Θα πενθώ πάντα -μ' ακούς;- για σένα,
μόνος, στον Παράδεισο

                                           Ι
Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές
Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος
Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός
 
Πως αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας
Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα
Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

                                          II

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται
Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ' άλλα που πέρασαν
Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά
Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά
Τα «πίστεψέ με» και τα «μη»
Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυο μικρά ζώα, τα χέρια μας
Που γύρευαν ν' ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο
Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες
Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί
Πάνω απ' τις ξερολιθιές, πίσω απ' τους φράχτες
Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου
Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ τρεις μέρες πάνω από
        τους καταρράχτες
Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ
Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό
Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά
Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά
Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό
Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο
Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

                                                  III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
 
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τ;η δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μέσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πως χαϊδεύεις, πως φιλάς
Πως λες ψιθυριστά το «τι» και το «ε»
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ' αγαπώ και σ' αγαπώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:
 
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

                                         IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ'ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
 
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
 
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
 
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ' ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
¶κου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Είμ' εγώ που φωνάζω κι είμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.

                                           V
Για σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
Με σοφές παραμάνες και μ' αντάρτες απόμαχους
Από τι να 'ναι που έχεις τη θλίψη του αγριμιού
Την ανταύγεια στο πρόσωπο του νερού του τρεμάμενου
Και γιατί, λέει, να μέλλει κοντά σου να 'ρθω
Που δε θέλω αγάπη αλλά θέλω τον άνεμο
Αλλά θέλω της ξέσκεπης όρθιας θάλασσας τον καλπασμό
 
Και για σένα κανείς δεν είχε ακούσει
Για σένα ούτε το δίκταμο ούτε το μανιτάρι
Στα μέρη τ' αψηλά της Κρήτης τίποτα
Για σένα μόνο δέχτηκε ο Θεός να μου οδηγεί το χέρι
 
Πιο δω, πιο κει, προσεχτικά σ' όλο το γύρο
Του γιαλού του προσώπου, τους κόλπους, τα μαλλιά
Στο λόφο κυματίζοντας αριστερά

Το σώμα σου στη στάση του πεύκου του μοναχικού
Μάτια της περηφάνιας και του διάφανου
Βυθού, μέσα στο σπίτι με το σκρίνιο το παλιό
Τις κίτρινες νταντέλες και το κυπαρισσόξυλο
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
Ψηλά στο δώμα ή πίσω στις πλάκες της αυλής
Με τ' άλογο του Αγίου και το αυγό της Ανάστασης
Σαν από μια τοιχογραφία καταστραμμένη
Μεγάλη όσο σε θέλησε η μικρή ζωή
Να χωράς στο κεράκι τη στεντόρεια λάμψη την ηφαιστειακή
Που κανείς να μην έχει δει και ακούσει
Τίποτα μες στις ερημιές τα ερειπωμένα σπίτια
Ούτε ο θαμμένος πρόγονος άκρη άκρη στον αυλόγυρο
Για σένα ούτε η γερόντισσα μ' όλα της τα βοτάνια
 
Για σένα μόνο εγώ, μπορεί και η μουσική
Που διώχνω μέσα μου αλλ' αυτή γυρίζει δυνατότερη
Για σένα το ασχημάτιστο στήθος των δώδεκα χρονώ
Το στραμμένο στο μέλλον με τον κρατήρα κόκκινο
Για σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
Και να το χώμα, να τα περιστέρια, να η αρχαία μας γη.

                                                VI

Έχω δει πολλά και η γη μέσ' απ' το νου μου φαίνεται ωραιότερη
Ωραιότερη μες στους χρυσούς ατμούς
Η πέτρα η κοφτερή, ωραιότερα
Τα μπλάβα των ισθμών και οι στέγες μες στα κύματα
Ωραιότερες οι αχτίδες όπου δίχως να πατείς περνάς
Αήττητη όπως η Θεά της Σαμοθράκης πάνω από τα βουνά
       της θάλασσας

Έτσι σ' έχω κοιτάξει που μου αρκεί
Να 'χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μες στο αυλάκι που το πέρασμά σου αφήνει
Σαν δελφίνι πρωτόπειρο ν' ακολουθεί

Και να παίζει με τ' άσπρο και το κυανό η ψυχή μου!
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί
Πριν από την αγάπη και μαζί
Για τη ρολογιά και για το γκιούλ μπρισίμι
Πήγαινε, πήγαινε και ας έχω εγώ χαθεί
Μόνος, και ας είναι ο ήλιος που κρατείς ένα παιδί νεογέννητο
Μόνος, και ας είμ' εγώ η πατρίδα που πενθεί
Ας είναι ο λόγος που έστειλα να σου κρατεί δαφνόφυλλο
Μόνος, ο αέρας δυνατός και μόνος τ' ολοστρόγγυλο
Βότσαλο στο βλεφάρισμα του σκοτεινού βυθού
Ο ψαράς που ανέβασε κι έριξε πάλι πίσω στους καιρούς
        τον Παράδεισο!

                                       VII

Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί
Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα

Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ
Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ

Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό
Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο.

Του ποιητή Γιάννη Αγγελάκα .

Προσπάθησα να σ' αρνηθώ...
μα η καρδιά μου λέει,
να σ' αγαπώ και αυτή θα βρεί
τον τρόπο να μην κλαίει...

Κάποια πράγματα είναι καταδικασμένα να μένουν στο χθες,
Να μας κοιτούν από εκεί σαν φαντάσματα.
Έτσι κι οι αγάπες.
Εκείνες που έμειναν στο παρελθόν
είναι μόνο επιταγές της καρδιάς μας
που αργήσαμε να εξαργυρώσουμε ή
που δεν αντέξαμε να διαμαρτυρήσουμε

Του ποιητή Γιάννη Αγγελάκα .

Ο έρως μεριμνεί ως μανιακός των αμπελώνων της ψυχής ν’ αποτελειώσει ό,τι έχει αρχίσει με μια απλή συμπαθητική έλξη. Στο φως δεν βγαίνει. δουλεύει μέσα στα σκοτεινά τα βάθη του ενστίκτου και βγάζει μεροκάματο καθαρίζοντας ισοπεδωτικά ένα τοπίο που μόλις έχει αρχίσει να μπουμπουκιάζει. Δίχως αναστολές, ψυχρά, αμείλικτα, γίνεται θολός ανεμοστρόβιλος που απογειώνει, στριφογυρίζει ανηλεώς τα θύματά του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τ’ ουρανού, τα βολοδέρνει σε κάθε του γωνιά μέχρι συναπαρμού, τ’ απερημώνει από αίμα, από σπλάχνα, από σφυγμό
κι ύστερα τ’ αφήνει από πολύ ψηλά να πασπατεύουν το σφιχτό σκοτάδι του μυαλού τους  σε μιαν ύστατη προσπάθεια απόγνωσης να ΄βρουν τον δρόμο προς το σακατεμένο τους είναι –συχνά πυκνά άκαρπη. Φώτης Mότσης

*Που χάθηκε το Alati;

quote:

---

Στο φως δεν βγαίνει. δουλεύει μέσα στα σκοτεινά τα βάθη του ενστίκτου και βγάζει μεροκάματο καθαρίζοντας ισοπεδωτικά ένα τοπίο που μόλις έχει αρχίσει να μπουμπουκιάζει. Δίχως αναστολές, ψυχρά, αμείλικτα, γίνεται θολός ανεμοστρόβιλος που απογειώνει, στριφογυρίζει ανηλεώς τα θύματά του σε όλα τα μήκη και τα πλάτη τ’ ουρανού, τα βολοδέρνει σε κάθε του γωνιά μέχρι συναπαρμού, τ’ απερημώνει από αίμα, από σπλάχνα, από σφυγμό
κι ύστερα τ’ αφήνει από πολύ ψηλά να πασπατεύουν το σφιχτό σκοτάδι του μυαλού τους  σε μιαν ύστατη προσπάθεια απόγνωσης να ΄βρουν τον δρόμο προς το σακατεμένο τους είναι –συχνά πυκνά άκαρπη. Φώτης Mότσης

---

"Ποιό το αληθινό μέγεθος της σκιάς σου;"

Για μένα φαίνεται ισάξιος με τους θεούς
ο άντρας που κάθεται μπροστά στο πρόσωπό σου
κι ακούει το κοντινό
γλυκό μουρμουρητό της φωνής σου

και το ζεστό σου γέλιο, πράγματα, τ'ορκίζομαι,
που κάνουν την καρδιά μου να τρέμει από φόβο.
Αν σου ρίξω μια ματιά
χάνω τη μιλιά μου.
Σαπφώ

Και από Εσένα εγώ ζητώ
την πορφυρή κορδέλα
τα μάτια της να κλίσω
ν’ακούει την φωνή μου

εκεί στον έναστρο ουρανό
εκεί θα την γυρέψω,
και πάλι θα έλθω να Σου πω
το πόσο με πληγώνεις

μα ο πόνος δεν συγκρίνετε
με της χαράς το δάκρυ
που σαν τον ήλιο συναντά
η θάλασσα το δείλι

Χρυσά σανδάλια θα φορά
και ηλιακά στολίδια
θα την φιλώ σαν άνεμος
που χάνετε στο πέραν

εκείνη θα μου τραγουδά
νεράιδα σαν να είναι
να γύρω να αποκοιμηθώ
μέσα στην αγκαλιά της

και ο χρόνος έτσι θα περνά
με μέλι και με οίνο
πνοή θα δίνεις στο φιλί
και πάθος στο άγγιγμά μας

την έκσταση του σύμπαντος
σαν δώρο θα μας φέρεις
θα μας θωρείς από ψιλά
θα είσαι ευτυχισμένος

‘’δικό μου’’

Το νόημα του έρωτα
Το φως και η σκιά
στήνουν το χορό του Έρωτα.
Ο Έρωτας δεν έχει αιτία,
είναι ο αστρολάβος των μυστικών του Θεού.
Εραστής κ Έρωτας είναι πράγματα
αδιαχώριστα και άχρονα.

Προσπαθώ να περιγράψω τον Έρωτα
Αλλά όταν τον βιώνω, χάνω τα λόγια μου.
Προσπαθώ να γράψω για τον Έρωτα
Αλλά νιώθω αβοήθητος,
η πένα μου σπάει και το χαρτί ξεγλιστράει
σ'εκείνο το ανείπωτο μέρος
όπου ο Εραστής, ο Έρωτας και ο Αγαπημένος
γίνονται ένα.

Η λάμψη του Έρωτα
κάνει την κάθε στιγμή να ακτινοβολεί.

Το κυνήγι
Έρχεται ο Αγαπημένος, έρχεται ο Αγαπημένος!
Ανοίχτε δρόμο να διαβεί!

Αναζητάει μια καρδιά,
Ας του δείξουμε μια καρδιά.

"Το θήραμά σου είμαι εγώ!"
ουρλιάζω.

Κι εκείνος λέει γελώντας,
"Δεν ήρθα να σε καταδιώξω μα να σε σώσω".

Παράδοση
Στον έρωτα, τίποτα δεν είναι αιώνιο,
μόνο το να πίνεις το κρασί σου,
Άλλος λόγος δεν υπάρχει να σου προσφέρω
τη ζωή μου
παρά για να τη χάσω.
"Μόνο να σε γνωρίσω θέλω κι ύστερα
ας χαθώ", είπα.
Κι εκείνη αποκρίθηκε, "η γνωριμία μαζί μου
δεν σημαίνει θάνατο".

"Η ερωτευμένη"
Στέκει ορθή πάνω στα βλέφαρά μου
Και τα μαλλιά της είν’ μες στα δικά μου,
Το σχήμα έχει των χεριών μου,
Το χρώμα των ματιών μου,
Βυθίζεται μες στη σκιά μου
Πέτρα θαρρείς στον ουρανό.
Έχει τα μάτια ανοιχτά πάντα
Κι ούτε να κοιμηθώ μ’ αφήνει,
Τα όνειρα της καταμεσής στο φώς
Εξατμίζουν τους ήλιους,
Κι εγώ γελώ, γελώ και κλαίω,
Μιλώ και τίποτα δε λέω.
Paul Elyard, "Πρωτεύουσα της Οδύνης"

Χαμογελο !... να ειναι παντα η ζωη σου !
κοιτα το βαθυ γαλαζιο... ειναι ξημερωμα η σουρουπο?

"Talk to the hand"

Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό.

Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει

ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε:
"Τι είναι το κρυφτό;".

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία

και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω

για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα

και την Απάθεια-την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα-
να παίξουν κι αυτοί.

Αλλά υπήρχαν πολύ που δεν ήθελαν να παίξουν:

Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε
….ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν,

η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό

και ο 'Ανανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.

"Ένα, δύο, τρία" άρχισε να μετράει η Τρέλα.

Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά.
Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.

Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς

και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου

ο oποίος με την δύναμη του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.

Η Γεναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί
…..γιατί κάθε μέρος που έβρισκε
της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη .
Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.

Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.

Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού.

Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.

Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί.
Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες,
ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

"....1000" μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.

Την πρώτη που βρήκε ήταν η ……Τεμπελιά
αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.

Μετά βρήκε την Πίστη
που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία.

Ένιωσε τον "ρυθμό" του Πόθου και του Πάθους
στο βάθος του ηφαιστείου..

και αφού βρήκε την Ζήλια
δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο.

Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί.

Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.

Η Τρέλα έψαχνε παντού,
πίσω από κάθε δένδρο,
κάτω από κάθε πέτρα,
σε κάθε κορφή βουνού,
… μα τίποτα…

Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει
βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα
και άρχισε να τον κουνάει νευρικά
……ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου.

Ήταν ο Έρωτας.. που τα αγκάθια από τα τριαντάφυλλα
του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πως να επανορθώσει,
έκλαιγε, ζήταγε συγνώμη
και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.

Κι έτσι από τότε
ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός...
και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει….

ps. πηγη internet

Κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει
του ονείρου η αύρα μας ενώνει.

Τρεμοπαίζει η σιωπή πριν χαθεί η σελήνη
και του αγγέλου τα δάκρυα ανεμώνες και κρίνοι.

Το παράδοξο θαύμα την ψυχή δυναμώνει
ένα όνειρο απλά πως μπορεί και μας σώνει.

Καημός αλήθεια να περνώ
του έρωτα πάλι το στενό
ώσπου να πέσει η σκοτεινιά
μια μέρα του θανάτου.

Στενό βαθύ και θλιβερό
που θα θυμάμαι για καιρό
τι μου στοιχίζει στην καρδιά
το ξαναπέρασμά του.

Ας είν' ωστόσο, τι ωφελεί
γυρεύω πάντα το φιλί
στερνό φιλί, πρώτο φιλί
και με λαχτάρα πόση.

Γυρεύω πάντα το φιλί
αχ, καρδιά μου
που μου το 'τάξανε πολλοί
όμως δε μπόρεσε κανείς
ποτέ να μου το δώσει.

Ίσως μια μέρα όταν χαθώ
γυρνώντας πάλι στο βυθό
και με τη νύχτα μυστικά
γίνουμε πάλι ταίρι

Αυτό το ανέυρετο φιλί
που το λαχτάρησα πολύ
σαν μια παλιά της οφειλή
να μου το ξαναφέρει.

Δε γράφω ποιήματα εγώ, όχι δε γράφω,
Λέξεις μονάχα ξαστοχώ απ' την αλήθεια κλέβω.
Λέξεις που κάποτε έζησαν, ναι έζησαν
Στα χείλη ενός παιδιού, θυμάσαι;

Λέξεις που ερωτεύτηκαν, πόσο ερωτεύτηκαν!
Στα στήθια μιας κοπέλας τα κρινομοσχομυριστά.

Όχι δε γράφω ποιήματα εγώ, δε γράφω σου λέω.
Δάκρυα αποστεγνώνω. Κλαις;
Μην κλαις σε σκέφτομαι, ακόμα σε αγαπάω,
Μέσα στις λέξεις που 'κλεψα μαζί σου σεργιανίζω.
Μέσα στου ονείρου τη σιωπή τραγούδια φτιάχνω να σου πω.

Λέξεις μονάχα σκάρωσα έτσι για να μεθύσεις.
Λέξεις αδέσποτες ρηχές να πιάσεις να κρυφτείς.
Λέξεις αστέρια και νυχτιές φορτώνω και σου στέλνω.

Δε γράφω ποιήματα εγώ μονάχα τραγουδάω.
Λέξεις μικρές ασήμαντες, λουλούδια τις στολίζω.
Λέξεις μέσα απ την άνοιξη σου βάνω στα μαλλιά.

Δε γράφω ποιήματα εγώ. Όχι τα μουρμουρίζω.
Στων τραγουδιών το γύρισμα στη χάση της φωνής. Ακούς;
Λέξεις μονάχα αγαπώ, λέξεις χωρίς ουσία, λέξεις φτωχές.
Λέξεις που ξέρουν την καρδιά.

Δε γράφω ποιήματα εγώ. Φανάρια χάρτινα σκαρώνω.
Μες σε ποτάμια τα πετώ, σε λίμνες, σε πελάγη.
Μαζί του αναστεναγμού το ρόδι το χρυσό.
Λέξεις γιομίζω το χαρτί, αδιάφορο να μοιάζει.
Λέξεις που δεν τις πλήρωσα λέξεις που δεν ξεχνώ.

Δε γράφω ποιήματα εγώ, τις γεύσεις δοκιμάζω.
Γεύσεις που δε μολύνθηκαν στης σκέψης την βοή.
Λέξεις με γεύση αλμυρή, πικρή, χολή και ξύδι.
Λέξεις που αίμα γίνηκαν στα χείλη τα στεγνά.

Δε γράφω ποιήματα εγώ. Ποτέ μου δε θα γράψω.
Είμαι μικρός πολύ μικρός. Το θάμα δεν χωρά.
Μόνο μια λέξη έκλεψα και είπα να την ψάξω.
Σε διαστάσεις να τη δω σε χρώμα σε χροιά.

Δε γράφω ποιήματα εγώ, δεν ξέρω πως τα γράφουν
Μια μόνο λέξη κράτησα, αυτό το "Αγαπάω"

Ακούς Αγαπάω

"ΠΑΡΕ ΜΕ"

Έλα πάρε με, μακριά από δω,
πάνω σε χάρτινη βαρκούλα
Να σεργιανίζουμε πέλαγα, χαμόγελα σπαρμένα.

Μες στου ουρανού τα' αντάριασμα,
πάνω στο μωβ του ουράνιου τόξου,
πάρε με σε μέρη φωτεινά,
χωρίς σκοτάδια και βροχές,
χωρίς το γκρίζο το μουντό.

Πάρε με, με μια πλεξούδα αγριοφράουλες,
βατόμουρα και κράνα στόλισέ με,
να με κοιτάς και καλοκαίρι να γεύονται τα μάτια σου, θερμό.

Στις μυρωδιές της πιο κόκκινης τριανταφυλλιάς επάνω πάρε με,
Να παίξουμε κυνηγητό και γαργαλητά που μου αρέσουν τόσο.

Έλα πλέξε μονοπάτια, με κείνου του αστεριού που πέφτει την τροχιά,
Και στης πεθυμιάς τα όνειρα πάρε με μια βόλτα χωρίς επιστροφή.

Πούπουλα από αγγέλων φορεσιά βάλε κι εσύ κι εγώ,
και πάρε με σε πανηγύρια ολονύχτια,
στου Διόνυσου τις συντροφιές - εσύ κι εγώ,
Αγγελούδια τα όνειρα αγνών παιδιών,
πάρε με, με αυτά να πλέξουμε αλήθειες.

Πάρε με, έλα μ' ένα πινέλο και λίγη μπογιά,
κόκκινη κίτρινη πράσινη γαλάζια,
ηδονές κι αναστενάγματα να ζωγραφίζουμε στους τοίχους.
Να γίνει η πόλη έρωτας.

Έλα κοντά με μύδια κι αχιβάδες,
κοχύλια κι αχινούς, να φτιάξουμε μεζέδες.
Πάρε με να μεθύσω απ' τη χαρά της συντροφιάς,
απόσταγμα ψυχής να με κεράσεις,
τραγούδια γελαστά να σε αντικερνώ.

Με ξύλινα τουβλάκια, παραμύθι να αρχινίσουμε
και για σοβά ένα φιλί στο στόμα για να δέσει.
Και μια σταγόνα από δροσιά της πάχνης
και μια φωτογραφία μας ασπρόμαυρη παλιά.

Πάρε με να σου φτιάχνω κινέζικα μακαρόνια
και ρύζι μυρωδάτο με χυμό απ' την καρδιά βγαλμένο.
Και για γλυκό, του γιασεμιού τα φύλλα να κερνώ.

Έλα πάρε με, παρέα στο βουνό,
τα ξωκλήσια να μετράμε
και κάθε βήμα ένα κερί στου έρωτα
και στης ψυχής το εικόνισμα, τάματα στην ελπίδα.

Πάρε με πάνω σ' ένα γαϊδουράκι,
σε πόλεις και χωριά, σε κάμπους, σε λιμάνια,
τον κόσμο να γυρίσουμε μαζί, εσύ - εγώ,
κι εκείνο το όνειρο το παιδικό.

Κουτρουβαλώντας να περάσουμε πεδιάδες και χωράφια
κι ας λέω πως φοβάμαι.
Πάρε με εσύ,
δώσε μου ένα μούσμουλο κι ο φόβος μου θα φύγει θα χαθεί.

Με μούρα και βατόμουρα μαβιά τριανταφυλλένια,
την πείνα μου να σβήσεις,
και στις σταγόνες που ξεστράτισαν στου στέρνου τις γωνιές,
πάρε με σαν παιδόπουλα, να κάνουμε βουτιές.

Του αστεριού το φέγγισμα στόλισε στα μαλλιά σου,
έλα τη νύχτα πάρε με, να πάμε εκδρομές,
σε γαλαξίες, σε τροχιές, μακριά από το γκρίζο,
μέσα στου χάους το κενό πάρε με, να με θες.

Λουλούδια από αγιόκλημα,
γιρλάντες να μου φτιάχνεις,
και στεφανάκια στα μαλλιά από λεμονανθούς.
Στης άνοιξης το ξάφνιασμα πάρε με ταξιδάκια,
εσύ - εγώ κι η μέλισσα χυμοί και ευωδιές,
κεράσματα και όνειρα, πάρε με να πάμε σε εξοχές.

Πάνω στο κύμα πάρε με,
στου δελφινιού τη ράχη,
ο άνεμος στην πλάτη μου χάδια ηδονικά,
στο στέρνο μου η ανάσα σου να σιγοτραγουδάει,
να πλατσουρίζεις στα ρηχά
κι εγώ βαρκάκια χάρτινα να στέλνω στους θεούς.

Μέσα στης μήτρας τον βυθό παλάτι να μου χτίσεις,
μην μ' εύρει η μοίρα η φτονερή και κλέψει τη ζωή.
Πάρε με εσύ στα χέρια σου κι εγώ κάστρα, προικιά θα σου χαρίσω,
σεντέφια και βιολιά,
να είσαι εσύ ο βασιλιάς, εγώ να είμ' η χαρά.

Πάρε με να, πάνω στο κλαδάκι της μυγδαλίτσας της νιας,
να γιομίσει ο κόρφος πέταλα λευκά,
να γίνει η ανάσα μου δροσιά και χάδι,
να σβήσει τη μικρούλα σου φωτιά.

Έλα πάρε με , στου χελιδονιού την φωλιά,
ζέστη να γίνω και γωνιά μικρή,
να θάλψω τα όνειρά σου,
τη νύχτα σου γιομάτη άστρια και πλανήτες,
στο όνειρο γόνιμος να γενείς

Έλα και πάρε με όπου θες...

αποψε χορευω γυρω απο την φωτια της υπαρξης μου...

καιω τις πλασματικες χαρες και τις ψευτικες ελπιδες..

ενα σημαδι στην αγαπη να αφησω,τον ερωτα ξανα να ακουμπησω...

ειμαι μακρια και δρομος δεν υπαρχει,στα στηθη σου η καρδια..

μου δεν θα ακουμπησει ,ετσι ποτε δεν θα νοιωσεις το δικο μου ..

..της μοναξιας τραγουδι...

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΠΟΤΣΑΚ.

με απεραντο σεβασμο και αγαπη,ο μανος σας

...Γιάννης Ρίτσος

αποψε θα χουζουρευω με τα ονειρα μου,

στην παραλια του μυαλου μου,θα ξαπλωσω,

τα χερια πισω απο το κεφαλι μου ,θα βαλω,

την αυρα σου αποψε θα κοιταω και στα ονειρα..

μου θα σε βαλω......

ο ηλιος απομακρυνεται και το σκοταδι...

γοργα ερχεται...

αποψε πιο εντονη θα ειναι η μελαγχολια μου,..

αποψε ο πονος σα τα κουπια χιλιων τριηρων ..

που χτυπουν ταυτοχρονα ,μεσα στο νερο...

αποψε τιποτα δεν θα πω,....

αφου εσυ δεν εισαι εδω.....

ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΜΠΟΤΣΑΚ./ΜΑ.ΤΣ.

με απεραντο σεβασμο και αγαπη,ο μανος σας

γλυκια υπαρξη ,αν αυτα που γραφουμε σε αντιπροσωπευουν απολυτα και σε αγγιζουν ,εσυ τα εχεις γραψει,οποτε μην στεναχωριεσαι,δεν υπαρχει λογος:)

μοιραζομαστε συναισθηματα,σκαμπανεβασματα λυπης και χαρας,ειμαστε σε εναν χωρο ,οπου ολοι "γινονται" εμεις και εμεις "γινομαστε" ολοι.

ξερω πως θα ειναι πολλοι εκεινοι που θα διαφωνησουν και ισως να εχουν δικαιο,γιατι ο καθενας λαμβανει μοναδικα και με το δικο του στιγμα τα παραπανω.

ομως αν η ταυτιση ειναι απολυτη και πληρης ,τοτες ειναι κατι το ιδανικο και το ιδιαιτερο.

με απεραντο σεβασμο και αγαπη,ο μανος σας

Έχω έναν έρωτα κ δεν γνωρίζω λέξεις για να τον περιγράψω
κ αλλάζω αυτές που ήδη ξέρω
κ τις φτιάχνω καινούργιες,μ'αλλόκοτα νοήματα
που μόνη μου καταλαβαίνω

Για να μιλήσω για καιρούς
Κ ανέμους---που αλλάζουνε πορεία κ ονόματα
Κ για φωτιές κ για στιγμές
Μοναδικές---που ξεχνάω να αναπνεύσω

Έχω έναν έρωτα, έχω Τον έρωτα
που κάνει τον κόσμο να γυρνάει κ όλα να φαίνονται
χρυσά κ ασημένια ή μωβ κ γαλάζιο του πάγου
κόκκινα φιλιά κ κρυφά δάκρυα

Έχω έναν έρωτα, ένα σκοτεινό βλέμμα
ακριβώς πίσω από τα δικά μου μάτια
Είναι στραμμένος αντίθετα, δεν βλέπει ότι βλέπω
μόνο κοιτάζει μέσα μου---κ απλώνεται

Va(l)nta
Διχασμένη προσωπικότητα
+ Mοναδική απόγονος
Thoth Tρισμέγιστου
+(ξανά) αδερφή TAT Kύβου
----------------------------------------------------------------------
* Καθωσπρεπισμός -Κωνσταντίνα Τάκαλου
Πώς ήρθες έτσι σε γιορτή!
πού είναι κείνα τα καλά
τα γιορτινά σου ρούχα
που αγόρασες για τέτοιες περιπτώσεις
θυμωμένη στέκομαι και σε μαλώνω
Πώς ήρθες έτσι σε γιορτή!
Με μώλωπες στο σώμα
να τους αλείψω να μη φέγγουν έτσι
πλύνε τα χέρια σου γρήγορα
οι πινελιές του αίματος δε βγαίνουν με ευκολία
πήγαινε στο λουτρό
τρέχα, κείνα
θα στέκομαι λέγοντας
αλληλούια, αλληλούια
το φόβο να μερέψω απ’ την πολυκοσμία
μια φέτα αλληλούια θα αλείψω
κι όταν τελειώσεις με την πλύση
θά ΄ρθουν
θα δέσουν τις πληγές
 
Μην πας έτσι σε γιορτή
βάλε της μάσκας το γερό σκαρί
να αντέχει στα πολλά μποφόρ
της γλώσσας αυτού του κόσμου.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr