Αυτες τις Αγιες μερες σκοτωθηκαν 111 ανθρωποι απο πτωση αεροπλανου στο Μπενιν,191 ανθρωποι σκοτωθηκαν
απο εκρηξη αεριου στην Κινα και πανω απο 10000 απο σεισμο στο Ιραν και καθε μερα θρηνουμε νεκρους
στην Μεση Ανατολη και στην Ασια.Τωρα πλησιαζει το νεο ετος ,να δουμε τι αλλες δυστυχιες και πονο θα φερει
στην ανθρωποτητα.

Αυτος ειναι λοιπον ο κοσμος,ενας κοσμος βαμμενος στο αιμα.Η κολαση
ειναι εδω στην Γη.Κατα τα αλλα για την Εκκλησια και τους παπαδες γινονται καθημερινα θαυματα που
επιβεβαιωνουν την αγαπη το Θεου.Υπομονη στους νεκρους ερχεται η δευτερα παρουσια.Λυπαμαι αλλα
εκφραζω αυτα που νιωθω,θλιψη και αγανακτηση.Δεν μπορω να ευχηθω καλο το νεο ετος διοτι δεν πιστευω
οτι θα ειναι καλο.Πολλοι μιλανε για συντελεια του κοσμου και οτι θα ερθει το 2012 διοτι αυτο δειχνουν τα σημαδια των
καιρων(σεισμοι,καταστροφες,φαινομενο θερμοκηπιου κ.λ.π) και μετα θα ερθει ο Χρυσος αιωνας.Μα καλα δεν βλεπουν
καποιοι οτι ανεκαθεν απο την αρχαιοτητα μεχρι σημερα κυριαρχουσε το κακο στην Γη.Σεισμοι ,Ηφαιστιακες εκρηξεις,πολεμοι,ατυχηματα παντα γινοντουσαν.Δεν γινανε τοσες καταστροφες και θανατοι εκατομμυριων ανθρωπων και αιωνες πριν;
Πως μπορουν καποιοι να μιλανε για θαυματα οταν βλεπουμε καθημερινα σωρους απο νεκρους και συγγενεις να θρηνουν;
Πως μπορουμε οταν καποιος σωζεται να λεμε οτι τον βοηθησε ο Θεος της αγαπης και οταν καποιος πεθαινει να λεμε οπως καποιοι
γελοιοι μοναχοι του Αγιου Ορους οτι τον εγκατελειψε ο φυλακας Αγγελος του.Λυπαμαι αλλα εγω εκφραζομαι οπως νιωθω.

Κατα τα αλλα το κακο στον κοσμο οφειλεται στο προπατορικο αμαρτημα συμφωνα με καποιους.Ελεος και
τι φταινε ολοι οι σημερινοι ανθρωποι αν καποιος Αδαμ εκανε το αμαρτημα;

Θα αναφερω κατι που ειδα σε εφημεριδα και πραγματικα ποσο δικιο εχει:
"O Χριστος γεννιεται καθε χρονο αλλα ο ανθρωπος σταυρωνεται καθε μερα.Ο φτωχος ανθρωπος."

quote:

---

Συζήτηση είναι αυτή τώρα;;; Πες μας, ανθρωπέ μου, τί σε εκφράζει εσένα... Διαφορετικά, άνοιξε ένα δικό σου τόπικ και βάλε όλη την ιστοσελίδα μέσα... κι άμα σου απαντήσει κάποιος, να δω τί θα πεις.

---

Edited by - VIKING on 28/12/2003 20:06:23

Με συγχωρείς, αγαπητέ VIKING,

αλλά είναι σαφώς δύσκολο πρακτικά να απαντήσει κάποιος σε ένα τόσο μακροσκελές κείμενο.

Θα μπορούσες να είχες βάλει το λινκ. Όποιος ενδιαφέρεται θα το διαβάσει και θα σχολιάσει. Περιττεύει η αντιγραφή.

Τόση εμμονή μ' αυτή την ιστοσελίδα; Ντε και καλά πρέπει να σχολιάσουμε την Ομάδα Ορθοδόξων Ερευνητών λες και πρόκειται για καμία φοβερή μελέτη;

Αν σε προβληματίζει κάτι συγκεκριμένα στο κείμενο αυτό, μπορείς να παραθέσεις το σχετικό απόσπασμα και να λάβεις γνώμες. Όχι όλο το κεφάλαιο...

{και συνεχίζω}

quote:

---

Αυτες τις Αγιες μερες σκοτωθηκαν 111 ανθρωποι απο πτωση αεροπλανου στο Μπενιν

---

Edited by - Zadok on 04/01/2004 21:16:37

ΠΟΥ βρήκανε στην "Παλαιά Διαθήκη" τον ορισμό του προπατορικού αμαρτήματος?

ΠΟΥ εντοπίσανε στην "Παλαιά Διαθήκη" το ότι μεταφέρεται η αμαρτία ΣΤΑ ΤΕΚΝΑ?

ΠΟΙΕΣ είναι οι σχετικές αναφορές της "Καινής Διαθήκης"?

ΣΤΟΙΧΕΙΑ περιμένω να δω απο τους φίλους οπαδούς του δόγματος αλλά...γιόκ!

Φιλη zadok δουλευες σε αεροπορικη εταιρια,Κοιτα να δεις συμπτωση.
Ξερεις εγω ηθελα να γινω πιλοτος και ακομα θελω αλλα ειναι
εξαιρετικα δυσκολο.Αμα γινω ποτε ελα μαζι σου μου να
κανουμε το γυρω του κοσμου με ενα αεροπλανο,χε χε.

quote:

---

Αν δεν έπεφταν αεροπλάνα, δε θα φτιάχναμε καλύτερα και δε θα εφευρίσκαμε σωστικό υλικό. Κι εγώ λυπάμαι που πεθαίνουν άνθρωποι, αλλά ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Λέει κάτι αυτό;
Έχω ζήσει επικίνδυνες καταστάσεις και ξέρω πολύ καλά τί θα πει να σώζεσαι χάρις στην ετοιμότητά σου, την εκπαίδευση και την ψυχραιμία σου και μαζί μ' εσένα να σώζεις κι άλλους...

---

είμαι σίγουρη ότι αν θέλεις πολύ κάτι (π.χ. να γίνεις πιλότος), θα βρεις τον τρόπο να το πραγματοποιήσεις, όσο δύσκολο κι αν είναι.

Θα περιμένω να με πας βόλτα...

quote:

---

Αρα λοιπον βλεπω μια αδικια.Δηλαδη το προβλημα δεν ειναι το οτι υπαρχει ο θανατος αλλα η αδικια ας το πουμε της φυσης.Και
να σου πω και κατι αλλο φιλη μου,τι μπορουνε να κανουμε οι φτωχοι λαοι για να
προστατευθουνε απο τους σεισμους;Εσυ τι πιστευεις οτι οι σεισμοι και
γενικα οι φυσικες καταστροφες που δεν οφειλονται στον ανθρωπο
εχουν καποιο νοημα;

---

Edited by - Zadok on 04/01/2004 21:17:21

ΑΓΑΠΗΤΈ Schwabe,

Ξέρεις ότι οι τοποθετήσεις σου ουσιαστικά με βρίσκουν σύμφωνο.

Όμως επέτρεψε μου να σου πω πως πιστεύω ότι είσαι σε λάθος δρόμο.

Η απάτη του Χριστιανισμού είναι δεδομένη.

Αυτό το έχεις αποδείξει στον εαυτό σου όπως και εγώ στον δικό μου.

Τύπους σαν τον THGI προσπαθείς να αλλάξεις;

Μην κάνεις ότι κάνουν και πρεσβεύουν αυτοί που κατηγορείς.

Φανατισμό προσηλυτισμό κτλ.

Ο THGI πείθει κανέναν; Χάνεις το δίκιο σου.

Μήπως πρέπει να αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι για το πιο πραγματικά ήταν το προπατορικό αμάρτημα;

Για το ποια ή τι ήταν η κιβωτός;

Ένταξη αυτοί λένε ψέματα. Συμφωνώ απόλυτα.

Το ποια ήταν η πραγματική αλήθεια που κουκούλωσε ο χριστιανισμός δεν σε ενδιαφέρει;

Μην στέκεσαι σε αυτούς. Προχώρα...

Ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις.

Πραγματικά μιλάω καλοπροαίρετα γιατί είσαι άνθρωπος με δυνατότητες

και νομίζω ότι τις περιορίζεις.

Ελπίζω να μην προσπεράσεις έτσι το μήνυμα μου.

Ξαναδιάβασε το.

Δεν έχει νόημα να μου απαντήσεις.

Αν θέλεις κάντο.

Και πάλι φίλοι.

ουυυυ...

μη με παρεξηγήσεις, αλλά είμαστε κι εμείς εδώ!

quote:

---

Μήπως πρέπει να αρχίσεις να ενδιαφέρεσαι για το πιο πραγματικά ήταν το προπατορικό αμάρτημα;

Για το ποια ή τι ήταν η κιβωτός;

---

Edited by - Zadok on 04/01/2004 21:18:08

Προσωπικά πιστεύω ότι όλα αυτά που συζητάμε
είναι πραγματικά γεγονότα.

Υπήρξε το προπατορικό αμάρτημα , η κιβωτός και όλα τα άλλα.

Τις ίδιες αναφορές με τις Χριστιανικές (εβραϊκή μυθολογία)

συναντάμε και στην ελληνική μυθολογία
με τον Δευκαλίωνα και την Πύρρα αντί του Νώε
και τον προμηθέα και την φωτιά αντί του μήλου και του όφις,

συναντάμε και στην Σουμερική μυθολογία
με τον ΕΝ.ΚΙ. να βοηθά τους ανθρώπους
να εξελιχτούν και στο τέλος να τους σώζει από τον κατακλυσμό,

συναντάμε σε όλες τις μυθολογικές αναφορές ανά τον κόσμο.

Γι αυτό προσωπικά πιστεύω ότι είναι λάθος να εστιάζουμε στον Χριστιανισμό
και στην απάτη των ιερατείων του , όπου είναι δεδομένη

και είναι λάθος να λέμε ότι οι Χριστιανοί δεν τα λένε καλά αλλά καλά τα λένε
οι Έλληνες ή οι Σουμέριοι,

αφού τελικά η πραγματική αλήθεια είναι μία και μόνο μία και όχι πολλές.

Πρέπει να μας ενδιαφέρει η αποκάλυψη αυτής της αλήθειας
και του τι πραγματικά συνέβη.

Στην επικάλυψη των πραγματικών γεγονότων , σημαντικό ρόλο παίζουν
οι σύγχρονες θρησκείες , Χριστιανισμός , Μωαμεθανισμός κτλ...

αλλά αυτό πιστεύω ότι είναι στους περισσότερους μας (forums esoterica) πλέον γνωστό.

Γι αυτό λεω ότι πρέπει να προχωρήσουμε...

ουυυυ...

«συναντάμε σε όλες τις μυθολογικές αναφορές ανά τον κόσμο.
Γι αυτό προσωπικά πιστεύω ότι είναι λάθος να εστιάζουμε στον Χριστιανισμό
και στην απάτη των ιερατείων του , όπου είναι δεδομένη
και είναι λάθος να λέμε ότι οι Χριστιανοί δεν τα λένε καλά αλλά καλά τα λένε
οι Έλληνες ή οι Σουμέριοι,
αφού τελικά η πραγματική αλήθεια είναι μία και μόνο μία και όχι πολλές.
Πρέπει να μας ενδιαφέρει η αποκάλυψη αυτής της αλήθειας
και του τι πραγματικά συνέβη.»

Η απάτη φίλε μου είναι όντως δεδομένη, άχσετα αν πολλοί για διάφορους λόγους δέν θέλουνε να το παραδεχθούνε, αλλά επέτρεψε μου να πω ότι αυτό που προσπαθώ να αναδείξω είναι κάτι λίγο διαφορετικό.

Κόπτονται κάθε λίγο και λιγάκι ότι δηθεν ερμηνεύουνε τις προφητείες της Π.Δ. διότι δίχως αυτό το υπόστρωμα ΔΕΝ ΕΧΟΥΝΕ ΚΑΝ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΟΥΝΕ!

Να που όμως ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ «ΕΡΜΗΝΕΥΟΥΝΕ» ΔΕΝ ΑΛΗΘΕΥΕΙ.

Ακόμα περιμένω να μου υποδείξουνε ΠΟΥ στην Π.Δ. προκύπτει η έννοια της αμαρτίας που «πέφτει στα τέκνα», αλλά και γενικότερα της αμαρτίας των πρωτόπλαστων.

Επίσης περιμένω να δω ΠΟΥ στην Κ.Δ. υπάρχουνε οι σχετικοί σχολιασμοί που να δένουνε με την Π.Δ.

Αϊντε να δούμε τώρα που’σκασαν μύτη ξανά οι «γνώστες» του είδους...

Όπως: βάση ΠΟΙΟΥ ΕΔΑΦΙΟΥ της Π.Δ. προκύπτει ότι αμαρτία γονέων βαραίνει τα τέκνα?

ΠΟΥ στην Κ.Δ. υπάρχουνε οι σχετικές παρατηρήσεις ωστε να δικαιολογηθεί η όλη παραφιλολογία?

ΑΪντε να δούμε ΜΠΑΣ και σκάσει μύτη κανένας απο τους λαλίστατους κατα τα άλλα....

σου έχω απαντήσει σχετικά και σε άλλο μου topic, όπου και πάλι προσπάθησες με τα copy-paste απο τις γνωστές σκοταδιστικές πηγές σας να ρίξεις το επίπεδο της συζήτησης στα μέτρα του μαγαζιού σας: δηλαδή στην παπαγαλία των όσων σας δίνουνε για μάσημα!

Αν έχεις να υποδείξεις κάτι ΚΑΝΤΟ! Αν έχεις να σχολιάσεις κάτι απο τα όσα ΨΕΥΔΩΣ ΙΣΧΥΡΙΧΕΣΤΕ και παραπλανάτε τον κοσμάκη ΝΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ.

Δώσε μας λοιπόν ΕΝΑ, μόνο ΕΝΑ, σημείο της Πεντατεύχου των Εβραίων που εξυμνείτε γοερά νυχθημερόν, που να μιλάει περι των όσων ξεφουρνίζετε στο "ποίμνιο" σας. Αϊντε ντε!!

Χίλιοι "Απολογητές" και να μαζευτείτε, χίλιοι σκοταδιστές και να συσκεφτείτε, ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΦΙΛΤΑΤΕ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΕΝΕ! Και χώνεψε καλά αυτό που σου λέω.

Βλέπεις, ο ΝΟΘΟΣ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ" ΤΟΥ ΠΑΥΛΙΣΜΟΥ που σας φόρτωσαν οι ΕΥΦΥΕΣΤΑΤΟΙ Φαρισαίοι, σάς ακολουθεί ΚΑΤΑ ΠΟΔΑΣ.

Shalom!

Μου φαίνεται όμως ότι το ποστ του λείπει τελείως, ε;

quote:

---

Αν κατάλαβα καλά, κι εδώ χτύπησε ο ιός ΔΑΒΙΔ...

Μου φαίνεται όμως ότι το ποστ του λείπει τελείως, ε;

---

Καιόμενη βάτος είναι αυτή... ότι θέλει κάνει!

... 36 ολόκληρα αντίγραφα του εαυτού του πρόλαβε και αναπαρήγαγε ο "δαιμόνιος" αυτός Ιός μέχρι να αντιμετωπιστεί από το ειδικό "fanatical-exterminator" αντι-ιικό!

quote:

---

poet:
"Αν χτύπησε λέει ... σε οκτώ σημεία ταυτόχρονα ..."

... 36 ολόκληρα αντίγραφα του εαυτού του πρόλαβε και αναπαρήγαγε ο "δαιμόνιος" αυτός Ιός μέχρι να αντιμετωπιστεί από το ειδικό "fanatical-exterminator" αντι-ιικό!

-------------------------
"Ζήτησε από τη γη, τον
αέρα και από το νερό, τα
μυστικά που κρατούν για
σένα"
-------------------------

---

http://www.bydesignwebsights.com/ellashistory
Η πραγματική Ελληνική ιστορία

ΚΑΛΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΟΛΟΓΙΑ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΗ - ΛΟΓΙΚΗ ΣΚΕΨΗ, ΔΙΧΩΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΚΑΙ ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ.

Η ΦΡΑΣΗ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΜΕ "ΤΡΑΒΗΞΕ" ΗΤΑΝ Η ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ ΠΛΩΤΙΝΟΥ :

Η βαθύτερη αιτία είναι, όμως, ότι ο άνθρωπος «έπεσε» στην ύλη διότι όντας θεϊκός στην φύση δεν μπορούσε να φροντίζει τα όντα της γης κι έτσι πήρε υλικό «χιτώνα» για να εκτελέσει το πεπρωμένο του στην γη. Η φροντίδα αυτή δεν έχει να κάνει με την Βιβλική προτροπή για εκμετάλλευση των φυτών και των ζώων αλλά με μία φροντίδα που προϋποθέτει την αγάπη και τον σεβασμό στα κατώτερα βασίλεια.

ΤΟ ΒΡΙΣΚΩ "ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΟ" ΝΑ ΠΩ... ΙΣΩΣ... ΘΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΩ ΚΑΙ ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΩ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΕΡΜΗΤΙΚΑ...

Επίσης με τα γήινα όντα μην φαντάζεσαι μόνο τα ζώα, ή τα φυτά αλλά και τους 4 "υλικούς χιτώνες" που χρησιμοποιεί (φυσικό, ζωτικό, συναισθηματικό, νοητικό σώμα). Πρώτιστα πρέπει να φροντίσει για αυτούς τους υλικούς φορείς του έτσι ώστε να τους εξαγνίσει και να τους δώσει μια ανώτερη ποιότητα δόνησης.

Ο Πλάτωνας στον Τίμαιο το λέει με άλλον πιο συμβολικό τρόπο. Λέει ότι ο άνθρωπος ως Ψυχή πρέπει να υποτάξει στην φορά του "Ταυτού" (τον Θεϊκό Ρυθμό και Δόνηση), τα 4 Στοιχεία (το "Έτερο", τον Ρυθμό της Ύλης) τα οποία απαρτίζουν την Σωματική του Φύση (Γη, Νερό, Αέρας, Φωτιά). Αφού πραγματώσει αυτό, μόνο και μόνο τότε, η Ψυχή, θα απελευθερωθεί και θα επιστρέψει στο "σπίτι" της, που είναι κάποιο άστρο.

Δεν νομίζω ότι ο Πλάτωνας λέει κάτι πολύ διαφορετικό από τα Ερμητικά Κείμενα. Το θέμα είναι βέβαια εάν αυτό μπορεί να χαρακτηριστεί ως "Αμάρτημα" και ακόμη περισσότερο γιατί ο Θεός να ορίζει τέτοιο επώδυνο καθήκον για τα Τέκνα του. Τι θέλει να επιτύχει; Υπάρχουν πολλές απόψεις και θεωρίες για αυτό αλλά νομίζω ότι θα ξεφύγουμε από το θέμα.

quote:

---

Επίσης με τα γήινα όντα μην φαντάζεσαι μόνο τα ζώα, ή τα φυτά αλλά και τους 4 "υλικούς χιτώνες" που χρησιμοποιεί (φυσικό, ζωτικό, συναισθηματικό, νοητικό σώμα). Πρώτιστα πρέπει να φροντίσει για αυτούς τους υλικούς φορείς του έτσι ώστε να τους εξαγνίσει και να τους δώσει μια ανώτερη ποιότητα δόνησης.

---

Πως θα σας φαινόταν, αν σας έλεγαν ότι ο Θεός, ο Αυτογέννητος, ο Αυτοδύναμος, ο Παντοκράτωρ, ο Παντογνώστης, κ.α., από τα πλαίσια της ανθρώπινης πλευράς του, αλλά και ίσως εν γένει, εξελισσεται ΚΑΙ αυτός και δεν αποτελεί την ΑΠΟΛΥΤΗ σταθερά που όλοι είμαστε ΣΙΓΟΥΡΟΙ (ή τουλάχιστο νομίζω πως είμαστε σίγουροι) ότι κατέχει ?

Προσοχή ! Με το παραπάνω δεν αναιρώ την Θεική μορφή ! Δεν μειώνω το ΟΛΟΝ Της. Όμως, δεν μου φαίνεται και απίθανη αυτή η ίσως ακραία σκέψη. Ίσως θα μπορούσε να είναι και πιο ολοκληρωμένη η Θεϊκή μορφή μέσω της αυτο-εξέλιξης. Τότε χάνει το Ολον έ ? Ισως να το επιτυγχάνει μέ τις διαφορετικές εξελίξεις των επιμέρους "όλων". Κάτι σαν πυραμίδα δηλαδή (network). Πω πω πολύ φαντασία δούλεψε...

Διότι αν υπάρχει τέτοια περίπτωση, ίσως να εξηγούνταν κάποια ερωτήματα.

Απλές υποθέσεις κάνω, στα πλαίσια του ταξιδού μου και της διευρεύνησης.

Η Αρχή της Αναλογίας, μας λέει ότι "Όπως επάνω, έτσι και κάτω" και για αυτό όπως λέει ο Πλωτίνος, σοφία είναι να γνωρίσεις κάτι μέσα από κάποιο άλλο. Μελετώντας τον Μακρόκοσμο γνωρίζουμε τον Μικρόκοσμο και αντίστροφα.

Έτσι συμπάσχουμε και συνεξελισσόμαστε μαζί με τον Θεό-Δημιουργό αναζητώντας την χαμένη μας Ταυτότητα.

Αμαρτία είναι η Άγνοια της Αλήθειας. Είναι το Σφάλμα, η Ψευδαίσθηση της αδυναμίας μας, η Αυταπάτη, το να πιστέψουμε ότι είμαστε μικροί, θνητοί και τιποτένιοι. Ο πραγματικός Βασιλιάς είναι ένα υιοθετημένο χωριατόπουλο που αγνοεί τήν καταγωγή του. Κάποια στιγμή αναγνωρίζει την φύση του, βγάζει το Εξκάλιμπερ από τον Βράχο και ανακτά ως Άνακτας τις κρυμμένες του δυνάμεις.

Δείτε τον Χριστό στον Πειρασμό στην Έρημο. "Γέγραπται" απαντάει δύο φορές στον Άρχοντα του Κόσμου. Η Πίστη του, η παντελής Έλλειψη Αμφί-βολίας για την Θεία του Φύση, η Βεβαιότητά του για τον Νόμο, αποδεικνύει την Ολοκλήρωσή του και όχι η αγωνία του να κάνει την Πέτρα, ψωμί.

Δείτε τον Βούδδα. Αφήνει τα πλούτη του, αναζητά το φάρμακο της Αθανασίας που επουλώνει τον πόνο, την φθορά και τον θάνατο και όταν ανακαλύπτει ότι στα Άκρα δεν υπάρχει Αλήθεια, αποφασίζει να κάτσει κάτω από ένα Δένδρο και να μην σηκωθεί παρά μόνο όταν ανακαλύψει την Αλήθεια. Αυτή του η ακλόνητη Πίστη και Αυταπάρνηση τον οδηγεί στην Φώτιση και όταν φωτίζεται ανακαλύπτει αμέσως ότι όλα τα όντα δίπλα του είναι φωτισμένα αλλά το αγνοούν. Αυτή είναι η Αμαρτία.

Δείτε το Σωκράτη, καταδικαζόμενο στην Αθήνα. Πηγαίνει προς τον θάνατο έχοντας την Πίστη, όπως λέει στην Απολογία του ότι "κανένας χειρότερος δεν μπορεί να κάνει κακό σε κανένα καλύτερό του" και άρα ο θάνατος στο οποίον καταδικάζεται αποκλείεται να είναι για κακό του. Έτσι αντιμετωπίζει την Αμαρτία, την Ψευδαίσθηση, τον Φόβο στον Θάνατο.

Η Δύναμή μας δεν είναι η Κοσμική Εξουσία. Εκεί το Κακό υπερτερεί. Η Δύναμή μας είναι η Αγνότητά μας, η Αυταπάρνησή μας, η Σιγουριά ότι είμαστε σε Αποστολή και ότι, αν και είμαστε μικροί και αδύναμοι, είναι καλύτερα να πεθάνουμε αγωνιζόμενοι για το Καλό Όλων, απαρνούμενοι το προσωπικό όφελος, όπως ο Φρόντο, από το Δακτυλίδι του Πειρασμού, του Εγωισμού και την Αλαζονείας και έτσι να λιώσουμε, να διαλύσουμε, να σπάσουμε αυτό το Δακτυλίδι, τον Τροχό της Σαμσάρα, επιστρέφοντάς το από εκεί που ήρθε, ανακαλύπτοντας την Πηγή της Αδυναμίας και της Άγνοιάς μας. Και έτσι ο αριθμός 10 (τα δάκτυλα του Φρόντο), ο αριθμός της Τελείωσης, θα γίνει 9 (ένα εν-νέο) και μια νέα Άνοιξη θα ξαναρχίσει.

quote:

---

Εγώ πάντως απλά να επαναλάβω ότι, αν και το έχω γράψει αρκετές φορές, ακόμα περιμένω απο τους επαϊοντες της χριστολογίας ΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ!

---

Μια απόπειρα να δοθεί απάντηση σε αυτήν την απορία είναι όλα όσα διαλαμβάνονται στη συνέχεια. Η θέση την οποία προτείνουμε προς σκέψη και συζήτηση για μιαν ορθόδοξη θεολογική θεώρηση της φιλανθρωπίας έχει ως εξής. Η φιλανθρωπία του χριστιανισμού είναι συνέχεια και συνέπεια της θεανθρωπίας της εκκλησίας. Το γεγονός Χριστός θεμελιώνει την εκκλησία και συνιστά τον χριστιανισμό. Ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος: “ο λόγος σαρξ εγένετο”. Πρόκειται για την πρώτη και τελευταία, την μοναδική “εφάπαξ” περίπτωση ενότητας θείου και ανθρωπίνου. Ο Θεάνθρωπος Χριστός είναι η ενότητα της θεότητας και της ανθρωπότητας, το μόνον καινόν υπό τον ήλιον, το καινότατον πάντων μυστήριον” κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.

Θεανθρωπία σημαίνει χριστοκεντρικότητα, δηλαδή την πλήρη, τέλεια ακατάλυτη, ακατάληπτη, μοναδική και ανεπανάληπτη ένωση των διεστώτων οντοτήτων, που είναι η θεότητα και η ανθρωπότητα. Όπως ακριβώς ο Θεός γίνεται άνθρωπος και κοινωνεί το θείο με το ανθρώπινο διαμέσου του Θεανθρώπου Χριστού, κατά τρόπο ανάλογο ο χριστιανός άνθρωπός κοινωνεί του πάθους κάθε συνανθρώπου του έτσι ώστε η εκκλησιαστική φιλανθρωπία να αποτελεί έμπρακτη εφαρμογή και συγκεκριμένη ενσάρκωση της θεανθρωπίας. Ο Χριστός είναι κατά την ορθόδοξη υμνολογία “ο υπέρ ημών παθών και συμπαθών”, γι’ αυτό ο χριστιανός μιμείται το πάθος και την συμπάθεια του Φιλανθρώπου Θεανθρώπου.

Απομένει να διευκρινισθεί θεολογικά η ορθόδοξη θεώρηση της φιλανθρωπίας. Προς τούτο είναι απαραίτητο να προβούμε σε μιαν ευσύνοπτη συγκριτική διερεύνηση της θεανθρωπίας στις άλλες θρησκείες, ή μάλλον της απουσίας θεανθρωπίας εκτός χριστιανισμού. Έτσι στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε μια κριτική επισκόπηση της εκκλησίας έναντι του θρησκευτικού και του κοσμικού φιλανθρωπισμού ώστε να ολοκληρώσουμε την διερεύνησή μας.

Η σχέση του ανθρώπου με το θείο ονομάζεται θρησκεία (λατ. Religio). H λατινική λέξη που χρησιμοποιείται σε όλες τις δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες για να δηλωθεί το θρησκευτικό φαινόμενο “religio” σημαίνει “δεσμός”, “ενότητα”, “σύνδεση”, “ένωση” και ετυμολογείται από τα ρήματα relegere και religare σύμφωνα με τον Κικέρωνα (Nat. deor. 2,28) και τον Αυγουστίνο (Retract. 1.23). Ακόμα και ο ελληνικός όρος “θρησκεία” που ετυμολογείται μάλλον από το ρήμα “θρώσκω” (“αναβαίνω”) δηλώνει ανάταση, αναφορά, ανάβαση από κάτω προς τα άνω, αναφορικότητα , τάση συσχέτισης ανομοίων όντων.

Σε κάθε περίπτωση η θρησκεία είναι η σχέση θείου – ανθρωπίνου, υπερφυσικού- φυσικού, υπερεμπειρικού- εμπειρικού, υπερβατικού- ενδοκοσμικού, πνευματικού- υλικού, ψυχικού- φυσικού, ατομικού – κοινωνικού, ανθρωπίνου – κοσμικού κ.λ.π. Η θρησκεία ενώνει τον άνθρωπο με το Θεό, ενοποιεί θείο- ανθρώπινο- κοσμικό, ενίζει τα όντα και με αυτόν τον τρόπο αποβαίνει συνώνυμο της ενότητας, ταυτόσημη με την ενοποίηση και έμβλημα της ένωσης.

Η θρησκεία ενώνει τον άνθρωπο με το θείο κυρίως, και μόνον κατά περίπτωση με τον Θεό, τον έναν και μοναδικό του μονοθεϊσμού. Στα πολυθεϊστικά θρησκεύματα ισχύει το απρόσωπο ουδέτερο θείο με τις πολυπρόσωπες εκφάνσεις του (θεοί, θεές, θεότητες, πάνθεον). Πρόκειται για το υπερεμπειρικό, υπερφυσικό, υπέρλογο και υπερβατικό στοιχείο της πραγματικότητας, το άλλως Άλλο (das ganz Andere), που εκλαμβάνεται ως απρόσωπο, ουδέτερο ον σε πληθυντικό αριθμό (πολυθεϊσμός) ή ως προσωπικό, αρσενικό ον σε ενικό αριθμό (μονοθεϊσμός). Παρόλο που κάθε θρήσκευμα ποικίλλει στην εκδοχή του θείου, ωστόσο αποκλείεται η ύπαρξη θρησκείας χωρίς την θεμελιώδη παραδοχή του θείου. Ο θεϊσμός είναι καταστατική έννοια της θρησκείας.

Για την ύπαρξη θρησκείας απαιτούνται οπωσδήποτε δυο τουλάχιστον όροι: το θείο και το ανθρώπινο. Όπως δεν υφίσταται θρησκεία χωρίς θείο, έτσι δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει χωρίς τον άνθρωπο, ο οποίος αναγνωρίζει το θείο, πιστεύει σε αυτό και επιδίδεται στη λατρεία του. Ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, αλλά και η θρησκεία με την σειρά της κάνει τον άνθρωπο. Η σχέση θρησκείας και ανθρώπου είναι αμφίδρομη και αμφίπλευρη, χωρίς ποτέ να καταντά μονόπλευρη και μονοσήμαντη. Σε κάθε περίπτωση πάντως η θρησκεία είναι η συνισταμένη που ορίζεται από δυο συνιστώσες, το θείο και το ανθρώπινο στοιχείο.

Δυο μορφές θρησκείας είναι ο πολυθεϊσμός και ο μονοθεϊσμός. Όταν το θείο εκλαμβάνεται με τρόπο πληθυντικό (θεοί, θεές, πάνθεον), τότε συγκροτείται η πολυθεϊστική θρησκεία. Όταν το θείο πιστεύεται σε ενικό αριθμό και ονομάζεται ο Θεός, ο Ένας και Μοναδικός, τότε γίνεται λόγος για την μονοθεϊστική θρησκεία. Ο πολυθεϊσμός περιλαμβάνει τα πρωτογονικά “φυσικά” θρησκεύματα, το ελληνορωμαϊκό πάνθεο, τις ασιατικές θρησκείες (ινδουισμός, βουδισμός, τζαϊνισμός, κομφουκιανισμός, ταοϊσμός, ζεν, σίντο κ.λ.π.) που καλύπτουν ολόκληρη την οικουμένη υφήλιο γη.

Ο μονοθεϊσμός είναι πολύ περιορισμένος χωροχρονικά και πληθυσμιακά, αφού περιλαμβάνει τρεις ιστορικές θρησκείες, τον ιουδαϊσμό, τον χριστιανισμό και το Ισλάμ. Κοιτίδα του μονοθεϊσμού είναι η Μέση Ανατολή που εκτείνεται από τη Μεσόγειο μέχρι τη Μεσοποταμία και αρδεύεται από δύο ποτάμιες αρτηρίες, τον Νείλο και τον Ιορδάνη, διακόπτοντας έτσι την έρημο που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Παρά τους πολυποίκιλους περιορισμούς του ο μονοθεϊσμός γνωρίζει απρόσμενη διάδοση και απροσδόκητη ακμή μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας, εξαιτίας της κεντρικής ιδέας του που είναι η πίστη στην ιστορία.

ΙΙ. Χριστιανοί θεολόγοι αλλά και θρησκειολόγοι ολκής, όπως ο Μιρτσέα Ελιάντε εκπροσωπούν την άποψη ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά εκκλησία, που έχει στοιχεία θρησκευτικότητας, χωρίς όμως ποτέ να ταυτίζεται ολοκληρωτικά και δίχως να εξαντλείται αποκλειστικά στο θρησκευτικό φαινόμενο. Η οριοθετική γραμμή μεταξύ εκκλησίας και θρησκείας εντοπίζεται στον θεανθρωπισμό, δηλαδή στην ύπαρξη του Ιησού Χριστού, τέλειου Θεού και τέλειου ανθρώπου, κατά την ορθόδοξη χριστιανική πίστη, που είναι Θεάνθρωπος, Υιός και Λόγος του Θεού Πατρός.

Ενώ όλες οι θρησκείες είναι θεϊστικές και θεοκεντρικές, δηλαδή βασίζονται στην ύπαρξη του θείου, ο χριστιανισμός είναι θεανθρώπινος, αφού θεμελιώνεται στον Χριστό, δηλαδή στον Θεάνθρωπο κι όχι απλώς στον Θεό ούτε βεβαίως μόνο στον άνθρωπο. Η ταυτότητα της χριστιανικής εκκλησίας είναι ο θεανθρωπισμός κι όχι ο θεϊσμός ούτε βέβαια ο ανθρωπισμός. Αν η θρησκεία ταυτίζεται με τον θεϊσμό και ο κόσμος εξισώνεται με τον ανθρωπισμό, τότε η εκκλησία εντοπίζεται στον θεανθρωπισμό κι έτσι αποτελεί τον τρίτο τρόπο συσχέτισης του ανθρώπου με το θείο: θρησκεία- θεϊσμός, κόσμος – ανθρωπισμός, εκκλησία – θεανθρωπισμός.

Η θρησκεία είναι θεοκεντρική, ο κόσμος είναι ανθρωποκεντρικός και η εκκλησία είναι χριστοκεντρική. Άλλωστε χριστιανισμός είναι η “θρησκεία” του Χριστού, δηλαδή η εκκλησία του θεανθρωπισμού που διακρίνεται καισαρικά από τον θεϊσμό κάθε θρησκείας και τον ανθρωπισμό του κόσμου.

Η σχέση εκκλησίας – θρησκείας οριοθετείται με πολλούς τρόπους. Ο Α. Σμέμαν σημείωνε : “Χριστιανισμός ωστόσο σημαίνει στο βάθος το τέλος κάθε θρησκείας . . . Πραγματικά σε κανένα μέρος της Καινής Διαθήκης δεν παρουσιάζεται ο Χριστιανισμός ως λατρεία ή ως θρησκεία. Η θρησκεία χρειάζεται εκεί όπου υπάρχει ένα τείχος διαχωριστικό ανάμεσα στο Θεό και στον άνθρωπο. Μα ο Χριστός που είναι και Θεός και άνθρωπος γκρέμισε το τείχος ανάμεσα στον άνθρωπο και στο Θεό. Ο Χριστός εγκαινίασε μια νέα ζωή και όχι μια νέα θρησκεία” (1970,28-29).

Ο ρουμανικής καταγωγής πανεπιστημιακός καθηγητής θρησκειολογίας στην Σορβόννη και στο Σικάγο Μιρτσέα Ελιάντε τόνιζε: “ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία . . .ο χριστιανός δεν ζει πια εντός του κόσμου αλλά εντός της ιστορίας” (1965,11). Σε εξαιρετικά εμπεριστατωμένες αναλύσεις του ο Ελιάντε που δικαίως θεωρείται ότι είναι ο παγκοσμίως μεγαλύτερος θρησκειολόγος στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα διευκρίνιζε τις απόψεις του με τον ακόλουθο τρόπο: “Ο χριστιανισμός προχωρεί ακόμα περισσότερο στην αξιολόγηση του ιστορικού χρόνου. Αφού ο Θεός ενσαρκώνεται, αναλαμβάνει μιαν ανθρώπινη ύπαρξη ιστορικά προσδιορισμένη, η ιστορία αποκτά την δυνατότητα του εξαγιασμού . . . Η ιστορία αποκαλύπτεται ως μια νέα διάσταση της παρουσίας του Θεού εντός του κόσμου” (1965,96-97).

Χριστιανισμός είναι η κοινότητα όλων όσων πιστεύουν ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος (Ματθ. 16,16). Για πρώτη φορά στην Αντιόχεια επονομάσθηκαν “χριστιανοί” (Πραξ. 11, 26) οι πιστοί στον Ιησού Χριστό. Αργότερα πολιτογραφήθηκε η προσωνυμία “χριστιανισμός” ως συλλογική ονομασία της κοινότητας των πιστών του Χριστού ως συνώνυμο του προσφυέστερου όρου “εκκλησία” που συναντάται περίπου 80 φορές στην Καινή Διαθήκη και δηλώνει την σύναξη των πιστών σε ορισμένο τόπο για την τέλεση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας. Ο χριστιανισμός είναι εκκλησία, δηλαδή συσσωμάτωση των πιστών με τον Ιησού Χριστό που λαμβάνει χώρα στην τέλεση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας, το οποίο ονομάζεται επίσης “θεία κοινωνία” προς δήλωση το θεμελιώδους χαρακτήρα της, που είναι η επι- κοινωνία θείου και ανθρωπίνου μέσα στο πλαίσιο της κοινωνίας των χριστιανών μεταξύ τους.

Ο χριστιανισμός δεν είναι ατομικός, αλλά κοινωνικός, τόσο σε οριζόντια διάσταση (άνθρωπος- συνάνθρωπος) όσο και σε κατακόρυφη διάσταση (Θεός- άνθρωπος) με την διαμεσολάβηση του Θεανθρώπου Χριστού. Το πρώτιστο χαρακτηριστικό γνώρισμα του χριστιανισμού που συρράπτεται αμεσότατα με το όνομα και το γεγονός Χριστός είναι το θεανθρώπινο ή το θεανδρικό στοιχείο, όπως επίσης συνηθίζεται να λέγεται αλλιώς.

Ο χριστιανισμός είναι “θεανθρωπισμός” : πρόκειται για την πίστη και την βίωση του Χριστού που είναι το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός του Πατρός, ο Λόγος του Θεού, ο Θεάνθρωπος, δηλαδή τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Η θρησκειολογική ιδιαιτερότητα του χριστιανισμού εντοπίζεται στην θεανθρωπινότητά του που υπερβαίνει τόσο τον θεϊσμό, ο οποίος χαρακτηρίζει κάθε θρησκεία, όσο και τον ανθρωπισμό, που διακρίνει κάθε μορφή εκκοσμίκευσης.

Με αυτήν την έννοια προβάλλεται ο θεολογικός ισχυρισμός ότι ο χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, αλλά είναι εκκλησία που έχει επιπλέον και θρησκευτικά ιδιώματα, χωρίς όμως ποτέ να ταυτίζεται με την θρησκεία. Η επικέντρωση του χριστιανισμού στον Χριστό και στη θεανθρωπινότητά Του αναδεικνύει τον χριστοκεντρισμό ως την κατ’ εξοχήν οριοθετική γραμμή μεταξύ εκκλησίας και θρησκείας σε ρητή διάκριση προς τον θεοκεντρισμό κάθε θρησκευτικότητας και προς τον ανθρωποκεντρισμό κάθε κοσμικότητας.

Άλλο εξίσου σημαντικό διακριτικό γνώρισμα του χριστιανισμού είναι η εσχατολογία, δηλαδή η προτεραιότητα του χρόνου και της ιστορίας, η πρόταξη των εσχάτων καιρών και του τέλους της ιστορίας με την Δευτέρα Παρουσία του Μεσσία και την Τελική Κρίση της ανθρωπότητας. Οι τρεις μονοθεϊσμοί (ιουδαϊσμός, χριστιανισμός, μουσουλμανισμός) έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα την εσχατολογία, αλλά η διαφοροποίησή τους έγκειται ακριβώς στον τρόπο με τον οποίο κατανοούν αυτό το θεμελιακό γεγονός. Μόνο ο χριστιανισμός θεωρεί ως Μεσσία τον Θεάνθρωπο Χριστό ως τέλειο άνθρωπο, και όχι κάποιον άνθρωπο, υπεράνθρωπο (π. χ. προφήτη) ή έστω ημίθεο.

Επιπλέον ο χριστιανισμός πρεσβεύει τις δυο Παρουσίες του Μεσσία, την Πρώτη Παρουσία με την Ενσάρκωση και την Ανάσταση στο παρελθόν και την Δευτέρα Παρουσία με την Κρίση της ανθρωπότητας και την Βασιλεία του Θεού στο μέλλον, στα έσχατα της ιστορίας. Με την εσχατολογία ο χριστιανισμός (όπως και οι υπόλοιποι μονοθεϊσμοί άλλωστε) διαφοροποιείται θρησκειολογικά από κάθε πολυθεϊσμό που πρεσβεύει την φυσιοκρατία, τον “νατουραλισμό”, δηλαδή την προτεραιότητα της φύσης έναντι της ιστορίας.

Το γεγονός Χριστός θεμελιώνει τον χριστιανισμό με την θεανδρικότητα ή θεανθρωπινότητά Του, αφού είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος. Το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός του Πατρός και Λόγος του Θεού είναι ομοούσιος προς την Θεότητα και χαρακτηρίζεται από την γέννηση, όχι όμως από τη γένεση, διότι είναι φυσικός Υιός Θεού (“γεννάται”) και δεν “γίνεται” από Αυτόν, όπως συμβαίνει με όλα τα άλλα κτίσματα του Θεού. Η Ενανθρώπηση (Ενσάρκωση) του Χριστού σκοπεύει στην θέωση του ανθρώπου για την σωτηρία του κτιστού : “αυτός γαρ ενηνθρώπησεν, ίνα ημείς θεοποιηθώμεν”.

Ο Υιός οδηγεί τον άνθρωπο στον Θεό Πατέρα, είναι ο Σωτήρας, ο Μεσσίας, ο Κύριος της ιστορίας, που ζει 33 έτη πάνω στην γη, διδάσκει για τρία χρόνια και πάσχει επί του σταυρού τον θάνατό Του που λήγει με την ένδοξη Ανάσταση την οποία ακολουθεί η Ανάληψη στους ουρανούς. Η κοινότητα των πιστών Του συγκροτεί την εκκλησία από την Πεντηκοστή που διαμέσου των αιώνων σε όλη την οικουμένη υφήλιο αναμένει την Δευτέρα Παρουσία Του στα έσχατα της ιστορίας για την κρίση της ανθρωπότητας και την έλευση της Βασιλείας του Θεού. Το κορυφαίον συμβάν του γεγονότος Χριστού είναι η Ανάσταση χωρίς την οποία ακυρώνεται η χριστιανική πίστη εξ ολοκλήρου : “ει δε Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών” (1 Κορ. 15,14)

Συμπερασματικά μπορούμε να συνοψίσουμε τις θέσεις μας στα ακόλουθα σημεία :

1. Η Θεανθρωπία θεμελιώνει τη φιλανθρωπία. Ο χριστιανισμός είναι θεανθρωπισμός και γι΄ αυτόν ειδικά το λόγο δεν μπορεί παρά να γίνεται φιλανθρωπισμός. Ο “υπέρ ημών παθών και συμπαθών” φιλάνθρωπός Θεάνθρωπος είναι το μέτρο με το οποίο προσμετράται η χριστιανική ευποιία την οποία δεν μπορεί να υποκαταστήσει καμμιά άλλη φιλανθρωπική πρωτοβουλία είτε κρατική, είτε ιδιωτική, είτε θρησκευτική, επειδή σε όλες αυτές τις κατά πάντα επαινετές προσπάθειες απουσιάζει η Θεανθρωπία, δηλαδή η εμβίωση του γεγονότος Χριστός εντός της εκκλησίας.

2. Η φιλανθρωπία της εκκλησίας είναι ευχαριστιακή, λειτουργική και λατρευτική διακονία. Δικαίως και πάρα πολύ εύστοχα χαρακτηρίζεται ως η “λειτουργία μετά την λειτουργία” και επονομάζεται “λειτουργική διακονία της εκκλησίας”. Όταν η εκκλησία λειτουργεί, τότε η κοινωνεί το θείο με το ανθρώπινο διαμέσου της βίωσης του θεανθρώπινου προσώπου της. Η φιλανθρωπία είναι η συνέχιση της θείας λειτουργίας μετά την τελετουργική περάτωσή της. “Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν” είναι η καταλληλότερη και συντομότερη θεολογική θεμελίωση της φιλανθρωπίας.

3. Η εκκλησία ως Σώμα Χριστού δεν είναι σωματείο χριστιανών. Η φιλανθρωπία νοηματοδοτείται από την Θεανθρωπία και αξιολογείται από αυτήν αποκλειστικά και μόνον. Καμιά χριστεπώνυμη ευποιία δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί χριστιανική, εάν δεν είναι εκκλησιαστική, δηλαδή ευχαριστιακή και χριστοκεντρική, λειτουργική και επισκοποκεντρική. Η θρησκευτική αγαθοεργία δεν είναι εκκλησιαστική φιλανθρωπία μακριά από τον οικείο επίσκοπο που είναι “εις τόπον και τύπον Χριστού”. Όπως εύστοχα παρατηρούσε ο π. Γεώργιος Φλορόφσκι: “Η πρώτη Εκκλησία δεν ήταν απλώς εθελοντικός σύλλογος για “θρησκευτικούς” σκοπούς. Ήταν μάλλον η νέα κοινωνία” (1982,ΙΙ,166). Όσο απέχει η εκκλησιαστική ευποιία από την κρατική πρόνοια ή την ιδιωτική περίθαλψη, άλλο τόσο απέχει από την θρησκευτική αγαθοεργία οργανώσεων, σωματείων, αδελφοτήτων και άλλων παρεμφερών καθιδρυμάτων. Το γεγονός Χριστός και ο επίγειος εκπρόσωπός Του που είναι ο επίσκοπος καθορίζουν αποκλειστικά την εκκλησιαστικότητα της χριστιανικής φιλανθρωπίας. Σύμφωνα με τον π. Γ. Φλορόφσκι πάλι: “Το κοινωνικό πρόβλημα {στην Ορθοδοξία} αντιμετωπίσθηκε πάντα σαν ηθικό πρόβλημα. Αλλά η ηθική θεμελιώθηκε στο δόγμα, στο δόγμα της σαρκώσεως και απολυτρώσεως δια του σταυρού”.

Μετά από όλα αυτά μπορεί καθένας να αναμετρηθεί με το χριστοκεντρικό κριτήριο της θεανθρωπίας και να αξιολογήσει θεολογικά την εκκλησιαστική φιλανθρωπία που παρέχει έτσι ώστε η ευποιία να είναι όντως εκκλησιαστική και όχι απλώς θρησκευτική, σωματειακή, ιδιωτική, κρατική ή κοινωνική πρόνοια.

Εάν θέλεις άσχετους μονόλογους πρέπει να επιλέξεις κάποιο άλλο forum.

με έχετε καλύψει πλήρως. Σας ευχαριστώ και ειδικά εσένα, αγαπητέ thoth, γιατί μόλις άκουσα ένα πολύ δυσάρεστο νέο και ψυχολογικά είμαι κομμάτια και είχα ανάγκη να διαβάσω, όσα διάβασα.

--- δυστυχως δεν έχω το κείμενο, αλλα αν θυμάμαι καλά ---
Η Blavatsky αναφέρει oti στο Στοίχοι του Ντζυάν, το "προπατορικό αμαρτημά" έγινε κάπως έτσι:-

Σύμφωνα με το Θεικό Σχεδιο η Γή είχε ετοιμασει "σώματα" για να κατοικοίσουν οι "ψυχές". Οι ψύχες όμως, όταν είδαν τα σώματα, δυσανασχέτισαν - δεν τους άρεσαν, βλέπεται, και κάναν απεργία.
- "Πολύ β' κατ. το ξενοδοχείο είπαν, δε μπαίνουμε".
Ήταν περίφανες και ψηλομύτες....

Κατα συνέπεια, τα σώματα χωρις ψυχή, έχοντας μόνο τον κατώτερο νου και τις αισθήσεις, καναν ο'τι τους ερχόταν φυσιολογικά, και τό ρίξαν στό γα..... μέ τα αλλά ζώα. Σαν συνέπεια μολύνθηκε η ανθρώπινη μορφή, και ως που να καταλάβουν οι ψυχές τη γκάφα τους, η ζημιά είχε γίνει....

Οι ψυχες τελικα κατοίκησαν τα σώματα, αλλά είχαν οικονομήσει ενα κάρο προβλήματα...

Ποτέ δεν είμai σίγουρος αν αξίζει να παίρνει κανείς στα σοβαρά την Blavatsky, αλλά είνα κι αυτή μια άποψη.
Και άμα βλέπεις καμμιά φορά τί χαϊβάνια είμαστε, σε βάζει σε σκέψεις...

Κ.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr