--------

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας
έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...

--------

Τελικά πόσο "παιδιά" είναι τα σημερινά παιδιά ???
Πως θα έπρεπε να είναι η "ιδεατή" παιδική ηλικία ???

Ας γυρίσουμε λίγο το χρόνο πίσω
και ας δώσουμε βιωματικές ή/και φαντασικές απαντήσεις...

τους ποδοσφαιρικους αγωνες με την αλλη γειτονια που παντα κατεληγε σε πετροπολεμο

τον πολεμο με φυσοκαλαμα

τις εξερευνισεις με τα ποδηλατα

τις παρανοικες επιδηξεις ανδρισμου σε οικοδομες

το κρυφτο που παιζοταν καλυτερα αφου ειχε κρυφτει ο ηλιος

Σήμερα μου έτυχε κάτι μικρό απρόοπτο.
Ανέβαινα ένα δρόμο με τη μηχανή και μπροστά μου ο συνοδηγός από ένα αμάξι πέταγε χαρτάκια στο δρόμο. Δεν μπόρεσα να σταματήσω (συνήθως σταματάω, τα μαζεύω και τους τα πετώ ξανά μέσα στο αμάξι μέσα από το ανοιχτό παράθυρο ). Σταμάτησα όμως πιο κάτω σε ένα περίπτερο να πάρω τσιγάρα και είδα από μακριά να πλησιάζει το αμάξι και από το παράθυρο του συνοδηγού να πετάγονται διάφορα χαρτάκια και άλλα μικρά παρόμοια σκουπιδάκια.
Τα πήρα (εις το κρανίο - όχι τα σκουπιδάκια). Το σταμάτησα και τους έκανα παρατήρηση. Συνοδηγός ήταν μια κοπελίτσα γύρω στα 15 με 16 και οδηγούσε η σαρραντάρα μητέρα της. Τους είπα πολύ ευγενικά, πως ο δρόμος δεν είναι σκουπιδοντενεκές. Η μάνα, με κοίταξε με λύσσα (ήταν και σαν την κακιά την ώρα παναθεμάτην ) και μου λέει: "Για σας παρακαλώ κυρία μου!"
Έλεος. Ποιον να κατηγορήσω για μεγαλύτερη μαλθακότητα;
Την κόρη που βαριόταν να κρατήσει τα σκουπιδάκια από τις τσίχλες (χαρτάκια από τσίχλες ήταν τελικά ) ή τη μάνα που είχε παραιτηθεί τόσο, ώστε να μην μπορεί να κάνει παρατήρηση στην κόρη της για κάτι τόσο προφανές;
Και είναι αυτή η παραίτηση και των δυο, που μου έκανε εντύπωση. Και που δυστυχώς βλέπω τέτοια δείγματα σε καθημερινή βάση. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί με πράγματα στοιχειώδη, όπως ο σεβασμός στο περιβάλλον. Το μόνο που τους ενδιαφέρει - κάποιες φορές αυτό σκέφτομαι - είναι πως θα εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαί, ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι και καλό σεξ...

Αλλά και πάλι ρωτάω:
Εμείς που μεγαλώσαμε σαν παιδιά,
γιατί είμαστε τόσο κακοί δάσκαλοι στα δικά μας τα βλαστάρια;

quote:

---

γιατί είμαστε τόσο κακοί δάσκαλοι στα δικά μας τα βλαστάρια

---

Edited by - angi on 03/06/2006 03:35:23

quote:

---

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε.

---

www.myhoroscope.gr

quote:

---

Κακοί δάσκαλοι; ή αδιάφοροι;

---

Ψυχή μου,
Μην ονειρεύεσαι την αιωνιότητα,
αλλά εξάντλησε το χώρο του δυνατού!

quote:

---

Δεν μάθατε όμως να μαθαίνετε αυτά που μάθατε. Περιορίζεστε στην δική σας παιδική ηλικία και δεν προσαρμόζετε τα βιώματά σας στην "τρέχουσα" κοινωνία. Τα βλαστάρια μεγαλώνουν σε διαφορετικό χώμα από το δικό σας, οπότε θα έχουν διαφορετική εξέλιξη και διαφορετικούς καρπούς.

---

quote:

---

Εμεις το λεγαμε μακρια γκατζολα!!

---

Edited by - PY8AGORAS on 04/06/2006 20:43:07

Μαντολινα, σαντολινα και στον κωλο μια σωληνα.
Ποσα ειν΄αυτα;
Ο καβαλαρης εδειχνε με τα δαχτυλα το νουμερο στον εποπτη (ο στημενος στον τοιχο) και οι σκυμμενοι προσπαθουσαν να μαντεψουν τον αριθμο..
Τι μου θυμησες...
Ετοιμο το εχω το δακρυ...

quote:

---

Μαντολινα, σαντολινα και στον κωλο μια σωληνα.
Ποσα ειν΄αυτα;

---

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

quote:

---

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

---

http://www.seasite.niu.edu/Indonesian/Indonesian_Elections/Indo-pemilu99/21.jpg
"Non, nisi parento, vincitur"
ΒΑΚΩΝ

quote:

---

Σωστά όλα αυτά Πυθαγόρα, αλλά τα σημερινά τα χαζοχαρούμενα παιδιά, εμείς τα μεγαλώνουμε και τα έχουμε κάνει έτσι!
Εμείς, που γεννηθήκαμε πριν από το 1985, μεγαλώσαμε σαν παιδιά - όπως λέει και το email που έλαβες - κι όμως πρώτοι εμείς φαίνεται να το έχουμε ξεχάσει.

Σήμερα μου έτυχε κάτι μικρό απρόοπτο.
Ανέβαινα ένα δρόμο με τη μηχανή και μπροστά μου ο συνοδηγός από ένα αμάξι πέταγε χαρτάκια στο δρόμο. Δεν μπόρεσα να σταματήσω (συνήθως σταματάω, τα μαζεύω και τους τα πετώ ξανά μέσα στο αμάξι μέσα από το ανοιχτό παράθυρο ). Σταμάτησα όμως πιο κάτω σε ένα περίπτερο να πάρω τσιγάρα και είδα από μακριά να πλησιάζει το αμάξι και από το παράθυρο του συνοδηγού να πετάγονται διάφορα χαρτάκια και άλλα μικρά παρόμοια σκουπιδάκια.
Τα πήρα (εις το κρανίο - όχι τα σκουπιδάκια). Το σταμάτησα και τους έκανα παρατήρηση. Συνοδηγός ήταν μια κοπελίτσα γύρω στα 15 με 16 και οδηγούσε η σαρραντάρα μητέρα της. Τους είπα πολύ ευγενικά, πως ο δρόμος δεν είναι σκουπιδοντενεκές. Η μάνα, με κοίταξε με λύσσα (ήταν και σαν την κακιά την ώρα παναθεμάτην ) και μου λέει: "Για σας παρακαλώ κυρία μου!"
Έλεος. Ποιον να κατηγορήσω για μεγαλύτερη μαλθακότητα;
Την κόρη που βαριόταν να κρατήσει τα σκουπιδάκια από τις τσίχλες (χαρτάκια από τσίχλες ήταν τελικά ) ή τη μάνα που είχε παραιτηθεί τόσο, ώστε να μην μπορεί να κάνει παρατήρηση στην κόρη της για κάτι τόσο προφανές;
Και είναι αυτή η παραίτηση και των δυο, που μου έκανε εντύπωση. Και που δυστυχώς βλέπω τέτοια δείγματα σε καθημερινή βάση. Κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί με πράγματα στοιχειώδη, όπως ο σεβασμός στο περιβάλλον. Το μόνο που τους ενδιαφέρει - κάποιες φορές αυτό σκέφτομαι - είναι πως θα εξασφαλίσουν ένα πιάτο φαί, ένα αυτοκίνητο, ένα σπίτι και καλό σεξ...
Αλλά και πάλι ρωτάω:
Εμείς που μεγαλώσαμε σαν παιδιά,
γιατί είμαστε τόσο κακοί δάσκαλοι στα δικά μας τα βλαστάρια;

---

http://www.velisarios.blogspot.com/

quote:

---

Μαθαιναμε και εξερευνουσαμε μονοι μας χωρις ετοιμες πληροφοριες....

---

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΡΟΜΟΣ Ή ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΔΕ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ, ΤΟΤΕ ΧΑΡΑΞΕ ΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ
Odysseus_Nemo

Ηταν θα έλεγα η χρυσή τομή ανάμεσα στο παλιό και το νέο και επειδή συμμετείχα και στα δύο εξίσου, αισθάνομαι τυχερός. Οπωσδήποτε παιχνίδια σαν τη μακριά γαϊδούρα, στρατιωτάκια ακούνητα αμίλητα αγέλαστα, το κλασικό κρυφτό, κυνηγητό άλλοτε με μπάλα και άλλοτε χωρίς, τις μπίλιες, τα μήλα, το κορόϊδο κ.α. είναι πολυαγαπημένα και "all time classic". Εγώ προσωπικά ειχα εισάγει στην παρέα και ένα παιχνίδι που λεγόταν "Σαρδέλες", το οποίο το είχα διαβάσει σε βιβλιό με παιδικά παιχνίδια. Σε αυτό κλείνανε όλοι τα μάτια εκτός από έναν. Αυτός ένας κρυβόταν κάπου και οι άλλοι μετά έψαχναν να τον βρουν. Οποιος τον έβρισκε, κρυβόταν μαζί του και όλο και περισσότεροι μαζεύονταν στην ίδια κρυψόνα(εξού και το όνομα Σαρδέλες- επειδή κολλάγανε όλοι μαζί στην ίδια κρυψώνα).Ηταν σα να λέμε το αντίθετο του Κρυφτού. Και αλίμονο σε αυτόν που θα έμενε τελευταίος. Τον βάζαμε να κάνει κάτι εξευτελιστικό!!

Αλλο ένα εξαιρετικό παιχνίδι που παίζαμε ήταν οι "Ψείρες". Σε αυτό πεταγε ο ένας μια μπάλα ψηλά φωνάζοντας το όνομα ενός από την παρέα, ο οποίος έπρεπε να πιάσει τη μπάλα πριν πέσει κάτω και μετά να κάνει αμέσως ακριβώς το ίδιο. Και όποιος μάζευε έναν προκαθορισμένο αριθμό ψειρων έκανε επίσης κάτι εξευτελιστικό!! Πολύ γέλιο μιλάμε!!!

Κακά τα ψέματα όμως!! Και τα ηλεκτρονικά, τα pc, οι αμίγκες, τα nintendo, τα sega είχαν κι αυτά τη χάρη τους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συγκέντρωση των πιτσιρικάδων, κυρίως αγοριών, σε σπίτια και να ξεσκιζόμαστε στο Street Fighter ή και στο Mortal Combat!! Τρομερή φάση επίσης το sensible soccer στα PC, το Double Dragon στα μπλιμπλίκια, το Dynablaster και τόσα άλλα πορωτικά παιχνίδια!!! Και τα ηλεκτρονικά είχαν την μαγεία τους, για να μην πω καμιά πιο κακιά λεξούλα...

Σαν ενδιάμεσο των ηλεκτρονικών παιχνιδιών και των παιχνιδιών στα πάρκα, θα έλεγα ότι ήταν τα επιτραπέζια παιχνίδια, τα παιχνίδια ρόλων(rpg)και η τράπουλα!!! Καλές φάσεις κι αυτά!!!

Το συμπέρασμά μου είναι ότι το πολύ και το λίγο βλάπτει. Το επιτυχές είναι να βρίσκει ένα παιδί την χρυσή τομή ανάμεσα στο παλιό και στο νέο γιατί και τα δύο προσφέρουν ψυχαγωγία και διασκεδαση.

Οσο για τώρα, που ας πούμε μεγαλώσαμε(θεωρητικά πάντα), παίζω ακόμα τρία παιχνίδια με τις παρέες μου, εκ των οποίων το ένα το παίζαμε αραιά και που και σε μικρότερη ηλικία. Πρόκειται για το περίφημο "Ονομα-Φυτό-Ζώο-Πράγμα", το οποιό φαντάζομαι θα το γνωρίζετε.
Τα άλλα δύο είναι...εχμ δεν ξέρω τα ονόματα αλλά θα σας τα περιγράψω εν συντομία και σας τα συστείνω να τα παίζετε με τις παρέες σας όταν μαζεύεστε.

Για το πρώτο χρειάζεστε ένα λεξικό της νεοελληνικής. Ενας κάνει τη Μάνα και ψάχνει μια όχι και τόσο γνωστή λέξη από το λεξικό. Την λεει στους υπόλοιπους και αυτοί γράφουν την ερμηνεία που νομίζουν, κρυφά χωρίς να τους δει κανείς σε ένα χαρτί και ανώνυμα. Τα δίνουν στη Μάνα και αυτή διαβάζει όλες τις ερμηνείες, καθώς και τη δική της του λεξικού που είναι και η πραγματική και την οποία έχει γράψει ανώνυμα επίσης σε ένα χαρτί. Ολοι εκτός της Μάνας ψηφίζουν την ερμηνεία που νομίζουν σωστή και στο τέλος γίνεται αναφορά από τη Μάνα όλων των ερμηνειών που έχουν δοθεί, έπειτα ψηφοφορία μεταξύ των παιχτών για τη σωστή ερμηνεία, έπειτα ανακοίνωση της σωστης ερμηνείας από τη Μάνα και τέλος καταμέτρηση ψήφων. Αυτοί που θα βρουν τη σωστή ερμηνεία της Μάνας παίρνουν 2 ποντους και αυτοί των οποίων οι λανθασμένες ερμηνείες ψηφιστούν από άλλους παίκτες παίρνουν έναν πόντο για κάθε παίκτη που ψήφισε την ερμηνεία τους. Πέφτει πολύ γέλιο αφού κάποιος μπορεί να δώσει και χιουμοριστική απάντηση αλλά βέβαια δύσκολα θα τον ψηφίσει κανείς. Π.χ. παίζαμε και η Μάνα είχε βάλει τη λέξη "βλαχομπαρόκ". Ενας είχε γράψει ότι σημαίνει "ένας βλάχος που έχει ένα μπαρ και παίζει ροκ"!!! Φυσικά κανείς μας δεν τον ψήφισε!!!
Και τέλος παντων ο στόχος είναι ποιος θα μαζέψει πρώτος τον προκαθορισμένο αριθμό πόντων.

Στο δεύτερο παιχνίδι στο οποίο πέφτει επίσης τρελό γέλιο, γράφει ο κάθε παίχτης σε ένα χαρτί μικρό ένα πρόσωπο γνωστό. Π.χ. ιστορικό, πολιτικό, καλλιτέχνη,δημοσιογράφο,ήρωα από cartoon κτλ... Ο κάθε παίκτης κολλάει το χαρτί με το πρόσωπο που έγραψε στο κούτελο του άλλου(με σελοτέηπ, με σάλιο, ότι να'ναι) προσέχοντας να μην το δεί αυτός που θα το έχει κολλμένο. Συνενοείστε από πριν ποιος θα κολλήσει το χαρτί με το όνομα του προσώπου σε ποιον, πριν αρχίσει το παιχνίδι εννοείται.Αφού ο καθένας έχει από ένα χαρτί κολλημένο στο κούτελο με το όνομα του προσώπου, αρχίζει ο κάθε παίκτης με σειρά ρολογιού να κάνει ερωτήσεις σχετικά με το πρόσωπο που του έχουν κολλήσει στο κούτελο. Οι ερωτήσεις θα πρέπει να δέχονται απάντηση ή ναι ή όχι. Αν η απάντηση είναι "ναι" τοτε ο παίκτης συνεχίζει να ρωτάει ενώ στο πρώτο "όχι", σταματαέι και παίζει ο επόμενος κατά σειρά.
Για παράδειγμά βασικές ερωτήσεις που ενδείκνυνται να κάνετε είναι:

-Είμαι άνθρωπος?(για να αποκλείσετε την πιθανότητα να είστε cartoon)
-Είμαι εν ζωή?(για να δείτε αν είστε ιστορικό πρόσωπο ή όχι)
-Είμαι άντρας? (για να προσδιορίσετε το φύλο)
-Είμαι Ευρωπαίος?(για να προσιορίσετε τον τόπο)
-Είμαι μελαχρινός?(για να προσδιορίσετε την εμφάνιση)

Κτλ....

Από τις απαντήσεις προσπαθείτε να πλέξετε το κουβάρι και να βρείτε ποιο πρόσωπο είστε. Θέλει βέβαια και καλή μνήμη για να θυμάστε τις απαντήσεις που σας έχουν δώσει. Και προσοχή γιατί μερικοί κάνουν τσατσιές και προσπαθούν να κοιταχτούν σε κανένα καθρεφτη. Αν θέλει κάποιος τουαλέτα βγάλτε του το χαρτί και το ξανακολάτε μετά!!! Οποιος βρει το πρόσωπο το λέει όταν έρθει η σειρά του(ένα πρόσωπο μπορεί να πει κάθε φορά). Το όλο γέλιο πεφτει με τον τελευταίο που θα μείνει στον οποίο μπορείτε να του επιβάλλεται ποινή, π.χ. να κάνει κάτι αστείο, για να υπάρχει αγωνία στο παιχνίδι!!!
Αξέχαστο θα μου μείνει μια φορά που μου είχαν κολλήσει στο κούτελο χαρτάκι με το όνομα του Σότη Βολάνη. Είχα φτάσει στο σημείο να ξέρω ότι είμαι Ελληνας τραγουδιστής και όταν κάνω την ερώτηση "Είμαι λαϊκός βάρδος"??...μου απαντάει ένας καλός μου φίλος "αρ**α" είσαι!!! Πολύ γέλιο μιλάμε!!!

Αυτά τα λίγα...
Ο,τι απορία έχετε ρωτήστε με

Αστρονομική απόδειξη περί της υπάρξεως φούξια ελεφάντων...

Θυμάμαι τότε που όταν ήμουν 4-5χρονών είχαν ανοίξει ένα "κατάστημα"/ αίθουσα εκμάθησης υπολογιστών απέναντι από την πολυκατοικία που μέναμε αλλά ήταν τότε αρχαία.
Θυμάμαι που οι γονείς μου μου είχαν φέρει από την Αθήνα (ήμουν Ορεστιάδα εκείνη την εποχή) ένα Nintendo ασπρόμαυρο εννοείται που είχε 4 κότες που γεννούσαν αυγά...τόσο απλό και όμως τόσο εθιστικό...και άντεχε...μέχρι το '99 δούλευε ακόμα....τι playstation και μλκιες...εκείνες ήταν εποχές
Υπήρχαν ακόμη αλάνες που πήγαινες και έπαιζες. Δεν σου φώναζαν αν αργούσες λίγο ούτε ανησυχούσαν γιατί δεν υπήρχαν κινητά. Ήταν και η εποχή των σειρών των 80's στην τβ...Ιππότης της ασφάλτου, Μαγκάιβερ...
μεγαλώσαμε με τα τραγούδια των 80ς (δεν ξέρω γιατί, μπορεί να είναι υποκειμενικό αλλά εκείνης της εποχής - τα ξένα - ορισμένα μου έχουν αφήσει σαν εντύπωμα μέσα μου...)
Μαζευόμαστε στις πλατείες και τις αλάνες όλη την μέρα...
πω ρε....αναμνήσεις

Με κατέστρεψε ...

Έχω βάλει φωτιά στην αυλή με τον μεγενθυντικό φακό .. στην προσπάθεια μου να ανατινάξω ένα μπουκάλι μπύρας .. τίγκα στο σπίρτο ....

Τα σημερινά παιδιά είναι αδικημένα.
1) Ο θεσμός της οικογένειας δεν είναι πια τόσο δυνατός.
2) Οι γονείς βλέπουν ελάχιστα τα παιδιά τους και όταν συμβαίνει αυτό δε νιώθουν (λόγω βαρεμάρας ή κούρασης) την ανάγκη να ασχοληθούν πρακτικά μαζί τους.
3) Για να καλύψουν το κενό που δημιουργείται στα παιδιά, τους αγοράζουν ένα σωρό παιχνίδια, τα οποία
α. Δημιουργούν στο παιδί την ανάγκη να αποκτήσει περισσότερα για να νιώσει την προσωρινή χαρά που του προσφέρουν όταν τα πρωτοδεί.
β. Ελαττώνουν την δημιουργικότητα του παιδιού. Αν το παιδί δεν αποκτήσει αυτό που θέλει αρκετές φορές, θα αναγκαστεί είτε να προσπαθήσει να το δημιουργήσει, είτε θα συναναστραφεί με φίλους περισσότερο, οι οποίοι έχουν το παιχνίδι, με αποτέλεσμα να ενισχύσει την κοινωνικότητά του.
4) Πολλοί γονείς καταφεύγουν στην απαγόρευση της τηλεόρασης ή των ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Το αποτέλεσμα είναι δυστυχώς το αντίθετο. Το παιδί θα ψάξει τρόπους για να κοροϊδέψει τους γονείς του για να φτάσει στην ευχαρίστηση. Παρόλα αυτά, η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια μπορεί να προσφέρουν πολλά όταν ο γονιός συμμετέχει δραστικά. Εννοώ, ότι ο ίδιος ο γονιός μπορεί μαζί με το παιδί να κοιτάξουν το πρόγραμμα της τηλεόρασης και να αποφασίσουν τι θα παρακολουθήσουν. Μετά από κάθε έργο μπορεί να γίνει ουσιώδης συζήτηση με επιχειρήματα, τα οποία θα ενισχύσουν την κριτική σκέψη των παιδιών. Παρομοίως και με τα ηλ. Παιχνίδια.
5) Οι γονείς λένε στα παιδιά 8000 "μη". Είναι πολύ εκνευριστικό να ακούς τις μαμάδες που λένε στα πιτσιρίκια τους συνεχώς "μη". Πιο ενοχλητικό από τα ίδια τα πιτσιρίκια που κάνουν κάποια ζημιά εκείνη τη στιγμή. Τα σημερινά παιδιά δεν ξέρουν να τρέχουν και να σκαρφαλώνουν γιατί κάτι τέτοιο απαγορεύεται από τους γονείς. Εμείς πώς και δε χτυπούσαμε που ήμασταν όλη μέρα σκαρφαλωμένοι σε βράχια και δέντρα; Επειδή πολύ απλά λειτουργούν τα ένστικτα αυτοσυντήρησης, τα οποία δε σε αφήνουν να κινδυνέψεις πολύ και να αναπτύξεις τις ικανότητές σου σιγά σιγά. Ένα παιδί που ποτέ οι γονείς του δεν το αφήνουν να σκαρφαλώσει π.χ. σε ένα δέντρο δεν έχει γνώση των δυνατοτήτων του. Υπάρχουν πολύ μεγαλύτερες πιθανότητες να χτυπήσει.

Υπάρχουν πολλά ακόμη τα οποία μπορούν να ειπωθούν για το πώς μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα. Είναι παραμελημένα και αφημένα στα πλαστικά παιχνίδια τους. Και παλιότερα ήταν συνήθες να μην ασχολούνται οι γονείς με τα παιδιά. Όμως, η έλειψη παιχνιδιών τα ανάγκαζε να ανακαλύψουν δικούς τους τρόπους δημιουργικότητας και απασχόλησης.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr