Όλοι μας διαθέτουμε μια ψυχολογική ροή του χρόνου που συμπίπτει με τη θερμοδυναμική ροή του χρόνου με φορά προς την αύξηση της εντροπίας (με άλλα λόγια με φορά προς το μέλλον για εμάς τους normal ανθρώπους). Με τον όρο εντροπία, μπορούμε να πούμε, εννοούμε την αταξία/ακαταστασία που υπάρχει, αλλά και την ικανότητα παραγωγής έργου. Κατά την αρχή του Σύμπαντος, η εντροπία είχε την ελάχιστη τιμή και έπειτα, κατά τη διαστολή, η εντροπία άρχισε να αυξάνεται μέχρις ότου πάρει μια μέγιστη τιμή στο τέλος της διαστολής (εδώ αναφερόμαστε στην περίπτωση που το Σύμπαν είναι κλειστό, δηλαδή που θα "τελειώσει" με μια βαρυτική κατάρρευση). Αυτό που μπορεί να συνέβει είναι μια πρόωρη, μη βαρυτική, κατάρρευση του Σύμπαντος στον κόσμο του πρωταγωνιστή. Αυτό σημαίνει πως το ψυχολογικό του ρολόι θα κινόταν αντίστροφα σε σχέση με το δικό μας ρολόι (έτσι ώστε να υπάρχει φορά προς την αύξηση της εντροπίας. Στα μάτια του πρωταγωνιστή, το Σύμπαν θα φαινόταν να διαστελόταν, αλλά στην πραγματικότητα θα βρισκόταν σε κατάρρευση). Έτσι, λοιπόν, ο συγγραφέας θα έβλεπε τον εαυτό του να γερνάει κανονικά, αλλά οι άλλοι θα γίνονταν νεότεροι, αφού τα ψυχολογικά ρολόγια του καθενός έχουν διαφορετική φορά. Ο πρωταγωνιστής θα ζούσε σε ένα κόσμο αυξανόμενης συμμετρίας. Στα μάτια των υπολοίπων ανθρώπων, όλα είναι φυσιολογικα και ο συγγραφέας τους φαίνεται κανονικός να μεγαλώνει μαζί τους.

Ή μπορεί, σύμφωνα με τη θεωρία των πολλών κόσμων, μια επιλογή του το 2008 να προκάλεσε την περαιτέρω διάσπαση του Σύμπαντος όπου στο ένα ζει φυσιολογικά, ενώ στο άλλο (λόγω της επιλογής του) ζει σε ένα Σύμπαν με φορά προς το παρελθόν σε σχέση με το άλλο. Με κάποιο τρόπο, η ύπαρξη του στα δυο Σύμπαντα συμπίπτει/συνδέεται με αποτέλεσμα να ζει τον χώρο όλων των υπολοίπων ανθρώπων, αλλά τον δικό του χρόνο, διαφορετικό από των άλλων του συγκεκριμένου Σύμπαντος. Το Σύμπαν του δηλαδή βρίσκεται σε συμβολή με το άλλο Σύμπαν και, τυχαία, κατέληξε στην περιοχή συμβολής των ιδιοτήτων αυτών των δύο κόσμων. Φυσικά αυτό σημαίνει και πως δεν ήταν ο μόνος που ζούσε αυτή τη ζωή. Υπήρχαν και άλλα "θύματα" που έπεσαν στις συγχισμένες ιδιότητες των δυο Συμπάντων. Ίσως, ο κόσμος του όλος να είναι θύμα της σύγχυσης αυτής και γι'αυτό να μην τους φαίνεται παράξενο.

Δε μπορεί κανένας να πει πως τα τξίδια στο χρόνο είναι αδύνατα... Μάλιστα έχω βρει στο διαδίκτυο μια συνταγή για τη δημιουργία μιας χρονομηχανής-διαπερατής σκουληκότρυπας:

1. Πληθωρισμός μιας κβαντικής σκουληκότρυπας
2. Εισχωρούμε στην σκουληκότρυπα αρκετή εξωτική ύλη για να την σταθεροποιήσουμε
3. Δίνουμε φορτίο στο ένα στόμιο της σκουληκότρυπας ώστε να μπορεί να μετακινηθεί
4. Φορτώνουμε το ένα στόμιο πάνω σε έναν πύραυλο και δημιουργούμε μια χρονική διαφορά (με το να ταξιδέψουμε με ταχύτητα παραπλήσια του φωτός), ενώ παράλληλα δημιουργούμε μια χωρική διαφορά

Όπως καταλαβαίνετε, δεν πρόκειται παρά ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας από την άποψη πως ο άνθρωπος αδυνατεί π.χ. να διαστάλει πληθωριστικά μια κβαντική σκουληκότρυπα ή να κινηθεί με ταχύτητα παραπλήσια του φωτός, ενώ τα ποσά εξωτικής ύλης για τη σταθεροποίηση της σκουληκότρυπας ώστε να χωράει έναν άνθρωπο φτάνουν την τάξη της μάζας του Δία. Ωστόσο, δεν είναι αδύνατον...

ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Αλλά ας αφήσουμε τα προηγούμενα και ας πάρουμε το χρόνο με το παρελθόν, παρόν και μέλλον ως υπαρξιακά. Ζούμε στο παρόν και κινούμαστε ασταμάτητα προς μέλλον... Αλλά το μέλλον συνεχώς γίνεται το παρόν μας και έπειτα το παρελθόν. Το μόνο ανεξάρτητο είναι το μέλλον. Το παρελθόν εξαρτάται από το παρόν και το παρόν από το μέλλον. Το μέλλον όμως δεν εξαρτάται από κανένα χρονικό πλαίσιο και γι'αυτό μπορεί να πάρει πάμπολλες τροπές. Εδώ συνδέεται το "είναι το μέλλον μας προκαθορισμένο?" Αν θεωρήσουμε τα ταξίδια του χρόνου (ή τουλάχιστον τα ταξίδια στο μέλλον) όπως τα ξέρουμε δυνατά και χωρίς κάποιους περιορισμούς, τότε πρέπει να πούμε πως το μέλλον είναι όντως προκαθορισμένο παραβιάζοντας την ελεύθερη βούληση. Γι'αυτό λοιπόν πρέπει το Σύμπαν να έχει κάποιους υπερσημαντικούς περιουρισμούς. Όπως π.χ. τα ταξίδια στο μέλλον ή παρελθόν όπως τα αντιλαμβανόμαστε να είναι τα ταξίδια στο παρόν ενός παράλληλου σύμπαντος.

Δεν βρήκα κάποιο άλλο topic στο οποίο αναλύεται ο χρόνος... Αν υπάρχει και μου ξέφυγε, παρακαλώ ενημερώστε με

ΟΤΙ ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ

Το σκεπτικό του Monroe είναι πως ένα από τα δυο θα μπορέσει να κληρονομήσει όλες τις ιδιότητες του άλλου και να γίνει εκείνο! Με τη ταχύτητα του φωτός ή ακόμη γρηγορότερα.
Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να γίνει και με ανθρώπους;
Όπως λέει ο Monroe: «Θα πρέπει πρώτα να καταστραφείς για να μπορέσεις να τηλεμεταφέρεις το σώμα σου.
Οπότε, αν καταστραφείς και τηλεμεταφερθείς (στο χώρο ή το χρόνο) ο αρχικός εαυτός σου θα έχει ήδη εξαφανιστεί δια παντός…

"Σωστά" μου ακούγονται , αν και η σχέση μου με τη Φυσική (και πόσο μάλλον με την κβαντική)είναι εντελώς στο επίπεδο "μυθιστορηματικής ανάγνωσης" ... η γνώμη σου ?

quote:

---

AitheroVamon

Βάση της παραπάνω θεωρίας* που υποστηρίζει πάνω κάτω οτι, ένα άτομο που βρίσκεται σε ένα σημείο μπορεί να δεχτεί και να ενσωματώσει τις ιδιότητες ενός ατόμου που βρίσκεται αλλού. Δυο ηλεκτρόνια αρχίζουν και δονούνται από κοινού, αν βρίσκονται σε κοντινά σημεία. Αν τα διαχωρίσεις με μια τεράστια απόσταση, όπως έναν γαλαξία, και αρχίσεις να δονείς το ένα, τότε (άγνωστο πως) και το άλλο ηλεκτρόνιο στην άλλη άκρη του γαλαξία γνωρίζει πως ο «φίλος» του δονείται.

Το σκεπτικό του Monroe είναι πως ένα από τα δυο θα μπορέσει να κληρονομήσει όλες τις ιδιότητες του άλλου και να γίνει εκείνο! Με τη ταχύτητα του φωτός ή ακόμη γρηγορότερα.
Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να γίνει και με ανθρώπους;
Όπως λέει ο Monroe: «Θα πρέπει πρώτα να καταστραφείς για να μπορέσεις να τηλεμεταφέρεις το σώμα σου.
Οπότε, αν καταστραφείς και τηλεμεταφερθείς (στο χώρο ή το χρόνο) ο αρχικός εαυτός σου θα έχει ήδη εξαφανιστεί δια παντός…

"Σωστά" μου ακούγονται , αν και η σχέση μου με τη Φυσική (και πόσο μάλλον με την κβαντική)είναι εντελώς στο επίπεδο "μυθιστορηματικής ανάγνωσης" ... η γνώμη σου ?

Ποια είναι η μαγική λέξη ; "Θεωρία". Ναι, σαν θεωρία καλή ακούγεται. Τηλεμεταφορά είναι αυτό. Η κβαντομηχανική είναι μανούλα στο να γεννάει τέτοιες θεωρίες. Αλλά δεν παύει να είναι θεωρίες και όλα αυτά να συμβαίνουν σε θεωρητικό επίπεδο.

Κοίτα να δεις, όλα αυτές οι θεωρίες ξεκινούν από μία παρατήρηση που έκανε ένας επιστήμονας μετά από ένα πείραμα που έγινε για μία εργασία κτλ, κτλ. Δηλ. έχουμε στα χέρια μας ενδείξεις. Από αυτές τις ενδείξεις, μελετώντας τα γεγονότα, αφήνουμε το επίπεδο της παρατήρησης και πάμε σε ένα επίπεδο θεωρητικό. Στη θεωρία μπορούν όλα να συμβούν.

Αλλά ακόμη κι αν υποθέσουμε πως όλα αυτά μπορούν να συμβούν στην πράξη, γεννιούνται τεράστια ερωτήματα. Π.χ γι' αυτό που αναφέρεις, για την τηλεμεταφορά δηλ. Πες ότι καταφέρνουμε και το πετυχαίνουμε αυτό, δηλ. έχουμε την Μηχανική για να το κάνουμε. Ο άνθρωπος που έχει τηλεμεταφερθεί, θα είναι ο ίδιος άνθρωπος ; Με το ίδιο μυαλό, με τις ίδιες αναμνήσεις, με τα ίδια συναισθήματα ; Θα πρέπει να πειραματισθούμε για να αποφανθούμε γι' αυτό. Ε, φαντάζεσαι πόσα πειράματα πρέπει να γίνουν με ανθρώπους μέχρις ότου εσύ και εγώ να μπαίνουμε σε μια τέτοια κατασκευή και να μεταφερόμαστε όπου γουστάρουμε σε χρόνο dt με ασφάλεια ;

---

quote:

---

Όμως ο Alan Guth, καθηγητής φυσικής στο MIT που έχει μελετήσει τη θεωρία των χρονομηχανών, λέει ότι δεν είναι βέβαιος εάν ακόμα και θεωρητικά είναι δυνατόν να ταξιδέψει κάποιος μέσα στο χρόνο. Πολύ περισσότερο, τα χρονοταξίδια να γίνουν και πραγματικότητα: "Σίγουρα όμως όχι κατά τη διάρκεια των επόμενων χρόνων". Ένας άλλος φυσικός, ο Stanley Deser, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Brandeis, που πρόσφατα εξέδωσε μία εργασία με τίτλο "Time travel?" λέει ότι το πρόβλημα δεν είναι η φυσική αλλά η δυνατότητα να γίνει το χρονοταξίδι. "Είναι σαν να προσπαθούμε να συσσωρεύσουμε όλη την ύλη του σύμπαντος σε μία πολύ μικρή περιοχή" κι εύχεται στον Mallett, "Καλή τύχη".

---

Έπειτα, ταχύτητες που τίνουν στο c δίνουν - σύμφωνα με τις εξισώσεις του Einstein - μάζες που τίνουν στο άπειρο. Αυτό θεωρητικά, σημαίνει ακριβώς αυτό που λέει ο Deser, δηλ. "Είναι σαν να προσπαθούμε να συσσωρεύσουμε όλη την ύλη του σύμπαντος σε μία πολύ μικρή περιοχή". Το γεγονός ότι υπάρχουν τέτοια φαινόμενα πολύ μεγάλης συσσώρευσης μάζας σε πολύ μικρές περιοχές (π.χ μαύρες τρύπες), ναι μεν μας κάνει να υποθέτουμε πως ίσως να ήταν εφικτό, αλλά δεν σημαίνει ότι μπορούμε να το πετύχουμε κιόλας. Αυτά - και άλλα πολλά - μας κάνουν να παρερμηνεύουμε ίσως κάποιες φορές τις ανακαλύψεις της Επιστήμης και να κάνουμε υποθέσεις επί των υποθέσεων για ότι μπορεί να βάλει ο νους μας.

quote:

---

Σύμφωνα με τη θεωρία της βαρύτητας του Einstein, κάθετι που έχει μάζα ή ενέργεια παραμορφώνει το διάστημα και τον χρόνο γύρω από αυτό, όπως μια μπάλλα μπόουλινγκ που πέφει πάνω σε ένα τραμπολίνο.

---

εαν βρεθω 10ετη φωτος μακρυα με ενα "τσακ" , και κοιταξω προς την γη με το σουπερντουπερ τηλεσκοπιο θα δω την γη οπως ηταν ΠΡΙΝ 10 ΧΡΟΝΙΑ , εαν δε κανω και ΖΟΥΜ με το φοβερο τηλεσκοπιο θα δω τα χοροπηδηχτα του σημιτη για την ονε ή τους δυδιμους πυργους στην νεα υορκη ... με αυτο τον τροπο ισως εχουμε την μονη ευκαιρεια να ταξιδεψουμε προς τα πισω ...

θα μου πεις αντε κανε "τσακ" οκ ειπαμε προβλημα , ομως καμια φορα κανω την εξης σκεψη , την οποια δεν ξερω εαν θα την διατυπωσω σωστα , το ελπιζω χαχα , η οποια θα μας εδειχνε το παρελθον μας χωρις να χρειαστει να ταξιδεψουμε ...

το φως οπως φευγει απο την γη θα μπορουσε να καμπυλωθει σε τετοιο βαθμο που να ξαναγυρισει πισω ή να ανακλαστει με καποιο τροπο "καπου" (αυτο μπορει να γινει υποθετω , ειτε απο ενα βαρυτικο πεδια ειτε απο 2-3 οπου το καθενα θα αλλαζει την πορεια του, επισης δεν ξερω τι γινεται οταν το φως φτανει στο τελος του συμπαντος βγαινει εκτος ? ή γυρναει πισω? ) , φυσικα χρειαζομαστε τα σωστα μηχανηματα για να το πιασουμε , αλλα καμια φορα αναρωτιεμαι πως ξερουμε οτι πολλα απο αυτα που βλεπουμε στο διαστημα δεν αποτελουν το δικο μας αποτυπωμα πριν απο ΔΙΣ χρονια !!! (οκ μη βαρατε το παραπανω μπορει να μη παιζει απλα μου ηρθε πριν απο καιρο , αλλα ειδικος δεν ειμαι για να το ερευνησω χαχα)

τωρα οσο αφορα το μελλον , εκει δεν μπορω να φανταστω κατι ... παντως και τα δυο ταξιδια ειτε προς τα πισω ειτε προς τα μπροστα προκαλουν πολλα παραδοξα , απο την στιγμη που "καταφερουμε" να κανουμε ενα τετοιο ταξιδι.

Το 1887 οι Michelson και Morley έκαναν ένα ιστορικό πείραμα, για να διαπιστώσουν αν το φως έχει ως προς εμάς μεγαλύτερη ταχύτητα όταν κινούμαστε με τη Γη αντίθετα από την πορεία του, και μικρότερη όταν κινούμαστε κατά την φορά του, όπως προέβλεπε η σχετικότητα του Newton και οι μετασχηματισμοί Galileo. Το πείραμα ήταν σαφέστατα αρνητικό. Απέδειξε δηλ. ότι αν μετρήσουμε την ταχύτητά του (του φωτός δηλ) πάνω στην κινούμενη Γη, θα την βρούμε ίση με την ταχύτητα, όπως και εκτός αυτής. [ Εδώ βασίστηκε ο Einstein, για να διατυπώσει το δεύτερο αίτημα της θεωρίας του σχετικά με την τιμή του c, που την θεωρεί ίδια για όλους τους παρατηρητές που βρίσκονται πάνω σε αδρανειακά συστήματα αναφοράς ]. Προχωράμε >

Οι πρώτοι που προσπάθησαν να εξηγήσουν το φαινόμενο ήταν οι Fitzerald και Lorentz, οι οποίοι υπέθεσαν ότι συστέλλεται το μήκος κατά την διεύθυνση της κίνησης, αλλά η άποψη αυτή δεν έγινε αποδεκτή και χαρακτηρίσθηκε "αδιανόητη". Ακολούθως, ο Einstein πρότεινε ότι δεν ισχύουν οι μετασχηματισμοί Galileo αλλά οι μετασχηματισμοί Lorentz, που πράγματι επαληθεύουν το φαινόμενο. Έτσι διατύπωσε το δεύτερο αίτημα της θεωρίας του. [ Να πούμε εδώ ότι αποφεύγεται επιμελώς να διατυπωθεί η φράση "η ταχύτητα μένει σταθερή" γιατί τότε θα υπήρχε κάτι απόλυτο ] O Einstein αναφερόμενος στους παρατηρητές εννοεί οτι αυτοί μετρούν πάντα την ίδια ταχύτητα με αυτή του φωτός στο κενό (Cμηδεν) [ άλλο όμως μετρούν οι παρατηρητές και άλλο είναι η ταχύτητα ]

Δηλ. λέει : "η ταχύτητα του φωτός στο κενό είναι η ίδια για όλους τους παρατηρητές". Εννοεί όμως ότι αυτοί οι παρατηρητές μετρούν πάντα την ίδια ταχύτητα με αυτή του φωτός στο κενό. Είναι μια πολύ λεπτή διαφορά.

Θα σας ενδιέφερε να συνεχίσω ή τζάμπα τα γράφω ;

quote:

---

Θα σας ενδιέφερε να συνεχίσω ή τζάμπα τα γράφω ;

---

Keep writing Zip

Σκέψου τώρα και αυτο.

Στο κενό, αν ο παρατηρητής ειναι η ταχυτητα του φωτός, θα μπορούσαμε να δεχθούμε, πως ο ίδιος δεν ειναι/βλεπει διάφορα απο το παρατηρουμενο?

Αν ναι, τοτε αυτο που είναι, είναι το πραγματικο, και ο παρατηρητής ειναι χρόνος, που εγραψες πως δεν υπάρχει, μα που ο παρατηρητής συνεχώς δημιουργεί. (και ψυχολογικά)

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ

Στο κενό, αν ο παρατηρητής ειναι η ταχυτητα του φωτός, θα μπορούσαμε να δεχθούμε, πως ο ίδιος δεν ειναι/βλεπει διάφορα απο το παρατηρουμενο?

---

Εχει να κάνει με την δημιουργία του ψ.χρόνου, κάτι που έγραψα σήμερα ως ένα παραμύθι, εδω

Ο Einstein με το πρώτο αξίωμα της θεωρίας του, αποδέχθηκε την σχετικότητα της Νευτώνειας μηχανικής για τον χώρο. Με το δεύτερο αξίωμα θεώρησε την ταχύτητα του φωτός Cμηδεν παντού σταθερή. Παρατηρώντας τον τύπο της ταχύτητας [Cμηδέν=S/t] συμπέρανε πως με το S σχετικό δεν μπορούσε το t να είναι απόλυτο και να δίνει σταθερό Cμηδέν. Αναγκάσθηκε λοιπόν [ βλέπετε, τα ίδια τα μαθηματικά σε αναγκάζουν ορισμένες φορές να δεχθείς κάποια πράγματα ], αναγκάσθηκε λοιπόν να θεωρήσει και το χρόνο για το κινούμενο σύστημα σχετικό με την ταχύτητα του παρατηρητή. Επιπλεόν, υποχρεώθηκε να διαστείλει τον χρόνο, δηλ. να τον καθυστερήσει τόσο όσο χρειάζεται για να επαληθευτεί το πείραμα των Michelson και Morley. Η διαστολή αυτή, της μονάδος εννοείται του χρόνου, ισοδυναμεί με μείωση της τιμής του. Αυτό σημαίνει ότι το ρολόι βραδύνει και μένει πίσω.

Ωστόσο, σήμερα μπορούμε να αποδείξουμε ότι το φως υφίσταται πάνω σε υλικά κινούμενα συστήματα με ταχύτητα u μείωση της ταχύτητάς του, κατά την διεύθυνση της κίνησης σε C=τετρ.ρίζα(Cμηδέν^2 - u^2) δηλ. Cμηδεν*τετρ.ρίζα(1-u^2/Cμηδεν^2) [τώρα, 'ντάξει καταλαβαίνω είναι λίγο δύσκολο να τα γράφω έτσι αυτά, αλλά χαρακτηριστικά και πιο απλά ]>

το φως είναι ένας δρομέας που όταν πηδάει σε ένα τρένο τρέχοντας, μειώνει την ταχύτητά του ως αντίτιμο του εισιτηρίου για το τρένο, παίρνει όμως και την ταχύτητα του τρένου, όπως ορίζουν οι μετασχηματισμοί Galileo.

Αλλά το φως είναι κίνηση και κατά τον ίδιο παράγοντα [ποιον παράγοντα ; αυτό το τετρ.ρίζα(1-u^2/Cμηδεν^2)] βραδύνουν όλες οι κινήσεις συνεπώς ΚΑΙ η κίνηση των ρολογιών που ταυτίζεται με τον χρόνο. Συνεπώς αν οι ενδείξεις ενός χρονομέτρου σε ηρεμία είναι tμηδεν, οι ενδείξεις του όταν κινείται θα είναι t=tμηδέν*[τον παράγοντά μας] δηλ. t=tμηδεν*τετρ.ρίζα(1-u^2/Cμηδεν^2), δηλ. μικρότερες.

Μπορούμε να αποδείξουμε (την απόδειξη θα την περιγράψω παρακάτω) πως όσες φορές και αν μετρήσουμε την ταχύτητα του φωτός πάνω σε ένα κινούμενο σύστημα αναφοράς με διαφορετικές ταχύτητες u, θα βρίσκουμε πάντα την ίδια Cμηδεν, ενώ στην πραγματικότητα είναι μικρότερη. [ έχει μειωθεί κατά τον παράγοντα τετρ.ρίζα(1-u^2/Cμηδεν^2) ] Συνεπώς, οι μετρήσεις μας είναι απατηλές.

Πως αποδεικνύεται τώρα αυτό ... Αν χρησιμοποιήσω μαθηματικά, θα πρέπει να κάνω νέα αναφορά της κίνησης του φωτός και του ρολογιού σε τρίτο μέγεθος, οπότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ πιο δυσνόητα για κάποιους που ίσως δεν τα πάνε και τόσο καλά με τα μαθηματικά. Για τον λόγο αυτό, θα χρησιμοποιήσω μια πολύ απλή και πειστική περιγραφή.

Θεωρούμε το φως ως δρομέα που κρατάει ένα χρονόμετρο το οποίο δείχνει στην αφετηρία του διαστήματος 0 sec και στα 30m π.χ δείχνει 10sec. Η μετρούμενη ταχύτητα είναι 3m/sec.

Κινηματογραφούμε την διαδρομή και την προβάλουμε αναπαρασταίνοντας τις κινήσεις. Τώρα όμως, έχουμε την δυνατότητα να μεταβάλουμε τις ταχύτητες δρομέα (φωτός) και χρονομέτρου κατά τον ίδιο παράγοντα, γυρίζοντας πιο αργά την ταινία [slow mosion δηλ.] (η ταινία συνιστά την τρίτη αναφορά που είπα πριν, στα μαθηματικά). Όσο και να βραδύνουμε το γύρισμα της ταινίας, πάντα θα βλέπουμε το δρομέα να φτάνει στο τέρμα του και το χρονόμετρο να δείχνει την ίδια ένδειξη, δηλ. θα μετρούμε πάντα την ίδια ταχύτητα.

Από το παράδειγμα αυτό συμπεραίνεται ότι για να υπάρχει πάντα η ίδια ταχύτητα - όπως πραγματικά συμβαίνει - πρέπει να μειώνεται και η ταχύτητα του φωτός κατά τον ίδιο παράγοντα όπως και εκείνου του χρόνου, δηλ. του χρονομέτρου. Συνεπώς, το δεύτερο αξίωμα του Einstein για την σταθερότητα της ταχύτητας του φωτός δεν ισχύει.

Δεν ξέρω αν κατάφερα να το αποδώσω σωστά, πάντως, αν κάτι δεν καταλαβαίνετε, εδώ είμαστε ...

Το περίεργο είναι πως ο Einstein ασυναίσθητα στα χωροχρονικά του διαγράμματα λάμβανε τον χρόνο ως κίνηση. Παρίστανε π.χ τον χρόνο στο χωρικό διάγραμα με μια ευθεία. Η ευθεία όμως γράφεται με την κίνηση μιας γραφίδας (ένα μολύβι, ένα στυλό, κτλ), άρα στην ουσία είναι παράσταση κίνησης.

Επίσης, αυτή η θεωρία - που τουλάχιστον δηλ. στο esoterica.gr έχω βαρεθεί να την βλέπω να την επικαλούνται διάφοροι - ισχύει μόνο για τον κενό χώρο ... που είναι ανύπαρκτος, δηλ. δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε την κίνηση του φωτός στην ύλη και αποτυγχάνει στα ελάχιστα, στο μικρόκοσμο. Επίσης αποδέχεται τα πεδία ... απλά επειδή υπάρχουν ... χωρίς να τα εξηγεί, να τα ερμηνεύει, και θεωρεί τα σωματίδια τοπικές πυκνώσεις αυτών.

Γενικά, η θεωρία της Σχετικότητας προσδιόρισε αρκετές αλήθειες, παρέμεινε όμως μια καθαρή μαθηματική θεωρία αφισταμένη από την αληθινή πραγματικότητα, την οποία αρνείται θεωρώντας ότι όλα εξαρτώνται από τον παρατηρητή. Δεν ερμήνευσε τη φύση των μεγεθών μάζας και ενέργειας, ούτε γιατί ισοδυναμούν αυτά τα δύο μεγέθη.

Προσωπικά, υποκλίνομαι στον Einstein ως επιστήμονα - αλίμονο δηλ. - αλλά 'ντάξει, δεν τρελαίνομαι κιόλας. Διαβάζω π.χ ανθρώπους να λένε με τόση βεβαιότητα πως ο χρόνος είναι η 4η διάσταση - επειδή αυτό προκύπτει από μια θεωρία, του Einstein, την Σχετικότητα - και λέω ... 'ντάξει, τι να πεις τώρα ; ... Είναι μια θεωρία ρε παιδιά όλο αυτό. Δεν λέω, πολύ σπουδαία, μπράβο δηλ. στο παλικάρι ... αλλά ... θεωρία.

Οι θεωρίες, π.χ η Σχετικότητα ή η Κβαντική θεωρία, είναι προσπάθειες της Επιστήμης να ερμηνεύσουν τον κόσμο και συνοδεύονται από έναν αγώνα για την προσέγγιση της αλήθειας ο οποίος είναι μεγάλος και συνεχής. Δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε την Σχετικότητα ξεπερασμένη ή ανεφάρμοστη, αφού ακόμη και τώρα πολλοί επιστήμονες - να, πάρε παράδειγμα τον Ron Mallett που αναφέρεται παραπάνω - βασίζονται πάνω στον Einstein για να φτιάξουν άλλα θεωρητικά μοντέλα.

Γενικά, εγώ θεωρώ πως αρχίζει να καλλιεργείται ένα κλίμα στην επιστημονική κοινότητα για την ανάγκη ύπαρξης μιας νέας Μηχανικής. Οι υπάρχουσες (Νευτώνεια ή κλασική μηχανική / Η μηχανική του Einstein ή σχετικιστική / Η κβαντομηχανική) έχουν παρουσιάσει κατά την διάρκεια των ετών προβλήματα, αδιέξοδα, λάθη και μειονεκτήματα. Ένα πολύ απλό μειονέκτημα που μου έρχεται έτσι με την μία στο μυαλό είναι ότι και οι τρεις αυτές Μηχανικές, δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Επίσης, δεν μελετούν την ουσία μιας κίνησης που είναι η δυναμική της κατανομή αλλά παραβάλλουν την κίνηση ... με μια άλλη κίνηση που την ονομάζουν "χρόνο". Δηλ. αυτο-εγκλωβίζονται, αν μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο.

Η απόστασή μας από την αλήθεια εξακολουθεί να είναι μεγάλη.

ΛΟΝΔΙΝΟ Είναι άραγε δυνατό στο σχετικά κοντινό μέλλον ένα ταξίδι στον χρόνο μέσα από μια διαστημική... «σκουληκότρυπα»; Σύμφωνα με τον Στίβεν Χόκινγκ, ναι. Ο διάσημος βρετανός αστροφυσικός, στην εκπομπή με τίτλο «Στο Σύμπαν με τον Στίβεν Χόκινγκ» η οποία θα μεταδοθεί στις 9 Μαΐου από το τηλεοπτικό δίκτυο Discovery Channel, υποστηρίζει ότι ένα δυνητικό ταξίδι στον χωρόχρονο μπορεί κάποτε να γίνει πραγματικότητα. Και να ανοίξει απίθανους ορίζοντες στην ανθρωπότητα, δεδομένου ότι ο πλανήτης Γη καταστρέφεται συστηματικά από την κλιματική αλλαγή.

Ο 68χρονος επιστήμονας διαψεύδει τον... εαυτό του! Πριν από μερικά χρόνια είχε υποστηρίξει ότι «δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε στον χρόνο, γιατί αν αυτό ήταν εφικτότότε θα είχαμε σήμερα στη Γη τουρίστες από το μέλλον». Ο ίδιος ισχυρίζεται εδώ και δεκαετίες πως ένα ταξίδι στον χρόνο θα ήταν δύσκολο να επιτευχθεί, αφού το όποιο διαστημικό όχημα να περάσει με την ταχύτητα του φωτός μέσα από μια «σκουληκότρυπα» με άνοιγμα ενός δισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού του εκατοστού. Επιπλέον, το ίδιο το ταξίδι θα ήταν μια τρομακτική εμπειρία για τον αστροναύτη, ο οποίος θα ένιωθε ακριβώς όπως η Ελι Αρογουέι, η φυσικός που υποδύθηκε η Τζόντι Φόστερ στην ταινία «Επαφή» του σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ζεμέκις.

Τώρα όμως θεωρεί ότι ένα τέτοιο θεωρητικό ενδεχόμενο κάθε άλλο παρά αδύνατο είναι. Θα χρειαστεί όμως η μέγιστη δυνατή συνδρομή της καλύτερης υλικοτεχνικής υποδομής που έχουμε στη διάθεσή μας, δηλαδή του μεγάλου επιταχυντή στοιχειωδών σωματιδίων (Large Ηaldron Collider- LΗC), του κέντρου πυρηνικών ερευνών CΕRΝ της Γενεύης. Ο LΗC, το μεγαλύτερο επιστημονικό όργανο του κόσμου σήμερα, διαμέτρου 27 χιλιομέτρων, είναι το μόνο «εργαλείο» το οποίο ενδεχομένως να μπορεί να φτάσει την κυριολεκτικά «διαστημική» ταχύτητα των 299.792.458 μέτρων ανά δευτερόλεπτο.

«Ταχύτητα του φωτός σημαίνει να κάνεις μέσα σε ένα δευτερόλεπτο την περιστροφή της Γης επτά φορές. Για τέτοια μεγέθη μιλάμε. Ενα ταξίδι στον χρόνο θα χρειαστεί τη μεγαλύτερη δυνατή ταχύτητα πάνω στον πλανήτη,κάτι που μόνο ο επιταχυντής στοιχειωδών σωματιδίων του CΕRΝ μπορεί να μας παρέχει» τονίζει ο βρετανός κοσμολόγος στην εκπομπή.

Αν συμβεί αυτό τότε το μόνο που θα χρειαστούμε, σύμφωνα με τον κ. Χόκινγκ, είναι η «σκουληκότρυπα», μια έννοια που στη Φυσική επίσης καλείται «Γέφυρα Αϊνστάιν- Ρόζεν» και αποτελεί τον συντομότερο δρόμο μέσω του χώρου και του χρόνου. Σύμφωνα με τον Αλβέρτο Αϊνστάιν και τον Νέιθαν Ρόζεν, οι οποίοι συνέλαβαν τη θεωρία αυτή το 1935, οι τρύπες αυτές ενεργούν σαν σήραγγες, συνδέοντας σημεία του χωρόχρονου κατά τέτοιον τρόπο ώστε το ταξίδι μεταξύ των δύο σημείων της «σκουληκότρυπας» να διαρκέσει λιγότερο χρόνο απ΄ όσο το «συμβατικό» ταξίδι μέσω του συνηθισμένου χώρου. Ακριβώς δηλαδή όπως ένα σκουλήκι ανοίγει μια τρύπα σε ένα μήλο προκειμένου να φτάσει συντομότερα στην άλλη πλευρά του φρούτου.

Οι προβλέψεις αυτές του κορυφαίου αστροφυσικού έρχονται να προστεθούν δίπλα σε αυτές δύο κορυφαίων ρώσων επιστημόνων. Οι μαθηματικοί Ιρίνα Αρέφεβα και Ιγκορ Βόλοβιτς υποστηρίζουν ότι ένα ταξίδι στον χρόνο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μέσα στους επόμενους κιόλας μήνες. Σύμφωνα με τη θεωρία των δύο επιστημόνων, η σύγκρουση των πρωτονίων μέσα στον επιταχυντή στοιχειωδών σωματιδίωνμπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας «τρύπας» στο μέλλον, καθώς και τη δημιουργία μιας μηχανής που θα μας ταξιδέψει στο μέλλον. Στη μελέτη τους, οι δύο ρώσοι μαθηματικοί, οι οποίοι ειδικεύονται σε ζητήματα χωρόχρονου, υποστηρίζουν ότι η ίδια διαδικασία μπορεί να προκαλέσει μέχρι και τη δημιουργία μιας μαύρης τρύπας.

πηγή :http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=2&artid=300874&dt=04/05/2010

Όταν οι φυσικοί θέλουν να διεγείρουν το ενδιαφέρον του κοινού για το αντικείμενό τους, στρέφονται στην κοσμολογία ή τη σωματιδιακή φυσική. Πάντα υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να πεις για το χώρο ή την έρευνα νέων σωματιδίων στο Μεγάλο Αδρονικό Συγκρουστή (για μια συζήτηση σχετικά με τον LHC, δείτε Landua & Rau, 2008, και Landua, 2008). Φυσικά είναι πολύ πιο δύσκολο να προκαλέσεις το ενδιαφέρον μιλώντας για τον ηλεκτρομαγνητισμό ή τη θερμοδυναμική.

Μπορεί να θεωρηθεί η διαπραγμάτευση ενός θέματος όπως το ταξίδι στο χρόνο σαν να ενδίδουμε στην επιστημονική φαντασία; Θα επιχειρηματολογούσα πως όχι. Στην πραγματικότητα, θεωρώ ότι είναι ένας εξαιρετικός τρόπος διαπραγμάτευσης των βασικών ιδεών των θεωριών της σχετικότητας του Αϊνστάιν (ναι, υπάρχουν δύο τέτοιες). Κάποιος θα μπορούσε να ξεκινήσει ρωτώντας την απλή αν και συγκινητική ερώτηση: είναι το ταξίδι στο χρόνο πράγματι εφικτό; Οποιοσδήποτε έχει δει μία ταινία όπως ο Εξολοθρευτής ή είναι οπαδός του Dr Who θα μπορούσε να γκρινιάξει ότι η έννοια του ταξιδιού στο χρόνο, μολονότι ιδιαίτερα διασκεδαστική, είναι απλά παράλογη και δεν έχει θέση στην αληθινή επιστήμη. Ωστόσο, όχι μόνο οι νόμοι της φυσικής επιτρέπουν το ταξίδι στο χρόνο, αλλά έχει αποδειχτεί εφικτό σε πολλά πειράματα.

Φυσικά θα πρέπει να διευκρινίσω ότι μόνο τα ταξίδια στο μέλλον έχουν πραγματικά επιτευχθεί. Το ταξίδι στο παρελθόν είναι πολύ πιο δύσκολο και είναι, μάλλον, αδύνατο. Ωστόσο, αυτό που είναι πολύ ενδιαφέρον είναι ότι το ενδεχόμενο αυτό δεν μπορεί ακόμη να απορριφτεί. Ο στόχος μου σε αυτό το άρθρο είναι να εξηγήσω τη διαφορά ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατευθύνσεις του ταξιδιού στο χρόνο και να δείξω πώς η θεωρία της σχετικότητας υποχρέωσε τους φυσικούς να εγκαταλείψουν την κοινή λογική σχετικά με τη φύση του ίδιου του χρόνου.

Ισαάκ Νεύτων: η προσέγγιση της κοινής λογικής;

Μέχρι ο Ισαάκ Νεύτων να ολοκληρώσει την εργασία του πάνω στους νόμους της κίνησης το 1687, ο ορισμός του χρόνου θεωρούνταν ότι ανήκει στη δικαιοδοσία της φιλοσοφίας παρά της επιστήμης. Ωστόσο, όταν ο Νεύτωνας περιέγραψε πώς τα αντικείμενα κινούνται υπό την επίδραση των δυνάμεων, ο χρόνος αποτέλεσε σημαντικό μέρος της μαθηματικής περιγραφής της πραγματικότητας, καθώς όλες οι κινήσεις και οι μεταβολές απαιτούν την έννοια του χρόνου για να αποκτήσουν νόημα. Ο Νεύτωνας θεωρούσε ότι ο χρόνος είναι απόλυτος και αδυσώπητος: τον περιέγραψε σαν να υπάρχει εντελώς εκτός του χώρου και ανεξάρτητα από όλες τις διαδικασίες που συμβαίνουν στο χώρο. Αυτή είναι η άποψη που έχουμε και οι περισσότεροι από εμάς: θεωρούμε ότι ο χρόνος ρέει με σταθερό ρυθμό, σαν να υπάρχει ένα φανταστικό κοσμικό ρολόι που δείχνει τα δευτερόλεπτα, τις ώρες και τα χρόνια, ανεξάρτητα από την αίσθησή μας σχετικά με το πέρασμα του χρόνου. Δεν έχουμε καμία επίδραση στο ρυθμό ροής του και δεν μπορούμε να τον επιταχύνουμε ή να τον επιβραδύνουμε. Αισθανόμαστε ότι ξέρουμε τι είναι ο χρόνος, αλλά κανείς πραγματικά δε ξέρει. Οι καλύτεροι ορισμοί που διαθέτουμε είναι μάλλον ανόητοι, όπως, για παράδειγμα, ‘ο χρόνος είναι ο τρόπος της φύσης να σταματάει ό,τι συμβαίνει μονομιάς!’ ή ‘ο χρόνος ρέει με σταθερό ρυθμό ενός δευτερολέπτου το δευτερόλεπτο’. Τι στο καλό σημαίνει αυτό;

Είχε δίκιο ο Νεύτωνας; Υπάρχει πράγματι απόλυτος χρόνος; Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν έδειξε πως δεν υπάρχει.

Άλμπερτ Αϊνστάιν: ένας επαναστάτης

Το 1905, ο Αϊνστάιν ανακάλυψε, μελετώντας τη φύση του φωτός, ότι ο χρόνος και ο χώρος δεν είναι ανεξάρτητοι αλλά στενά συνδεδεμένοι. Οι ιδέες του έγιναν γνωστές ως ειδική θεωρία της σχετικότητας, η οποία προκάλεσε επανάσταση στη φυσική. Έδειξε πώς και γιατί οι παλιές έννοιες του χώρου και του χρόνου πρέπει να αντικατασταθούν με ένα νέο σύνολο εννοιών με το οποίο δεν είμαστε εξοικειωμένοι. Βασικά, η θεωρία της σχετικότητας ενοποιεί το χρόνο με τις τρείς διαστάσεις του χώρου σε κάτι που αποκαλείται χωροχρόνος. Από εδώ προέρχεται η ιδέα του χρόνου ως τέταρτη διάσταση.

Το 1915, δέκα χρόνια μετά την εργασία του στην ειδική θεωρία της σχετικότητας, ο Αϊνστάιν ολοκλήρωσε τη θεωρία του για τη βαρύτητα, η οποία είναι γνωστή ως γενική θεωρία της σχετικότητας. Θεωρούμενη ευρέως ως η πιο όμορφη θεωρία που ανακαλύφθηκε ποτέ, περιγράφει πώς τα βαρυτικά φαινόμενα της ύλης επηρεάζουν το χωροχρόνο. Αυτό οδηγεί σε πολλές συναρπαστικές προβλέψεις οι οποίες αποδείχθηκαν να είναι σωστές, όπως η γέννηση του Σύμπαντος με τη Μεγάλη Έκρηξη και η ύπαρξη μαύρων τρυπών.

Ας επιστρέψουμε όμως στην ειδική σχετικότητα. Ο Αϊνστάιν έδειξε ότι για οτιδήποτε (ή οποιονδήποτε) ταξιδεύει με ταχύτητα που προσεγγίζει αυτή του φωτός – τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα κάθε δευτερόλεπτο- ο χρόνος τρέχει σημαντικά πιο αργά. Όσο πιο κοντά στην ταχύτητα του φωτός κινείται ένα ρολόι, τόσο πιο αργά κτυπάει όπως φαίνεται από παρατηρητές που το βλέπουν από μακριά. Στις μέρες μας, η επιβράδυνση του χρόνου επιβεβαιώνεται τακτικά στους επιταχυντές σωματιδίων, όπως αυτοί στις εγκαταστάσεις του CERN στην Ελβετίαw1. Πολλοί φοιτητές φυσικής έχουν την ευκαιρία να δουν αυτό το φαινόμενο στο εργαστήριο παρατηρώντας ένα συγκεκριμένο είδος υποατομικού σωματιδίου που ονομάζεται μιόνιοw2.

Ας δούμε ένα απλό αριθμητικό παράδειγμα. Ένας δρομέας τρέχει τα 100 μέτρα σε 10 δευτερόλεπτα ακριβώς, σύμφωνα με μία αξιόπιστη και υψηλής ακρίβειας χρονομέτρηση από τους κριτές. Ωστόσο, και ο ίδιος διαθέτει το δικό του ακριβές χρονόμετρο το οποίο, λόγω της επιβράδυνσης του χρόνου, θα δείχνει ένδειξη 9.999999999995 δευτερόλεπτα. Φυσικά, αυτό είναι τόσο κοντά στα 10 δευτερόλεπτα που ποτέ δεν θα αντιλαμβανόταν τη διαφορά. Ωστόσο, οι επιστήμονες χρειάζονται διαρκώς να μετράνε το χρόνο με τόσο μεγάλη ακρίβεια. Η διαφορά ανάμεσα στο ρολόι του δρομέα και των κριτών είναι μόλις 5 πίκο-δευτερόλεπτα: πρόκειται για τόσο μικρή χρονική διαφορά λόγω της μικρής ταχύτητας του αθλητή σε σχέση με αυτή του φωτός.

Αυτό είναι ένα λεπτό σημείο. Αν ο κόσμος γνωρίζει κάτι για τη θεωρία της σχετικότητας είναι ότι αυτή διατείνεται πως όλες οι κινήσεις είναι σχετικές. Οπότε, γιατί είναι το ρολόι του δρομέα που τρέχει πιο αργά κι επομένως καταγράφει μικρότερη χρονική διάρκεια; Αν όλες οι κινήσεις είναι σχετικές τότε θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι στην πραγματικότητα ο διάδρομος (το κουλουάρ) κινείται σε σχέση με το δρομέα. Άρα τα ρολόγια των κριτών είναι αυτά που τρέχουν πιο αργά. Αυτό είναι αλήθεια, αλλά στην πραγματικότητα η κατάσταση δεν είναι απολύτως συμμετρική. Ο δρομέας πρέπει να επιταχυνθεί και να επιβραδυνθεί και αυτή η αλλαγή στην ταχύτητά του επιδρά στο ρυθμό με τον οποίο περνάει ο χρόνος του, σε σχέση με αυτόν των κριτών. Ένας άλλος τρόπος για να καταλάβουμε γιατί το χρονόμετρο του δρομέα καταγράφει πιο σύντομο χρονικό διάστημα είναι ότι για αυτόν η απόσταση που έχει να τρέξει είναι στην πραγματικότητα ελαφρώς μικρότερη από 100 μέτρα. Αυτή είναι άλλη μία συνέπεια της θεωρίας της σχετικότητας: οι αποστάσεις μικραίνουν όταν κινείστε πολύ γρήγορα.

Ταχεία κίνηση: ταξίδι στο μέλλον

Καθώς αυτό αρχίζει να ακούγεται κάπως παράξενο, θα πρέπει να δούμε πώς συνδέεται με το ταξίδι στο χρόνο. Η ιδέα του επιβραδυνόμενου χρόνου μας παρέχει κυριολεκτικά έναν τρόπο ταξιδιού στο μέλλον. Αν επρόκειτο να κάνετε το γύρο του Γαλαξία μας με έναν πύραυλο, με ταχύτητα κοντά στην ταχύτητα του φωτός, ας πούμε για τέσσερα χρόνια, θα παθαίνατε μάλλον σοκ όταν θα γυρνούσατε στο σπίτι σας στη Γη. Αν το ημερολόγιό σας στον πύραυλο σάς πληροφορούσε ότι φύγατε τον Ιανουάριο του 2005 και επιστρέψατε τον Ιανουάριο του 2009, τότε, ανάλογα με την ακριβή σας ταχύτητα και το πόσο καμπύλη ήταν η διαστρική τροχιά σας, θα διαπιστώνατε ότι στη Γη το έτος θα ήταν το 2045 και όλοι θα είχαν γεράσει κατά 40 χρόνια. Αυτοί θα σοκάρονταν εξίσου βλέποντάς σας πόσο νέος/νέα φαίνεστε ακόμη έχοντας υπόψη πόσο πολύ λείψατε, σύμφωνα με αυτούς.

Μέσα στον πύραυλο θα είχαν περάσει 4 χρόνια ενώ τα ρολόγια στη Γη θα μετρούσαν 40 χρόνια. Αυτό θα σήμαινε, για κάθε λόγο και σκοπό, ότι θα είχατε κάνει ένα άλμα 36 ετών στο μέλλον.

Αυτό το φαινόμενο έχει ελεγχθεί και επιβεβαιωθεί πολλές φορές σε διαφορετικά πειράματα με εξαιρετικά μεγάλο βαθμό ακρίβειας. Το 1971 οι J. C. Hafele και Richard E. Keating τοποθέτησαν τέσσερα υψηλής ακρίβειας ατομικά ρολόγια σε ένα αεριωθούμενο αεροπλάνο και τα ταξίδεψαν γύρω από τη Γη με φορά προς τα ανατολικά. Μετά την επιστροφή του αεροσκάφους τα ρολόγια αυτά συγκρίθηκαν με ατομικά ρολόγια αναφοράς του Αμερικανικού Ναυτικού Αστεροσκοπείου: τα ρολόγια που ταξίδεψαν βρίσκονταν ένα μικροσκοπικό κλάσμα του δευτερολέπτου πίσω από τα ρολόγια αναφοράς (Hafele & Keating, 1972a, 1972b)w3. Αν και το αεροσκάφος είχε μια ταχύτητα ως προς το έδαφος πάνω από χίλια χιλιόμετρα ανά ώρα, η ταχύτητα του φωτός είναι εκατομμύρια φορές μεγαλύτερη, γεγονός στο οποίο οφείλεται η πολύ μικρή και μάλλον όχι εντυπωσιακή διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες ρολογιών. Όπως και να έχει, αυτή η διαφορά είναι πραγματική και τα ρολόγια τόσο ακριβή που δεν υπάρχει αμφιβολία για τις ενδείξεις τους ή τα συμπεράσματα που προκύπτουν από αυτές.

Ταξίδι στο παρελθόν;

Αποδεικνύεται ότι το ταξίδι στο παρελθόν είναι πολύ πιο δύσκολο. Για πολλούς ανθρώπους ίσως αποτελεί έκπληξη ότι το ταξίδι στο μέλλον είναι ευκολότερο από το ταξίδι στο παρελθόν. Αν μη τι άλλο, ίσως νομίζετε ότι η έννοια του ταξιδιού προς το μέλλον είναι περισσότερο παράδοξη. Το παρελθόν μπορεί να μην είναι προσβάσιμο αλλά τουλάχιστον είναι ‘εκεί έξω’ κατά κάποιο τρόπο: έχει συμβεί. Το μέλλον από την άλλη, απομένει να συμβεί. Πώς μπορούμε να επισκεφτούμε έναν χρόνο που δεν έχει ακόμη συμβεί; Ωστόσο, το ταξίδι στο μέλλον μέσω ταχείας κίνησης δεν προϋποθέτει ότι το μέλλον είναι ήδη ‘εκεί έξω’ περιμένοντας για εμάς. Σημαίνει ότι κινούμαστε έξω από το χρονικό πλαίσιο οποιουδήποτε άλλου και μέσα σε κάποιο στο οποίο ο χρόνος κινείται πιο αργά. Ενώ εμείς βρισκόμαστε σε αυτή την κατάσταση, ο χρόνος έξω κυλάει πιο γρήγορα και το μέλλον ξεδιπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα. Όταν επανερχόμαστε στο αρχικό χρονικό πλαίσιο θα έχουμε φτάσει στο μέλλον πιο γρήγορα από κάθε άλλον.

Από την άλλη, υπάρχουν πολλά παράδοξα παραδείγματα του πώς θα ήταν τα πράγματα αν το ταξίδι στο παρελθόν ήταν εφικτό. Για παράδειγμα, τι λέτε αν θα πηγαίνατε πίσω στο χρόνο, ας πούμε στην προηγούμενη χρονιά, και σκοτώνατε τον ίδιο σας το νεότερο εαυτό; Τι θα συνέβαινε τότε; Θα εξαφανιζόσασταν απλά καθώς ο νεότερος εσείς θα έπεφτε στο έδαφος; Κι αν πεθάνατε πέρυσι τότε ποιος θα έπρεπε να σας σκοτώσει; Ξέρω ότι αυτό είναι λίγο ‘αρρωστημένο’ αλλά είναι ένα πολύ γνωστό παράδοξο. Σκεφτείτε το. Φαίνεται ότι δεν μπορείτε να σκοτώσετε τον νεότερο εαυτό σας επειδή πρέπει να επιζήσετε της δολοφονικής απόπειρας για να γίνετε ο δολοφόνος. Αυτό που πρέπει να θυμόσαστε για το ταξίδι στο παρελθόν είναι ότι επιτρέπεται να παρέμβετε στην ιστορία όσο τα πράγματα παραμένουν όπως είναι. Δεν μπορείτε να αλλάξετε το παρελθόν.

Καταρχήν, θα υπήρχαν δύο τρόποι για να πάμε πίσω στο παρελθόν. Ένας είναι πηγαίνοντας προς τα πίσω μέσα στο χρόνο, κατά τη διάρκεια του οποίου οι δείκτες του ρολογιού σας θα κινούνταν αντίθετα. Αυτό θα απαιτούσε ταχύτητες μεγαλύτερες από αυτήν του φωτός κάτι που η θεωρία της σχετικότητας μας λέει ότι είναι αδύνατο, κι έτσι δεν είναι ο τύπος του ταξιδιού στο χρόνο που παρουσιάζω εδώ. Ο άλλος τρόπος είναι ταξιδεύοντας σε ό,τι εμφανίζεται σε εσάς να είναι εμπρός στο χρόνο (το ρολόι σας τρέχει μπροστά) αλλά κινούμενος κατά μήκος μιας στρεβλωμένης διαδρομής στο χωροχρόνο που σας επιστρέφει πίσω στο δικό σας παρελθόν (όπως κάνοντας το βρόχο σε ένα τρενάκι του Λούνα Παρκ). Ένας τέτοιος βρόχος είναι γνωστός στη φυσική ως κλειστή χρονοειδής καμπύλη και υπήρξε αντικείμενο έντονης θεωρητικής έρευνας κατά την τελευταία δεκαετία. Ήταν, πάντως, γνωστό για μισό αιώνα ότι οι εξισώσεις της γενικής σχετικότητας του Αϊνστάιν επιτρέπουν τέτοιες κλειστές χρονοειδείς καμπύλες: ο Αμερικανός μαθηματικός Kurt Gödel έδειξε το 1949 ότι αυτού του τύπου το ταξίδι στο παρελθόν είναι θεωρητικά εφικτό.

Άρα προς τι όλη αυτή η φασαρία; Το ταξίδι στο μέλλον έχει πραγματοποιηθεί και το ταξίδι στο παρελθόν, αν και δύσκολο, δεν απαγορεύεται από τη θεωρία. Τι περιμένουμε λοιπόν; Γιατί δεν έχουμε κατασκευάσει ακόμη μια μηχανή του χρόνου; Το πρόβλημα είναι, πέρα από το γεγονός ότι είναι υπέρμετρα δύσκολο να κατασκευάσουμε κλειστές χρονοειδείς καμπύλες στο χωροχρόνο, ότι δεν κατανοούμε πραγματικά τη θεωρία. Σύμφωνα με όσα γνωρίζουμε στις αρχές του 21ου αιώνα, η γενική σχετικότητα μάς λέει ότι δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε τα ταξίδια στο χρόνο, ωστόσο πολλοί φυσικοί ελπίζουν ότι μια καλύτερη κατανόηση των εμπλεκόμενων μαθηματικών θα οδηγήσει τελικά στο συμπέρασμα ότι οι χρονικοί βρόχοι είναι ανέφικτοι.

Προς το παρόν, δεν μπορούμε να απορρίψουμε το ενδεχόμενο ότι μια φυσική μηχανή του χρόνου υπάρχει κάπου μέσα στο Σύμπαν. Είναι θεωρητικά δυνατό ο χωροχρόνος να είναι τόσο στρεβλωμένος παρουσία ενός πολύ ισχυρού βαρυτικού πεδίου, κάτω από πολύ ειδικές συνθήκες, ώστε να σχηματιστεί ένας χρονικός βρόχος. Αν κατά τη διάρκεια ενός μελλοντικού διαστημικού ταξιδιού, γλιστρήσουμε κατά μήκος μίας τέτοιας οντότητας, η οποία είναι γνωστή ως σκουληκότρυπα, ενδεχομένως να μας παράσχει μια μόνιμη σύνδεση με το παρελθόν.

Επί του παρόντος, ο καλύτερος τρόπος να απορρίψουμε την ύπαρξη των χρονικών βρόχων είναι να αναρωτηθούμε πού είναι άραγε όλοι οι χρονοταξιδιώτες από το μέλλον. Εάν οι μελλοντικές γενιές καταφέρουν ποτέ να χτίσουν μία μηχανή του χρόνου τότε σίγουρα θα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα θέλουν να επισκεφτούν τον 21ο αιώνα και θα έπρεπε να βλέπουμε αυτούς τους επισκέπτες ανάμεσά μας σήμερα. Έτσι, απλά για να διατηρήσουμε ανοικτή τη συζήτηση, παρακάτω υπάρχουν πέντε πιθανοί λόγοι γιατί δεν θα έπρεπε να περιμένουμε να δούμε κανέναν χρονοταξιδιώτη:

1. Το ταξίδι στο παρελθόν απαγορεύεται από κάποιους άγνωστους μέχρι σήμερα νόμους της φυσικής. Οι φυσικοί ελπίζουν να ανακαλύψουν μία νέα θεωρία η οποία πηγαίνει πέρα από τη θεωρία της γενικής σχετικότητας και η οποία εξηγεί γιατί οι χρονικοί βρόχοι απαγορεύονται. Ήδη διαθέτουμε δυο πιθανές υποψήφιες θεωρίες, τη θεωρία των υπερχορδών και τη θεωρία των μεμβρανών. Καμία ωστόσο δεν είναι ικανοποιητικά κατανοητή ακόμη.

2. Δεν υπάρχει καμία φυσική μηχανή του χρόνου, όπως οι σκουληκότρυπες, έτσι ο μόνος τρόπος να ταξιδέψουμε στο παρελθόν είναι να κατασκευάσουμε μία. Αποδεικνύεται όμως ότι αυτή θα μπορούσε να μας πάει πίσω στο χρόνο μέχρι τη στιγμή που τέθηκε σε λειτουργία (επειδή αυτή θα ήταν η προγενέστερη στιγμή στο χρόνο που θα μπορούσε να προσπελαστεί). Έτσι δεν μπορούμε να δούμε χρονοταξιδιώτες από το μέλλον επειδή μηχανές του χρόνου δεν έχουν εφευρεθεί ακόμη.

3. Φυσικές μηχανές του χρόνου υπάρχουν και οι άνθρωποι τις χρησιμοποιούν για να ταξιδέψουν πίσω στον 21ο αιώνα, αλλά – μία ιδέα την οποία σκέφτονται σοβαρά πολλοί θεωρητικοί φυσικοί- το σύμπαν μας είναι ένα από τα άπειρα παράλληλα σύμπαντα. Επομένως το ταξίδι στο παρελθόν προβάλλει τον ταξιδιώτη σε έναν παράλληλο κόσμο. Υπάρχουν τόσοι πολλοί κόσμοι που το δικό μας σύμπαν δεν είναι ένα από τα λίγα τυχερά που τα έχουν επισκεφτεί. Αν δεν έχετε πειστεί από αυτά τα επιχειρήματα τότε ίσως πρέπει να αναφέρω δύο πιο πεζά ενδεχόμενα:

4. Το να περιμένουμε να δούμε χρονοταξιδιώτες ανάμεσά μας προϋποθέτει ότι αυτοί θα ήθελαν να επισκεφτούν αυτό τον αιώνα. Ίσως για αυτούς, να υπάρχουν πολύ καλύτερες και ασφαλέστερες περίοδοι να επισκεφτούν.

5. Οι χρονοταξιώτες από το μέλλον είναι ανάμεσά μας αλλά κρατούν χαμηλούς τόνους!

Αν έπρεπε να στοιχηματίσω θα έλεγα ότι το ταξίδι στο παρελθόν θα αποδειχθεί σύντομα αδύνατο και θεωρητικά. Το να πάμε στο μέλλον, από την άλλη, απαιτεί απλά να φτιάξουμε έναν αρκετά γρήγορο πύραυλο. Να ξέρετε πάντως ότι αν φτάσετε στο μέλλον, δεν υπάρχει δρόμος επιστροφής.

Αναφορές

Hafele JC, Keating RE (1972a) Around-the-world atomic clocks: predicted relativistic time gains. Science 177(4044): 166-167. doi: 10.1126/science.177.4044.166

Hafele JC, Keating RE (1972b) Around-the-world atomic clocks: observed relativistic time gains. Science 177(4044): 168-170. doi: 10.1126/science.177.4044.168

Landua R (2008) Ο LHC: μια ματιά μέσα του. Science in School 10: 34-45. www.scienceinschool.org/2008/issue10/lhchow/greek

Landua R, Rau M (2008) Ο LHC: ένα βήμα πιο κοντά στη Μεγάλη Έκρηξη. Science in School 10: 26-33. www.scienceinschool.org/2008/issue10/lhcwhy/greek

Αναφορές στο διαδίκτυο

w1 – Για περισσότερες πληροφορίες για το CERN, το μεγαλύτερο στον κόσμο εργαστήριο σωματιδιακής φυσικής, δείτε: www.cern.ch

w2 – Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με πειράματα για το χρόνο ζωής του μιονίου, δείτε:

www.teachspin.com/instruments/muon_physics/experiments.shtml
www.jlab.org/~cecire/muonlife.html
www.physics.smu.edu/~coan/outreach/overview.html

w3 – Για περισσότερες πληροφορίες για το πείραμα των Hafele-Keating experiment, δείτε: http://en.wikipedia.org/wiki/Hafele-Keating_experiment

Πηγές

Για τη σχετικότητα και τα ταξίδια στο χρόνο:

Al-Khalili J (1999) BlackHoles, Wormholes and Time Machines. London, UK: Taylor and Francis

Για τα ταξίδια στο χρόνο:

Davies P (2002) How to Build a Time Machine. London, UK: Penguin

Για τη σχετικότητα:

Epstein LC (1981) Relativity Visualised. San Francisco, CA, USA: Insight Press Mermin ND (1989) Space and Time in Special Relativity. Prospect Heights, IL, USA: Waveland Press

Stannard R (1989) The Time and Space of Uncle Albert. London, UK: Faber and Faber

Στη θεωρία χορδών:

Greene B (2000) The Elegant Universe: Superstrings, Hidden Dimensions and the Quest for the Ultimate Theory. New York, NY, USA: Vintage

από την σελίδα http://www.scienceinschool.org/2009/issue11/timetravel/greek

πως ξερουμες οτι μεταβληθηκε ο χρονος και οχι οτι η μεταβολη/λαθος/καθηστερηση δεν προκληθηκε απο την μεταβολη στην μαζα του ρολογιου καθως λογω της ταχυτητας μεταβληθηκε εστω και παρα πολυ λιγο ?

επισης το σχεδιο που λεει οτι φευγουμε απο την γη κανουμε εναν "κυκλο" και επιστρεφουμε τρεχοντας θα μας παει στο παρελθον εχει κατα την αποψη μου το εξης κενο , ο χρονος στην γη δεν θα αλλαξει , εαν φυγουμε απο την γη την στιγμη t οταν γυρισουμε θα ειναι t+κατι , επομενως δεν προκυτε να ταξιδεψουμε , το μονο που μπορουμε να κανουμε ισως ειναι να ΔΟΥΜΕ το παρελθον αλλα οχι να συμμετεχουμε.
το ολο επιχειρημα ειναι μια λογικη απατη οπως το εξης , αθηνα νεα υορκη εχει διαφορα 8 ωρες , εαν παρω ενα κονκορτ , αυτα που απεσυραν και του αυξησω λιγο την ταχυτητα θα κανω την διαδρομη σε 3 ωρες αρα οταν παω εκει θα ειναι 8+3=11 - 8ωρες διαφορα = 3 ,3 να γυρισω οταν γυρισω θα πρεπει να ειναι 3+3 = 6 σωστα ? αρα θα με δω στο αεροδρομιο να περιμενω την πτηση μου ????
σωστα ή λαθος ?

quote:

---

αθηνα νεα υορκη εχει διαφορα 8 ωρες , εαν παρω ενα κονκορτ , αυτα που απεσυραν και του αυξησω λιγο την ταχυτητα θα κανω την διαδρομη σε 3 ωρες αρα οταν παω εκει θα ειναι 8+3=11 - 8ωρες διαφορα = 3 ,3 να γυρισω οταν γυρισω θα πρεπει να ειναι 3+3 = 6 σωστα ? αρα θα με δω στο αεροδρομιο να περιμενω την πτηση μου ????
σωστα ή λαθος ?

---

Αυτό το λένε jet lag (καμία σχέση)
Οι χρόνοι που αναφέρεις makfor δεν έχουν καμιά σχέση με τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ χρόνο , το αν περάσεις δηλαδή τα σύνορα και πας στην κοντινή Σερβία ας πούμε , θα γυρίσεις μια ωρα μπροστά το ρολόι σου (για τους γνωστούς λόγους) αυτο δε σημαίνει οτι έκανες ΜΙΑ ωρα να περάσεις τα σύνορα
οπως και οταν επιστρέψεις δεν θα είσαι στο "παρελθόν" μια ωρα

Λεω εγω τώρα

ετσι στο γεγονος οτι φευγω απο την γη , τρεχω με οτι τροπο θελω οπως θελω κτλπ αυτο επιρεαζει εμενα και μονο εμενα η γη συνεχιζει να βρισκεται στον ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ , τον ανυπαρκτο μεν αλλα στον χρονο της ... ετσι οταν γυρισουμε πισω θεωρω οτι δεν μπορουμε να βρεθουμε στο παρελθον... παρα μονο στο "μελον" με την εννοια οτι απουσιασαμε και δεν ζησαμε το ενδιαμεσο διαστημα στην γη, καθως και αυτο δεν αποτελει μελον για αυτους αλλα μονο για τον ταξιδιωτη

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr