quote:

---

Δεν υπάρχει πιο δύσκολη τέχνη από το να ζει κανείς", έλεγε ο Σενέκας. Δηλαδή από το να ζει αυθεντικά, ανεπηρέαστος από τη μεγαλομανία της ανταγωνιστικής κοινωνίας αλλά και από την "κοσμική μελαγχολία" που εμπνέει ο διαβατικός χαρακτήρας των προσώπων και των καταστάσεων, σε μια βιόσφαιρα και ένα σύμπαν εξελισσόμενο... Με το πριν και το μετά της ύπαρξης μας να "ανήκει" στην ανυπαρξία, αναζητείται ένα πάθος ζωής. Ένα πάθος που θα μας ενώνει, διατηρώντας ταυτόχρονα την ιδιαιτερότητα μας.

---

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα δέντρο, ένα δέντρο με φύλλωμα πυκνό και βαθύσκιωτο. Σε τούτο δω το δέντρο έλαχε ο κλήρος να κατοικηθεί από κάμπιες, κάμπιες που σιγά εγκαταστάθηκαν σε όλο το μήκος και το πλάτος του δέντρου: στα φύλλα, στα κλαδιά, στον κορμό ακόμη και στις ρίζες. Τρώγανε και πίνανε ρουφώντας τους χυμούς του δέντρου, πανευτυχείς που χόρταιναν τις κοιλιές τους και χωρίς να σκάνε για τα περαιτέρω.

Καμιά φορά, είν’ αλήθεια, ξέσπαγε γερός καβγάς ανάμεσά τους καθώς τις διαφέντευε, θέλαν δε θέλαν, ο παντοδύναμος νόμος της επιβίωσης και λύσεις για εξασφάλιση των προς το ζην τις έβαζε να ψάχνουν. Μέσα σε τούτο τον πανικό και το ανηλεές κυνήγι της τροφής, έγινε νόμος γενικής αποδοχής το «ο θάνατός σου η ζωή μου». Τα πάντα τους επέτρεπε ο νόμος τούτος να κάνουν, αρκεί να πετύχουν το στόχο: να γλιτώσουν το τομάρι τους.

Έλα μου όμως που κάποιες κάμπιες μια μέρα αναρωτήθηκαν: Καλά, οι άλλοι να πεθάνουν για να ζήσω. Δικαιολογημένος ο θάνατός τους. Ο δικός μου όμως θάνατος; Που σε κάθε βήμα καραδοκεί και που – το είχαν πια καταλάβει – στο τέλος δεν του ξέφευγε καμιά – προς τι και γιατί να συμβαίνει; Λένε κάποιοι πως τούτο το ερώτημα ξεκίνησε από τις κάμπιες που δάγκωσαν τα μήλα… γι’ αυτό και μία από τις πρώτες αντιδράσεις ήταν να διαταχθεί η βίαιη απομάκρυνση όλων από τον επικίνδυνο καρπό.

Φευ! και δυστυχία απέραντη: το μικρόβιο πέρασε στο αίμα τους και τα επικίνδυνα φαινόμενα δεν άργησαν να φανερωθούν στις επόμενες γενιές; Τώρα δεν έμενε άλλη λύση, έπρεπε να βρούνε τι συμβαίνει, έπρεπε να βρούνε την αλήθεια: Τι έτρεχε πια με αυτό το δέντρο; Το ερώτημα τέθηκε σε όλες, αμείλικτο και βασανιστικό: Τι είναι το δέντρο;

Μα αντί για απάντηση, καινούρια ερωτήματα άρχισαν να γεννιούνται, το ένα χειρότερο από το άλλο. Ξέρετε τώρα… του τύπου τι είμαι και ποιος είμαι, από πού ήρθα και για πού τραβάω…

Κακός χαμός επικράτησε. Αναμπουμπούλα άνευ προηγουμένου. Ο καθένας έλεγε το μακρύ του και το κοντό του, αλλά άκρη δε βρίσκανε. Το βασικό ερώτημα παρέμενε ανοιχτό. Και καθώς τέτοιες ιστορίες παραείναι δύσπεπτες για τα στομάχια των πολλών, ο νόμος της επιβίωσης προέτρεψε και πάλι σε λύσεις ανάγκης. Έπρεπε οι κάμπιες να ηρεμήσουν και η ζωή να ξαναβρεί το ρυθμό της. Αλλιώς κινδύνευε το παν!!! είπαν οι μάγοι της φυλής και σέρβιραν ένα ωραίο παραμύθι που έδιωχνε μακριά τους φόβους και την αιώνια ευτυχία υποσχόταν στις κάμπιες που το κατάπιναν: Υπήρχε θεός!

Από δω και πέρα οι κάμπιες μπορούσαν ανενόχλητες να συνεχίζουν το μεγάλο φαγοπότι και τίποτα άλλο να μην τις απασχολεί. Αλλά…

Σε κάποιες κάμπιες το μικρόβιο είχε εγκατασταθεί για τα καλά. Κατά μόνας εργάζονταν νυχθημερόν και ακούραστα να βρούνε τη μεγάλη απάντηση. Μερικές ετούτη την επιμονή την πλήρωσαν με τη ζωή τους, καθώς δια νόμου πια είχαν απαγορευτεί αυτές οι ανώφελες και επικίνδυνες αναζητήσεις. Υπέρτατο αγαθό είχε ανακηρυχτεί η επιβίωση του καθεστώτος, κατά προέκταση και πλήρη αντιστροφή του νόμου της επιβίωσης των όντων.

Όλοι και όλα ετούτο το αγαθό έπρεπε τώρα να υπηρετούν. Το άσπρο βαφτίστηκε μαύρο και το μαύρο άσπρο. Και όποιος τολμούσε να πει το αντίθετο, τον βγάζανε τρελό. Οι «φρόνιμοι» άνθρωποι (ω, οι κάμπιες θέλαμε να πούμε) σε τέτοιες εποχές κοιτούσαν τη δουλειά τους και κατάπιναν τη γλώσσα τους… Μόνο οι «τρελοί» συνέχιζαν να ψάχνουν και να ψάχνονται.

Στην τρέλα τους απάνω πολλές φορές νομίσανε πως βρήκαν την αλήθεια. Δέντρο, είπαν οι κάμπιες που ζούσαν στα φύλλα, είναι τα φύλλα! Κατά προτίμηση μάλιστα πρότειναν ως δέντρο του δέντρου το δικό τους φύλλο! Δέντρο είναι τα κλαδιά, αντέδρασαν οι κάμπιες που ζούσαν στα κλαδιά. Και φυσικά, με την ίδια προτίμηση, στο δικό τους κλαδί. Ε, όχι δα! αναφώνησαν οι κάμπιες που ζούσαν στις ρίζες. Δέντρο δεν μπορεί παρά να είναι οι ρίζες του! Και βέβαια παρόμοιες θεωρίες εκπονήθηκαν και για τον κορμό, και για τα άνθη και για τους καρπούς…

Καταλαβαίνετε πως ο καυγάς ήταν αναπόφευκτος. Η κάθε κάμπια υπερασπιζόταν έως θανάτου τη δική της αλήθεια. Και μόνο κάποιες κάμπιες που ζούσαν στα φύλλα τα ακρινά, σιωπούσαν και συνέχιζαν να κολυμπούν στης απορίας τα πέλαγα και της μεγάλης αναζήτησης τον ωκεανό. Οφείλουμε να παραδεχθούμε την εύνοια της τύχης: Να ζούνε στο μεταίχμιο δέντρου και μη δέντρου. Τούτες οι κάμπιες είχανε κιόλας βάλει πλώρη για αλλού. Το είναι και το μη είναι και το ανάμεσά τους, σιγοψιθύριζε στ’ αυτιά τους καινούρια ερωτήματα. Και τότε, μια τίμια κάμπια, όρθωσε το ανάστημά της και ομολόγησε με αξιοπρέπεια: «Εν οίδα, ότι ουδέν οίδα!»

Φυσικά και το πλήρωσε με θάνατο. Τέτοιες κουβέντες δε μένουν ατιμώρητες.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο ποτάμι. Αργά και βασανιστικά κυλούσαν και οι προσπάθειες για την αναζήτηση της αλήθειας. Το πώς και το τι είναι γνωστά σε όλους, γι’ αυτό το παραμύθι μας, σαν παραμύθι που είναι, τα προσπερνάει και φτάνει στα τελευταία γεγονότα. Θα μπορούσαμε να τα πούμε και δικά μας…

Και να ‘μαστε, που λέτε, στο ψηλότερο σημείο του δέντρου. Στο πρώτο του φύλλο. Αυτό που κάθε πρωί απολαμβάνει το προνόμιο να βλέπει πριν απ’ όλα τα άλλα τον ήλιο. Εκεί λοιπόν ζούσε μια ακόμη από τις κάμπιες που το μικρόβιο τις είχε σημαδέψει για καλά. Ένα σαράκι άγριο κατάτρωγε νύχτα και μέρα τα σωθικά της. Αναζήτησε το φάρμακο στα βιβλία. Καράβια ολόκληρα μελέτησε. Τίποτα. Το σαράκι συνέχιζε ανελέητα να την κατατρώει. Έφταιγε και η θέση…

Από κει πάνω μπορούσε κι έβλεπε πέρα μακριά μια πράσινη θάλασσα να αργοσαλεύει. Φριχτές υποψίες περνούσαν απ’ το μυαλό της… Δεν είμαστε μόνοι! Το δέντρο μας δεν είναι το μοναδικό δέντρο στον κόσμο. Είναι μάταιο, μάταιο, ψιθύρισε, να βρούμε τι είναι το δέντρο. Εκεί πέρα υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες, εκατομμύρια, αμέτρητα δέντρα. Κι εμείς ένα τίποτα μέσα στο άπειρο σύμπαν.

Πήρε να κλαίει και να σπαράζει. Η αλήθεια, το είπαν από παλιά, είναι πολύ πικρή. Ξεχείλιζε από οργή και πόνο. Ένα μηδέν, λοιπόν; Ένα τίποτα; Ε! όχι λοιπόν, βροντοφώναξε. Έχω τη θέλησή μου, την ελευθερία μου, τα έχω όλα. Εγώ αποφασίζω, εγώ βάζω το τέλος.

Τέρμα είπε τα λόγια. Πολλοί λαλήσαν την αλήθεια, μα είπαν ψέματα. Εν αρχή ην η πράξη. Και η πράξη είναι λόγος. Ο τελευταίος μου λόγος.

Αίνιγμα και δώρο τα μετέπειτα… άλυτο ακόμα το πρώτο, όχι όσο πρέπει αναγνωρισμένο το δεύτερο…

Και οι κάμπιες συνέχιζαν … άλλες τρώγοντας και πίνοντας, άλλες αναζητώντας τα ίχνη της αλήθειας… και τα ντοκουμέντα της γνησιότητας και μέτρα να τη μετρήσουν… Και μία και δυο και τρεις και τέσσερις αλήθειες… Κάθε κάμπια και το φύλλο της. Κάθε φύλλο και ο κόσμος ολόκληρος για την κάμπια.

"Ουδέν εστίν,
ει δ' εστίν, ου νοητόν,
ει δε νοητόν, αλλ' ου γνωστόν,
ει δε και γνωστόν, αλλ' ου δηλωτόν άλλοις."

ΓΟΡΓΙΑΣ (483 - 385 π.Χ.)

quote:

---

Και πόσο αληθινός παραμένει ...

---

Η αληθινή φιλία πρόϋποθέτει μια ορισμένη συγγένεια χαρακτήρα που σπρώχνει τούς φίλους να επιθυμούν το απόλυτο Αγαθόν, το Πρώτον φίλο.
Ο όρος << οικειότητα >> ή << συγγένεια >> αντιστοιχεί στην ΙΔΕΑ κάποιου πράγματος εκ φύσεως συγγενικού, πρόκειται γαι μια ομοιότητα βαθειά που ενυπάρχει κάτω απο τις φαινομενικές διαφορές.

Η επιθυμία έχει ένα χαρακτήρα σχετικό, γιατί αναφέρεται πάντα σέ κάτι που μας λείπει, έχοντας ως στόχο και αντικείμενο της την ευχαρίστηση. Πρόκειται για ένα κατώτερο πάθος που δεν περίεχει κανένα στοιχείο λογικότητας.

Ο Πλάτων ωστόσο, απο τούς αρχικούς διαλόγους του, τοποθετεί απέναντι στις αχαλίνωτες επιθυμίες την επιθυμία εκείνη της ψυχής που τείνει πρός την αλήθεια.

Η αληθινή φιλία πρόϋποθέτει μια ορισμένη συγγένεια χαρακτήρα που σπρώχνει τούς φίλους να επιθυμούν το απόλυτο Αγαθόν, το Πρώτον φίλο.
Ο όρος << οικειότητα >> ή << συγγένεια >> αντιστοιχεί στην ΙΔΕΑ κάποιου πράγματος εκ φύσεως συγγενικού, πρόκειται γαι μια ομοιότητα βαθειά που ενυπάρχει κάτω απο τις φαινομενικές διαφορές.

Η επιθυμία έχει ένα χαρακτήρα σχετικό, γιατί αναφέρεται πάντα σέ κάτι που μας λείπει, έχοντας ως στόχο και αντικείμενο της την ευχαρίστηση. Πρόκειται για ένα κατώτερο πάθος που δεν περίεχει κανένα στοιχείο λογικότητας.

Ο Πλάτων ωστόσο, απο τούς αρχικούς διαλόγους του, τοποθετεί απέναντι στις αχαλίνωτες επιθυμίες την επιθυμία εκείνη της ψυχής που τείνει πρός την αλήθεια.

Ο ύψιστος φίλος είναι ο δάσκαλος, μια μορφή ανταποδοτικής φιλίας που ενεθάρυνε ο αρχαίος φιλόσοφος.

Κάπου πολύ ψηλά, στο βασίλειο του Ουρανού...
Μια δυό μέρες λιάζονταν και απολάμβαναν τον ανοιξιάτικο ήλιο.
Στο διάβα τους πάνω από χώρες και ανθρώπους, λίγο πριν συναντηθούν με τις φίλες τους τις νυχτιές...
Εκεί, σε μια στροφή του ουρανού, νά΄σου ένα συννεφάκι... μικρούλι και μόνο.
Μπά! Μόνο του είναι αυτό; Για ιδές πόσο μικρούλι, Θά΄ναι το παιδί καμμιάς μπόρας που ξεστράτισε.
Γιά ... έλα εδώ μικρό μου, πού σεργιανάς μονάχο σου ανάμεσα σε μέρες και σε νύχτες;
Ξαφνιασμένο, τρεμουλιάζοντας και ρουφώντας τη μύτη, το συννεφάκι τις πλησίασε. Ώρα καλή κυράδες, μήπως μπορώ να μπω στο διάβα σας;
Οι μέρες κοιτάχτηκαν, - Μια σκέψη... «Κι άν μας κρύψει τον ήλιο και το δρόμο μας χάσουμε;»
Σας παρακαλώ κυράδες, βούρκωσε το συννεφάκι, μήν με αφήνετε εδώ μονάχο... Δέν βαστώ. Κι άν στον ήλιο σας μπροστά βρεθώ δέστε, τόσο μικρό που είμαι θα διαλυθώ και λαμπρές δροσοσταλίδες και ουράνια τόξα θα στρώσω στα μονοπάτια σας.
Όχι, Όχι, μ΄ένα στόμα το χαστούκισαν οι μέρες. Βιαστικές είμαστε δες... μας περιμένουν οι νυχτιές... Όχι, όχι... πάμε γειά σου...
Κι έμεινε το συννεφάκι μόνο, βουρκωμένο, μικρούλι, εκεί στη γωνίτσα, πάνω στη στροφή του ουρανού.
Λίγο μετά, δεν ξέρω πόσο... δυό φτερούγες ξεπρόβαλαν στον ορίζοντα. Ένας γίγαντας αετός περιδιάβαινε ψάχνοντας να βρει το ταίρι του, απ΄άκρη σ΄άκρη.
Εκεί στη στροφή του ουρανού, είδε ζαρωμένο στη γωνιά, το μικρό συννεφάκι. Σκέφτηκε: «Τί νάναι τούτο;... θάναι παιδί κάποιου ξεθυμασμένου κεραυνού που ξαπόμεινε χαμένο.
Γειά και χαρά σου μικρό... Για που τραβούσες και ξαποσταίνεις στη γωνιά;
Γειά και χαρά σε σένα, τρέμισε το συννεφάκι. Διάβα δεν έχω, πούθε ήρθα δεν ηξεύρω, να συντροφέψω τις φτερούγες σου κυρ΄ γίγαντα, μονάχο να μην είμαι;
Σκέφτηκε μια στιγμή ο Βασιλαετός... Και άν η σκιά του το χρώμα και το μεγαλείο από τις φτερούγες μου σκιάσει; Το ταίρι μου δεν θα εντυπωσιαστεί και θα φύγει...
Άσε μικρό τα ταξίδια μαζί μου, δες γρήγορα πολύ πετώ κι εσύ δεν θα προκάμεις ν΄ακολουθείς. Άντε γειά σου τώρα και καλό βιός...
Ένα βρόχινο δάκρυ γυάλισε στα μάτια του μικρού σύννεφου. Ένας γκρίζος λυπημένος τόνος έβαψε το κορμάκι του και μια παγερή μοναξιά το φούσκωσε λιγάκι, έτσι όπως απόμεινε μόνο στη γωνίτσα πάνω στη στροφή του Ουρανού...
Καθώς το βρόχινο δάκρυ του κυλούσε και πετάριζε λεύτερο και χαρούμενο να συναντήσει ένα ροδοπέταλο, άκουσε ένα θόρυβο παράξενο, δυνατό...
Σαματάς μεγάλος που του πόνεσε τ΄αφτιά, κι εκεί μπροστά του ένας σιδερένιος άγγελος από την κόλαση βγαλμένος.
Βλέποντάς το μέσα στη φούρια του κοντοστάθηκε για λίγο να δει καλύτερα...
Γειά σου μικρό... Σύννεφο είσαι θαρρώ έ; Φύγε από τη μέση γρήγορα.. κυνηγώ στόχους και δεν γουστάρω εμπόδια και παρεμβολές στο δρόμο μου. Τούς στόχους δεν πρέπει να χάσω. Φύγε σου είπα!
Έτσι είπε και χάθηκε με τρομακτικό σαματά φτύνοντας φωτιά και ανάσα καυτή πάνω στο συννεφάκι. Τόσο καυτή που σχεδόν διάλυσε το μικρό.
Γιατί κύριε σιδερένιε άγγελε έκαψες το κορμί μου; Μήπως θα σου έκλεινα τα μάτια και το δρόμο τους στόχους σου να χάσεις; Έτσι σκεφτόταν το συννεφάκι βουρκωμένο, προσπαθώντας τους ατμούς να μαζέψει, το κορμί του να βάλει σε τάξη, να συνεχίσει να ζεί... εκεί στη γωνιά του πάνω στη στροφή του Ουρανού.
Και πάνω που προσπαθούσε τα κομμάτια να ταιριάξει, ένα θρόϊσμα ανάλαφρο, και μια σκοτεινή σκιά αθόρυβα στάθηκε μπροστά του κρύβοντας τον ουρανό...
Μαύρος άρχοντας, παγωμένος και τεράστιος, μαυροντυμένος, αρματωμένος με δρεπάνια και σπαθιά, με μάτια άδεια, με ανάσα βρωμερή... Με φωνή γεμάτη καταχνιά και απόηχους κραυγών του μίλησε׃
Δε μου λές εσύ... Που πήγε ο σιδερένιος άγγελος; Πέρασε τώρα δά από δώ θαρρώ. Λοιπόν πές μου, βιάζομαι να τον προφτάσω! Τις ψυχές που θα κάψει πάω να μαζέψω μην τις προλάβει το φώς... και τις λυτρώσει...
Κ..κ..καλή σου μέρα άρχοντα, ψέλισε το συννεφάκι, γεμάτο φόβο από τα θαύματα που αντίκριζε τούτη τη μέρα.
Πίσω από τους στόχους του έφυγε σαν αστραπή... Μα συγχώρα με άρχοντα... μιά ... μιά ερώτηση να κάνω... Τ...τί είναι στόχοι;
Χα.. Χα..Χα χασκογέλασε ο σκοτεινός άρχοντας κι η ανάσα του πάγωσε το τσουρουφλισμένο σώμα του μικρού σύννεφου...
Στόχοι μικρό μου, είναι ψυχές. Εκείνες που είναι ταγμένες στην ελευθερία και στο φώς... Στόχοι είναι παιδιά που αξιώνουν τη ζωή... Στόχοι είναι σκέψεις επαναστάτριες που αντιστέκονται... Στόχοι είναι όλοι εκείνοι που πιστεύουν κι αγαπούν.
Αρκετά όμως, πες μου κατά που πήγε ο σιδερένιος άγγελος, πρέπει τις ψυχές που θα μακελέψει να βιαστώ να συνάξω...
Το συννεφάκι σκέφτηκε μια στιγμή... Τότε, μια αχτίδα από φώς μπήκε εκείνη τη στιγμή στο άμαθο κι αγνό μυαλουδάκι του. Είδε...
Είδε μες στο μυαλό του το διάβα του σιδερένιου άγγελο...Είδε κόκκινο πολύ, φλόγες, κόκκινο... Είδε ουρλιαχτά και φόβο..., είδε ταείνωση, είδε και φοβήθηκε, είδε και θύμωσε.
Άλλη μια αχτίδα σκέψης το διαπέρασε. Να βοηθήσω...Ένιωσε το κορμί του να γεμίζει ρεύμα... Ο φόβος του κι η μοναξιά του άδειασαν κι έμειναν στη γωνιά λίγο σαστισμένα που δεν είχαν πια καμμιά ψυχή να τυρρανούν.
Χωρίς να τρέμει πιά, έχοντας φως και ρεύμα, τόνο και πνεύμα, έδειξε με μια μικρή λάμψη το δρόμο στον σκοτεινό άρχοντα.. «Καλή σοδειά Κύριε» είπε, « Θα σου δείξω εγώ» σκέφτηκε...
Και καθώς ο άρχοντας βιαστικός απομακρυνόταν σέρνοντας τ΄άρματα και τη βρωμερή του ανάσα, το συννεφάκι ένιωσε να γεμίζει.
Το φώς το γέμιζε. Οι στάλες συνωστίζονταν στο σώμα του. Το χρώμα του άσπρο λαμπρό, γκρίζο θυμωμένο, έπλεκε τις στάλες με συνοχή, με δύναμη. Το συννεφάκι μεγάλωνε, γινόταν συννεφιά. Άρχισε να μοιάζει στη μάνα του τη μπόρα. Μέσα του ένιωθε την κληρονομιά του πατέρα του του κεραυνού, να βλασταίνει, να θεριεύει...
Αντάριασε νοιώθοντας τούτη τη δύναμη που ξυπνούσε μέσα του βγαλμένη από το φως και βγήκε από τη γωνίτσα που δεν το χωρούσε πια.
Προχώρησε λίγο διστακτικά στην αρχή... γνωρίζοντας την καινούργια του φύση. Την ένιωσε, την καλωσόρισε... Και τότε... οι στόχοι...
Οι στόχοι το στοίχιωσαν, το θύμωσαν, το έβαψαν γκρίζο βαθύ δυνατό θυμωμένο. Ένας μικρός κεραυνός του ξέφυγε με ένα μουγκρητό, και πήγε να κάνει παρέα σε μια σκέψη. Τον σιδερένιο άγγελο να σταματήσω. Όχι παιδιά, όχι ψυχές, όχι σκέψεις αγνές... Πρέπει να βιαστώ, να προλάβω, το κακό να σταματήσω.
Άπλωσε το κορμί του θεριεμένο πια, κι ένας αλήτης καλόψυχος βοριάς που έψαχνε κι αυτός να διαλύσει την καταχνιά, το πήρε μαζί του... «έλα...δεν θα πολεμήσεις μόνο σου τούτο το κακό. Εγώ είμαι παλιός και ξέρω από αυτά, τα έχω ξαναζήσει. Έλα και θα σε βοηθήσω...
Ξεκίνησε λοιπόν το συννεφάκι παρέα με τον αλήτη το βοριά, και το μυαλό του γεμάτο ερωτήσεις, που γίνονταν μικροί κεραυνοί καθώς προχωρούσαν. Πήραν το κατόπι του σιδερένιου άγγελου και του άρχοντα του σκοτεινού που διαφέντευε την καταχνιά.
Καθώς διαβαίναν, το συννεφάκι ρωτούσε συνεχώς τον άνεμο τα τι, τα πως, και τα γιατί. Κάθε απάντηση, κάθε μικρή αχτίδα γνώσης που έμπαινε μέσα του το θέριευαν, κι ο άνεμος φυσούσε όλο και πιο δυνατά για να το σπρώχνει, και του ψιθύριζε συνάμα τις απαντήσεις που έψαχνε.
Καθώς προχωρούσαν, ένας άλλος άνεμος μικρούλης, φοβισμένος ξέπνοος, πέρασε δίπλα τους. Η λιγοστή ανάσα του τους έκαψε τα ρουθούνια με την αποφορά της καταχνιάς που κουβαλούσε. Τούς χαιρέτησε θροΐζοντας και βιαστικός κρύφτηκε σε μια μπόρα μήπως και ξεπλυθεί από την βρωμιά.
«Φτάνουμε...», είπε ο αλήτης ο βοριάς, «ετοιμάσου. Σταμάτα να ρωτάς και ξεδιπλώσου, Έλα κι εγώ σε βοηθάω». Έτσι είπε και φύσηξε δυνατά πολύ το σύννεφο ανακατεύοντάς το.
Το συννεφάκι ρίγησε, αναδιπλώθηκε, μεγάλωσε. Όλη η γνώση που του έδωσε ο βοριάς στο δρόμο, γίνηκε ρεύμα και καθώς πλησίαζε την καταχνιά και τον θάνατο, οι κεραυνοί του πήραν δύναμη απ΄ την αγάπη που φυσούσε μέσα του μαζί με τον βοριά.
Το τεράστιο πια σώμα του, με το βαθύ γκρίζο θυμωμένο χρώμα έκρυψε τη μέρα, σκέπασε τον ήλιο, καθώς αντίκρισε την καταχνιά. Ο σύντροφός του ο βοριάς, θυμωμένος κι αυτός, παρέσυρε τα πάντα με το μανιασμένο φύσημά του.
Το συννεφάκι δεν κρατήθηκε άλλο... Τα κομμάτια του πυκνά, δυναμωμένα, χτυπούσαν το ένα στο άλλο και οι κεραυνοί του πήραν να κυνηγούν τον σιδερένιο άγγελο και τον σκοτεινό άρχοντα.
Αυτό είναι. Μπράβο μικρό, δώς τους να καταλάβουν, του φώναξε ο άνεμος και το φύσηξε ακόμη πιό δυνατά.
Την ίδια στιγμή, χοντρές στάλες ξέφυγαν απ΄το κορμί του και ρίχτηκαν με λαχτάρα και μανία πάνω στην καταχνιά και στη φωτιά για να τις διαλύσουν, να τις εξαφανίσουν από το πρόσωπο του κόσμου.
΄Όσο έβρεχε και άστραφτε το συννεφάκι, τόσο πιό δυνατό και μεγάλο γινόταν, τόσο πιό πολλές στάλες γεννιόταν μέσα του, καθώς η ομορφιά της ψυχής του έλαμπε και αναδιπλωνόταν.
Νά΄ταν από μεριά η μπόρα και ο κεραυνός, πόσο θα καμάρωναν για το παιδί τους, που πολεμούσε και κατάστρεφε μονάχο του τόσο μεγάλο κακό, και με τόση χάρη!...
Μέρες πολλές πέρασαν και νύχτιές βιαστικές, δεν ξέρω πόσες να σας πώ... Το συννεφάκι κι ο βοριάς, μαζί, χέρι χέρι, διάλυσαν την καταχνιά, έπνιξαν κι έκαψαν τον σιδερένιο άγγελο και τον θανατερό άρχοντα φοβίσαν κι έδιωξαν.
Κάποτε, όταν πιά είχαν σιγουρευτεί ότι το κακό είχε χαθεί από τον κόσμο το γνωστό, καλμάρισαν. Ο άνεμος φύσηξε τρυφερά και παιχνιδιάρικα το συννεφάκι κι εκείνο ησυχάζοντας και χαμογελώντας του, τίναξε τις τελευταίες βαριές στάλες από το κορμί του που έλαμπε από χαρά.
«Μπράβο μικρό... Μπράβο. Καλά τα κατάφερες. Καλά σε είδα εγώ ότι είσαι άξιο για σπουδαία και μεγάλα έργα. Μπράβο».
Το συννεφάκι τρεμούλιασε μ΄ευχαρίστηση στο δροσερό άγγιγμα του αέρα και είπε «Σ΄ευχαριστώ κυρ΄άνεμε, σ΄ευχαριστώ που ήσουν μαζί μου όλο τούτο τον καιρό. Σ΄ευχαριστώ για όλα. Άν δεν ήσουν εσύ δεν θα κατάφερνα τίποτα.»
Καθώς ευχαριστούσε τον αλήτη το βοριά μια αχτίδα από φως το γαργάλησε χαμογελώντας και του είπε «Αρκετά έπαιξες με τον άνεμο μικρό... Έλα μαζί μου τώρα στο δρόμο του άρχοντά μου του Ήλιου, να γνωρίσεις και τις ομορφιές αυτού του κόσμου. Τώρα που κατάφερες και έδιωξες την καταχνιά, μπορείς να δεις τα πάντα φωτεινά όπως η φύση τά΄ χει πλασμένα, όμορφα και καθαρά. Αυτό το ταξίδι σου αξίζει».
Το συννεφάκι χαμογέλασε ταπεινά, βάφτηκε ρόδινο από την ηλιαχτίδα και κοίταξε προς τον βοριά. «Άντε μικρό, τί κάθεσαι; Φύγε, στο κατόπι του Ήλιου μόνο θαύματα θα συναντήσεις. Μη νοιάζεσαι για μένα, θα ξεκουραστώ για λίγο και πάλι θα σε συναντήσω σε κάποια γωνιά του ουρανού. Πήγαινε λοιπόν τι περιμένεις ; ΄Αν αργήσεις, το μονοπάτι της ηλιαχτίδας θα χαθεί στη δύση και θ΄ απομείνεις πάλι μόνο σου.
Το συννεφάκι χαιρέτησε με μια μικρή υπόκλιση τον άνεμο κι έτσι μικρούλι που ήταν και πάλι, σκαρφάλωσε στη ράχη της ηλιαχτίδας που το περίμενε βιαστική. Ένα βρόχινο δάκρυ χαράς μαζί με ένα ζεστό χαμόγελο αποχαιρετισμού αγγάλιασαν τον άνεμο καθώς το συννεφάκι και η ηλιαχτίδα ξεμάκριναν και έστριψαν σε μια γωνιά του ουρανού, κινώντας να γνωρίσουν τις ομορφιές και τα θαύματα του κόσμου που περίμεναν στο δρόμο του Ήλιου.

Ο μεγάλος καθρέφτης με κεντίδια από γύψο και χρυσομπογιά, εκείνος μονάχα τη συντροφεύει μόλις ξαναντύνεται το κρινολίνο της Νέλλης Χάρμα και μεταμορφώνεται σε πλάσμα ονειρικό· όπως τότε που θριάμβευε στις θεατρικές σκηνές της επαρχίας.

Φιγούρα ανήσυχη, φευγαλέα, περιδιαβαίνει τη νύχτα ανάμεσα στις σκιές σαν υπνοβάτης, κλέβει τα μυαλά των αντρών της πόλης και τα κρατά στην παλάμη της μέχρι την άλλη πανσέληνο.

Κι όταν κλείνει η αυλαία, αναζητά το είδωλό της πίσω από σύννεφα καπνού και του στέλνει φιλιά. Χάρτινα. Το ξέρει, στο τέλος θα επιστρέψει στις λατρεμένες ηρωΐδες που κρύβονται πίσω από τον οβάλ καθρέφτη του μπουντουάρ, μόνη μαζί τους.

Δε θέλει ρεαλισμό. Μόνο τη μαγεία αποζητά και πνίγεται όσο ζει στερημένη ποιήσεως. Πότε Μπλάνς Ντυμπουά και πότε Στέλλα Βιολάντη, πότε Αρκάντινα και πότε Μαργαρίτα Γκωτιέ, πότε Ιουλιέττα και πότε Φυντανάκι. Ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο. Ένα καναρίνι στην ανοιχτή πόρτα του κλουβιού που άλλο δεν πόθησε παρά να δώσει μια και να πετάξει μακριά· ένα ταξίδι στο ανέφικτο.

Κεραυνοί διασχίζουν το σκοτάδι της σκηνής πριν ανοίξει η αυλαία κι ανάψουν προβολείς πολύχρωμοι. Κλείνει τα μάτια ν’ ακούσει τη σιωπή. Ανασαίνει βαθιά, με το διάφραγμα, τα πόδια της μακραίνουν, τα χέρια, ο λαιμός, κι ο ουρανός σαν να χαμήλωσε· η Πούλια εκεί αριστερά χαμήλωσε κι αυτή, ο προβολέας τη σημαδεύει κατάστηθα.

Μια ανάσα μετά, ντυμένη το κοστούμι της μάγισσας, βγαίνει στο φεγγαρόφωτο και με το χρυσό ραβδί, αγέρωχη, σημαδεύει τ’ αστέρια. Τότε στήνει γύρω της κόσμους μακρινούς και μαγικούς, κόσμους του ονείρου.

Πόθος μοναδικός. Να πάρει βαθιά αναπνοή με το διάφραγμα και ν’ αποτολμήσει το τεράστιο άλμα από το μισόφωτο της κουΐντας στη σκηνή. Ένα τόσο δα βηματάκι. Από τη σκιά στον κόσμο της μαγείας. Στο παραμύθι.

Να φύγει, να πετάξει μακριά, αυτό λαχταρά. Μέσα από ρόλους ταξιδεύει στο χρόνο, διατρέχει τις εποχές, δρασκελίζει δεκαετίες, αιώνες. Ντύνεται κοστούμια-ρόλους και τους ζει απόλυτα.

Φθάνει ν’ ανοίξει η αυλαία μετά το τρίτο κουδούνισμα και τότε η σκέψη πως τόσα μάτια την παρακολουθούν, την ταξιδεύει μακριά. Και πια μεταμορφώνεται σε πλάσμα αιθέριο, ονειρικό. Τούτο ήταν που εξήπτε τη φαντασία των θεατών. Και τότε, μια βάρκα γίνεται με λευκό πανί που θαλασσοδέρνεται. Πάντα στην πλατεία καιροφυλακτεί ένας άντρας, η σκοτεινή ματιά του. Μια πολυμελής ορχήστρα την παρασύρει με ήχους μαγικούς, λικνίζεται απαλά στο ρυθμό που γεννά η μαγική κίνηση των χεριών του. Ένας περίεργος μαγνητισμός διαχέεται στην ατμόσφαιρα.

Και ξαφνικά της φαίνεται η σκηνή εξαιρετικά στενάχωρη, να μη χωρά τη φόρτιση που δονεί την πρωταγωνίστρια. Μονάχα η απουσία κοινού λιγάκι την πληγώνει, αλλά το σκοτάδι τη βοηθά να παραμυθιαστεί. Ένα σκοτάδι μωβ, όπως εκείνο που περιβάλλει τα όνειρα.

Aυτό το αστέρι είναι για όλους μας

...δός μου τα χέρια σου να κρατήσω τη ζωή μου.

Σ' όλους τους τοίχους απόψε ντουφεκίζεται η ζωή.

Aνάμεσά μας ρίχναν οι άνθρωποι το μεγάλον ίσκιο τους.

Tί θα απογίνουμε, αγαπημένη;

...μια φέτα ψωμί που δε θα τη μοιραζόμαστε πως να την αγγίξω;

Πως θάνοιγα μια πόρτα όταν δε θάτανε για να σε συναντήσω
πως να διαβώ ενα κατώφλι αφού δε θάναι για να σε βρώ.

Hταν σα νάχε πεθάνει κι η τελευταία ανάμνηση πάνω στη γή.

Που είναι λοιπόν ένα χαμόγελο να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε...

...ένιωσες ξαφνικά ένα χέρι να ψαχουλεύει στο σκοτάδι
και να σφίγγει το δικό σου χέρι.
Kι ηταν σα νάχε γεννηθεί η πρώτη ελπίδα πάνω στη γή.

...έτσι λέει ο Hλίας: "εγώ θα βρώ τον τρόπο να παίζω φυσαρμόνικα"
κι ας τούχουν κόψει και τα δυό του χέρια.

Kι έτσι κάθε βράδι η λάμπα έσβυνε τη μέρα μας.

Kι όταν ήτανε να πεθάνουμε αυτοί μας μίλησαν για τη ζωή.

Tότε κι εμείς μπορέσαμε να πεθάνουμε.

Σ' εύρισκα, αγαπημένη, στο χαμόγελο όλων των αυριανών ανθρώπων.

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου.

Mα και τί να πεί κανείς
όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου
τόσο μεγάλα.

Yστερα έρχόταν η βροχή.
Mα έγραφα σ' όλα μας τα χνωτισμένα τζάμια τ' όνομα σου
κι έτσι είχε ξαστεριά στη κάμαρά μας. Kράταγα τα χέρια σου
κι έτσι είχε πάντοτε η ζωή ουρανό κι εμπιστοσύνη.Tα μαλλιά σου είναι μαύρα όπως μια νύχτα,
στο στόμα σου ανασαίνει ολάκερη η άνοιξη...

Oλα μπορούσανε να γίνουνε στον κόσμο, αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες.

Στην πιό μικρή στιγμή μαζί σου, έζησα όλη τη ζωή.

Hξερες να δίνεσαι, αγάπη μου. Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια αν έχεις ολάκερη δοθεί.

Tο παιδί μας, Mαρία, θα πρέπει να μοιάζει με όλους τους
ανθρώπους
που δικαιώνουν τη ζωή.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε
φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε
φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του
παιδιού μας
φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν ν' αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά...

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα.
Kαι τότε
όλα τα βράδια κι όλα τα τραγούδια
θάναι δικά μας.

Θάθελα να φωνάξω τ' όνομά σου, αγάπη, μ' όλη μου τη δύναμη.
Nα το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πιά να μήν πεθάνει.

Aφού κάθε στιγμή οι άνθρωποι θα μας βρίσκουν
στο ήρεμο ψωμί,
στα δίκαια χέρια,
στην αιώνια ελπίδα,
πως θα μπορούσαμε, αγαπημένη μου,
νάχουμε πεθάνει...

Την καλημέρα μου..

«Λέγει ο Μέρλιν πως ‘στη Βρετανία θα καταφθάσει ο Μέγας Λύκος απ’ το Γουάιτ Λάουντε. Δώδεκα κοφτερά δόντια θε να ‘χει, έξι κάτω κι έξι επάνω. Τόσο διαπεραστική θε να ΄ναι η ματιά του, που πέρα απ’ το Γουάιτ Λάουντε θα κυνηγήσει τη Λεοπάρδαλη, τόσο μεγάλη θα ‘ναι η ανδρεία και η δύναμή του’. Γνωρίζουμε πια πως όλα αυτά ο Μέρλιν τα ‘πε για τον Φούλκε τον γιο του Βάριν, γιατί όλοι θα έπρεπε να έχετε καταλάβει πια πως στον καιρό του Βασιλιά Αρθούρου ονομαζόταν Γουάιτ Λάουντε αυτό που σήμερα ονομάζεται Γουάιτ Τάουν. Σ’ αυτόν τον τόπο υπήρχε το παρεκκλήσι του Σεντ Όστιν, όπου ο Καχούζ, ο γιος της Υβέιν ονειρεύτηκε πως μετέφερε το κηροπήγιο κι ότι συνάντησε εκείνον που τον τραυμάτισε με το μαχαίρι στο πλευρό. Ούρλιαξε τόσο δυνατά στο όνειρο, που σηκώθηκε από τον ύπνο του ο βασιλιάς Αρθούρος. Σαν ξύπνησε ο Καχούζ έβαλε το χέρι στο πλευρό του κι εκεί βρήκε το μαχαίρι που τον τρύπησε. Αυτό μας διηγείται το Γκράαλ, το Βιβλίο του Ιερού Σκεύους. Εκεί ο βασιλιάς Αρθούρος ανέκτησε τη δύναμη και την ανδρεία του, σαν έχασε την ιπποσύνη και την αρετή του. Από αυτή τη χώρα πρόβαλε ο λύκος, όπως είπε ο Μέρλιν ο Σοφός, και τα δώδεκα κοφτερά του δόντια γνωρίσαμε απ’ την ασπίδα του».

Έτσι αναφέρεται στο Η ιστορία του Φουλκ Φιτζ-Βάριν (L'histoire de Foulkes Fitz-Warin), (στο MS. Reg. 12. c. XII., ανατ. Paris, 1840) ο βασιλιάς Αρθούρος, η κεντρική φυσιογνωμία ενός θρύλου που στοίχειωσε ως αρχετυπικός μυθικός πυρήνας την ένωση των μικρών βασιλείων για τη δημιουργία ενός ενιαίου βρετανικού κράτους και το πέρασμα του Χριστιανισμού στις ομιχλώδεις ακτές των αγγλικών νήσων. Η Τράπεζα του Κάμελοτ, το Γκράαλ, ο Ιωσήφ της Αριμαθείας, ο Μέρλιν, οι Περιπέτειες των Ιπποτών, η Αναζήτηση του Δισκοπότηρου είναι επιμέρους αρχετυπικές εικόνες -όπως θα έλεγε ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ- σε έναν ενιαίο μύθο που διακρίνεται για τις ιστορικές του βάσεις. Ο θρύλος ανακατεύεται με την ιστορία για να υπηρετήσει τα εθνικά συμφέροντα της ένωσης των Σαξόνων και των Βρετόνων -του λευκού και του κόκκινου δράκοντα ή του λευκού και του κόκκινου ρόδου- και της επικράτησης του Χριστιανισμού στις βόρειες ακτές της ευρωπαϊκής ηπείρου. Πρόκειται για ένα μαγικο-θρησκευτικό πλέγμα σύμφυτο στη δημιουργία εθνικών μύθων και αρκετά ισχυρό ώστε να επηρεάζει ακόμη και σήμερα τη φαντασία και το ενδιαφέρον των επιγόνων της αγγλοσαξωνικής παράδοσης και όχι μόνον.

Ο Αρθούρος, απ' ό,τι φαίνεται, ήταν ένας ήρωας, που όχι μόνο προσωποποίησε το συλλογικό όνειρο της ενοποιημένης Βρετανίας αλλά αιτιολόγησε και το πέρασμα του Χριστιανισμού -ενός ιδιαίτερου Χριστιανισμού, όμως, που άντλησε τη γραμμή διαδοχής του απευθείας από τη Μαρία τη Μαγδαληνή και τον Ιωάννη τον Βαπτιστή- στα βρετανικά νησιά. Το ενδιαφέρον είναι ότι η μετάβαση από τον παγανισμό στη χριστιανική θρησκεία στα βρετανικά νησιά έγινε πιθανώς με τον πλέον παράδοξο τρόπο από οποιοδήποτε άλλο τόπο στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Στην πραγματικότητα ο Χριστιανισμός και ο παγανισμός συνυπήρξαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα και έδωσαν ένα ιδιαίτερο τόνο ανεξιθρησκείας, ζωντανό ακόμη και σήμερα στις παραδόσεις και τους εορτασμούς της αγγλικανικής εκκλησίας.

Λειβαδίτης Tάσος

O πατέρας φορούσε συνήθως έναν κατιφέ στο πέτο, κι η μητέρα
μια ρόμπα με ζωγραφιστά αρχαία ειδύλλια
κι όταν παίζαμε στην αυλή πατούσαμε μόνο στις άσπρες πλάκες:
έτσι δε βγήκαμε ποτέ απ' τ' όνειρο
η μικρή Άρκτος ερωτοτροπούσε με τον Σεπτέμβριο
ω παιδικότητα: αιωνιότητα αμετάφραστη
κι ο Θεός που απ' τις δακρυσμένες προσευχές των παιδιών που
φοβούνται τη νύχτα
φτιάχνει τις πρώτες γαλάζιες γραμμές της μέρας που στέλνουν
την ελπίδα στους ναυαγούς.

Έχουμε μεταπτυχιακό, αλλά δεν έχουμε μωρό. Έχουμε μωρό, αλλά δεν έχουμε καριέρα. Έχουμε αυτοκίνητο, αλλά δεν έχουμε σπίτι. Έχουμε σπίτι, αλλά δεν έχουμε άντρα... Μη σας φανεί περίεργο, αλλά, σύμφωνα με τους ειδικούς, η φύση της γυναίκας σε σχέση με του άντρα είναι... ανικανοποίητη. Θυμηθείτε την Εύα. Κοτζάμ Παράδεισος κι εκείνη λιγουρεύτηκε το μηλαράκι! Μα γιατί εμείς οι γυναίκες απαιτούμε πάντα περισσότερα απ' όσα ήδη έχουμε; Οι ειδικοί επιβεβαιώνουν ότι πράγματι οι γυναίκες έχουν αυξημένες προσδοκίες σε σχέση με τους άντρες, ακριβώς γιατί η ψυχοσύνθεσή τους είναι περισσότερο πολύπλοκη. Με βάση, μάλιστα, τα στοιχεία από πρόσφατες στατιστικές έρευνες, αποδεικνύεται ότι εκείνες που υποφέρουν περισσότερο από το σύνδρομο των υψηλών προσδοκιών είναι οι γυναίκες που διανύουν τη δεκαετία μεταξύ 30 και 40 χρόνων. Κι αυτό γιατί κοινωνικά απαιτείται από τις γυναίκες σ' αυτήν τη δεκαετία να έχουν εκπληρώσει τον τρίπτυχο στόχο τους: επιτυχημένη καριέρα, γάμο, παιδιά! Το πρόβλημα είναι ότι, αν ένας απ' αυτούς τους στόχους δεν εκπληρωθεί, το συναίσθημα της αποτυχίας επισκιάζει την επιτυχία που αφορά στα υπόλοιπα. Αυτό, όμως, δεν είναι το μόνο πρόβλημα...

Εξαρτημένη... ευτυχία!

Το δεύτερο σημαντικό πρόβλημα όσον αφορά στις προσδοκίες των γυναικών είναι ότι έχουν την τάση να στηρίζουν την ευτυχία τους στους άλλους. Όλοι έχουμε απαιτήσεις από τους ανθρώπους γύρω μας, ιδίως από εκείνους που υποτίθεται ότι παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μας. Ξεκινάμε καινούργια δουλειά και πιστεύουμε ότι οι συνάδελφοι θα μας υποδεχτούν πρόθυμοι να μας γεμίσουν τα κενά. Ερωτευόμαστε και νομίζουμε ότι ο εκλεκτός της καρδιάς μας θα εκπληρώσει όλες μας τις επιθυμίες. Κάνουμε παιδιά και πιστεύουμε ότι εκείνα θα καταφέρουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά μας. Όταν τίποτα απ' όλα αυτά δεν γίνεται, δυσανασχετούμε, θυμώνουμε, απογοητευόμαστε. Όμως, αν το σκεφτούμε, οι προσδοκίες μας είναι άκρως εγωιστικές, αφού αυτό που περιμένουμε από τους άλλους προκύπτει με βάση τις δικές μας προσωπικές επιθυμίες και ανάγκες. Είναι άραγε αυτό υγιές; Οι ειδικοί επιμένουν πως όχι! Επισημαίνουν, μάλιστα, πως οι γυναίκες σε σχέση με τους άντρες έχουν την τάση να απογοητεύονται περισσότερο όταν οι γονείς, οι σύντροφοι, τα παιδιά, οι φίλοι δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες τους, με αποτέλεσμα να είναι πιο επιρρεπείς στην κατάθλιψη. Αν, όμως, η ευτυχία μας εξαρτάται από τα συγκεκριμένα πράγματα που προσδοκούμε από τους άλλους, τότε είναι πραγματικά αδύνατον να γίνουμε ευτυχισμένες. Κι αυτό γιατί ακόμα και τα πιο αγαπημένα πρόσωπα γύρω μας κατά 90% δεν δρουν όπως εμείς θα θέλαμε.

Το κλειδί σ' αυτή την περίπτωση είναι η καλή σχέση με τον εαυτό μας, στον οποίο πρέπει πρωτίστως να βασιζόμαστε για να κατακτήσουμε την ευτυχία. Αυτό σημαίνει ότι οι προσδοκίες μας πρέπει να ξεκινούν από εμάς και να καταλήγουν σε εμάς.

ΜΙΝΙ ΤΕΣΤ ΠΡΟΣΔΟΚΙΩΝ
Τσεκάρετε στα κουτάκια τις δηλώσεις με τις οποίες συμφωνείτε.
• Οι άνθρωποι που μιλούν υπερβολικά αργά για να πουν αυτό που θέλουν με εκνευρίζουν.
• Όταν κάνω ένα ακριβό δώρο ή κάποια χάρη σε μια φίλη, περιμένω να μου το ανταποδώσει ανάλογα.
• Νευριάζω όταν θέλω να φτιάξω τα μαλλιά μου κι ο κομμωτής μου δεν έχει κενό για ραντεβού.
• Απογοητεύομαι όταν δεν αρέσουν στα παιδιά μου τα παιχνίδια που μου άρεσαν εμένα στην ίδια ηλικία.
• Ντρέπομαι να το παραδεχτώ, αλλά δεν μ' αρέσει να νταντεύω τους άλλους.
• Νιώθω θυμό όταν το αφεντικό μου δεν μπορεί να καταλάβει ότι μου αξίζει μια προαγωγή.
• Εκνευρίζομαι όταν οι γονείς μου δεν είναι διατεθειμένοι να με ενισχύσουν οικονομικά όταν έχω ανάγκη.
• Όταν λέω στο σύντροφό μου ότι τον αγαπώ, θέλω να μου πει αμέσως κι αυτός το ίδιο.
• Απογοητεύομαι όταν η φίλη μου δεν είναι διαθέσιμη την ώρα που τη χρειάζομαι.
• «Δεν ικανοποιείσαι με τίποτα»! Αυτή είναι μια έκφραση που οι άλλοι χρησιμοποιούν συχνά για μένα.
• Αν επιλέξατε περισσότερες από 5 δηλώσεις, είναι πολύ πιθανό ότι οι προσδοκίες σας είναι όχι μόνο υπερβολικές, αλλά καταπιέζουν και κουράζουν τους άλλους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να έχετε προσδοκίες. Απλώς χρειάζεται να τις τροποποιήσετε έτσι ώστε να εμπεριέχουν και να συναντούν και τις ανάγκες των άλλων.

Κατεβάστε τον πήχη!
«Προσδοκώ» σημαίνει ελπίζω και περιμένω κάτι καλύτερο απ' αυτό που έχω! Είναι σημαντικό, ωστόσο, να μάθετε να εκτιμάτε αυτά που ήδη έχετε και απολαμβάνετε! Αν οι προσδοκίες σας είναι υπερβολικά υψηλές και δεν ανταποκρίνονται στην υπάρχουσα πραγματικότητα, τότε πολύ πιθανό να είναι μη ρεαλιστικές και άρα απίθανο να πραγματοποιηθούν. Γι' αυτό:
1. Σκεφτείτε θετικά! Αποβάλετε όλες τις αρνητικές σκέψεις που στριφογυρίζουν στο μυαλό σας και σας γεμίζουν ανασφάλειες σχετικά με το αν θα πραγματοποιηθούν οι προσδοκίες σας ή όχι. Εστιάστε στα θετικά στοιχεία (αποκλείεται να μην υπάρχουν), ακόμα και αν μια κατάσταση είναι φαινομενικά δυσάρεστη.
2. Εκτιμήστε τα δώρα της ζωής! Είναι σημαντικό να κατανοήσετε ότι δεν μπορείτε να τα έχετε όλα. Όταν νιώθετε, λοιπόν, απογοητευμένη ή στεναχωρημένη, φτιάξτε στο μυαλό σας μια νοητή λίστα με τρία τουλάχιστον πράγματα για τα οποία είστε πραγματικά ευγνώμων και θεωρείτε τον εαυτό σας τυχερό.
3. Ξεπεράστε τα αρνητικά συναισθήματα. Μάθετε να κρίνετε ποιες καταστάσεις σάς είναι αφόρητες και ποιες σας ενοχλούν λιγότερο. Μην είστε αυστηρές με τους ανθρώπους γύρω σας αλλά κυρίως με τον ίδιο σας τον εαυτό. Να θυμάστε ότι μερικές φορές το μόνο που χρειάζεται είναι να αποδεχτείτε τον εαυτό σας και τους άλλους γι' αυτό που είναι.
4. Επιβραβεύστε τον εαυτό σας. Αν δεν πανηγυρίσετε για το θρίαμβο ή την επιτυχία σας όταν έρχονται, τότε θα σας προσπεράσουν. Μοιραστείτε τη χαρά σας με τα αγαπημένα σας πρόσωπα και θ' ανακαλύψετε έκπληκτη ότι θα διπλασιαστεί!
5. Μην απογοητεύεστε! Θυμηθείτε ότι ακόμη και όταν τα πράγματα δεν είναι ακριβώς όπως τα θέλετε, θα πρέπει να είστε αισιόδοξη, έτσι ώστε να βγείτε νικήτρια στον αγώνα για την επιβίωση! Εξάλλου, δεν είναι κακό να επιθυμείτε κάτι πάρα πολύ! Αρκεί να μη νιώθετε δυστυχισμένη, επειδή δεν το έχετε αποκτήσει... ακόμα!
========================================================

Το παραπάνω κείμενο ''επεσε'' στα μάτια μου και μου ανέβασε την κοιμισμένη μου αδρεναλίνη στα ύψη. Το αντιγράφω εδώ μια και δεν θέλω να ανοίξω ένα τέτοιο θέμα αφου θα παρεκτραπεί, με βεβαιότητα, απο τον στόχο που θέλω να δώσω.

Διαβάστε και θαυμάστε σκεπτόμενοι...
Αν το είχε γράψει ο << Φλώρος Κασσαβέτης >> θα το ''κατανοοούσα'' αλλά απο εκπρόσωπο του φύλου μου ...ε! δεν τραβάει με τίποτα...
και μια και οι αστρικές προβολές, οι μεταβιβάσεις σκέψεων, οι μαγείες ...υποβολές κλπ μου είναι εντελώς άχρηστες στο επίπεδο του νηπιαγωγίου που εκπέμπει το εν λόγω κείμενο, αρχίζω την κριτική και ευχαριστώ την ??? συγγραφέα ...για την διασκέδαση που αθελά της προσφέρει στο νευρικό μου σύστημα...

Ενα 'ενα λοιπόν....

quote:

---

Έχουμε μεταπτυχιακό, αλλά δεν έχουμε μωρό. Έχουμε μωρό, αλλά δεν έχουμε καριέρα. Έχουμε αυτοκίνητο, αλλά δεν έχουμε σπίτι. Έχουμε σπίτι, αλλά δεν έχουμε άντρα... Μη σας φανεί περίεργο, αλλά, σύμφωνα με τους ειδικούς, η φύση της γυναίκας σε σχέση με του άντρα είναι... ανικανοποίητη.

---

Για σενα

ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ

Η Λερναία ύδρα ήταν ένα τέρας με εννιά κεφάλια που ζούσε στους βάλτους μιας παραθαλάσσιας περιοχής κοντά στο Άργος, της Λέρνας, απ' όπου πήρε και το όνομά της.
Το τέρας τρομοκρατούσε όλη την περιοχή, κατέστρεφε τις καλλιέργειες και προτιμούσε για φαγητό τα πρόβατα. Ο Ηρακλής έπρεπε να την αντιμετωπίσει. Πήρε για βοηθό του τον αγαπημένο του ανιψιό Ιόλαο και κίνησε για τη Λέρνα.

Γρήγορα διαπίστωσε ότι η αποστολή του δε θα ήταν καθόλου εύκολη. Μόλις έκοβε ένα κεφάλι της ύδρας στη θέση του φύτρωναν δύο. Παράλληλα η Ήρα δεν είχε καθήσει με σταυρωμένα τα χέρια. Έστειλε βοηθό του τέρατος έναν κάβουρα, ο οποίος παρενοχλούσε τον Ηρακλή, δαγκώνοντάς του το πόδι, κάθε φορά που ο ήρωας επιχειρούσε να κόψει ένα κεφάλι της ύδρας.

Για να αντιμετωπίσει τον πολλαπλασιασμό των κεφαλιών της Λερναίας ύδρας, ο Ηρακλής ενέργησε έξυπνα. Έδωσε έναν αναμμένο δαυλό στον Ιόλαο και του είπε να καίει τις καινούριες κεφαλές και το σημείο όπου έκοβε το κεφάλι. Μ' αυτόν τον τρόπο ο Ηρακλής έκοψε εκτός από τα οχτώ κεφάλια του τέρατος και το τελευταίο κεφάλι, που ήταν το κέντρο της ζωής του και σύμφωνα με το μύθο αθάνατο. Μόλις έκοψε το αθάνατο κεφάλι ο Ηρακλής, το έθαψε και το σκέπασε μ' ένα μεγάλο βράχο για να μην υπάρχει καμιά δυνατότητα ξαναζωντανέματός του. Με τη χολή του τέρατος ο Ηρακλής εμπότισε τα βέλη του κάνοντάς τα δηλητηριώδη.
Παρά το μεγάλο άθλο ο Ευρυσθέας αρνήθηκε να τον αναγνωρίσει ισχυριζόμενος ότι η συμβολή του Ιόλαου ήταν καθοριστική. Ο χρησμός έλεγε ότι έπρεπε μόνος του ο Ηρακλής να επιτελέσει όλους τους άθλους του. Ο ήρωας δικαιολόγησε την παρουσία του ανιψιού του με την εμφάνιση του κάβουρα. Ήταν μια μάχη δύο προς δύο.

Στα διπλοειδή κύτταρα υπάρχουν δύο αλληλόμορφα για μια ορισμένη γενετική θέση, ενώ ένα απλοειδές κύτταρο όπως είναι ένας γαμέτης έχει μόνο ένα. Μερικά όμως γονίδια μπορούν να εμφανίσουν περισσότερα από δύο αλληλόμορφα. για μία γενετική θέση τα οποία ονομάζονται πολλαπλά αλληλόμορφα.
Τα πολλαπλά αλληλόμορφα μπορεί να αλλάξουν τις αναλογίες των νόμων του Mendel επειδή δημιουργούν πολλά είδη φαινοτύπων λόγω των διαφορετικών συνδυασμών που γίνονται.

Επίσης πολλαπλά αλληλόμορφα εμφανίζει και το γονίδιο που ελέγχει τις ομάδες αίματος σύμφωνα με το σύστημα ΑΒΟ .
<<Το Ε ανάμεσα στο Α και στο Β είναι το συνειδητό σοκ που ενεργοποιεί τους παράγοντες και τούς χρόνους ροής και πήξεως>>.

Στην εποχή του Μεσαίωνα, οι άνθρωποι πίστευαν ότι το αίμα που τρέχει μέσα στις φλέβες του απλού λαού ήταν κόκκινο, ενώ αντίθετα, τα μέλη των βασιλικών οικογενειών δεν διέφεραν μόνο για τα κοινωνικά τους προνόμια, αλλά και για τη σπάνια και πολύτιμη απόχρωση του αίματός τους, που ήταν γαλάζια. Για αιώνες ολόκληρους λοιπόν και όσο οι γαλαζοαίματοι βασιλείς παρέμεναν μακριά από τους απλούς πολίτες, ο μύθος της «διαφορετικότητας» έμενε ζωντανός μέσα στις καρδιές των ανθρώπων.

Με το πέρασμα του χρόνου όμως, η επιστήμη άρχισε να πραγματοποιεί αλματώδεις προόδους σιγά-σιγά, η λειτουργία του ανθρώπινου οργανισμού έπαψε να αποτελεί ένα άλυτο μυστήριο. Όλοι πια βεβαιώθηκαν, ότι το αίμα που τρέχει μέσα στις φλέβες μας είναι κόκκινο. Σε όποιο σημείο του πλανήτη κι αν κατοικούμε, σε όποια φυλή κι αν ανήκουμε.


Ο τύπος αίματος «0» θεωρείται ως ο παγκόσμιος δότης, διότι μπορεί να διοχετευτεί σε όλες τις υπόλοιπες ομάδες, ενώ ο τύπος «ΑΒ+» θεωρείται ως ο παγκόσμιος αποδέκτης διότι όσοι το διαθέτουν μπορούν να δεχθούν αίμα από όλες τις άλλες ομάδες αίματος.
Το φαινόμενο των διαφορετικών ομάδων αίματος δεν ισχύει μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα ζώα, μόνο σε αυτή την περίπτωση διαφέρει ο αριθμός των ομάδων, ανάλογα με το είδος του ζώου. Τα σκυλιά, λόγου χάρη, έχουν τέσσερις διαφορετικούς τύπους αίματος, οι γάτες έχουν 11 και οι αγελάδες έχουν 800 διαφορετικούς τύπους αίματος.

Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η ομάδα αίματος επηρεάζει την προσωπικότητα του ατόμου. Ο μύθος, θέλει εκείνους που έχουν αίμα τύπου «Α», να είναι ήρεμοι και συγκαταβατικοί. Ο τύπος «Β» αντιπροσωπεύει άτομα με πηγαίο ενθουσιασμό και δημιουργικότητα. Τα άτομα που διαθέτουν αίμα του τύπου «ΑΒ» συνήθως έχουν έντονο συναισθηματισμό και πνευματικές αναζητήσεις, ενώ τέλος, ο τύπος «0» ταιριάζει σε άτομα με ηγετικές ικανότητες.

Καλημέρα

.

Η είσοδος πρός τα μέσα, είναι συνώνυμη με το πέταγμα πρός τα έξω...αλλιώς δεν γίνεται,
όλα μπορεί να φαίνονται ανάποδα, παράδοξα διαφορετικά ...τα προσωπεία αλλάζουν διαρκώς...
η μόνη σταθερή και βέβαιη, αυτή η λευκόχρυση φωνή που οδηγεί τα χέρια μου, απομακρύνοντας με μια παγερή γλυκύτητα, τούς χρωματιστούς μου δράκους...
επάνω στο πληκτρολόγιο, πίσω απο τα νέφη που ξεθωριάζουν στο μυαλό μου, μακριά απο την ανθρώπινη πλημμύρα...
δραπετεύω απο την ίδια την μαγεία μου...έκπληκτη...συνεχίζεται πάντοτε όταν ξεκινήσει-------------------

prota apo ola thelo na kalosoriso ton eauto mou sto forum ...

minima proto ... megia mou !

kai sinexizo ...

den tha theso titlo stin katathesi psixis (?) pou akolouthi kai (1)zito signomi gia tin sintomia tou katothen minimatos alla eimai ston xoro ergasias kai kato apo arketa megali piesi!

(2) deuteri signomi gia tous latinikous xaraktires ... elpizo na min me aporipsete gia auto ... alla etsi mou aresei ! :P

loipon einai noris... o xronos argos, basanistikos! i sxetikotita se olo tis to megalio! iparxei tropos ? iparxei kopos ? nai ... ola einai dinata se ena kosmo plasmeno apo emena ! o kosmos einai dikos mou ... einai dikos sou ... einai olon!
eimai i teliotita ... eimai to apokorifoma. esi? to pisteueus h mipos imaste to tipote ? ta skoupidia tou simpantos ... to lathos !

irthame gia na figoume - kai na paroume mazi mas k olo to ipolipo!
imaste oi anthropoi! autoi pou estrepsan ta matia tous ekei psila... kai ti idan ? kati tha idan gia na eginan etsi ... kati tha idan gia na allaksan etsi ! kati tha idan gia na apofasisoun na kanoun auta pou kanoun ... kai ti kanoun? kanoun to koina apodekto kalo? ti einai koina apodekto? pos orizete to kalo? giati auto pou theloun oi polli ... auto pou pisteuoun oi polloi ... auto pou tous pisan na pisteuoun autous tous pollous, na einai otnos to sosto?
kai apo tin alli ... mipos telika den einai kan oi polloi ?
kai ego ti kano? esi ti kanis? autos ti kanei? ... ipomoni !
giati? giati den mporis na kaneis kati allo! i mipos perimeneis tin katallili stigmi! na spaseis to mikro kabouki sou ! na niosis anoteros ... na kaneis esi ... auto pou kanan oi alloi!!! mpravo ! ta kataferame pali ! tous eksontosame k autous ! tora imaste to dinatotero zwo!
tora imaste to olo ! tora imaste i eikona! i omoiosi !
alla ksexname apo pou ksekinisame ! giati ftasame k pos ftasame !

an bgis ston pigemo gia tin ithaki ... na euxese na ne makris o dromos ! tous lestrigones kai tous kiklopes min fobithis !
to geniko noima to kseroume oloi ... to exoume- alloi akousi- alloi katalavei - alloi niosi .... to taksidaki metraei re psile(odisea)!!

min bgiazese na ftaseis ... einai kala edo !!! auto to mikro alla apisteuta oreo sapio karabo !!! einai to spiti mou ! den thelo na to bithisete re !

prota apo ola thelo na kalosoriso ton eauto mou sto forum ...

minima proto ... megia mou !

kai sinexizo ...

den tha theso titlo stin katathesi psixis (?) pou akolouthi kai (1)zito signomi gia tin sintomia tou katothen minimatos alla eimai ston xoro ergasias kai kato apo arketa megali piesi!

(2) deuteri signomi gia tous latinikous xaraktires ... elpizo na min me aporipsete gia auto ... alla etsi mou aresei ! :P

loipon einai noris... o xronos argos, basanistikos! i sxetikotita se olo tis to megalio! iparxei tropos ? iparxei kopos ? nai ... ola einai dinata se ena kosmo plasmeno apo emena ! o kosmos einai dikos mou ... einai dikos sou ... einai olon!
eimai i teliotita ... eimai to apokorifoma. esi? to pisteueus h mipos imaste to tipote ? ta skoupidia tou simpantos ... to lathos !

irthame gia na figoume - kai na paroume mazi mas k olo to ipolipo!
imaste oi anthropoi! autoi pou estrepsan ta matia tous ekei psila... kai ti idan ? kati tha idan gia na eginan etsi ... kati tha idan gia na allaksan etsi ! kati tha idan gia na apofasisoun na kanoun auta pou kanoun ... kai ti kanoun? kanoun to koina apodekto kalo? ti einai koina apodekto? pos orizete to kalo? giati auto pou theloun oi polli ... auto pou pisteuoun oi polloi ... auto pou tous pisan na pisteuoun autous tous pollous, na einai otnos to sosto?
kai apo tin alli ... mipos telika den einai kan oi polloi ?
kai ego ti kano? esi ti kanis? autos ti kanei? ... ipomoni !
giati? giati den mporis na kaneis kati allo! i mipos perimeneis tin katallili stigmi! na spaseis to mikro kabouki sou ! na niosis anoteros ... na kaneis esi ... auto pou kanan oi alloi!!! mpravo ! ta kataferame pali ! tous eksontosame k autous ! tora imaste to dinatotero zwo!
tora imaste to olo ! tora imaste i eikona! i omoiosi !
alla ksexname apo pou ksekinisame ! giati ftasame k pos ftasame !

an bgis ston pigemo gia tin ithaki ... na euxese na ne makris o dromos ! tous lestrigones kai tous kiklopes min fobithis !
to geniko noima to kseroume oloi ... to exoume- alloi akousi- alloi katalavei - alloi niosi .... to taksidaki metraei re psile(odisea)!!

min bgiazese na ftaseis ... einai kala edo !!! auto to mikro alla apisteuta oreo sapio karabo !!! einai to spiti mou ! den thelo na to bithisete re !

quote:

---

Θα σε παρακαλούσα να γράφεις με ελληνικούς χαρακτήρες...κλπ κλπ κλπ

---

Εκει δεν εχει πάει κανείς σας του λέω, γελώντας...δεν υπάρχει τέτοιο βουνό...[ τουλάγχιστον στον χάρτη, σκέφτηκα σιωπηλά...]
Θα πάς όμως, οπου θελήσεις αν το πιστέψεις του είπα...ευτυχώς δεν με άκουσε...προτίμησε να κυνηγήσει μια άτυχη περαστική γάτα...

Καλημερούδια

1.Από την στιγμή που η παράκληση είναι εκ της διοικήσεως (:P) μάλλον δεν μπορώ να μην υποκύψω στην τελευταία … οπότε ελληνικοί χαρακτήρες.

2. ευχαριστώ τον φίλο ποδηλάτη για τον ωραίο και αρκετά επιτυχής χαρακτηρισμό… η αλήθεια είναι ότι έχω αρκετά καλή σχέση με εκδηλώσεις που ευφραίνουν τη καρδιά.

3. Λυπάμαι για τα κάκιστα ελληνικά μου αλλά μεγάλωσα στην Γενεύη. Θα προσπαθήσω για το καλύτερο δυνατό. (αφήστε με να γράφω με λατινικούς χαρακτήρες μην κάνω ορθογραφικά λάθη)… πόσο σιχαίνομαι τα κόκκινα στύλο :P

4. τίποτε άλλο … φτάνει τόσο με τις σημαδεμένες

Πάμε πάλι από την αρχή … για σας και πάλι … ευχαριστώ για τον χώρο και το βήμα που μου δίνεται …

Ας συνεχίσω το παραλήρημα . Κατάθεση ψυχής, ε όχι δα … κατάθεση σκέψεων … άνοιγμα του ασυνειδήτου και προσπάθεια προσέγγισης του, ή απλά κενό! Καλημερίζω τον νέο μου ψυχολόγο ή ακόμη χειρότερα ψυχαναλυτή… μα … δεν μιλάμε για ψυχές ! κάτι δεν μου αρέσει στην όλη ιστορία … εσένα? Σου φαίνονται όλα φυσιολογικά? Τι είναι τελικά αυτή η ψυχή … και πως τελικά βασίσανε μια νέα επιστήμη (?) – νομίζω ότι διδάσκεται στην τριτοβάθμια εκπαίδευση- πάνω σε αυτήν.

Έχω βρει το φάρμακο σε ότι σχετίζεται με το παρα-ανα-κατα-δια-μετα –να δεις τι σου χω για μετα…(που λέει και το άσμα).

Πραγματικά … ξέρω τα πάντα για εμένα … ελπίζω να ξέρεις τα πάντα για εσένα και αυτός να ξέρει τα πάντα για αυτόν! (ααα ρε ποδηλάτη τι είσαι τελικά ρε φίλε … ψυχο-τοιούτος … πως με κατάλαβες?) απάτη να είμαι και εγώ ένα κοινωνικό ζώο.
Τα βρήκα τόσο καλά με τον εαυτό μου. Ο κόσμος μου είναι μοναδικός. Ένα κόσμος δίπλα σε πολλούς άλλους, μαζί με τους οποίους απαρτίζουν τον χωρόχρονο… το σύνολο! Αυτοί οι κόσμοι … αλληλεπιδρούν έμμεσα και άμεσα. Αυτό είναι που με κάνει να έχω ανησυχίες, προβληματισμούς … να αγαπώ, να επικοινωνώ, είναι αυτός ο λόγος του όλου συναισθηματικού κατακλυσμού. Μπορώ όμως να αισθανθώ με την διαδικτυακή επικοινωνία ? είναι τελικά ένας παγκόσμιος ιστός που φέρνει τα άτομα σε επαφή? Είναι η όραση τόσο ανεπτυγμένη ώστε να αντικαταστήσει την τελειότητα του όλου?

-> [Σε αυτό το σημείο θα κάνω μια μικρή παρένθεση γιατί κρίνεται απαραίτητη –εσωτερικός φόβος κυρώσεων… (πλάκα κάνω) -το ελληνικό ερωτηματικό πως εμφανίζεται ? (πλάκα δεν κάνω :P )]

Τέλος των πάντων … τι έκφραση και αυτή ! από πού έχει επηρεαστεί η νέα ελληνική και περιλαμβάνει τέτοιες εκφράσεις. Δεν δύναμαι να καταλάβω! Αν μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με την περίπτωση μου ας μου απάντηση…

Αλλά γιατί?

Δίπλα μου ακούω … αν συμβιβαστείς με την μετριότητα, έστω και για λίγο τότε να είσαι σίγουρος ότι αυτήν θα πάρεις !!!
Ο απόλυτος λόγος ενός εγωιστής λέει … έστω για λίγο … καμία εβδομάδα, όχι παραπάνω! Και αν είναι παραπάνω? Τι θα κάνεις τότε?
Νομίζεις ότι μπορείς να παίζεις? Έχεις το δικαίωμα να παίζεις? Μήπως είσαι αυτό που απεχθάνεσαι ? Σκέφτηκες ποτέ τον εαυτό σου στην απέναντι πλευρά? Μήπως σου ταιριάζει καλύτερα?
Γιατί είμαι εδώ από την αρχή του χρόνου … είμαι εδώ από τότε! Προσπαθώ να συνηθίσω αλλά τίποτε δεν έχω καταφέρει.

¨ Εις διπλούν¨ ακούω … και επαυξάνω … το μίσος δεν είναι συναίσθημα? Ή οργή?
Η αγάπη …
Ποιο χρώμα σου αρέσει ? γιατί να υπάρχει απαγορευμένος καρπός ? τι είδα με τον ερχομό του? Τι είχα πριν? Που μας πάει αυτός ο τεχνολογικός μεσαίωνας? Πότε θα αντιδράσω? Ποιος είναι ο εχθρός μου?

Το αόρατο -> ορατό
Με ποια πράξει ολοκληρώνομαι σαν όν … μετά από αυτό τι? Τι άλλο? Τι περιμένετε ω εσείς μεγάλοι και τρανοί …

Θα το αποδεχθείτε γιατί φοβάστε! και το ξέρουν ότι φοβάστε ! γιατί νομίζεται ότι είστε μερικώς ευτυχισμένοι … «εμ κάτι έχω και εγώ, για δες αυτόν τον κακομοίρη, αυτός δεν έχει στον ήλιο μοίρα… ας ξεσηκωθεί αυτός πρώτα και βλέπουμε … και αν τελικά δεν πάει καλά ? τότε τι θα κάνω? Τι θα χάσω?» Μετρήσου βρε … όλοι το κάνουν!

… και τώρα έφτασε ! η ώρα ήρθε! Δεν το νοιώθεις ? τι θα κάνεις ? γιατί θα το ζήσεις! ναι είναι τόσο κοντά! Μήπως έχει ήδη ξεκινήσει? Είσαι τόσο τυχερός που ακόμη έχεις τον χρόνο σου! Ήρθε η ώρα να πάρεις την απόφαση σου! Προλαβαίνεις να το συλλογιστείς λιγάκι … μην χάσεις και αυτήν την ευκαιρία! Άλλη δεν θα έχεις!

Δράση – αντίδραση έχω μάθει με της λιγοστές γνώσεις μου! Εσύ όμως είσαι μονάδα . κινδυνεύεις ή μήπως όχι? Αξίζεις ? που θα καταλήξεις τελικά? Αν είναι να ρθει θε να ρθεί αλλιώς θα προσπεράσει! Α ρε γιαγιά με τα μαγικά σου λόγια! Ναι ναι το βλέπω! Εσύ γιαγιάκα ?

Ευχαριστώ και πάλι … ναι το ξέρω … το βλέπω … το αισθάνομαι !

Ας είναι ο καινούργιος χρόνος όπως πρέπει να είναι σε κάθε έναν μας.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr