Η ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
Από τον Sri Aurobindo
Η ανθρώπινη σκέψη στις γενικότητες του ανθρώπου δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια πρόχειρη και ακατέργαστη αποδοχή ιδεών που δεν έχουν εξετασθεί. Ο νους μας είναι ένας νυσταγμένος ή απρόσεχτος φρουρός που επιτρέπει ό,τι είναι αξιοπρεπώς ντυμένο ή χρησιμοποιεί μια ευλογοφανή εμφάνιση γιανα διέλθει ή μπορεί να μουρμουρίζει συνεχώς για οτιδήποτε που να μοιάζει με κάποιο οικείο σύνθημα. Ειδικά αυτό είναι εμφανές σε αδιόρατα ζητήματα, αυτά που είναι μακριά από τα χειροπιαστά γεγονότα της υλικής μας ζωής και του περιβάλλοντός μας.
Ακόμη και εκείνοι οι άνθρωποι που σκέφτονται προσεχτικά και έξυπνα, σε συνηθισμένα θέματα και εκεί ακόμη που θεωρούν την επαγρύπνηση ως μέσον για να μην γίνει κάποιο λάθος σε νοητικά ή πρακτικά καθήκοντα είναι εν τούτοις ευχαριστημένοι με το πιο απρόσεχτο εμπόδιο όταν εισέλθουν σε θέματα ανώτερα και δυσκολότερα. Εκεί που χρειάζεται η υπερακρίβεια και ο αδιόρατος συλλογισμός, εκεί είναι που γίνονται ανυπόμονοι και αποστρέφονται την κοπιώδη εργασία που απαιτείται. Ο άνθρωπος τα καταφέρνει με λεπτές σκέψεις των απτών πραγμάτων, αλλά να σκεφθεί αδιόρατα για το αδιόρατο είναι δοκιμασία για το χονδροειδές της νοημοσύνης του. Έτσι είμαστε ευχαριστημένοι με το να κάνουμε μια ψηλάφηση πάνω στην αλήθεια, σαν τον ζωγράφο που πέταξε το πινέλο του στην ζωγραφιά του όταν δεν μπόρεσε να έχει το αποτέλεσμα που επιθυμούσε. Εκλαμβάνουμε τη μουντζούρα για την τέλεια μορφή της αλήθειας.
Δεν είναι
έκπληξη επομένως, πως οι άνθρωποι θα έπρεπε να είναι ικανοποιημένοι να σκέφτονται
χοντρικά, ακατέργαστα για ένα θέμα όπως αυτό της μετεμψύχωσης. Αυτοί που την
αποδέχονται, την δέχονται συνήθως ετοιματζίδικη, είτε σαν μια κομματιασμένη
και ξερή θεωρία ή σαν ένα ακατέργαστο δόγμα.
Η ψυχή ξαναγεννιέται σε ένα νέο σώμα, -αυτή η αόριστη και χωρίς έννοια βεβαίωση
είναι γι αυτούς αρκετή. Αλλά τι είναι η ψυχή και τι πιθανώς εννοείται
με την επαναγέννηση της ψυχής; Λοιπόν, σημαίνει μετενσάρκωση.
Η ψυχή ό,τιδήποτε κι αν είναι αυτή, βγήκε από ένα πλαίσιο σάρκας και τώρα μπαίνει σε ένα άλλο πλαίσιο σάρκας. Ακούγεται απλό, ας πούμε, όπως το τζίνι του αραβικού παραμυθιού, να διευρύνεται και μετά να συρρικνώνεται για να μπει μέσα στο μπουκάλι του ή όπως αλλάζουμε μαξιλαροθήκες στο μαξιλάρι. Ή, η ψυχή διαμορφώνει για τον εαυτό της ένα σώμα μέσα την μήτρα της μητέρας του, και μετά το κατοικεί, ή διαφορετικά ας πούμε, βγάζει τη μια σάρκινη ρόμπα και φοράει μια άλλη. ΑΛΛΑ τι είναι αυτό που με αυτό τον τρόπο «αφήνει» το ένα σώμα και «εισέρχεται» σε ένα άλλο; Είναι ένα άλλο, ένα ψυχικό σώμα με αδιόρατο σχήμα, η ψυχή μήπως της αρχέγονης εικόνας, που δεν είναι μεγαλύτερη από τον αντίχειρα του ανθρώπου (όπως μας λένε οι Βέδες), ή είναι κάτι από μόνο του άμορφο και ανεπαίσθητο που ενσαρκώνεται με την αίσθηση του γίγνεσθαι ή λαμβάνει στις αισθήσεις μια απτή μορφή οστών και σάρκας;
Κοινώς, είναι κοινή η αντίληψη πως δεν υπάρχει γέννηση μιας ψυχής καθόλου, αλλά μόνο μια γέννηση ενός νέου σώματος που κατοικείται από την ίδια παλιά μορφή μιας προσωπικότητας απαράλλαχτης από εκείνο που κάποτε άφησε, και είναι τώρα ένα αποβεβλημένο υλικό πλαίσιο. Είναι ο John Robinson που βγήκε από αυτό το πλαίσιο της σάρκας που κάποτε κατοικούσε, είναι ο John Robinson που αύριο ή σε μερικούς αιώνες από τότε θα μετενσαρκωθεί σε ένα νέο σχήμα σάρκας και επαναλαμβάνει την πορεία των γήινων εμπειριών του με ένα άλλο όνομα και σε ένα άλλο περιβάλλον. Ο Αχιλλέας ας πούμε, ξαναγεννιέται σαν Αλέξανδρος, γιος του Φιλίππου, Μακεδόνας, κατακτητής όχι του Έκτορα, αλλά του Δαρείου με πλατύτερο περισκόπιο με τρανότερους προορισμούς, αλλά εξακολουθεί να είναι Αχιλλέας, είναι η ίδια προσωπικότητα που ξαναγεννιέται, μόνο οι σωματικές περιστάσεις είναι διαφορετικές.
Είναι αυτή η επιβίωση της ολόιδιας προσωπικότητας που ελκύει τον Ευρωπαϊκό νου σήμερα για την θεωρία της μετενσάρκωσης. Επειδή αφορά την εξάλειψη ή την εξαφάνιση της προσωπικότητας, αυτής της νοητικής νευρικής και υλικής σύστασης που ονομάζω «εαυτό μου» είναι δύσκολα να το ανεχθούμε για τον άνθρωπο τον γεμάτο ζωή, και είναι η υπόσχεση της επιβίωσης και της υλικής επανεμφάνισης που είναι το μέγα δόλωμα. Το μοναδικό εμπόδιο που στέκεται μπροστά στο δρόμο της αποδοχής μιας τέτοιας θεωρίας είναι η καταφανέστατη μη-επιβίωση της μνήμης. Μνήμη είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, λεει η σημερινή ψυχολογία, και ποιο το όφελος της επιβίωσης της προσωπικότητάς μου, εάν δεν θυμάμαι το παρελθόν, εάν δεν γνωρίζω ότι είμαι το ίδιο πρόσωπο τώρα και πάντοτε; Ποιο το όφελος; Ποια η χαρά;
Οι αρχαίοι Ινδοί διανοούμενοι- και δεν μιλάω για την δημοφιλή πίστη που ήταν αρκετά ακατέργαστη και που δεν ερεύνησε καθόλου αυτό το θέμα- οι παλιοί Βουδδιστές και Βεδδικοί διανοούμενοι επισκόπησαν ολάκερο το πεδίο από μια διαφορετική σκοπιά. Δεν ήταν προσηλωμένοι στην επιβίωση της προσωπικότητας, δεν έδωσαν στην επιβίωση το υψηλό όνομα της αθανασίας, είδαν την προσωπικότητα να είναι αυτό που είναι, μια διαρκώς εναλλασσόμενη σύνθεση. Η επιβίωση μιας απαράλλαχτης προσωπικότητας ήταν για αυτούς μια ανοησία. Πράγματι συνέλαβαν ότι υπάρχει μια συνέχεια, μια διάρκεια και αναζήτησαν να ανακαλύψουν τι προσδιορίζει αυτή την συνέχεια κι αν η αίσθηση της ταυτότητας που εισέρχεται μέσα σε αυτό η ροή, εκείνο το διαρκές, είναι μια ψευδαίσθηση ή μια αντιπροσώπευση ενός γεγονότος, μιας πραγματικής αλήθειας, και εάν είναι αλήθεια, τότε τι θα μπορούσε να ήταν αυτή η αλήθεια.
Ο Βουδδιστής αρνείται οποιαδήποτε πραγματική ταυτότητα. Δεν υπάρχει, μας λεει, ένας εαυτός, ένα πρόσωπο, απλά μια συνεχόμενη ροή ενέργειας σε δράση όπως η συνεχόμενη ροή του ποταμού ή η συνεχόμενη λάμψη της φλόγας. Και είναι αυτή η ροή είναι εκείνο το το διαρκές που δημιουργεί στο μυαλό μας την ψευδή αίσθηση της ταυτότητας. Δεν είμαι τώρα το ίδιο πρόσωπο που ήμουν πέρυσι ή και πριν μια στιγμή ακόμη, τίποτε περισσότερο από εκείνη τη ροή του νερού που ρέει συνεχώς, είναι η επιμονή της ροής στο ίδιο κανάλι που συντηρεί την απατηλή εμφάνιση της ταυτότητας. Ολοφάνερα, λοιπόν, δεν υπάρχει ψυχή που μετενσαρκώνεται αλλά μόνο το Καρμα που επιμένει να ρέει αδιάκοπα σε ένα, προφανώς, ασταμάτητο κανάλι. Είναι το Κάρμα που μετενσαρκώνεται, το Κάρμα δημιουργεί τη μορφή μιας, διαρκώς, επαναλαμβανόμενης νοημοσύνης και σάρκινων σωμάτων που είναι όπως μπορούμε να υποθέσουμε το αποτέλεσμα αυτής της επαναλαμβανόμενης σύστασης ιδεών και συναισθημάτων που ονομάζω «εαυτό». Η ταυτότητα «Εγώ» δεν υπάρχει, ποτέ δεν υπήρξε, ποτέ δεν θα υπάρξει. Πρακτικά εφ’ όσον το λάθος της προσωπικότητας θα επιμένει, αυτό δεν θα κάνει μεγάλη διαφορά και μπορώ να πω με την γλώσσα της άγνοιας πως ξαναγεννιέμαι σε ένα νέο σώμα. Πρακτικά πρέπει να προχωρήσω από αυτή τη λανθασμένη αντίληψη. Αλλά υπάρχει το σπουδαίο σημείο που κέρδισα πως είναι όλα ένα λάθος και ένα λάθος που είναι δυνατόν να σταματήσει. Η σύνθεση μπορεί να διακοπεί για τα καλά χωρίς νέες μορφές, η φλόγα μπορεί να σβήσει, το κανάλι, που ονόμαζε τον εαυτό του ποτάμι, να καταστραφεί. Κα τότε δεν υπάρχει ανυπαρξία, αλλά ένα σταμάτημα, υπάρχει η απελευθέρωση του λάθους από το ίδιο το λάθος.
Ο Βεδδιστής βγάζει ένα διαφορετικό συμπέρασμα, παραδέχεται ένα απαράλλαχτο, έναν εαυτό, μια επίμονη αμετάβλητη πραγματικότητα,- αλλά κάτι άλλο από την προσωπικότητά μου, κάτι άλλο από αυτή τη σύνθεση που ονομάζω εαυτό. Στο Κάθα Ουπανισάντ η ερώτηση εγείρεται με ένα πολύ διδακτικό τρόπο, πολύ αντίθετο του ζητήματος που μας απασχολεί.
Ο Nachiketas, εστάλη από τον πατέρα του στο βασίλειο του Θανάτου, ρωτάει τον Yama τον κυβερνήτη του Κάτω Κόσμου έτσι: "Για τον άνθρωπο που έφυγε, που πέθανε, μερικοί λένε πως υπάρχει και άλλοι λένε πως δεν υπάρχει πια. Ποιο είναι σωστό; Ποιά η αλήθεια της μεγάλης διόδου;" Τέτοια είναι η μορφή της ερώτησης και με πρώτη ματιά φαίνεται απλά πως εγείρει το πρόβλημα της αθανασίας με την ευρωπαϊκή αίσθηση του κόσμου, την επιβίωση της ολοίδιας προσωπικότητας. Αλλά δεν είναι αυτό που ρωτάει ο Nachiketas. Ήδη είχε λάβει τα δύο από τα τρία δώρα που του πρόσφερε ο Yama, την γνώση της ιερής Φλόγας με την οποία ο άνθρωπος ξεπερνάει την πείνα και δίψα, αφήνει την λύπη και τον φόβο πίσω του και κατοικεί στον ουρανό, με ασφάλεια, χαρούμενος. Την αθανασία με αυτή την έννοια την έχει ως δεδομένη αφού ήδη στέκεται στους μακρινούς κόσμους, σίγουρα θα ξέρει.
Για τη Ψυχή ερωτά που εμπλέκεται βαθιά στο λεπτό πρόβλημα, για την οποία ο Yama βεβαιώνει πως και οι ίδιοι οι θεοί συζητούν από παλιά, δεν εύκολο να γνωρίζουμε, επειδή είναι αδιόρατος ο νόμος της, κάτι όμως επιβιώνει που φαίνεται να είναι το ίδιο πρόσωπο, που κατεβαίνει στη κόλαση, που ανεβαίνει στον παράδεισο που επιστρέφει στη γη με νέο σώμα, αλλά είναι αλήθεια το ίδιο πρόσωπο που επιβιώνει έτσι; Μπορούμε αλήθεια να πούμε για τον άνθρωπο «υπάρχει ακόμη» ή πρέπει μάλλον να πούμε «Αυτό που λέμε ‘αυτός’ δεν υπάρχει πια;» Ο Yama επίσης στην απάντησή του δεν μιλάει καθόλου για την επιβίωση του θανάτου, και μόνο μας δίνει μια ή δύο γραμμές με μια γυμνή περιγραφή για αυτή την διαρκή επαναγέννηση που όλοι οι σοβαροί φιλόσοφοι παραδέχτηκαν σαν μια αναγνωρισμένη αλήθεια. Μιλάει για τον Εαυτό, τον πραγματικό Άνθρωπο, τον Κύριο όλων αυτών των επαναλαμβανομένων εμφανίσεων, που χωρίς την Γνώση αυτού του Εαυτού η επιβίωση της προσωπικότητας δεν είναι αιώνια ζωή αλλά ένα αδιάκοπο πέρασμα από τον θάνατο στον θάνατο. Εκείνος μόνο που πηγαίνει πέραν της προσωπικότητας στο αληθινό Άτομο γίνεται Αθάνατος. Μέχρι τότε ο άνθρωπος φαίνεται τω όντι να γεννιέται πάλι και πάλι από την ενέργεια της γνώσης του και των έργων του, το όνομα διαδέχεται το όνομα, η μορφή δίνει τόπο στην μορφή, αλλά δεν υπάρχει αθανασία.
Τέτοια είναι λοιπόν η πραγματική ερώτηση που τίθεται και απαντιέται τόσο διαφορετικά από τους Βουδιστές και τις Βέδες. Υπάρχει μια αδιάκοπη μετασχημάτιση προσωπικοτήτων σε νέα σώματα αλλά αυτή η προσωπικότητα είναι μια μεταβλητή νοητική δημιουργία. Ο Αχιλλέας δεν ξαναγεννήθηκε σαν Αλέξανδρος, αλλά η ροή της ενέργειας μέσα από τα έργα της, δημιούργησε το προς στιγμήν, μεταβαλλόμενο νου και σώμα του Αχιλλέα και δημιούργησε το προς στιγμήν, μεταβαλλόμενο νου και σώμα του Αλεξάνδρου. Η αρχαία Βεδάντα είπε ακόμη πως υπάρχει κάτι πέραν αυτής της ενέργειας σε κίνηση, ο Κύριος αυτής της ενέργειας, ένας που την αναγκάζει να δημιουργήσει για Αυτόν νέα ονόματα και μορφές, και πως αυτό είναι ο Εαυτός, ο Άνθρωπος, το Αληθινό Πρόσωπο. Το "εγώ" είναι μόνο η διεστραμένη του εικόνα που καθρεπτίζεται στο ρυάκι της ενσωματωμένης νοημοσύνης.
Είναι λοιπόν ο Εαυτός που ενσαρκώνεται και ξανα-ενσαρκώνεται; Ομως ο Εαυτός είναι άφθαρτος, αμετάβλητος, αγέννητος, δεν πεθαίνει. Ο Εαυτός δεν γεννιέται και δεν υπάρχει στο σώμα, μάλλον το σώμα γεννιέται και υπάρχει στον Εαυτό. Επειδή ο Εαυτός είναι ένας παντού, σε όλα τα σώματα, λέμε, αλλά, αλήθεια, δεν είναι περιορισμένος και κλεισμένος σε διαφορετικά σώματα αλλά μόνον στην περίπτωση του αιθέρα που τα απαρτίζει όλα, φαίνεται να σχηματίζεται σε διαφορετικά αντικείμενα και είναι μέσα τους. Μάλλον όλα αυτά τα σώματα είναι μέσα στον Εαυτό, αλλά και αυτός ο συλλογισμός είναι επινόημα της χωρο-ιδέας και μάλλον αυτά τα σώματα είναι σύμβολα και φιγούρες των εαυτών τους και δημιουργήθηκαν από την δική τους συνείδηση. Επί πλέον, αυτό που ονομάζομε ατομική ψυχή, είναι μεγαλύτερη από το σώμα, πιο αδιόρατη και επομένως δεν περιορίζεται με το χονδροειδές του σώματος. Στον θάνατο δεν αφήνει τη μορφή του, αλλά την βγάζει, ώστε η μεγάλη αναχωρούσα Ψυχή να μπορέσει να πει σε αυτόν τον θάνατο τα δυναμικά λόγια: «Έφτυσα το σώμα μου!»
Τι είναι λοιπόν αυτό που αισθανόμαστε να καταλαμβάνει το σάρκινό μας πλαίσιο; Τι σημαίνει ότι η Ψυχή αποσύρεται από το σώμα όταν αφήνει αυτό το μεροληπτικό υλικό ρούχο που την περιέβαλλε, αλλά είναι όμως κομμάτι από τα μέλη της; Τίνος εντολή είναι να δώσει αυτό το βίαιο σφίξιμο, αυτή τη γοργή πάλη, τον πόνο του χωρισμού, που δημιουργεί η αίσθηση του σφοδρού διαζυγίου; Η απάντηση δεν θα μας βοηθήσει και πολύ. Είναι το αδιόρατο ή το υλικό πλαίσιο που είναι δεμένο στο σώμα με τα κορδόνια της καρδιάς, δεμένο με τα σχοινιά της ζωτικής ενέργειας, της ενέργειας των νεύρων που έχουν υφανθεί μέσα σε κάθε σάρκινη ίνα; Αυτό, ο Κύριος του σώματος είναι που το αποσύρει με αποτέλεσμα το σφοδρό απότομο κόψιμο ή το γοργό ή αργό χαλάρωμα των χορδών της ζωής, η έξοδος της ενέργειας που συνδέει, να αποτελούν την οδύνη του θανάτου και της δυσκολίας του.
Ας αλλάξουμε τότε τη μορφή της ερώτησης και να ρωτήσουμε μάλλον τί είναι αυτό που καθρεπτίζει και αποδέχεται την μεταβλητή προσωπικότητα, αφού ο Εαυτός είναι αμετάβλητος; Πραγματικά, έχουμε ένα αμετάβλητο Εαυτό, ένα αληθινό Πρόσωπο, έναν Κύριο αυτής της εσαεί μεταβαλλομένης προσωπικότητας που ξαναπαίρνει τα εσαεί μεταβαλλόμενα σώματα, αλλά ο αληθινός Εαυτός γνωρίζει τον εαυτό του πάντα και γνωρίζει επίσης πως είναι πέραν της μεταβλητότητας, παρατηρεί και χαίρεται, αλλά δεν λαμβάνει μέρος. Και με τί πράγμα χαίρεται τις αλλαγές και τις αισθάνεται σαν δικές του, ακόμη κι αν ξέρει πως είναι ανεπηρέαστος από αυτές; Το μυαλό και το εγώ δεν είναι παρά τα υποδεέστερα εργαλεία, θα πρέπει να υπάρχει κάτι πιο ουσιαστικό σχήμα του εαυτού του που ο Αληθνός Άνθρωπος βάζει μποροστά του και πίσω από τις αλλαγές για να υποβαστάσει και καθρεπτίσει αυτά χωρίς στην πραγματικότητα να μεταβληθεί από αυτές. Αυτή η ουσιαστική μορφή φαίνεται να είναι στον άνθρωπο το νοητικό όν, ή το νοητικό πρόσωπο που τα Ουπανισάντ μίλησαν ως τον νοητικό αρχηγό της ζωής και του σώματος. Και είναι αυτό που συντηρεί το εγώ σαν λειτουργία στο μυαλό και δίνει την ικανότητα σε μας να έχομε την χειροπιαστή αντίληψη της διαρκούς ταυτότητας στον Χρόνο σε αντίθεση με την άχρονη ταυτότητα του Εαυτού.
Η μεταβλητή προσωπικότητα δεν είναι αυτό το νοητικό πρόσωπο, αλλά είναι σύνθεση των διαφόρων υλικών της Φύσης, ένας σχηματισμός, και δεν είναι Ψυχή. Εν τούτοις είναι μια πολύ πολύπλοκη σύνθεση με πολλές επιστρώσεις, υπάρχει το στρώμα του φυσικού, του νευρικού, του νοητικού, και ακόμη ένα τελικό στρώμα υπερδιανοητικής προσωπικότητας, και μεταξύ αυτών στρωμάτων υπάρχουν στρώματα μεταξύ στρωμάτων. Η ανάλυση των διαδοχικών στρωμμάτων της γής ένα εύκολο σχετικά θέμα αν συγκριθεί με την ανάλυση αυτής της υπέροχης δημιουργίας που ονομάζομε προσωπικότητα.
Το νοητικό ον καθώς επαναλαμβάνει την φυσική ζωή, σχηματίζει μια νέα προσωπικότητα για την νέα της γήινη ύπαρξη, παίρνει υλικά απο το κοινό υλικό, παίρνει ζωικό υλικό, νοητικό υλικό όλα από τον υλικό κόσμο, και στην διάρκεια της γήινης ζωής του διαρκώς απορροφάει νέα υλικα, πετάει αυτό που χρησιμοποίησε, αλλάζει το σωματικό, νευρικο, και τους νοητικούς ιστούς. Αλλα αυτή είναι μόνο η επιφανειακή εργασία, πίσω της βρίσκεται το θεμελιώδες της προηγούμενης εμπειρίας που κρατούσε στην σάρκινη μνήμη του έτσι που η επιπόλαιη συνείδηση να μην ενοχληθεί ή να μην μπλεχτεί με το συνειδησιακό βάρος του παρελθόντος αλλά να συγκεντρωθεί στην τωρινή εργασία του. Επί πλέον αυτό το θεμελιώδες της προηγούμενης εμπειρίας είναι η στρωμνή της προσωπικότητας, και είναι κάτι περισσότερο απο αυτό. Είναι το πραγματικό μας χρεώγραφο με το οποίο μπορούμε πάντα να κάνουμε ανάληψη ακόμη και όταν είμαστε χώρια από το τωρινό επιπόλαιο εμπόριο και το περιβάλλον του. Αυτό το εμπόριο προσθέτει στα κέρδη μας, τροποποιεί το θεμέλιο για την επόμενη ύπαρξη.
Ακόμη περισσότερο, όλα αυτά, επαναλαμβάνω, είναι η επιφάνεια. Είναι ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μας που ζει και δρα μέσα στις ενέργειες της γήινης μας ύπαρξης. Καθώς πίσω από το υλικό σύμπαν υπάρχουν κόσμοι- των οποίων ο δικός μας είναι το τελευταίο αποτέλεσμα, ετσι και μέσα μας υπάρχουν κόσμοι της αυτούπαρξής μας που εκπέμπει αυτή την εξωτερική μορφή της ύπαρξής μας. Το υπο-συνείδητο και το υπερ-συνείδητο είναι ωκεανοί από τους οποίους, και προς τους οποίους αυτό το ποτάμι ρέει.
Επομένως το να μιλάμε για τους εαυτούς σαν ψυχή που μετενσαρκώνεται είναι να δώσουμε ένα, ολοσχερώς, πολύ απλό παρουσιαστικό στο θαύμα της ύπαρξής μας, του δίνει επίσης μια φόρμουλα πολυ έτοιμη και χοντροειδή για την μαγεία του μέγα Μάγου. Δεν υπάρχει μια προσδιορισμένη ψυχική οντότητα να μπαίνει σε ένα πλαίσιο σάρκας, υπάρχει μια μετεμψύχωση, μια εμψύχωση, μια ξαναγέννηση μιας νέας ψυχικής προσωπικότητας καθώς και μια γέννηση ενός νέου σώματος. Και πίσω από όλα αυτά είναι το Πρόσωπο, το αμετάβλητο Ον, ο Κύριος που χειρίζεται αυτό το πολύπλοκο υλικό, ο Τεχνίτης αυτού του θαυμαστού έργου.
Αυτή είναι η αρχή από
όπου πρέπει να προχωρήσουμε για να μελετήσουμε το πρόβλημα της ξαναγέννησης.
Να θεωρούμε τους εαυτούς σαν την άλφα ή δείνα προσωπικότητα μπαίνοντας σε
ένα νέο πλαίσιο σάρκας σημαίνει να σκοντάφτουμε πάνω στην άγνοια, σημαίνει
να βεβαιώσουμε το λάθος του σάρκινου νου και των αισθήσεων. Το σώμα είναι
απλά μια ευκολία, η προσωπικότητα είναι ένας διαρκής σχηματισμός που για την
εξέλιξή της, η δράση και η εμπειρία είναι τα εργαλεία της, ΑΛΛΑ ο Εαυτός που
με τη θέληση και για στον οποίον ανήκει η ευδαιμονία, υπάρχει, ο Εαυτός είναι
κάτι άλλο από το σώμα, κάτι άλλο από τη δράση και τη εμπειρία, κάτι άλλο απο
την προσωπικότητα που εξελίσσονται. Το να τον αγνοούμε είναι σαν να αγνοούμε
ολάκερο το μυστικό της ύπαρξής μας.
Σχόλιο του Esoterica.gr:
Ευχαριστούμε την φίλη μας Κάθυ από την Αυστραλία για την μετάφρασή του άρθρου
_-= ESOTERICA.gr Forums - Ομάδες Συζήτησης & Έρευνας =-_
Στείλτε τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις στο arthra@esoterica.gr