Ο πρόβλημας είναι στο συν ήθος. Προς θεού -του οποιανούνε- το συν, και ήμαρτον –έστω αυτοαναφορικώς- το ήθος.

Το περισσότερον της τσαντίλας εστιάζεται κάπου στο τέλος του ορισμού. Της τραγωδίας. Περί των ημών παθημάτων καθάρσεως.

αντε να το βάλω κι εγώ το track

Καλημέρα.

Με αρέσουσι και οι κανονιές. Ως προς την δεδομένη τροχιά, που τάχα μου παίζει στα υπολογιζούμενα, αν κι εν γένει, εις τον γάμο του Καραγκιόζη ευπροσδέκτως ευτάνουσι. Διότι μόνο εις τελετήν σχετιζούμενη με τον Καραγκιόζη φτάνουσι οι κανονιές. Εις τελετήν άλλου, πιθανώς σοβαροτέρου ηρώως τελικήν, κανονιές δεν παίζουσι.

Με ως γέμισις παράπονον, μπρούτζον οπισθογεμή και ξύλινον εις την βάση κιλλίβαντα, άντε να πούμε τον πυροβολισμόν, ή άλλως, την κανονιά εις πείσμα των κανόνων και της καθώς πρέπει συμπεφωνημένης μαλακίας ημών. Υμών.

Η πολιτική μαλακία δεν είναι βροχή. Ούτε και σκιαδίου χρείαν έχει. Χρείαν μέλλοντος κι ελπιδευούμενης καλημέρας ευπροσδοκούμε.

Ατενίζοντες εξ’ Υμηττού, είτε προς την Θάλατταν, ως συνηθιζούμενοι, είτε προς την κορφήν, ως με κόπον και άγχος ελληνιζούμενοι.

Εις την μπούτσαν μας γραμμένη και η θάλαττα, ομού μετά των ορίων των ορέων. Η μόνη απαίτησις άλλωστε, εστιάζει στην υγρότητα του βλέμματος. Σε απευθείας νταραβέρι με το σέβας. Μέχρις εκεί.

Δεν πειράζει ρε μάγκα. Μαλάκες υπάρχουσι πολλοί. Τουλάχιστον έχεις το θάρρος να αυτοχαρακτηριστείς.

http://news247.gr/eidiseis/politiki/th_tzhmeros_gia_tis_karyatides_xontrokommena_agalmata_neoploytistikhs_antilhpshs.3039053.html

Και ποιό είναι το συμποθούμενον εις την τελικήν? Η αποδοχή, ή μήπως η ίασις της μικροψωλιάσεως? Υμών. Ημών. Ες αεί. Επιτέλους και ήμαρτον.

quote:

---

DSM
Δεν πειράζει ρε μάγκα. Μαλάκες υπάρχουσι πολλοί. Τουλάχιστον έχεις το θάρρος να αυτοχαρακτηριστείς.

http://news247.gr/eidiseis/politiki/th_tzhmeros_gia_tis_karyatides_xontrokommena_agalmata_neoploytistikhs_antilhpshs.3039053.html

---

Φίλε Μάνο αυτό που επεδίωξε ο Τζήμερος με τις παπαριές που έγραψε, τελικά το πέτυχε. Γιατί ένα σωρό αναγνώστες της σελίδας http://news247.gr ασχολήθηκαν έστω και με αρνητικά σχόλια με την ασημαντότις του, όπως θα έγραφες.

*

Πόσο ξεφτίλα μπορεί να παραχθεί ακόμη από την "πολιτική" ?

Πόσο ακόμα στα τέσσερα, μπορεί να πέφτει ο κάθε καραγκιόζης ?

Προφανώς πολύ ακόμα ε?

Τα δέκα καλύτερα breakfast. Τα δέκα πράγματα που πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε πριν τελευτήσεις. Οι δέκα ταινίες που πρέπει οπωσδήποτα να δεις. Τα δέκα καλύτερα ηλιοβασιλέματα. Τα δέκα τσιμπούκια που αφήσαν εποχή. Όλα σε δέκα.

