Η ΥΠΟΘΕΣΗ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΜΕΣΟ ΤΗΣ ΜΑΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΣΤΡΙΚΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ, ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΕΣ ΔΥΝΑΜΙΚΕΣ ΚΑΙ ¨ΡΕΥΜΑΤΑ¨ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΝ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΟΥΡΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΥΗΣΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΤΗΣ ¨ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ¨ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

ΕΤΣΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΜΥΘΟΙ/ΠΙΣΤΕΥΩ/ΔΟΓΜΑΤΑ/ΘΡΗΣΚΙΕΣ.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ( τα παντα ρει)

ΤΟ ΑΣΤΡΙΚΟ (ΨΥΧΙΚΟ ΓΙΑ ΑΛΛΟΥΣ) ΠΕΔΙΟ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΓΥΡΩ ΜΑΣ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΕ, ΝΕΑ ΠΙΣΤΕΥΩ, ΝΕΑ ΕΓΡΗΓΟΡΟΤΑ, ΝΕΕΣ ΘΡΗΣΚΙΕΣ, ΚΑΙ ΠΛΑΘΕΤΕ
ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΑΓΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΡΑΞΕΙΣ (ΟΣΩΝ ΒΕΒΑΙΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟ ΚΟΠΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ)

ΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΤΥΠΙΚΑ/ΜΥΗΣΕΙΣ/ΕΡΕΘΗΣΜΑΤΑ ΜΑΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΚΑΣΤΑ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ 18ου , 19ου , ΚΑΙ ΑΡΧΕΣ 20ου ΑΙΩΝΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΝΑ ΠΡΟΣΕΓΚΙΣΟΥΝ ΤΟΝ ΨΥΧΙΚΟ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΜΗΟΥΡΓΙΣΟΥΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ Η ΝΑ ΒΕΛΤΙΩΣΟΥΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ /ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ/ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΕΣ.

ΚΑΛΑ / ΚΑΚΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΣΧΟΛΙΑΣΩ .

ΑΥΤΟ ΟΜΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΣΧΟΛΙΑΣΩ ΕΙΝΑΙ Η ΤΥΦΛΗ (ΒΛΑΚΩΔΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ) ΠΛΕΟΝ ΠΡΟΣΥΛΩΣΗ ΣΕ ΑΥΤΑ, Η ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ¨ΒΑΘΜΙΔΑ¨ ΣΤΗΝ ΤΑΔΕ ΠΑΡΑΔΟΣΗ/ΣΥΣΤΗΜΑ/ΑΤΡΑΠΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΠΤΥΧΙΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΟΤΙ ¨ΞΕΡΕΙΣ¨ .... ΠΟΥ ΣΥΝΗΘΩΣ ΑΔΕΙΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΤΣΕΠΕΣ ΚΑΠΟΙΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ (ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ) ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΑ «ΕΤΟΙΜΑ» ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ» ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ/ΘΕΟ/ΠΑΝ/ΟΝΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΠΟΤΕ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ ΜΑΣ (ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΝ ΚΡΑΤΑΕΙ 60-85 ΧΡΟΝΙΑ ΖΩΗΣ)..

ΓΙΩΡΓΟΣ

ΓΙΩΡΓΟΣ

Στην όπερα περιγράφονται οι δοκιμασίες που πρέπει να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει ο Παμίνος σ΄ αυτήν την αναβατική πορεία. Δοκιμασίες που συνδέονται με τη νύχτα, το σκοτάδι, το κακό, τα τέσσερα στοιχεία. Αλλά σ΄ αυτή την πορεία συναντά και τον έρωτα. Και όταν τελικά ανοίγουν οι πύλες του ναού, περνάει μέσα μαζί με τη σύντροφό του.

Υπάρχουν μελετητές που δεν καταλαβαίνουν καθόλου το έργο και το θεωρούν ένα παράξενο μίγμα από τραγικά, κωμικά και φιλοσοφικά στοιχεία. Ο ίδιος ο Μότσαρτ έλεγε ότι δεν επρόκειτο να εξηγήσει στους αδαείς το συμβολικό του περιεχόμενο.

Ο Γκαίτε, που είχε ασχοληθεί και αυτός με τον εσωτερισμό, έγραψε για το Μαγικό Αυλό: «Αρκεί να ικανοποιηθεί το κοινό με το θέμα του έργου. Από τους μυημένους δεν θα διαφύγει το υψηλό του νόημα».

A Freemason Opera?
"The Magic Flute" has often been dubbed "The Freemason Opera" by many music critics and scholars. Indeed, even with my very sketchy knowledge about Freemasons, I was able to recognize many Masonic symbols throughout the opera. The use of the number three is very significant. The opera begins and ends on the same three chords, there are Three Ladies and Three Boys, and three doors to the Sun Temple.
One of the obvious reason for this Masonic influence was that Schikaneder (the librettist) and Mozart were Freemasons. Although the Freemasons would eventually dwindle and almost die out due to their lodges being shut down on suspicions of revolutionary activity, in the eighteenth century Freemasons were plentiful. The finest minds of the age joined the Freemasons. Mozart loved the Freemasons and found many kindred spirits who understood his music and supported him in rough financial times.
After Mozart's death there were wild rumors that the Freemasons killed Mozart for divulging their most prized secrets to the public view in "The Magic Flute". This is ridiculous, however, since the Freemasons supported Mozart's widow and children.

Mozart and Schikaneder, through "The Magic Flute", were actually trying to save the Freemasons by demonstrating to the public that the Freemasons (a.k.a. the Sun Priests) held Reason, Truth and Virtue in the highest esteem. This was a vain effort on Mozart's part since the Hapsburg Monarchy eventually dissolved the Freemasons after Mozart's death.

The Magic Flute is a fairy tale and a philosophy. It is an adventure-rescue story and a political commentary. It is an entertainment and an invitation to enlightenment. It is, simply stated, and endlessly fascinating work of art.

The Magic Flute involves the audience at a conceptual and intellectual level, through the teachings of Sarastro and the trials of Tamino, but also at an emotional level through the love pangs and near suicides of Papageno and Papagena.

The Magic Flute is ecumenical and classless. All those who aspire to the brotherhood are welcome. Deep intellectual and conceptual truths are available to the most common of us if we are prepared to apply our patience, courage, and faith.

The Magic Flute is a work inclusive of all the major musical styles of opera in Mozart's day. Effortlessly Mozart combines the coloratura of opera seria in the Queen of the Night, the simple elegance of opera buffa in Pamina and Tamino, simple German song in Papageno, the spiritual and oracular declamations of Sarastro, and even throws in an old German chorale for good measure.

The Magic Flute has been described by Jeremy Noble as an opera with its head high in the clouds and its feet planted firmly on the earth. A "pop" entertainment which becomes sublime. It was an opera designed to entertain the decidedly unroyal audiences in its first run theater, but it also had a profound moral purpose to improve, to inspire, and to enlighten.

As a member of an audience today, you may treat the opera as a charming and tasty entertainment, just as Papageno accepts his simple pleasures - a good meal, lots to drink, and a loving wife. Neither he nor you will be any the worse for that approach. Or, as you choose, you may find in The Magic Flute the message that things are not as simple as they may seem, that an internal struggle is at work within us, and that rituals, faith, love, the struggle for truth, wisdom, enlightenment, the support of equally committed friends, and overcoming the fear of death, will enable us to prevail in that internal struggle. Visiting Mozart's enlightened world through his work of the Age of Enlightenment, we in the audience today are invited to be free actors able to create our own destinies just as the characters in the opera are able to influence their own lives.

The Magic Flute may itself be thought of as a musical ritual in which the magical effects of music, storytelling, and stage craft link the creative imaginations of all those present in the audience with the world of the sacred or divine. Just as Beethoven's 9th Symphony is a musical journey, or ritual, that invites listeners to join the joyful brotherhood of mankind, The Magic Flute is a musical ritual whose passage by the audience may change them.

Among the many ways in which The Magic Flute can be experienced and has been interpreted are these:

The music

The score contains a wonderful mixture of popular tunes - lied - and opera seria arias, of memorable whistleable or sing-along type songs and the most imposing coloratura challenges. The evening in the opera house delivers a masterful mixture of burlesque and solemnity, of bel canto and opera buffa.

Enlightenment Philosophy

The Magic Flute is sometimes argued to be an allegory for social justice and freedom of belief. The ideas and ideals of the Enlightenment philosophers and hopes of the French Revolution take theatrical form.

Masonic proselytizing

Clearly The Magic Flute is brimming over with symbolism and hidden meanings. The origins of these symbols and meanings are the secret rituals and ceremonies of Freemasonry. Mozart and Schikaneder were members of a Masonic Lodge in Vienna. Thus, the journey that Tamino takes in the opera is thought to be representative of the initiation that a new Mason would have undergone in Vienna in the 1790s.

Although the origins of Freemasonry predate the Age of Enlightenment, the fundamental concepts extolled in both could co-exist comfortably. Truth is to be found in science and reason. Nothing is quite as it seems, and certainly not as simple as it seems on first blush - one must dig deeper to be enlightened. So, in the story, Tamino has to learn through hard work, patience, and the application of reason about the Queen of the Night's true nature, and about Sarastro's.

Fairy tale magic story

The Magic Flute has been taken on one level as a charming fairy tale or magic story. Children (of all ages), in this view, are the best recipients of this charm. To the extent there is something more than adventure in the story, it is the kind of teaching of straightforward morals about truth and integrity that one might find in Grimm. From this point of view, it is completely understandable that someone such as Maurice Sendak should have designed sets and costumes for the show.
ΟΜ

"...Μετά από αυτά όμως, είπα, φαντάσου την ανθρώπινη φύση ως προς την παιδεία και την απαιδευσία, σαν μια εικόνα που παριστάνει μια τέτοια κατάσταση. Δες λοιπόν με τη φαντασία σου ανθρώπους που κατοικούν μέσα σε μια σπηλιά κάτω από τη γη, που να έχει την είσοδό της ψηλά στην οροφή, προς το φως, σε όλο το μήκος της σπηλιάς μέσα της να είναι άνθρωποι αλυσοδεμένοι από την παιδική ηλικία στα πόδια και στον αυχένα, έτσι ώστε να είναι καρφωμένοι στο ίδιο σημείο και να μπορούν να βλέπουν μόνο μπροστά τους και να μην είναι σε θέση, εξαιτίας των δεσμών, να στρέφουν τα κεφάλια τους ολόγυρα. Κι οι ανταύγειες της φωτιάς που καίει πίσω τους να είναι πάνω και μακριά από αυτούς. Και ανάμεσα στη φωτιά και στους δεσμώτες, προς τα πάνω, να υπάρχει ένας δρόμος που στο πλάι του να είναι χτισμένο ένα τοιχάκι, όπως τα παραπετάσματα που τοποθετούν οι θαυματοποιοί μπροστά από τους ανθρώπους, και πάνω απ' αυτά τους επιδεικνύουν τα ταχυδακτυλουργικά τους.
Βλέπω, είπε.
Φαντάσου λοιπόν κοντά σε τούτο το τοιχάκι, ανθρώπους να μεταφέρουν αντικείμενα κάθε είδους, που προεξέχουν από το τοιχάκι, καθώς και ανδριάντες και κάποια άλλα αγάλματα ζώων, πέτρινα και ξύλινα και κατασκευασμένα με κάθε είδους υλικό, και, όπως είναι φυσικό, από αυτούς που τα μεταφέρουν άλλοι μιλούν και άλλοι μένουν σιωπηλοί.
Παράδοξη εικόνα περιγράφεις, και παράδοξους συνάμα δεσμώτες, είπε.
Μα είναι όμοιοι με μας, είπα εγώ και πρώτα και κύρια, νομίζεις πως αυτοί έχουν δει κάτι άλλο από τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους που είναι μαζί, εκτός από τις σκιές που δημιουργεί η φωτιά, και που αντανακλούν ακριβώς απέναντί τους στον τοίχο της σπηλιάς;
Μα πως είναι δυνατόν, είπε, αφού είναι αναγκασμένοι να κρατάνε ακίνητα τα κεφάλια τους εφ' όρου ζωής;
Κι από αυτά που μεταφέρονται ; Δεν θα έχουν δει ακριβώς το ίδιο;
Τι άλλο;
Κι αν θα μπορούσαν να συνομιλούν μεταξύ τους, δεν νομίζεις πως σ' αυτά που βλέπουν θεωρούν πως αναφέρονται οι ονομασίες που δίνουν;
Αναγκαστικά.
Τι θα συνέβαινε, αν το δεσμωτήριο τους έστελνε αντίλαλο από τον απέναντι τοίχο, κάθε φορά που κάποιος από τους περαστικούς μιλούσε, νομίζεις πως θα θεωρούσαν πως αυτός που μιλάει είναι τίποτε άλλο από τη φευγαλέα σκιά;
Μα το Δία, όχι βέβαια, είπε.
Και σε κάθε περίπτωση, είπα εγώ, αυτοί δεν θα θεωρούν τίποτα άλλο σαν αληθινό, παρά τις σκιές των αντικειμένων.
Απόλυτη ανάγκη, είπε.
Σκέψου όμως, είπα εγώ, ποια θα μπορούσε να είναι η λύτρωσή τους και η θεραπεία τους και από τα δεσμά κι από την αφροσύνη, αν τους συνέβαιναν τα εξής: Αν κάθε φορά, δηλαδή, που θα λυνόταν κάποιος και θ' αναγκαζόταν ξαφνικά να σταθεί και να βαδίσει και να γυρίσει τον αυχένα του και να δει προς το φως, κι όλ' αυτά θα τα έκανε με μεγάλους πόνους και μέσα από τα λαμπυρίσματα δεν θα μπορούσε να διακρίνει εκείνα, που μέχρι τότε έβλεπε τις σκιές τους, τι νομίζεις πως θ' απαντούσε αυτός, αν κάποιος του έλεγε πως τότε έβλεπε φλυαρίες, ενώ τώρα είναι κάπως πιο κοντά στο ον και πως έχει στραφεί προς όντα που πραγματικά και βλέπει με σωστότερο τρόπο, και αν του έδειχνε το καθένα από αυτά που περνούσαν, ρωτώντας τον τι είναι και αναγκάζοντάς τον ν' αποκριθεί, δεν νομίζεις πως αυτός θ' απορούσε και θα νόμιζε πως αυτά που έβλεπε τότε ήταν πιο αληθινά από τα τωρινά που του δείχνουν;
Και πολύ μάλιστα, είπε.
Κι αν λοιπόν τον ανάγκαζε να βλέπει προς το ίδιο το φως, δεν θα πονούσαν τα μάτια του και δεν θα έφευγε για να ξαναγυρίσει σ' εκείνα που μπορεί να δει καλά, και δεν θα νόμιζε πως εκείνα στην πραγματικότητα είναι πιο ευκρινή από αυτά που του δείχνουν;
Έτσι, είπε.
Και αν, είπα εγώ, τον τραβούσε κανείς με τη βία από εκεί, μέσα από ένα δρόμο κακοτράχαλο κι ανηφορικό, και δεν τον άφηνε, πριν τον τραβήξει έξω στο φως του ήλιου, δεν θα υπέφερε τάχα και δεν θα αγανακτούσε όταν τον έπαιρναν, κι αφού θα έφτανε στο φως, δεν θα πλημμύριζαν τα μάτια του από τη λάμψη και δεν θα του ήταν αδύνατο να δει ακόμα κι ένα απ' αυτά που τώρα ονομάζονται αληθινά;
Όχι βέβαια, δεν θα μπορούσε έτσι ξαφνικά, είπε.
Έχω την εντύπωση πως θα χρειαζόταν να συνηθίσει, αν σκοπεύει να δει τα πράγματα που είναι πάνω. Και στην αρχή θα μπορούσε πολύ εύκολα να διακρίνει καλά τις σκιές, και μετά απ' αυτό, πάνω στην επιφάνεια του νερού τα είδωλα των ανθρώπων και των άλλων πραγμάτων, και κατόπιν αυτά τα ίδια. Και μετά από αυτά, τ' αντικείμενα που είναι στον ουρανό και τον ίδιο τον ουρανό θα μπορούσε να δει ευκολότερα τη νύχτα, βλέποντας το φως των άστρων και της σελήνης, παρά στη διάρκεια της μέρας, τον ήλιο και το ηλιόφως.
Πως όχι;
Τελευταίο θα μπορούσε νομίζω να δει τον ήλιο, όχι στην επιφάνεια του νερού ούτε σε κάποια διαφορετική θέση τα είδωλά του, αλλά θα μπορούσε να δει καλά τον ήλιο καθαυτό στο δικό του τόπο και να παρατηρήσει προσεκτικά τι είδους είναι.
Κατ' ανάγκη, είπε.
Και μετά θα συλλογιζόταν τότε για κείνον, πως αυτός είναι που ρυθμίζει τις εποχές και τους χρόνους και που κανονίζει τα πάντα στον ορατό κόσμο, καθώς και ο αίτιος, κατά κάποιο τρόπο, όλων εκείνων που έβλεπαν αυτοί.
Είναι φανερό, είπε, πως αυτά θα συμπεράνει ύστερα από τα προηγούμενα.
Τι λες λοιπόν; Όταν αναλογίζεται την πρώτη του κατοικία και την εκεί σοφία που είχε αυτός και οι τότε συνδεσμώτες του, δεν νομίζεις πως θα καλοτυχίζει τον εαυτό του για τούτη την αλλαγή και θα οικτίρει τους άλλους;
Και πολύ μάλιστα.
Κι αν υπήρχαν μεταξύ τους τότε κάποιες τιμές και έπαινοι και βραβεία γι' αυτόν που θα μπορούσε να διακρίνει πιο καθαρά αυτά που περνούσαν μπροστά από τα μάτια του και γι' αυτόν που θα μπορούσε να θυμηθεί περισσότερο ποια συνήθως περνούσαν πρώτα, ποια μετά και ποια ταυτόχρονα, και έτσι θα μπορεί να προβλέπει τι θα έρθει στο μέλλον, νομίζεις πως αυτός θα κατεχόταν από σφοδρή επιθυμία και θα ζήλευε τους τιμημένους από κείνους και τους μεταξύ εκείνων κυρίαρχους ή θα είχε πάθει αυτό που λέει ο Όμηρος, και πολύ θα επιθυμούσε "να ήταν ζωντανός στη γη κι ας δούλευε για άλλον, που είναι ο φτωχότερος" και θα προτιμούσε να έχει πάθει τα πάντα, παρά να νομίζει εκείνα που νόμιζε και να ζει έτσι εκεί;
Έτσι νομίζω τουλάχιστον, είπε, πως θα προτιμούσε να πάθει οτιδήποτε παρά να ζει έτσι.
Και τώρα βάλε στο μυαλό σου το εξής, είπα εγώ. Αν κατέβει αυτός πάλι και καθίσει στον ίδιο θρόνο, δεν θα ξαναγεμίσουν τάχα τα μάτια του σκοτάδι, αφού ήρθε ξαφνικά από τον ήλιο;
Και πολύ μάλιστα, είπε.
Αν χρειαζόταν ν' ανταγωνιστεί αυτός με κείνους τους παντοτινούς δεσμώτες, λέγοντας την άποψή του σχετικά με τις σκιές, καθόσον χρόνο η όρασή του είναι αμβλεία, πριν προσαρμοστούν τα μάτια του, και για να συνηθίσουν δεν θα χρειαζόταν και τόσο μικρός χρόνος, άραγε δεν θα προκαλούσε περιπαιχτικά γέλια και δεν θα έλεγαν γι' αυτόν πως με το ν' ανεβεί επάνω, γύρισε με καταστραμμένα τα μάτια του και πως δεν αξίζει ούτε να προσπαθήσουν καν να πάνε επάνω; Και αυτόν που θα επιχειρήσει να τους λύσει και να τους ανεβάσει, αν τους δινόταν κάπως η ευκαιρία να τον πιάσουν και να τον σκοτώσουν, δεν θα τον σκότωναν;
Αναμφίβολα, είπε.
Αυτή την εικόνα λοιπόν, φίλε μου Γλαύκωνα, είπα εγώ, πρέπει να την προσαρμόσεις σε όλα όσα είπαμε πρωτύτερα και να παρομοιάσεις τον ορατό κόσμο με την κατοικία του δεσμωτηρίου, και τη φωτιά που αντιφέγγιζε μέσα σ' αυτή με τη δύναμη του ηλιακού φωτός. Αν όμως παρομοιάσεις την ανάβαση και τη θέα των αντικειμένων, που βρίσκονται στον επάνω κόσμο, με την άνοδο της ψυχής στον νοητό κόσμο, δεν θα σφάλεις ως προς τη δική μου άποψη, αφού επιθυμείς να την ακούσεις. Κι ο θεός τουλάχιστον ξέρει αν τυχαίνει να είναι αληθινή. Εμένα λοιπόν έτσι μου φαίνεται. Πως στην περιοχή του γνωστού η ιδέα του αγαθού είναι τελευταία και μετά βίας διακρίνεται, όταν όμως τη διακρίνει κανείς δεν μπορεί να μην συλλογιστεί πως αυτή είναι η αιτία για όλα γενικά τα σωστά και καλά πράγματα, γεννώντας μέσα στον ορατό κόσμο το φως και τον κύριο του φωτός, και γιατί μέσα στον νοητό κόσμο αυτή είναι που διευθύνει και παρέχει την αλήθεια και τον νου και πως πρέπει να την ατενίσει οπωσδήποτε αυτός που εννοεί να ενεργήσει φρόνιμα και στην ιδιωτική και στη δημόσια ζωή..."

Συγγνώμη για το μακροσκελές ποστ μου.

"Virtus Junxit Mors Non Separabit" (Whom virtue unites, death will not separate)

quote:

---

3. Η μαγική μύηση όπου το άτομο ερχόταν σε επαφή με τις αιώνιες αλήθειες και τα αρχέτυπα.

---

δεν είμαι σίγουρη ότι έχω καταλάβει ακριβώς τί ρωτάς...

Ο προσωπικός μου μύθος δεν χρειάζεται σύμβολα πάντως, γιατί τον ζω...

quote:

---

Αγαπητέ Γιώργος,

δεν είμαι σίγουρη ότι έχω καταλάβει ακριβώς τί ρωτάς...

Ο προσωπικός μου μύθος δεν χρειάζεται σύμβολα πάντως, γιατί τον ζω...

---

Χμ.. ενδιαφέρον… φαίνεται ότι μάλλον έχουμε μια «δαιμόνισα» μεταξύ μας…

Γιώργος.
Go girl….

quote:

---

quote:

---

3. Η μαγική μύηση όπου το άτομο ερχόταν σε επαφή με τις αιώνιες αλήθειες και τα αρχέτυπα.

---

χμ..και τι να γίνεται άραγε όταν χρησιμοποιείς την φόρμουλα « τίποτα δεν είναι αληθινό , Όλα επιτρέπονται….» ?

Αλήθεια από καθαρά δικούς μας προσωπικούς Μύθους / Μυήσεις/ Συμβολισμούς πως πάμε…?

η προτιμούμε πάντα τα {έτοιμα}…? - «Αυτή ξέρουμε αυτή εμπιστευόμαστε…»

Γιώργος
Το Σύμπαν είναι μεγάλο και αρκουδίσιο…τουλάχιστον για μερικούς από μας..

---

XAΙΡΕ ΕΥΣΤΟΧΟΤΑΤΕ! ΓΙΑΤΙ ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΩ ΜΕ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΟΥΣΙΩΔΕΣ ΕΡΩΤΗΜΑ...

Ειναι πραγματικα συναρπαστικο οταν κατα την αρχη του δευτερου κυκλου της δεκατιας απο τα 20 στα 30..ανακαλυψα την κυκλικοτητα των γεγονοτων /προσωπων/μυθων/συμβολων...που επαναλαμβανονται γλυκα μεχρι να τα δεις!

Καλε μου φιλε !..ποσες φορες βρεθηκαμε εδω εσω,- μα το πιο σημαντικο στα σιωπηλα βηματα της ατραπου...-Ποσο δικιο εχεις ...
Ο προσωπικος μου μυθος υπαρχει!...και δεν ειναι μοναχα ενας...(+βεβαια ας μιλησω παλι...για μενα!-ειναι πιο τιμιο απο το μιλαμε για τους αλλους,συμφωνεις φανταζομαι-...;)
Δεν χρειαζεται "ξυλινη γλωσσα" (Οπως ειπε κι ενας καλος μου φιλος...)μα η αποκωδικοποιηση των δικων μου μυθων των δικων μου συμβολων..των δικ ων μου..που δεν ανηκουν σε μενα μα αγγιζουν τα αρχετυπα των κοσμων που περασαν και αποτυπωθηκαν στο συλλογικο ασυνειδητο..
οταν σου δωθουν αυτα "τα κλειδια"...ολες οι πορτες σου ανοιγουν...

Το τελος της κυκλικοτητας*...ερχεται με την αποδοχη του εαυτου που εισαι οντως(OΛΑ ΟΣΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΕ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΥΝ...) και οχι αυτου που ΘΑ Ηθελες ΝΑ Εισαι-
μα κοιτα! "δεν εισαι"...αλλα "ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ"...(οποιος δεν παρεξηγηθει εδω με το κεφαλαιο "εγω" μου...μαλλον θα καταλαβει...)
^(@_@)^
ΕΖΗΣΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΠΩΣ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝΕ ΕΓΩ...
ΤΩΡΑ ΝΑΙ, ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΤΟ "ΓΝΩΡΙΖΩ"...(ΩΧ,ΟΧΙ!.. ΣΤΑΥΡΩΣΗ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΑΛΙ;;;)
"ΟΡΙΟΘΕΤΗΣΗ" ΧΜ;
ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ "Ο ΤΡΟΧΟΣ ΚΑΙ Η ΣΦΙΓΓΑ"...;
ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΝ ΟΣΟΙ ΛΕΝΕ "ΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ"...
(ΓΙΑΤΙ ΛΕΝΕ "ΖΟΥΜΕ" ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΙΛΑΝΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ...;;; "ΖΩ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ"..;ΑΦΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΕΝΑΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΙΣΤΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ...ΟΤΙ ΚΑΤΙ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΕ...)
ΟΣΟΙ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΓΡΑΜΜΕΝΑ..ΧΑΝΟΥΝ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΣΥΜΠΤΩΣΗΣ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΦΕΡΕ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΕΙΝΗ ΣΕΛΙΔΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ...
ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΕΛΙΔΑ..
(ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΤΑΙ..ΣΕ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΟΤΗΤΑ ΙΣΩΣ..;)

ΣΤΑΜΑΤΩ ΕΔΩ....
ΙΣΩΣ ΑΝ "ΜΟΥ ΑΡΕΣΟΥΝ" ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΞΑΝΑΒΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΙΩΠΗ ΜΟΥ..

*(αν υπεγραφα σαν εσενα..:)Κinder αβγ-Ω!, η χαρα της ανα-καλυψης!

ΠΥΘΙΑΤΜΑ

...the soul of the rose...

quote:

---

ΠΥΘΙΑΤΜΑ

---

quote:

---

θα δανειστω ενα κομματι απο το εκκρεμες του Φουκω.Οριζει ως μυηση μια
ψυχοσωματικη διαδικασια ενδομυχη και αποκρυφη τοσο στον νου οπως και
στην καρδια.Μεταμορφωση ψυχης οσο και σωματος διοτι μετα το κελευσμα
του πνευματος με την ανοδο της κουνταλινι και το ανοιγμα των τσακρα
γινεται αναποφευκτα και σωματικο το θεμα.Συνεχιζει και λεει οτι η
μυσταγωγια δεν ειναι καθολου ιδια με τον μυστικισμο και μαλιστα χαρα
κτηριζει το μυστικισμο ως λαικο και την μυσταγωγια ωσ αριστοκρατικη
Ο μυστης ελεγχει και χρησιμοποιει τις δυναμεις τις οποιες υπομενει ο
μυστικιστης πχ μεντιουμ.Η μυηση ειναι κατι το εσωτερικο που το αντιλα
μβανεται μονο ο ιδιος και οι ομοιοι του και τελειωνοντας λεει οτι για αυτο οι μυστες αρχοντες του κοσμου φαινονται κοινοι θνητοι και αναγνω
ριζονται μονο μεταξυ τους.Η μυηση αρχιζει οταν ο νους ειναι ωριμος για
την ενωση με το υποσυνειδητο.Αν συνδεσουμε τα παραπανω με τα λεγομενα
του γιγαντα ττης ψυχολογιας Γιουνγκ τοτε εχουμε μια καλυερη εικονα της
μυησης στα χαρτια γιατι η πραγματικη γευση της ειναι μονο βιωσιμη.
Στην μεγαλη αρκανα φαινεται καθαρα το ταξιδι για την ενωση του υποσυνειδητου με το υπερσυνειδητο και το συνειδητο στην αρχικη αρρηκτη
ενοτητα τους.Η λεγομενη αποκρυφη γνωση μερος της δεν ειναι τιποτε αλλο
παρα το συλλογικο ασυνειδητο στο οποιο εχει προσβαση ο Εαυτος.Υπαρχουν
και αλλα ειδη μυησεων οπως η αστρολογικη,εαν συμπεσει η γιουγκιανη με
την αστρολογικη τοτε μιλαμε για μυηση που ειναι ισαξια των αρχαιων.
Ο Καρλ Γουνγκ συνοψιζει τους κινδυνους της μυησης που ο κυριοτερος
ειναι η παρανοια γιατι την η αναπροσαρμογη του νου του καθενος στα νεα δεδομενα αντιληψης ειναι δικη του ευθυνη.Τελος η μυηση οδηγει στην ασκηση ανωτερων ψυχικων χαρισματων(βλεπε Παταντζαλι)και μπορει να οδηγησει εως και την αθανασια.Η Ατραπος της αθανασιας εχει πολλες
οδους αλλα το τερμα ειναι το ιδιο για ολους.

---

...the soul of the rose...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr