Επειδή όμως γίνονταν ζυμώσεις μες στο μυαλό μου, σκέφτηκα να γράψω κάποια πράγματα ακόμη για να τα μοιραστούμε, να μοιραστούμε κάποιες σκέψεις ακόμα.

Υπάρχουν ακόμα δύο όροι: δράση, αδράνεια
Η ειρήνη είναι πόλεμος (αδράνεια της κίνησης - δεν υπάρχει πόλεμος)
Ο πόλεμος είναι ειρήνη ( δράση της κίνησης - υπάρχει πόλεμος)
Πόλεμος και ειρήνη είναι ένα.

Οι αντιδράσεις μας σε καταστάσεις της ροής οι οποίες προέρχονται απο την στατικότητα του υποστρώματος των επιλογών βάσει των προκατασκευασμένων ιδεών, αντιλήψεων, πεποιθήσεων είναι η δράση της αδράνειας.
Οι αντιδράσεις μας σε κάταστάσεις της ροής με προσαρμοστικότητα στην ροή, με αμεσότητα στην ροή είναι η δράση της δράσης.
(σχήμα λίγο οξύμορο θα μου πείτε, αλλά σημασία έχει το νόημα-πνεύμα της φράσης)

Αυτό που νομίζω πως συμβαίνει μέσα στον εαυτό μας:

Η δράση της στατικότητας που στην ουσία είναι αδράνεια, αντιστέκεται στην κίνηση της ροής, οδηγεί σε ακινησία, σε πάγωμένη κατάσταση της κίνησης. Η κίνηση παγώνει.
(καμία σχέση με το κινούν ακίνητο, δεν εννοώ αυτό ως έννοια ή μάλλον εννοώ και αυτό)

Η δράση της προσαρμοστικότητας στην κίνηση της ροής, η αμεσότητα στην ροή, είναι στην ουσία η πραγματική δράση, δεν αντιστέκεται στην κίνηση της ροής και συνθέτει τα χωριστά μέρη των αντιθέτων στο ένα, δηλαδή τα μισά στο όλο, στο ενιαίο.
Η κατάσταση αυτή οδηγεί απο την ακινησία στην κίνηση, δηλαδή στο ξεπάγωμα της κίνησης, θερμαίνει την κίνηση, ζεσταίνεται και λιώνει ο πάγος κι η κίνηση ρέει σαν ποτάμι.
Αυτή μάλλον είναι η φωτιά της κίνησης που ξεπαγώνει το νερό στο ποτάμι και έχουμε το "τα πάντα ρεί" του Ηράκλειτου.
Έτσι τουλάχιστον νομίζω για την ώρα.

Τώρα, εδώ νομίζω πως είναι το δεύτερο λεπτό σημείο, ακόμα πιο λεπτό σημείο.
Ωραία τώρα έχουμε την κίνηση, το ξεπάγωμα του νερού, το λοιώσιμο των πάγων, το ποτάμι ρέει.
Ποιά είναι όμως η φορά της κίνησης?
Προς ποιά κατεύθυνση ρέει η κίνηση?
Εδώ μου φαίνεται δημιουργείται ένας μέγας χαμός και έχουμε όλη την σπάτάλη της ενέργειας.
Η φορά της κίνησης προς τα πάνω είναι το ας πούμε επιδιωκώμενο.
Όχι η φορά της κίνησης προς τα κάτω.
Νομίζω πως η φορά της κίνησης προς τα κάτω οδηγεί σε σπατάλη ενέργειας.

Δηλαδή μέχρι τώρα περάσαμε απο την ακινησία-πάγωμα νερού-πάγος στην κίνηση-λοιώσιμο πάγου-ροή νερού.
Το νερό ρέει αλλά προς ποια κατεύθυνση?
Νομίζω πως ρέει προς τα κάτω, απο ένα σημείο υψηλότερου δυναμικού προς ένα σημείο χαμηλότερου δυναμικού.
(ας το θυμηθούμε απο την φυσική)
Τα νερά των ποταμών εκβάλλουν στη θάλασσα, απο σημεία υψομετρικά μεγαλύτερα σε σημεία υψομετρικά χαμηλότερα όπως είναι το επίπεδο της θάλασσας.