Πιθανώς, επειδής το είκοσι περιλαμβάνει και δάχτυλα ποδιών, δηλαδής μελών που δεν μετέχουν της καθημερινής ζωής, εκτός και είσαι μαύρος σε μπάσκετ ή στίβος, αλλά που και πάλι προφανώς δεν είσαι αμερικάνος, αλλά μαύρος.

Δεν είναι αυτός ο θέμας μου όμως. Οι δέκα μεγαλύτερες εφευρέσεις είναι μία. Το GPS. Το οποίο βασίζεται σε δορυφόρους, και μάλλον για αυτό είναι εντελώς ανεπαρκές. Γιατί σου δείχνει μόνο, που νομίζεις να θες να πας. Όχι ακριβώς που θέλεις εν τοις πράγμασι να καταλήξεις. Που μάλλον θέλει κι άλλα data, πέραν των δορυφορικών. Ή και ίσως, τους δορυφόρους να μην τους χρειαζόμαστε μόνο σε τροχιά.

Ίσως σε μια φορητότητα πολύ πιό προσωπική.

174 χιλιόμετρα. Απόστασις διαστάσεως χώρου. Όμορφα. Ίσαμε τέσσαρες μαραθώνιοι. Ξέρω έναν τύπο, που με εννιακοσάρι Seicento το κάνει σε μια ώρα και δέκα λεπτά. Διάστασις χρόνου αποστασιακώς.

35 χρόνια. Απόστασις διαστάσεως χρόνου. Ίσαμε μια γενιά βασιλική, ή μιαν άλλη μεταπολιτευτική. Ξέρω κάτι τύπους, που κι άνευ Seicentου, την κάνουν άνετα μπουρδέλο. Διάστασις αποστάσεως χρονικώς.

Στην καθ’ημάς χρονικώς Τούμπα θάβονται, συνήθως, όνειρα σε ποδοσφαιρικής φύσεως εκδοχή. Ασπρόμαυρη. Κατάτι παραπέρα, χωρικώς κι οπωσδήποτα χρονικώς, επέστρεφαν στον κόσμο των ονείρων και της κατά φύσιν ισορροπίας, αθρώποι. Σε τούμπες και αυτοί. Εγχρώμως ζωγραφιζούμενες.

Ο Φίλιππος ο Β΄ τάφηκε σε μία από τις τούμπες των Αιγών το 336, σε έναν διθάλαμο τυπικό βασιλικό μακεδονικό τάφο, στην πατρίδα των νεκρών μακεδόνων βασιλέων. Σημερινή, χωρικώς και χρονικώς, Βεργίνα. Καλώς.

Ένας John Doe ετάφη μια μεταπολίτευση κατόπιν στην Αμφίπολη. Ως ώρας, σε τετραθάλαμο απροσδιορίστου ύφους τάφο, οπωσδήποτα με δυο από αυτές που δεν τολμώ να κοιτάξω στο Θησείο, και πάντως, σε ένα λιμάνι που σήμανε την αρχή του δυτικού πράγματος που αποκαλείται πολιτισμός. Σημερινή, χωρικώς και χρονικώς Μεσολακκιά. Χωρίς καλώς.

Έχει τόση σημασία η ταυτοποίηση του John Doe? Τα χρυσά διαδήματα και οι λάρνακες? Τα στεφάνια βελανιδιάς και οι περικνημίδες? Με τί ακριβώς μετράμε τις αξίες χρονικώς? Με αυτά που διατηρούνται, με αυτά που συντηρούνται, με αυτά που καταργούνται? Με τί? Ποιές ακριβώς είναι οι απορίες μας? Ποιά είναι η σχέση μας με την απόσταση?

Η Βεργίνα απέχει από την Αμφίπολη 174 χιλιόμετρα χωρικώς. Οι Αιγές από την Μεσολακκιά, πόσο ακριβώς απέχουν χρονικώς?

κανείς δεν είναι θαμένος εκεί, παρά μόνον η γνώση.

και δυστυχώς, θα παραμείνει θαμένη.

Ειχα την ατυχία να πεσω κι εγω στο ανυπόστατο και ανιστόρητο κείμενο που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και αναφέρει σενάρια επι σεναρίων για το ταφικό μνημείο, απλά ...ντροπή.

Στο ζόρισμα δεν γίνεται δουλειά. Πρέπει να καταλαβαίνεις από χρώμα και μυρωδιές. Κυρίως μυρωδιές.

Το απόσταγμα κάθε κληρονομιάς είναι η αίσθηση.

Πρέπει να ήντουνε μια παρέα από τρεις τέσσαρους, σε κάποιο σπίτι απέναντι κι αριστερά. Δεν τους ήβλεπα, αλλά αυτοί για κάποιον λόγο επευφημούσαν εντόνως. Σε αλλαλαγμούς απροσδιορίστου γλώσσης κι εκφοράς.

Μπάλα σήμερις δεν είχε, γάμους, βαφτίσια κι εκλογές, ούτε. Να σε πω κιόλας, κι εκείνα δεν θα έφταναν. Όταν τελειώνουν οι αφορμές, οι συμπεριφορές μόνο πιθήκων κάνουνε ανκόρ.

Σαν τις αρσενικού τύπου γκόμενες, που ενθουσιάζονται στο τηλεφώνημα από το Καλαμπόρτζι των Άνω Βουρνιανών, και ανακράζουν ένα ‘γειά σου αγαπημένο Καλαμπόρτζι’. Καλαμπόρτζη.

Βλέπεις, το πρωινό φοριέται σε διαφόρων λογιών χρώματα. Με βασικό και κυρίαρχο το λευκό. Άλλος που το κυνηγάει σε γάλα, να ταΐσει τα παιδιά του, κι άλλος που το σκουπίζει σε σπέρμα από την κωλοτρυπίδα του. Όλοι μια δικαίωση ψάχνουσι. Σε αυτά που ξεκινάνε και τελειώνουνε με νύχτα.

Αυτοί οι τύποι από κάπου απέναντι, σίγουρα αποθέωναν κάποιον νικητή. Πιθανώς σε διαγωνισμό φτυσίματος. Άλλοι διαγωνισμοί, δεν νομίζω να παίζουσι το πλέον. Ακόμα και στην Καλλιδρομίου. Με τα πολλά δέντρα και τα πράσινα μπαλκόνια. Και μάλλον θα ήντουνε και μετανάστες. Οι ημεδαποί σπατσάρισαν με το φτύσιμο. Εδώ και καιρό.

Ο σίαλος, όχι μόνον ως αντιδραστική έκκρισις, περιττός και των γραμματοσήμων.

Η αληθινή βροχή δεν έρχεται από τα σύννεφα. Υπάρχει παντού. Οι νεφώσεις είναι απλώς ευκαιρίες συγκέντρωσης κι αναμονής, σε μια στοχαστική υπομονή πριν την πτώση.

Ταξιδεύουν οι νέοι,
σε χώρες μακρινές που τ'άστρα λαμπυρίζουν και οι καρδιές ανθίζουν
μες το ψέμα.

Βράζει το αίμα!πιο πορφυρό πιο δυνατό κι από ηφαίστειο.
Και το ανεπαίσθητο, κρύβει παγίδες φυλακίζει την καρδιά.

Στα παιδιά,είναι η απώλεια έναυσμα για αγώνα.
Είναι η ελπίδα κι όχι κάποιο κόμμα,
που τα ποτίζει δύναμη κι ορμή.

Ρωτάς γιατί;;; Γιατί τα μέτρα και σταθμά τ'αποτινάζω;
Είμαι Εγώ! και στην ελπίδα σίδερα φράκτες δε βάζω.

Και είναι δύσκολο, τους κυκεώνες την πλημμύρα να ξορκίσω.
Μα θα νικήσω, ποτέ στα λόγια τα στεγνά δεν θα πατήσω.

Τι είν' ο κόσμος, πέρα από τέλματα και πέτρα που πατώ;
Δεν θα με πείσουνε ποτέ να κυβερνώ,
Πάνω σε ανθρώπους που αγαπούσα κι αγαπώ.

Μάθε προφήτη, ότι ο λόγος που υπάρχεις είμαι εγώ,
ότι ο δρόμος που ζητάς είναι εδώ
κι ότι σαν θέλω το βουνό μου το κινώ.

Δε θα μπορέσει, ένα σπουργίτι ν'αποτάξει τη βροχή
μα όλα μαζί, όταν βραχούμε και θα δούμε τι θα πει

Δεν θα κρυφτούμε! Νερό θα πιούμε και θα κάνουμε γιορτή
μες τη χαρά του γίγνεσθαι και του ορίζει

Καπνός μυρίζει! και ο στρατός μας δεν είναι σίδερο ούτε διαγγέλματα....

...Δεν είναι άνθρωποι που θα πατήσουνε πάνω σε πτώματα
και χαρακώματα, δεν θα χρειαστούνε τα καταφύγια.

Θα αναπνεύσουμε! και σαν ουρλιάξουμε πάνω στο θρίαμβο ίσως δακρύσουμε,
που καταλάβαμε.

Μούσα της τρέλας μου..όπως θα πουν, δώσε το μούστο
κρασί να φτιάξουμε
πίνω στο θάνατο και την αλήθεια της ψυχής.
Μη φοβηθείς, περαστικέ που η μοίρα σου όρισε να δεις
αλήθειες μα και ψέμματα.

Δεν έχει λόγο, ο λόγος μου να σπείρει με δρεπάνια
τα χέρια σου μου φτάνουνε,
Ξένε εσύ που έγειρες πάνω στο ποίημα.

Και αν δεν ένιωσες της φύσης μια στιγμή
δεν με πειράζει,
μόνο μην πεις πως δεν σου έκανα το νεύμα.

Και τώρα νέε,
Εσύ Μεγάλε και μικρέ
ΑΝΟΙΞ'ΤΑ ΜΑΤΙΑ!

Με λένε φίλοι καρδιακοί, που να μιλάω για μπουρδέλα και μαλάκες κι άλλες σε κακολεξία εκφραζούμενες διένεξις, δεν είναι το πρέπον. Όχι που θα διαπραγματευτώ το τώρα, ούτε που και τώρα είναι ώρα για οποιοδήποτε πρέπον.

Ο Τσάρλι Μπράουν είχε κουβέρτα. Κανονική. Η κανονική κουβέρτα είναι η πρόχειρη. Και πρόσχερη. Αυτή που σκεπάζει νομίμως και διαρκώς την επί τόπου ανασφάλεια. Σε δύο διαστάσεις, ήντουνε το μάλλον εύκολον. Διότι το πανί το κάνεις έτσι κι έτσι, που έλεγε και η Ευγενία, αλλά σε τρείς διαστάσεις, ρε μάγκα, τί παίζει?

Υπάρχει τρισδιάτατος κουβέρτα δια την πάρτη μων? Εις χρείαν άμεσως εννοάω, κι όχι ως σε εκ των ύστερις επεισόδιον.

Το έχωμεν γενικώς, ή που και μιας κουβέρτας την παιδική θαλπωρή αναζητούμε?

Η πριαπική διανόηση σε ευθεία κόντρα με τα χρυσομαλλούμενα βυζιά, που σε λίγο θα είναι πρώην νυν ανεξάρτητα, τα μουστάκια που μετράνε τις τύχες των αθρώπων με το μήνα και το αποτέλεσμα της προσφάτου δημοσκόπησις, τα ατυχήματα της Πάμελας και της Μινάζ, η επιτηδευμένη ψωληδέρκεια της εθνικής μας αφελούς, η δερματοστικτική αλαλία ως φωτογραφική απεικόνισις και ζώσα διαφήμιση επί τετρακεφάλων, πρωκτικών και γενικώς σφιγκτήρων.

Η γιαγιά Άννα έχει πεθάνει εδώ και καιρό. Η γιαγιά Ευγενία φυγαδεύει εισέτι γλυκύς, μάλλον όχι κι ελπίζοντας πολλά, αλλά ίσως το περισσότερον, ως θυσιαστική ανάγκη και ενσυνείδηση. Οπωσδήποτα ως δωρεά. Επιστημονικής πραγματικότητας.

Σε διαφορετικές εποχές. Με διαφορετικούς τρόπους. Για διαφορετικούς λόγους.

Ή μήπως κι όχι?

Οτι δεν με σκοτώνει, με κάνει λίγο πιό θλιμμένο.

Καλό κατευόδιο κύριε Τσανς. Ευχαριστώ για όλα.

Θα το γνωρίσεις το βουνό φιλαράκο.
Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr