’ αρχήν, σημαίνει πως το όργανο που εμείς θεωρούμε σε παγκόσμιο επίπεδο, ως το πλέον σημαντικό για τη ζωτικότητα και τη μακροζωία της ανθρώπινης φυλής, έχει προφανώς πολύ μικρό ενδιαφέρον για τους εξωγήινους, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Έχω δηλώσει από την αρχή της ενασχόλησής μου με τα συγκεκριμένα φαινόμενα, πως οι εξωγήινοι ακολουθούν στις απαγωγές αυτές ένα είδος «ημερήσιας διάταξης» που φαίνεται πως δεν περιλαμβάνει τη βελτίωση της γενικής ευημερίας και της υγείας των ανθρωπίνων θυμάτων τους στους στόχους του. Παρά το ότι είναι προφανές ότι οι εξωγήινοι δείχνουν κάποια μέριμνα ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι αρνητικές ψυχολογικές επιδράσεις που προκαλούνται από το γεγονός της απαγωγής, η βίαιη λήψη ανθρώπινου σπέρματος και ωαρίων φαίνεται πως γίνεται αποκλειστικά για το δικό τους όφελος παρά για το δικό μας. Τίποτε μέχρι στιγμής δεν έχει εξηγηθεί σε εμάς για τους λόγους ή τους σκοπούς αυτών των επεμβάσεων και σαφώς δεν έχουν πάρει την άδειά μας για αυτές τις ενέργειές τους. Οι εξωγήινοι παίρνουν απλά αυτό που θέλουν, αγνοώντας τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα και επιθυμίες μας.

Ένα δεύτερο συμπέρασμα που προκύπτει από την τόσο εμφανή απουσία αναφορών που να σχετίζονται με επεμβάσεις στην καρδιά, στις εκθέσεις για απαγωγή από UFO, έχει να κάνει με αυτήν ακριβώς την διαπίστωση για το αληθές των περιστατικών που έχουν περιγραφεί. Οι διάφοροι σκεπτικιστές και θεωρητικοί που ασχολούνται με την (συχνά από πολυθρόνας) εξέταση του ζητήματος των απαγωγών από UFO, οι οποίοι εκφέρουν όλες τις πιθανές ορθολογικές ερμηνείες για τα φαινόμενα αυτά, υποστηρίζουν συχνά ότι οι αφηγήσεις αυτές είναι φαντασίες. Τίποτα περισσότερο από φόβοι και ελπίδες που αναμειγνύουν την ανάκληση μίας καθημερινής ή κάπως ασυνήθιστης εμπειρίας με τη συναισθηματική αστάθεια των ανθρώπων που αφηγούνται τα γεγονότα που σχετίζονται με τις απαγωγές.

Ξέρουμε όλοι ότι τόσο ο κόσμος της φαντασίας όσο και ο κόσμος της πραγματικότητας είναι απίστευτα ποικιλόμορφοι και σύνθετοι κόσμοι, όσο και κάθε ανθρώπινο ον από μόνο του. Έτσι, εάν τα σενάρια απαγωγής από εξωγήινους αποτελούσαν μονάχα ένα προϊόν του απείρου φάσματος της ανθρώπινης φαντασίας, δε θα ήταν λογικό η καρδιά, το κοινώς αποδεκτό ανατομικό κέντρο μας, να εμφανίζεται αρκετά συχνά ως σημείο ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τους εξεταστές, στις αφηγήσεις αυτές; Δε θα έπρεπε να συναντήσουμε πολυάριθμες ιστορίες που να αναφέρουν ακόμα και εγχειρήσεις στην καρδιά, πλαισιωμένες με έναν μυστηριώδη και με μεγάλη ποικιλία τεχνικό ιατρικό εξοπλισμό; Δε θα ήταν δύσκολο η φαντασία μας να δημιουργήσει έναν απεριόριστο κόσμο φανταστικών μηχανημάτων, που να περιλαμβάνουν εξωτικά στηθοσκόπια ή περίπλοκους ηλεκτροκαρδιογράφους, όλα αυτά για την εξωγήινη μελέτη της ανθρώπινης καρδιάς. Αλλά σύμφωνα με τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, τέτοιες φανταστικές εξετάσεις καρδιάς δεν έχουν αναφερθεί πουθενά. Στην πραγματικότητα, αναφορές στην ανθρώπινη καρδιά δεν εμφανίζονται ποτέ μα ποτέ στις αφηγήσεις αυτές.

Έτσι, ένας αντικειμενικός και ορθολογικός νους θα πρέπει στο σημείο αυτό να αναρωτηθεί: εάν όλες οι αναφορές που συνθέτουν το περίεργο φαινόμενο της απαγωγής από UFO είναι αποτέλεσμα της οποιασδήποτε είδους δράσης της φαντασίας, τότε γιατί από τις περιγραφές των απαγωγών απουσιάζει ως εξεταστικό αντικείμενο η καρδιά, που είναι το όργανο αυτό, το οποίο μας κάνει σε μεγαλύτερο βαθμό να ανησυχούμε υπό τις συνήθεις και πραγματικές ιατρικές συνθήκες;

Ο λόγος είναι προφανής: οι αναφορές για απαγωγές δεν είναι προϊόντα της φαντασίας των θυμάτων. Ανεξάρτητα εάν αυτή η ερμηνεία αρέσει ή όχι σε μερικούς, οι άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι έχουν πέσει θύματα απαγωγής από εξωγήινους, ανακαλούν στη μνήμη τους την απλή αλλά σοκαριστική αλήθεια ενός πραγματικού γεγονότος. Και επιπλέον οι αναφορές αυτές συνηγορούν σε αυτό που αναλύθηκε στις προηγούμενες παραγράφους, ότι δηλαδή, παρά το ενδιαφέρον των εξωγήινων για τη διαδικασία της αναπαραγωγής των ανθρώπων, φαίνεται πως το καρδιαγγειακό σύστημα τους αφήνει πλήρως αδιάφορους. Αυτό το σημείο καταρρίπτει κάθε σκεπτικιστικό ισχυρισμό που θέλει την φαντασία να παίζει κύριο ρόλο στην επινόηση όλων αυτών των αφηγήσεων.

Κι εδώ βρίσκεται ένας δυσάρεστος παραλληλισμός μεταξύ των δύο θεμάτων που υπήρξαν το κύριο αντικείμενο του παρόντος επιχειρήματος. Από τη μια μεριά υπάρχουν οι εξωγήινοι, που αδιαφορώντας για την γενική ή ακόμα περισσότερο την ψυχολογική υγεία των θυμάτων, τους χρησιμοποιούν ως «πειραματόζωα» για τους οποιουσδήποτε σκοπούς τους. Και από την άλλη, υπάρχουν κάποιοι σκεπτικιστές, που αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους αυτούς ως φαντασιόπληκτους – στην καλύτερη περίπτωση – ή ως ανθρώπους που δεν στέκουν καλά στον ψυχολογικό τομέα, είναι σαν να ασκούν κι αυτοί με τη σειρά τους ένα είδος ψυχολογικής βίας στους ανθρώπους αυτούς. Έτσι, εκτός από το ότι αγνοούν μία μεγάλη μερίδα ανθρώπων που ισχυρίζονται πως έχουν πράγματι αυτές τις εμπειρίες, «κλείνοντας ουσιαστικά τα μάτια» στο γεγονός αυτό, διεκδικούν τελικά περισσότερο και από τους εξωγήινους το να τους αποδοθεί ο χαρακτηρισμός του άκαρδου.

Τροφή, νερό και οι εξωγήινοι

Ένα από τα πιο αξιαγάπητα γνωρίσματά του ανθρώπου είναι η αστείρευτη ικανότητά του να ονειρεύεται, να φαντάζεται και να εφευρίσκει ολόκληρους φανταστικούς κόσμους. Και όμως η πρώτη ύλη που χρησιμοποιεί η φαντασία μας για να διαμορφώσει, να καθορίσει και να εξωραΐσει όλους αυτούς τους κόσμους που δημιουργεί, δεν είναι τίποτε άλλο από την καθημερινή ανθρώπινη εμπειρία. Δεν έχουμε κανέναν άλλο διαθέσιμο πόρο. Ανεξάρτητα από το πόσο εξωτικές είναι οι εικόνες και τα γεγονότα που δημιουργεί το μυαλό μας, αναγνωρίζουμε ακόμα τις ταπεινές αρχές τους στην πεζή, καθημερινή εμπειρία. Και δεδομένου ότι όλοι ξοδεύουμε πολύ χρόνο σε ορισμένες βασικές δραστηριότητες όπως η λήψη τροφής, ο ύπνος, το παιχνίδι και η ερωτική πράξη, κάποιες από αυτές τις δραστηριότητες θα έπρεπε φυσικά να εμφανιστούν στις ιστορίες που πλάθουμε με τη φαντασία μας. Αυτό το απλό γεγονός, αποκτά ιδιαίτερη σημασία εάν το επικαλεστούμε για να εξετάσουμε ιστορίες όπως αυτές που περιλαμβάνουν υποτιθέμενες απαγωγές ανθρώπων από εξωγήινους. Εάν οι ιστορίες αυτές δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά μεγάλες και λεπτομερείς φαντασιώσεις, θα ήταν φυσικό να περιμένουμε κάποιες από τις πιο κοινές ανθρώπινες δραστηριότητες να εμφανίζονται στις περιγραφές αυτές. Δηλαδή, θα περίμενε κανείς για παράδειγμα, ότι θα υπήρχαν επιμελείς περιγραφές για τα εξωγήινα τρόφιμα και ποτά, τις αποθήκες και γενικότερα τους χώρους τους.

Η ισχύς του ισχυρισμού αυτού μπορεί πολύ εύκολα να ελεγχθεί. Εγώ προσωπικά (ο Hopkins) και ο συνεργάτης μου ο Jacobs, ήμασταν παρόντες σε πάνω από χίλιες εξιστορήσεις για απαγωγή από UFO, που προήλθαν από περισσότερους από 400 ανθρώπους και έχουμε διαβάσει εκατοντάδες άλλες τέτοιες αναφορές. Υπήρξαν περιγραφές εξωγήινων που έτρωγαν ή έπιναν; Ούτε μία φορά δεν έχουμε συναντήσει μια τέτοια περιγραφή! Κουζίνες; Σκεύη μαγειρικής και τραπεζαρίες; Ποτέ, μέσα σε χιλιάδες αναφορές. Επιπλέον, δεν έχουμε συναντήσει ούτε μία περιγραφή, στην οποία κάποιος εξωγήινος να πλησιάζει το χέρι του στο στόμα του για οποιονδήποτε λόγο. Τα θύματα απαγωγής δεν έχουν ποτέ αναφέρει ότι τους προσφέρθηκε τροφή ή νερό ενώσω βρισκόντουσαν μέσα στο εξωγήινο σκάφος (αν και σε κάποιες περιπτώσεις έχει αναφερθεί πως τους ανάγκασαν να καταπιούν κάποιες ουσίες μέσα στο πλαίσιο των εξετάσεων που τους έκαναν). Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν δει κάποιο δοχείο ή συσκευή που να σχετίζεται με τη διανομή του νερού. Παρόλο που κάποιοι από αυτούς αναγκάστηκαν να καταπιούν κάποιο υγρό, δεν έχει κανείς τους αναφέρει πως και οι εξωγήινοι λάμβαναν επίσης κάποιο υγρό. Πρακτικά, τα θύματα απαγωγής δεν συμπεριλαμβάνουν καθόλου το νερό στην εξιστόρηση της εμπειρίας τους και κάποιοι από αυτούς ανέφεραν υπερβολική δίψα κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας τους.

Σύμφωνα με τις περισσότερες περιγραφές εξωγήινων, φαίνεται πως διαθέτουν κάποιο είδος στόματος – ή τουλάχιστον μία σχισμή που μοιάζει με στόμα στο σημείο που θα βρισκόταν ένα στόμα στον άνθρωπο – αλλά δεν μπορούμε να πούμε πως η λειτουργία του μοιάζει με αυτήν του ανθρώπινου στόματος. Σε σπάνιες περιπτώσεις που άνθρωποι οι οποίοι έχουν απαχθεί από εξωγήινους αναφέρουν κάποιο ανοιχτό στόμα, δε βλέπουν δόντια, σάλια ή γλώσσα. Στην ουσία, καμία από τις ανθρώπινες ανατομικές δομές που σχετίζονται με τη λήψη, ή την πέψη της τροφής δε φαίνεται να υπάρχει σ’ αυτούς. Μια ενδιαφέρουσα αναφορά σχετικά με το στοιχείο αυτό προέρχεται από την περιγραφή κάποιου που είχε πέσει θύμα απαγωγής τον Απρίλιο του 1989. Η Lynn Miller, η οποία είχε συζητήσει με τον David Jacobs 10 διαφορετικές ιστορίες που την είχαν απαγάγει, ήταν σε θέση να ρωτήσει τους απαγωγείς της μία απλή ερώτηση: «τρώτε;» Οι δύο μικρές φιγούρες που στεκόντουσαν δίπλα της χρειάστηκαν αρκετό διάστημα για να απαντήσουν και σύμφωνα με τη Lynn, ο ένας από αυτούς είπε τελικά: «Δε χρειαζόμαστε να καταναλώσουμε κάτι, όπως η ανθρώπινη τροφή». Η ακρίβεια αυτής της δήλωσης είναι αμφισβητήσιμη, όπως οτιδήποτε άλλο έχει αναφερθεί πως ειπώθηκε από εξωγήινους, αλλά τουλάχιστον συμφωνεί με όσα γνωρίζουμε ή υποθέτουμε για τα μορφολογικά τους χαρακτηριστικά.

Έχουμε επίσης πάρει συνέντευξη από πολλά μικρά παιδιά, για τα οποία η τροφή, το νερό και τα γλυκά έχουν πολύ μεγάλη σημασία. Κανένα από αυτά δεν περιέγραψε ποτέ κάποιο εξωγήινο σνακ ή αναψυκτικό ή οποιασδήποτε άλλης μορφής φαγώσιμο. Εάν οι περιγραφές τους ήταν αποκυήματα της παιδικής φαντασίας, πολλά παιδιά θα είχαν επινοήσει και τέτοιες λεπτομέρειες. Σε όλες αυτές τις χιλιάδες αναφορές, η συνάφεια τέτοιων λεπτομερειών – σχετικά με το τι περιλαμβάνεται και τι αποκλείεται ολοσχερώς σε κάθε περιγραφή – συνηγορεί για την αντικειμενική τους αλήθεια. Η κοινή σε όλες τις περιγραφές απουσία λεπτομερειών που σχετίζονται με βασικά τμήματα της καθημερινής ζωής όπως η τροφή και το νερό, αποτελεί ένα δυνατό επιχείρημα στον ισχυρισμό ότι οι αναφορές αυτές δεν προέρχονται από τη φαντασία των ανθρώπων που τις διηγούνται. Τέλος, εάν ήταν φανταστικές, τότε σε ένα μεγάλο πλήθος τέτοιων αναφορών θα παρουσιάζονταν μία τεράστια ποικιλία ιδιαίτερα στις λεπτομέρειες, που θα έκαναν κάθε μία τέτοια ιστορία τελείως διαφορετική και προσωπική. Το ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αποτελεί έναν λόγο που μας επιβάλλει να τις ξεχωρίσουμε μία προς μία από τον απείρως ποικιλόμορφο κόσμο της ανθρώπινης φαντασίας.

Που είναι τα «υπέρ-όπλα» των εξωγήινων;

Αν και γνωρίζουμε πόσο επικίνδυνη μπορεί να είναι μια πολεμοχαρής φύση, οι άνθρωποι φαίνεται πως είμαστε ακαταμάχητα γοητευμένοι από τα θανάσιμα όπλα. Τα μικρά αγόρια παίζουν με διαφόρων ειδών πιστόλια και σε πολλές γειτονιές ο πόλεμος είναι ένα αγαπημένο παιχνίδι παιδιών και εφήβων. Οι κινηματογραφικοί κακοποιοί είναι εξαιρετικά δημοφιλείς στο φιλοθεάμον κοινό και οι ήρωες τύπου Rambo και εξολοθρευτή, είναι ικανοί να γοητεύσουν μία μεγάλη μάζα ανθρώπων που τους παρακολουθούν στις περιπέτειές τους. Ιδιαίτερα δε, η σειρά των διαστημικών ταινιών Star Wars και οι παρόμοιες ταινίες, έχουν συντροφέψει πολλούς νέους και μεγαλύτερους στη φαντασία και στις οθόνες των κινηματογράφων και είχαν τεράστια επιτυχία, εν μέρει λόγω των θεαματικών λέιζερ όπλων, τόσο πολύ, που έχουν ξοδευτεί ακόμα και μεγάλα κρατικά κονδύλια για να μπορέσει να κατασκευαστεί ένα τέτοιο "εξωτικό" οπλικό σύστημα.

Όπως αναφέραμε και σε προηγούμενα σημεία, πηγή της φαντασίας είναι τα πράγματα με τα οποία ερχόμαστε σε επαφή στην καθημερινή μας ζωή. Έτσι τα όπλα, αποτελούν ένα πολύ συχνό τέτοιο στοιχείο, που βρίσκεται παρόν στα παιχνίδια, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ακόμα και στους φόβους κάθε ανθρώπου, που σχετίζονται με την ασφάλειά του. Θα ήταν λοιπόν αναμενόμενο να συναντούσε κανείς αναφορές για περίεργα πιστόλια, ακτινοβόλα όπλα, λέιζερ και άλλες παραλλαγές τους, σε ένα μεγάλο ποσοστό περιγραφών που σχετίζονται με απαγωγές από UFO, εάν οι περιγραφές αυτές ήταν φανταστικές. Θα περίμενε έτσι κανείς, πως εάν δεν υπάρχουν τέτοιες αναφορές που σχετίζονται με όπλα που χρησιμοποιούν οι εξωγήινοι, η έλλειψη αυτού του φανταστικού στοιχείου, τις καθιστά πιο πιθανές να είναι αληθινές. Κάτι τέτοιο φαίνεται πράγματι να ισχύει με τις περιγραφές αυτών που ισχυρίζονται πως τους απήγαγαν UFO.

Μέσα σε ένα σύνολο που περιλαμβάνει πάνω από χίλιες εκθέσεις για απαγωγές από UFO, μόνο σε δύο τρεις από αυτές συνάντησα κάτι που φάνηκε στα θύματα ως κάποιο φορητό εξωγήινο όπλο. Εάν οι εκθέσεις αυτές ήταν φανταστικές, θα περίμενα να συναντήσω εκατοντάδες τέτοιες αναφορές. Ιδιαίτερα δε, εάν υπολογιστεί πως άνθρωποι με ζωηρή φαντασία, είναι επιρρεπείς στο να επηρεαστούν από κινηματογραφικές ταινίες και πολλές που αφορούν τα UFO, συμπεριλαμβάνουν κάποιου είδους εξωγήινα όπλα. Σε συνεργασία μου με τρεις αστυνομικούς και τρεις ανώτερους υπαλλήλους του στρατού, που μου εξέθεσαν τις εμπειρίες τους από την απαγωγή τους από UFO, σε καμία από τις εκθέσεις τους δεν περιγράφηκε η χρήση από τους εξωγήινους οποιουδήποτε είδους όπλου.

Στα περισσότερα σενάρια περιπέτειας και επιστημονικής φαντασίας στις ταινίες και στην τηλεόραση, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε ανθρώπους να απειλούν άλλους ανθρώπους με όπλα, ιδιαίτερα δε όταν οι ταινίες πραγματεύονται ιστορίες με οποιουδήποτε είδους απαγωγές. Αντίθετα, στο τυπικό σενάριο απαγωγής από UFO, το θύμα περιγράφει ότι περπατά στο σκάφος χωρίς κάποιος να τον απειλεί. Οι εγκέφαλοι των θυμάτων φαίνεται πως ελέγχονται από τη θέληση των εξωγήινων, οι οργανισμοί τους παραλύουν και αυτός μοιάζει να είναι ο συνήθης τρόπος επιβολής τους.

Η φαντασία από την άλλη μεριά, από την ίδια της τη φύση, παράγει άγρια και διαφορετικά μεταξύ τους σενάρια. Θα μπορούσε κανείς εύκολα να φανταστεί, ένα εξωγήινο σκάφος να σταματά κάποια αυτοκίνητα και εξωγήινοι με ακτινοβόλα όπλα να αναγκάζουν τους επιβάτες να επιβιβαστούν στα προσγειωμένα σκάφη τους. Επίσης, θα ήταν αναμενόμενο να υπάρχουν ιστορίες σχετικές με επικίνδυνες διαφυγές από την αιχμαλωσία των εξωγήινων, ηρωικές μάχες μαζί τους, περιπετειώδη κυνηγητά και άλλα τέτοια, που μια ζωηρή φαντασία θα μπορούσε εύκολα να δημιουργήσει. Αλλά καμιά τέτοια ιστορία δεν έχουμε συναντήσει. Η κοινή μας λογική λέει λοιπόν, ότι η ανθρώπινη φαντασία δεν μπορεί να είναι η πηγή αυτών των αναφορών απαγωγής από UFO.

Μία αστρονόμος από το πανεπιστήμιο του Sussex είναι η διευθύνουσα ερευνήτρια σε ένα έργο, το οποίο οδήγησε στην ανακάλυψη ενός από τα πιο μακρινά γαλαξιακά σμήνη, που έχει ποτέ παρατηρηθεί. Το σμήνος, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 10 δισεκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη, είναι πιθανόν ακόμη να είναι το πιο τεράστιο σμήνος, που έχει βρεθεί ποτέ σε τόσο πρώιμη εποχή στο σύμπαν. Όταν η Δρα Kathy Romer ξεκίνησε την εργασία 8 χρόνια πριν, θεωρούσε ότι έπαιρνε ένα μεγάλο ρίσκο. «Αν και προβλέψαμε ότι θα μπορούσαμε να βρούμε γαλαξιακά σμήνη σε τόσο μακρινές αποστάσεις, δεν είχαμε καμία εγγύηση, ότι θα βρίσκαμε τελικά κάποιο».

Η Δρα Romer, της οποίας η ομάδα περιλαμβάνει τον αστροφυσικό καθηγητή του Sussex Andrew Liddle και συνερευνητές από άλλα Αγγλικά και Αμερικάνικα ιδρύματα, χρησιμοποίησε παρατηρήσεις από το δορυφόρο X-ray Multi Mirror (XMM) Newton για να βρει αυτό το καινούργιο σμήνος και ύστερα προσδιόρισε την απόστασή του χρησιμοποιώντας το 10μετρο τηλεσκόπιο του W. M. Keck στη Χαβάη. «Αλλά δεν είναι μόνο τα τηλεσκόπια αυτά που χρειάζονται για ένα τέτοιο έργο», σχολιάζει η Δρα Romer. «Έχουμε ακόμη εκμεταλλευτεί σύγχρονα υπολογιστικά μέσα, από τους νέους αλγόριθμους για επεξεργασία της εικόνας, μέχρι την πτώση των τιμών στους δίσκους αποθήκευσης δεδομένων».

Αν παρατηρηθεί με ένα οπτικό τηλεσκόπιο, το μακρινό γαλαξιακό σμήνος φαίνεται ως μια πυκνή συγκέντρωση εκατοντάδων γαλαξιών. «Η έκπληξη εδώ είναι ότι οι γαλαξίες σε αυτό το σμήνος είναι διαμορφωμένοι από παλαιά αστέρια. Κάποιος θα περίμενε ότι ένα τέτοιο μακρινό σμήνος θα ήταν γεμάτο νέα αστέρια, μια που το παρατηρούμε τόσο μακριά, πίσω προς τη Μεγάλη Έκρηξη (Big Bang)», εξηγεί η Δρα Romer. «Σμήνη σαν αυτό είναι ουσιώδη για την κατανόησή μας σχετικά με το σχηματισμό των γαλαξιών».

Το σμήνος, που ονομάστηκε XMMXCS 2215-1734 είναι εκπληκτικά τεράστιο, με βάρος περίπου 500 τρισεκατομμύρια φορές τη μάζα του ήλιου μας. Κατά το πλείστον η μάζα του είναι «μαύρη ύλη» (dark matter), μια μυστηριώδη μορφή ύλης που επικρατεί στις μάζες όλων των γαλαξιών και των γαλαξιακών σμηνών στο Σύμπαν, αλλά δε μπορεί να γίνει ορατή από τηλεσκόπια. Η Δρα Romer και η ομάδα της συνεχίζουν την έρευνα για άλλα σμήνη όπως το XMMXCS 2215-1734 στα αρχεία δεδομένων από το δορυφόρο XMM-Newton. Ήδη έχουν παραπάνω από 1000 υποψήφια γαλαξιακά σμήνη, που απαιτούν επιβεβαίωση με τη χρήση επίγειων οπτικών τηλεσκοπίων. Τελικά θα χρησιμοποιήσουν τη συλλογή τους από σμήνη ώστε να κατανοηθεί πληρέστερα η φυσική της Μεγάλης Έκρηξης.

Ενώ η αναζήτηση για άλλα σμήνη συνεχίζει, η ομάδα θα μελετά το σμήνος XMMXCS 2215-1734 σε περισσότερη λεπτομέρεια με όσα εργαλεία έχει στη διάθεσή της. Ήδη έχουν παρθεί εικόνες από το τηλεσκόπιο Hubble Space για αυτό το εντυπωσιακό αντικείμενο. Το γαλαξιακό σμήνος είναι ένα απολίθωμα του πρώιμου σύμπαντος και για αυτό το λόγο θα περιθαλπτεί από όλους τους αστρονόμους, λέει η Δρα Romer.

DNA είναι το όνομα που δόθηκε σε μικροσκοπικές μονάδες στο ανθρώπινο σώμα, που συνδέονται μεταξύ τους και αποφασίζουν για τον τρόπο ανάπτυξης του ανθρώπινου σώματος. Το DNA που ανακαλύφθηκε μέσα στο δόντι έδωσε στους επιστήμονες στοιχεία σχετικά με τους ανθρώπους που ζούσαν 100.000 χρόνια πριν και που είναι γνωστοί με την ονομασία «ο άνθρωπος του Νεάντερταλ». Τα στοιχεία υποδηλώνουν ότι οι διαφορές μεταξύ των Νεάντερταλ που ζούσαν εκείνη την εποχή ήταν πολύ μεγάλες. Οι επιστήμονες θα μπορέσουν ίσως να ανακαλύψουν περισσότερα σχετικά με το πόσα διαφορετικά είδη Νεάντερταλ υπήρχαν και για το ποιες συνθήκες επηρέασαν την επιβίωσή τους. Οι Νεάντερταλ έζησαν μεταξύ 230.000 και 28.000 χρόνια από σήμερα στην Ευρώπη, στην Κεντρική Ασία και τη Μέση Ανατολή. Εξαφανίστηκαν όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι άνθρωποι, αλλά κανείς δε γνωρίζει το λόγο που έγινε αυτό.

Μια νέα ματιά στη γενετική ποικιλότητα των Νεάντερταλ

Ανακτώντας και τοποθετώντας σε σειρά το DNA από ένα ιδιαίτερα αρχαίο δείγμα Νεάντερταλ, οι ερευνητές βρήκαν στοιχεία που υποδηλώνουν, ότι η γενετική ποικιλία μεταξύ των ανθρώπων του Νεάντερταλ ήταν μεγαλύτερη από ότι θεωρούσαν. Τα ευρήματα ακόμη υποδηλώνουν ότι η γενετική ποικιλία ίσως να ήταν μεγαλύτερη σε πρώιμες περιόδους των Νεάντερταλ, σε σύγκριση με τις ύστερες περιόδους, που προσεγγίζουν την άφιξη των ανθρώπων στην Ευρώπη. Οι αλλαγές στη γενετική ποικιλία στο διάβα των χρόνων, θεωρούνται ότι αντανακλούν πληθυσμιακά γεγονότα, όπως για παράδειγμα κάποια ξαφνική μείωση πληθυσμού που προκλήθηκε από κάποια επιδημία ή κλιματολογική αλλαγή, ή αποτελούν τυχαίες γενετικές αλλαγές. Τα ευρήματα της έρευνας ανακοινώθηκαν την 6η Ιουνίου στο περιοδικό Current Biology από ομάδα ερευνητών στην οποία συμμετέχει ο Ludovic Orlando ενώ διευθύντρια της ομάδας είναι η Catherine Hδnni της Ecole Normale Supιrieur στη Λυών της Γαλλίας.

Κατά τη διάρκεια των περισσοτέρων από τα τελευταία 300.000 χρόνια, οι Νεάντερταλ ήταν οι μοναδικοί αντιπρόσωποι του ανθρώπινου γένους στην Ευρώπη και εξαφανίστηκαν σύντομα μετά την άφιξη του σύγχρονου ανθρώπου στην ήπειρο, περίπου πριν από 30.000 χρόνια. Ίχνη από μιτοχονδριακό DNA που υπάρχει ακόμη σε απολιθωμένα κόκαλα έχει χρησιμοποιηθεί σε προηγούμενες μελέτες, σε μια προσπάθεια προσδιορισμού και ανίχνευσης της πιθανής γενετικής κληρονομιάς του είδους των Νεάντερταλ στους σύγχρονους Ευρωπαίους. Αν και μια τέτοια γενετική ακολουθία θα επισφράγιζε την υπόθεση της διασταύρωσης μεταξύ του σύγχρονου ανθρώπου και του Νεάντερταλ κατά την εποχή της συνύπαρξής τους στην Ευρώπη, το μιτοχονδριακό DNA από τα 9 είδη Νεάντερταλ που έχει αναλυθεί μέχρι στιγμής και που ζούσαν κατά την κοινή περίοδο ύπαρξης των δύο ειδών δεν ταιριάζει με το μιτοχονδριακό DNA που βρέθηκε σε σύγχρονους ανθρώπους, υποδηλώνοντας ότι αν τελικά υπήρχε κάποια διασταύρωση των ειδών, αυτή δε θα μπορούσε να είναι, παρά ελάχιστη.

Στην εργασία τους η Δρα Hδnni και οι συνεργάτες της εκθέτουν τώρα το παλαιότερο τμήμα γονιδιώματος μιτοχονδριακού DNA προερχόμενο από τον άνθρωπο του Νεάντερταλ, που έχει ποτέ ανακτηθεί. Τα δείγματα Νεάντερταλ που αναλύθηκαν προέρχονται από ένα μοριακό παρασκεύασμα από παιδί ηλικίας 10 - 12 χρονών, που ζούσε στην κοιλάδα του Meuse στο σπήλαιο Scladina στο Βέλγιο, περίπου 100.000 χρόνια πριν. Τα δείγματα απέδωσαν 123bp μιτοχονδριακού DNA ένα πολύ μικρό τμήμα της σειράς του DNA σύμφωνα με το τι απαιτείται από τα σύγχρονα ερευνητικά πρωτόκολλα - αποτελεί ωστόσο ένα σημαντικό βήμα, δεδομένης της μεγάλης παλαιότητας του ιστού. Ο λόγος που επιλέχθηκε ένα τόσο παλαιό δείγμα ήταν απλός: το δείγμα αναμφίβολα προηγείται της περιόδου κατά την οποία οι Νεάντερταλ συνυπήρχαν με τους σύγχρονους ανθρώπους. Συγκρίνοντας αυτό το δείγμα με το ήδη γνωστό και σχετικά νεώτερο σε ηλικία δείγμα γονιδιώματος Νεάντερταλ, οι ερευνητές προσπαθούν να ανακαλύψουν εάν το μιτοχονδριακό DNA του Νεάντερταλ παρουσίαζε διαρκή χημική σταθερότητα ή εάν τροποποιήθηκε δραστικά κατά την περίοδο της συνύπαρξης με το σύγχρονο άνθρωπο. Υπάρχει και δεύτερος λόγος για να δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στο δείγμα που βρέθηκε στο σπήλαιο Scladina: Το δείγμα ανακαλύφθηκε πολύ πρόσφατα. Αυτό σημαίνει ότι όλα τα άτομα που έχουν έρθει σε επαφή με αυτό είναι ήδη γνωστά και το DNA τους μπορεί να εξεταστεί ώστε να εντοπιστεί κάθε πιθανή «μόλυνση» του δείγματος Νεάντερταλ από το DNA του σύγχρονου ανθρώπου.

Το τμήμα του DNA που προέρχεται από το σπήλαιο Scladina επιβεβαιώνει ότι οι Νεάντερταλ και οι σύγχρονοι άνθρωποι ήταν μόνο μακρινοί συγγενείς τα γονιδιώματα των Νεάντερταλ είναι όλα πολύ πιο κοντινά μεταξύ τους από όσο είναι με οποιοδήποτε μέχρι στιγμής γνωστό ανθρώπινο γονιδίωμα. Αλλά η μελέτη ακόμη αποκαλύπτει ότι η γενετική ποικιλία των Νεάντερταλ είχε υποτιμηθεί. Πράγματι, το μιτοχονδριακό DNA που προέρχεται από το δείγμα του σπηλαίου Scladina αποκλίνει περισσότερο σε σύγκριση με το mtDNA σύγχρονων ανθρώπων από ότι το μιτοχονδριακό DNA πρόσφατων Νεάντερταλ, υποδηλώνοντας ότι ο άνθρωπος του Νεάντερταλ ήταν περισσότερο γενετικά ποικιλόμορφη ομάδα, από ότι προηγούμενα πιστευόταν.

Κάθε χρόνο πληθαίνουν οι αναφορές για θεάσεις του Μεγαλοπόδαρου (Sasquatch) στη Βόρεια Αμερική. Οι περισσότερες συμβαίνουν στους ανοιξιάτικους και καλοκαιρινούς μήνες, όταν πολύς κόσμος επισκέπτεται την ύπαιθρο για κατασκήνωση, ψάρεμα ή περίπατο. Τέτοιες θεάσεις έχουν συμβεί εδώ και εκατοντάδες χρόνια, αρχικά από τους ευρωπαίους άποικους που εξερευνούσαν την περιοχή του Μεγαλοπόδαρου, αλλά και νωρίτερα από τους ιθαγενείς της Αμερικής, που πιθανότατα ήταν εξοικειωμένοι μ' αυτόν τον γίγαντα των δασών.

Οι θεάσεις έχουν αναφερθεί από περιστασιακούς κατασκηνωτές, ή περαστικούς. Πολλοί από αυτούς κατάφεραν να δουν και να παρατηρήσουν αρκετά καλά αυτό το καταπληκτικό πλάσμα. Οι περιγραφές τους χαρακτηρίζονται από αξιοσημείωτη συνέπεια, περιλαμβάνοντας λεπτομέρειες για το ύψος του, το χρώμα του τριχώματός του, μέχρι και την χαρακτηριστική του δυσωδία. Οι αναφορές αυτές είναι τόσο συχνές και επίμονες, που κάθε ένας ο οποίος θα ήθελε να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, θα έπρεπε να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως όντως, υπάρχει ένα τεράστιο, τριχωτό δίποδο, κάπου εκεί έξω.

Τότε, γιατί δεν έχουμε ποτέ πιάσει κανένα;
Γιατί δεν υπάρχουν αξιόπιστες και καθαρές φωτογραφικές απεικονίσεις;
Γιατί δεν έχει ποτέ βρεθεί κάποιο νεκρό σώμα Μεγαλοπόδαρου;

Η καλύτερη φυσική απόδειξη που διαθέτουμε είναι μεγάλα αποτυπώματα ποδιών, με αυλακώσεις που δείχνουν να μοιάζουν με το αποτύπωμα ενός ανθρώπινου ποδιού και μερικά δείγματα από τρίχες, που στην καλύτερη περίπτωση αποδείχθηκαν ενδιαφέροντα, αλλά ατελέσφορα για να αποδείξουν την ύπαρξη του Μεγαλοπόδαρου. Οι λιγοστές φωτογραφίες και κινηματογραφικές σκηνές που διαθέτουμε, αμφισβητούνται και κατηγορούνται ως απάτες. Αν και είναι ικανές να γοητεύσουν τη φαντασία μας, καθώς και να ανάψουν το ερευνητικό μας ενδιαφέρον, δεν μας παρέχουν τη δυνατότητα να δώσουμε μια οριστική απόφανση. Υπάρχουν επίσης ηχογραφήσεις που υποτίθεται πως αναφέρονται σε μακρινές κραυγές και ήχους του Μεγαλοπόδαρου ενώ κυνηγάει, αλλά δεν μπορούν να αποτελέσουν απόδειξη.

Με τόσους ανθρώπους κάθε χρόνο να γοητεύονται με το μυστηριώδες κυνήγι του Μεγαλοπόδαρου, πως καταφέρνει και παραμένει "αόρατος" και διφορούμενος; Είναι μήπως εξυπνότερος από εμάς;

Σίγουρα, με όλη την τεχνολογία που διαθέτουμε - προϊόντα της πνευματικής μας ανωτερότητας έναντι του υπόλοιπου ζωικού βασιλείου - θα έπρεπε να είμαστε ικανοί να πιάσουμε ή τουλάχιστον να φωτογραφίσουμε καθαρά έστω και ένα από αυτά τα πλάσματα.

Γιατί δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο;

Διαθέτουμε εξοπλισμό για θέαση στο σκοτάδι και κάμερες που είναι ευαίσθητες στην κίνηση. Από το 1974 κατασκευαζόντουσαν παγίδες για τον Μεγαλοπόδαρο. Πολλά άλλα είδη από άγρια ζώα εντοπίστηκαν με τις κάμερες νυχτερινής θέασης, καθώς και με αυτές που είναι ευαίσθητες στην κίνηση. Τέτοια ζώα, ακόμα και τα πιο άγρια στα δάση, παγιδεύτηκαν και πιάστηκαν ζωντανά. Και φυσικά, ο άνθρωπος εξακολουθεί να τα κυνηγάει και να τα σκοτώνει.

Αλλά όχι τον Μεγαλοπόδαρο.
Πόσο έξυπνος είναι;

Καταφέρνει και ξεφεύγει από τις πιο φιλόδοξες προσπάθειές μας και από την εξελιγμένη τεχνολογία μας.
Πως; Υπάρχουν δύο πιθανοί λόγοι γι' αυτό:
1. Ο Μεγαλοπόδαρος δεν υπάρχει στην πραγματικότητα.
2. Είναι πάρα πολύ έξυπνος.

Εάν συμφωνήσουμε ότι ο Μεγαλοπόδαρος υπάρχει (είναι δύσκολο να αγνοήσουμε όλες τις σχετικές μαρτυρίες), πρέπει να συμπεράνουμε ότι το πλάσμα αυτό μας ξεπερνάει στην εξυπνάδα; Πως μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο; Είναι εξυπνότερος από κάθε άλλο άγριο ζώο του δάσους - από το ελάφι, την αρκούδα, την αλεπού και όλα όσα καταφέραμε να παγιδεύσουμε με την τεχνολογία μας; Θα μπορούσε ακόμα και ένας άνθρωπος να αποφύγει με τόση επιδεξιότητα, τέτοια τεχνολογία;

Ας υποθέσουμε ότι αφήνουμε για 24 ώρες έναν άνθρωπο με νοημοσύνη υψηλότερη του μετρίου, στη μέση ενός δάσους, όπου έχουν τοποθετηθεί παγίδες στο μέγεθός του και καμουφλαρισμένες κάμερες που ενεργοποιούνται με την κίνηση. Πόσο καλά θα τα πήγαινε; Υποθέτοντας πως θα κινούνταν στην περιοχή, ψάχνοντας να βρει κάτι για να φάει ή να πιει, ίσως να απέφευγε τις παγίδες εάν ήταν πολύ προσεχτικός. Αλλά σίγουρα δε θα ξέφευγε από τις κάμερες κίνησης, ιδιαιτέρως μόλις θα άρχιζε να σκοτεινιάζει (αυτό θα ήταν πράγματι ένα καλό πείραμα).

Ο Μεγαλοπόδαρος λοιπόν, έχει καταφέρει να αποφύγει και τις κάμερες. Μπορούμε από αυτό να συμπεράνουμε πως είναι εξυπνότερος από έναν άνθρωπο;

Σύμφωνα με κάποιες ενδείξεις, ο Μεγαλοπόδαρος είναι ένα ευφυές πρωτεύον θηλαστικό, αν και δεν ξέρουμε πόση ευφυΐα διαθέτει. Προφανώς, η νοημοσύνη του δε μοιάζει με αυτή που μετράμε ως ανθρώπινη. Δεν υπάρχουν πόλεις που να έχει φτιάξει, δεν γράφει, δεν έχει κατασκευάσει παπούτσια. Ίσως χρησιμοποιεί πρωτόγονα εργαλεία, και ακόμα ίσως και κάποιου είδους γλώσσα, αλλά δεν υπάρχουν αποδείξεις για κάτι τέτοιο. Δεν μας έχει αφήσει οποιοδήποτε στοιχείο για να σκεφτούμε πως είναι πιο ευφυής από εμάς.

Ίσως τελικά, η λέξη "πιο έξυπνος" να μην είναι η κατάλληλη. Πιθανόν να είναι περισσότερο συνειδητός - με όλη την έννοια της λέξεως. Δηλαδή να έχει μεγαλύτερη ψυχική επίγνωση. Υπάρχουν θεωρίες που υποστηρίζουν ότι οι ψυχικές ικανότητες - όπως η έκτη αίσθηση - αποτελούν στους ανθρώπους τα απομεινάρια αρχαίων ενστίκτων που κάποτε λειτουργούσαν με αυτά. Ουσιαστικά, όλα τα ζώα οδηγούνται από ένστικτά που καθορίζουν τη συμπεριφορά τους και πιθανότατα οι αρχαίοι πρόγονοί μας, είχαν παρόμοια ένστικτα που τους βοήθησαν να επιβιώσουν. Όσο αναπτυσσόταν η ευφυΐα του ανθρώπου, τα ένστικτα αυτά γινόντουσαν όλο και λιγότερο απαραίτητα. Ο άνθρωπος χρησιμοποίησε το μυαλό του για να καταλάβει τον κόσμο και εγκατέλειψε τα ένστικτα. Αλλά μήπως στη διαδικασία αυτή, χάσαμε και ένα πολύτιμο κομμάτι μας;

Μήπως προερχόμαστε και εμείς - όπως και ο Μεγαλοπόδαρος - από έναν κοινό αρχαίο πρόγονο, μόνο που ο Μεγαλοπόδαρος, προτίμησε να στηριχτεί στα όπλα που του έδωσε η φύση για να επιβιώσει; Εάν ένα από τα όπλα αυτά είναι η διαίσθηση, τότε είναι πιθανόν με κάποιον τρόπο να καταλαβαίνει τις προσπάθειές μας να τον πιάσουμε και να τις αποφεύγει με επιδεξιότητα. Εκεί που εμείς βασιζόμαστε στην ακρίβεια των μηχανημάτων μας, εκείνος ίσως βασίζεται στην ακρίβεια των ενστίκτων αυτών, που τον έκαναν να παραμείνει ζωντανός, ως ένας αόρατος κάτοικος των δασών. Και τώρα, είναι ικανός να αντισταθεί ακόμα και στην προσπάθειά μας, να αποδείξουμε την ύπαρξή του. Για πόσο καιρό ακόμα; Κι αν ποτέ καταφέρουμε να τον "αποκαλύψουμε" θα είμαστε επίσης ικανοί να τον σεβαστούμε;

Η Δρα Liane Benning, λέκτορας γεω-βιολογίας, είναι η μοναδική επιστήμονας από το Ηνωμένο Βασίλειο, που συμμετέχει στην εκστρατεία που μελετάει την αναλογία μεταξύ της αρκτικής περιοχής Svalbard και του Άρη (Arctic Mars Analogue Svalbard Expedition - AMASE). Η ομάδα θα δοκιμάσει διαστημικό εξοπλισμό στην αρκτική νήσο του Spitsbergen. Ο εξοπλισμός αυτός θα χρησιμοποιηθεί σε μια αποστολή της ΝΑΣΑ στον Άρη το 2011. Η απομακρυσμένη περιοχή λέγεται ότι έχει παρόμοια γεωλογία με τον κόκκινο πλανήτη.

"Είναι ό,τι κοντινότερο γνωρίζουμε από γεωλογικής, ατμοσφαιρικής και ιστορικής απόψεως", είπε η Δρα Benning. "Δε γνωρίζουμε αν υπάρχει ζωή στον Άρη, αλλά αναπτύσσουμε τεχνολογίες για να δοκιμάσουμε να πάμε και να ψάξουμε πρακτικά για αυτήν".

Προηγούμενες εκστρατείες έχουν βρει σημάδια από μια μικροβιακή κοινότητα μέσα στον πάγο του Spitsbergen στο Svalbard, στηρίζοντας τη θεωρία ότι η ζωή θα μπορούσε να διατηρηθεί στον Άρη, είπε η Benning. Τώρα η ομάδα ελπίζει να αναπτύξει τεχνικές για να βρει κάποια σημάδια άνθρακα ή βακτήρια. Η Δρα Benning θα συνοδευτεί από επιστήμονες της Νορβηγίας και των Ηνωμένων Πολιτειών στην εκστρατεία. Ένας εκπαιδευόμενος αστροναύτης της ΝΑΣΑ θα είναι επίσης σε ετοιμότητα για να δοκιμάσει τη διαστημική του στολή και τις διαδικασίες του τεστ.

Ένας από τους κύριους στόχους είναι η ανάπτυξη μεθόδων, που θα διασφαλίζουν την απουσία μόλυνσης από τη Γη όταν τα ρομποτικά οχήματα θα σταλούν στον Άρη, εξηγεί η Δρα Benning. Αργότερα στο μέλλον, οι επιστήμονες ελπίζουν ακόμη ότι θα είναι δυνατό να συλλέξουν δείγματα από τον πλανήτη. "Η πρόκληση να φέρουμε πρακτικά ένα εφοδιασμένο ρομποτικό όχημα στον Άρη και να το κάνουμε αυτό να λειτουργήσει για αρκετό καιρό, είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα" είπε η Δρα Benning. "Αλλά το να φέρουμε πίσω ένα δείγμα, είναι κάτι που προγραμματίζουμε για το 2030 περίπου, και ακόμη σχεδιάζουμε να στείλουμε ανθρώπους στον Άρη".

Φανταστείτε μία αλλαγή θέσης της Γης τόσο έντονη, που θα μπορούσε να εξαναγκάσει ολόκληρο τον πλανήτη να γείρει στο πλάι μετά από μερικά εκατομμύρια χρόνια, με τέτοια κλίση που η Αλάσκα θα βρισκόταν στον Ισημερινό. Επιστήμονες από το Princeton, εξασφάλισαν την πρώτη σαφή απόδειξη, πως μία τέτοιας κλίμακας μετακίνηση, πρέπει να είχε συμβεί στον κόσμο μας κατά το μακρινό παρελθόν.

Αναλύοντας τη μαγνητική σύσταση πολύ παλιών ιζημάτων που βρέθηκαν στη μακρινή Νορβηγία στο αρχιπέλαγος του Svalbard, ο Adam Maloof του πανεπιστημίου του Princeton, εξασφάλισε τα έγκυρα στοιχεία για μία θεωρία που είχε διατυπωθεί πριν από 140 χρόνια και που πραγματευόταν τον τρόπο με τον οποίο η Γη θα επανακτούσε την ισορροπία της, σε περίπτωση που αναπτυσσόταν ποτέ σ' αυτήν μία μεγάλη και ανισομερής κατανομή βάρους στο εσωτερικό ή στην επιφάνειά της.

Η θεωρία, που είναι γνωστή ως "πλήρης πολική περιστροφή" (true polar wander TPW), υποθέτει πως εάν ένα σώμα με ικανό βάρος - όπως ένα υπερμέγεθες ηφαίστειο - σχηματιζόταν ποτέ σε κάποια απόσταση από τον Ισημερινό, η δύναμη που αναπτύσσεται από την περιστροφή του πλανήτη, θα το έσπρωχνε σταδιακά μακριά από τον άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η Γη. Εάν τα ηφαίστεια, η στερεή γη και άλλες παρόμοιες μάζες που υπόκεινται στην περιστροφή της Γης, δημιουργούσαν ποτέ μία κρίσιμη τιμή ανισορροπίας, ο πλανήτης θα έγερνε και θα περιστρεφόταν, ώσπου το επιπλέον βάρος να ανακατανεμηθεί κατά μήκος του Ισημερινού.

"Τα ιζήματα που ανακτήσαμε από τη Νορβηγία, προσφέρουν την πρώτη ικανοποιητική απόδειξη, πως πριν από 800 εκατομμύρια χρόνια συνέβη στη Γη μία πλήρης πολική περιστροφή" ανέφερε ο Malοof, βοηθός καθηγητή στην έδρα των γεωλογικών επιστημών. Εάν καταφέρουμε να βρούμε σε άλλες περιοχές της Γης στοιχεία που να επιβεβαιώνουν την απόδειξη αυτή, θα αποκτήσουμε μία εμπεριστατωμένη γνώση, σχετικά με την ανοχή του πλανήτη μας να υποβληθεί σε τόσο δραματικές αλλαγές".

Η ομάδα του Maloof, που περιλαμβάνει ερευνητές από το πανεπιστήμιο του Harvard, από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνιας και της Μασαχουσέτης, καθώς και από το πανεπιστήμιο του Princeton, δημοσιεύουν τα ευρήματά τους στο Geological Society of America Bulletin, την Παρασκευή, 25 Αυγούστου.

Η πλήρης πολική περιστροφή (TPW) είναι διαφορετική από την πιο οικεία έννοια της μετακίνησης των Ηπείρων, που είναι η αργή μετακίνηση μιας Ηπείρου σε σχέση με μια άλλη, κατά μήκος της επιφάνειας της Γης. Η πολική περιστροφή μπορεί να κάνει ολόκληρο τον πλανήτη να γείρει σε έναν ρυθμό αρκετών μέτρων το χρόνο, περίπου 10 με 100 φορές πιο γρήγορα, από όσο μετακινούνται οι Ήπειροι μεταξύ τους εξαιτίας των τεκτονικών πλακών. Παρόλο που οι δύο πόλοι θα εξακολουθούν να "δείχνουν" στην ίδια κατεύθυνση, σε συμφωνία με το Ηλιακό Σύστημα, η διαδικασία θα οδηγήσει εμφανώς στη μετακίνηση ολόκληρων Ηπείρων από τις τροπικές στις αρκτικές περιοχές και το αντίθετο, μέσα σε ένα σχετικά μικρό γεωλογικό χρονικό διάστημα.

Ενώ η άποψη πως οι Ήπειροι μετακινούνται με αργό ρυθμό μεταξύ τους, είναι μία ευρέως γνωστή υπόθεση, η λιγότερο κοινή θεωρία της πλήρους πολικής περιστροφής, έχει συζητηθεί από τα μέσα του 19ου αιώνα, αρκετές δεκαετίες προτού προταθεί η θεωρία για τη μετακίνηση των Ηπείρων. Αλλά όταν το 1960 αποδείχθηκε πως οι Ήπειροι μετακινούνται κάτω από την επίδραση της ολίσθησης των τεκτονικών πλακών, το γεγονός αυτό έδωσε εξήγηση για τόσες δυναμικές διεργασίες που γινόντουσαν στην επιφάνεια της Γης, ώστε η θεωρία για την πλήρη πολική περιστροφή έγινε μία σκοτεινή και μακρινή υπόθεση.

"Οι επιστήμονες που ασχολούνται με τους πλανήτες εξακολουθούν να αναφέρονται στην πολική περιστροφή, αλλά για άλλους πλανήτες όπως ο Άρης, επειδή μία μεγάλης κλίμακας μετακίνηση πέτρινης ηφαιστειακής μάζας που προήλθε από την περιοχή Tharsis, βρίσκεται στον Ισημερινό του Άρη" λέει ο Maloof. "Αλλά επειδή η επιφάνεια της Γης αλλάζει συνεχώς εξαιτίας της μετακίνησης των Ηπείρων και της αλληλοκάλυψης των πλακών του φλοιού μεταξύ τους στους ωκεανούς, είναι πιο δύσκολο να βρεθεί απόδειξη για την υπόθεση πως η Γη "στριφογύρισε" πριν από εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια, όπως συνέβη πιθανότατα στον Άρη όταν ήταν ακόμα γεωλογικά ενεργός."

Παρολα αυτά, τα ιζήματα που μελέτησε η ομάδα στο Svalbard από το 1999 μέχρι το 2005, πιθανόν να μας εξασφάλισαν την πολυπόθητη απόδειξη. Είναι γνωστό πως όταν βραχώδης μάζα βυθίζεται στον πυθμένα του ωκεανού, σχηματίζοντας στρώσεις ιζημάτων, μικροσκοπικά μαγνητικά ρινίσματα που περιέχονται μέσα σ' αυτήν τη μάζα ευθυγραμμίζονται σύμφωνα με τις γραμμές του μαγνητικού πεδίου της Γης. Όταν ο βράχος σκληρύνει, τα ρινίσματα αυτά αποτελούν ένα αξιόπιστο δείκτη, για το ποια ήταν η κατεύθυνση του μαγνητικού πεδίου της Γης, την εποχή που σχηματιζόταν ο βράχος. Έτσι, εάν ένας τέτοιος βράχος περιστραφεί εξαιτίας ενός δραματικά μεγάλου γεωλογικού συμβάντος, το μαγνητικό του πεδίο θα παρουσιάζει ανώμαλο προσανατολισμό, όπως συμβαίνει με τους βράχους που εξετάζει η ομάδα του Maloof.

"Βρήκαμε ακριβώς τέτοιου είδους ανωμαλίες στα ιζήματα του Svalbard" λέει ο Maloof. "Κατεβάλλαμε κάθε προσπάθεια για να βρούμε άλλη εξήγηση για τις ανωμαλίες αυτές, όπως για παράδειγμα κάποια πολύ αστραπιαία περιστροφή των φλοιωδών πλακών, επάνω στις οποίες βρίσκονται τα νησιά, αλλά καμία από τις εναλλακτικές εξηγήσεις δεν ευσταθεί, όσο το γεγονός μίας πλήρους πολικής περιστροφής, εάν λάβουμε επίσης υπόψη μας και τα υπόλοιπα γεωχημικά και γεωλογικά δεδομένα που αφορούν τους βράχους αυτούς".

Τα ευρήματα, όπως αναφέρει, θα μπορούσαν πιθανώς να εξηγήσουν ασυνήθιστες αλλαγές στο χημικό περιβάλλον του ωκεανού, που συνέβησαν πριν από περίπου 800 εκατομμύρια χρόνια. Παρόμοιες τέτοιες αλλαγές συνέβησαν και άλλες φορές στα αρχαία χρόνια, λέει ο Maloof, αλλά για τις περιπτώσεις αυτές οι επιστήμονες θεωρούν πως ευθύνονται οι εποχές των παγετόνων.

"Οι επιστήμονες δεν έχουν βρει αποδείξεις για μία πιθανή παγετονική περίοδο 800 εκατομμύρια χρόνια πριν και η αλλαγή στον ωκεανό στην κρίσιμη αυτή χρονική στιγμή παραμένει ένα από τα μεγάλα μυστήρια της ιστορίας του πλανήτη μας", αναφέρει. "Αλλά εάν όλες οι Ήπειροι ξαφνικά "αναποδογύριζαν" και οι ποταμοί τους άρχιζαν να αδειάζουν νερό και θρεπτικές ουσίες στις τροπικές αντί για τις αρκτικές περιοχές για παράδειγμα, θα μπορούσαν να προκληθούν οι μυστηριώδεις γεωχημικές αλλαγές, που η επιστήμη αδυνατεί να εξηγήσει".

Επειδή η επιστημονική ομάδα άντλησε όλα τα δεδομένα της από τα νησιά του Svalbard, ο Maloof λέει πως η επόμενη προτεραιότητα τους θα είναι να ψάξουν αποδείξεις που θα ενισχύουν τα ευρήματά τους, ερευνώντας ιζήματα ίδιας χρονολογίας αλλά σε άλλες περιοχές του πλανήτη. Αυτό είναι δύσκολο, όπως λέει ο Maloof, γιατί οι περισσότεροι βράχοι που έχουν ηλικία 800 εκατομμυρίων χρόνων έχουν εδώ και πολύ καιρό εξαφανιστεί. Επειδή οι πλάκες του φλοιού της Γης γλιστράνε η μία επάνω στην άλλη κατά τη διάρκεια των χρόνων, παρασύρουν μαζί τους ένα μεγάλο μέρος από την ιστορία του πλανήτη μας, στα έγκατα της Γης. Ωστόσο, μία περιοχή που εντόπισε η ομάδα του Maloof στην Αυστραλία, φαίνεται πως έχει αρκετές προοπτικές.

"Δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για τα ευρήματα, μέχρις ότου βρούμε παρόμοια σύσταση και μαγνητικό προσανατολισμό σε βράχους άλλων ηπείρων. Βράχοι της ίδιας ηλικίας έχουν διατηρηθεί στο εσωτερικό της Αυστραλίας, έτσι θα επισκεφτούμε την περιοχή μέσα στα επόμενα δύο χρόνια για να ψάξουμε για επιπλέον αποδείξεις. Εάν βρούμε, θα είμαστε πλέον πολύ πιο σίγουροι για την ορθότητα της θεωρίας" δηλώνει ο Maloof.

Εξηγεί στη συνέχεια, πως η πλήρης πολική περιστροφή ήταν πιο πιθανό να έχει συμβεί όταν οι χερσαίες περιοχές της Γης ήταν κοντά μεταξύ τους, σχηματίζοντας μία υπέρ-ήπειρο, κάτι το οποίο έχει συμβεί τουλάχιστον δύο φορές στο μακρινό παρελθόν. Αλλά δε θα έπρεπε να ανησυχούμε πως κάποια τέτοια μεγάλη περιστροφή πρόκειται να συμβεί ξανά σύντομα, γιατί η μάζα της Γης έχει μία αρκετά ισορροπημένη κατανομή σήμερα, καταλήγει.

Ο δήμαρχος ενός από τα πιο κακόφημα στρατόπεδα Γκούλαγκ που διατηρούσε ο Στάλιν, σχεδιάζει να χρεώνει με 80 δολάρια την ημέρα μαζοχιστές τουρίστες για την παραμονή τους σε μία κατασκήνωση, που θα αποτελεί εξομοίωση ενός σοβιετικού στρατοπέδου συγκέντρωσης.

Ο Igor Shpektor, δήμαρχος της Vorkuta, που βρίσκεται 100 μίλια πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο και 1200 μίλια βορειοανατολικά της Μόσχας, δηλώνει ότι ψάχνει για κάποιον επενδυτή, ώστε να μετατρέψει ένα εγκαταλελειμμένο σύμπλεγμα φυλακών σε μία κατασκήνωση διακοπών. Εκεί, οι ριζοσπάστες τουρίστες θα «απολαμβάνουν από πρώτο χέρι» εμπειρίες παρόμοιες με αυτές που βίωναν οι πολιτικοί κρατούμενοι της Σοβιετικής Ένωσης.

Η ιδέα του, που αναστάτωσε τους επιζώντες του στρατοπέδου, έχει σαν κεντρικό άξονα να αναδημιουργήσει ένα μικρό πανομοιότυπο μέρος του Γκούλαγκ, που να είναι πλήρες σε πύργους φρούρησης, φρουρούς αρματωμένους με όπλα που θα ρίχνουν σφαίρες χρώματος, οργισμένα σκυλιά, αγκαθωτά σύρματα, σπαρτιάτικες συνθήκες διαβίωσης και καταναγκαστική εργασία.

Μπορεί να ακούγεται ως κάτι διαφορετικό από τις διακοπές κοντά σε μια παραλία όμως ο κύριος Shpektor είναι πεπεισμένος ότι θα υπάρξει απήχηση. Σκοπεύει να χρεώνει τους τουρίστες περίπου 150 - 200 δολάρια (80 - 106 λίρες) ημερησίως κι εκείνοι με την σειρά τους να απολαύσουν τουλάχιστον 3 ημέρες «διακοπών».

Στην ημερήσια εφημερίδα Novye Izvestia αναφέρει ότι η πόλη χρειάζεται χρήματα και πως υπάρχει η πιθανότητα η Vorkuta να μετατραπεί σε τουριστικό θέρετρο καθώς μερικοί πλούσιοι ξένοι τουρίστες παραδέχονται πως τους φαίνεται ελκυστική η ιδέα να ζήσουν ως φυλακισμένοι.

Ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων, κυρίως Αμερικανοί, Αυστραλοί και Πολωνοί, κατέφθασαν εκεί πέρυσι το φθινόπωρο προκειμένου να περάσουν μερικές μέρες σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης έναντι αμοιβής. Παρόλα αυτά πέραν των "βασανιστηρίων" οι τουρίστες θα μπορούν να διασκεδάζουν ψαρεύοντας ή και κυνηγώντας.

Η ιδέα αυτή του Δημάρχου αποτελεί ένα μέρος της ολοένα κι αυξανόμενης τάσης στη Ρωσία για ριψοκίνδυνο τουρισμό. Οι ταξιδιωτικές εταιρίες για παράδειγμα δίνουν την ευκαιρία σε κάποιον να δουλέψει ως οδηγός μαούνας στο Βόλγα ή και να υποβληθεί σε μια στρατιωτική εκπαίδευση υπό την επίβλεψη βετεράνων των πολέμων με τους Τσετσένους.

Κατά τον ίδιο τρόπο ο Κυβερνήτης της γενέτειρας του Βλάντιμιρ Λένιν σχεδίαζε να ανοίξει ένα πάρκο αναψυχής, τη Λένινλαντ, το οποίο επίσης θα έδινε στους τουρίστες του εμπειρίες ανάλογες των Γκούλαγκ. Ο κύριος Shpektor ισχυρίζεται οτι το "Γκούλαγκ κλαμπ" του θα υπενθύμιζε στους ανθρώπους την καταπίεση από την εποχή του Στάλιν, κάτι που η απλή ανάγνωση από ένα βιβλίο δε μπορεί να μεταδώσει επαρκώς.

Οι επιζήσαντες από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που μένουν ακόμα στη Vorkuta καταδίκασαν την ιδέα ως μια ιεροσυλία και συνάμα προσβολή στη μνήμη των φυλακισμένων που πέθαναν στην περιοχή. Οι ιστορικοί αναφέρουν πως 200.000 φυλακισμένοι, γνωστοί ως «zeks», πέθαναν στα στρατόπεδα γύρω από τη Vorkuta ενώ περισσότεροι από 2.000.000 στάλθηκαν σε αυτά από το 1932 έως το 1954.

Τον χειμώνα η θερμοκρασία αγγίζει τους 50 βαθμούς Κελσίου ενώ το καλοκαίρι υπάρχουν πάρα πολλά κουνούπια. Επί εποχής των Γκούλαγκ υπήρχαν 132 στρατόπεδα μέσα και γύρω από τη Vorkuta ενώ σήμερα η πόλη χρειάζεται επειγόντως πόρους ώστε να βγει από την δυσχερή οικονομική της κατάσταση. 8 από τα 13 ανθρακωρυχεία έκλεισαν τα τελευταία 15 χρόνια ενώ ο πληθυσμός της πόλης σχεδόν υποδιπλασιάστηκε από 217.00 σε 120.000 κατοίκους.

Η ζωή στην Vorkuta είναι τόσο άχαρη κι εξαρτημένη από επιχορηγήσεις που η Κυβέρνηση κι η Διεθνής Τράπεζα προσφέρουν οικονομικές διευκολύνσεις στους πολίτες προκειμένου να μετακομίσουν εκεί ώστε οι τοπικοί φορείς να επανακάμψουν. Παρόλο που ο κύριος Shpektor μπορεί να σώσει την πόλη, πρέπει να βρεθεί κάποιος επενδυτής. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, όπως υποστηρίζει ο Ρώσος MP Valery Draganov, οι Ρώσοι θα μείνουν μακριά λέγοντας οτι "οι αναμνήσεις από τα Γκούλαγκ είναι τόσο νωπές".

Τους αποδίδονται χαρακτηρισμοί όπως «αλλόκοτοι», «ανατριχιαστικοί», «απειλητικοί», μέχρι και «απάνθρωποι». Αυτές είναι λέξεις που έχουν χρησιμοποιηθεί από κάποιους ανθρώπους για να περιγράψουν παιδιά, εφήβους και ενήλικες, που μοιράζονται ένα κάπως ασυνήθιστο γνώρισμα: ολόμαυρα μάτια που μοιάζουν να είναι αφύσικα. Τι συμβαίνει άραγε με τους ανθρώπους αυτούς; Πρόκειται για ένα είδος δεισιδαιμονίας και φόβου κάποιων ανθρώπων στο ασυνήθιστο, ή υπάρχουν λόγοι για να πιστέψει κανείς, πως πρόκειται για μία μυστηριώδη μερίδα ανθρώπων; Ποιοι είναι τέλος πάντων οι άνθρωποι αυτοί;

Μάτια και χρώμα

Το χρώμα των ματιών του ανθρώπου είναι ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα, που εξαρτάται από την ύπαρξη συγκεκριμένων χρωστικών ουσιών στην ίριδα, με κυριότερη εξ' αυτών τη μελανίνη. Αν και υπάρχουν τρεις γονότυποι που αφορούν το χρώμα των ματιών (καφέ, μπλε και πράσινο), οι φαινότυποι των ματιών, ανθρώπων και ζώων, έχουν μεγαλύτερη ποικιλία και αυτό εξαρτάται από το ποσοστό μελανίνης στα μελανοκύτταρα της ίριδας. Προκύπτουν έτσι 8 φυσιολογικά χρώματα ματιών που είναι τα: σκούρο καφέ (πολύ μεγάλη ποσότητα μελανίνης), ανοιχτό καφέ (μέτρια ποσότητα μελανίνης), μάτια στο χρώμα της ώχρας (αποκαλούνται συχνά και «γατίσια»), πράσινα, γκρι, γαλάζια, γαλαζοπράσινα και βιολετιά. Υπάρχουν επίσης 3 μη φυσιολογικές περιπτώσεις, που είναι η ετεροχρωμία (διαφορετικό χρώμα ματιών στις δύο ίριδες ενός ανθρώπου, ή ακόμα και στην ίδια την ίριδα του ενός ματιού), ο αλμπινισμός (εντύπωση κόκκινων ματιών, λόγω απουσίας χρωστικών στην ίριδα) και τέλος η ατελής ανάπτυξη της ίριδας, γεγονός που κάνει να φαίνεται η περιοχή της ίριδας μαύρη.

Αν και το μαύρο χρώμα των ματιών δεν είναι κάτι το φυσιολογικό, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με πολύ σκούρα καφέ ή μπλε μάτια, που κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες φωτισμού, μοιάζουν σα να έχουν μαύρα ή σχεδόν μαύρα μάτια. Αλλά σε κάποιες περιπτώσεις το μαύρο χρώμα έχει παρατηρηθεί σε άριστες συνθήκες φωτισμού, στο φως της ημέρας για παράδειγμα. Επιπρόσθετα, κάποιες αναφορές δεν αφορούν μόνο φαινόμενα μαύρης ίριδας, αλλά αφορούν ολόκληρο το μάτι που μοιάζει να είναι τελείως μαύρο στο σύνολό του και φαίνεται πως έχει ελάχιστο ή ακόμα και καθόλου λευκό.

Βέβαια οι παραπάνω περιπτώσεις θα μπορούσαν να οφείλονται στην υποκειμενική αντίληψη του κάθε παρατηρητή. Αλλά αυτό που φαίνεται περίεργο σε αρκετές τέτοιες περιπτώσεις, είναι κάποιες ιδιαίτερες αναφορές για αλλόκοτη συμπεριφορά και εντύπωση που αφήνουν οι άνθρωποι που έχουν τόσο μαύρα μάτια. Επίσης, κάποιοι που έχουν συναντήσει τέτοιους ανθρώπους ισχυρίζονται πως καταλήφθηκαν από ανεξήγητο φόβο και μία τάση να αποφύγουν τους ανθρώπους με τα μαύρα μάτια, με κάθε τρόπο.

Πρόκειται για προκατάληψη; Για ψυχολογική αντίδραση στο μαύρο χρώμα των ματιών; Ας δούμε μερικές περιπτώσεις αναφορών.

Ενδεικτικές περιπτώσεις αναφορών

Σύμφωνα με την αναφορά μίας γυναίκας που ταξίδευε με τον άντρα της σε αυτοκινητόδρομο του Μίσιγκαν και σταμάτησε για να επισκεφτεί την τουαλέτα, ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με μία λεπτή μελαχρινή γυναίκα, η οποία είχε ολόμαυρα μάτια και την κοίταξε έντονα και επίμονα. Όπως αναφέρει, ένιωσε μία πολύ δυσάρεστη αίσθηση τρόμου, σα να υπήρχε κάτι το τελείως αφύσικο στη γυναίκα αυτή. Τα μάτια της ήταν τελείως μαύρα, δε φαινόταν καν να υπάρχει κόρη. Το βλέμμα της ήταν τελείως κρύο και έκανε την γυναίκα που διηγείται την ιστορία να φύγει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, μακριά της. Διηγούμενη την ιστορία αυτή, επέμενε πως η αίσθηση που της άφησε η εμπειρία αυτή, ήταν πως η γυναίκα με τα μαύρα μάτια δεν ήταν άνθρωπος. Είχε επίσης την εντύπωση, πως η συγκεκριμένη γυναίκα την κοίταζε με έναν τρόπο, που υποδήλωνε πως ήταν ανώτερη και πιο δυνατή κατά κάποιον τρόπο.

Σε κάποια άλλη αναφορά, μία 47χρονη μεσίτρια στο Όρεγκον, η οποία μετά από 20 χρόνων εμπειρία στο επάγγελμα αυτό είχε συνηθίσει να έρχεται σε επαφή με πολλών λογιών ανθρώπους, διηγείται την αλλόκοτη εντύπωση που της άφησε ένας 17χρονος έφηβος, ο οποίος επισκέφτηκε μία μέρα το γραφείο της. Με το που τον αντίκρισε, ένιωσε αμέσως τις τρίχες του αυχένα της να ορθώνονται, πράγμα που δεν δικαιολογούνταν από κάτι άλλο στην εμφάνισή του, παρά από τη θέα των ματιών του. Όπως και στην προηγούμενη αναφορά, ήρθε αντιμέτωπη με μία βαθιά αίσθηση μοχθηρότητας που εξέπεμπε ο νεαρός αυτός και της ήταν σχεδόν αδύνατο να τον κοιτάξει απευθείας στα μάτια. Τα μάτια του ήταν τελείως μαύρα, δεν υπήρχαν κόρες και η μεσίτρια ένιωσε σα να βρισκόταν σε άμεσο κίνδυνο.

Επρόκειτο πράγματι για τελείως μαύρα μάτια; Κάποιες φορές οι κόρες των ματιών είναι τόσο διασταλμένες (η διαστολή της κόρης λέγεται μυδρίαση), που καλύπτουν τελείως τις ίριδες και κάνουν τα μάτια να φαίνονται μαύρα. Στο σκοτάδι οι κόρες διαστέλλονται για να δεχθούν όσο το δυνατόν περισσότερο φως. Αλλά ο νεαρός που αναφέρεται στην παραπάνω ιστορία, επισκέφτηκε το μεσιτικό γραφείο μέρα μεσημέρι. Κάποια φάρμακα μπορούν επίσης να κάνουν τις κόρες να διασταλούν, κάποιες ναρκωτικές ουσίες όπως και κάποιες ψυχολογικές ή και παθολογικές καταστάσεις. Μπορεί να ισχύει και μία τέτοια εκδοχή για την ιστορία που διηγείται η μεσίτρια, αν και όπως αφηγήθηκε, της δόθηκε η εντύπωση πως ο νεαρός αυτός εξέπεμπε συνολικά μία αίσθηση μαύρου.

Υπάρχουν περιπτώσεις, όπου κάποιοι αναφέρουν πως είδαν ανθρώπους που είχαν τελείως μαύρα μάτια, πως ακόμα και το λευκό τμήμα του ματιού απουσίαζε εντελώς. Εντυπωσιακές είναι οι συνθήκες, κάτω από τις οποίες συνάντησε μία γυναίκα δύο παιδιά, τα οποία - όπως αφηγήθηκε - είχαν τελείως μαύρα μάτια: Βρισκόταν στο υπνοδωμάτιό της και διάβαζε ένα βιβλίο. Η ώρα ήταν ένδεκα το βράδυ, όταν άκουσε χτυπήματα στην πόρτα. Σηκώθηκε για να δει ποιος είναι και μέσα από το παραθυράκι της πόρτας είδε με έκπληξη δύο παιδιά με ηλικία περίπου 10 χρόνων. Άνοιξε την πόρτα και τα ρώτησε τι ήθελαν κι εκείνα απάντησαν λέγοντας απλώς, πως ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα. Την εξέπληξε η όλη υπόθεση, τους αρνήθηκε και κλείνοντας την πόρτα έριξε μια ματιά πίσω από το τζάμι. Τα μάτια τους ήταν τελείως μαύρα. Τρομοκρατήθηκε και όπως λέει, δεν είχε δει ποτέ ξανά κάτι τέτοιο.

Υπάρχει λογική εξήγηση ή πρόκειται για κάτι το πραγματικά παράξενο;

Τι συμβαίνει τελικά; Στο άρθρο του για τα παιδιά με τα μαύρα μάτια, στο περιοδικό UFODigest, ο ερευνητής Barry Napier γράφει: Τα μαύρα μάτια θα μπορούσαν να οφείλονται απλά σε φακούς επαφής (υπάρχουν φακοί επαφής με τελείως μαύρο χρώμα). Το πιο πιθανό σενάριο είναι, πως οι πιο αξιόπιστες αναφορές οφείλονται σε υπερβολική αντίδραση σε κάτι ασυνήθιστο ή σε μεγάλη φαντασία και πως ένα μεγάλο ποσοστό από το σύνολο των σχετικών αναφορών, αποτελεί επινοημένες ιστορίες που κατασκευάστηκαν από κάποιους είτε για να δημιουργήσουν εντύπωση, είτε απλά για να κάνουν πλάκα.

Δεν παραλείπει όμως να παρατηρήσει, πως αρκετές αναφορές για θεάσεις τέτοιων ανθρώπων είναι ιδιαίτερα φορτισμένες συναισθηματικά και πως οι άνθρωποι που τις διηγήθηκαν εξακολούθησαν να φαίνονται φοβισμένοι μετά από τα περιστατικά αυτά.

Οι λάτρες του παράξενου ισχυρίζονται πως όσοι έχουν δει ανθρώπους με μαύρα μάτια κατά πρόσωπο δεν έχουν άδικο να νιώθουν πως οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν κάτι το ανθρώπινο. Προτείνουν πως είναι είτε εξωγήινοι, είτε προέρχονται από κάποια άλλη διάσταση, είτε ακόμα πως είναι δαιμονικοί.

Για το φαινόμενο των ανθρώπων με τα μαύρα μάτια, υπάρχουν πολλές λογικές εξηγήσεις. Λένε ότι τα μάτια είναι ο καθρέφτης της ψυχής και το μαύρο χρώμα, μπορεί να προκαλέσει έτσι ψυχολογικές εντυπώσεις αρκετά έντονες, που σε συνδυασμό με τη σπανιότητα της θέασης μαύρης ίριδας στους ανθρώπους, δημιουργεί μία άχλη μυστηρίου γύρω από το όλο θέμα. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση αυτών, που έχουν δει ανθρώπους με ολοκληρωτικά μαύρα μάτια (χωρίς καν λευκό μέρος). Μαζί με τις περιπτώσεις αυτές, που εάν αληθεύουν, δύσκολα μπορούν να εξηγηθούν λογικά, οι άνθρωποι με τα μαύρα μάτια θα συνεχίζουν να αποτελούν ένα αναφερόμενο ως ανεξήγητο φαινόμενο.