ΠΡΟΦΑΝΩΣ, δεν γνωρίζεις ούτε που βρίσκεσαι, ούτε τι εποχή του χρόνου έχεις. Τίποτε δεν αποκλείει να είσαι ακόμη και στην Θεσσαλονίκη. Νοέμβρη. Εκείνο που σίγουρα ξέρεις είναι ότι έχεις μπροστά σου ένα νέο θέμα και εκείνο που μπορείς να συμπεράνεις – αν και αποτελεί έπαρση από μέρους σου – είναι ότι έχεις κάθε πρόθεση να το αρχίσεις σήμερα το απόγευμα (δεν θα μπορούσες βέβαια να το ξεκινήσεις στην δουλειά το πρωί). Έτσι, αν οι εξωτερικές καιρικές συνθήκες αποδειχθούν κακές, ακόμη καλύτερα. Αν βρέχει με το τουλούμι, αν φυσάει μετά μανίας, ο παράγοντας “χουζούρι” (σχεδόν πάντα ενισχυτικός της λογοτεχνικής εμπειρίας) θα πολλαπλασιαστεί, γονιμοποιώντας έτσι τη ναρκωτική παπαρούνα της αναγνωστικής απόλαυσης.

Το εσωτερικό κλίμα είναι ένα άλλο θέμα. Η σοβαρή ανάγνωση δεν είναι βέβαια κοινωνική δραστηριότητα, και ακόμη και ένας εν μέρει σοβαρός αναγνώστης υφίσταται μονίμως μια μορφή διακοπτόμενης συνουσίας. Μέλη της οικογένειας ή φίλοι που δεν έχουν την επιθυμία, το κουράγιο ή την ευκαιρία να ορμήξουν και να σε διακόψουν όταν υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να είσαι σεξουαλικά απασχολημένος, σπάνια διστάζουν να παρεβληθούν ανάμεσα σ' εσένα και μια σελίδα, ανάμεσα σε σένα και το πόστο σου, έστω κι αν η πράξη της ανάγνωσης είναι συχνά εξίσου βαθιά και έντονη με έναν ακραίο σεξουαλικό εναγκαλισμό. Πρέπει να λάβεις μέτρα για να διασφαλίσεις τον ιδιωτικό σου χώρο.

Είναι Κυριακή, έτσι κατά πάσα πιθανότητα, ο άντρας σύντροφός σου και ο φιλαράκος του, ανυπομονώντας να απολαύσουν τρεις ολόκληρες ώρες διαφημιστικών μπύρας, αυτοκινήτων, κινητών τηλεφώνων και τηλεοπτικού ποδοσφαίρου, έχουν κάνει ήδη κατάληψη στον καναπέ. Ωραία. Έτσι μένει ελεύθερη η κρεβατοκάμαρα.

Ή, αλλάζοντας φύλο (αν και όχι απαραίτητα), η κοπέλα σου είναι στο κρεβάτι με μηνιαίες κράμπες, μια θερμοφόρα στη γλυκιά κοιλίτσα της που τόσο σου αρέσει να μουσουδίζεις, φάρμακα που προκαλούν νύστα και απαλό ροκ στο ραδιόφωνο. Πνίγεις ένα χαμόγελο ανακούφησης. Ο καναπές είναι όλος δικός σου.

Φυσικά, αν ζεις μόνος ή μόνη, έχεις στην διάθεσή σου και το κρεβάτι και το καναπέ και το γραφείο – το μόνο που μένει είναι να διαλέξεις το μέρος σου, να φορέσεις κάτι πιο άνετο, να ρυθμίσεις τον φωτισμό και να αποσυνδέσεις το τηλέφωνο.

Όχι, υπάρχει και κάτι άλλο : Ετοιμάζεσαι να καθήσεις και να διαβάσεις ένα καινούργιο θέμα του Ίκαρου, και μολονότι η ειδική ενίσχυση σίγουρα δεν είναι υποχρεωτική, δεν θα έβλαπτε να κάνεις μια μικρή ρύθμιση και στο νοητικό σου θερμοστάτη. Τίποτε το δραστικό. Δεν μιλάμε για γενική αναδιαμόρφωση του νοητικού σου σκηνικού. Ξέρεις. Απλώς να σπινάρεις λίγο τα λάστιχα. Ωστόσο, ενώ ένα δύνατο τζιν-τόνικ θα πήγαινε ίσως καλά με, ας πούμε τον Ε. Μ. Φόρστερ ή τη Βιρτζίνια Γουλφ, ενώ ένα ποτήρι μπέρμπον θα σε βοηθούσε να κατεβάσεις πιο εύκολα τον Καζαντζάκη, ο Ίκαρος απαιτεί μια πιο – να την πούμε, εξωτική ; - υπόκρουση.

Λαθραία και δήθεν αδιάφορα, πηγαίνεις στην τουαλέτα σου, ανοίγεις το συρτάρι με τα εσώρουχα και βρίσκεις το μπουκάλι αναϊς ιν (πράσινη ετικέτα) που έχεις κρυμμένο εκεί. Πρόσεξε! Μην βάλεις πολύ. Θυμάσαι τι έγινε την τελευταία φορά στα γενέθλιά σου. Άλλωστε, μετά την επανάσταση στο Νίλα Γου είναι σχεδόν πια αδύνατο να το βρεις το άτιμο. Και παρεπιπτόντως, για την περίπτωση που δεν το ξέρεις, έχει μπει στον κυβερνητικό κατάλογο των ελεγχόμενων ουσιών.

Εντάξει. Επιτέλους είσαι έτοιμος και έτοιμη. Ακουμπάς κάπου ψηλά τα πόδια σου (πρέπει πάντα να διαβάζεις με τα πόδια ψηλά, ακόμη και στο μετρό ή το λεωφορείο), κοιτάς πότε απεστάλλει το ποστ, το ζυγιάσεις. Για μια στιγμή κλείνεις τα μάτια σου, πίνεις μια γουλιά από την σπονδή σου (Χριστέ μου! Αδερφάκι μου! Καθόλου παράξενο που 'χει τα διαλυτικά πάνω από το ι!) και επιτρέπεις στον εαυτό σου να αναρρωτηθεί τι σκαρώνει πάλι αυτός ο σεσσημασμένος γραφιάς. Ποια παράξενα φώτα σε μακρινή βουνοπλαγιά έχουν προσελκύσει την προσοχή του : Σε ποιας κατασκήνωσης την φωτιά – τσιγγάνων; ανταρτών; προσκοπίνων ; σαμάν ; - έχει ψήσει τις ιδέες του, τα σχήματα του λόγου ;

Με την περιέργεια κατάλληλα διεγερμένη και την προσμονή σε υπέροχη κορύφωση, παίρνεις μια μικρή ανάσα, ανοίγεις το θέμα, και ... Ωπ! Για μια στιγμή, ρε γαμώ το! Για βάστα. Κοιτάς τον τίτλο : “Μην πετάξεις τίποτε”. Κουνάς το κεφάλι σου σαν εκρεμμές. Καταλαβαίνεις. Σκέφτεσαι πως θα μπορούσες να γράψεις κι εσύ κάτι, αλλά τι ; Ναι! Το βρήκες! Θα μπορούσες να γράψεις για όλα όσα είδες, για όλους όσους γνώρισες στην τελευταία περιπέτειά σου στην Χώρα του Άλλου Εαυτού. Αυτό είναι!

Είσαι μέσα στην ζέστη και στο χουζούρι σου, μόνος ή μόνη, με φαρδιά ριχτά ρούχα, και το αναϊς ιν (πράσινη ετικέτα) δουλεύει το αίμα σου σαν ανιματέρ του Βέγκας που δουλεύει σε αίθουσα ψυχαγωγίας. Αν δεν τρυπώσεις βαθύτερα σε αυτήν την σεμνή αν και ασυνήθιστη συλλογή, τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις αυτό το απόγευμα;

Δεν χρειάζεται να το απαντήσεις αυτό.

ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ όμως - ναι, μπορείς ακόμη να σκέφτεσαι γιατί παρ' όλες τις φιλότιμες προσπάθειες του Κράτους, της Εκκλησίας και των Πολυεθνικών (που συχνά είναι ένα και το αυτό), σου έχει μείνει ακόμη λιγάκι νιονιό και δεν σε μάζεψαν ακόμη για το Λεμπέτι - σκέφτεσαι πως για να γράψεις τις περιπέτειές σου στο "Μη Πετάξεις Τίποτε", χρειάζεσαι αφ' ενός το κλειδί της μνημονικής σου θυρίδας, αφ' ετέρου την άδεια αυτών στους οποίους θα αποστείλεις τα μηνύματά σου. Εντάξει τώρα παιδιά ; Μπ, μπ, μπορώ να συνεχίσω ; Θέλεις ασφαλώς να πείσεις τους επικριτές σου και να συμφιλιωθείς επιτέλους με το Φίδι που κρύβεις μέσα σου. Αλλά πως θα γίνει αυτό ; Ε ... μη πετάξεις τίποτε, και θα δεις!

Ίκαρος

ΛΕΣ ΣΤΗ ΦΙΛΕΝΑΔΑ ΣΟΥ ότι θα την πας διακοπές σ' ένα από τα πιο ρομαντικά μέρη της γης, και αφού σου εκφράσει καλαίσθητα την ευγνωμοσύνη της και την χαρά της, σε ρωτάει τι ρούχα να πάρει μαζί της. Για το βουνό; Για την θάλασσα; Για το κλαμπ του Ρίο ή για τα μπουλβάρ του Παρισιού;

"A", της λες εσύ, "απλώς πάρε μερικά πραγματάκια που θα σου χρειαστούν σ' έναν βάλτο. Ξεκινάμε για την Χώρα του Άλλου Εαυτού!"

Φυσικά νομίζει ότι αστείευεσαι, ακόμη και αν προσέξει ότι εσύ παίρνεις μαζί σου ένα γενναίο απόθεμα εντομοαπωθητικού και παπούτσια θαλάσσης. Και όταν τελικά την οδηγείς στο ξενοδοχείο Βικτόρια Φολς μετά από μια εικοσιδύωρη πτήση που σου έχει κάνει την σπονδυλική στήλη ακορντεόν, χαμογελάει τόσο για το ευχάριστο περιβάλλον όσο και για το μικρό σου αστείο, όπως νομίζει.

ΤΩΡΑ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙΣ, τι σόι πάλι αστείο είναι αυτό, και γιατί στον κόρακα αυτός ο άνθρωπος δεν γράφει όπως όλοι μας. Θα σε μαλώσω πάλι, γιατί φαίνεται πως δεν θυμάσαι ότι μικρό σε βούτηξαν στην κολυμπήθρα του χιούμορ. Έτσι, δεν γίνεται αν δεν "λερώσεις" λίγο τις σκέψεις σου με το αλληγορικό κέτσαπ της θείας Πρόνοιας, γιατί μονάχα έτσι ίσως δεις όλη αυτήν την διαδρομή στην Χώρα του Άλλου Εαυτού σου - και την Ιθάκη σου - σαν Κοσμικό Αστείο. Αν Καφαβικά ξέρεις οι Ιθάκες τι σημαίνουν, γιατί δεν ξεκαρδίζεσαι στα γέλια ;

Αυτό μπορείς να το απαντήσεις.

Το θέμα αυτό απενεργοποιείται.
Επίσης απενεργοποιείται ο λογαριασμός "Ίκαρος"