Αν μείνουμε μόνο σ' αυτό, δηλαδή αν επιζητούμε την θερμότητα που ζεσταίνει και λοιώνει τον πάγο μέσα μας, για να ρέει η ενέργεια μέσα μας, για να έχουμε κίνηση στη ροή μέσα μας, τότε κι αυτό μπορεί να μας οδηγήσει προς τα κάτω και στην καταστροφή του εαυτού μας.

Εδώ έχουμε το τρίτο λεπτό σημείο, ακόμα πιο λεπτό σημείο.
Εδώ έχουμε την επιδικιώμενη αντιστροφή της φοράς της κίνησης απο το "προς τα κάτω" στο "προς τα πάνω".

Πως μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο?
Πως μπορεί το νερό που ρέει, το νερό του ποταμού που ρέει, να κινηθεί προς τα πάνω?
Πάλι απο την φυσική, όταν εξατμίζεται.

Έχουμε τις τρείς μεταβατικές καταστάσης:
Ακινησία, το νερό παγωμένο, πάγος (στερεά μορφή-κατάσταση) -->
Κίνηση, θερμαίνεται το παγωμένο νερό, λοιώσιμο πάγου, νερό που ρέει προς τα κάτω-προς χαμηλότερο δυναμικό, (υγρή μορφή-κατάσταση) -->
Κίνηση προς τα πάνω, θερμαίνεται το υγρό νερό, το νερό εξατμίζεται, ατμός κινείται προς τα πάνω-ανεβαίνει προς τα πάνω-προς υψηλότερο δυναμικό (αέρια μορφή-κατάσταση).

Οι τρείς καταστάσεις συνυπάρχουν μέσα μας ταυτόχρονα.
Ίσως γι' αυτό, όταν ασχολούμαστε με κάτι ανώτερο πνευματικά, με κάτι Θεικό, νοιώθουμε μια εξύψωση. Νοιώθουμε να εξυψωνόμαστε, νοιώθουμε ότι ελαφραίνουμε, νοιώθουμε πιο ανάλαφροι και ζεστοί,θερμοί.
Γιατί κομμάτια του εαυτού μας, απο το στάδιο της βαριάς πετρωμένης στερεάς κατάστασης του πάγου μεταβαίνουν διαδοχικά στο στάδιο της ελαφριάς αέριας κατάστασης του ατμού.

Νομίζω πως αυτή η ενεργειακή φλόγα που θερμαίνει-ζεσταίνει τον εαυτό μας και που μας κάνει να νοιώθουμε ότι λοιώνουν οι πάγοι μέσα μας και ότι ρέει η ενέργεια μέσα μας σαν ποτάμι και ότι ανυψώνεται η ενέργεια μέσα μας τραβώντας και εμάς προς τα πάνω σαν τον ατμό, είναι η Δημιουργική Ενέργεια της Αγάπης. Η κατάσταση της Αγάπης.

Το κινούν ακίνητο, όπως νομίζω εγώ ότι το εννοώ, είναι αυτό που περιγράφεται με τον καλύτερο τρόπο στο κείμενο που παρέθεσε ο Προμηθέας και ειδικά στο ακόλουθο μικρό απόσπασμα:
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
...
Από το πνεύμα ως την πιο συμπυκνωμένη ύλη, όλα δονούν - όσο μεγαλύτερη είναι η δόνηση τόσο υψηλότερη είναι η θέση του όντος στην εξελικτική Σκάλα. Η δόνηση του Πνεύματος έχει μια τόσο άπειρη ένταση και ταχύτητα (μαθηματικά τείνει προς το άπειρο) που μπορούμε να πούμε πως βρίσκεται σε ακινησία.

Όλα τα αποσπάσματα είναι παρμένα από εδώ.Είναι λόγια του Ερμή του Τρισμεγίστου.

http://www.esoterica.gr/articles/contributions/esoteric/kivotos_3/kivotos3.htm
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ναι Νικ, ξέρω ποια...είσαι μες στο μυαλό μου. Εχεις δίκιο!
Ας μη χρονοτριβώ άλλο με παραμιλητά μπαίνοντας μες στις αναρίθμητες μαύρες τρύπες του μυαλού μου.
(μεταξύ αστείου και σοβαρού, μια απο αυτές ίσως απο τις πιο ισχυρές, είναι κι οι σκέψεις για τη γυναίκα...όχι η ίδια η γυναίκα ως κομμάτι της ύπαρξης)
Ας μη βαράω κι άλλο το κεφάλι μου στον τοίχο. Δεν υπάρχει τοίχος.
Ας μη βαράω κι άλλο το κεφάλι μου στην πόρτα για να ανοίξει. Η πόρτα είναι πάντα ανοιχτή, ορθάνοιχτη.
Ας μπώ στην Ενέργεια της Αγάπης κι ας αφήσω να μπεί σε μένα, να με γεμίσει η Ενέργεια της Αγάπης.

Φίλε Τρελαντώνη

Θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση, που, ίσως κάπου αργότερα, φανεί χρήσιμη:

Η βασική αυτή θέση της φιλοσοφίας του Ηράκλειτου είναι γνωστή σε πολλούς με την έκφραση “τα πάντα ρει” που ο ίδιος ίσως ποτέ δεν έγραψε , αλλά προέρχεται από κείμενα του Πλάτωνα («Θεαίτητος» και «Κρατύλος»). Αυτή η ρήση του Ηράκλειτου ( "τα πάντα ρει" ), αφορά το εννοιολογικό περιεχόμενο της Περικοπής 91, που παραθέτω αμέσως παρακάτω :

Περικοπή 91 : ποταμώ γαρ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ καθ’Ηράκλειτον ουδέ θνητής ουσίας δις άψασθαι κατά έξιν <της αυτής> αλλ’οξύτητι και τάχει μεταβολής σκίδνησι και πάλιν συνάγει (μάλλον δε ουδέ πάλιν ουδ’ύστερον , αλλ’άμα συνίσταται και απολείπει) και πρόσεισι και άπεισι.

Μετάφραση Περικοπής 91 : Δεν μπορεί κάποιος να μπει δυο φορές στον ίδιο ποταμό κατά τον Ηράκλειτο , ούτε να αγγίξει δυο φορές θνητή ουσία στην ίδια κατάσταση γιατί από την ξαφνική και γρήγορη αλλαγή διασκορπίζεται και πάλι συναθροίζεται (ή μάλλον ούτε πάλι ούτε ύστερα , αλλά συγχρόνως συνίσταται και εκλείπει ) και επέρχεται και απέρχεται .

Ο Πλούταρχος όπως και άλλοι , αποδίδουν ιδιαίτερη σημασία σε ετούτον τον λόγο του Ηράκλειτου , ίσως γιατί είναι ιστορικά η πρώτη συγκεκριμένη διατύπωση της άποψης πως τα πάντα συνεχώς μεταβάλλονται στην φύση .

Για την θέση του Ηράκλειτου πάνω στο ίδιο θέμα γίνεται μνεία στην περ. 12 και την περ. 49 .

Ο Θεός για τον Ηράκλειτο δεν είναι οι θεοί της "Θεογονίας" ούτε οι Θεοί της “Ιλιάδας” , θεοί που ενσαρκώνονται, άλλοι για να πολεμήσουν στο πλευρό των Τρώων και άλλοι για να βοηθήσουν τους Αχαιούς, όπως άλλοι ύστεροι θεοί ενανθρωπίζονται για να σώσουν άλλους ανθρώπους . Φαντάζομαι τον Ηράκλειτο να γελά με τέτοιες δοξασίες και συγχρόνως να θλίβεται για τους ανθρώπους που τις πιστεύουν .

Ο Ηράκλειτος συνάγει τον προσωπικό του τρόπο θεώρησης από την παρατήρηση του κόσμου , γύρω , τον οποίο εξετάζει με τον “κοινό” νου που όλοι οι άνθρωποι έχουν αλλά δεν χρησιμοποιούν .

Με αυτόν τον τρόπο φθάνει στο βασικό συμπέρασμα πως ο κόσμος ως σύμπαν και τάξη των μερών της κατασκευής του αποτελεί μια απόλυτη ενότητα , είναι ένα.

Αυτή είναι η αλήθεια που συνάγει από τα σημεία του φυσικού κόσμου . Αυτή είναι η τελική αλήθεια , “το έν σοφόν” που όλοι οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κατανοήσουν αλλά δεν κατορθώνουν .

Αυτή είναι και η έκφραση της θεότητας για τον Ηράκλειτο η οποία δεν θέλει και θέλει να ονομάζεται με το όνομα “Ζεύς” .

Δεν θέλει γιατί δεν έχει τις παράλογες , παράδοξες και αστείες ιδιότητες που αποδίδονται στον “Δία”, αλλά και σε άλλους θεούς .

Θέλει , γιατί μπορεί κανείς να τον αποκαλέσει με κάποιο όνομα και το όνομα “Ζεύς” είναι τόσο καλό όσο οποιοδήποτε άλλο .

Ο Θεός του Ηράκλειτου είναι “το έν σοφόν” , η αντίληψη ενός ενιαίου κοσμικού σύμπαντος που είναι κατανοητό από τον άνθρωπο επειδή είναι λογικό σύμπαν και επομένως κατανοητό από τον κοινό λόγο όλων των ανθρώπων .

Οι άλλοι θεοί όπως ο βασιλιάς που το μαντείο του βρίσκεται στους Δελφούς , ούτε λέγουν ούτε κρύπτουν γιατί οι θεοί δεν μιλούν σε κανέναν ούτε θέλουν να παραπλανήσουν κάποιους .

Ο Θεός του Ηράκλειτου όμως επισημαίνεται με την παρουσία του κόσμου και οι λίγοι που θέλουν να τον γνωρίσουν είναι δυνατόν να το κατορθώσουν με τον τρόπο του Ηράκλειτου : Παρατηρώντας τα σημεία του κόσμου και διερευνώντας τον εαυτό τους .

Ο άνθρωπος ελεύθερα μπορεί να ονομάσει τον θεό του Απόλλωνα ή Δία ή με οποιοδήποτε άλλο όνομα , αλλά πρέπει να κατανοήσει πως θα τον γνωρίσει πραγματικά μόνο μέσα από τα σημεία του , τον φυσικό κόσμο και την τάξη που έχει παραδώσει στην παρατήρηση του ανθρώπου (Περ. 93) .

Για τον Ηράκλειτο , μετά τον θάνατο του ατόμου , η ψυχή δεν πηγαίνει στο φεγγάρι ή κάπου αλλού , αλλά γίνεται νερό και παύει να υπάρχει .

Μόνο στον επόμενο κοσμικό κύκλο το άτομο και η ψυχή του εμφανίζονται πάλι . (Περ.98) .

Φίλοι Τρελαντώνη και Πλάτωνα μήπως θα μπορούσαμε να πούμε μερικά πράγματα για τη Δημιουργική Ενέργεια της Αγάπης ;

Ευχαριστώ

Άλλες τρίβονται μες στη ζωή
λοιώνουν τον πάγο τον βαρύ
τρέχουν κυλούν σαν το ποτάμι,
το ρυάκι το ρηχό ή το βαθύ'
μόν' προσοχή
εκεί ειν' κρυμμένη
καραδοκεί κάθε είδους ηδονή,
είτε είν' σωματική ή νοητική
με προσπάθεια, δύναμη και βία
κάθε είδους σκέψη θε να βγεί
χρόνος να δημιουργηθεί
και μέσα του να εκδηλωθεί.

Δε χρειάζεται πολύ
λίγο μόνο αν σ' αυτή
η ψυχή να αφεθεί
τότε με δυνατή, βίαιη ορμή
αυτή προς τα κάτω την τραβεί
και ρέπει η συνείδηση της
για καιρό να απωλεσθεί.

Άλλες τη συνείδηση τους
έχοντας ξαναβρεί
αυτή η υγρή τους η μορφή
δεν τις αρκεί
και ψάχνουν, αναζητούν γεμάτες προσμονή
κάτι ανώτερο να εμφανισθεί.

Εκεί ακούν του Ηράκλειτου,
του Παρμενίδη τη φωνή'
Μην αφήνετε ούτε λεπτό ούτε στιγμή
την προσοχή σας μοναχή,
η φλόγα μέσα σας να σιγοκαίει
μέχρι η πύρινη βλέψη να φανεί'
κι το αθάνατο πύρ να θερμάνει
αυτή τη μορφή σας την υγρή
όλο και πιο πολύ, όλο και πιο πολύ,
για να σας οδηγεί
στην μορφή σας την ξηρή,
και σαν τον ατμό τον ελαφρύ
προς τα πάνω ψηλά
πολύ ψηλά να σας ωθεί'
μοναχά αφήστε την Αγάπη
μέσα σας βαθιά να ριζωθεί,
έρχεται κι η φωνή του Χριστού
με αγάπη απαλά να ακουσθεί.

Και ξάφνου χάνεται κάθε φωνή
ωσαν κάθε ψυχή μοναχή της
αυτό το μονοπάτι να διαβεί
χωρίς ανάγκη πουθενά να πορευθεί,
μόν' αν θέλει ολοκληρωτικά να ελευθερωθεί
αρκεί μοναχά να αφεθεί
μες στην άχρονη κατάσταση που υπάρχει και που ζεί,
δίχως καμιά προσπάθεια απ' αυτήν να απορροφηθεί
και για λίγο μαζί της στο άχρονο να ενωθεί.

------------------------------------------------------------------------

Όμορφες εικόνες
μοναδικά ρυθμικές,
μοναδικά αρμονικές,
μοναδικά ξεχωριστές,
μοναδικά ενιαίες:

Νερό που ρέει,
ρέει προς τα κάτω.
Νερό που ρέει απαλά ή ορμητικά σε πηγή,
σε ρυάκι, σε ποτάμι, σε καταρράκτη.
Η κίνηση του νερού στη θάλασσα.
Το νερό κοιτάζει προς τα κάτω.
(μοναδική ομορφιά, αρμονία)

Φλόγα που καίει,
καίει προς τα πάνω.
Η φλόγα κοιτάζει πάντα ψηλά,
πάντα προς τα πάνω.
Αν γυρίσουμε ένα κερί ανάποδα
η φλόγα πάντα προς τα πάνω κοιτάει.
Δε γίνεται να κάνουμε τη φλόγα να κοιτάξει προς τα κάτω,
όσο και να προσπαθούμε.
Είναι κάτι που δεν υφίσταται.
Τεντώνεται πολλές φορές,
ορθώνεται ψηλά,
λεπταίνει κι ορθώνεται ψηλά,
σα να θέλει να ανεβεί ακόμη πιο ψηλά,
να ενωθεί με το Θείο-Θεικό.
(Μοναδική ομορφιά, αρμονία)

Μοναδικά ενιαία ομορφιά με αρμονία.

Ας ακούσουμε για λίγο τη φλογερή μουσική του Μότσαρτ

Σ' ευχαριστούμε Δάσκαλε
πάντα έχεις κάτι καινούργιο να μας λες και να μας διδάσκεις
είτε λέγεται Ηράκλειτος ή Παρμενίδης ή Σωκράτης ή Πλάτωνας ή Πυθαγόρας ή Βούδας ή Χριστός, ...

Φίλε Πλάτωνα, μου άρεσαν οι απόψεις σου. Θέλω λίγο χρόνο, να τις σκεφθώ πιο προσεκτικά.

quote:

---

trelantonis :

Κάθε άνθρωπος, κάθε ψυχή
λύτρωση στη ζωή ψάχνει να βρεί.
Κάποιες αρνούνται το να ζούν
τότε μες στην άρνηση θε να μπούν
και σα τον ακίνητο τον πάγο να γενούν,
ωσάν μια κατάσταση νεκρή
με κάθε είδους σκέψη,
παγωμένη να βρίσκεται εκεί.

Άλλες τρίβονται μες στη ζωή
λοιώνουν τον πάγο τον βαρύ
τρέχουν κυλούν σαν το ποτάμι,
το ρυάκι το ρηχό ή το βαθύ'
μόν' προσοχή
εκεί ειν' κρυμμένη
καραδοκεί κάθε είδους ηδονή,
είτε είν' σωματική ή νοητική
με προσπάθεια, δύναμη και βία
κάθε είδους σκέψη θε να βγεί
χρόνος να δημιουργηθεί
και μέσα του να εκδηλωθεί. . .

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά