Ευτυχώς που αναφέρατε τα σχετικά με τα e-mails γιατί εγώ εκτός από του Νίκου και της Βίκυς δεν έχω λάβει τίποτ' άλλο.

Κι εγώ είμαι χαρούμενη για απόψε...

quote:

---

Όσον αφορά το αποψινό ραντεβού, οφείλω να ομολογήσω ότι παρόλο που θα αισθανόμουν πολύ πιο άνετα αν η αποστολή αφορούσε μόνο ρέικι,...

---

Πολλά φιλιά σε όλους

Unseen

Η Βίκυ ρώτησε αν βάλουμε σύμβολα και ο Νίκος απάντησε ότι εκείνος δεν θα βάλει. Ούτε κι εγώ. Αλλά αυτό είναι στην διάθεση του καθενός μας ή όχι? Μήπως δεν συμφωνείτε;
Μα κι εγώ αποστολή ρέικι γνωρίζω και τίποτα άλλο. Στον καθένα μας και στο τέλος για ειρήνη! Δεν συμφωνείτε μ' αυτό?
Ο Νίκος απλά περιέγραψε τον δικο του τρόπο οραματισμού για να βοηθήσει την ομάδα. Αλλά ο οραματισμός είναι ελεύθερος, δεν μπορεί να γίνει ίδια από όλους. Μήπως δεν συμφωνείτε?

Γράφω έτσι νωρίς γιατί αργότερα δεν θα μπορέσω.

Ήταν πάρα πολύ καλή η χθεσινοβραδινή εμπειρία και μάλιστα μου επιφύλασσε μια έκπληξη. Τη στιγμή που οραματίστηκα την ανθρωπότητα μέσα στο κουκούλι αγάπης έγινε κάτι το υπέροχο. Άρχισαν να προβάλλονται στον νου μου εικόνες από χιλιάδες διαφορετικούς ανθρώπους, όλων των ηλικιών, όλων των φυλών, από όλες τις εποχές της ανθρωπότητας, σα να βρισκόμουν σε ένα άλεφ. Ήταν μοναδικό.

Ευχαριστώ λοιπόν όλους.

Με αγάπη,
Unseen

Ήταν υπέροχα χθες φίλοι μου σας ευχαριστώ γι' αυτή την πολύτιμη εμπειρία!

Χριστίνα, εγώ όταν έστελνα στη Γη εκτός του ότι μας είδα όλους να πετάμε γύρω από τη σφαίρα (σαν φαντασματάκια περίπου - Κασπερ!)και να αφήνουμε πίσω μας δέσμες ενέργειας που την τύλιγαν, είδα και πολλά και διαφορετικά πρόσωπα παιδιών από διάφορα μέρη του κόσμου και αυτό ήταν συναρπαστικό, γιατί έβλεπα τα μάτια τους ξεκάθαρα!

Θα ήθελα λοιπόν να σας παρακαλέσω την επόμενη φορά, αν είναι δυνατόν, να στείλουμε Ρέικι στα παιδιά του Κόσμου!

Σας ευχαριστώ και πάλι όλους...σας στέλνω την αγάπη μου και πολλά φιλιά!

Σε κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω τόσο ευγνωμοσύνη!!!

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ είναι η μόνη λέξη που μπορεί να περιγράψει τα συναισθήματά μου. Οτιδήποτε άλλο το θεωρώ λίγο...

Ευχαριστώ όλους σας γλυκιές μου υπάρξεις!!!

quote:

---

Μόνο καλημέρα???

---

Αν έχετε κάτι να μου πείτε από τη δική σας πορεία που μπορεί να με βοηθήσει, θέλω πολύ να το ακούσω.

Ρούλα, με εμένα εντάξει για αυτό που ζητάς την άλλη εβδομάδα.

Ο δικός μου τρόπος ήταν πάντα ο παραδοσιακός, αυτός που επιτάσσει σκληρή δουλειά με τον εαυτό και τις αυταπάτες του, αυτός που οδηγεί στην αυτογνωσία. Ακολουθώντας αυτόν τον τρόπο, αυτόν τον δρόμο, κατάφερνα να έχω φευγαλέες στιγμές συμπαντικής αγάπης, όπου ένιωθα ενωμένη με τα πάντα και ένιωθα τα πάντα ενωμένα με μένα.

Φύλαγα τις πολύτιμες αυτές μικροσκοπικές στιγμές σαν θησαυρό μέσα στην ψυχή μου και κάθε φορά που ένιωθα να βαραίνει πάνω μου η καθημερινότητα, τις ανακαλούσα από τη μνήμη μου και ήταν η παρηγοριά μου. Δεν με βοηθούσαν να καταλάβω ακριβώς πώς ή γιατί π.χ. αυτός ο απαράδεκτος απέναντί μου ήταν ένα με μένα, όμως απλά αφηνόμουν στη μαγική τους αίσθηση και κατάφερνα να συμφιλιωθώ, πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με τον (κάθε) απέναντι.

Αυτό για πολλά χρόνια. Ώσπου…

Kάτι διαφορετικό άρχισε να ψιθυρίζεται: μια νέα υπόσχεση, μια νέα ελπίδα. Άρχισα να διαβάζω κάποια κείμενα και μετά είχα την τύχη να παρακολουθήσω ένα εκπληκτικό σεμινάριο.

Ο δρόμος και ο τρόπος μου άλλαξαν. Κατανόησα πως ό,τι μάθημα έχω να πάρω μπορώ πλέον να ζητώ να μου δίνεται μέσω της προσφοράς και της ανταπόδοσης αγάπης. Δεν χρειάζονται άλλες δοκιμασίες, δεν χρειάζεται άλλος πόνος, δεν χρειάζεται να αναψηλαφώ με αγωνία τον καθρέφτη για να εντοπίσω επακριβώς τους ρόλους που βρέθηκα να υποδύομαι.

Το μόνο που χρειάζεται είναι να μπορώ να αναγνωρίσω τον εαυτό μου ως πνευματικό ον, ότι δηλ. είμαι ζωντανό κομμάτι του Θεού. Όπως όλοι μας. Αρκεί μόνο να αντέχω να αγαπώ: τον Θεό, και μέσα απ' Αυτόν, τον εαυτό μου, και μέσα από τον εαυτό μου, τους άλλους – ή με όποια σειρά βολεύει καλύτερα.

Όταν καταφέρει κανείς να αναγνωρίσει την ταυτότητά του, να μετατοπίσει ουσιαστικά τη συνειδητότητά του στην πνευματική του φύση, τότε η ζωή εδώ γίνεται απλά μια όμορφη και αναγκαία σχολική περιπέτεια. Ξαφνικά κατανοεί ότι τίποτα δεν μπορεί να τον βλάψει, ότι είναι για πάντα ασφαλής. Και ότι μπορεί πραγματικά να αγκαλιάσει ολόκληρο το σύμπαν.

Ελπίζω να βοήθησα λίγο...

Με πολλή αγάπη,
Unseen

***** Συγχώρεση. Αγάπη. Ευλογία. *****

Θυμήθηκα κάτι που είχα γράψει πριν από κάτι μήνες στη "Σοφία" στο τόπικ του Ampere. Νομίζω πως δίνει μια ακρετά καλή εικόνα του τι εννοούσα στο προηγούμενο ποστ μου. Αντιγράφω, κάνοντας κάποιες μικρές βελτιώσεις:

"Όλοι έχουμε μέσα μας ένα παιδί (συνήθως φοβισμένο) και ένα ανυπέρβλητο πνευματικό ον. Η γραμμική μας εκπαίδευση μας έχει κάνει να επικεντρώνουμε τη συνείδησή μας στο παιδί και από κει να συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο, αντιδρώντας σαν παιδιά και σκεπτόμενοι με τους μηχανισμούς και τους τρόπους των παιδιών. Ας γίνουμε λοιπόν και νονοί του παιδιού μας και ας το βαφτίσουμε προς στιγμήν "Εγώ".

Το Εγώ μάς παρορμεί να κάνουμε πράγματα. Να αντιδρούμε, να δρούμε, να πραγματοποιούμε για να πραγματωνόμαστε. Αλλά, αφού είναι παιδί, τα κάνει όλα άτσαλα, ανώριμα και παρορμητικά. Μας κάνει να εκφραζόμαστε από ελλειμματική θέση, γοητευτική ενίοτε, αλλά σχεδόν πάντα υπερβολικά ευαίσθητη και λειψή.

Βεβαίως, σαν παιδιά, βρισκόμαστε στη σωστή θέση. Αυτός εδώ ο κόσμος είναι ένα σχολείο. Ακριβώς αυτό. Δεν είναι το σπίτι μας, γι' αυτό συχνά μας πλημμυρίζουν ακατανόητα αισθήματα ότι δεν ανήκουμε εδώ. Και βέβαια, όπως μας βεβαιώνουν όλες οι Γραφές, το μάθημα που έχουμε να λάβουμε σε αυτό το σχολείο είναι το μάθημα της Αγάπης. Κι αυτό είναι από μόνο του πολύ ενδιαφέρον. Γιατί γεννιόμαστε με ένστικτο της επιβίωσης, όμως δεν διαθέτουμε κάτι σαν ένστικτο της αγάπης – αυτό καλούμαστε να το αναπτύξουμε.

Όμως δεν είμαστε μόνο παιδιά. Πάνω και πέρα απ’ όλα είμαστε πνευματικά όντα σε εξέλιξη. Εάν λοιπόν και εφόσον καταφέρουμε να συντονιστούμε με τις δονήσεις της αγάπης και του φωτός που είμαστε, αυτόματα βγαίνουμε από τη γραμμικότητα του χρόνου και αγγίζουμε το αιώνιο άχρονο, την άπειρη δυνατότητά μας.

Στο κβαντικό αυτό πεδίο των άπειρων δυνατοτήτων, είμαστε σαν κοσμικές πεταλούδες που βγαίνουν από το κουκούλι της γήινης εμπειρίας. Γινόμαστε ΕΝΑ ΜΕ ΤΗ ΡΟΗ και μπορούμε τότε να δούμε: να δούμε με τα πραγματικά μάτια μας (όχι τα ψευδεπίπλαστα υλικά) την ομορφιά καθενός από μας, το φως που αποτελεί, να αντιληφθούμε ότι δεν υπάρχει τίποτε που να μη μπορούμε να επιτύχουμε και – εντέλει – να παρηγορήσουμε το φοβισμένο παιδί μέσα μας και να το βοηθήσουμε να μεγαλώσει.

Μέχρι να το πετύχουμε αυτό, θα εξακολουθήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από τα κόμπλεξ μας, «όπως ένα παιδί κρύβεται πίσω από μια φτωχή, τρύπια καρέκλα και ξεγελιέται πως κανείς δεν το βλέπει» (που λέει ο αγαπημένος μου Λειβαδίτης…). Θα εξακολουθήσουμε να περνάμε μια ζωή μέσα σε ψευδαισθήσεις «αν όμως ήμουν δέκα κιλά πιο αδύνατη» ή «αν είχα αυτό ή αν δεν είχα εκείνο» που είναι ρούχα, περισσότερα ρούχα πάνω στο υλικό ένδυμα που ήδη ντυνόμαστε ερχόμενοι να φοιτήσουμε σε αυτό το σχολείο.

Βαυκαλιζόμαστε με την ιδέα ότι εντέλει ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ και ότι όποιος έχει μάτια, δεν μπορεί, θα μας ξεχωρίσει. Και περνάμε μια ζωή αγωνιώντας ποιος θα μας ξεχωρίσει και πότε επιτέλους θα το κάνει. Και όταν αυτή η επιβεβαίωση δεν έρχεται, μας πιάνει κατάθλιψη και αμφιβολία και ρίχνουμε περισσότερα ρούχα πάνω μας: «ίσως τελικά δεν το αξίζω» ή «ίσως τίποτα δεν έχει σημασία» και αρχίζουμε να έχουμε προβλήματα υγείας, συναισθηματικά ή επαγγελματικο-οικονομικά. Επειδή ΠΙΣΤΕΥΟΥΜΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.

Και τότε πέφτουμε στην άλλη παγίδα. Στην προσπάθειά μας να προσδώσουμε αξία στο Εγώ μας, αρχίζουμε να πιστεύουμε ότι ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ.* Και δίνουμε, δίνουμε, δίνουμε, καμιά φορά χωρίς καν να μας το ζητήσουν. Κι όταν δεν πάρουμε την ευγνωμοσύνη και το βάθρο του ήρωα που περιμέναμε, κρεμάμε πάνω μας μερικά ακόμη ρούχα: τώρα πια είμαστε ΘΥΜΑΤΑ, αλήθεια τι κάναμε για να αξίζουμε τέτοια αντιμετώπιση, οι φτωχοί!

Λοιπόν, ιδού τα νέα: κανείς δεν μας χρειάζεται. Καθένας μας έχει μόνο την ευθύνη του εαυτού του και είναι καλό να συναντά τον δρόμο των άλλων μόνο και μόνο για να τους δείξει πώς θα βρουν τον εαυτό τους, πώς θα αναλάβουν την ευθύνη του.

Επίσης, καθένας μας ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΕΙ. Έχει ευθύνη απέναντι σε αυτό που Είναι, να απαλλαγεί από τα κόμπλεξ του, τα «έξωθεν» προβλήματά του, τα χιλιάδες ενδύματα που φοράει σαν πανοπλία πάνω του και να λάμψει γι' Αυτό που πραγματικά Είναι. Γιατί στο θεϊκό επίπεδο, δεν χρειάζεται κανείς να κάνει τίποτε, χρειάζεται μόνο ΝΑ ΕΙΝΑΙ. Και δεν φτάνει να ΠΙΣΤΕΥΕΙ για να τα καταφέρει σε αυτή τη ζωή, αλλά πρέπει να έρχεται από την ολότητα και τη βεβαιότητα αυτού που Είναι.

Βεβαίως υπάρχουν και χειρότερα. ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΟΥΜΕ…"

Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα να συζητούσαμε τα παραπάνω.

Με πολλή αγάπη,
Unseen

* Αυτή η αίσθηση, ότι μας χρειάζονται οι άλλοι, είναι μια από τις βασικές θυμαπάτες που πρέπει να παλέψει ένας "θεραπευτής"…

με το παιδί ως ανώριμο και τσαπατσούλικο...

αυτό όμως που δεν πολυκατάλαβα είναι αυτό που λες τελειόνωντας

quote:

---

Βεβαίως υπάρχουν και χειρότερα. ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΠΙΤΥΧΟΥΜΕ…"

---

Καλλιόπη μου, αυτό ακριβώς που λες, έτσι όπως το λες.

Βίκυ μου... ναι, το παιδί μέσα μας είναι αυτό ακριβώς το αγνό, ανέμελο στοιχείο που θα έπρεπε να είναι ΜΟΝΟ πηγή έμπνευσης και ανάπτυξης, αυτό που μας επιτρέπει να ρίχνουμε κάθε μέρα μια φρέσκια ματιά στον κόσμο...

Όμως ποτέ το παιδί μέσα μας δεν ήταν προορισμένο να ζήσει τη ζωή μας για μας. Ποιο παιδί μπορεί να αντεπεξέλθει σωστά σε έναν κόσμο σαν αυτόν που ζούμε; Ποιο παιδί μπορεί να διαχειριστεί τη σκληρότητα, την αθλιότητα, ακόμη και τα απλά θετικά αισθήματα: την αγάπη, τη φιλία, χωρίς να μπει στους μηχανισμούς της ψυχολογίας του;

Μου έκανες αυτό, θα σου κάνω το ίδιο. Μου έκανες αυτό, θα σου κρατήσω μούτρα. Μου έκανες αυτό, θα χάσω την ταυτότητά μου. Αυτός είναι ο τρόπος να ζεις τη ζωή; Αυτός είναι ο τρόπος να αναλαμβάνεις την ευθύνη του εαυτού και των πράξεών σου; Αρνούμενος να μεγαλώσεις, χάριν μιας αμφίβολης ανεμελιάς και μιας ακόμη πιο αμφίβολης αγνότητας; Και τι πραγματική χρησιμότητα μπορείς να έχεις για τους ανθρώπους που αγαπάς - ή γενικότερα ακόμη;

Πώς μπορείς να φροντίσεις αν έρχεσαι από ένα ελλειμματικό σημείο; Πώς μπορείς να θεραπεύσεις; Πώς μπορείς να βιώσεις την πληρότητα;

Αυτό είναι λοιπόν το κακό.

Το πρώτο χειρότερο είναι όταν κανείς δεν αντιλαμβάνεται ότι οφείλει να βγει από την πλάνη της αφελούς παιδικότητας, ότι οφείλει να ξεπεράσει τις πληγές του και να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του. Όμως το εγώ θα βρει χίλιες προφάσεις για να μην τον αφήσει. Θα βγάλει φοβίες, άγχος, θα παλέψει. Γιατί του αρέσει να είναι τεράστιο. Του αρέσει, το μέγεθος του δίνει ασφάλεια.

Έλα μου όμως πως δεν είμαστε μόνο το εγώ μας. Δεν είμαστε μόνο μια πληγή, δεν είμαστε μόνο ένα "κοίτα να δεις τι μου έκανε ο άλλος". Θα έπρεπε η συνειδητότητά μας να μετατοπιστεί πρώτα σε ένα "κοίτα να δεις τι κάνω εγώ στον εαυτό μου, τι προσκαλώ με τον τρόπο μου", για να μπορέσει μετά να κάνει το μεγάλο άλμα προς την αναγνώριση της πνευματικής της ταυτότητας.

Και το ακόμα χειρότερο είναι ότι πραγματικά μπορεί κανείς να τα επιτύχει όλα αυτά. Και είναι το χειρότερο γιατί ίσως δεν θα το τολμήσει ποτέ...

Με πολλή αγάπη,
Unseen

Τι θα κάνουμε σήμερα; Θα υπάρξει συνάντηση;

Εύχομαι μια όμορφη, φωτεινή μέρα!
Unseen

Συγνώμη που δεν ήμουν μαζί σας! ΄Ημουν κουρασμένη και δεν λειτούργησε "η μνήμη". Συγνώμη!

Ευχαριστώ όμως για αυτό που πήρα! ΄Ηταν ευεργετικό τελικά!

Νίκο, Καλλιόπη, απ' ό,τι φαίνεται μάλλον εμείς οι τρεις κρατήσαμε το φρούριο... αλλά η αίσθηση ήταν εξίσου όμορφη, αν και υπήρχε κάπου η... οσμή της απουσίας των περισσότερων

Βασούλα, ήταν δύσκολη ημέρα η Δευτέρα, ανάμεσα σε Σ-Κ και αργία... δεν πειράζει, την επόμενη φορά.

Σας ευχαριστώ για όλα, παιδιά.

Με αγάπη,
Χριστίνα

***** Συγχώρεση. Αγάπη. Ευλογία. *****

Ευτυχώς Γιώτα μου ευτυχώς που δεν έπαθε τίποτε η κορούλα σου και είναι καλά... Μη στεναχωριέστε, όλα τα υπόλοιπα φτιάχνουν.

Με αγάπη,
Χριστίνα

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr