quote:

---

....Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

---

Edited by - PY8AGORAS on 13/10/2014 10:43:27

Εκεί στο βουνό, θα σε προστατεύουν ισχυροί Φύλακες, που όταν ζούσαν, σίγουρα θα σε φόβιζαν, αλλά κατά βάθος σε αγαπούσαν.

quote:

---

Μέχρι ποιο "αργά" ησυχάζει η ψυχή μας?

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

quote:

---

Αν δεχτούμε ότι η ψυχή, έχει την όποια ανάγκη να "ησυχάσει",τότε μάλλον είναι όταν κάνει παρέα με τις "φιλενάδες" της.

---

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Όταν έχεις για φίλο, έναν τύπο που δεν παρεκλίνει της γραμμής του, ανεξάρτητα των προβλημάτων που αντιμετωπίζει,δεν μπορείς παρά στην πορεία να τον θεωρήσεις αλώβητο.

Μερικές φορές βλέποντας το κάδρο των καταστάσεων που αντικρίζει,σκιάζεσαι.Όχι για εκείνον.Για σένα.
Και αμφιβάλλεις προς στιγμήν.
Περί σταθερότητας.
Περί της δυνατότητας του βράχου να παραμένει απρόσβλητος.
Ο ίδιος πια.

Λες και καμμιά φορά η απόδειξη της θεώρησης των πραγμάτων, να κρίνεται από τη σταθερότητα αυτού που τη στηρίζει.Είναι άραγε έτσι?

Και μετά το ξανασκέφτεσαι.Χωρίς συναισθήματα.Μόνο με λογική.
Αυτή είναι που αρμόζει σε βράχους.
Σου το έχει μάθει πια αυτό.
Έτσι πρέπει να είναι.

Και τότε βλέπεις καθαρότερα.Δεν έχεις πάψει να αισθάνεσαι.Προφανώς.
Έχεις όμως κοφτερή ματιά.

Και τότε λες που να πάρει:

Οι βράχοι μπορούν μονάχα να είναι σταθεροί.Τσάμπα σκιάζομαι.

Είναι όντως αλώβητοι.

Διότι μπορούν.Πέραν πάσης αμφιβολίας.

Π.χ.
Τα γράφω όπως μου κάτσουν. Και μετά δεν τα διαβάζω καν. Αυτήν την ατυχία θα την έχουν μόνον οι άλλοι. Οι ‘άλλοι’. Έξω απ΄τον κώλο μας, κι ας γαμηθεί το σύμπαν κόσμος. Ας μην βγαίνει νόημα κανένα. Ας ορίζω δια των οριζομένων, ας κάνω τον Μπούμπκα ήρωα λογικής, ας γαμώ τα συντακτικά και τις κλίσεις, ας ανακατεύω τις Οξφόρδες κι όλα τα LSE. Στην τελική, στο μπουρδέλο που ζούμε, τί LSE, τί LSD. Χύμα δια τον μπούτσον κατάσταση, κι αν υπάρχει ένα μέρος που εκφράζει την κατάσταση, δεν είναι παρά η κιμαδομηχανή του κρεοπώλη της γειτονιάς. Συντακτικώς και ορθογραφικώς συνεπής, κρέας βάζει, κρέας βγάζει. Άμα και βλέπεις δημοσιογράφους να σου μιλάνε για ορθρογραφία...

Διότις εκεί εστιάζεται το παθούμενον. Σε λέει ο άλλος, η ορθρογραφία σε εμάρανε? Ναι βρε μαλάκα. Αυτή με εμάρανε. Γιατί το κεφάλι σου είναι απλώς βαρύ. Γεμάτο δεν είναι, και μάλλον δεν ήντουνε ποτέ, γιατί αν και κάποτις ήντουνε, τώρα θα σε πονούσε. Είτε επειδής το μυαλό σου έγινε κιμάς, είτε επειδής η ατμόσφαιρα συμπιέζει το κενό του κρανίου σου. Είτε, είτε... ἴτε.

Παίδες. Εκείνων. Άμα σου γαμήσω τη μάνα, έστω λεκτικώς, μάλλον και θα είμαι σε λίγο παρελθόν. Άμα και γαμάς το παρελθόν, πόσο τιμάς τη μάνα σου ρε καραγκιόζη? Είσαι πολλά κιλά μάγκας? Τη γνώση σου, την έχεις μεγάλη? Ξέρεις να μετράς το χρόνο? Κι αν ξέρεις, ο χρόνος σου μετριέται σε Festina, Citizen, Rolex και Cartier?

Πόση σημασία έχει ο χρόνος που χωράει η μάνα σου, ρε? Η γιαγιά σου, δεν είναι μάνα σου? Η γιαγιά της? Ο μύθος και η ανάμνηση της γιαγιάς της γιαγιάς σου?

Αλλά ξέχασα. Εσύ ψάχνεις. Έτσι είναι η φτιάξη σου, ρε παιδί μου. Ψαχτική. Και είσαι εις το διηνεκές εμπρός της μαρμίτας, σαν τον Ματζεστίξ. Στη μαρμίτα είναι όλα, ο Δρυίδης τα ξέρει όλα, εγώ ξέρω τον Δρυίδη, μη σου πω, είμαι και πρώτος του ξάδερφος. Άμα τα ξέρει αυτός, τα ‘έχω’ κι εγώ. Τί διάλο? Μαζί μεγαλώσαμαν. ΄Ετσι δεν είναι?

Η πρώτη φόλα, είναι που νομίζεις πως μπορείς να ρωτάς. Η δεύτερη φόλα, είναι που νομίζεις που ξέρεις ποιόν να ρωτήσεις. Η τρίτη φόλα, είναι που νομίζεις πως υπάρχουν απαντήσεις. Η τέταρτη φόλα, είναι που νομίζεις πως αυτές οι απαντήσεις σου κάνουν. Η πέμπτη φόλα, είναι που νομίζεις, πως καμμία από αυτές τις απαντήσεις δεν σου κάνει. Η έκτη φόλα, είναι που έχεις εκ νέου ερωτήματα. Η έβδομη φόλα, είναι που εδώ που έφτασες, δεν μπορεί να έχει άλλες φόλες.

Δεν λέω πως είναι ακριβώς έτσι, αλλά ήπρεπε με έναν τρόπο να φτάσω τον μαγικό αριθμό εφτά, γιατί, τί στο διάλο, εσωτεριστικά μιλάμε εδώ χαμέ.

Έλα όμως κι εσύ στη θέση σου. Καλές οι ερωτήσεις, κακές και οι φόλες. Δεν ντρέπεσαι για κάποια πράματα? Δεν ντρέπεσαι να κάνεις τον ανίδεο παπάρα, ενώ από μέσα σου ξέρεις που έχεις τη απάντησις? Κι αν δεν είναι αυτό, δεν ντρέπεσαι που τα θυμάσαι στο περίπου, ή, που αντί να ρωτάς εσύ τώρα, ρωτάς εσύ πριν από είκοσι χρόνια? Θα μου πεις, δεν είχαμαν τότε ιντερνέτ στο χωριό μου. Δεκτόν. Αρκεί αυτό, για να σπας τα αρxίδια όποιων βρίσκονται σε wi-fi range?

Σε κάθε περίπτωσις, ο θέμας είναι μάλλον πιό καλά ορισμένος από μόνος του, παρά στο ζοριστό και με comme il faut παραδοχές και συγκαταβάσεις. Τουτέστιν, ηλίθιος δεν είναι ο αχαμπάριαστος, αλλά εντελώς ο προειδοποιημένος.

Καθαρίστε ρε νούμερα το μυαλό σας. Οι απορίες είναι απορίες. Οι απαντήσεις μπορεί να μην είναι. Γενικώς. Ούτε ως φαντάσματα. Ο θέμας είναι στην επαφή. Και θα είναι κρίμα, σε άλλη δόσις, να σε πω πως η επαφή έχει να κάνει με τον αφαλό. Ας ανεμίσωμεν, τρόπον τινά, κάτι δηλαδής, αρκεί να μην είναι η τσουτσού μας, η χαμένη και ανεπαρκής.

Δε θέλει τρόπο. Θέλει κόπο.

quote:

---

Κι εγώ που λες, δε λέω. Ο καθένας μπορεί να λέει τη μαλακία του. Για δύο λόγους. Μιας που είναι στο τζάμπα, και δυό, που μόνο αυτήν έχει να πει. Κι αυτό μπορεί να γίνει με χίλιους δυο τρόπους. Έτσι πολλαπλασιάζεται η μαλακία.

Π.χ.
Τα γράφω όπως μου κάτσουν. Και μετά δεν τα διαβάζω καν. Αυτήν την ατυχία θα την έχουν μόνον οι άλλοι. Οι ‘άλλοι’. Έξω απ΄τον κώλο μας, κι ας γαμηθεί το σύμπαν κόσμος. Ας μην βγαίνει νόημα κανένα. Ας ορίζω δια των οριζομένων, ας κάνω τον Μπούμπκα ήρωα λογικής, ας γαμώ τα συντακτικά και τις κλίσεις, ας ανακατεύω τις Οξφόρδες κι όλα τα LSE. Στην τελική, στο μπουρδέλο που ζούμε, τί LSE, τί LSD. Χύμα δια τον μπούτσον κατάσταση, κι αν υπάρχει ένα μέρος που εκφράζει την κατάσταση, δεν είναι παρά η κιμαδομηχανή του κρεοπώλη της γειτονιάς. Συντακτικώς και ορθογραφικώς συνεπής, κρέας βάζει, κρέας βγάζει. Άμα και βλέπεις δημοσιογράφους να σου μιλάνε για ορθρογραφία...

Διότις εκεί εστιάζεται το παθούμενον. Σε λέει ο άλλος, η ορθρογραφία σε εμάρανε? Ναι βρε μαλάκα. Αυτή με εμάρανε. Γιατί το κεφάλι σου είναι απλώς βαρύ. Γεμάτο δεν είναι, και μάλλον δεν ήντουνε ποτέ, γιατί αν και κάποτις ήντουνε, τώρα θα σε πονούσε. Είτε επειδής το μυαλό σου έγινε κιμάς, είτε επειδής η ατμόσφαιρα συμπιέζει το κενό του κρανίου σου. Είτε, είτε... ἴτε.

Παίδες. Εκείνων. Άμα σου γαμήσω τη μάνα, έστω λεκτικώς, μάλλον και θα είμαι σε λίγο παρελθόν. Άμα και γαμάς το παρελθόν, πόσο τιμάς τη μάνα σου ρε καραγκιόζη? Είσαι πολλά κιλά μάγκας? Τη γνώση σου, την έχεις μεγάλη? Ξέρεις να μετράς το χρόνο? Κι αν ξέρεις, ο χρόνος σου μετριέται σε Festina, Citizen, Rolex και Cartier?

Πόση σημασία έχει ο χρόνος που χωράει η μάνα σου, ρε? Η γιαγιά σου, δεν είναι μάνα σου? Η γιαγιά της? Ο μύθος και η ανάμνηση της γιαγιάς της γιαγιάς σου?

Αλλά ξέχασα. Εσύ ψάχνεις. Έτσι είναι η φτιάξη σου, ρε παιδί μου. Ψαχτική. Και είσαι εις το διηνεκές εμπρός της μαρμίτας, σαν τον Ματζεστίξ. Στη μαρμίτα είναι όλα, ο Δρυίδης τα ξέρει όλα, εγώ ξέρω τον Δρυίδη, μη σου πω, είμαι και πρώτος του ξάδερφος. Άμα τα ξέρει αυτός, τα ‘έχω’ κι εγώ. Τί διάλο? Μαζί μεγαλώσαμαν. ΄Ετσι δεν είναι?

Η πρώτη φόλα, είναι που νομίζεις πως μπορείς να ρωτάς. Η δεύτερη φόλα, είναι που νομίζεις που ξέρεις ποιόν να ρωτήσεις. Η τρίτη φόλα, είναι που νομίζεις πως υπάρχουν απαντήσεις. Η τέταρτη φόλα, είναι που νομίζεις πως αυτές οι απαντήσεις σου κάνουν. Η πέμπτη φόλα, είναι που νομίζεις, πως καμμία από αυτές τις απαντήσεις δεν σου κάνει. Η έκτη φόλα, είναι που έχεις εκ νέου ερωτήματα. Η έβδομη φόλα, είναι που εδώ που έφτασες, δεν μπορεί να έχει άλλες φόλες.

Δεν λέω πως είναι ακριβώς έτσι, αλλά ήπρεπε με έναν τρόπο να φτάσω τον μαγικό αριθμό εφτά, γιατί, τί στο διάλο, εσωτεριστικά μιλάμε εδώ χαμέ.

Έλα όμως κι εσύ στη θέση σου. Καλές οι ερωτήσεις, κακές και οι φόλες. Δεν ντρέπεσαι για κάποια πράματα? Δεν ντρέπεσαι να κάνεις τον ανίδεο παπάρα, ενώ από μέσα σου ξέρεις που έχεις τη απάντησις? Κι αν δεν είναι αυτό, δεν ντρέπεσαι που τα θυμάσαι στο περίπου, ή, που αντί να ρωτάς εσύ τώρα, ρωτάς εσύ πριν από είκοσι χρόνια? Θα μου πεις, δεν είχαμαν τότε ιντερνέτ στο χωριό μου. Δεκτόν. Αρκεί αυτό, για να σπας τα αρxίδια όποιων βρίσκονται σε wi-fi range?

Σε κάθε περίπτωσις, ο θέμας είναι μάλλον πιό καλά ορισμένος από μόνος του, παρά στο ζοριστό και με comme il faut παραδοχές και συγκαταβάσεις. Τουτέστιν, ηλίθιος δεν είναι ο αχαμπάριαστος, αλλά εντελώς ο προειδοποιημένος.

Καθαρίστε ρε νούμερα το μυαλό σας. Οι απορίες είναι απορίες. Οι απαντήσεις μπορεί να μην είναι. Γενικώς. Ούτε ως φαντάσματα. Ο θέμας είναι στην επαφή. Και θα είναι κρίμα, σε άλλη δόσις, να σε πω πως η επαφή έχει να κάνει με τον αφαλό. Ας ανεμίσωμεν, τρόπον τινά, κάτι δηλαδής, αρκεί να μην είναι η τσουτσού μας, η χαμένη και ανεπαρκής.

Δε θέλει τρόπο. Θέλει κόπο.

There is no Dark Side of the Moon really. In fact it is all Dark.

---

Edited by - Psychotronic Schizophilia on 23/10/2014 16:39:04

Δημοσιεύει στις

quote:

---

Απεστάλη: 23/10/2014, 16:28:09

---

Δεν θα σε πω τί μας ορίζει, δεν θα με ρωτήσεις τί σημαίνει ορίζω. Θα κάνουμε μιαν ανακωχή στους ορισμούς, μιαν ανακωχή σε οτιδήποτε μοιάζει και είναι μαλακία εξ ορισμού.

Γιατί? Γιατί έτσι. Γιατί έτσι γουστάρω. Εις την τελικήν, ή που θα καταλάβεις τί με απασχολεί, ή που θα είσαι αρκετά μαλάκαs να μην.

Ο πρόβλημας εστιάζεται και καταχωνιάζεται οπίσω των λέξεων. Λέξεις. Διψάω, πεινάω, γαμώ, ή και θέλω, να χορτάσω, είμαι εδώ, καραγκιοζάκια, είμαι εδώ, υπάρχω, σας βλέπω, σας αγαπάω, σας ποθώ, σας σκέφτομαι, μας σκεφτόμαστε, σκέφτομαι.

Όλα αυτά δηλαδής. Που δεν λέγονται ακριβώς με λέξεις. Ή που μάλλον γίνονται αισθαντά με κάποιον τρόπο, αν και εφόσον είναι μπορετό.

Κι άντε οι κριτικές, κι άντε οι εμπάθειες, κι άντε όλα αυτά τα όλα που σε πιάνουν, άμα κι έχει γύμνια κι άλλες του τύπου κωλοκαταστάσεις. Στην μπέσα όμως, που ακριβώς στέκεσαι?

Εσύ που ψάχνεις και την ψάχνεσαι. Που ρωτάς κι αναρωτάσαι. Που την κατάλαβες, την κεράτωσες, την μετάνιωσες, σε μετάνιωσες, ανυπάρθηκες, ανυπάρχθηκες. Πόσες λέξεις γνωρίζεις, να χωράνε πλήρως εσένα κι όσα σκέφτεσαι? Πόσο πλήρως είναι να συναισθάνεσαι?

Ξέρεις κάτι? Με πονάει το αριστερό μου χέρι. Αλλά πάντα θα θυμάμαι το τελευταίο φιλί στον Κύριο Τσανς. Ρούφηξα τη ψυχή του μέσα από τα μάτια του, την ώρα που έφευγαν. Αλήθεια λέω. Και μου λείπει. Πολύ. Ο τετραπάτητος.

https://www.youtube.com/watch?v=-MmWeZHsQzs

Σε πρόσφατος κουβέντα, ευρέθην ο εις, εκ του σεβαστού δια την εποχήν αριθμού των πέντε, μη οφειλέτης χρέους ασφαλώς αναγνωρισμένου εκ του παρόντος και ες αεί γκουβέρνου μιας κάποιας, έστω και κάπως εμφανούς πολιτείας.

Έκπληξις ωστόσο, δι εμέ και την υπόλοιπως ομήγυρις οπωσδήποτα, καθώς, τόσο τα εσώρουχα, όσο κι αυτά που περισσεύουν έξωθεν, ολίγιστα εμοιάζασι άχρεα, μολονότι κατά το δυνατόν καθαρώς άμεμπτα, κι εν πάση περιπτώσει, αξιοσεβούμενα. Αν μη τη άλλον, δια γύφτον οριτζινάλ, και γενικώς, τύπον αγνοούντα στρώματος επιπέδου, κι άλλων του τύπου Ευκλείδειων απλουστεύσεων.

Επί των φράγκων, ελάχιστες είναι δυνατές οι γνώσεις μου, καθώς εντίμως, ουδέποτε ησχολήθην του θεμάτου. Κι αν μέχρις στιγμής μοιραίας, αυτό ήντουνε το κομμάτι πολυτελής αναίδεια, η σχώρεσις δεν άργησε και πολύ. Άπαξ και τα φράγκα εγύρισαν εις τους Φράγκους, εσχωρέθην ομού μετά των ομοφύλων.

Ο χρέος ωστόσο, ως οντότης έχει την καταγωγή του Ιανού. Ανεξαρτήτως Σταδίου και λογής τρόπων παρουσίασις της απολογίας εκάστων. Ο χρέος ως διαβάτης, κάποιου δρόμου οδηγούντα υποχρεωτικώς προς το Δημόσιο Σήμα.

Ο χρέος ως απαίτηση σε θέα της Ακροπόλεως, κι ο χρέος ως οφειλή εις αποδοχήν της οδού. Ιανίζουσα ματιά κι αμφιΣημία, κι αν όχι Δημοσίως, έστω εις προσωπικήν εκδοχήν, που μεταξύ μας, είναι και ολίγον ξεφτίλα.

Αν και πρέπει να γυρίσεις την κεφαλή προς τον Παρθενώνα, πρέπει να κρατάς τον οβολό για τον δρόμο της οδού. Εις την ανάστροφως διαδικασίαν, δεν είσαι τίποτις άλλο, παρά οφειλή. Άνευ οβολού.

Το πρώτο, ακούει AC/DC πριν και Barry White κατά τη διάρκεια.
Το δεύτερο ακολουθεί την αντίστροφη πορεία.

Και έχεις προχθές τον Τούρκο πάνω από τα Ψαρά, τον έχεις εγκλωβίσει, είναι δηλαδή νεκρός και αυτός τι κάνει?Ακουσον-άκουσον, γυρίζει το αεροσκάφος που υποτίθεται έχεις ήδη καταρρίψει κατά πάνω σου.Και συ πάλι κολώνεις, δεν του γαμείς την ράτσα κατ'ευθείαν, αλλά επικοινωνείς με τον ΑΤΑ, αυτός με τον Τούρκο ΑΤΑ και οι δυό μαζί με τους Α/ΓΕΑ και αυτοί με τους υπουργούς και τους πρωθυπουργούς.Και η εντολή είναι απεμπλοκή και διαβεβαίωση από τον Τούρκο ΑΤΑ, πως θα διωχθεί πειθαρχικά ο "νεκρός" πιλότος.

Ομορφα πράγματα, πολιτισμένα.Ο πολίτης της Μυκόνου έχει συνηθίσει να βλέπει μισοφέγγαρα στον ουρανό του.Δεν γαμιέται.Τουρίστες να έρθουν κι αυτό το καλοκαίρι να τα κονομήσουμε.

Δηλαδή τι θα γίνει αν καταρρίψουμε ένα μισοφέγγαρο πάνω από την Μύκονο?Ποιός θα μας εναντιωθεί?Ποιός δεν θα μας δώσει δίκιο?
Και ότι θέλει ας γίνει ρε αδελφέ.Θα είναι καλύτερο από τον κώλο που δίνουμε καθημερινά στο Αιγαίο, εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των τραπεζιτών.

Δεν ήντουνε καθόλου νηπιακή η ματιά μου όμως, όταν πέρναγα την πύλη της Στουρνάρη για να εγγραφώ. Διότι εκείνη η ματιά στα δεκαοχτώ μου, ουδεμία σχέση είχε με την επιτυχία μιας εισαγωγής, ουδέποτε με απασχόλησε μια κάποια εξαγωγή, και σε κάθε περίπτωσις, δεν ησθάνθην ποτέ μέλος μιας ακαδημαϊκής κοινότις. Με αρκούσε που αυτοδικαίως και με μόχθο πολύ, μπορούσα να μαθητέψω στα ίδια θρανία. Κάτω από τις ίδιες στέγες. Πατησίων και Στουρνάρη, Τοσίτσα και Μπουμπουλίνας. Εκεί που είχε κάποτε κάτι αεροπορικούς κινητήρες, και άλλοτε, ακόμα πιό κάποτε, παιδιά να αναστενάζουν σε κάτι στέγες και πλυσταριά.

Κι αν στα δικά μου νιάτα, όλα αυτά ήντουνε πακεταρισμένα σε κάτι μύθους πρόσφατους, τώρα τα νιάτα μου είναι πακεταρισμένα σε κάτι μύθους εντελώς παρελθόντες. Η αίσθηση της περηφάνειας όμως, θα με κεντρίζει πάντα. Και πάντα θα την αναζητώ. Όχι ίσως πλέον σε κάτι πράγματα της ιστορίας, αλλά μάλλον σε πιό προσωπική εκδοχή και αναζήτησις.

Γιατί η ιστορία είναι ένα πράγμα, που άμα και δεν μείνει κανείς να την πει, κάπου θα μπορεί να στέκει γραμμένη. Εις αναμονή. Αν όμως δεν μείνει κανείς να την νιώθει, είναι σαν να μην υπήρξε παρά κενό στον χρόνο.

Νιώθω πολλά πράγματα. Κατά καιρούς. Από τις τελευταίες μου εμπειρίες, είναι ο βαθύς οίκτος. Όχι αυτός της ξιπασιάς, που άλλωστε όπως φαντάζεσαι, μου ήταν πολύ νωρίς γνώριμος, αλλά ο άλλος. Ο ανιδιοτελής. Αυτός που σε στεναχωρεί εντός σου, που δεν τον χωράς και τον ζώνεσαι υποχρεωτικώς, όπως δεν περνά από το χέρι σου η ώρα του ξημερώματος ή ενός άλλου τυχαίου θανάτου.

Δεν το κουράζω παραπέρα. Ένα μόνο, ακόμα. Αν με ρωτούσες, το χάλι της κατάντιας μας της μεταπολιτευτικής, είναι που ξεχάσαμε να μισούμε. Είναι που νομίσαμε πως μίσος είναι να θες να ξεπαστρέψεις τους δεξιούς, ή τους αριστερούς, ή τους αμερικάνους, ή τους ταλιμπάν και τον καπιταλισμό, κομμουνιστικό ή φιλελεύθερο.

Ξεχάσαμε πως μας φταίει ο Γιώργος, ο Μήτσος, η Ελένη, η Κούλα και ο Νάσος. Νομίσαμε πως οι ιδέες τους είναι πιό σημαντικές από τους ίδιους τους ανθρώπους που τις πιστέψανε και κάνανε πως τις εφαρμόσανε κιόλας. Ξεχάσαμε πως υπάρχει η μπέσα της ευθύνης και η μαγκιά της πλερωμής. Ξεχάσαμε πως οι ανθρώποι φταίνε των ανθρώπων. Κι αφού ξεχάσαμε να μισούμε τους ανθρώπους για αυτό που κάνουν, ξεχάσαμε να τους αγαπάμε και για αυτό που είναι. Κι όπως εναποθέσαμε τα συναισθήματά μας στις ιδέες, τώρα δεν ξέρουμε από ποιόν να ζητήσουμε και τα ρέστα.

Εγώ, που τίποτα από όλα αυτά δεν θα ήθελα να είμαι, αλλά που κι εσύ δεν θα ήθελα να είσαι τίποτα από εκείνα, σε λέω που θα ήπρεπε να είσαι εντελώς περήφανος ως μάζα. Όπως, ας πούμε, εντελώς και πλήρως περήφανος είσαι για την γιαγιά και τον παππού σου.

Γιατί κι αυτούνοι, καθώς κι εσύ, μάζα ήντουσαν και εις μάζαν ανελήφθησαν. Με πιάνεις, που σου κάνω τσαχπινιές? Νά’χεις την τιμή σε λέω, νά’σαι σαν τα προγονικά σου, και νά’ναι και τιμή σου που όλα αυτά είναι μάζα. Νά κι αν την εκαταλαβαίνεις την τιμή, νά κι αν δεν! Μαζί και την μάζα, κι όσα κουβαλάει στα αλήθεια. Αλήθεια, που θα πει μακράν των αριθμών, ποσοστών και κυρίως αθροίσεων.

Η μάζα είναι άγχος κι αναμονή. Κυρίως αναμονή. Κι αν κι έφτιαχνα μια προσωπική ερμηνεία περί του μεγέθου, ως εικόνα θα ζωγράφιζα ένα τεράστιο μoυνί, ερωτικό, αγαπησιάρικο και μυρωδάτο.

Κι αν οι αβοκάντροι και οι πλανκέοι είναι δια τον μπούτσον, είναι επειδής την μέτρησις την εκάμνανεν άνευ συνειδήσεως. Κι αν ως μέτρησις, οι τρόποι των ήσαντε καλοί, εσύ πρέπει να είσαι καλύτερος. Κι εγώ.

Κιλά, ποσοστά, φράγκα, προσδοκίες, ιδέες, επιταγές. Βαρέθηκα να μετράω τη μάζα των πολιτών. Ας μετρήσει ο κάθε Πολίτης τη μάζα του. Δεν είναι κακό να έχεις αρxίδια. Θηλυκά κι αρσενικά. Κακό είναι να έχεις τύψεις. Για τ’αρxίδια, την ιστορία και τη μάζα σου.

Αυτοί οι τελευταίοι υποτίθεται οτι διερευνούν το παράθυρο των διακυμάνσεων για να εκδηλωθούν σε μορφή τάξης.

Σε ενα προχωρημένο σύστημα όπως είναι για παράδειγμα ενα κύτταρο ή ένα δέντρο ή ένα όργανο ,ή ένας πνεύμονας , το σύνολο του συστήματος ολιστικά δίνει ενα εντελώς διαφορετικό νόημα στο σύστημα, απο οτι θα έδιναν ξεχωριστά, ολα τα επι μέρους στοιχεία και νόμοι του.

Εκεί που οι βαθμοί ελευθερίας ήταν πάρα πολλοί και το πλαίσιο χαοτικά διαβαθμισμένο ή πιθανοτικά, με βάση τους κανόνες διασποράς , τώρα το ίδιο σύστημα απο το χαμηλότερο και απλούστερο έως το υψηλότερο και πολυπλοκότερο , υπακούει τις αρχές του νοήματος που το κατευθύνουν απο πάνω πρός τα κάτω. Απο το ανώτερο επίπεδο πρός το κατώτερο.

Το δέντρο κατεθύνει την δομή του, με βάση την συνολική του πολύπλοκη κατασκευή ανώτερου επιπέδου, που διαπλέκεται αμοιβαία , σε ενα σχέδιο και σε μια ολική αρχιτεκτονική. Ο πνεύμονας ανακατευθύνει την φρακταλική δομή των μερών του στο σύνολο μιας ευρύτερης ποιοτικής κλίμακας φρακταλικής δομής . Το κύτταρο κατευθύνει με μαθηματική ακρίβεια καθε πρωτεϊνη και κάθε επιμέρους δομικό στοιχείο σε ολιστική συμβολή και συνεργασία δημιουργική, αλλά και συντηρητική ταυτόχρονα.

Τα συστήματα προσπαθούν να διατηρήσουν τον εαυτό τους μη υπακούοντας πια στα πιθανοτικά τοπία και τους νόμους διασποράς .

. Σε κάποια επόμενη φάση εξελίσονται αλλάζοντας κατάσταση λειτουργίας .- Κρίσιμη φάση...

Στο επίπεδο της συνείδησης, , το πλαίσιο νοήματος , δεν περιλαμβάνει μόνο τα τοπία κατανομής και διασποράς πιθανοτήτων που αναδύονται αυθόρμητα, απο το χάος της δημιουργικής πληροφορίας , αλλά επίσης περιλαμβάνει την νοηματοδοσία των θεμελιωδέστερων φυσικών νόμων και αρχών .
Η θεωρητικά αιώνιες και παγκόσμιες επαναλαμβανόμενες αρμονικές (αλήθειες) των θεμελιωδών νόμων της φύσης , επανορίζονται και επανανοηματοδοτούνται απο μιας νέας μορφής τάξη .

Φαινόμενα πλασέμπο , νοσέμπο , αυτοϊάσεων , αυτόματης ανάφλεξης , τηλεμεταφοράς αγίων , αιώρησης , τηλεπάθειας, εμφάνισης - εξαφά νισης αντικειμένων / υποκειμένων . Αν δεν είναι όλα αυτά μυθοπλασία και ομαδική υποβολή , τότε ...

Η συνείδηση αναδρά κάθε στιγμή στο σύστημα κόσμος, χωρίς να το καταλαβαίνουμε άμεσα , και η ανάδραση αυτή δεν περιορίζεται μόνο στην συντήρηση του κατώτερου απο το ανώτερο ή της αμοιβαίας τους διαπλοκής, αλλά νοηματοδοτείται απο ψηλά , απο το σύνολο (τον κόσμο) , διαπλέκοντας όλη την δομή και ανασχεδιάζοντας σε επίπεδο υποδομής. Αν η τάξη αυτή δρα στους θεμελιωδέστερους νόμους κατά τρόπο επανορισμού ή κατάλυσης αυτών , τότε ο κώδικας των νόμων αυτών δεν μπορεί να είναι ούτε άκαμπτος, ούτε αιώνιος (παγκόσμιος) .

Είναι κώδικας και νόμοι , που ανήκουν σε μια επανανοηματοδοτούμενη φαινομενολογία.

Αλλά αν απο την άλλη , μια συνείδηση επιδρά τόσο καταλυτικά στην υποδομή της εικόνας του κόσμου , αυτό μάλλον θα σημαίνει, οτι μια άλλη συνείδηση επιδρά επίσης καταλυτικά, για την ισορροπία αυτής της εικόνας. Μια άλλη συνείδηση που μιλά με την ίδια γλώσσα έκφρασης και τον ίδιο κώδικα πληροφορίας, διατηρεί το δικαίωμα πάντα , να παρεμβαίνει και να διορθώνει την πρωτοβουλία.

Είναι η συνείδηση που θα κρίνει το νόημα στο σύνολο της δομής αμοιβαία, και είναι το πλαίσιο των συμφραζομένων που δυναμικά θα μετασχηματίζει τις ερμηνείες , απο ολες τις εξελίξεις του χρόνου.

Εμείς που λες, μπορούμε να γίνουμε αυτό που είναι ζωή, αφού το μαζί όταν γίνεται ένα παράγει ωφέλιμη αξία. Κι αφού η πυρκαγιά μας θα κάψει το χιόνι ακουμπώντας τον ήλιο, θα δεις τι σημαίνει ολάνθιστος κήπος, εκεί είν' η ουσία:

ΖΗΣΕ κάθε στιγμή.

Δεν έχω ουσιώδεις αντιρρήσεις, παρά μόνο που θέλω και κάτι εικαστικές παρεμβάσεις, τύπου αστραπές και βροντές και άλλα τέτοια, που άμα και το πλέρωσες το εισιτήριο, κρίμας να μην απολαύσεις το τεκτενόμενο καθ’ολοκληρίαν.

Είναι που θα μουλιάσουν και τα φυτά στη βεράντα, αλλά και που γενικώς, αυτόν τον ασυνάρτητο και χαοτικό θόρυβο δεν τονε πολυγουστάρω. Αν με έλεγες σε γενική εντύπωσις, σαν άλλος Μπέλλου θα σε έλεγα, που το κατούρημα παίζει σε μι μινόρε. Και λοιπόν? Δεν με φτιάχνει. Άμα κι έχεις δει Floyd σε live, σκέτη βροχή δεν παίζει.

Απ’την άλλη, αυτή η αναπηρία έχει ευρύτερες εφαρμογές και περιορίσεις. Είναι που λέμε, αντί να συναντάς τις εικόνες, να προβάλλεις εικόνες για συνάντηση. Κισμέτ σε μεταμοντέρνα έκδοσις δηλαδή, ντεζαβί του κώλου και χρώματα σε αναμονή.

Ο χειμώνας κρατάει ασφαλείς αποστάσεις από το καλοκαίρι. Αυτό που δεν χώνεψα ποτέ, είναι που το φθινόπωρο και η άνοιξη λειτουργούν ως μόνωση. Θέλω να πω, από ποιά μεριά του ρολογιού κοιτάς την ώρα ρε μάγκα?

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr