____________________________________________________________
ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΚΑΙ
ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΓΙΑ
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ
____________________________________________________________

Στο Συνέδριο συμμετέχει το ESOTERICA με το Θέμα:

"Μία Ζωή, πολλές Πραγματικότητες"

Κυριακή, 27 Ιανουαρίου 2008

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΡΟΥΜΕΛΙΩΤΩΝ

( ΣΙΝΑ & ΔΑΦΝΟΜΗΛΗ ΓΩΝΙΑ )

ώρα 11:00 π.μ. έως 17:00 μ.μ.
(προσέλευση: 10:30 - 11:00
Είσοδος: 10 Ευρώ - Φοιτητικό 5 Ευρώ

_______________________________________
Κυριακή 19 Φλεβάρη 2006
Κίνηση Φιλοσοφικών και Μεταφυσικών
Ομάδων για Ελεύθερη Πνευματική Έκφραση
"Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΝΟΥ"
_______________________________________

Ο Καταστροφέας και ο Δημιουργός του Πραγματικού

Μιχάλης Βίνος, ESOTERICA

Βρίσκω πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο να χωρέσουν ακόμη και μόνο τα πλέον κεντρικά σημεία που αφορούν αυτό το θέμα στον λίγο χρόνο που υπάρχει. Παρολαυτά, η Συζήτηση για τη Σχέση του Νου με την Πραγματικότητα έχει θεωρηθεί μέχρι και η μόνη αξιόλογη – ή η μόνη πραγματική - που μπορεί να γίνει, και έχοντας αυτό ως γνώμονα δεν μπορούμε παρά να το δοκιμάσουμε. Θα αναφερθώ στον διττό ρόλο αλλά και, φαινόμενη ως τέτοια, υπόσταση του Νου που, ακριβώς επειδή έχει αυτόν τον διπλό χαρακτήρα, καθιστά άκρως αναγκαία για την
εξέλιξη του Μαθητή του Εσωτερικού δρόμου την αντικειμενική και ξεκάθαρη θέαση της λειτουργίας του καθώς και την χωρίς οποιεσδήποτε παρωπίδες «διαλεκτική σχέση» μαζί του. Αυτό το τελευταίο είναι απαραίτητο να γίνει, έτσι ώστε να μπορέσει αυτός «ο Άνθρωπος σε Πορεία» να αξιοποιήσει προς ουσιαστικό όφελός του αυτό το τεράστιο δυναμικό και όχι να το καταστήσει ένα ακόμη εμπόδιο προς την Ελευθερία. Για την ακρίβεια ο νους θα καταλήξει να υφίσταται ως ένα παντελώς αδιαπέραστο φράγμα, από τη στιγμή που ο Αναζητητής-Μαθητής – αλλά και γενικότερα ο άνθρωπος - θα ταυτιστεί μαζί του και θα του δώσει τον ρόλο του αδέκαστου κριτή της Πραγματικότητας, παραβλέποντας πως οι εγκλήσεις και αντεγκλήσεις του(του νου) είναι απλά εκφράσεις των ωθήσεων των Επιθυμιών και συγκεκριμένα αυτών που δένουν τον άνθρωπο με τα παιγνίδια του κόσμου της Πολλαπλότητας και της διαρκούς εναλλαγής Ηδονής και Οδύνης. Θα γίνεται ολοένα και περισσότερο ένας κλοιός αλυσίδων γύρω από τον άνθρωπο όσο αυτός θα επιμένει να τον χρησιμοποιεί και να τον «εμπιστεύεται», χωρίς αληθινή έρευνα, σαν ένα εργαλείο μονομερούς και δογματικής(όσο και αν δεν το αντιλαμβάνεται) δικαιολόγησης – με τον τύπο του ανεξέλεγκτου εσωτερικού μονόλογου – κοσμοθεάσεων περιοριστικών για τον πραγματικό «Εσωτερικό Άνθρωπο», χωριστικών και εν γένει εγωιστικών.

Είναι σημαντικό για τον Αναζητητή να κατανοήσει ότι ο εγωισμός και η Εγωικότητα διαφέρουν εξαιρετικά, παρότι η ρίζα των λέξεων είναι η ίδια. Στον πρώτο η ώθηση έρχεται «από κάτω» και «από έξω», στην δεύτερη «από πάνω» και «από μέσα» - από τον πυρήνα της Ύπαρξης. Και είναι αυτός ο «Πυρήνας της Παγκόσμιας Ύπαρξης» που είναι συγγενικός και ουσιαστικά της ίδιας φύσης με τη Διάνοια του Ανθρώπου, αυτήν την άλλη υπόσταση του Νου που μας προικίζει κατά κάποιον – και μοναδικό ίσως, σε σχέση με τα άλλα «βασίλεια» της ζωής αυτής της πλανητικής σφαίρας – τρόπο με μία χορδή σύνδεσης με αυτό που αποκαλείται – σε αρχαίες εσωτερικές Πηγές – «Νοητική Ρίζα του Σύμπαντος». Αυτό είναι ένα «δώρο» και μία παρακαταθήκη για την Ανθρωπότητα που όμως παραμένει, σε τεράστιο βαθμό, εν δυνάμει και απομένει ακόμη γενικά ανεκμετάλλευτη μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσει να Κατακτηθεί Συνειδητά. Αυτή είναι μία δυνατότητα Ένωσης με τις Πραγματικές αιτίες των Φαινομένων και των Όντων, ένα όχημα πνευματικής χροιάς προς τον Κόσμο του Αληθινού, τον Κόσμο της Αιώνιας Ύπαρξης, του οποίου αυτός ο κόσμος που ο «πολλαπλός νους» μας μπορεί να αντιληφθεί είναι απλά το ανεστραμμένο και παραμορφωμένο καθρέπτισμα.

Για να γίνει όμως εφικτό αυτό το ταξίδι προς την πνευματική Ελευθερία θα πρέπει πρώτα και παράλληλα μ’ αυτό να γίνουν από τον Μαθητή κάποιες βασικές επιλογές και συνειδητοποιήσεις. Μία από αυτές είναι ότι η αληθινή φύση του Ανθρώπου δεν ταυτίζεται με το νοητικό παιγνίδι των Επιθυμιών αλλά με ένα Ον εξαιρετικά αφάνταστης Διαύγειας και ικανότητας Σύλληψης του Κόσμου που, μόνον κατά συνθήκη και για χάρη μίας βασικής αντίληψης του έχουν δοθεί ονόματα όπως «ο Πραγματικός Ένοικος», «ο Αιώνιος Οδοιπόρος», «ο Εσωτερικός Άνθρωπος» κ.ο.κ. Μία άλλη είναι ότι οι ικανότητες του Νου αρχίζουν και «ξεκλειδώνονται» αποκαλύπτοντας ένα απαράμιλλο σύνολο προσβάσεων προς το «Ακατάληπτο», όταν ο Άνθρωπος αποδεικνύεται, μέσα από τις Πράξεις του, διατεθειμένος να αφήσει πίσω Μάσκες και Παρωπίδες και να ζητήσει με ειλικρίνεια την ελευθερία της πραγματικής Γνώσης που όμως – από τη φύση της – μπορεί να τον αποστερήσει από κάθε εγωιστικό στήριγμα, δηλαδή από όλα αυτά, τα παροδικά και εφήμερα, που θεωρούσε μέχρι τότε άξονα της Πραγματικότητας. Πρόκειται ουσιαστικά για την επιλογή μίας θαρραλέας, με Βούληση και γεμάτης Πίστη βουτιάς προς το Άγνωστο υπερ- βαίνοντας τον ίδιο τον φόβο γι’ αυτό που μαζί με τον φόβο του Θανάτου αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου πράγματος και δένουν τον άνθρωπο στην Άγνοια. Ενός άλματος, που αποτελεί την μοίρα του Ανθρώπου, με μοναδική εγγύηση την πάντοτε παρούσα μέσα μας «διαίσθηση» ή εσωτερική αίσθηση ότι πέρα από τους κόσμους της διάσπασης υπάρχει ένας κόσμος Σύνθεσης Πραγματικοτήτων που μπορεί να μας δώσει την ακατάστρεπτη Βεβαιότητα που πάντα αναζητούμε… ένας κόσμος που ξεπερνά και συμφιλιώνει τις Αντιθέσεις και τις Παραδοξότητες… ένας «Κόσμος διαρκούς Πραγματικότητας» για «Θεούς» ή Δημιουργούς κάθε άλλης…

Μέσα στους τελευταίους 2 αιώνες, και πολύ περισσότερο στον τελευταίο, βρίσκουμε την Επιστήμη, κυρίως την προωθημένη Φυσική και τα ανώτερα Μαθηματικά να υφίσταται ως Σύμμαχος – αναπάντεχος ίσως για πολλούς – του ανθρώπου σε αυτήν την ιχνηλασία του αχανούς κόσμου του Αγνώστου που βρίσκεται έξω απ’ αυτόν αλλά και που ταυτόχρονα υποδεικνύει συνεχώς και με τους πιο «παρα-λογικούς» τρόπους ότι βρίσκεται – αυτός ο ίδιος – και εντός του.

Η Ύλη, ή αυτό που η ανθρωπότητα – με την γενική της έννοια - θεώρησε ως ύλη για τόσες χιλιετηρίδες, πλέον μας φωνάζει – και με αρκετά περιπαικτικό τρόπο –μέσα από την πρωτοπορία της Επιστήμης ή καλύτερα της Φιλοσοφίας-Επιστήμης των καιρών μας, απλά ότι δεν υπάρχει καν!

Στην αρχή ήλθε η Σχετικιστική αντίληψη για τον κόσμο που ενοποίησε τις γνωστές μας διαστάσεις με αυτήν του χρόνου(ο οποίος εντέλει επιβεβαιώθηκε και τυπικά ότι είναι πολύ σχετικός…), σε έναν ενιαίο και ασύλληπτο πεδίο χωροχρόνου και υπέδειξε ότι Ύλη και Ενέργεια είναι μορφές του ίδιου πράγματος, ανταλλάξιμες εκφράσεις του.

Στη συνέχεια – και στην πραγματικότητα σχεδόν ταυτόχρονα – η Κβαντομηχανική έφτασε να δώσει απανωτά κτυπήματα στην παγιωμένη μας αντίληψη για την υλική πραγματικότητα και – ευτυχώς – ακόμη τα δίνει και μάλιστα με συνεχώς αυξανόμενη… ακρίβεια στόχευσης! Πώς αλήθεια δημιουργείται – και γιατί – αυτή η μεγάλη ψευδαίσθηση του δήθεν στέρεου κόσμου μέσα από το απέραντο κενό που επικρατεί τόσο μακροκοσμικά, όσο και στον κόσμο του πολύ μικρού. Ο υποατομικός κόσμος έχει γεμίσει τις τελευταίες δεκαετίες με δεκάδες μικροσκοπικές οντολογίες που το μόνο που φαίνεται ότι ξέρουν καλά να κάνουν είναι να παίζουν το… «κρυφτού- λι». Ηλεκτρόνια και φωτόνια για παράδειγμα, στα νέφη των πιθανοτήτων όπου διαμένουν, άλλοτε υποθέτονται ως σωματίδια(έστω και απείρως μικρά) και άλλοτε παρατηρούνται τελικά ως κύμα! Ακόμη και τα πολύ βαριά(σε σχέση με τα προηγούμενα) πρωτόνια και νετρόνια του πυρή- να του ατόμου, αλλάζουν συνεχώς υπόσταση μεταξύ τους, υποδυόμενα το ένα το άλλο, σαν να παίζουν σε μία ανεπανάληπτη πλην αιώνια μασκαράτα. Κατ’ ουσία φαίνονται να μην υφίστανται ούτε καν αυτά καθώς συνεχώς πηδάν εμπρός και πίσω ανάμεσα στην ανυπαρξία και στην ύπαρξη… Quarks και λοιποί ύποπτοι της κοσμικής συνωμοσίας παίζουν ανελέητα με την υπομονή αλλά κυρίως με την νοητική συνέχεια των Παρατηρητών-Πειραματιστών καθώς συμπεριφέρονται εντελώς απρόβλεπτα, χωρίς καμία αιδώ, ακόμη και προβλέποντας τις εικασίες του Παρατηρητή. Εάν το επιθυμούν. Μάλιστα ήδη αποδεικνύουν τις ικανότητες τηλεμεταφοράς τους από το ένα σημείο στο άλλο αλλά και μίας τηλεπαθητικής επικοινωνίας μεταξύ τους, ανεξάρτητα της απόστασης. Αυτά τα τελευταία είχαν μάλιστα προβλεφτεί από μεγάλους στοχαστές όπως οι Bohr & Bohm πριν κάνουν την εμφάνισή τους και στο πειραματικό πεδίο.

Ανατέμνοντας την ύλη και ψάχνοντας γι’ αυτήν, ίσως καταλήγουμε στο να μην την βρίσκουμε πουθενά. Και ακόμη πιο εκπληκτικά ότι πάντα αυτή είχε μία σχέση με τον δικό μας φευγαλέο και απροσδιόριστο Νου. Μόνο που δεν ήταν καθόλου εύκολο να το αποδεχτούμε… Έστω και αν οι Πρωτοπόροι της Ανθρωπότητας στην Εξερεύνηση της «χώρας του Αγνώστου», Διδάσκαλοι, Πνευματικοί οδηγοί, Φιλόσοφοι και εν γένει Διανοητές μας το υποδείκνυαν συνεχώς μέσα στις χιλιετίες.

Το τελευταίο «χαστούκι» στην επαγωγική αντίληψη για το υλικό σύμπαν φαίνεται ότι έχουν έλθει να δώσουν οι λεγόμενες Θεωρίες Χορδών(ή Υπερχορδών όπως είχαν γίνει παλαιότερα γνωστές) με τις πιο πρόσφατες εξελίξεις τους να εμφανίζουν τους ύστατους δομικούς λίθους του κόσμου ως μεμβράνες μαθηματικών α-πιθανοτήτων (ή και κοινώς ανωμαλιών) που δονούνται και περιελίσσονται σε περισσότερες των 4 διαστάσεις, πιθανότατα 11 στον αριθμό. Η ομοιότητα με τα λεγόμενα άτομα-τύπους του φυσικού κόσμου και τις αρχέγονες κοσμικές φυσαλίδες πανάρχαιων θεωρήσεων και ενορα- τικών θεάσεων, ΔΕΝ κρίνεται ως τυχαία.

Δυστυχώς όμως και γι’ αυτήν την ίδια – καθομολογούμενα κομψότατη όπως έχει χαρακτηριστεί – μαθηματική, ουσιαστικά, σύλληψη των χορδών-μεμβρανών, το ίδιο το σύμπαν έχει να πει τον τελευταίο λόγο, όπως είπε και τον πρώτο. Η γιγάντιες προσπάθειες για μία τελική Ενοποιημένη Μεγάλη Θεωρία όλων των φυσικών πεδίων ίσως αποβαίνουν τελεσίδικα και συνεχώς – όπως το γίνεται τόσο καιρό τώρα – απέλπιδες. Συνεχώς η φύση διαφεύγει της μηχανοποίησής της. Και ήδη το μεγάλο αγκάθι στον Μαθηματικό στοχασμό της υφίσταται από αρκετά παλιά και ακούει στο όνομα «Θεώρημα της Μη-Πληρότητας». Ο Göedel μας έχει αποδείξει ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιο σύστημα το οποίο να εξηγήσουμε πλήρως χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουμε στην παραδοχή μίας τουλάχιστον Αξιωματικής Θέσης που ως τέτοια δεν μπορεί να έχει απόδειξη. Αν την εντάξουμε σε ένα άλλο σύστημα για να την αποδείξουμε, πάλι αυτό θα υπόκειται στον ίδιο κανόνα. Εντέλει και το ίδιο το μεγάλο Σύστημα που λέγεται κόσμος αναγκαστικά θα μας παρουσιάζεται πάντα με τουλάχιστον έναν παράγοντα άρρητο, άφατο, ακατάληπτο που μόνον Αξιωματικά(ή αν προτιμάτε διαισθητικά) μπορούμε να τον θεωρήσουμε.

Αποτέλεσμα και Συμπέρασμα: Ύλη δεν υπάρχει, το Σύμπαν δεν εξηγείται πλήρως και είναι γεμάτο παραδοξότητες και ένα σημαντικό μέρος απ’ αυτές έχει να κάνει με τη νοητικού τύπου υποδομή ή υπερδομή του, που έχει μία αδιάλειπτη μάλλον σύνδεση αλλά και ομοιότητα με την νοητική υποδομή του ίδιου του Ανθρώπου που προσπαθεί να το εξηγήσει.

Ο Νοητικός κόσμος του Ανθρώπου – από την πλευρά της επιστημονικής έρευνας πάντα – δημιουργός και εγγυητής της Ταυτότητάς μας, φαίνεται τώρα περισσότερο άπιαστος από ποτέ. Η έδρα του ιερού αυτού Δισκοπότηρου, του ίδιου του Εγώ, δεν βρίσκεται πουθενά, και όμως φαίνεται να υφίσταται παντού… Οι μνήμες του ανθρώπου δεν γνωρίζουμε στην πραγματικότητα σε ποιο υλικό καταγράφονται και με ποιον τρόπο… όσο και αν χτυπάμε όλες τις πόρτες της Ύλης και της Μορφής(στον εγκέφαλο βασικά) ο Ένοικος δεν φαίνεται να βρίσκεται πίσω από καμία απ’ αυτές… Που είναι εντέλει «κρύβεται» αυτός που είναι… πανταχού παρόν;

Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε εκτενώς σε αρκετές άλλες από τις σχετικές υποθέσεις, ανακαλύψεις και ενασχολήσεις Επιστημόνων και Φιλοσόφων, για το Νου και τη συσχέτισή του με τον Κόσμο και αυτό να μας προκαλέσει έκπληξη, θαυμασμό και συναισθήματα δέους ακόμη, όμως θα αρκεστώ σε μία μικρή δειγματοληψία. Η θεωρία των Πεδίων Μορφοδιάπλασης καθώς και οι υποθέσεις για την ύπαρξη μίας ενιαίας Νοόσφαιρας του Πλανήτη ή ακόμη και για την δυνατότητα συνειδητής μας τοποθέτησης και συνεργασίας εκεί – ίσως μέσω των νευρωνικών υπολογιστικών δικτύων και με τη βοήθεια μίας επαυξημένης τεχνητής νοημοσύνης – μας θέτουν σε μία μεγάλη θέση ευθύνης για το πώς αλληλεπιδρούμε νοητικο-συναισθηματικά με το περιβάλλον μας και μεταξύ μας.

Οι ισχύουσες επιστημονικές τοποθετήσεις για τον τρόπο με τον οποίον τα όργανα αντίληψής μας «αισθάνονται» τον κόσμο μας λένε ότι τα Μάτια δεν βλέπουν πραγματικά και τα αυτιά δεν ακούν όντως, αλλά είναι ο εγκέφαλος ή μάλλον αυτό που τον χρησιμοποιεί που βλέπει και ακούει, που αντιλαμβάνεται, και αυτό το κάνει συνθέτοντας τα στοιχεία που λαμβάνει όχι σε σχέση με την πραγματική τους υπόσταση(γιατί αυτή ήδη είδαμε ότι μάλλον δεν υπάρχει) αλλά σύμφωνα με την Εικόνα του Κόσμου που του είναι αποδεκτή ή που του έχουμε Εμείς επιτρέψει να «ασπαστεί»…

Ακόμη και τα πειραματικά και τεχνοσαμανικά «σαφάρι» κάποιων μελών της επιστημονικής- τεχνολογικής κοινότητας στον πανέμορφο και ταυτόχρονα εντελώς και εγγενώς χαοτικό και κατά κάποιες απόψεις μέχρι και απειλητικό κόσμο των Φρακταλικών μορφών, μερικές φορές με την ταυτόχρονη και επιστημονικά σχεδιασμένη και επιτηρημένη χρήση επιλεγμένων ψυχο-δραστικών ουσιών δείχνει αυτή την υφέρπουσα αλλά έντονη άποψη ότι ο κόσμος είναι τόσο περίεργος και απροσδιόριστος που μόνον με την ενσωμάτωση από τη δική μας πλευρά αντίστοιχων όρων απροσδιοριστίας μπορούμε να έχουμε ενορατικές βουτιές στην ουσία της ύπαρξής του και μάλιστα να μπορέσουμε να φέρουμε πίσω σε αυτό εδώ το πεδίο των φαινομένων κάποια αξιοποιήσιμα στοιχεία από αυτά τα ταξίδια.

Οπωσδήποτε γι’ αυτά τα τελευταία ή καλύτερα για το Ταξίδι του καθενός μας στην μυστική, στην εσωτερική πλευρά των πραγμάτων απαιτείται θάρρος. Θάρρος τέτοιας εμβέλειας που να μας κάνει ικανούς μέχρι και να αναδομήσουμε ολοκληρωτικά την Κοσμοθέασή μας.

Και εδώ ακριβώς είναι που έγκειται η Δυσκολία…

Παρολαυτά τα εξαιρετικά που η αιχμή της ανθρώπινης Διανόησης έχει καταφέρει να ανακαλύψει μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες και το απαύγασμα της ανθρώπινης μεγαλοσύνης να κάνει πράξη δείχνουμε να αρνούμαστε πεισματικά να ξεκολλήσουμε από συγκεκριμένες εικόνες του Κόσμου και μάλιστα καταστροφικές, τόσο για εμάς τους ίδιους ως άτομα, όσο και για την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Μάλιστα τις δικαιολογούμε συνεχώς – και επιμένουμε μέσω εκπαίδευσης να μαθαίνουμε καλά να το κάνουμε αυτό – έτσι ώστε να μην «απειληθούμε» ούτε στο ελάχιστο από πράγματα μη βολικά, μη συμφέροντα… Θέλουμε να κρατήσουμε τόσο γερά μέσα στα χέρια μας έναν κόσμο στέρεο και αποδοτικό, να ρίξουμε τόσο γερές άγκυρες πάνω του, που στο τέλος είναι πιθανόν και να τον χάσουμε εντελώς. Δυστυχώς χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει, έστω και στο ελάχιστο ότι δεν τον «είχαμε» ποτέ. Ήταν στην πραγματικότητα ένα εργαλείο προς χρήση, ένας δρόμος για κάτι άλλο που δεν το αξιοποιήσαμε όσο οφείλαμε…

Όργανό μας σε αυτήν την εμμονή και το πάθος μας με την Ύλη – που ποτέ δεν υπήρξε – για κάποιον οπωσδήποτε τόσο μαγικό όσο και δυστυχή λόγο η ίδια η γέφυρά μας προς το άγνωστο και το Μεγάλο Ακατάληπτο. Ο Νους! Όσο πιο εν δυνάμει ισχυρή η «γέφυρα», τόσο και μεγαλύτερη και η εμμονή…

Νιώθω ως χρέος μου να κλείσω αυτήν την μικρή «γνωριμία» με τα μυστήρια της ανθρώπινης διάνοιας, με κάποιες προτάσεις και υποθέσεις εργασίας σχετικά με τον άπιαστο αυτόν φίλο μας, τον σκοτεινό και φωτεινό ταυτόχρονα.

- Η μοναδική, η τελική Θεωρία των Πάντων βρίσκεται το πιθανότερο μέσα μας! Ίσως ο αληθινός στόχος που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι η αρμονική σύνθεση όλων των δυνατών Πραγματικοτήτων, η πραγματική ταύτιση με τον παρατηρητή που μένει πάντα έκθαμβος μπρος τα πράγματα – σαν παιδί – αλλά και συνεχώς είναι σοφός γιατί είναι ακριβώς αυτός που μπορεί να εναρμονίσει όλα τα φαινομενικά αντίθετα και να εξηγήσει με τη μη-σκέψη όλες τις παραδοξότητες.

- Χρειάζεται πράγματι πολύ δουλειά γι’ αυτό το τόλμημα και χρειάζεται και μεγάλη προσοχή και συνεχή επιφυλακή… απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό! Δεν αρκεί να αεροβατούμε και να αφήνουμε τη σκέψη να κάνει ότι θέλει. Γιατί η σκέψη δεν είμαστε εμείς και ο Νους δεν είναι μόνον η σκέψη. Είναι πολλά περισσότερα από αυτήν. Ούτως ή άλλως, αν αφήσουμε τη σκέψη να ακολουθήσει ανεξέλεγκτη τους δικούς της μονόδρομους, αυτά που θα μας προσφέρει θα είναι μάλλον αυτά που ήδη αποτελούν στοιχεία της γνωστής μας εικόνας του κόσμου. Δεν θα είναι καινούργια στοιχεία – ακόμη και αν φαίνονται τέτοια – και δεν θα μας πάνε κάπου πιο πέρα από εκεί που ήδη βρισκόμασταν.

- Αυτό που τιτλοφορήσαμε πολλές φορές ως Παρατηρητή ίσως είναι το πραγματικό ζητούμενο της εξέλιξης – όχι μόνον της δικής μας. Και βασικά η ίδια η Αυτεπίγνωσή του. Οι πραγματικότητες, οι κόσμοι, οι πιθανές επιλογές και τα μέλλοντα ίσως δεν βρίσκονται στην ου- σία σε ένα πεδίο γίγνεσθαι αλλά σε ένα αιώνιο παρόν και όλα αυτά είναι ήδη καταγεγραμμένα στο μεγάλο βιβλίο του Σύμπαντος ή και στην διάνοια του Μεγάλου Στοχαστή. Αυτό όμως που φαίνεται να αλλάζει, αυτό που «γίνεται» και αυτό που κινείται είναι η εστίαση του Παρατηρητή σε κάποια συγκεκριμένα από αυτά. Και η εστίαση ή η συγκέντρωση είναι ικανότητες και δυνατότητες του Νου μας.

- Ας έχουμε υπόψη μας, ως μία ισχυρή πιθανότητα ότι αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε το δρόμο μας. Ή να τον δημιουργήσουμε συνειδητά. Αλλά χρειάζεται για το τελευταίο να είμαστε πραγματικοί ερευνητές, αμερόληπτοι επιστήμονες της επιστήμης της ζωής. Να μην αποδεχόμαστε τίποτε αλλά και να μην απορρίπτουμε τίποτε αν δεν το ερευνήσουμε. Γίνεται μάλλον εύκολα κατανοητό και προφανές ότι αν δεν ερευνήσουμε και αν δεν ξανακάνουμε αγνό τον Νου μας(και τον εαυτό μας κατ’ επέκταση) δεν μπορούμε να ερευνήσουμε πραγματικά τον κόσμο. Αλλιώς θα σκοντάφτουμε συνεχώς στις ίδιες τις δικές μας κοινωνικές και ψυχολογικές Διαμορφώσεις και Προκαταλήψεις. Να ξέρουμε πως υπάρχουν Δρόμοι που μπορούν να οδηγήσουν τον Άνθρωπο στις αναγκαίες συνθήκες, στο κατώφλι του να βουτήξει Ελεύθερος στο Άγνωστο. Παλιοί τρόποι, αλλά και πάντα σύγχρονοι, συνεχώς αναδιαμορφούμενοι και εμπλουτιζόμενοι. Αυτοί οι Δρόμοι ή Διδασκαλίες ΔΕΝ είναι η ίδια η Αλήθεια. Στις καλύτερες των περιπτώσεων αποτελούν πολύ καλές μεθόδους.

Είναι οι Δρόμοι, ή «Η Οδός προς την Αλήθεια». Και αν υπάρχει ο Δρόμος προς την Αλήθεια πρέπει να αναρωτηθούμε: Είμαι έτοιμος να τον βαδίσω και να εκπληρώσω την αληθινή, τη μοναδική μου μοίρα;

_______________________________________
Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2007
Κίνηση Φιλοσοφικών και Μεταφυσικών
Ομάδων για Ελεύθερη Πνευματική Έκφραση
«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ»

_______________________________________

"Η Διαλεκτική σχέση του μέρους με το Όλο
και πώς η ανθρωπότητα μπορεί να μεταλλάξει
τη μεγαλύτερη 'κατάρα' σε βατήρα για την Ελευθερία"

Μιχάλης Βίνος, ESOTERICA

Ποια και πόσα είναι τα βασικά ερωτήματα που θέτει ο Αναζητητής κατά τη διάρκεια της πορείας του; Πολλά και περίπλοκα ή λίγα και απλά, θολά ή σαφή και συγκεκριμένα, όπως και σε όποιο αριθμό και αν εμφανίζονται, είναι μάλλον αδύνατον να μην περιλαμβάνουν τα εξής αναπόφευκτα και πολύ συχνά, συναισθηματικά και νοητικά, άκρως πιεστικά: είναι αυτός ο «δρόμος» ή «δρόμοι» ατομικού ή ομαδικού τύπου; Η τόσο ποθούμενη ατομικότητα ή η ατομική συνείδηση παραχωρεί κάποια στιγμή την αυτοτέλειά της προς χάρη κάποιας γενικότερης ή συνολικότερης σκοπιμότητας; Είναι εντέλει η πλήρης «απελευθέρωση» μία καθαρά «ατομική υπόθεση» ή χρειάζεται μία ιδιαίτερη αναλογία του ενός προς το άλλο στοιχείο(ομαδικό και ατομικό) για να οδηγηθούμε σ’αυτήν; Και αρκετά άλλα σχετικά ή συναγόμενα από τα προηγούμενα…

Εννοείται πως οι απαντήσεις δεν είναι τόσο απλές ούτε και καθόλου εύκολες! Άλλωστε πρόκειται για μία «συζήτηση» πραγματικά πανάρχαια και οι θέσεις σ’αυτήν τόσες πολλές, τόσο ποικίλες και μερικές φορές τόσο φαινομενικά αντικρούουν η μία την άλλη, που θα ήταν τουλάχιστον κενόδοξο να προσπαθήσουμε να δώσουμε μία υποτιθέμενη «τελική» απάντηση στον παρόντα χώρο και χρόνο και με τον τρόπο μίας εισήγησης. Εξάλλου τέτοια απάντηση ίσως να μην μπορεί, ούτως ή άλλως, να δοθεί καθώς, όπως συχνά συμβαίνει με τα εσωτερικά ζητήματα, σημασία δεν έχει η ίδια η απάντηση αλλά τα ερωτήματα και περισσότερο η πορεία προς αυτήν...

Σταχυολογώντας όμως κάποιες από τις «ενδιάμεσες» απαντήσεις που είναι δυνατόν να συνεργαστούν μεταξύ τους ή να συντεθούν(χωρίς κατ’ανάγκη και να συμφωνούν), μπορούμε να κάνουμε κάποιες ενδιαφέρουσες νύξεις και να προτείνουμε κάποια ερεθίσματα για περαιτέρω σκέψεις.

Καταρχήν, είτε διερευνούμε τη σχέση μεταξύ ατόμου και ανθρωπότητας, είτε μεταξύ κρατών ή εθνοτήτων και της παγκόσμιας κοινότητας, είτε μεταξύ ξεχωριστών γραμμών σκέψης και πρακτικής και του ευρύτερου ρεύματος και συνόλου των φιλοσοφικών και μεταφυσικών θεάσεων, είτε ακόμη μεταξύ των μερών που συναποτελούν ένα άτομο και του ίδιου του ατόμου ως σύνολό τους(και θα μπορούσε κάποιος να βρίσκει τέτοια ζεύγη χωρίς πιθανώς να φτάσει ποτέ σ’ένα τέρμα), οι αναλογίες μεταξύ των οποιωνδήποτε δύο στοιχείων δεν αλλάζουν κατά πολύ. Μόνον οι σχετικές τάξεις μεγεθών των διαλεγόμενων ζευγαριών. Πολύ περισσότερο δεν φαίνεται να μεταβάλλονται οι «νόμοι» που αφορούν αυτές τις σχέσεις, φέρνοντας ίσως στο μυαλό του επίδοξου ερευνητή ξανά την τόσο απλή αλλά θεμελιώδη και βαθιά σε νοήματα αρχή: «Όπως είναι πάνω είναι και κάτω».

Λαμβάνοντας ως παράδειγμα και ως υπόθεση εργασίας τη σχέση μεταξύ ενός ανθρώπου(ατόμου) και ενός συνόλου ανθρώπων στο οποίο συμμετέχει ή «ανήκει» οργανικά είτε λειτουργικά – ας πούμε της ανθρωπότητας – και για μεταξύ τους συγκρινόμενο παράγοντα το ζητούμενο της πνευματικής εξέλιξης, ανακαλύπτουμε πως και μέσα στο μέρος-άτομο και στο σύνολο γενικότερα υπάρχουν εγγενή στοιχεία που δεν μπορούν να παραμεριστούν και τα οποία κάνουν την ανάπτυξη του ατόμου να εξαρτάται από την ανάπτυξη του συνόλου και το αντίστροφο. Όπως και να θεωρήσουμε το άτομο, ακόμη και στην πιο ακραία κατάσταση απομόνωσης από άλλα άτομα, δεν είναι δυνατόν να αποκλείσουμε όλους τους παράγοντες που το συνδέουν μ’αυτά. Δηλαδή η οπτική του ατόμου ως εντελώς κλειστό σύστημα που εμπεριέχει τον ίδιο τον σκοπό του, μπορεί να αξιοποιηθεί ως τέτοια μόνο για τεχνητούς – μπορούμε να πούμε «εργαστηριακούς» - στόχους. Ο άνθρωπος θεάται τον εαυτό του ως άνθρωπο μόνον αν αυτό-τοποθετηθεί ως άτομο του είδους «άνθρωπος», αναλαμβάνει δε την ίδια του την ταυτότητα μέσω διαδικασιών σύγκρισης (αντιθετικής ή αναλογικής) με άλλα άτομα του είδους του. Ο άνθρωπος όπως και καθετί άλλο σ’αυτό το σύμπαν, δεν είναι «αυτοφυής». Και μόνο η προέλευσή του, ως βιολογικό ον αλλά και ως ψυχονοητική ακόμη οντότητα σε μεγάλο βαθμό, από άλλα – γονεϊκά – όντα που δεν είναι ο ίδιος, δίνει έναν από τους βασικούς τόνους στην ύπαρξη των πολλαπλών συσχετίσεων.

Ως άτομα αλληλοεξαρτούμαστε με χιλιάδες τρόπους, πολλές φορές αδιόρατους, αλλά δεν είναι αναγκαίο να ασχοληθούμε για την οικονομία αυτής της μικρής μελέτης με αυτές, εφόσον υπάρχουν ήδη οι πολύ προφανείς: Πέρα από τις πρακτικές ανάγκες, τροφής, ένδυσης, στέγασης κ.ο.κ. που μάλλον στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων δεν μπορούν να καλυφθούν παντελώς ατομικά, υπάρχουν και άλλων τύπων ανάγκες, που έχουν πιο θεμελιώδη σχέση με την πνευματική πορεία, όπως είναι οι γνωσιακές. Αναγκαστικά, σε αυτήν την Αναζήτηση, θα πρέπει να στηριχτούμε τουλάχιστον σε ένα βασικό σώμα γνώσεων, πληροφοριών και γνωστικών μεθόδων που κάποιοι άλλοι θα αναλάβουν να μας διδάξουν και που συνολικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν αποκτήματα ή κατακτήσεις της Ανθρωπότητας. Είναι μάλλον αυτονόητο, για παράδειγμα, πως φιλοσοφικού τρόπου σκέψη είναι αδύνατον να αναπτυχθεί σε ένα ον που είναι «tabula rasa» χωρίς να υπάρχουν οι προεγγραφές τουλάχιστον των απαραίτητων εργαλείων γι’αυτήν και σχεδόν σίγουρα και των ερεθισμάτων από προηγούμενους(ή γενικότερα άλλους) στοχαστές, ή των οδηγημάτων από άλλους οδοιπόρους της γνώσης είτε για την γέννησή της, είτε για την ανάπτυξή της.

Καθώς ο υποτιθέμενος «ανεξάρτητος» αναζητητής στοχεύει σε όλο και περισσότερο βαθείς στόχους κατανόησης ή θεμελιακές αρχές, αναγκαστικά θα πρέπει να εξάγει απαραίτητα συμπεράσματα διερευνώντας τους μηχανισμούς με τους οποίους συσχετίζονται μεταξύ τους τα όντα οποιουδήποτε μεγέθους. Δεν γίνεται να έχει ως μοναδικό αντικείμενο έρευνας τον εαυτό του. Και εξάλλου θα χρειαστεί να θέσει σε δοκιμασία τις ενδιάμεσες υποθέσεις του… Πού αλλού; Στη συνδιαλλαγή του με άλλα όντα. Ακόμη και αν αυτό γίνεται μόνον ιδεατά, τα άλλα όντα υπάρχουν με όλους τους χαρακτήρες τους στον νοητικό του χώρο! Και στην υποθετική ακόμη περίπτωση(στο πεδίο των φανταστικών σεναρίων) που κάποιο άτομο κατορθώνει να απομονωθεί – ακόμη και νοητικά - σε μία ιδιότυπη τέλεια αυτάρκεια, από κάθε άλλο άτομο και από την ανθρωπότητα συνολικά, κάποια στιγμή στην πορεία των στοχασμών του θα πρέπει να συνδιαλλαγεί με το Σύμπαν ή, για όποιον το προτιμάει, με τη Θεότητα. Τότε αυτόματα θα καταστρέφονταν κάθε προηγούμενη προσπάθεια απομόνωσης, καθώς αυτό το σύνολο που απέφυγε με τόσο κόπο και που μπορεί να ονομαστεί ανθρωπότητα, ανήκει μέσα σε αυτό το ευρύτερο σύνολο με το οποίο έρχεται σε επαφή. Όπως εξάλλου και κάθε «ανθρωπότητα».

Συμπληρώνοντας αυτή τη σειρά έκθεσης λογικών αντιφάσεων στον αποκλεισμό του συνόλου από το άτομο, αξίζει να αναφέρουμε έναν άλλον παράγοντα που αλληλεξαρτά το μέρος από το όλο και τα δύο με τη Συνειδητότητα. Για να κατανοήσουμε ένα «όλο» υπάρχουν διάφοροι τρόποι, συνήθως όμως οι περισσότεροι από αυτούς περιλαμβάνουν κάποια μορφή αναλυτικής προσέγγισης. Χωρίζουμε για παράδειγμα το όλο σε μέρη – όσο μικρότερα γίνεται – και εξετάζουμε τα μέρη προσπαθώντας να καταλάβουμε τα χαρακτηριστικά τους, τους μηχανισμούς που τα διέπουν και τις «σκοπιμότητές» τους. Στη συνέχεια ανάγουμε σε όλο και μεγαλύτερα σύνολα εξετάζοντας τις συσχετίσεις τους, έως ότου φτάσουμε ξανά στο όλο που έχουμε υπό εξέταση. Ελπίζουμε, προσθέτοντας και συσχετίζοντας τους ενδιάμεσους μηχανισμούς και σκοπούς, να καταλάβουμε και τον σκοπό του όλου. Να αποκτήσουμε τη συνολική εικόνα συνθέτοντας τις επιμέρους που προήλθαν από την ανάλυσή μας.

Αλίμονο… πρόκειται για μία απέλπιδα προσπάθεια… Όπως έχουν υποδείξει αρκετοί Φιλόσοφοι και γενικότερα πνευματικοί άνθρωποι κατά τη διάρκεια των αιώνων, αλλά και σύγχρονοι στοχαστές, τόσο του χώρου της μεταφυσικής Φιλοσοφίας, όσο και της επιστημονικής πρωτοπορίας, είναι αδύνατον να κατορθώσουμε μία πλήρη κατανόηση του σκοπού – με φιλοσοφικούς όρους των τελεολογικών χαρακτηριστικών – του όλου, απλά συγκεντρώνοντας τα μερικά σε ένα σύνολο, έστω και συσχετιζόμενα απόλυτα και όσο ορθά και αν είναι ανεπτυγμένη η μεθοδολογία μας. Η βαθύτερη ουσία πάντα θα μας ξεφεύγει! Χρειάζεται να θεωρήσουμε το Όλο ως Όλο για να κατανοήσουμε τον σκοπό του, είτε είναι το άτομο ως ολότητα, είτε η Ανθρωπότητα, είτε το Σύμπαν, και αυτός ο τρόπος θέασης αλλά και έκθεσής της υπερβαίνει κατά πολύ τις δυνατότητες της έκφρασης με λογικούς όρους. Αγγίζουμε σ’αυτήν την περίπτωση τον χώρο του χαοτικά παράδοξου, του υπερλογικού και του διαισθητικού.

Υπάρχει βέβαια και ένας εξαιρετικά πιο απλός τρόπος, τόσο απλός που καταλήγει να φαίνεται αστείος, για να αντιληφθεί κάποιος πως ή να εξετάσει εάν ένα ζητούμενο πνευματικής εξέλιξης για την ανθρωπότητα εξαρτάται από την πνευματική εξέλιξη των ανθρώπων ατομικά. Εκτός από το να περιοριστούμε να πούμε πως η απάντηση στο «πρόβλημα» βρίσκεται μέσα στην ίδια τη διατύπωση της «ερώτησης», μπορούμε να προσθέσουμε το ότι, όποια και να είναι η πραγματική φύση αυτής της πνευματικής ανάπτυξης της ανθρωπότητας, είναι μάλλον απαραίτητος για να επιτευχθεί ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων που θα την επιζητήσουν και θα την οραματιστούν. Και για να την οραματιστούν θα χρειαστεί να έχουν φροντίσει, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, τη δική τους πνευματική ανάπτυξη. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο ή καλύτερα ανατροφοδοτούμενο. Αλλά οπωσδήποτε για έναν θαυμάσιο φαύλο κύκλο.

Έχοντας μιλήσει ήδη για την Ανθρωπότητα προηγούμενα, είναι μάλλον η στιγμή εδώ να εξετάσουμε κάπως τη σχέση της, δημιουργική ή μη, με τις έννοιες που αναφέρονται στον όρο «παγκοσμιοποίηση» τόσο της ανθρωπότητας, όσο και των υποσυνόλων της, κρατών-εθνών ή ατόμων. Είναι μάλλον περιττό να αναφέρουμε πολλά για το ότι η Ανθρωπότητα είναι ήδη – λογικά τουλάχιστον εξετάζοντάς το – «παγκοσμιοποιημένη», εφόσον για να τη θεωρήσουμε ως τέτοια θα πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξουμε κάποια τουλάχιστον κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των ατόμων του ανθρώπινου γένους. Υπάρχει μία ανθρωπότητα γιατί υπάρχουν άτομα που την αποτελούν και τα οποία ήδη μοιράζονται κάποια στοιχεία.

Ποια άλλα όμως μπορούν να μοιραστούν μεταξύ τους, και καλύτερα: ποια προβάλλονται ως τέτοια κοινά στοιχεία από τους μηχανισμούς των μέσων ενημέρωσης(και προφανώς από τα οποιαδήποτε κέντρα εξουσίας που τους ελέγχουν) όταν «συζητείται» η παγκοσμιοποίηση και ποια είναι τα στοιχεία που μπορούν οι Αναζητητές ή οι Μαθητές της εσωτερικής πορείας να αντιληφθούν ή και να αντιτάξουν όταν θεωρούν το γενικότερο σύνολο «Ανθρωπότητα» με την εσωτερική συνοχή και τελεολογική ενότητα(σκοπού) – έστω και παράδοξη;

Στην πρώτη περίπτωση είναι εύκολο να καταλάβουμε τουλάχιστον κάποια από τα βασικότερα χαρακτηριστικά αυτής της όψης παγκοσμιότητας: χωρίς να θέλουμε να υποβαθμίσουμε την καθαυτή αξία των οικονομικών παραγόντων, είναι περισσότερο από προφανές πως το ζητούμενο μίας παγκόσμιας «πλατφόρμας εμπορίου» είναι ο πρωταρχικός κινητήρας και αφορμή για την προώθηση της παγκοσμιοποίησης στην εποχή μας. Αν αναλογιστούμε δε, ότι για μία μικρή μερίδα ανθρώπων, που κρατούν όμως σφιχτά τα ηνία της σύγχρονης γεωπολιτικής πραγματικότητας, αυτό το παγκόσμιο ανοιχτό παζάρι διαμορφώνεται κατά κύριο λόγο για να εξυπηρετήσει αποκλειστικά τα ιδιοτελή τους συμφέροντα και να συνυπολογίσουμε στα μέσα ώθησης, παράγοντες καθόλου επιβοηθητικούς για την καθαρότητα της ανθρώπινης γνώμης, όπως αυτόν της τρομοκρατίας για την καταπολέμηση… της τρομοκρατίας, γίνεται μάλλον σαφές ότι σε αυτόν τον βωμό των επιθυμιών των λίγων, η προάσπιση στοιχείων όπως η διαφορετικότητα έχει πολύ μικρή προτεραιότητα… Και δυστυχώς η γνώση μας ως ανθρωπότητα, βιωματική και επιστημονική, υποδεικνύει πως όταν λιγοστεύει η ποικιλότητα σε ένα σύνολο, αυτό αποκτά γρήγορα χαρακτηριστικά εκφυλιστικά.

Ένα τέτοιο, που ταυτόχρονα χρησιμοποιείται σχεδόν ξεδιάντροπα και γι’αυτό σε μεγάλο μέρος αόρατα, είναι η υποτιθέμενη προστασία της ελευθερίας της γνώμης. Μία μικρή «κουταλιά ζάχαρης» για να μπορέσει η ανθρωπότητα να καταπιεί ευκολότερα το πικρό χάπι της καταδυνάστευσής της από τις εγωιστικές διαθέσεις ελαχίστων… αλλά δυνατών. Όμως η ίδια αυτή παγκόσμια επιταγή για την οποία έχουν σπαταληθεί τόνοι μελανιού και για την οποία έχει χυθεί πολύ αίμα, έχει τόσο εξαιρετικά υποβαθμιστεί στην προτεινόμενη ποιότητά της από τους κύκλους της παγκόσμιας κυριαρχίας που μόνον ως ένα ακόμα ύπουλο μέσο για να αποκλείσει την ανάπτυξη της αντίληψης και της συνείδησης απ’όσους γίνεται περισσότερους ανθρώπους μπορεί να ειδωθεί. Σε ένα περιβάλλον όπου δεν προβάλλεται σχεδόν καθόλου ούτε καν η παραμικρότερη ανάγκη στήριξης και επιχειρηματολογίας για να υπάρξει μία γνώμη, πόσο μάλλον η μελέτη για την κατάκτηση της γνώσης η οποία θα έπρεπε να την προκαλεί, η άποψη, η σκέψη και η ίδια η έννοια της γνώσης υποβιβάζεται στο κατώτερο δυνατόν επίπεδο και ταυτίζεται μ’αυτό, πολύ συχνά αφαιρώντας αυταρχικά(με τη δύναμη του αριθμού των πολλών) τη δυνατότητα να ακουσθούν οι λίγες σώφρονες προειδοποιήσεις.

Η δυνατότητα έχει γίνει τροχοπέδη και η πρόταση για Ελευθερία των Ιδεών έχει μετατραπεί σε σκλαβιά για το νου.

Σε αυτό ακριβώς το σημείο της Ιστορίας που βρισκόμαστε είναι που αποκτά την ιδιαίτερη αξία της και αναγκαιότητα η συμβολή των αυθεντικών αναζητητών όλων των πεδίων. Βασική προϋπόθεση είναι να καταλάβουν – να καταλάβουμε – ότι πιθανώς η πιο ριζοσπαστική, πιο επαναστατική και ταυτόχρονα πιο αποτελεσματική πράξη είναι η απελευθέρωση από τις προκαταλήψεις, εσωτερικές ή εξωτερικά επιβαλλόμενες, ατομικές ή ομαδικές. Ίσως πιο δύσκολη – και μάλλον προαπαιτούμενη – είναι η απελευθέρωση από τις ίδιες τις δικές μας προκαταλήψεις, πριν επιχειρήσουμε να καταδείξουμε στους άλλους τις δικές τους. Δεν φτάνει μόνον να τοποθετηθούμε ως κατακριτές των διαφόρων «πανανθρώπινων κακών». Είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε έναν ουσιαστικότερο ρόλο και χρέος για τον εαυτό μας, παραδειγματίζοντας με την δικής μας «πρακτική ελευθερίας» συνεχώς και σε κάθε τομέα της ζωής μας χωρίς κατασκευασμένες εξαιρέσεις που «βολεύουν». Οφείλουμε, και αυτό είναι μία πραγματικά έξυπνη δράση, να αξιοποιήσουμε τα δημιουργικά μέσα που μας παρέχει το σημερινό σύστημα. Μπορούμε και πρέπει να αναδείξουμε και να μεγιστοποιήσουμε την επίδραση των καλύτερων «προϊόντων» αυτής της εποχής στην οποία κληθήκαμε να ζήσουμε και για να το κάνουμε, χρειάζεται να γινόμαστε διαρκώς πιο συνθετικοί-ενοποιητικοί και λιγότερο χωριστικοί.

Να βλέπουμε την Αλήθεια στα πονήματα και στη σκέψη των άλλων και όχι μόνο στη δική μας και να αγαπήσουμε αυθεντικά και ολοκληρωτικά καθετί δίκαιο, όμορφο, καλό και αληθινό, όπου και αν αυτό βρίσκεται. Και πράγματι μερικές φορές αυτά τα «αρχετυπικά όντα» ζουν σε εντελώς αναπάντεχους «τόπους».

Σε αυτήν την εποχή των μεγάλων αντιφάσεων, των ισχυρών συγκρούσεων νοοτροπιών, της βάναυσης επιβολής των διαθέσεων ύποπτων κέντρων σε ολόκληρα έθνη ή περιοχές της υφηλίου, στο όνομα πάντα της «ελευθερίας» και με την αδυναμία αντίδρασης από τα υποτίθεται «κυρίαρχα» κράτη και τους εικονικούς, πολλές φορές, συνασπισμούς τους, αλλά και στην εποχή των πλέον συγκλονιστικών ανακαλύψεων για τη φύση και τις απαρχές του σύμπαντος, εκτός από την επιλογή της «άνευ όρων παράδοσης» που μας έχει προσφερθεί «απλόχερα», μία άλλη επιλογή έχει αρχίσει να διαφαίνεται. Μία πανίσχυρη δυνατότητα ειρηνικής Επανάστασης, που έχει πιο έντονο τον χαρακτήρα της μονιμότητας καθώς προέρχεται και στοχεύει στις ίδιες τις νοητικές μας δομές και μηχανισμούς, που ανάμεσα σε άλλα μπορεί να πάρει το όνομα «Φιλοσοφία της Συνθετικής Επίγνωσης».

Ζούμε την εξέλιξη μίας από τις πιο οδυνηρές στιγμές της Ανθρωπότητας, πιθανώς, αλλά ταυτόχρονα και μίας από τις πλέον θαυμάσιες για την ολιστική ανάπτυξη του ανθρώπινου όντος.

Υιοθετώντας μία παραλλαγή κάποιας αρχαίας φράσης, μπορούμε να πούμε πως αυτή οπωσδήποτε είναι «Μία εποχή όπου οι ψυχές μπορούν να ανθίσουν!»

ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΖΩΗ - Robert Hlias Najemy Τηλ: 6975 735571 e-mail armoniki@holisticharmony.com

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ - Γαβριήλ Σιμονέτος Τηλ: 6932 233989 e-mail paldarshiradji@ath.forthnet.gr

ΕΡΓΟ ΛΟΓΟΥ & ΑΓΑΠΗΣ – Γιώργος Κλειδαράς Τηλ: 6979 921231 e-mail doneli@otenet.gr

ESOTERICA - Μιχάλης Βίνος Τηλ: 6973 569610 e-mail inf@esoterica.gr

ΘΕΟΣΟΦΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ - Ασπασία Παπαδομιχελάκη Τηλ: 6973 318487 website www.blavatsky.gr

ISKCON - Θοδωρής Βερβερέλης Τηλ: 6936 736309 e-mail theov33@deva-datta.gr

ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ - Ματούλα Μούγιου Τηλ: 6947 400482 e-mail nmougios@otenet.gr

ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ - Τεό Βράτολι Βολχάουπτ Τηλ: 6974 197636 e-mail metaphysicalsciences@gmail.com

ΟΜΑΔΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ - Γιάννης Αυγουστάτος Τηλ: 6977 074835 e-mail i.avgoustatos@gmail.com

ΟΜΑΚΟΕΙΟ - Σμάρω Κοσμάογλου Τηλ:6932 355302 e-mail omakoeio@otenet.gr

ΣΧΟΛΗ ΧΡΥΣΟΥ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΥ - Tηλ 6977 253957 website www.rodostavros.gr

ΤΑΓΜΑ ΚΡΙΝΟΥ & ΑΕΤΟΥ – Λάζαρος Παπαγεωργίου Τηλ: 6944 344450 website www.eon.gr

09:30-10:00 Προσέλευση

10:00-10:10 Έναρξη: Μιχάλης Βίνος
Εισαγωγή του εκπροσώπου της Κίνησης

10:10-10:40 Δρ. Μάνος Δανέζης
«Θάνατος στο Μικρό-Μακρόκοσμο–Πλάνη των αισθήσεων»

10:40-10:50 Ερωταπαντήσεις

10:50-11:05 Τάγμα Κρίνου & Αετού: Ανδρέας Προκοπίου
«Αναθεωρώντας το Θάνατο»

11:05-11:20 Ομάδα Αυτογνωσίας: Γιάννης Αυγουστάτος
«Περιθανάτιες εμπειρίες και η σημασία τους»

11:20-11:40 Διάλειμμα
______________________________________________________________

11:40-11:55 Esoterica: Αμαλία Τσακίρη
«Μεταφυσικοί επαναπροσδιορισμοί της Ζωής»

11:55-12:10 Έργο Λόγου & Αγάπης: Γιώργος Κλειδαράς
«Ο Λόγος της Ζωής»

12:10-12:25 Κολλέγιο Μεταφυσικών Επιστημών: Τεό Βράτολη-Βολχάουπτ
«Ποιός δεν φοβάται το Θάνατο;»

12:25-13:40 Αρμονική Ζωή: Robert Hlias Najemy
«Πώς να είμαστε έτοιμοι για το θάνατο όποτε συμβεί»

13:40-14:00 Διάλειμμα
______________________________________________________________

14:00-14:15 Ομακοείο: Σμάρω Κοσμαόγλου
«Μεταθανάτια Στάδια της Ψυχής»

14:15-14:30 Επιστήμη της Πνευματικότητας: Πανταζής Σιδέρης
«Επικοινωνία με το Υπερπέραν»

14:30–14:45 Κέντρο Μεταφυσικής Ενημέρωσης: Ματούλα Μούγιου
«Αυτοκτονίες, Αιφνίδιοι Θάνατοι, Ατυχήματα»

14:45–15:00 ISCON: Θεόδωρος Βερβερέλης
«Η ζωή προέρχεται από τη Ζωή»

15:00–15:15 Κώστας Δούκας
«Θραύοντας τον κύκλο των Επανενσαρκώσεων»

15:15–16:00 Ερωτήσεις – Τοποθετήσεις – Ανοιχτή Συζήτηση

ΑΡΜΟΝΙΚΗ ΖΩΗ - Robert Hlias Najemy Τηλ: 6975 735571 e-mail armoniki@holisticharmony.com

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ - Γαβριήλ Σιμονέτος Τηλ: 6932 233989 e-mail paldarshiradji@ath.forthnet.gr

ΕΡΓΟ ΛΟΓΟΥ & ΑΓΑΠΗΣ – Γιώργος Κλειδαράς Τηλ: 6979 921231 e-mail doneli@otenet.gr

ESOTERICA - Μιχάλης Βίνος Τηλ: 6973 569610 e-mail inf@esoterica.gr

ΘΕΟΣΟΦΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ - Ασπασία Παπαδομιχελάκη Τηλ: 6973 318487 website www.blavatsky.gr

ISKCON - Θοδωρής Βερβερέλης Τηλ: 6936 736309 e-mail theov33@deva-datta.gr

ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗΣ - Ματούλα Μούγιου Τηλ: 6947 400482 e-mail nmougios@otenet.gr

ΚΟΛΛΕΓΙΟ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ - Τεό Βράτολι Βολχάουπτ Τηλ: 6974 197636 e-mail metaphysicalsciences@gmail.com

ΟΜΑΔΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ - Γιάννης Αυγουστάτος Τηλ: 6977 074835 e-mail i.avgoustatos@gmail.com

ΟΜΑΚΟΕΙΟ - Σμάρω Κοσμάογλου Τηλ:6932 355302 e-mail omakoeio@otenet.gr

ΣΧΟΛΗ ΧΡΥΣΟΥ ΡΟΔΟΣΤΑΥΡΟΥ - Tηλ 6977 253957 website www.rodostavros.gr

ΤΑΓΜΑ ΚΡΙΝΟΥ & ΑΕΤΟΥ – Λάζαρος Παπαγεωργίου Τηλ: 6944 344450 website www.eon.gr